Prickly Bay (Grenada)

—

Clifton Bay (Union Island)

28

Week 28 6 jan—12 jan

Na de geslaagde avond in Prickly Bay gaan we op zondag door naarTrue Blue Bay. Het ligt om de hoek en is in tegenstelling tot Prickly erg rustig. Het weer is uitermate slecht en eigenlijk doen we niet zo veel. Timo, van de Ile du Nord is dinsdag jarig en we vieren zijn verjaardag bij hun op de boot met een heuse taart. Het wordt natuurlijk veel te laat, maar het is een zeer geslaagde avond.

Vervolgens gaan we door naar St Georges. De hoofdstad van Grenada. Vanuit hier maken we een rondrit over het eiland. Als je de toeristen wegddenkt is het er echt heel mooi! Toch, op de een of andere manier is Grenada niet ons eiland. Misschien zijn het de mensen, misschien de hoeveelheid toeristen, de sfeer of het slechte weer! We kunnen het niet goed duiden, maar we het wordt zeker niet onze favoriet.

Na Grenada gaan we, met een korte tussenstop op Carriacou, naar St Vincent en de Grenadines. Het eerste eiland dat we aandoen is Union Is-land. Hier kunnen we weer in superlatieven vervallen, want dit lijkt wel Paradise!

True Blue Bay—Clifton Bay

Zondag 6 januari

Vannacht heeft het weer hard gewaaid en geregend. Ik ben er een aantal keer uit ge-weest om te zien of het anker wel hield en of de andere boten niet in de buurt kwa-men. Kathelijn staat om zeven uur naast ons bed. Ze heeft een verassing voor ons waar we heel blij mee zullen zijn. Ze heeft de tafel gedekt en is heel trots dat ze ons kan verassen. Wat een schat.

Jammer genoeg is het brood bijna op. Marieke en ik komen uit bed en de kinderen gaan weer spelen. Marieke wil vandaag de flessenpost gaan doen voor de kinderen dus we maken een plannetje voor van-daag. Het is nog steeds vies weer en we willen zo graag met de meiden naar het strand. Eerst ga ik met Liedewij maar de marina om brood te halen. Ze wil graag mee, maar ze wil wel de rubberboot sturen. We gaan dus samen op pad en Liedje scheurt er vandoor. Ze vindt het ge-weldig. We kopen brood en daarna varen we terug. We stoppen nog even bij de Ile du Nord voor een praatje. Timo wil vandaag de water-voorraad weer aanvullen en de Cedo Nulli ook. Ik haak graag aan. Straks zitten we op de Tobago Cays en daar is niets.

We varen terug, want iedereen heeft honger. We bakken eieren met spek. Dat was al weer lang geleden. Lekker zeg. Na het ontbijt ga ik met Joris en Timo aan de slag. We hebben een hele hoop jerrycans en zo kunnen we 170 liter per rit meenemen. We moeten naar de marina om water te kopen. Op de steiger staat het water uit. Wanneer de eige-naar weer op de haven is gaat het water weer aan en kunnen we gaan vullen. Eerst gaan we naar de Ile du Nord. Die gaat de eerste rit al vol en het restant gaat in de Cedo Nulli. We varen terug en vullen alles weer op. De Cedo Nulli is alweer vol en wat over is gaat er bij ons in. Dan varen we voor de laatste keer om alles vol te gooien en dan is onze boot ook weer vol. Fijn. Terug aan boord is Marieke nog druk. Ik maak de lunch, op verzoek pan- toasties. Wanneer alles op is ga ik met de kinderen zwemmen. Met Liedewij zwem ik rond het schip.

We spelen op de rubberboot en Frederique zwemt onder mijn benen door. Als we uit-gezwommen zijn gaat het weer regenen. Ik had gehoopt dat het in de middag droog zou worden. Nu trekt de wind aan en re-gent het. De Cedo Nulli gaat alvast naar de baai hier naast. Wij volgen straks ook. Wanneer de wind is afgenomen gaan we ook het anker ophalen. Terwijl we hier mee bezig zijn begint het weer te regenen. We varen naar True Blue Bay. Wanneer we 10

minuten later gaan ankeren stortregent het. De eerste keer pakt het an-ker niet, maar de tweede keer heeft hij beet. Marieke wil graag nog zwemmen dus die zwemt naar de Cedo Nulli.

Een paar minuten later komt de Ile du Nord ook de hoek omzetten. Het wordt praktisch niet meer droog en we blazen de barbecue af. We had-den nog niemand uitgenodigd dus er is niemand gekwetst. We maken een soort nasi. Tijdens het koken ziet Marieke een soort flottielje naar Haïti voor het goede doel. Wie weet is dat wat voor ons. Tijdens het eten hebben we het over Haïti en de armoede daar. Marieke zegt dat als we daar zouden zijn de kinderen daar al het speelgoed dat wij aan boord hebben van haar mogen hebben. Ze zijn daar namelijk zo arm! Kathelijn is te moe om de nuance te horen en barst in grote snikken uit. Ze heeft net cadeautjes gehad voor haar verjaardag. Hoe kunnen we die weg geven. We kunnen toch nooit hetzelfde terug kopen. We probe-ren haar uit te leggen dat sommige kinderen heel arm zijn en helemaal geen speelgoed hebben. We hebben er een goed gesprek over. Na on-ze uitleg snappen de kinderen het heel goed en vinden ze het niet erg als er inderdaad speelgoed van boord afgaat.

We hebben het ook over hoe we kinderen in Nederland kunnen helpen die het minder goed hebben dan wij! We bedenken van alles en het lijkt ons wel iets om een kind te “sponsoren” om te zorgen dat het kan spor-ten. De meiden geven spontaan hun tennisracket en hockeysticks weg. Heerlijk! Daarna hebben we het nog over allerlei dingen. Dan is het tijd voor toetje en naar bed. De meiden krijgen nog een onzinverhaaltje en dan moeten ze gaan slapen. Marieke en ik gaan nog even door. Marie-ke met de flessenpost, ik met de buitenbootmotor aan boord hijsen.

De dag breekt aan. Het is guur weer. Ik ben van-nacht weer een aantal keer uit bed geweest om de positie te controleren. We gaan weer beginnen met school. De kerstvakantie is voorbij en de meiden mogen eindelijk weer naar school. Ze zijn goed ge-motiveerd en gaan lekker aan de slag. Marieke is natuurlijk ook een hele leuke juf. Ik maak even een overzichtje van wat ik moet doen. Er is namelijk ge-noeg. Ik ga aan de slag met het toilet. Dat loopt re-gelmatig over door verkalking in het interne van het toilet en daardoor kunnen bepaalde rubberen onder-delen de slangen niet meer afsluiten. Gewapend met wat gereedschap, een schilmesje en toiletreiniger nestel ik me in de ‘badkamer’. Ondanks mijn geluid en gerommel gaan de kinderen lekker verder. Ik heb het toilet in no-time uit elkaar. Dan is het enkel maar geduldig de kalk wegschrapen totdat overal weer de oorspronkelijke kleur te zien is.

Timo komt even langs om ons uit te nodigen voor zijn verjaardag. Hij wordt hartelijk toegezongen en we ko-men natuurlijk langs. Na de onderbreking gaan we al-lemaal weer verder waar we mee bezig waren. Als eenmaal alles weer schoon is, kan het toilet weer in elkaar. Dan gaan de kranen open en afwachten

maar. Zouden we nog vollopen? In Tobago hebben we het na onze rit naar het regenwoud gehad dat het water al uit de badkamer liep. Dat is niet grappig. Het toilet loopt niet meer vol, ik had zoiets al wel verwacht. De tijd is ondertussen al wel ver gevlogen. Ik ga niet meer aan een ande-re klus beginnen. Dat mag wachten tot een volgende dag.

Ik maak de rubberboot klaar om naar de kant te kunnen en daarna ma-ken we ons klaar om op pad te gaan. We gaan met Timo en Else naar Budget Marine voor wat boot spullen en daarna gaan we naar de Spice mall. We leggen de dinghys vast bij het True Blue Bay resort. Marieke en Else gaan nog bij de receptie kijken wat er te doen is op het eiland. Timo en ik praten over van alles en nog wat terwijl de kinderen met zijn vijven schaken. Dan gaan we op pad. Bij de Budget Marine kijken we op het gemakje rond.

Maandag 7 januari

De kinderen zijn (veel te) druk aan het spelen en we moeten ze regel-matig tot de orde roepen. Als we alles hebben gaan we naar de kassa. Dan horen we dat je de bootpapieren bij je moet hebben en ook de dou-ane documenten. Als je die namelijk, de eerste keer dat je iets koopt, niet bij je hebt, dan betaal je 50% meer dan op het prijskaartje staat! Geen van allen hebben we de bootpapieren bij ons en ook Joris en Ni-cole zijn niet te bereiken, want anders hadden we hun gegevens kun-nen gebruiken. Zij staan namelijk al wel in het systeem. Dan leer ik een Canadees kennen en Jeff haalt ons uit de brand. Hij is ook klant en loopt met Timo mee terug. Dus we bedanken Jeff vriendelijk en dan gaan we met de minibus naar de Spice mall.

Marieke kan er internet gaan kopen voor de komende tijd in de Carieb. Dat zou het leven wel veel eenvoudiger maken. Marieke heeft een win-keltje gevonden en het kan nog wel even duren. Ik ga met onze kin-deren en de bemanning van de Ile du Nord eten in de Food Court. Hier kun je bij 4 restaurantjes eten kopen en er is van alles wat. Roti, chi-nees en locaal eten. Ik haal van alles en nog wat en als we net zitten eten komt Marieke er weer aan. We eten gezamenlijk en dan gaan we naar de supermarkt. We zijn helemaal verbaasd over de prijzen die ze hier voor alles vragen. Een appel kost 2 euro, crackers 5 euro en chips 3 euro. Hoe doen die mensen dat? Als we onze boodschappen hebben gedaan is het tijd om naar huis te gaan. We gaan op zoek naar een mi-nibus. Onderweg komen we nog een aantal krabben tegen die hier in een kreekje wonen. Gelukkig lukt het Timo snel om een bus aan te hou-den. Timo heeft vooraf heel duidelijk een prijs afgesproken, maar onder-weg beginnen de mannen om meer geld te zeuren. Ze rijden wel door en wanneer we voor het resort stoppen betalen we het afgesproken be-drag en wensen we ze happy New Year toe, en lopen weg. Timo en El-se gaan naar de boot om de verjaardag voor te bereiden.

Marieke en ik blijven met onze meiden en Alicia en Luca in het resort. Er is een piepklein speeltuintje en ze zijn volop aan het spelen. Marieke en ik hebben het over de komende maanden. We zijn zo benieuwd wat we gaan doen. Dan is het tijd om terug te gaan. We zetten de kinderen af op Ile du Nord en gaan de cadeautjes pakken.

Joris en Nicole zijn er al. Terug op de Ile du Nord iser koffie met gebak en daarna een heerlijk ijskoud Carib-biertje. Timo had de kinderen pannen-koeken beloofd dus die gaat bakken. Nu moeten wij nog iets voor ons volwassenen bedenken. Wij hebben nog hamburgers, Joris en Nicole nog broodjes en zo verdelen we de taken en gaan spullen halen om ham-burgers te eten. Even later is iedereen weer terug met de spullen en gaat het feest verder. We eten de hamburgers met smaak en als alles op is, is het tijd voor rumpunch.

Niemand van ons heeft het sinds de aankomst in de Carieb gedronken dus het wordt hoog tijd om het te proberen! Er worden druk recepten ge-googled en dan gaan we kijken wat lekker is. Het wordt rum, jus of rum, jus en gingerale. De verhalen worden mooier en het is zo echt een super-avond. Veel te laat gaan we terug naar de boot. Liedewij slaapt al en Ka-thelijn en Frederique zijn echt moe. Dat mag ook wel want het is al over elven geworden.

Dinsdag 8 januari

Het is veel te laat geworden gisteren. Helaas houden de kinderen geen reke-ning met ons gebrek aan nachtrust, en de die van hun. Om kwart over zeven maken onze wandelende Zwitserse klok-jes mij wakker.

De een kan niet meer slapen, de ander kan niet doortrekken. Goed, het leven van een vader gaat niet over rozen, tijd om op te staan. Met Ka-thelijn en Liedewij zit ik in de kajuit. Buiten is het wederom weer vies weer. Wat jammer zeg, hier had ik helemaal niet op gerekend. De mei-den willen warme chocomel en anijsmelk en ik lust wel een bak koffie. Ondertussen is Frederique ook wakker geworden. Marieke slaapt nog lekker door. Gelijk heeft ze. Voor het weer hoef je niet vroeg op te staan. De kinderen willen op tijd beginnen met school. Kathelijn moet lezen en Frederique gaat met de laptop aan de Ambrasoft. Liedewij kijkt met Kathelijn en mij mee. Frederique heeft het reuze naar haar zin ach-ter de laptop. Kathelijn heeft er meer moeite mee. Ze concentreert zich erg slecht. Na een drie kwartier houden we even pauze. Marieke is ook net wakker en we praten met zijn allen even bij. Nog een kop koffie voor mij en Marieke.

Timo komt nog even langs voor advies voor zijn buitenboordmotor. Die loopt niet zo goed en we wisselen even van gedachten over wat het kan zijn. Daarna gaat Marieke verder met de les en ik rommel wat aan dek. We hadden wat stinklucht uit de afvoerpijpjes aan dek. Frederique had al geopperd dat er een vliegende vis in kan zitten dus dat gaan we uitproberen. Ik pak de pomp van de rubberboot en pomp op een afvoer-tje in de kuip. Wonder boven wonder komt er in het gangboord een visje van 10 cm omhoog geblazen, nog een restantje zo groot als een slak en een plastic dopje! Het stinkt verschrikkelijk dus dit zijn de boosdoe-ners. Dan verander ik nog wat aan de bakskist want we komen plaats te kort. Er moeten nog twee jerrycans in dus ik moet wat houtwerk, wat ik er voor de vrieskist in heb geschroefd , eruit halen. Nu past alles er goed in. Dan ga ik van alles klaar maken om te gaan, want we willen dadelijk naar St Georges. De motor gaat aan en dan halen we het an-ker er uit. Ik stop alle touwen en benzinetanks weer in de ankerbak en zet het anker vast.

Als ik naar achter loop zegt Marieke; kijk eens, die ligt daar raar! Dat klopt inderdaad, die boot ligt tegen de rotsen. Ik had het zelf niet gezien, goed dat martieke zo goed rond kijkt. We besluiten te kijken of we kun-nen helpen. Marieke heeft dit stuk al geschreven en een beter beeld kan ik niet scheppen. Hier het verhaal zoals Marieke het beschreven heeft:

Die boot vanmorgen van de rotsen afslepen was inderdaad erg span-nend. . Het was mooi om te zien hoe resoluut Bas dan te werk gaat, hoe geconcentreerd en zeker, en hoe makkelijk hij dingen delegeert zonder enige twijfel in zijn stem. Dat zie ik niet zo vaak bij hem. Wij waren net aan het wegvaren en hadden eigenlijk alleen maar oog voor een schild-pad die ver weg in het water lag, Liedje zag hem helaas niet. Ik stond achter het roer en Bas was het anker aan het halen. Het waait hard en ik kijk nog een keer de baai in en zie die boot, die er eerder niet lag, op een rare plek liggen. Nu ben ik geen expert, maar het leek mij geen logische plek. Hij lag wel heel dicht bij de kant. Ik vroeg aan Bas of dat wel nor-maal was en die riep van voren heel resoluut, draai maar om dan gaan we er naartoe, want dat is niet goed! Er op dat moment nog maar een man en er kwam een dinghy (bijbootje) aanvaren om te helpen. De man op de boot gaat niet naar het roer, die werkt ook niet, de boot blijkt ach-teraf vannacht te zijn binnengekomen zonder roer. Die is hij 20 mijl voor de haven verloren. Er komen nog twee dinghies. Ondertussen word ik naar de ankerbak gecommandeerd door Bas om touwen te halen. Ik pak de langste touwen die we hebben. Ik vind het heel spannend, want er staat veel stroming en wind in de baai en in de buurt ligt een hele grote Catamaran. Als ik er een opmerking tegen Bas over maak dat hij goed moet uitkijken, krijg ik te horen “Marieke, ik kan heus wel varen, heb ik namelijk (ooit) voor mijn werk gedaan”….. Euhhhh dat zal wel op die gro-te jongens, maar dit is wel ons bootje, met onze kindjes en die wil ik graag nog even heel houden!

Een van de dinghies komt bij ons touw halen. Hij had ook een touw van de vastgelopen boot en ergens in het midden legt hij een knoop tussen zijn touw en onze touwen. Die mannen hadden weinig idee wat en hoe ze moeten doen. Een van dinghies trekt de punt van de vastgelopen boot nog verder de rotsen op. Bas en ik roepen dat hij even echt helemaal niks moet doen! Dat snappen ze gelukkig. De helpende handjes in de dinghy en de man op de boot zijn allemaal lokale jongens en zij hopen te-recht op een goede beloning voor hun diensten!

Wij leggen het touw op de kikker achter en op de vastgelopen boot wordt het touw ook achter vastgemaakt. Bas begint de boot vooruit te varen. We komen in de buurt van de catamaran en ik hoop maar dat het goed gaat. Het touw staat ondertussen erg strak en Bas zegt dat ik weg moet van het achterdek. Hij zegt niet waarom, dus ik snap het niet en blijf staan. Zie de noodzaak er niet van in, want ik sta zeker niet voor hem. Dan zegt hij het nog een keer en dan minder vriendelijk. Nou oke, als ik eenmaal naast hem in het gangboord sta en hem vraag waarom ik dat moest doen zegt hij dat het touw kan breken en dat het dan weleens te-gen mij aan kan komen. Nou daar zit ik inderdaad niet op te wachten. Lo-gisch dus!

Het lostrekken van de rots gaat vlot, maar dan ligt de boot dwars op de golven. We halen de sleeplijn voor een stuk naar binnen. Ik vind het zwaar om te doen en alles aan de railing, vlot en weet ik niet al wat meer hangt super in de weg en ik kan er dus ook niet makkelijk bij. De motor van de boot in nood kon niet aan en anders hadden ze er niks aangehad omdat ze niet konden sturen, horen we later. Een van de dinghies gaat met een touw van de voorkant van de boot naar de mooring die 50 meter verder lag. Hij probeert de boot dwars door de wind te trekken en doet meer kwaad dan goed. De motor van de dinghy is lang niet sterk genoeg. Dus wij riepen dat ze niks moesten doen. Na 3 keer roepen luisterden ze en heeft Bas de boot achterwaarts naar de mooring gesleept. Ging geluk-kig ook erg goed. Toen ze eenmaal vastlagen staken de mannen heel blij hun duimen op en waren erg blij met onze hulp. Niet om te pochen, maar anders was het gewoon echt niet gelukt. Een van de mannen in de ding-hy, hij hoorde bij de boot, kwam ons bedanken! De schrik zat er aardig bij hem in, want het was niet zijn boot, maar de boot van een vriend van hem!

Na het bedanken vervolgen wij onze weg naar St Georges. We hebben een harde wind in de rug en we schieten goed op. Het is totaal maar 6 mijl dus met een uur kunnen we er al zijn. Bij St Georges ligt de Cedo Nulli al te ankeren, maar wij besluiten nog de lagune in te varen. In de la-gune begint het hard te regenen. Marieke en ik varen de boot toch maar weer maar buiten, want het ziet er niet super aantrekkelijk uit binnen.

Daar gaan we ten anker. Na drie pogingen houdt het anker. Als alles goed ligt ga ik met Kathelijn op weg naar boord. We scheuren de baai weer in en leggen de rubberboot neer bij Foodland. We hebben ook nog afval en mijn houtwerk wat ik kwijt wil. Een man in een bootje wil de plan-ken wel, dan kan hij er een tv-kastje van maken. We gaan verder en gooi-en het afval weg en lopen de supermarkt in. De prijzen zijn al beter, maar nog steeds het duurste wat we ooit hebben gezien. We kopen wat brood en dan gaan we terug naar de dinghie. we stoppen bij de man op zijn boot en maken een praatje. Hij heet Tasty en hij woont op zijn boot. Hij is erg aardig en hij baalt verschrikkelijk van de prijzen. Of wij er niet wat aan kunnen doen. Dat gaat helaas niet. We gooien weer los en dan scheuren we naar de boot. Terug aangekomen zijn Marieke en Frederique aan het zwemmen. Liedewij slaapt. Kathelijn gaat ook lekker zwemmen. Iedereen komt weer terug aan boord en we gaan klaar maken om St Georges te bekijken. Met de rubberboot gaan we naar het dinghiedock van de Yacht-club.

We lopen de stad in en hebben meteen contact voor een island-tour mor-gen. De prijs is hoog dus we lopen verder. We merken dat mensen hier weinig lachen. Blijkbaar is echt alles duur, zelfs een glimlach. We komen verderop in gesprek met een taxi chauffeur. Na veel gepingel komen we uit op 120 US$ voor een hele dag. Aks de rest dit oké vindt kan het door-gaan, straks even langs varen. We gaan verder met onze wandeling. Er is weinig te zien totdat we bij een markt komen.

Daar zijn allerlei kruiden, lokale producten en opdringerige mensen die hun spullen proberen te slijten. Het begint al donker te worden en door de straatje en gangpaden lopen we terug naar de haven. Onder-weg komen we de taxichauffeur nog tegen en 120 is prima. Dan gaan we terug naar de boot. We lichten de Cedo Nulli en de Ile du Nord en zij zijn allemaal oke. Morgen gaan we lekker op pad, heel gezellig.

Woensdag 9 januari

Vanmorgen was het alweer vroeg dag. Zowel voor Bas als voor mij begon de dag rond 01.30u. We zijn alle twee lek gesto-ken door die afgrijselijke muggen in onze hak. Van slapen komt weinig meer. Daar komt nog bij dat het heel hard regent en dat ik het hier op de een of andere manier niet helemaal koosjer vind.

Dat heeft mede te maken met het feit dat hier niemand vrolijk kijkt, hoezo vooroordeel! Overal moet je ook over onderhandelen en ze kijken dan heel “boos” als je het niet uiteindelijk niet doet. Wat een spel is dat zeg. Ongelofelijk.

Om 9u gaan we met een taxi het eiland verkennen. Helaas is dat met het openbaar vervoer niet te doen en zijn we aangewezen op een van de taxi’s die ze hier in overvloed hebben. We zijn blij dat we het gisteren ge-regeld hebben en hopen nu maar dat de taxi ook komt opdagen, want rond een uur of 8 zien we een groot cruiseschip de haven binnenlopen en we zijn “bang” dat hij ons laat zitten als hij een betere deal heeft.

Tijdens het aankleden, tas inpakken en brood smeren is het een drukke boel. We douchen ons ondertussen ook nog even en gelukkig werkt ie-dereen goed mee. Dan zien we de Cedo wel heel dicht bij ons liggen. Zij krabben op hun anker en moeten een nieuw plekje vinden. Gelukkig ge-beurt het nu en niet als we al op pad zijn.

Rond een uur of 9 staan we met het Team en de Cedo op de steiger van de Grenada Yacht Club om het kruideneiland te gaan bewonderen. Er staan twee taxi’s. Een grote taxi waar we zeker allemaal in kunnen en een kleine waar we in gestapeld kunnen worden. De kleine blijkt voor ons te zijn! Ergens klopt er iets niet ten opzichte van de onderhandelin-gen van gisteren, maar we laten het maar even. De chauffeur begint weer een heel verhaal over de afgesproken prijs en daar krijg ik echt het jorem van. Al heel snel ben ik er klaar mee en de anderen ook. Dan gaan we toch met de bus. De chauffeur ziet meteen dat we het menen en hij draait snel bij, Yehh I will do the tour for you.

Dus na een uitleg over wat we vandaag allemaal gaan zien gaan we op pad. Onze eerste stop is bij een lokale winkel waar we uitleg krijgen over de specerijen die hier allemaal op het eiland groeien. Nootmuskaat, lau-rierblad, kaneel, kruidnagels, cacao en nog een paar.

Wat opvalt is dat het wederom veel te toeristisch is. We zijn niet het eni-ge busje. Alles staat geprijsd in exorbitant hoge prijzen. Waar je in Ma-rokko € 2 voor 100gr saffraan betaalde, betaal je hier voor 5 gram €2.-. Alles is gericht op de cruiseschepen die hun toeristen iedere dag op een mooi eiland aan land zetten. Laat die Amerikanen maar schuiven. Het erge is dat ze dat ook doen! Ze verzieken de markt.

Daarna gaan we naar de Annabell waterval. Schitterend aangelegd, maar ook hier is het weer betalen, betalen betalen. Zelfs voor een idiote foto met een dame met bananen op je hoofd moet je betalen en ook hier zie je weer dezelfde souvenirs als in alle andere winkels. Het is eigenlijk te gek voor woorden. We lopen wel naar de waterval. Het is zonde dat we alleen het toerisme zien, want als je daardoor heen kijkt is het werke-lijk schitterend!

Grenada is een schitterend eiland, alleen zouden er niet zoveel toeristen moeten zijn. Als dit een voorbode is voor de hele Carieb houden we tijd over…….

Na de waterval gaan we naar de apen kijken. Na wat geroep door onze gids laten de apen zich zien. De kinderen vinden het helemaal het einde. Ik haal een lange vinger uit de auto, maar deze valt niet in de smaak. Als er door andere toeristen bananen worden uitgedeeld zijn de apen hier veel meer blij mee en genieten ze er zichtbaar van. Die tandjes…..

Na de apen rijden we naar Granville, dat is de tweede stad van het ei-land. Deze stad is net als St George compleet anders dan dat wij ge-wend zijn. In de hoofdstaat staan allemaal “vervallen” huisjes met win-keltjes in de Engelse stijl. Sommige zijn echt verwaarloosd. De riool is open en ik zie er een muis in lopen. Ik slaak een kreet(je) en de locals hebben plezier om mijn reactie. Ze lachen me niet uit, maar eerder toe!

Dan zie ik een heel mooi uithangbord en ein-delijk zie ik ze dan de DOUBLES! Ze verko-pen hier DOUBLES en Roti. Sinds Rick in Tri-nidad zijn we al op zoek naar Doubles en ein-delijk kunnen we ze hier kopen. De auto stopt en ik trakteer op DOUBLES. ‘

Het is erg lekker. Het lijkt op een soort van eier-pannenkoek met een vulling. De vulling in dit ge-val bestaat uit een soort van pasta met kikker-erwten. Erg lekker. Het is leuk en voelt goed ten op zichte van Rick om eindelijk een DOUBELS op te hebben.

Voor de lunch wil de chauffeur ons naar het Be-mont Estate brengen. Het ziet er erg mooi uit, maar is werderom erg in trek bij de Amerikanen en alles is in US dollars geprijsd. We zeggen hem dat we liever in Granville lunchen en hij vraagt een local waar we dat het beste kunnen. Nou dat hebben we geweten, want het was wer-kelijk waar subliem en op en top lokaal.

Granville ligt aan de Atlantic en deze loopt tot de stad. Niks geen strandje, maar een betonnen randje waar de golven breken en het water tegen de huizen slaat. Het is er erg mooi. Het restau-rant is een buffetrestaurant op de eerste verdie-ping van een pandje. Je betaalt je eten per portie en het stikt er van de locals. Het lijkt wel een gaarkeuken, maar dan degene met het beste uit-zicht! Iedereen kiest waar hij zin in heeft en het is een typisch creoolse maaltijd, voor normale prijzen. Heerlijk! Daarna doen we wat bood-schappen in de supermarkt. Ik zie dat de prijzen maar net iets lager liggen dan bij de dames op straat en dan gun ik het liever de dames die het op straat verkopen. Dat voelt beter.

Dus in de supermarkt koop ik niks en haal de verse groenten op straat. Op deze manier hel-pen we de lokale bevolking ook, want als je niet in de toeristensector werkt, dan heb je het hard te halen hier.

Na de lunch vervolgen we onze weg naar de ca-caoplantage. Deze is werkelijk waar te mooi om waar te zijn. We hebben een nare bijsmaak van iedereen die alleen maar geld van je wil voor ei-genlijk helemaal niks. Ook hier moet je weer (grof) betalen voor een tour. We doen het niet, we zijn er wel klaar mee en lopen zelf op het Es-tate rond. Het is er erg mooi en Lijntje en ik lo-pen zelfs samen langs de schildpadden en gei-ten. De Cedo koopt 2 repen pure oranic Choco-lade en deelt deze met ons tijdens de koffie bo-ven in het restaurant.

Na de cacaoplantage gaan we dan eindelijk rich-ting de rum fabriek. Hier wordt de rum nog ge-brouwen zoals het hoort. Helemaal geweldig om te zien. De fabriek is oud en het ziet er shabby uit. Er wordt nog veel met de hand gewerkt en ik ben blij dat we al twee flessen gekocht hebben voordat ik door fabriek loop. Met een fabriek be-doel ik niet een fabriek zoals wij thuis gewend zijn, helemaal hypermodern en vol gecertificeerd maar deze fabriek is er een voor handwerk, half kapotte trapjes, hand gestookt vuur en meer vie-ze kookpotten. Toch maar goed dat er zoveel al-cohol in zit dat ontsmet alles!

Wij hebben met z’n alle veel te veel te kletsen en zeeën van tijd, dus veel later dan de bedoeling was komen we, na een zeer geslaagde dag, te-rug in St George.

Eerst wil iedereen terug naar de boot, maar dan oppert de Cedo om nog een drankje te drinken in de yacht club. Goed idee, want de zonsonder-gang is er erg mooi. Zo gezegd zo gedaan en we drinken daar een sundowner. Hij smaakt goed.

Na de sundowner komt de moonriser, daarna het diner en het laatste pilsje. Nu is het echt hoog tijd om naar huis te gaan.

We hebben echt genoten!

Donderdag 10 januari

We liggen te rollen. De deining is langzaam aan het toe-nemen. Dat merken we aan koffiekopjes die ineens gaan schuiven. Vandaag gaan we verder naar Carriacou. We hebben het hier gezien. De tour over het eiland was leuk en nu op naar het volgende. Marieke gaat de was en nog wat boodschappen doen. Liedewij vaart lekker met

haar mee en de andere twee meiden blijven bij mij school doen. Ik ga met Kathelijn lezen en Frederique gaat schrijven. Ze heeft van ons een vulpen gekregen en nu is ze natuurlijk reuze-groot. Ze is er zo trots op. Timo komt nog langs om wat uit te printen. Ik krijg de printer niet goed op gang en terwijl ik me bezig houd met de printer, leest Timo met Kathelijn. Zo kan alles lekker doorgaan. Terwijl Timo met Kathelijn aan het lezen is roept Liedewij ons op. Mare Liberum, Mare Liberum hier Liedewij, over! Wat grappig. Ze doet het goed zeg. Ze meldt dat ze bijna terug komen en dat de brandstofslang er af was gegaan. We moeten er wel om lachen aan boord, die kleine Liedewij, wat een bijdehandje. Voor Timo krijg ik he-laas de printer niet op gang. Timo keert weer terug naar de Ile du Nord.

Even later komt Marieke aangescheurd. We wisselen van taak. Marieke gaat met school verder en nu ga ik met de rubberboot weg. Geld halen, was uit de droger halen en nog naar de bootwinkel. Ik vaar dus eerst naar de pinautomaat, dan naar de droger en tenslotte naar de bootwinkel. Op het steigertje voor de winkel kom ik Else tegen. Ze vraagt of ik de bootpa-pieren niet vergeten ben. Ja dus, ben ik wel. Ik kijk evengoed in de win-kel, want we zijn op zoek naar een dry-bag om allerlei camera’s en zo droog te houden. Else helpt zoeken en ze hebben echt wel keus maar ik zie geen toffe. Ik ben nogal ongeduldig, want ik wil snel gaan varen. Mis-schien komen we dan met licht aan. Ik ga nog even benzine tanken voor de buitenboordmotor en dan kom ik de Ile du Nord weer op de steiger te-gen. We nemen snel afscheid en tot snel! Ik vaar terug naar de boot, haal de motor van de rubberboot en ruim verder het dek op zodat we weg kun-nen. Binnen is Marieke alles aan kant aan het maken. Het slingeren wordt alleen maar erger. Rond twee uur varen we uit. We hebben een dertig mijl te varen en volgens Passageweather gaan we hoog aan de wind zeilen. Het anker halen we op en we zijn er weg van. Het eerste stuk varen we dicht onder de kust. We draaien nog even om, want er vaart een boot zonder zeilen, heel langzaam en zonder iemand aan dek. We draaien om om poolshoogte te nemen.

Als we gelijk op varen komt er een man tevoorschijn. Hij roept dat hij net lunch aan het maken is. Beter zo. We va-ren verder op onze oude koers en voorbij het eiland wordt de zee een stuk ruwer. De wind komt pal van voren en de snelheid zakt enorm in. Achter het eiland voeren

we een knoop of vijf, zes. Nu stort de snelheid in naar vier. Meer gas er op dan. De snelheid bouwt weer op en het comfort neemt af. We worden goed gemangeld en niemand heeft hier aardigheid in.

Onderweg eten we pasta terwijl het al donkert wordt. De wind, stroming en deining zijn zo tegen dat we heel slecht opschieten. Op een bepaald moment zet ik de motor maar op 2000 toeren. Nu lopen we weer krap 5 knopen. We zien op de AIS de Cedo Nulli in de baai bij Hillsborough lig-gen. We roepen ze op en vragen waarom ze daar liggen, die baai ligt meer in de wind dan Tyrrel Bay. In Tyrell Bay blijkt het helemaal vol te lig-gen dus we gaan ook naar Hillsborough. In het donker varen we tussen kleine eilandjes door naar de baai. Marieke waarschuwt me dat er twee ankerliggers zonder licht voor ons liggen! Ik heb het idee dat ze verder liggen, maar Marieke heeft gelijk, we zijn al in de buurt.

Terwijl Marieke met het zoeklicht schijnt zien we net in het schijnsel een catamaran zonder lichtt. Hard gas achteruit en het roer om. Dat was wel erg rigoureus maar hij was al erg dichtbij. We zetten de lamp er nog op en de waarschuwen de eigenaar dat hij zo niet zichtbaar is. Hij wuift het weg want hij heeft een lampje van niks onder zijn bimini hangen. Wat een slimmerik. We roepen de Cedo Nulli op en zij geven nog wat aanwij-zingen over hoe we moeten varen. Terwijl Marieke en Nicole daar mee bezig zijn zegt er een stem in het Nederlands dat we de radiodiscipline in acht moeten nemen. Hij heeft wel een punt, want we zaten nog op ka-naal 16, maar het belerende toontje is slecht getimed en heel irritant. We komen mooi de baai in. Joris en Nicole hebben al hun dekverlichting aan en zijn zo een prachtig baken. Het anker gaat er in en dan is er rust. Mo-tor uit en klaar. Marieke maakt nog wat te eten voor ons alle vijf, want de afname was niet zo groot op zee. Via de marifoon probeer ik de man die ons terecht wees nog te spreken te krijgen, maar het enige wat ik hoor is geklik. Dat had ik wel verwacht, wel willen beleren maar jezelf verstop-pen als je opgeroepen wordt. Jammer.

Marieke en ik gaan lekker in bed een spannende serie kijken. Dat heb-

ben we wel verdient.

Vrijdag 11 december

Ik word bijna zeeziek wakker. Ik heb dan ook erg slecht geslapen van-nacht. Het waaide heel hard. Er stond veel wind en de golven kwamen vanuit alle kanten. Ik werd er gek en chagrijnig van. Vanmorgen dus niet zo’n goede bui. We besluiten om maar meteen door te gaan naar Saint Vincent en de Grenadines en hier niet nog een nachtje te blijven.

Bas gaat uitklaren op Carriacou. Hij neemt Liedje mee en pikt ondertus-sen Joris op. Wij gaan school doen op de boot. Lijntje leest, Frederique rekent en gezamenlijk gaan we spelling doen. Eens zien of dat lukt met ons drietjes. We hebben het leuk. Het gaat over de e waarbij je de u hoort. Net zoals in de. Lijn heeft de grootste lol. Als ze zelf leest, leest ze de goed, maar nu we er zo mee bezig zijn, raakt ze de weg een beet-je kwijt. Dat mag ook, ze hoeft het helemaal niet te weten. Toch snapt ze het goed, want als ik vraag of ze nog meer van dit soort woorden kent, dan noemt ze er verschillende.

Het heeft de afgelopen dagen veel geregend en Bas en ik beginnen er goed de balen van te krijgen. Het is ook raar weer hier. Voor de Carieb is dit niet gebruikelijk. Iedereen is er ook verbaasd over.

Als Bas terug is neem ik nog een duik in het water. Bas heeft de bij im-migratie een Fin gesproken die bij ons in de buurt ligt en zijn anker niet omhoog krijgt. Er is iets met zijn ankerlier. Als hij het dadelijk niet om-hoog krijgt dan laat hij zijn anker en de bijbehorende 60m ankerketting gaan. Dat is nogal een beslissing en Bas biedt aan om het (samen met Joris) naar boven te halen als het de goede man niet lukt. Terwijl ik aan het zwemmen ben zie ik de man met zijn anker rommelen. Gelukkig krijgt hij het eruit.

Dan rond een uur of 12 gooien we los. Het is 7 mijl varen. Wij zijn onderweg naar Union Island, naar Clifton Bay. Dit een van de grotere eilanden van de Grenadines.

We hebben nog wat pastasaus over en lunchen, voor het eerst deze reis, ‘s middags warm. Het grote voor-deel is dat de kinderen in ieder geval goed eten. Het is weer een bumpy ride. We hebben ook nog wat stroming tegen, dus erg vrolijk worden we er niet van.

Als we er zijn worden we verwelkomd door de boatboy. Hij wil ons wel naar een mooring brengen. Deze hebben we niet no-dig en we bedanken vriendelijk. Niet veel later staat de volgende boatboy alweer klaar. Deze biedt diesel en gas aan. Ze zijn niet vervelend en als je nee zegt, zijn ze gelukkig ook meteen weer verdwenen. Ook met dit fenomeen hebben we weer kennis-gemaakt.

We vinden een mooi plekje net achter het rif. Het uitzicht is moeilijk in woorden uit te drukken. Wat is het hier mooi zeg. Wat een gave plek om weer te zijn! Dit is het he! Dit zijn de plaatjes waarvoor we zijn overgestoken. Dit beeld is tekenend voor de Carieb.

Als we liggen gaat Bas ons inklaren bij de douane en immigratie. Ik blijf met de meiden op de boot en we doen nog een uurtje school.

Als Bas terug is gaan we snorkelen bij het strand. Het is denk ik te laat voor Liedje en ook de locatie is niet goed. Ze is moe aan het wor-den en in plaats van Nemo ziet ze alleen maar zeegras. Jammer. Fre-derique en Kathelijn kijken hun ogen uit naar de kitesurfers. Die zijn ook wel heel stoer! Het waait hard, dus er zijn veel kitesurfers die mooie kunstjes doen. Als Bas aan iemand vraagt of je ook kunt body-surfen zegt er iemand dat het bij die mooi grote golven wel kan, maar dan moet je hier rechtdoor lopen en dan daar van de rots af het water in springen en dan dè golf te pakken zien te krijgen. Oja en ondertus-sen ook nog even opletten voor de ondieptes. Nee, het is niks voor beginners. Nou dan hoe ik er niet aan te beginnen zegt Bas!

Terug op de boot maakt Bas een sla klaar en ga ik de meiden voorle-zen uit Sjakie en de chocoladefabriek. Wat is dat leuk zeg! Sinds we de cacaoplantage op Grenada hebben bezocht willen ze dit boek lezen en gelukkig hebben we het bij ons. De kinderen, en ik trouwens ook, krui-pen helemaal in het boek. Heerlijk. Bij mijzelf komen herinneringen aan vroeger, toen ik het boek zelf las, boven. Super. De kinderen hebben er ook echt van genoten.

De sla lieten ze zich vervolgens ook goed smaken. Het was gewoon sla met van alles ernaast. Volgende keer doen we alles gewoon door el-kaar, want het was een groot feest om de dames zo goed te zien eten, heerlijk!

Vervolgens riep Joris op voor een borrel. We hebben eerst koffie ge-dronken en daarna zijn we overgegaan op de rum coctails. Ohhhh dat lijkt wel limonade en na een glaasje had ik eigenlijk al genoeg, maar ik kreeg nog een lekkere tweede.

Ile du Nord was ook nog onderweg naar Cliford. Er was contact via de marifoon en whatsap van Nicole. Toen ze er bijna waren zijn Joris, Bas en Nicole ze tegemoet gevaren en hebben ze geholpen om te ankeren. Ook zij hebben geen fijne reis gehad en waren blij dat ze er waren.

Toen Joris, Nicole en Bas terug waren hebben ze nog een laatste cock-tail op. Ik heb beleefd afgeslagen, want voor mij was het zeker te veel. Opeens zagen we de Ile du Nord naar achteren bewegen. Bas en Joris zijn er naartoe gevaren, maar gelukkig hadden Timo en Else het zelf ook gezien. Ze lagen nog maar een paar meter ven het rif af, maar al-les is goed gegaan en zij hebben opnieuw geankerd.

Terug op de boot heeft iedereen zijn drankje op-gedronken is daarna lekker gaan slapen!

Zaterdag 12 januari

Vanmorgen hebben we zaterdagschool gedaan. Door de oversteek, waarin we helaas minder hebben kunnen doen dan we vooraf gedacht hadden, en de kerst-vakantie vinden we het fijn om een goede start te maken met school. School gaat goed. We doorlopen de stof in hetzelfde tempo als school. Met het ene vak zijn we wat verder dan met het andere.

Dat lesgeven blijft toch iets bijzonders. We zien dat Frederique een kei wordt in rekenen. Ze doet heel erg haar best en het gaat haar goed af. Kathelijn zie je leren lezen en Liedje tot 10 tellen. Het is zo gaaf om dat van dichtbij mee te maken. Natuurlijk gaat het niet altijd zonder morren van de meiden of mopperen van de juf, maar over het algemeen vinden ze het leuk om naar school te gaan. Wat ik moeilijk vind is om mijn tijd ge-lijk over de dames te verdelen en om drie meiden tegelijk les te geven. Bij twee zet je er een aan het werk en met de andere doe je iets interactiefs en daarna andersom. Nu moeten ze soms lang zelfstandig werken voor-dat de juf tijd heeft. Ze steken dan netjes hun duim op en wachten af, maar soms lukt het gewoon even niet om hun vraag te beantwoorden, omdat ik midden in een uitleg zit. De ruimte is dan toch best klein en dan zitten we dicht op elkaar. De afleiding is dan soms groot voor ze en dan gaan ze zich met elkaar bemoeien. Tijdens school heeft Bas de romp bui-tenom schoongemaakt. Dat was hoog nodig. We hadden het nog niet ge-daan sinds we hier in de Carieb aangekomen zijn.

We zijn allemaal tegelijk klaar en maken ons klaar om te gaan snorkelen hier bij een van de riffen. Het is hier zo mooi en het water is zo helder, daar moet toch wel iets moois te zien zijn! Ergens in het midden van het rif ligt een eilandje met een bar annex restaurant erop. Ik kan me niet voorstellen dat het nog mooier kan, maar dat zeg ik wel vaker en toch zie ik iedere keer weer van die mooie dingen. Als we met de bijboot bij het barretje aankomen zitten Joris en Nicole daar. Ze hebben gehoord dat er de komende dagen veel hoge golven, van een meter of 4,5 komen. Dat belooft weer veel plezier! De meiden spelen met het gouden zand en Lie-dewij heeft het alleen maar over het feit dat ze de bodem goed kan zien. We gaan met het bijbootje naar het rif en gooien ons anker uit.

Het is er dieper dan gedacht. Ik kan er maar nauwelijks staan en als ik Liedje wil helpen dan moet het echt wat ondieper. Bas vaart een stuk verder en zwem daar naartoe. De wind neemt toe en zo ook de snelheid van de golven. Het is niet heel comfortabel.

Ik denk ook de hele tijd aan hoeveel ankerketting wij gestoken hebben en dat dat misschien niet genoeg is als het harder gaat waaien.

Nu is er nog plaats naast ons en eigenlijk wil ik het liefste terug om even opnieuw te ankeren. Bas snapt wat ik bedoel en dus gaan we terug om opnieuw ons anker uit te gooien. Het begint al laat te worden en nu heb-ben we nog licht en naast ons is nu ruimte genoeg en binnen de kortste keren liggen we weer. Nu ebben we genoeg ruimte om meer ketting te steken. Zo dat stelt gerust.

Als we net liggen komt het team nog even langs om iets te drinken. Ik bied een wijntje aan, maar ze hebben liever koffie. Ik moet even gek-scherend even schakelen, want mijn koffietijd was al voorbij. Ik heb een binnenpretje over de Wiener melange momentjes met Ellen en Jan! De koffie smaakt zo goed dat er een tweede volgt. We kletsen over de rou-tes die we gaan varen en hoe vaak en snel we die aanpassen. Het is leuk om te zien dat wij niet de enige zijn die alle plannen 100 keer ver-anderen, aanpassen door dingen die er op je pad komen om ze vervol-gens om welke reden dan ook weer te wijzigen. Heerlijk die flexibiliteit en “onzekerheid”.

Daarna gaan we naar het dorpje. Wat is dit weer een verademing ten opzichte van Grenada. Heerlijk. Het voelt weer net zo relaxed aan als Charlotteville. Als we vanaf het dock naar het dorpje lopen raakt Liedje haar kettinkje kwijt, althans dat beweert ze! Samen met haar en Lijn loop ik terug, maar niks te vinden. Ze staat erop dat we haar blijven helpen zoeken. Als ik dan toch voor de zekerheid nog een keer in haar zakken voel, dan zit daar diep onderin mooi haar kettinkje. O is het enige dat ze kan zeggen. “die had ik niet gevoeld”. Wat een troela is ze soms ook.

We lopen vervolgens opnieuw naar het dorpje. Er is een mooi pleintje en in het midden van de rotonde is een soort van parkje met een stuk of vijf bankjes. Daar zitten allemaal mensen te kletsen en wat te drinken. Het is sowieso een drukte van belang buiten. Overal zie je mensen die staan te kletsen. Aan het pleintje is ook een lokaal fruitmarktje.

We kletsen wat met een mevrouw die hier ook een leuk souvenirshopje heeft. Ze vraagt me of het alle drie mijn dochters zijn, want zij heeft er vier! Het is leuk om zo tussen de locals te vertoeven. Ze vraagt ons of wij nog groenten nodig hebben, want als dat zo is moeten we die bij Jenny kopen. Jenny is het tweede stalletje op marktje! Ook hier kennen ze het principe van mond op mond reclame. Als we vragen of de bakker morgen open is, wijst ze ons de weg naar de bakker en zegt ze dat die morgen niet open is en dat we er nu maar naartoe moeten gaan. Dat doen we dan maar meteen even. We kopen meteen de laatste broodjes. Ze is morgen dicht. Het kost EC 7. We hebben echt niet meer dan 5 EC en an-ders 100. Van 100 kan ze niet terug, dus neemt ze genoegen met EC 5. Niet echt commercieel.

We maken een korte wandeling en kijken met plezier om ons heen. Wat een mooi plekje weer. Vooral ik word weer wat vrolijker, want wat was Grenada een afknapper. Niet qua natuur, maar qua toerisme. Wat een kuddegedrag. Iedereen ging naar hetzelfde kijken. Overal werd je ook echt behandeld als toerist…. Nee geef mij dit dan maar.

Als we terug zijn op de boot zien we dat de meiden van de Sailaway ons hebben proberen te bereiken. De meiden gaan meteen proberen om con-tact met ze te krijgen, maar dat jammer genoeg niet! Grappig om te zien hoe Frederique ondertussen zelf weet hoe het allemaal werkt. Volgende keer beter zullen we maar zeggen! Frederique pakt maar snel haar boek.

Ik begin ondertussen met koken. Er is iets mis met de gasregelaar, want het vlammetjes is echt heel klein. Zo gaat het water echt nooit koken. Bas rommelt wat aan de gasregelaar en dan gaan de vlammetjes weer wat harder branden. Morgen maar eens naar kijken.

Ook al morgen eens naar kijken. Elke dag hebben we wel dingen waarvan we zeggen, morgen even naar kijken. Elke dag zijn er wel klusjes te doen. Even de boot buitenom poetsen, even iets plakken, even dit, even dat…. Als we niet uitkijken zijn we zo de hele dag aan het rommelen. Het woord klussen wil ik niet in de mond nemen, want dan zou het op werken gaan lijken en zo zou ik heerlijke leven dit niet willen typeren.

We eten rijst. Rijst uit Spanje en die is toch echt anders dan rijst van de Appie. Deze rijst is klef en plakkerig en lijkt eerder een rijstebrij. Zo lukt het me nooit om het goed te koken. Ik ben er al geen held in en als het dan ook nog iets is met een gebruiksaanwijzing is of waar ik over na moet denken, dan houd ik het snel voor gezien! Hmmm het vlees en de groenten maken voor mij heel veel goed.

Na het eten ga ik buiten even een luchtje scheppen en legt Bas de meiden op bed. Hij zet het voorlezen voort. Met grote ogen luisteren de kids naar de volgende hoofdstukken van Sjakie en de Chocoladefa-briek. Heerlijk!

Vanavond op tijd naar bed, want morgen gaan we vroeg het eiland verkennen en daarna gaan we door naar de Tobago Cays…...

Tot slot: De oversteek

We zijn allemaal erg druk geweest met de oversteek. Iedereen had het er over, over DE oversteek. De spanning liep steeds hoger op. Een oversteek spreekt ook altijd tot de verbeelding. Of je nu een oceaan oversteekt of je pakt onverwachts met de auto een onbekend pontje. Aan de andere kant ben je op nieuw land. Dat zet de ontdekkingsreizi-gers onder ons aan het fantaseren.

Als je naar Engeland zeilt ben je voordat je gaat ook druk met dingetjes voorbereiden, nog wat repareren, getijden uitrekenen en weerberichten bekijken. Ik weet zeker dat als een van de meiden de maas oversteekt met een zeilbootje dat dat een hele oversteek is! Als je daarentegen langs de kust zeilt is het toch anders. Je hebt nog niet het gevoel dat je het land los laat.

Onze oversteek naar Trinidad was maar liefst 2200 mijl lang. In onze ogen een heel eind en ook voor ons rondje Atlantic de langste over-steek. Voor iedereen is DE oversteek een andere. Zo gaan er ook boten de Stille Oceaan op. Voor hen was de oversteek over de Atlantic niet de langste zelfs niet als zij direct vanaf de Canarische eilanden overgesto-ken zijn (2800 mijl). Zij gaan hun grootste oversteek nog maken.

Zo is voor iedereen DE oversteek altijd iets unieks en is niet te vatten in afstanden, zeeën, oceanen, meren, of iets meer! Bovendien, hierbij telt de lengte van de oversteek zeker niet, het gaat om het ervaren!