Poldernimf

Vliegvisclub De Poldervlieg Zevenentwintigste jaargang nummer 1 jaar 2017

Redactie en Bestuur

Huisorgaan van de Poldervlieg, Vliegvisclub in St. Pancras en omgeving

Website: http://www.depoldervlieg.nl

Redactie: Jelke Boersma, Martien Boersen, Frits van Merkenstein, Dirk Barendregt en Bart de Steenhuijsen Piters

Technische realisatie: Bart de Steenhuijsen Piters

Redactie adres: Bart de Steenhuijsen Piters, b.d.steenhuijsen.piters@kit.nl

Bestuur van de Poldervlieg:

Jan Spruit (voorzitter): 072-5743909

Din van Nieuwenhuijzen (secretaris): 06-54261327

Erik van Soest (penningmeester): 072-5114701

Secretariaat: Din van Nieuwenhuijzen, Zuidje 15, 1636 XB Schermerhorn,

secretarispoldervlieg@gmail.com

De redactie en het bestuur zijn niet verantwoordelijk voor de inhoud van dit blad. De redactie behoudt zich het recht voor artikelen en bijdragen in te korten.

3

Inhoud

Redactie en Bestuur ........................................................................................... 2

Tussen Vlieg en Netje ........................................................................................ 4

Reisverhaal: er is vissen en vissen.................................................................... 6

Op Sterk Water: de Stad van de Zon ......................................................... 11

Catch `n release: gehaakt! .............................................................................. 16

Reisverhaal: Hotel Bräurup, Mittersill, Oostenrijk september 2016 .... 19

Loterijgeld verbrassen, een dagje Ruigenhoek .......................................... 26

De IDEALE vliegendoos.................................................................................. 29

Boekbespreking: Negen Vliegen, door Paul Blokdijk ............................... 31

4

Tussen Vlieg en Netje

door Jelke Boersma

Als vliegvisser wordt er veel van je verwacht. Hoe veelzijdig moet je als mens,

als vliegvisser, zijn om optimaal te kunnen genieten van het vissen met de

vlieg? Met je laarzen stevig op de grond moet je ook in staat zijn om je met

allerlei zweverigheden bezig te houden. Het klinkt haast tegenstrijdig maar

niets is minder waar. Het schijnt dat vliegvissers die aandacht geven aan een

ontspannen geest meer vis vangen.

Kortgeleden las ik een interessant boek (het slimme onbewuste, Ab Dijksterhuis

2007) over onbewuste processen. Het boek toont aan door middel van testen

dat onze onbewuste capaciteiten ongeveer tweehonderdduizend keer zo

groot zijn als die van onze bewuste denkprocessen. De keuzes die wij maken

en die wij bewust ervaren, hebben hun oorsprong in dat wat wij onbewust

denken. Ook al ons gedrag vindt zijn oorsprong in het onbewuste. Conclusie: wil je beter worden in wat je doet, train dan je onbewuste capaciteiten.

Wat mij heel erg aanspreekt, is Dijksterhuis’ uitleg over het verschijnsel

‘ziendoen’. Hij beschrijft hoe in een school vissen alle vissen altijd dezelfde

richting uit zwemmen alsof ze op afstand bestuurd worden door dezelfde

persoon. Wat er gebeurt, is het volgende: als een vis een andere vis een

beweging ziet maken, doet deze automatisch exact hetzelfde. Er is sprake van

een een-op-een-relatie tussen waarneming en gedrag. Daar zit geen schakel en

dus geen tijdvertraging tussen. Het bewustzijn is immers veel te traag en

onbewuste processen (reflexen) zijn vele malen sneller. In onze menselijke

cultuur wordt het onbewuste wel eens wat onderschat. Een klein voorbeeld

wat iedereen wel eens heeft meegemaakt. Ik ben zelf wel eens onderweg

geweest in de auto, waarbij na enige tijd mijn gedachten afdwaalden en voor ik

het wist, was ik kilometers verder zonder dat bewust ervaren te hebben. In

dat traject zaten bochten en waren er ook andere auto’s onderweg. Mijn

onbewuste heeft feilloos de besturing van mijn auto overgenomen en effectief gereageerd.

En wat heeft dit nu met vliegvissen te maken? hoor ik u denken. In het boek

Troutbum van John Gierach beschrijft hij dit prachtige verschijnsel in hoofdstuk

3: Zen and the art of flyfishing. Schrikt u niet, deze zin is niet de opmaat om een

boekbespreking te gaan starten. Maar toch wil ik u meenemen naar zijn

verhaal. Hij beschrijft zijn vliegvissersloopbaan en zet die af tegen de man –

genaamd Ed Engle - die hem het nimfvissen heeft geleerd. Deze Ed beschikt

volgens John over wat hij noemt Fish-sence. Dat is iets dat alle goede jagers en

5

vissers hebben. We praten hier niet over een wetenschap, laat staan een

buitenzintuigelijke waarneming, maar het lijkt er wel verrekte veel op. Fish-

sence is wat zen-meesters in de zen-meditatie ‘de verlichting’ zouden noemen.

Die verlichting wordt bereikt door lange meditatieve training. Het leert je om

in het hier en nu te zijn en dát te zien wat voor je is zonder te hoeven schakelen tussen gedachten of theorieën.

Het is grappig om te merken hoe lang je naar iets moet kijken voordat je het

werkelijk begint te zien. John Gierach beschrijft hoe hij de gedragingen van zijn

leermeester Ed gadeslaat en opmerkt hoe Ed, als in een trance, zijn vissen

vangt op diezelfde plek die hijzelf eerder minutieus heeft afgevist zonder iets

te vangen. De Fish-sence is een onbewuste staat, waarin je vis kunt vangen

zonder dat je precies weet hoe je dat doet. Op een dag na vele vissen te

hebben gemist vangt John een forel en realiseert zich wat er gebeurt. De

minimale bewegingen die hij in zijn leader ziet, worden opgeslagen in zijn

onbewuste. En hoe subtiel de beweging in de leader dan ook kan zijn, die

wordt door het onbewuste geregistreerd en omgezet in de handeling om de haak te zetten:

‘At some point, the setting of the hook takes on an instinctive quality. At some point

you stop thinking ‘Hey, I think I just got a hit’ or ‘Gee, that kind of looked like a

trout.’ The wiggle or flash and the jerk in the rod hand seem to happen

simultaneously, automatically, the same way you drop a hot frying pan without

having to think ‘Boy, that really stings.’ I don't remember the exact day of my

enlightenment, but I recall that I'd already decided I was a pretty good nymph-fisher.

It was on the South Platte on a nasty, overcast day (a good fishing day) when the

water was the color of pewter and just as hard to see into. I set the hook for no

apparent reason but with the absolute certainty that a trout had taken the fly. I

wasn't at all surprised at the weight and wiggle at the other end. It didn't occur to

me what had happened until I was holding the trout in my hands, and then I started

to giggle. Sixteen inches, the best fish of the day; I didn't know how I'd caught her, and I didn't care.’

Wat is nu het praktisch nut van deze wetenschap? Hoe is dit nu in te zetten?

Ach, het is goed om alle gedachten te relativeren en jezelf in een opperste

staat van ‘zijn’ te brengen. Hoe je dat voor jezelf het beste doet, daar kom je achter door veel te vissen, of zal ik voortaan zeggen: vis-zen.

6

Reisverhaal: er is vissen en vissen

door Milco Dobbeling

Op vrijdag 2 september is het dan eindelijk zover dat de vistrip naar

Noorwegen kon beginnen. Na een aantal zeer intensieve vergaderingen lijkt

alles nu perfect geregeld en kan er niks meer fout gaan. De boodschappen zijn

gedaan en het proviand voor de hele week is ingeslagen. We rijden met de

camper van Koos die van alle gemakken is voorzien. Hij is dan ook helemaal

volgestampt met alle vaste en vloeibare waren die nodig zijn om minstens een

week te kunnen overleven in de Noorse wildernis. Met het samenstellen van

het menu wordt er uiteraard ook van uitgegaan dat er een paar keer een

heerlijk verse zoetwatervis genuttigd zal worden. Vlagzalm is werkelijk een

heerlijke vis. Nico en Koos hebben ook al enige uren in de keuken gestaan om

heerlijke sauzen en stoofpotten te bereiden die gecombineerd met pasta's of

rijst de magen moeten vullen. Ik moest helaas nog een half dagje werken maar

Koos, Marcel en Nico hadden die dag al vrij. Bijna op de minuut nauwkeurig

komt de camper aanrijden en kan mijn bagage als laatste worden geladen.

Rond kwart voor twee begint de trip en wijst de Tom Tom aan dat er nog

ruim 1700 km is af te leggen. Het plan is om de 2 uur te stoppen en dan van

chauffeur te wisselen. Het weer is perfect en alles loopt op rolletjes en met

een gangetje van ruim honderd km het uur telt de Tom Tom steeds verder af

naar nul. Op de pont naar Putgarden (duur 45 min.) kunnen we de benen

weer even strekken en nuttigen we een prima maaltje. s’ Nachts rijden na

bijna een hele dag op te zijn geweest, was toch wel wat vermoeiend en

daarom wisselen we om de anderhalf uur van chauffeur. Om een uur of zeven

passeren we de grens met Noorwegen en we arriveren rond een uur of half

twaalf bij onze eindbestemming: Kvennan camping waar we door de vader van

de eigenaar worden ontvangen. Hij wijst ons de weg naar de gereserveerde

hut alwaar Nico bijna een hart verzakking krijgt. De hut is klein maar vooral

de matrassen zijn van een dusdanig slechte en vochtige kwaliteit dat hij - en

later ook wij - er niet vrolijk van worden. De onderste plank aan de voorzijde

van de hut is half verrot en kan met gemak worden verwijderd zodat frisse

lucht de hut in kan. Toch maar even met de eigenaar praten dan. Na wat

puzzelen en zwaar nadenken blijkt er toch nog een andere hut beschikbaar te

zijn aan de rivieroever. Deze hut heeft een slaapplek maar is min of meer

gekoppeld met een oude caravan voor de overige twee plekken. Koos slaapt

in zijn eigen bed en omdat zijn camper naast de hut kan staan, hebben we toch een perfecte plek. Snel pakken we de spullen uit en richten de boel in.

7

Koos kan het niet laten, heeft binnen no time zijn waadpak aan en staat voor

de deur in de rivier. Helaas zonder succes. Op de camping ontmoeten we die

avond een groep Zweden die voor de 15e keer hier elk jaar een weekje

komen vissen. De groep bestaat uit familie en collega’s van 20 tot 60 jaar schat

ik. We worden uitgenodigd om s’ avonds vis te komen eten die ze hebben

gevangen. Het wordt een avond om nooit te vergeten. Er wordt gezongen en

enorm veel gelachen. De gevangen vis, veelal vlagzalm van over de 40 cm en

een enkele forel van flink formaat, worden gestoofd op een open vuur en

enkele exemplaren worden gerookt. Dit wordt met gekookte aardappel en

saus van augurk, mayo, crème frais en witte wijn door iedereen smaakvol

genuttigd. Ook de nodige vloeibare versnaperingen zorgen voor een heel

bijzondere avond. De volgen de dag gaan we op aanwijzing van deze Zweden

vissen op een stuk bij de ‘hangbrug’ bij het plaatsje Trynset. Het is wel weer

even wennen om te vissen op zo’n grote rivier. Maar al gauw wordt er door iedereen lekker gevangen.

Het weer is geweldig met een lekker zonnetje en af en toe een wolkje. De

volgende dag willen we naar een stuk met veel eilandjes gaan maar helaas is

deze plek al bezet door een groep van tien Fransen. Uiteindelijk vinden we

een andere, zeer belovende stek. Een stuk waar het water met verschillende

stromingen rondom een aantal kleine en grotere eilanden stroomt. Nico vindt

al snel een kabbelend stuk met daarin een wat dieper gat. Hier vangt hij binnen

korte tijd een paar prachtige exemplaren. Enkele stuks worden bewaard voor

het avondmaal later die dag. We waaieren die dag wat uit en vangen allemaal

zeer mooie vissen. Ondanks dat we slechts voor een tweetal nachten hebben

geboekt, is het gelukkig mogelijk nog een paar nachten bij te boeken op deze Kvennan camping.

Dinsdag rijden we noordwaarts om een ander stuk van de Glomma en een

zijrivier te bevissen. We kopen een vergunning bij het plaatselijke tankstation

en beginnen op een wat meer gekanaliseerd stuk van de zijrivier te vissen.

Koos pakt op een stuk voor de brug een prachtige, dikke veertig plusser. De

rest van het kanaal is minder goed te bevissen en we besluiten toch maar in de

Glomma zelf ons geluk te zoeken. Het is wat taai vissen en goede vangsten

blijven uit. Tijdens de lunch met een heerlijk warm stuk pizza brood uit de

oven besluiten we naar het riviertje Nora (met een streepje door de O) te

verkassen. Dit zijriviertje ligt in een soort dal en dat is werkelijk een prachtig

gezicht. Het is wel een aardige uitdaging want de rivier is bezaait met grote en

kleine keien en het verloop is heel steil. De pockets waar je kan vissen, zijn

klein en het water stroomt zeer snel. Koos weet met een nymf toch enkele forellen te vangen. Het lukt mij ook er een aantal met de droge vlieg op het

8

droge te krijgen. Ook hier bewijst de snowflake dun weer zijn vangkracht. De

forellen in zulke stroompjes zijn klein en heel fel. Rond een uur of vijf stappen

we het water uit en besluiten weer terug te gaan naar de camping. Waar we

na een paar drankjes en een heerlijke maaltijd een kampvuur maken langs de

rivier. Met een biertje of een goede cognac in de hand genieten we van de

natuur en bespreken de afgelopen dag en allerlei andere zaken. Dit soort

avonden zijn onvergetelijk en onbetaalbaar! De laatste dag in Kvennan

besluiten we nogmaals het stuk rondom de eilanden te bevissen. Marcel, Nico

en Koos zoeken een wat rustiger stuk op waar ze eerder prima hadden

gevangen. Ik blijf op een stuk waar twee stromen rondom twee eilanden bij

elkaar komen. De stroom loopt uit in een stuk van ongeveer een kilometer,

waar genoeg vis blijkt te zitten. Na de middagpauze, dit keer met warme soep,

blijft Koos ook in dit stuk vissen en vangen we de nodige veertigers. Aan het

eind van de middag loop ik ruim achter Koos langs om wat meer stroom op te

vissen toen mijn aandacht wordt getrokken door een stuk hout dat in een

buiten bocht aan de kant drijft. Het stuk hout blijkt het net van Marcel te zijn

dat hij eerder die dag was verloren. Je ziet maar weer ‘zonder geluk vaart

9

niemand wel’. Rond een uur of vijf stappen we uit het water om ongeveer 110 km zuidelijker naar de Koppang camping te verkassen.

Hier aangekomen worden we zoals verwacht weer ‘hartelijk’ ontvangen door

de eigenaar. We worden hut 2 toebedeeld en binnen no time is de hut weer

gevuld met onze spullen. Na het diner drinken we nog wat met oude

bekenden van de workshop vliegvissen in de Glomma. Eric de Noorman,

Torre en de altijd zeer vriendelijk Bas de Bruin zijn weer druk bezig een 11-tal

beginnende vliegvissers wegwijs te maken op de Glomma. Donderdag vissen

we rondom de eilanden bij het witte kerkje. Het begin van de dag verloopt

qua vangsten wat stroef. Er wordt wel wat gevangen maar het is erg lastig. Dit

verandert echter na de middag. De vangsten worden steeds beter en vooral

Koos heeft een top dag met meer dan 40 vissen. Nico en Marcel vangen ook

prima en zijn zeer tevreden. Helaas is het voor mij een wat mindere dag, want

mede door triest nieuws ben ik niet geconcentreerd en blijf op vijf vissen

steken. De laatste dag besluiten we op een stuk vlak onder de camping te

vissen. Ook hier is de ochtend wat minder maar naarmate de dag

voortschrijdt worden de vangsten weer beter. Door de regen van die ochtend

voorspelt Torre al een hatch. We waren alle vier wat uit over de rivier maar

vinden elkaar weer op een stuk waar de rivier rondom een eiland loopt en

weer samen komt met de hoofdstroom. Hier vangen we allemaal prima en dit

maakt de voor mij wat slechte dag ervoor meer dan goed. Waarschijnlijk was

dit het moment van de voorspelde hatch. Een groene CDC klinkhamer haakje

16 (gekregen van Hans Voorwinden van Muddler) blijkt het vliegje van de dag

te zijn. Aan het eind van de middag lopen we langzaam aan weer stroom op

richting de camper en trekken we voor het laatst onze pakken uit. s’ Avonds

nuttigen we onze laatste maaltijd en pakken onze spullen zoveel mogelijk in,

om na een laatste pils de koffer in te duiken. De volgende dag vertrekken we

rond zeven uur en beginnen aan de 1600 km lange thuisreis. Door

verschillende vormen van vertraging zijn we ongeveer 22 uur later weer thuis. Het einde van een prachtige en nooit te vergeten visweek.

Ik kom toch nog even terug op de titel van dit verhaal. Er is vissen en vissen.

Enkele weken eerder was ik op Sal, een van de Kaapverdische eilanden. En

zoals gewoonlijk had ik mijn vis handlijn en nieuwe Hawaii sling (onderwater

speer) mee. In dit tweede wereld land is het vissen van levensbelang. Elke dag

werden er met kleine bootjes kleine hoeveelheden vis aan land gebracht. Deze

werd direct op de pier verhandeld. De meeste vissen waren mij onbekend

maar er lagen ook bekende vissen zoals tonijn, wahoo, triggerfish, zeilvis en

zelfs een in mijn ogen wat minder verse mahi mahi of dolphinfish. Groepjes

jonge jongens waren op de pier die ruim 50 meter de zee in liep zelf ook bezig

10

vis te vangen die zich onder de pier bevond. Ook waren er altijd jongens bezig

met handlijntjes en zelfgemaakte speren om zo te proberen een maaltje bij

elkaar te vangen. Op een dag zag ik een aantal vissers op de kop van de haven

hun geluk beproeven. Het bleken een local te zijn met een soort

samengestelde werphengel en zowaar een Nederlander met zijn reis

telescoop hengel. De local had al een aardige oranje papegaaivis gevangen die

op apegapen lag in een klein emmertje. Hij viste met een steen als lood en

gebruikte de bek van een zee-egel en wat garnalen als aas. De Nederlander

deed stukjes van een op de pier voor een euro gekochte makreelsoort aan de

haak. De Nederlander kreeg na verloop van tijd ook een aanbeet en ving een

zelfde type papegaai vis die hij aan de local gaf. Deze was hier ongelooflijk blij

mee. Even later was ik weer in het water aan het snorkelen met mijn sling en

zag een soort poonachtige vis. Ik dacht aan de local en deed een poging de vis

te spiesen. En het schot was raak. Toen ik trots boven kwam met mijn prooi

aan de speer kwam er een jongen op een oude surfplank aan gepeddeld. Hij

was zeer geïnteresseerd in de vis. Ik gaf hem deze en hij was er erg blij mee.

Hij peddelde meteen naar het strand om de vis aan zijn vrienden te laten zien.

Ik geloof dat hij de rest van de middag met de vis in zee heeft gespeeld en

deze zeker mee naar huis heeft genomen om hem op te eten. Hij was er zo

blij mee dat ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken. Dat mocht maar

wel met de vis. Je ziet dat vissen niet overal sportvissen kunnen worden

genoemd. Op veel plaatsen in de wereld is vissen een pure noodzaak. En wat

kunnen wij ons dan enorm bevoorrecht noemen om zomaar eens een week of

een weekend naar een ander land te gaan om vissen aan de haak te slaan, puur voor ons plezier.

11

Op Sterk Water: de Stad van de Zon

door de Redactie

Inleiding

Langereis is een buurtschap en kanaal in de gemeenten Opmeer en Hollands

Kroon in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Het buurtschap is gelegen

tussen het dorp en de polder Veenhuizen/De Lage Hoek en de plaatsen

Aartswoud en Winkel. De bewoners van Langereis zijn deels agrarisch actief.

Precies op de grens met De Lage Hoek, nabij Veenhuizen, staat de molen De

Vier Winden. Deze poldermolen uit 1891 staat er voor bemaling van de

polder De Lage Hoek. De plaatsnaam is afgeleid van het water. Die naam

komt van oorsprong van de rivier de Reise of Reis die er liep van het

Berkmeer tot in de Zuiderzee totdat deze werd rechtgetrokken als een

afwateringskanaal. De riviernaam was afgeleid van de Germaanse benaming

voor stromen en zich bewegen, rîsan. Het kanaal was vrij lang voor een

afwateringskanaal dus noemde men het De Lange Reise. Deze benaming komt

uit 1598 en gold toen ook al voor de ontstaande kern van bewoning langs het

kanaal. In 1745 wordt het geschreven als De Lange Reys en dan heeft het niet

meer de betekenis van de oude rivier maar verwijst het naar het feit dat het nogal veel tijd kostte als men langs het hele kanaal reisde.

Vistechnische informatie

Er is weinig eenduidige en breed gedeelde informatie te melden over de

Langereis wat de vismogelijkheden betreft. Van enkele van de eigen leden

weten we dat er in de winter soms goed voorn gevangen wordt rond de

bruggen maar ook niet bij elke brug. En dan waar voorn zit …. ligt ook snoek.

Frits sprak een collega van zijn werk die met zijn beide zonen vaak vanuit de

boot met pluggen sleepte op de Langereis en die ving regelmatig knappe

snoek, alhoewel ook geen meter + . Dat laatste, mooie snoek, hoorden we

ook van een lid van de Poldervlieg. En was het niet Jan Schreiner die in

‘Vliegvissen nieuwe stijl’ beschreef hoe hij in de Langereis bij Lutjewinkel met

zeven worpen ook zeven snoekbaarsjes van allemaal 42 cm ving op een

streamer? Frits z’n vangsten waren altijd matig, hooguit wat baars van 22 cm

en kleiner. De helderheid van het water kan erg verschillen, niet alleen in de

zomer of winter maar soms ook van de plek in de Langereis. Dat geldt ook

voor de diepte, al is het gemiddeld tussen de 1,5 en 2 meter diep in het

midden. Blijft nog over dat het voor de kantvissers nog wel eens zoeken is

naar een goed te bevissen plek, want lang niet altijd wordt er gemaaid in de

12

winter en de kanten kunnen soms steil zijn. Het is wel ‘gezond’ water, althans

voor de sportvisser want parkeren kan je niet overal, dat betekent dus

tactisch parkeren (vlak bij een brug, dan kan je oversteken) en vooral veel

lopen om open plekken te vinden). Na deze wat terughoudende opening wat

betreft de visstand toch een positieve opmerking: het is rustig qua bebouwing

en dat betekent dat je op veel plekken een mooi uitzicht hebt over Noord

Hollands polderlandschap.

Biologische aspecten

We hebben het viswater op twee plaatsen bemonsterd. Het water was

redelijk helder met een lichte groene troebeling. De temperatuur was

ongeveer 6 graden en de pH waarde op beide plaatsen was 8.4. Dat is aan de

hoge kant maar voor blankvoorn geschikt. Er zijn geen waterplanten

waargenomen. Levende wezens waren schaars. Op een van de monsterpunten

vonden we een kleine haftennimf, een kleine aasgarnaal (Mysis), een muggen

larf en een paar hele kleine wormpjes. Het was dus schraal wat waterleven

betreft. Dat zou kunnen betekenen dat er nu met kleine nimfen op witvis gevist zou moeten worden.

Alles goed, Dirk?

13

Verslag van het vissen

Frits: Het was niet makkelijk om de vis te vinden maar uiteindelijk werd een

brug weer eens de ultieme winterstek. Opvallend was dat de ene kant van de

brug weinig opleverde terwijl de andere kant van de brug voor en na de

lunchpauze voor vier van ons vijfmans gezelschap voldoende vis opleverde om

er tot het eind van de dag te blijven staan. Tegen een uur of half vier zakten de

vangsten van de nimfvissers drastisch terug, vermoedelijk ook omdat het weer

wat ging omslaan. Zelf heb ik dapper volgehouden om met een streamer te

vissen, iemand moet toch immers waarborgen dat het water met zoveel

mogelijk technieken wordt getest. Ondanks het gegeven dat er op die plek

naast de brug meerdere snoeken actief waren, lukte het mij niet om ook maar

een enkele aanbeet te krijgen. Ik vermoed dat het onder water zo wemelde

van de prooivis dat mijn streamers, wat ik ook probeerde, gewoon niet

opvielen. Overigens was het wel een prachtige dag in een mooi Hollands

polderlandschap. Dat het weer voor een groot deel ook nog meeviel en het in

ieder geval niet regende was daarbij een bonus.

Jelke: Ik ben de dag begonnen met streamers en heb tot ongeveer kwart over

twaalf door gevist met een geel-zwart streamertje aan een intermediate lijn.

Echt succesvol was het niet en ik heb geen beet gevoeld. Het water was niet

heel helder en de stroming van het water, ook in de diepere laag, was groter

dan ik had verwacht. Om ongeveer kwart over twaalf wordt er door Martien

bij de brug flink gevangen. Hoewel ik niet lang meer kan doorvissen in verband

met een verjaardagfeest tuig ik snel mijn hengel op met een drijvende lijn. Met

kleine nimfjes zijn de eerste twee ruisvoorns die ik vang van een prachtig

formaat. Ik schat dat de eerste die ik ving ongeveer 25 cm was en de tweede

iets kleiner. Een feest om te vangen! Omdat mijn vistijd beperkt was, ben ik in

de afgesproken lunchpauze doorgegaan met vissen. Bijzonder dat je op een

hot spot zo door kan blijven gaan zonder dat de vis zich verplaatst. Ik ving ze

met kleine nimfjes tegen de bodem. Wanneer de nimf op diepte was, was het

in enkele gevallen voldoende om de lijn strak te zetten om vis te haken. Het

was moeilijk om aanbeten te zien en een klein beetverklikkertje gaf voldoende

signaal om contact te maken met een mooie ruisvoorn. Ik heb alleen maar

ruisvoorn gevangen, niet alleen diep, maar ook tijdens het afzinken van de

nimf. Een fijne dag aan de waterkant met dank aan Martien die zo verstandig was de streamers in te wisselen voor de nimfjes.

Martin: Wij zouden in de Langereis gaan vissen met een harde zuidwesterwind

die bovendien ook nog eens dwars op het water stond. Nu vis ik daar nooit in

de winter maar wel eens in het late voorjaar en zomer met een drijvende lijn

met nimfjes en dan gericht op de aan het oppervlakte zich verradende

14

ruisvoorns. Bij het water aangekomen pakte ik met mijn aftma 4/5 hengel, een

intermediate glaslijn en een leader van 170/200 cm met twee nimfjes

verzwaard met 2,4 zilver kraaltjes. Deze hengel met tuig liggen altijd in mijn

auto en daarmee heb ik deze winter overlag gevist. Misschien geen goede

keus, dacht ik nog, voor het ondiepere water van de Langereis, maar dat viel

reuze mee want ik raakte niet vast aan de bodem op een paar takjes na. Het

voordeel was wel dat de wind geen vat had op de vliegenlijn. Na op meerdere

plekken gevist te hebben en geen enkele aanbeet te hebben gehad, haalde ik

de leader eraf en knoopte een stukje 28/00 eraan met een streamertje,

waarmee ik een uurtje heb gevist. Maar ja, als ik geen voorn kan vangen en ze

er dan ook waarschijnlijk niet zijn op die plekken, is er ook geen roofvis, dat is

de theorie toch? Nadat ik mijn streamer had verspeeld aan een obstakel onder

water, knoopte ik toch maar weer de leader met nimfjes eraan en

aangekomen bij een brug waar de anderen ook al waren, ving ik eindelijk mijn

eerste visjes. Door mijn manier van vissen met intermediate lijn (sneller dan

met een beetverklikker) ving ik een aantal baarsjes en een enkel voorntje. Aan

de andere kant van deze nogal tamelijk brede brug, ving ik in de luwte

ruisvoorns en een aantal mooie blankvoorns. Deze dag was voor mij het

bewijs dat ook in de winter en op wat ondieper water het vissen met een intermediate glaslijn (althans die ik heb) succesvol kan zijn.

Ruard: Vanwege de wind besloot ik met een langzaam zinkende lijn te vissen.

De wind stond in de lengte van het water, was vlagerig en bij tijden hard. Ik

15

viste met een aftma 4 hengel en een langzaam zinkende 4 lijn met een leader

van twee meter en twee nimfen haakje 14. Bij de brug ving ik één voorntje en

ook wat baarsjes en ik had eerder nog iets vast gehad (snoek?). Ik ging wat

lopen om een schooltje vis tegen te komen. Dat was niet zo maar Martien

stond zich helemaal lek te vangen op een plekje vlak naast de brug. Ik belandde

na een tijdje ook aan de luwe kant van de brug en kon daar met moeite nog

wat voorn vangen. Ik kreeg nog wat les van mijn ‘oude’ leermeester (= Martien!!!) maar ook dat hielp me niet erg op weg. Volgende keer beter.

Martien: Bij het begin van de visdag leek het mij het beste om met een

streamer te starten. Er stond een stevige zuidwesten wind die normaal

gesproken de nodige aanbeten tot gevolg zou moeten hebben. Na twee uur

vissen, met mijn 6 hengel, en gebruik makend van allerhande streamers van

groot tot klein, had ik totaal nog geen bewijs van aanwezigheid van roofvis

gezien. Blijkbaar was de snoek niet zo los als dat ik in eerste instantie gehoopt

had. Ik besloot tot het wijzigen van de tactiek en tuigde mijn aftma 4 hengel op

met drijvende lijn en een onderlijn van 2 meter 12/00 nylon waaronder ik met

een afstand van 40 cm uit elkaar twee kleine nimfjes haakmaat 18 knoopte.

Met behulp van een klein drijvertje probeerde ik vanwege de wind de juiste

diepte te vinden. Dit bleek een schot in de roos. Aan de zuidkant van een brug

ving ik het eerste voorntje maar aan de noordkant van dezelfde brug ving ik

een behoorlijk aantal vissen. De soorten die aan de kant kwamen, waren ruis

en blankvoorn een paar minibaarsjes en een blei. Het laatste uur wisselde ik

mijn drijvende lijn voor een langzaam zinkende lijn om te kijken of dit nog

effect had op mijn vangsten. Dit bleek niet het geval en na het even uitzoeken van de juiste diepte en vissnelheid ging het vangen gewoon door.

Onze conclusie over de Langereis

De Langereis is een aantrekkelijk, maar niet makkelijk water. Deze keer

hadden we met maar een keer verkassen de hot spot gevonden, maar daarvoor

hadden we met vijf man al een behoorlijk stuk Langereis afgevist. Bruggen zijn

dan meestal de goede stekken, maar niet elke brug. De Langereis telt daarbij

heel wat bruggen, al denk ik dat een grote brug met een duidelijk luwe kant,

zeker in de winter, wel de aandacht verdient. Het snoekvissen ging moeilijk

maar dat kan ook te maken hebben met de overdaad aan prooivis op de

stekken waar we visten. Bovendien waren de ervaringen van Frits in

polderwater de laatste weken al niet geweldig, een ervaring waar we

meerdere snoekvissers, ook buiten Noord Holland, over horen. Er zit vis

genoeg, vooral ook ruisvoorn, dus misschien is het nog eens de moeite om de testvisserij in de zomer of vroege herfst eens te herhalen.

16

Catch `n release: gehaakt!

door Bart de Steenhuijsen Piters

Vliegbinders kunnen zich helemaal verliezen in het nabootsen van een insect.

Sommigen geloven in natuurlijke imitaties en zullen er alles aan doen om hun

zelf gemaakte vlieg zo veel mogelijk op het originele exemplaar te laten lijken.

Anderen hebben er meer vertrouwen in om met hun vlieg een natuurlijk

effect in of op het water te veroorzaken. Weer anderen willen een zo groot

mogelijke aantrekkingskracht te weeg brengen door een teaser effect. Wat al

deze vliegbinders gemeen hebben, is dat er helaas ook een haak uit de vlieg

moet steken. En die haak maakt geen onderdeel uit van het patroon. Eigenlijk

zijn vlieg en haak twee gescheiden voorwerpen die om functionele reden, het

vangen van de vis, bij elkaar komen. Is het eigenlijk niet heel eigenaardig dat

we zo veel moeite doen om die vlieg de gewenste vorm te geven, om hem dan

te misvormen door hem op die vaak proportioneel veel te grote haak te plaatsen? Alsof een vis wel de vlieg, maar niet de haak zal zien.

Neil Patterson was mij lang alleen bekend van onze eigen trofee. Ik dacht dat

het een illustere vliegvisser uit het verre verleden was, maar sinds ik

geabonneerd ben op Fly Fishing & Fly Tying blijkt hij alive and kicking te zijn. En

dat kan je over hem wel zeggen, want in zijn columns komt hij er graag met

gestrekt been in. Dan constateert hij iets dat volgens hem ontzettend fout of

verwerpelijke onzin is, om daar met maximale zelfovertuiging het betere

alternatief tegenover te stellen. Niet met de gesofisticeerde Britse stijl, maar

met een soort working class houding die doet vermoeden dat hij het vliegvissen

in een voormalige kolenmijn heeft geleerd.

Een van de kwesties die terugkomt in de columns van Neil Patterson is de

zichtbaarheid van de haak. Met groot misbaar wijst hij regelmatig op de in zijn

ogen schrijnende tekortkoming van conventionele vliegenpatronen, zoals in

FF&FT van maart 2016: ‘Lastly, conventional flies float the wrong way up, hook in

full view of the trout – a contradiction of all that is sane on this earth, let alone

water.’ Zijn betere alternatief is in dit geval een Gnat West, zo gebonden dat

de vlieg op z’n rug op het water landt, met de haak naar boven, buiten het

zicht van de vis. Als je zijn bind instructies leest, mag je gerust zeggen dat die

onconventioneel zijn. Zoals hij de hackle vormt door de fibers eerst op de

haaksteel te binden en dan naar het oog toe te duwen, zodat ze als een oude

paraplu erover heen wijzen. En in dit patroon vormt de thorax van de haak integraal onderdeel van het ontwerp.

17

In de FF&FT van juli 2016 vertelt hij over zijn ervaringen met vliegvissen in

Patagonia. Op de Rio Rivadavia zit een prachtige populatie forel die zo

kieskeurig is, dat alleen de beste imitaties van Rhyacophila resultaat hebben.

Het alternatief van Neil Patterson voor de conventionele nimfen die alleen

nog werken als ze op een haak # 22 of 24 worden gebonden, is de

zogenaamde Hook-nose Nymph. Hij gebruikt daarvoor een dunne tube die hij

niet op de haak zet, maar op de tippet. Daaraan bindt hij wel degelijk de haak

met wat pauwen fiber, maar die vormt nu deel van de vlieg: ‘This way, rather

than the fly being tied on the hook, it’s ‘tied’ on your tippet, the body pushed down

over the hook-eye so the hook isn’t hanging off the back, it’s sticking out the front – like a nose.’

In FF&FT van februari 2017 behandelt hij weer de zichtbaarheid van de haak.

Nu heeft hij zijn vizier gezet op natte vliegen: ‘You have to hope that your pattern

– or fly movement – is attractive enough to distract the trout from eying up the

‘nasty bits’ of your fly .’ Zijn betere alternatief is in dit geval een vlieg die hij de

Bikini heeft gedoopt. Het blijkt een natte vlieg te zijn die, vergeleken bij

conventionele patronen, achterste voren is gebonden. De haak wordt bedekt

door transparante kralen die, als het licht erop schijnt, onzichtbaar worden tegen het silhouet van het oppervlakte water.

Telkens als ik me zet aan de column van Neil Patterson, vraag ik me af hoe ik

het nu weer voor m’n oren ga krijgen. Ik heb dozen vol vliegen met zichtbare

haken. Moet ik die nu bij het grofvuil zetten of eenvoudigweg laten verstoffen

in een ladekast die ik niet meer open? Om vanaf nu alleen Neil Patterson

imitaties te binden? Ik vraag me af wat hij eigenlijk van onze trofee-wedstrijd

vindt. Vissen met alleen maar koperdraad op de haak klinkt mij als volslagen

tegenstrijdig met Neils’ nieuwste inzichten. Wie gaat hem vertellen over onze

trofee? En als we dat doen, moeten we als clubleden elkaar stevig vasthouden,

want reken er maar op dat hij een column zal wijden aan ons. Zo iets als ‘I

have heard of a Dutch flyfishing club – sounds like a contradiction to me – that has

dedicated a trophy to me. In a way, that could be seen as a compliment, though

these guys cannot do more to miss the point, as the rule of the game is to use only

copper wire for their flies. Does this iterate that this club is still in the Iron Age of

flysfishing? Poor guys, read my columns. Hide your hooks, and keep my name, or

rename your trophy to another famous flyfisher, yet long dead so he doesn’t have to witness the silliness of it.’

Ik stel voor dat we Neil Patterson bedanken voor zijn innovatieve ideeën,

maar gewoon als vliegbinders blijven doen wat graag doen. Staat de FF&FT

tenslotte ook niet vol patronen, maand in, maand uit, die de haak zichtbaar en

18

duidelijk aanwezig presenteren? En laten we hem maar niet vertellen over onze trofee, want die wedstrijd is te leuk om als voer voor Neil te dienen.

Noot: in 2003 bevestigde Neil Patterson zijn enthousiasme over onze trofee, dus het

hier bovenstaande citaat berust geheel op fictie

19

Reisverhaal: Hotel Bräurup, Mittersill, Oostenrijk

september 2016

door Jan Spruit

Op zondagmorgen 25 september 2016 ging de wekker erg vroeg af. Om 04.00

uur stond Rob met zijn grote, luxe Mercedes bus voor de deur. De visspullen

waren op zaterdag al bij hem thuis ingeladen, dus we konden meteen door om

Roland op te halen, die voor de komende zes dagen onze visgids zou zijn in

het dal van Mittersill. Dat ligt 1200 meter boven zeeniveau. Effect op mij was

dat mijn oren regelmatig dichtklapten. Roland is daar meer dan tien maal

geweest, ook deze zomer nog. Zie zijn tekst in de Poldernimf nr. 2016-2.

Willem en Martien reden er met een andere auto heen. Helaas was Ferry op

het laatste moment verhinderd door ziekte van zijn vrouw. Na een reis van 12 uur met onderweg veel wegwerkzaamheden waren we 1023 km verder.

De hele week was het prachtig weer, met een dagtemperatuur van rond de 24

graden. Dit was een stuk beter na een nogal verstoorde zomer met veel regen

en in augustus sneeuw op 2000 meter. Dit werd mogelijk veroorzaakt door El

Niño die in 2016 over de hele wereld het klimaat verstoorde (en de

20

visvangsten, waarover later meer). Na aankomst checkten we in en namen een

biertje uit de eigen huisbrouwerij. Roland stelde voor om wat stekken te laten

zien voor het diner. Wat mij meteen opviel, waren de afstanden die we die

week zouden moeten afleggen. De hoofdrivier is de Salzach, die van west naar

oost door het dal stroomt, met een bevisbare lengte van 45 km. Het totale

viswater is theoretisch 130 km lang, maar is deels niet bevisbaar of

onbereikbaar. De rivier is sterk gekanaliseerd, met grote rotsblokken aan

weerszijden van waaraf je kunt vissen. Op enkele plaatsen zijn er stenen en

strandjes. Vanuit de gletsjers ten zuiden van Mittersill stromen diverse beekjes

in de Salzach. Daar gingen we die zondagmiddag eerst maar eens kijken,

evenals de Elisabethsee en de Hintersee. Meteen bij de bestudering van de

beken viel Roland op dat er in vergelijking met eerdere jaren weinig vis zat.

Ook wij zagen slechts enkele kleintjes wegschieten, terwijl Roland en Ferry

hier een paar jaar geleden er meer dan 20 hadden uitgehaald in een paar uur

tijd. Een voedzame maaltijd met een biertje leidde tot het voorstel om op de

kamer van Rob en mij, die de meeste zitruimte had, elke avond te gaan

evalueren en een planning voor de volgende dag te maken. Een paar

visvrienden hadden toevallig ook nog een beetje whisky mee en dat bevorderde de discussie en de besluitvorming aanzienlijk.

Het grote voordeel van hotel Bräurup is dat je je er nooit kan verslapen. Het

ligt pal naast een katholieke kerk met zo’n typisch Oostenrijkse ui als

klokkentoren en iedere morgen om 06.00 uur luidt men daar de klok 26 + 26

+ 26 = 78 keer, met een volume om het halve dal te wekken. Vergeet je

wekker dus gerust. Een keer kwam Roland om die tijd de priester tegen en kon nog net enige moordneigingen onderdrukken.

Maandag gingen wij alle vijf vissen op de Salzach, voor de kenners: bij de

kabelbaan. Op aanwijzing van Roland verdeelden we ons over de waterkant.

Na 10 minuten ving Martien peuterend in het kantje een fraaie forel. Dat gaf

ons moed. Dat was voor mij ook wel nodig, want zoals veel clubleden weten

ben ik een liefhebber van ‘Duits’ vissen, in de Eifel, Sauerland en het Zwarte

Woud, op langzaam stromend water, waar je de vis kunt zien stijgen en

gericht aanwerpen. Hier was het een of twee zware nimfen stroomop

inwerpen in het snelstromende witachtige water en laten gaan die hap. Bij een

ruk heb je beet. Een vorm van visserij die mij niet zo trekt, ofwel not my cup of

tea. Er zouden veel grote vissen zitten, maar de vangsten bleven schaars die

eerste dag. Dan heb ik liever wat minder grote, maar wel droog te vangen

vissen. Rob had bij aanvang trots zijn nieuw aangeschafte Vision Switchhengel

getoond, maar in de lunchpauze bleek de top spontaan te zijn gebroken, ofwel het was een ‘Twisthengel’ geworden, zoals een van de maten opmerkte.

21

We besloten in de middag te verkassen naar de Finkausee, 50 km westwaarts

en hoger in het dal. Je moest per auto een ticket kopen om in het Nationale

Park te mogen rijden over een smal weggetje met uitwijkplaatsen. Het was

een adembenemend dal tussen hoge bergtoppen en het leek wel het einde der

wereld. Het dag totaal was uiteindelijk voor vijf man acht vissen. Op de

terugweg in het duister zagen we een fraai mannetjeshert, een jonge haas die

een tijd voor de auto uit huppelde en een vos. Op de kamer evalueerden we

flink de dag en bespraken we de tactiek voor de komende dagen, met vloeibare inspiratie van levenswater.

Hotel Bräurup kent niet alleen een eigen brouwerij met prima bier, maar heeft

intern ook een eigen vliegviswinkeltje, waar je van alles kunt kopen (wat we

allemaal deden, ondanks de reeds vrij volle auto’s), dat de vergunningen afgeeft

en ook actuele adviezen. Volgens de beheerder Ludo was het smeltwater van

de augustus sneeuw debet aan de mindere vangsten in de Salzach de laatste

tijd.

Dinsdag besloten we te splitsen, Willem en Martien begonnen op de

Hintersee en na de lunch gingen ze naar de Salzach. Rob, Roland en ik gingen

eerst naar de Salzach, daarna naar de Felberbach en eindigden bij de

22

Hintersee. Rob voelde in de Salzach een grote klap, had een korte dril en

toen ging de vis door zijn 25/100 heen. Dat was dus een knappe! Roland

pakte er een bruine forel van 40 cm en zelf had ik in de Felberbach een

tamelijk gevaarlijke (zowel voor je eigen benen als voor je hengel) klauterpartij

ondernomen naar beneden, waar ik overging tot zogenaamd ‘pocketvissen’.

Elk klein terrasvormig poeltje uitpeuteren met een Klinkhamer of een

Snowflakedun (SFD), daar pakte ik een klein bruin forelletje waar ik, gelet op

de moeilijkheidsgraad van het vissen, toch heel blij mee was. Willem en

Martien vingen ’s ochtends op de Hintersee nog wat vissen, in de middag kon

alleen Roland er wat kleintjes uit peuteren. We werden flink afgeleid door

burlende herten boven ons in de bergen. Het galmde het hele dal door.

Roland sprak een jager die met een grote kijker bij de Felberbach zat te

studeren op een berghelling. De volgende dag zou hij met twee jagers elk een

hert proberen te schieten. Natuurlijk dachten wij toen aan onze Mark.

Woensdag konden we vissen op de Krimmler Ache. Roland had gelet op zijn

ervaring hier meteen een paar dagen gereserveerd, omdat per dag maar elf

vissers worden toegelaten. We reden weer van oost naar west het hele dal

door en stapten vervolgens in Krimml in een grote taxibus die de elf vissers en

nog wat wandelaars in 40 minuten over zeer bochtige zandpaden naar boven

reed, 1600 meter boven zeeniveau, tot boven de beroemde watervallen (380

meter hoog zoals een aardige blondine mij in de bus terug vertelde). Roland

onderhandelde slim met de Limburgse en Belgische vliegvissers wie waar zou

uitstappen in het dal. Hij begon met Rob en Martien in het begin, Willem en ik

aan het eind (waar de Ache dus eigenlijk begint na een kleine waterval) en de

rest in het midden. Het maken van goede afspraken is wel nodig, want de

totale lengte schat ik op vier kilometer, zodat je snel een andere visser

tegenkomt. Later heb ik nog eens uitgerekend dat er van mei tot half oktober

zo’n 2000 manvisdagen op dat stukje water komen. Veel vissen kennen

daarom veel vliegen bij naam, vrees ik: ‘Aha weer een Peute….laat maar gaan die

namaakhap’. Grappig was dat de Limburgers halverwege uitstapten, maar

meteen naar boven doorliepen. Toen Willem en ik afdaalden omdat het

beginstuk vrij leeg was en de vis niks deed op onze nimfen (het was nog koud

met de zon nog achter de bergtop) kwamen wij na een half uur al ‘Jules’, de

eerste Limburger, tegen, die net bezig was een selfie te maken (zonder vis

overigens). Hij beweerde er al 15 te hebben gevangen op een kleine

Klinkhamer. Dus hij kan of heel hard lopen en vissen of heel hard liegen. Een

gevleugelde uitdrukking die week werd dan ook: ‘Is dat een Limburgs- of een

Noord-Hollands verhaal?’. Maar we bonden toch maar een Klinkhamer aan,

23

nooit verkeerd trouwens. Willem ving er een paar mooie exemplaren op. Het water was overal vrij laag door de droogte de laatste weken.

Martien (25), Roland (35) en Rob (15) hadden duidelijk een beter stuk

getroffen dan de opa’s Willem (9) en Jan (8). Ook op dit stuk had ik het weer

moeilijk. Soms had ik deze trip het gevoel dat ik na 25 jaar opnieuw moest

leren vliegvissen. Mijn eerste vis ving ik pas later op die dag, vooral toen

Willem (die er 4 maal eerder was geweest) mij hielp met aanwijzingen als: ‘van

de kant vissen, vooral niet waden (alleen om door te steken).’ In een fraaie

rustige pool die wij de ‘Opa-Pool’ doopten, pakte ik nog wel een mooie

vlagzalm van 40 cm en wat beekjes. Willem viste de rest eruit. Het was een

adembenemend landschap, hoewel ook hier vrij veel verkeer was van auto’s

van inboorlingen en taxi’s, heel veel mountainbikers en Nordic walkers. Er

stonden een paar panden, die allemaal een terras en doorlopend ‘warme

Küche’ hadden. Het was dus allemaal vrij toeristisch en ik denk dat Oostenrijk

moet oppassen voor oververzadiging. Bij Krimml zijn zes grote

parkeerplaatsen voor de bekijkers van de waterval. Er staan borden in vele talen, waaronder Arabisch.

24

Donderdag gingen Roland, Rob en ik weer naar Krimml, terwijl Willen en

Martien de Salzach onveilig maakten. Vrijdag deden we dat omgekeerd. Het

gekke was dat ik pas om 15.30 uur begon te vangen, maar er toen in een uur

acht pakte, waarvan vijf in een stuk met snelle pools en jawel, pockets. Op de Snowflakedun!

Vrijdag visten Roland, Rob en ik op de boven-Salzach, waar het water helder

en ondiep was, totdat men de sluizen van de Trattenbach openzette en de

rivier een halve meter in een uur steeg. Er staat ook een waarschuwingsbord

op de oever maar al wadend zie je dat dus niet. Roland was nieuwsgierig de

donkere poort onder een soort fabriek, die waarschijnlijk elektriciteit opwekt,

ingelopen toen het water laag was. Gelukkig bleven de deuren toen dicht,

want het is de vraag of je reisverzekering plotseling wegspoelen dekt. Vanaf de

instroom van de Habach, met gletsjer smeltwater, wordt de Salzach stroomaf

wit, hoog en snel. In de pauze kwam Rob aangelopen met in een hand zijn

hengel en in de andere een stuk van zijn vliegenlijn, kapot getrokken op een

steen. Hij was wel de man van de materiaal- en andere pechsoorten deze reis.

Op vrijdagavond haalde Willem als medisch geschoold persoon hechtingen uit

zijn hoofd van een ongelukje eerder op zijn werk. Zaterdag stootte Rob zijn

hoofd tegen de klep van zijn bus op precies dezelfde plek. Maar keihard hè, hij bleef doorvissen en vangen.

Bij de evaluatie die avond merkte Roland op dat hij nog nooit zo slecht had

gevangen op de Salzach. Van de nieuwkomers was Martien de spekkoper. Zie

voor de vangsten de tabel aan het einde. Voor het avondeten moesten wij

naar een andere zaal in verband met een groot feest, met muziek en een hoop

lawaai. De serveersters lieten constant de deur open, totdat Willem ingreep

en met enige kracht de deur dichtsmeet, tot algemeen genoegen van onze

zaal. Daarna werd hij telkens keurig dichtgedaan. Het toetje was ‘Heisse

Liebe’, maar bestond tot onze teleurstelling uit koud ijs?!? Rare jongens die

Oostenrijkers! En dat met van die uitgesneden jurken ‘waardoor het moeilijk is haar in de ogen te kijken’, zoals Milco ooit uitsprak.

Zaterdag was onze laatste dag en besloten we wat andere koppels te vormen.

Roland ging met Martien naar beneden en Rob, Willem en ik gingen naar de

boven-Salzach. Bij het optuigen deelde ik wat Snowflake duns uit aan mijn

maten en uiteindelijk werden door ons drieën 24 vissen gevangen waarvan 18

op de SFD. Willem kraaide en kondigde meteen aan er een doos vol van te

gaan bouwen. Zie voor de bindinstructies het filmpje van Milco en Bart op

onze site. Overigens zag ik op een gegeven moment stroomafwaarts opeens

een vissende koe. Althans een wadende koe, die voorzichtig onder de

waterval de rivier overstak en aan de struiken aan de linkeroever ging

25

knabbelen. Toen ik een half uur later op die plek probeerde naar de

rechteroever te komen, merkte ik toch dat vier poten beter is dan twee

benen, want door de sterke stroming viel ik bijna voorover en maakte mijn mouwen nat, waarna verder alles ok was.

Dat Rob een goede en voorzichtige chauffeur was, bleek uit de volgende

anekdote. Na het ochtendgedeelte deden we wat inkopen, waarna we

besloten op zoek te gaan naar de Trattenbach Stausee. De helling was 18% en

de weg had diverse haarspeldbochten. Na enig zoeken besloten we een oude

dame met haar buurvrouw de weg te vragen: ‘Ein Stausee?? Marie weisst Du

dass?’ Ik keek achteloos in de bus naar achteren en bedacht plotseling dat ik

mijn hengel bij het pauzeren op de bus had gelegd. Ik sprong eruit en er

meteen weer in omdat ik schrikdraad raakte dat vlak naast de auto stond.

Willem vroeg wat er aan de hand was en sprong ook uit de bus. Maar de

hengels van beide vergeetachtige opa’s lagen nog keurig op het dak. Het zou

toch zonde zijn geweest van zo’n prachtige 8 ft 4# Hardy Sintrix met

bijpassende reel. Die Stausee hebben we nooit gevonden, dus gingen we weer terug naar de Ober Salzach.

26

Terwijl wij op tijd stopten met vissen, de auto’s leeg stripten en vervolgens

weer netjes vulden kregen we behoefte aan nog een (voor-)laatste biertje in

de zon. We zaten daar net heerlijk aan te nippen, toen er hoempapa muziek

aankwam, een oude brandweer auto met sirene daar weer dwars doorheen

blèrde en vervolgens een man of 60 in bruine uniformen zich naast het hotel

opstelde. Het was dat ze niet in de houding konden staan, anders had ik me

toch 70 jaar terug in de tijd gedacht. Maar het bleek de lokale brandweer te

zijn, wat een nogal fors korps was dat kennelijk wat te vieren had en het terras overnam.

Die zondag reedden we om acht uur ’s ochtends weer huiswaarts en kwamen

na een voorspoedige reis om zes uur ’s avonds aan. Over deze reis

concludeerden wij dat het weer prima was geweest, misschien te goed voor

behoorlijke vangsten, de sfeer en de kameraadschap uitstekend, en dat Roland

een uitstekende gids was die ervoor gezorgd had dat we toch allemaal ons

visje vingen (nogmaals dank namens ons allen en dat de uitgereikte fles whisky

maar moge smaken). Bräurup heeft een bepaalde naam en trekt dan ook

continue vele grote groepen vissers. Persoonlijk zal ik er niet zo snel weer

heengaan. Pratend met andere vissers gaf iemand de tip van Polen, rivieren San

en Danujec. Misschien iets voor 2017? OF wordt het toch een keertje Funen? Of………?

Bijlage: overzicht van onze vangsten

MB WG RH JS RV Totaal

ma 2 1 2 1 2 8

di 9 2 7 1 1 20

wo 25 9 35 8 15 92

do 4 1 11 8 12 36

vrij 21 8 5 2 6 42

zat 2 7 9 7 10 35

Totaal 63 28 69 27 46 233

27

Loterijgeld verbrassen, een dagje Ruigenhoek

door: Frits van Merkenstein

Ik was weer eens de gelukkige winnaar van de hoofdprijs tijdens de nieuwjaar

veiling van 2015 en daarmee begon het zoeken naar een leuke besteding. Ik

had Ruard en Hans als gezellen uitgenodigd. Wil je vervolgens op een dag €

100 kwijtraken dan is een forellenput met een lekkere lunch en nog even

nazitten een goede keuze. Onze criteria waren dat het niet te ver weg was,

want aan vroeg opstaan heb ik een hekel, er uitsmijters verkrijgbaar waren en

er een mogelijkheid tot nazit was. Ruard ging op zoek en de keuze viel

uiteindelijk op de Ruigenhoek bij Utrecht. De datum was 29 april 2015 , maar

ondanks dat het zo langgeleden was, konden we tijdens de veiling van 2017

ons de dag nog goed voor de geest halen. Daarbij wellicht geholpen door het

impliciete dreigement de € 100 terug te moeten storten als ik geen verslag zou doen van hoe we het geld verbrast hebben. Hieronder onze verslagen.

Ruard

Ik heb nogal wat heen en weer gebeld en gemaild met de mensen van de

Ruigenhoek om ervoor te zorgen dat we tussen de middag een uitsmijter

zouden kunnen eten. Ze zijn daar nogal flexibel dus uiteindelijk lukte dat en ze

waren ook nog eens heel lekker. Eenmaal aan het vissen, vingen we al snel

enkele forellen die voor hun lengte ook nog redelijk sterk waren. We visten

met een drijvende lijn en over het algemeen ging dat goed. Ik heb ook nog

forel gevangen aan een klein, droog, zwart vliegje. Voor het drijfvermogen had

ik wat foam ingebonden. Ik had op een bepaald moment een wat grotere en

zwaardere forel aan mijn lijn en ik probeerde hem met mijn hengel naar me

toe te trekken. Hij lag al bijna aan de kant, maar ik stond te vissen met een

splitcane hengel en deed bijna alles verkeerd. Op een slecht moment hoorde

ik ‘PANG’ en was de hengel gebroken. Maar zoals mijn Amsterdamse vismaat

zegt: ‘beter een splitcane breken dan een carbonhengel, want die eerste kan je

gewoon zelf weer maken en die carbonhengel daar is het mooitje vanaf tenzij

je een nieuwe top kan bestellen.’ Het was een dag met zon, wind en wolken.

De vis zat over het algemeen hoog, ik viste gevist met een wassing line en ving met de Cove nimf, spiders, droog met een torretje en met een muddler.

Hans

Het was een heel gezellige dag en Ruard had zijn best gedaan om een heerlijke

uitsmijter voor ons te regelen. Wat betreft de vangsten, Ruard had er 12,

Frits 7 en ik had er 8 op buzzers en een droge Sedgehog. Het was de eerste

28

keer dat ik met buzzers viste en vond het heel bijzonder dat ze er knalhard op

aanbeten. De eigenaar wilde de gebroken splitcane van Ruard wel houden om

aan de muur te hangen, misschien om aan te geven dat zijn sterke forellen een

hengel in tweeën trekken, maar zoals Ruard al schreef: een splitcane kan je repareren.

Het loterij brassen wordt letterlijk genomen

Frits

Al met al was het een leuke dag. De vijver was groot genoeg om een plekje

voor jezelf te vinden, ook toen er meer vissers kwamen, maar ook weer niet

zo groot dat je erg ver moest lopen om even een praatje met Hans of Ruard

te maken. Opmerkelijk was wel dat zwarte streamers weinig deden. Kleine,

zwarte vliegjes of nimfjes die redelijk snel werden binnen gevist, leverden veel

meer aanbeten op. We hebben de dag afgesloten bij de eigenaar in de hut met een kop koffie; ik kan hun appeltaart met slagroom ook aanbevelen.

Al met al om te vissen een aardige vijver, dichtbij, erg aardige beheerders

maar de omgeving was wat minder, want aan bijna alle kanten zag je

bebouwing. Het was grappig dat wij op het stukje weiland ernaast de hele middag een aantal ooievaars liepen.

29

De IDEALE vliegendoos

door Jan Spruit

Sinds 1991 ben ik vliegvisser en al die jaren ben ik op zoek naar de ideale

vliegendoos. Eerst gebruikte ik hard plastic dozen met vakjes, soms

doorzichtig, soms donkergroen, wat een handige kleur is als je hem ergens laat

liggen in het gras. Moeilijk terug te vinden, dus gouden handel voor de

winkeliers. Nadeel van hard plastic is dat alle vliegen door elkaar liggen en het

moeilijk is om het gewenste exemplaar er uit te pakken. Ook een plotselinge

windvlaag kan gevaarlijk zijn, al zie je dan wel hoe goed je vliegen kunnen vliegen. Het gewicht van sommige dozen is ook behoorlijk.

Na enkele jaren verschenen er foam dozen, die zeer licht zijn en sluiten met

vier kleine magneetjes. Je steekt de vliegen naar voren in het witte foam, dat

daardoor natuurlijk op termijn beschadigd wordt. Je vliegvisvest wordt er wel

aanmerkelijk lichter van, maar de capaciteit om er vliegen in op te bergen is

vrij beperkt. Vervolgens innoveerde men door hard plastic dozen met

zogenaamde slits op de markt te brengen. Hierbij gaat de haak van de vlieg

naar achteren in een gleufje van een soort donker foam. Er treden geen

beschadigingen meer op en de grip is stevig. Er zijn zelfs dozen met een

tussenflap, waardoor je vier tableaus kunt laden met wel 400-500 vliegen per doos. Dat weegt weer flink in je vest.

Met iedere nieuwe uitvinding ging ik mee, vanuit een soort gevoel dat het

beter kon dan tot nu toe. En elke winter zat ik honderden vliegen over te

pakken naar een andere doos. Dat is overigens best een aardig karwei, maar

ook een beetje (veel) zen. Op een gegeven moment kwam ik, kijkend naar

andere leden van de Poldervlieg, op het idee om zo weinig mogelijk vliegen

mee te nemen en dan iedere pauze mijn doosjes aan te vullen vanuit grote

voorraaddozen, die ik bij bouwmarkten en de Xenos aanschafte. Maar dan heb

je weer een grote tas nodig om al die reservedozen mee te nemen en de

discipline om twee tot drie keer per dag alle dozen na te kijken en aan te

vullen. Ga je een dag ergens vissen, zoals bijv. afgelopen september op de

Krimmler Ache, dan moet je alles voor een dag meenemen, want even terug

kan niet. Bovendien komen veel vliegen nooit aan bod, alleen je favorieten heb

je bij je. Terwijl een verrassing wonderen kan doen ‘als ze niet willen bijten’. Ik

heb wel eens gehoord van one-fly vliegvissers, hoewel ik er nog nooit een in

levende lijve ontmoet heb. Zou ik een vlieg moeten kiezen, dan zou het een Snowflake Dun worden, denk ik. Dan heb je maar één klein doosje nodig .

30

Ik heb een standaard vliegvisvest van Vision en een klein reservevest (via de

veiling gekocht van Joost Stolk), dat altijd in de auto ligt met een

vliegenhengeltje, voor het geval dat…... In dat vestje zitten twee vliegendozen

met favorieten. Daarbij heb ik ook een chestpack met een grote doos

gemengde vliegen voor zeer warm weer. Op dit moment zitten in mijn

standaard vliegvisvest negen dozen: twee foam dozen met droge vliegen, een

hard plastic doos met nimfen (net verplaats vanuit een foam doos), een C&F

doos met kleine droge vliegen incl. threaders om ze op je tippet te krijgen.

Dan heb ik nog een foam doos met natte vliegen, een foam doos met spiders en drie foam dozen met forelstreamers, poppers en boobies.

Om alles bij te houden heb ik een multomap aangelegd met een overzicht van

de vliegendozen en ruwe schetsen van de vliegen die hierin zitten. De

nummering is door alle wijzigingen fantastisch en loopt van D3 (droge vliegen)

tot N20 (nimfen, wat nu mijn primaire doos is). Lijkt een beetje op het leger,

waar vaak ook sprake is van de 323e pantserdivisie (maar dat is om de vijand

in verwarring te brengen, denk ik, terwijl ik -zonder schrift - alleen mezelf in

verwarring breng). Ook fotografeer ik de vliegendozen na elke wijziging en leg

dat vast in de computer met lijsten. Er staan heel veel lege en volle

vliegendozen op mijn zolder, ondanks regelmatig afstoten van dozen op de

clubveilingen. En misschien heb ik sommige dozen volgend jaar weer nodig, bij

voortschrijdend inzicht. Het blijft dus nog zoeken naar de ideale oplossing,

misschien dat een volgende innovatie helpt? Tot die tijd blijft het waarschijnlijk

zo als op de foto, vanuit een soort angst dat die ene wel-vangende vlieg eens zou kunnen ontbreken bij gewijzigd beleid.

31

Boekbespreking: Negen Vliegen, door Paul Blokdijk

door Dirk Barendregt

Ieder VNV-lid zal het wel in de boekenkast hebben staan. Het is een cadeautje

van de VNV uit 2011. De vraag is of iedereen het ook heeft gelezen. Het komt

er soms niet van. Het boekje is de moeite waard om het op te zoeken, het uit

de kast te nemen en het alsnog te openen. Met beleid, want het is met geplakte katernen gemaakt in een slappe kaft. Voorzichtig openvouwen dus.

De meesten van jullie kennen Paul Blokdijk. Hij heeft regelmatig op de club

wat verteld en gedaan. Hij heeft ook veel artikelen en boeken geschreven. Het

artikel in de laatste Poldernimf, genaamd ‘de Streamer en de Vis’ was ook van

zijn hand: een artikel over de plaatsen waar we aasvis en rover kunnen vinden

in de verschillende jaargetijden en waarom dat zo is voor zover we dat weten.

Paul heeft tenminste 40 jaar viservaring en kent de biologische facetten van de natuur waarin hij vist en gevist heeft. Dat is in dit boekje heel goed te merken.

Er worden negen vliegen uitgelicht. Iedereen kent de meesten wel. Het zijn

basale patronen die veelzijdig ingezet kunnen worden. Ze bootsen veel

elementaire eigenschappen van waterdiertjes na. Paul gebruikt een strak

schema voor elke vlieg, namelijk herkomst, biologische achtergrond als die te

geven is voor een nabootsing, bindpatroon en vis belevenissen. Paul heeft op

verschillende plaatsen met deze vliegen gevist en er allerlei vissoorten mee

gevangen, van ruisvoorn tot bonefish. Deze laatste natuurlijk niet op een Red Tag. De vliegen zijn op de volgende plaatsen ingezet:

De Fazantenstaart (Pheasant tail): in de polder, Duitse riviertjes en Scandinavische meren.

Het Zonkertje: in de polder en een Zweedse en een Noorse rivier.

De Duikerwants: in de Singel en Twentse en Achterhoekse beken. De Parachute Dun: in de polder, Duits en Noors riviertje en een Deense beek. De Red Tag: in Wilnis ving Paul daarmee zijn eerst vis (ruisvoorn 32 cm), in de

Glomma in Noorwegen. De Deceiver: in de polder, de Middellandse zee, de Cariben en aan de Ierse kust. De Kokerjuffer: in een Ardenner rivier en een Finse beek.

De Vlokreeft: in de polder en de Oostzee.

De Gotcha: in zout Belize, Mexico en de Bahama’s.

Als je de visverhalen leest, vergeet je even alles bij deze ras verteller. Het

boekje is bijzonder de moeite waard vind ik, maar dat heb je al wel begrepen.

En niet alleen voor beginners, de ervaren visser zal er ook plezier aan beleven.

www.muddler.nl

Vliegen binden op klassieke wijze

Materiaal dat zijn kwaliteit heeft bewezen

Voor vliegvissen zoals het is bedoeld