La Gomera—onderweg naar Mindelo

22

Week 22 25 nov— 1 dec

Het is natuurlijk een feestje om weer op La Gomera te zijn! Het is en blijft een heel mooi eiland. Even overwegen we om nog een auto te huren, maar we kiezen ervoor om het niet te doen en om ons rustig voor te be-reiden op de oversteek!

Ik ben jarig deze week en word heerlijk verwend door Bas en de kin-deren. ‘s Middags hebben we een kleine borrel op de boot en krijg ik een lekker lunch aangeboden met de dames.

Maandag en dinsdag rommelen we wat aan. We bekijken weerkaartjes en zorgen dat we klaar zijn om te gaan. Woensdag is het zover en gaan we eindelijk los. Ik vind het spannend en dat gevoel in mijn buik….. Het is maar goed dat ik dat gevoel heb zegt een heel ervaren zeilster, anders zou het niet goed zijn! Dat stelt me gerust en we zijn los……

De eerste dagen van onze overtocht staan in dit scheepsjournaal…. dat was een echte overtocht!

San Sebastián—ergens op zee

Zondag 25 november

Marieke is jarig! Ik word door de kinderen al vroeg wakker gemaakt. Liedewij zit op de wc en wil geholpen worden. Het is net zeven uur. Terwijl ik haar billen afveeg ben ik aan het bedenken wat ik moet doen. Eerst gaan we de boot versieren. Buiten hangen we vlaggetjes op in de mast en on-der de bimini. Binnen in de kajuit hangen we ook vlaggetjes. Dan gaan we aan het voorbereiden voor het ontbijt op bed.

De kinderen zijn erg druk omdat ze het spannend vinden. Meermaals moet ik ze tot stilte manen. Toch vinden we het alle vier leuk om zo be-zig te zijn. We maken geroosterd brood met kaas, scrambled eggs, cap-puccino en jus d órange. Om half negen sluipen we zo stil als muisjes naar de achterhut waar Marieke doet alsof ze nog niets in de gaten heeft. Marieke is natuurlijk erg verrast en de meiden zijn erg trots op al-les wat ze gemaakt hebben. Marieke moet meteen eten en ook de teke-ningen uitpakken die ze gemaakt hebben. Dan gaan we toch maar naar de kajuit voor het ontbijt.

Na het ontbijt gaat Marieke hardlopen en wij ruimen de boot op. Als Ma-rieke terug is gaan we een nieuwe cake bakken. De bananenmuffin van gisteren is niet goed gerezen, helaas. Deze gaat naar de vissen. Als de cake in de Omnia-oven gaar ligt te worden gaan Frederique en Kathe-lijn gaan de uitnodigingen bezorgen aan de Nederlandse boten.

Ondertussen gaan we verder met de hap-jes voor de borrel die om drie uur begint. Samen met de kinderen zijn we tot half twee bezig om eisalade, tonijnsalade en andere hapjes klaar te maken. Om het kwartier vragen ze waar de gasten blijven. Ze vinden het zo spannend. Als alles klaar is en opgeruimd gaan ze met Marieke kappertje spelen. Marieke maakt erg mooie vlechten en daarna wachten we met thee en een brownie op de ‘visite’.

Om drie uur ongeveer komen Jeroen en Doejska aan boord. Kort daarna Thijs en Suzanne. Jorg en Marieke komen later want Nienke moet eerst gaan slapen.

Het is erg gezellig en er wordt voorname-lijk gepraat over het oversteken en het weer onderweg.

Wanneer gaan we, hoe is de zee, de dei-ning en wat kunnen we verwachten onder-

weg. Er worden druk kaartjes bekeken en visies doorgesproken. Heel leuk.

Om zes uur heeft Marieke nog contact met de Dixbay, een ruime 200 mijl van ons vandaan. Ze schieten erg goed op en Idris is erg opgewekt. Goed om te horen. Na het gesprek gaan we nog even door met de bor-rel en rond zeven uur gaat bijna iedereen naar zijn eigen schip. Marieke van de Barnstormer gaat met Frederique voor ons koken. Ondertussen komt Jeroen nog even terug met de i-pad om zijn weerkaarten te laten zien. Als Jeroen weg is gaan we hier aan boord eten. We eten lekker carbonara en na de carbonara eten we nog een lekker toetje. Daarna gaat de muziek aan dansen de kinderen er op los. Ook Nienke danst er op los!

Als iedereen weg is gaan de kinderen lekker naar bed. Marieke en ik volgen pas rond 12 uur.

Vannacht hebben Marieke en ik een planning gemaakt tot mei. Niet heel strak maar meer om het gevoel te krijgen hoeveel tijd we hebben en wat er mogelijk is. Wij hadden al het idee om Suriname links te laten liggen, maar nu is het ook onderbouwd. We kunnen er zeker langs, maar dat resulteert in overslaan van andere mooie gebieden die we ook zeker willen zien. Ook zijn we bang dat we dan het gevoel krijgen dat we moe-ten haasten en we hebben geen zin in half werk. We laten het zeker op ons verlanglijstje staan voor een andere familievakantie en anders onze volgende reis! Door Suriname te laten vallen hebben we meer tijd tus-sen Tobago en Martinique. Tobago wordt dus het eerste land aan de overkant.

Vandaag blijven we liggen. We wachten beter weer en rustigere zee af. Het is op La Gomera winderig en buiig en dat bij ongeveer 25 graden. De kinderen gaan vandaag beginnen met school. Na het ontbijt begin-nen de twee jongsten met startwerkjes en Frederique gaat rekenen. Ma-rieke doet de was en is druk met een gecrashte harde schijf bezig. Je-roen had gisteren nog een goede tip, dus daar gaan we mee verder. Als we anderhalf uur hebben gewerkt pauzeren we even. Nienke staat voor de deur en Marieke was al even naar Jorg voor de schijf dus dit is het moment voor de kinderen om uit te breken. De kinderen gaan met Nien-ke vissen en ik ga ook even de steiger op voor hier en daar een praatje. Zo kom ik Siebe en Wendy weer tegen. Zij zijn het stel dat met ons in Las Palmas voor ons ten anker lag. Zij gaan volgens eigen zeggen heel basic de Atlantic rond. Geen grote kaartplotters, geen volgebouwde

boot. Een windstuurinrichting, een zon-nepaneel en een GPS. Zij gaan morgen oversteken naar Barbados.

Als alle kinderen weer verzameld zijn gaan we verder met school. Na een uur ga ik benzine halen voor de buiten-boordmotor. Marieke is ook allerlei pla-ten en spellen aan het printen om straks op zee ook goed school te kunnen ge-ven.

Maandag 26 november

Wanneer school voorbij is eten we soep met knakworstjes. Na de soep gaan de kin-deren even een filmpje kijken terwijl Marie-ke en ik de boot opruimen en nog wat klei-ne dingen regelen. Als we klaar zijn pakken we de hockeysticks en gaan we de kant op.

We willen gaan hockeyen in het park en naar de kapper. We vinden al-leen kappers die dicht zijn dus gaan we naar het park. Er ligt een mooie grasmat dus we staan lekker op onze blote voeten in het gras met de sticks. We zijn net een kwartier bezig en dan gaat het weer re-genen. We rennen naar de bomen voor beschutting. Als de regen min-der is lopen we de stad weer in en komen Jorg, Marieke en Nienke te-gen. We praten even en zij hebben een kapper gezien die open is. Daar gaan we naar toe. Na vier maanden zien we er, en ik helemaal, als reizigers uit. De kapsalon ziet er voor La Gomera luxe uit. We heb-ben al kapsalons gezien zo groot als een woonkamer en deze is zeker drie keer zo groot. Ze hebben tijd om ons alle vijf te knippen dus we gaan even zitten en wachten op onze beurt. De meiden bladeren door de kapperstijdschriften en zoeken kapsels uit. Kathelijn wil lang haar tot haar broek. Dan mag Frederique als eerste. Eerst worden netjes de ha-ren gewassen door een kapster, dan naar de volgende stoel waar de bazin gaat knippen. In een mum van tijd ziet Frederique er weer prach-tig uit. Dan is Liedewij en die vindt het heel spannend. Met een strak gezichtje zit ze in de stoel te kijken.

Kathelijn volgt en is erg bang dat er te-veel weggeknipt gaat worden. Dat valt gelukkig mee. Dan is Marieke aan de beurt en ze heeft er niet veel vertrouwen in dat de kapster haar knipt zoals Marie-ke het wil. Uiteindelijk komt het er met handen en voeten taal toch goed. Dan ben ik aan de beurt.

Ik heb al een plaatje klaar liggen met iemand met een strak kapsel en veel meer haar dan ik. Geen punt, het moet dus kort. Ja na vier maan-den wildgroei mag er nogal wat vanaf. Tot mijn verbazing en Marieke’s ontzetting gaat de tondeuse zonder pardon door de achterkant van mijn haar. Alsof ik met de zeis aan het maaien ben ik Hedikhuizen. Hier was verder niets meer aan te sturen. In geen tijd heb ik een tweede wereld-oorlog kapsel met een opgeschoren zij en achterkant en lang haar bo-venop… No way!! Ze begrijpt ons afgrijzen echt niet ik ben toch een guapo! Op onze aanwijzingen gaat ze weer aan de slag en uiteindelijk komt er een coupe uit waar ik niet helemaal ontevreden mee ben. Ma-rieke vindt het wel kunnen en de kapster is super trots op het resultaat. Wat mij betreft had het wel wat langer mogen wezen.

We lopen terug naar de boot. Op de boot mogen de kinderen nog een filmpje kijken en wij gaan koken en drinken nog een borreltje.’

Tijdens het eten hebben we een ‘goed’ gesprek met de kinderen over vrienden en hoe het zit als je teleurgesteld wordt. Zo jong als ze zijn, zo goed weten ze zich te verwoorden. Ze zijn de afgelopen dagen soms buiten gesloten door vriendjes. Ze weten niet helemaal hoe ze er mee

om moeten gaan. Ze kennen het namelijk helemaal niet en ze willen niets liever zijn dan goede vriendjes. Wat is het fijn dat je er nu makke-lijk na het eten een half uur over kan zitten praten. Thuis gaat alles toch met een andere agenda waardoor je zulke belangrijke dingen minder tijd kan geven. Nu gaan ze gerustgesteld en met weer een gerust ge-voel naar bed.

Marieke en ik ruimen op als de kinderen slapen en duiken allebei weer achter een laptop. We willen meer muziek voor tijdens de oversteek en ook het scheepsjournaal moet bijgehouden worden.

Dinsdag 27 november

It’s the last day! Althans zo voelt het. We hebben gisteren een uitnodiging van Jeroen gehad om ‘s morgens op de koffie te komen voor zijn verjaardag.

Terwijl de kinderen al heel druk zijn met knutselen, ga ik nog een cadeautje

voor Jeroen kopen. Hij krijgt allemaal lekkere dingen uit La Gomera zelf! Als ik terugkom op de boot zijn de meiden nog steeds aan het tekenen en kleuren.

We worden om 10u op de Zeemuis verwacht. Ik heb bedacht dat ik maar een kopje koffie drink en dat ik daarna op pad ga om de laatste verse boodschappen te doen. Het is leuk op de verjaardag. Theo en Mi-chelle (Faja Lobi) zijn er ook en van Theo krijgen we nog een aantal nuttige en leuke tips over de Carieb. Ik vind het een genot om het alle-maal aan te horen en word enthousiast.

Samen met Marieke en Suz ga ik op pad voor de boodschappen. Uit-eindelijk kom ik met een volle trolley terug. Ik vraag me achteraf weder-om af waarom ik toch altijd, tegen beter weten in, maar blijf volharden in de gedachten dat dit de laatste supermarkt op aarde is! Tel daarbij op het grappende wedijveren tijdens de koffie van vanmorgen over de hoe-veelheid bier aan boord en dan voel ik me een halve…. Zoveel drinken we toch niet? Het is duidelijk, alleen wil het niet blijven plakken…. Over-al zijn er supermarkten! We hoeven niet van de honger om te komen.

Op de terugweg koop ik nog even twee sd kaarten voor de readers, want het geheugen van het apparaatje is te klein voor de boeken die we erop willen zetten. Ook koop ik een USB verdeler, want deze aan-sluiting op de laptop van de kinderen is aardig naar de mallemoeren.

Terug in de haven hoor ik Bas van verre al mopperen op de meiden, maar ik zie ze niet! Waar zijn ze dan? Als ik op de steiger kijk, dan zie ik dat er maar één slipper van Frederique staat. Dan gaat er een lampje branden en kijken ik de haven in. Ze zitten in het bootje en komen al-weer richting de boot. De hebben de slipper gevonden. Ook hebben ze de slipper van Isis, die vanmorgen in het water is gevallen, gevonden.

Ik zet snel de boodschappen neer en vervolgens gaan wij dames nog op zoek naar de slager. Ook die vinden we en dan zijn we eindelijk klaar en vol geladen.

Terug op de boot zijn de meiden al gevlogen. Ze spelen buiten en op de andere boten. Ook maken ze speurtochten. Zo te horen vermaken ze zich weer. Dat is fijn om te zien!

Ik kruip achter de pc, daar ben ik wel echt klaar mee, en begin met de Readers. Gelukkig werken de SD kaarten naar behoren en kunnen nu alle boeken (en luisterboeken) erop. Kunnen we ook weer afvinken.

Vervolgens ga ik op de Sailaway de DSi’s van onze meiden halen Deze wil ik nog op de lader leggen. Voordat ik terugloop naar de boot probe-ren Thijs en ik nog even of we hun kaartje aan de praat kunnen krijgen. Dat lukt helaas niet! Jammer, want de kids vermaken zich er prima mee tijdens een oversteek.

Terug op de boot leg ik alle spullen op de lader en ben druk in de weer achter de computer. Jorg heeft een aantal van de films van de gecrash-te harde schijf veilig weten te stellen. Helemaal top en deze zet ik weer terug. Altijd lekker om tijdens het varen een filmpje te kijken.

Aan het einde van de middag ronden we af met een borrel op de Saila-way. Ik sluit iets later aan. Als ik aankom dan blijkt Liedje ziek te zijn. Ze heeft overgegeven en ligt te slapen op de bank, tussen 8 andere kin-deren. Nou dan is ze echt ziek.

Ik neem haar mee naar de boot. Ook daar moet ze nog een keer over-geven. Ze blijkt 39.1 koorts te hebben en deze zakt niet na een billenpil. Zo zielig om te zien. Ze valt meteen in slaap op de bank.

We eten een heerlijke nasi, maar ons meisje slaapt verder. Iedereen is moe. De dames gaan achterin liggen en wij ruimen een en ander op en bereiden ons voor op morgen. Rond 22.30u wordt Liedje wakker. Ze drinkt een beetje, maar blijft maar pips. Hoop dat ze morgen beter is zo-dat we kunnen vertrekken en anders… niks aan de hand dan wachten we gewoon een dagje, want met een ziek kind gaan wij niet varen!

Woensdag 28 november

Ik heb niet goed geslapen! Veel liggen draaien en piekeren over Liedje. ‘s Morgens eerste werk tempen. Ze heeft nog een behoorlijke ver-hoging, maar voelt zich wel goed. We gaan ons voorbereiden om te vertrekken. Samen met de meiden ga ik douchen. Ze willen eigenlijk alle drie niet, want het water is er koud. Liedewij wil bij mij en als ik haar bij haar handje pak zie ik op haar pink een hele (vieze) wond zitten. Een paar dagen eerder was het een gewoon korstje en heb ik nog tegen haar gezegd dat ze er niet aan mocht komen. Op de een of andere manier is het toch gaan ontsteken, want het ziet er vies uit en voelt warm aan.

Ik mag er niet aankomen. Ze heeft ook geen zin in de douche, dus be-gint ze maar te brullen. Zal ik je dan naar papa brengen? Nee, dat wil ze ook. Uiteindelijk gaan we wel douchen. Kathelijn wil zich vervolgens niet zelf afdrogen. Ik wil nog een aantal dingen doen voordat we vertrekken, dus het komt me niet goed uit dat ze zo treuzelen.

Ik ga het laatste verse brood kopen. We tanken nog even water, bergen alles op en voor we het weten is het 12u en tijd om te gaan. We worden uitgezwaaid door de bemanning van Faja Lobi en de Asterix. Er vertrek-ken vandaag nog drie andere Nederlandse schepen richting de Kaap Verden, nl de Barnstormer, de Sailaway en de Zeemuis.

Het is een bijzonder gevoel weg te gaan. We zijn weer onderweg en dat voelt heerlijk. Ik zeg tegen Michelle dat ik het spannend vindt. Ze pakt naar haar buik en wrijft ervoer, “hier, he en da’s maar goed ook, want als je het niet “spannend” meer vindt dan is het niet goed. Het is inderdaad dat gevoel ik mijn onderbuik. Ik vind het ook wel weer spannend. Ge-zond spannend.

We hopen via de marifoon en later via de SSB contact te hebben met de andere boten. We luisteren de SSB om 18.00u en om 20.00u UTC uit.

Gisterenavond heb ik een pleister geplakt tegen zeeziekte. Ik hoop zo dat het helpt. Dat maakt het leven aan boord voor iedereen een heel stuk makkelijker. We zullen het zien.

Als we de haven uitvaren blijkt er iets niet goed te zijn met ons grootzeil. Bovenin komt deze er niet goed uit. Na wat gedraai komt het gelukkig toch. Er blijkt een verticale lat kapot te zijn. Da’s niet gaaf. We besluiten er op de Kaap Verden naar te kijken.

We beginnen met echt zeilweer. Volgens de weerberichten blijft het dat de komende dagen ook. Lekker! Er staat een deining van 2 a 3 meter. Deze komt, door de invloed van de Canarische van drie kanten binnen en zorgt ervoor dat we alle kanten opgeslingerd worden. We willen het tempo erin houden om zo snel mogelijk van de lokale invloeden af te zijn. We hebben nog telefoonbereik, dus de laatste belletjes naar het thuisfront worden gedaan. Dan is iedereen ook weer gerustgesteld.

De boot loopt lekker. Wat zijn we er weer blij mee! Heerlijk om weer te ervaren hoe het is om echt te zeilen en niet te hoeven motoren. We doen ‘s middags eigenlijk niks. We hangen wat, lezen een boek, spelen een spelletje oid. Lekker rustig.

Ik voel me nog steeds goed. Daar sta ik echt versteld van. Dat ik niet van het bestaan van die pleisters afwist zeg! Ongelofelijk. Echt super voor ons allemaal! Frederique is een beetje gammel, maar ze went ge-lukkig ook snel. Onderweg hebben we contact met de andere schepen. Dat is altijd fijn. Later op de avond (in de nacht) lukt het niet meer met de marifoon. We liggen te ver uit elkaar. Jammer!

Voordat we de nacht ingaan worden zowel de genua als het grootzeil gereefd. Het voelt iets comfortabeler. We gaan de eerste nacht in met als schema 7-10, 10-1, 1-4 en 4-7. We draaien wachten van drie uur.

Buiten staat de volle maan en deze verlicht heel de kuip.

Donderdag 29 november

De eerste nacht zijn we goed doorgekomen. Bas en ik hebben netjes onze wachten ge-draaid. Je hebt de neiging, als je wacht af-gelopen is, nog samen te kletsen, maar dat moeten we eigenlijk niet doen. Het gaat na-melijk van je netto slaaptijd af en de rust hebben we echt nodig, want om 7 uur zijn de dames wakker!

We gaan nog steeds met hoge snelheden richting het Zuiden. We varen meer dan 6 knopen gemiddeld en dat is een prima gemiddelde. Af en toe komt er een klein buitje over en daar zit dan wel even veel wind in, soms 30 knopen. Zowel de genua als het grootzeil staan niet op maxi-male grootte. Soms surfen we over de golven. Het geluid van de zee blijft mooi. De oerkrachten die dan achter de golven zitten zijn overwel-digend.

Ik voel me een beetje eenzaam, want er is geen marifooncontact meer mogelijk met de andere boten. De Zeemuis heeft zijn koers gisteren-avond verlegd naar El Hierro en de andere twee schepen zijn buiten ontvangst van de marifoon. Om 18u hebben we via de SSB nog wel even contact met de Sailaway. We wisselen kort onze ervaringen uit en ik schrijf hun positie in het log erbij. Om 20u hoor ik op de SSB ook de Dixbay en veel verder weg nog twee schepen. Het blijft bijzondere ap-paratuur. De nachtwacht wordt omgedraaid en loop ik de eerste wacht, prima.

De kinderen doen het goed. Kathelijn wil het liefste overal aan klimmen en klauteren. Ze zegt zelf al dat ze een aapje is. Als Bas aan haar vraagt hoe het met haar gaat, dan vindt ze het een beetje saai! Dat kan ik me goed voorstellen! Ze gaan gelukkig wel weer op tijd slapen en zorgen er zo voor dat wij ook op tijd stoppen en ons klaarma-ken voor de tweede nacht op zee.

Vrijdag 30 November

We schieten nog steeds goed op. De nacht-wacht is rustig gegaan, alhoewel de boot ligt te slingeren als een dronken eend. Er lopen nog steeds twee deiningen door elkaar en dat zorgt ervoor dat we af en toe hard slingeren. Je hoort de spullen door de kastjes schuiven en het water in de tanks klotsen.

De kinderen zijn weer op hun eigen tijd wakker, zoals altijd. Om acht uur zetten we de SSB aan om te horen hoe het met iedereen gaat. Je-roen houdt vanaf El Hierro een oogje in het zeil qua weer. Dat is bij ons nog niet veranderd. Het blijft windkracht 5 en 6 uit het nooroosten en we zeilen met het grootzeil vast met de bulletalie en de genua in de boom. Van tijd tot tijd maken we het zeil groter en kleiner afhankelijk van de hoeveelheid wind. In de nacht voeren we sowieso wat minder zeil om dan niet verrast te worden door iets wat je niet ziet aankomen.

We lopen wel erg snel, sneller dan ik vooraf had bedacht. De boot doet het erg goed en de bemanning zeker zo goed. Dus we laten de boot lekker door denderen. De dagen zijn op zich niet erg spannend. Marie-ke en ik halen overdag wat slaap in die we in de nacht tekort zijn geko-men. De kinderen spelen in de kajuit en af en toe pakken we wat te eten of wat lekkers. Om vijf uur hebben we happy-hour. Dan gaan er nootjes op tafel, of chips, en pakken we een drankje. Dan hebben we even echt een momentje met elkaar. Daarna gaan we voor het eten zorgen. Net voor het eten zijn Marieke en ik nog even bezig met de ge-nua en spinakerboom. Even kijken of hij weg kan.

Dat wordt geen success. We gaan eerst even eten en na het eten gaat de boom er weer in. Dit is weer een stuk rustiger. Als alles weer netjes staat gaan we de boot opruimen en de afwas doen. Om acht uur hebben we het netje en we spreken Jeroen en Thijs en horen dat het op de Sailaway ook lekker gaat. De Barnstormer ligt 10 mijl bij hen vandaan. Fijn om te horen dat daar ook alles goed gaat. Daarna neemt Marieke de eerste wacht. We liggen weer als een gek te gooien. Wat een herrie is het weer op de boot. De kinderen hebben er gelukkig het minste last van.

Zaterdag 1 december

.

Weer een onrustige nacht. Tijdens de ha-zenslaapjes buiten ben ik twee keer van de bank gegooid. De zee is nog steeds drie a vier meter hoog. In de ochtend worden we alle vijf nat gegooid. Eerst ik in de kuip, daarna Marieke door een spleet in het luik in de achterhut en even

later de meiden terwijl ze onder het luik in de kajuit waren. Ze stonden met de Barbie’s te spelen en flats, drijfnat. De wind blijft ook waaien met vijf a zes Beaufort. Het SSB contact met Jeroen leert dat dit gaat duren tot in Mindelo. Jeroen kijkt iedere dag vanuit Hierro de weerberichten voor ons. Dus hij bevestigt wat ik vermoed. Het blijft behelpen met deze zee. We worden alle kanten op gegooid en het leven op de boot is zeker niet aangenaam. Met Marieke haal ik de boom uit de genua en zetten we de genua naar de andere kant. Het geslinger wordt al minder. Kathelijn heeft al vroeg gemeld dat ze tosti's lust. Dus de meiden krijgen tosti's voor het ontbijt. Ze smullen er van en wij ook. Daarna gaat iedereen een beetje chillen. Meer is er niet te doen of kun je simpelweg niet doen. De bewe-gingen in de boot nemen weer toe en we worden genoodzaakt weer wat zeil terug te nemen. Marieke en ik halen weer slaap in en de meiden spe-len op hun Nintendo’s of kijken een filmpje. In de middag bakken we met de kinderen pepernoten en ondertussen maak ik wortelstamp.

De pepernoten zijn heel lekker en snel op. De wortelstamp gaat ook goed op. Als alles op is gaat iedereen naar bed. Ka-thelijn is doodmoe en Liedewij sliep al net voor het eten. Als alles rustig is komt Frederique gezellig sterren kijken. Ze pakt er zelfs een sterrenboek bij. We reven nog even wat terug en dan valt de nacht.

Tot slot: Je eigen plan trekken!

Voordat we op reis gingen hadden we een, niet nader omlijnd, plan. We wilden dit, we wilden dat, en dit is leuk en dat. Laten we zus, laten we zo…..Misschien dit, misschien dat. Oja maar dit is ook helemaal gewel-dig. Veel te veel ambities en (achteraf voor ons) weinig realistisch in ie-der geval qua tijd!

Een rake uitspraak die ik tijdens deze reis heb opgeslagen en waardoor wij minder ambitieus zijn geworden is: “het is maar net hoe je dat land wil zien, wil je het als toerist of als reiziger zien, want dat is toch wel iets anders en als reiziger heb je gewoon meer tijd nodig”.

Het contact met andere reizigers zorgt er dus voor dat je je plannen soms opnieuw in overweging neemt. Hun keuzes en argumenten waar-om ze een land wel of niet aandoen beïnvloeden jou ook, zetten je op z’n minst aan het denken. Denk dat het goed is om daar (zonder oorde-len) over na te denken en het mee te nemen in je eigen overwegingen. Reflectie kan nooit kwaad!

Goh wat vind ik ervan? Zo heb ik het nog niet gezien? Klopt het wat die ander zegt? Is dat voor mij ook zo? Alle informatie sla je op, verwerk je, verifieer je indien nodig en op basis van alle feiten trek je uiteindelijk al-tijd je eigen plan!

“Design your own life” (M. Por)