Het Verdrag

“Ja leuk”, zegt hij, “maar wat heeft dit gedicht te makenmet je grote liefde?” Ik negeer zijn vraag en zeg hem dat ertwee dingen raar zijn aan dit gedicht. “Eén is dat ik ditgedicht nu nog steeds moeiteloos uit mijn hoofd weet op tedreunen. En twee, dat ik helemaal niet van het strand houdt.Daar houd ik nu niet van, maar daar hield ik toen ook nietvan. Ik verbrandde altijd, was extreem zonnesteek gevoe­lig, haatte de structuur van zand en vond de zee en alleswat er in leeft onaangenaam en eng.” Hij kijkt mij onbegrij­pelijk aan, nog steeds niet in staat te begrijpen hoe ditverhaal relevant is voor ons gesprek. Ik zeg hem dat heteigenlijk heel simpel is. Ik schreef onzin, toen al.  Ayla Nakken

HoofdredactioneelOp het bord van mijn buurman prijkt een struisvogelbief­stuk. “Lekker?” Hij zegt van wel en begint een oninteres­sant gesprek over carnivoor zijn. Blijkbaar op de hoogte vanmijn verveling stelt hij plotseling de vraag of ik mijn groteliefde bij SIB al verteld heb wat ik voor hem voel. Enigszinsbetrapt begrijp ik absoluut niet wat hij bedoelt. “Ik heb jehoofdredactioneel gelezen”, zegt hij. Ik proest het uit envraag hem of hij mijn vorige hoofdredactioneel over RobWijnberg ook gelezen heeft. Hij geeft een onduidelijk ant­woord en vraagt mij wie mijn geheime liefde is. Ik laat hemvoor de lol een paar keer raden. Hij noemt een aantal voormij belachelijke opties, “nou, wie is het?” Ik weet nietprecies wat ik moet antwoorden en twijfel nog tussen dehalve en hele waarheid. Ik vertel hem dat ik ooit een gedichtschreef, ik was negen jaar oud. Uit mijn hoofd lees ik hetvoor: Ik lig met mijn gezicht in de zonOp een handdoek, op het zand De golven hoor je, geruis van de windEen kind dat speelt met een bal Op het strand, aan de zee Ik wou dat ik er was 

2

Het Verdrag

Dit is SIB

Hallo nieuw SIB lid! Dit is dus het Verdrag, ons verenigingsblad. Blader er lekker even doorheen, dat ziet er best goeduit hè! Maargoed, welkom bij SIB! En voor de ouderejaars, wat fijn dat jullie nog steeds lid zijn! Als hoofdredacteur, enhierbij zelfuitgeroepen gerenommeerd lid van SIB, is het aan mij om een inleidend artikeltje over SIB te schrijven aan.Na drie jaar lidmaatschap zou dat toch geen probleem moeten zijn. Ware het niet dat ik zo’n hoofdredacteur ben die nietzo goed is in het schrijven van standaard stukken en dit dus ongetwijfeld een raarder stuk gaat worden dan de bedoelingis. Ik vind het dan ook wel spannend of de hoofdredacteur dit stuk gaat toelaten…

Laat ik dan toch maar een poging doen tot het serieus in­troduceren van SIB. Misschien kan ik dat nog wel het bestedoen aan de hand van een terugblik op het afgelopen jaar.De activiteiten van afgelopen jaar geven denk ik wel eengoed beeld weer van wat je als nieuw SIB lid dit jaar staatte wachten. Zo heeft de commissie externe activiteiten zichzitten uitsloven met interessante bezoekjes aan bijvoor­beeld de Nederlandse bank, het Ministerie van Buitenland­se zaken, de Egyptische ambassade en een uitzending vanPauw en Witteman. Ook zijn er wat grotere activiteitengeorganiseerd als het seminar Power Politics: SecuringEurope’s Energy Supply en de MUN (Model United Nati­ons) in samenwerking met United Netherlands.   Ook erg leuk waren de IB cafés en SIB cinema’s over bij­voorbeeld de Franse presidentsverkiezingen of de maffiain Napels. Uiteraard zijn er het afgelopen jaar ook weer eenaantal lezingen georganiseerd. Afgelopen introductieweekin september is dan ook gelijk goed begonnen met een le­zing over crisis en leiderschap met Alexander Rinnooy Kanen Hans de Geus. Verder is SIB met CREA meeverhuisdnaar een nieuw kantoor (a.k.a. SIBhok) op Roeterseiland.Helaas is hierdoor de vrijdagmiddag borrel een beetje inhet water gevallen maar ik heb goede hoop dat we binnen­kort weer op het einde van de studieweek met ons stem­pelkaartje biertjes in het SIBhok kunnen scoren. Overbiertjes gesproken, SIB borrelt heel graag. Sowieso opwoensdagavond in het Pleidooi en soms met een bepaaldthema.   Feesten hebben we natuurlijk ook gedaan. Hoewel hetwoord “feesten” hier eerder betekent dat men bij SIB “ver­edeld borrelt”. In de praktijk betekent dit dat de muziekgewoon iets harder staat en mensen iets harder moetenpraten om een gesprek te kunnen voeren. Dit is vermoede­lijk om onszelf en anderen ervan te overtuigen dat we eenserieuze en inhoudelijke vereniging zijn maar ondertussenwordt dan zeg maar wel de WC drie keer dronken onder­gekotst, maar dan gewoon heel stilletjes. Daarnaast doenwe ook heel graag alsof SIB een brave vereniging is waarnooit iets gebeurt. Des te interessanter is het dan ook erachter te komen dat er wel degelijk, om maar met de politiekte spreken, een hoop coalitietjes gevormd worden...maar

daar weet ik natuurlijk verder helemaal niks vanaf uiter­aard. Oh en reizen doen we natuurlijk ook, afgelopen zomerzijn we met 17 man naar Zuid-Afrika geweest en binnenkortkomt er een korte reis naar Krakau aan. Overigens gebeurter ook nooit wat op die reizen, ongelooflijk saai natuurlijk.Dus ga vooral niet mee.   Ik geloof dat ik mijn serieuze toon weer ergens onderweg,toen ik over borrelen en feesten begon, verloren ben. Maardit geeft denk ik wel weer wat je bij SIB kan verwachten,ook voor het komende jaar. Daarnaast wordt er momenteelveel nagedacht en gepraat over de lange termijn visie enwaar het heen moet met onze vereniging. Die lange termijnga ik niet meer meemaken want ik ga mijn actief lidmaat­schap bij SIB dit jaar afbouwen. Dat is niet erg want dankomt er plek voor jullie nieuwe leden. Ik kijk er nu al naaruit naar de borrel te komen, aan de bar te hangen en teklagen over hoe het vroeger allemaal beter was. Dus nog­maals, welkom bij SIB.

Ayla Nakken 

3

Het Verdrag4

Het Verdrag 5

Het Verdrag

SIB Genootschappen

 Het Internationale Bierengenootschap "Bibendum est"

bier (het; o; meervoud: bieren)

alcoholische drank, uit hop en gerst gebrouwen Interesse? Stuur een bericht naar bibendum@sibamsterdam.nl of spreekéén van onze leden aan op de borrel, te herkennen aan devele lege bierglazen om zich heen. Het Cultureel Genootschap Het Cultureel Genootschap is dé uitgelezen plek voor ie­dereen die geïnteresseerd is in verschillende culturen endeze culturen beter wil leren kennen door het bezoeken vanmusea of door het bijwonen van dans- en muziekvoorstel­lingen, tentoonstellingen of internationale films en docu­mentaires. Zo hebben we het afgelopen jaar bijvoorbeeldeen Braziliaanse dansvoorstelling bijgewoond, zijn we ophet International Documentary Film Festival Amsterdamgeweest en hebben we onder andere FOAM en The Green­box Museum of Contemporary Art from Saudi Arabia be­zocht.   Ook kan een andere cultuur goed ontdekt worden doorde eetgewoontes te leren kennen en daarom verdiepen weons iedere maand in de keuken van een ander land. Daarbijkan ervoor gekozen worden zelf een internationale maaltijdte verzorgen of we bezoeken een restaurant. Op deze ma­nier hebben we al de Italiaanse, Griekse en Mexicaanse,maar ook de Ethiopische en Arabische keuken beter lerenkennen.   Iedere maand organiseren leden van ons genootschap eenactiviteit en een etentje. Lijkt het je wat? Stuur een mailtjenaar cg@sibamsterdam.nl. 

Filosofisch Genootschap de Pretentieloze Denktank

Nichts ist praktischer als eine gute Theorie. Bij dat mottovan Leibniz sluit SIB’s Filosofische Genootschap zich graagaan. Vanuit de gedachte dat kennis van filosofische theo­rieën leidt tot een beter begrip van internationale kwestiesen maatschappelijke vraagstukken filosoferen we er pre­tentieloos op los. Pretentieloos, omdat bij het genootschapverwerven van inzicht en niet elkaar imponeren met filo­sofische inzichten centraal staat.   We hoeven het dankzij de programma’s van de RodeHoed, Felix Meritis en de Nieuwe Liefde meestal niet verte zoeken voor interessante lezingen en debatten met eenfilosofische inslag. Voor hoogwaardige activiteiten als deconferenties van het Nexus Instituut maken we echter graageen ommetje. Naast het luisteren naar filosofen en anderedenkdieren gaan we ter stimulatie van denkprocessen ookmet enige regelmaat met elkaar eten.   Er is ruimte voor nieuwe leden bij de PretentielozeDenktank. Liefhebbers van toegepaste filosofie kunnen eenmailtje sturen naar: filosofischgenootschap@sibamster­dam.nl.  

Politiek Genootschap ‘De Coalitie’ Waarde SIBbers,

Politiek Genootschap ‘De Coalitie’ bestaat uit een groepmensen binnen SIB met een gedeelde interesse voor depolitiek. Wij houden, om onze grenzeloze nieuwsgierig­heid te bevredigen, de agenda’s van bijvoorbeeld De Balie,De Rode Hoed en Felix Meritis scherp in de gaten. Evene­menten die ons – dit kan ieder lid zijn, initiatief stellen wijop prijs – interessant lijken delen wij op onze Facebook-pa­gina en wie het ook interessant lijkt gaat mee. Activiteitenworden dikwijls met een spontaan drankje achteraf afge­sloten.   Als je geïnteresseerd bent in politiek en je graag dieperlaat informeren kan lidmaatschap van Politiek Genoot­schap ‘De Coalitie’ een leuke aanvulling zijn op het SIB-­programma. Ieder lid staat vrij zelf te kiezen naar welkeactiviteiten hij of zij gaat, maar je hebt er natuurlijk alleenwat aan als je je enigszins actief opstelt.   Wij verwelkomen graag nieuwe gedreven leden met in­formatiezucht. Als je interesse hebt, spreek mij dan aan ofstuur een mail naar pgdecoalitie@sibamsterdam.nl.

Het Internationaal Wijngenootschap  Bij het genootschap “Veni  Vidi  Vino” draait het om, je kanhet al raden, wijn! Eens per maand komt ons genootschapbij elkaar om stil te staan bij de wijncultuur van een bepaaldland. Onze bijeenkomsten worden elke maand door eenander duo voorbereid en vinden vaak plaats bij leden thuis.Er wordt dan onder het genot van een wijntje en een hapjegesproken over de politieke, culturele en economische as­pecten van het desbetreffende land. Dit gaat natuurlijkgepaard met de nodige gezelligheid die er na een paarglazen dan ook goed inzit!   Mocht jij dit goddelijke druivensap nou ook zo lekkervinden, en wil je zowel je wijn als IB kennis uitbreiden?Stuur dan een mail naar vino@sibamsterdam.nl en wordtlid! Als je interesse of vragen hebt kun je natuurlijk ookaltijd mailen. 

Met dank aan:Rosanne Hartmann, Justine de Jong, Karlijn Nagtegaal,Jens Ostendorf en Sofyan Tessoudali   

6

Het Verdrag

De Wonderlijke Dromen van Roderick van Kousebroeck (slot)

“Deze kant op!”, riep Roderick’s nieuwe vriendin in zijn dronkemans oren. Z’n hoofd tolde nog van de drank en devermoeidheid, en terwijl hij met de dame van lichte zeden aan zijn arm door Amsterdams claustrofobische steegjeswerd gesleurd verviel hij per stap dieper in een slaapwandelende toestand. Amsterdams stadsgeluid van schreeu­wende Britten en snerpende sirenes werd vager en langzaam maar zeker maakte de doordringende knoflookgeurvan de Turkse kebabbakkers plaats voor een aangename frisse zeelucht. Roderick zakte dieper en dieper in slaap envoor zijn ogen transformeerde een deinende mensenmassa in een kalm golvende oceaan van azuurblauw.

Roderick dreef op de ritmische deining en zag hoe pakhui­zen veranderden in woeste rotskliffen. Een staat van volle­dige rust maakte zich langzaam van hem meester. “Laatmij hier voor altijd dobberen”, ijlde Roderick. “Geen ambi­ties, geen ego’s en geen Lindeboom, alleen maar water enwind”.  Het leek alsof hij daar uren dreef. Alsof hij nooitanders had gedaan dan te deinen op die koesterende gol­ven. En al dobberend op de hemel van water leek het alsofde stoffelijke wereld nooit meer was geweest dan eenvleesgeworden illusie. Op dat moment wist Roderick hetheel even zeker, zijn ambities en verlangens waren dan welzijn smettende huid, van binnen was hij een oceaan vanleegte.   “ZO HÉ! KIJK HEM GAAN OUWE! Wacht maar tot zedit horen in G-Field, Zuid-Afrika the bomb, HELL YEAH!”.Van schrik verslikte Ro zich in een slok zeewater en ver­dween even kopje onder. Hij proestte het uit en moest driekeer het zout uit zijn ogen wrijven voor hij het zag. Hetwaren Lara en de stropdas, samen met nog een grote groepgezichten die hij nog vagelijk herkende. Met z’n allendobberden ze op een hagelwit vissersbootje in dat wat zíjnoceaan was. “Nee!”, kreunde Roderick, “Overal! Laat zeoveral zijn, overal maar niet hier!”. Maar het was al te laat,ze wáren er, een onherroepelijk onderdeel van zijn eigenessentie als zijn slagschaduw op een rotswand.   Maar hem zagen ze niet. Ze joelden en tierden dwars doorhem heen en gilden van opwinding toen de eerste spierwit­te haai tanden als scheermessen in zijn been zette. Eenelektrische schok schoot van zijn kuit door zijn ruggengraatdwars door zijn hersenen en spatte daar uiteen in een or­gasme van naaldensteken. Tijd om zich te realiseren wat ergebeurde had Roderick niet, want nog voor hij de pijn uit

kon schreeuwen amputeerde een tweede haai klinisch deonderkant van zijn rechterlong. Terwijl hij langzaam aanstukken werd gescheurd en de toeschouwers geamuseerdtoekeken naar de bloeddorstige wijze waarop de haaien hettoegegooide aas verorberden, keek Roderick nog een laatstemaal omhoog. En daar hoog in de lucht, in de waterigeweerspiegeling van de ogen van een bezorgde hoer opleeftijd, daar zag hij zichzelf zijn laatste adem uitpuffen opde vloer van een ijskoud trappenhuis ergens in de binnen­stad van Leiden.

   Toen broeders de volgende ochtend tegen het middaguurarriveerden tilden ze een student die Roderick van Kouse­broeck had geheten van een met kots besmeurde NRC. Enhoewel er toch zeker twaalf katerige koorballen waren diedit surrealistische voorval aanschouwden had niemandvan hen oog voor het korte berichtje dat links onderin dehoek van de stinkende krant was geplaatst: “AMSTERDAM- Een 22-jarige beschonken student verdronk gisternacht in deOudezijdse Kolk na een uit de hand gelopen ruzie met, naar watlijkt, enkele van zijn verenigingsgenoten. Britse omstandersverklaarden later dat de ruzie leek te zijn ontstaan na een hand­gemeen om een mysterieuze dame op leeftijd. Van de dadersontbreekt thans nog elk spoor...”

Wouter Neef

7

Het Verdrag

SIB in Kaapstad: where the real monkeys are!

Na een lange afweging, ongeveer tot 12 dagen na de deadline van dit Verdrag (waarvoor excuses aan Ayla), kwam iktot de conclusie dat er eigenlijk maar één toonaangevend onderwerp is aan de hand waarvan de reis die SIB-Amster­dam deze zomer maakte naar Kaapstad beschreven dient te worden. Ik kan mij zo voorstellen dat er na het lezen vandeze eerste zin een aantal medereizigers met samengeknepen billetjes op hun lip bijten en vrezen in de volgendealinea hun naam te lezen (en terecht), maar wees niet bang. De verschillende liefdesperikelen op brugklasniveaukunnen de lezers van dit hoogstaande IB-tijdschrift hoogstwaarschijnlijk niet interesseren. (Indien ik dit verkeerdinschat ben ik te bereiken via de hoofdredacteur.)

Ook de armoede, Apartheid, prachtige natuurgebieden ofvele lokale biertjes hebben de strijd om de rode draad in ditverhaal te worden verloren. Ook al was er veel armoede,waren sommigen erg onder de indruk van de township tour,is er veel gewandeld en genoten van de mooie omgevingen hebben de lokale biertjes zeker hun invloed gehad ophet sfeerniveau en wie weet, bovenstaande liefdesperikelenop brugklasniveau. Zelfs de Tafelberg, in al haar schoon­heid en met haar bijna opdringerige aanwezigheid in destad heeft het niet kunnen overtreffen. Hoewel zij haar re­putatie wellicht ook enigszins verpest heeft bij de groep.Sommigen van ons zijn drie keer op en neer geweest zonderresultaat: teveel wind voor de kabelbaan, teveel bewolkingvoor het uitzicht, of te weinig tijd om nog omhoog tewandelen. De SIB groep had nog het meeste geluk, zijmochten wel naar boven. Helaas kwam na een eerstesnelle blik op het indrukwekkende uitzicht de mist al snelopzetten en zouden de meeste foto’s net zo goed op deEuromast gemaakt kunnen zijn.   De belangrijkste karakters tijdens ons verblijf in Kaapstadmaakten ook geen deel uit van de enthousiaste groep SIB-leden, al zou je dat soms wel denken. De personen inkwestie waren de ideale reisgenoten, met een zeer goedontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel. Als we om

zeven uur voor het hostel moesten verzamelen, waren zijer ook. Vol spanning wachtten zij af wat hen vandaag tewachten stond. Na afloop van een inhoudelijke activiteit,bijvoorbeeld bij het Nederlandse Consulaat, stonden zijeendrachtig met ons af te wachten wie wat ging doen en ofer nog samen dingen ondernomen gingen worden. Is er eengroepje waarbij ik me aan kan sluiten? Gaan ze ergens heenwaar ik ook heen wil? Ze hadden dan misschien geenprogrammaboekje ontvangen, maar waren net zo goed ofzelfs beter op de hoogte van het programma dan de restvan de deelnemers: jullie gaan morgen toch naar Cape Penin­sula? Hebben jullie dan al vervoer? Ik heb nog wel een busje dathet vaak nog wel redelijk doet en met een beetje moeite passenjullie daar allemaal wel in.. En weet je, ik was vroeger tourguide

Onze helden bij een van de prachtige zeven (of acht, of negen...)persoons bolides die de Elite vloot rijk is.

dus ik kan ook allerlei interessante dingen vertellen onderweg! Helaas hadden we al vervoer voor de meeste excursies enmoesten we de heren regelmatig teleurstellen…   Het mag geen verrassing meer heten aan wie ik dit reis­verslag opdraag, ik doel natuurlijk op de taxichauffeurs. Albij aankomst werd ons door het hostel op het hart gedruktdat onze reddende engelen, ons baken van licht in dezeongure, gevaarlijke stad, de taxichauffeurs van Elite enExcite zouden zijn. De donkerrode en witte veilige havensherkenden we binnen een dag aan hun betrouwbare uiter­

Somige mensen worden overal vrolijk van, ook een verregend,misselijkmakend boottochtje naar Robbeneiland...

8

Het Verdrag

lijk en ze deelden met liefde visitekaartjes uit. Zij zoudenvoor ons zorgen, altijd voor ons klaar staan en ons allehoeken van Kaapstad laten zien. En zo geschiedde. Dat‘altijd klaar staan’ betekende dat de meeste taxichauffeursdiensten draaiden van 24 uur. Dat boezemde ons na eentijdje en een aantal spannende ritjes enige angst in. Blijkbaaris de maximumsnelheid een wet voor bussen en heeft eentaxi op een gelijkwaardige kruising altijd voorrang. Survivalof the fastest heette deze regeling geloof ik. Daarnaast bleken deze taxichauffeurs een bron aan subjec­tieve informatie. Eén van de risico’s van een reis vol inhou­delijke bezoeken aan overheidsinstanties en andere instel­lingen is dat je nergens het échte verhaal te horen krijgt.Natuurlijk is er wel corruptie, maar niet zoveel als eerst. Ener is wel armoede in de townships, maar mensen wíllen daarook wonen. Vaak worden de problemen gebagatelliseerdof wordt de verantwoordelijkheid afgeschoven. Bij hetParlement gaf na een aantal prangende vragen van asser­tieve Amsterdammers de gids zelfs toe dat hij best watbetere antwoorden kon geven, maar dat hij binnen demuren van het Parlement zich toch echt aan de toegestanetekst moet houden. Jammer… Bij het horen van de veleverhalen van de taxichauffeurs, nuchter of niet, slaakten deSIBleden dus een zucht van verlichting. Eindelijk eerlijk­heid, oprechte informatie en zelfs persoonlijke ervaringen.We leerden de echte Capetonians kennen, in al hun kleuren

en eh, geuren. Zo hebben we onderweg van de feestadervan Kaapstad, Long Street (voor een toeristisch reviewverwijs ik graag naar Alexander Medik), naar het hostelgeleerd dat mannen met geld niet te vertrouwen zijn. Zelfhad de heer in kwestie geen geld, en dus één vrouwwaaraan hij trouw was. Maar áls hij geld had gehad, danwas hij machtsbelust geworden en ja, dan ga je vreemd.Zoveel en zo vaak mogelijk. De SIB-vrouwen in de desbe­treffende auto waren erg blij met deze nieuwe informatieen gaan voortaan op zoek naar arme sloebers. Alle mannenzijn immers hetzelfde en dit was er één, dus hij kon hetweten.   Ook ons bezoek aan het parlement kreeg gedurende deweek steeds meer kleur. Al op de heenweg kregen we eenbelangrijke boodschap mee voor de heren op de pluchestoelen. Tell them to stop their nonsense! De mannen met demacht kunnen duidelijk niet op veel bijstand rekenen. Eenpaar dagen later leek het een groepje SIBleden leuk om naarMonkeyland te gaan, een attractiepark in de buurt waaraapjes en vogeltjes te bewonderen zijn. Een soort Apenheul,maar met mooier uitzicht. Volgens de taxichauffeur van die

District Six Museum;een rondleiding over Kaapstad tijdens de Apartheid

dag was dat echter totaal overbodig, en konden we beternaar het Parlement gaan: thats were the real monkeys are!   Naast de taxichauffeurs verdient nog één andere hoofd­persoon uit ons episch reisverhaal een bijzondere vermel­ding. En nee, het is niet Nelson Mandela, Steve Biko of JacobZuma. Ik ga ervan uit dat ik namens de gehele groep spreekals ik AAA, de alcoholistische autistische aidspatiënt, ofte­wel één van de baliemedewerkers van ons fantastischehostel, obviouzly, bedank voor haar sfeerverhogende enimmer vermakelijke assistentie. Amy, we zullen je missen.   Tot slot, voor diegenen met heimwee naar de prachtigereis, de gezellige groep, de indrukwekkende natuur ófmisschien zelfs de taxichauffeurs: de Gall&Gall verkooptAmarula en de Mitra pepermuntlikeur! Judith van der Zweerde

De imposante Tabelberg is vanaf bijna ieder punt in de stad zichtbaar

9

Het Verdrag

Sealand

De gemiddelde SIB-er is een ambitieus mens. Een congresje hier, een VN-simulatie daar, af en toe een lezinkje enop de borrel vooral niet teveel drank nuttigen, want de volgende ochtend willen we vooraan plaats nemen in decollegebanken. Bevinden we ons tijdelijk niet in de leukste stad van Nederland, dan reizen we af naar verre oordenwaar vandaan we via instagrammed facebookfoto's aan de wereld kenbaar maken dat wij SIB-ers de nieuwe gene­ratie wereldburgers zijn. En wanneer je diep in het hart van een SIB-lid kijkt dan weet je: dit zijn geen jongens dievroeger straaljagerpiloot of profvoetballer wilden worden, dit zijn geen meisjes die Nederland's schrijnende tekortaan dolfijnentrainers gaan opvullen. Neen, het ware SIB-lid is in zijn hart altijd een diplomaat geweest. 

    Het is dan ook niet zo gek dat wanneer je het willekeu­rige SIB-lid vraagt wat zijn of haar droombaan zou zijn,men meer dan eens een functie met status op een ambassa­de ambiëert. Maar zo gemakkelijk is dat natuurlijk nog niet.In de ratrace die buitenlandse zaken heet zijn er maar eenbeperkt aantal plaatsen beschikbaar voor ambitieuze jongehonden zoals wij. Echter, het Verdrag zou het Verdrag nietzijn als we jullie trouwe lezers voor dit nijpende probleemgeen oplossing wisten te bieden. Want ergens, in een landhier niet eens zo heel ver vandaan, liggen de kansen vooreen carriëre in de internationale politiek nog voor het op­rapen. Een land gebouwd van staal en waar iedereen eenhertog of prins kan zijn. Sterker, met een beetje goede wilkun je zelfs het hele land kopen. Ik heb het over het schro­melijk onderschatte "Principality of Sealand".    Negen kilometer ten oosten van de Engelse kustplaatsenHarwich en Felixstowe werd ten tijde van de TweedeWereldoorlog een fort gebouwd in zee, dat als doel had devijandelijke nazi's naar de zeebodem te kunnen kelderenindien nodig. Na de Tweede Wereldoorlog verloor het fortechter zijn functie en was het radiopiraat en voormaligmajoor van het Britse leger Paddy Roy Bates die het gevaar­te in 1967 bezette en zichzelf uitriep tot Prins van Sealand.De oplettende historisch jurist onder ons zal opgemerkthebben dat dit in die tijd een volstrekt legale handeling

betrof. Staten hanteerden in die tijd een zogenaamde'driemijlszone', wat betekende dat de zee rondom een landslechts voor drie mijl eigendom was van de betreffendestaat. Sealand viel hier net buiten en was bij het verlatenvan de laatste soldaat daarom internationaalrechtelijk ge­zien een niemandsland. Bates  pakte de zaken voortvarendaan en na het uitroepen van de nationale grondwet begonhij al snel met het maken van paspoorten, postzegels enzelfs een eigen munteenheid.    Het spreekt voor zich dat deze ludieke actie de doorgaansstijve Britten een doorn in het oog was en  ruim een jaar nahet ontstaan van het nieuwe prinsendom was het de Britsekustwacht die verhaal probeerde te komen halen. Een on­gelukkige poging, aangezien Bates en zijn, inmiddels te­vens in Sealand woonachtige, kleine zusje beschikten overeen kanon dat marineschepen kon doen laten zinken. Metmeerdere schoten namen zij het schip van de kustwachtonder vuur. Later zou Sealand het incident beschrijven als"terroristische aanval" en als een conflict met de "Britse,Nederlandse en Duitse overheden".    Na dit brute geweld beleefde het jonge land een vredigeperiode waardoor het land zich verder kon ontwikkelen en

10

Het Verdrag

waarin het bevolkingsaantal schommelde tussen 1 en 6inwoners. Aan deze voorspoed kwam in 1978 echter ruween einde. In de zomer van dat jaar was het AlexanderAchenbach, een voormalig vriend en tijdelijk zelfs ministerpresident van Sealand die zijn kans schoon zag de machtin Sealand over te nemen. Terwijl Bates en zijn inmiddelsook in Sealand woonachtige vrouw tijdelijk in Engelandverbleven was het Achenbach die Duitse en Nederlandsehuurlingen inschakelde om het land aan te vallen. Ditpakten zij zeker niet amateuristisch aan; bij de aanval van'78 werden zowel speedboats als helicopters ingezet enwerd de gedoodverfde opvolger van Bates, zijn zoon, ingijzeling genomen. Bates senior was echter een harde, enhet duurde niet lang voordat hij met een aantal strijdmak­kers het land terug wist te veroveren en zijn zoon bevrijdde.Achenbach en de huurlingen rekenden zij vervolgens in alskrijgsgevangen, waarbij Achenbach, immers met Sealandi­sche nationaliteit, werd veroordeeld voor landsverraad.Zowel de Nederlandse, Oostenrijkse als Duitse regeringspoorden de Britten vervolgens aan Achenbach te bevrij­den. De Britten verwezen echter naar een uitspraak van derechtbank waarin was bepaald dat Groot-Britannië omwil­le van de driemijlszone geen enkele rechtsmacht had inSealand. De Duitsers stuurden daarop een diplomaat naarhet land om Achenbach vrij te krijgen. Na lange en inten­sieve onderhandelingen werd besloten Achenbach vrij telaten, waarbij het formele bezoek van de diplomaat volgensBates per definitie betekende dat Sealand door de Duiterswordt erkend als werkelijk bestaande staat.    Het incident van '78 was de smaakmakendste van Sea­lands nog jeugdige geschiedenis, maar het stond zeker nietop zichzelf. In het voor ons laatst bekende jaarboek van hetland (2007) omschrijft het land haar turbulente oorlogsge­schiedenis alsvolgt:    "There were many in those days who wanted their country‘ready-made’; those who would wish to trade off the backs of ourearly pioneers who struggled in the cold dark and windy wintersto make our country a comfortable and peaceful place to live. Oncewe were successfully invaded; and fought back to regain our lands

and territorial seas. Other attempts were made. Many Investorscame in disguise, hoping somehow to gain control of our Princi­pality for their own ends. All were unsuccessful."    Ware woorden, want tot op de dag van vandaag is Sea­land, hoewel het overigens wel te koop staat, een levendigland met een nationaal voetbalelftal en aspiraties om nogdit jaar een online casino te openen, uiteraard met alle be­lastingvoordelen van dien. Daarnaast worden de inwonersvan het land en de buitenlandse media nog bijna dagelijksop de hoogte gehouden via de staatswebsite www.sealand­gov.org en kent het land een complex staatsbestuur waar­binnen de scheiding der machten uitmuntend is geregeld.Ook niet geheel onbelangrijk, de laatst bekende berekenin­gen van het brutobinnenlands product laten een stijgingzien van 25% tussen het jaar 2000 en 2001. Daarna heeft hetland zichzelf waarschijnlijk dusdanig zelfverzekerd ge­voeld dat zij geen noodzaak zagen verdere informatie teverstrekken over de economische welvaart, want verdere(officiële) gegevens zijn niet te achterhalen. Maar wellichtdat we meer te weten komen in 2013 want in dat jaar staatde lancering van de film 'Sealand' gepland. Wel dientvermeld te worden dat, buiten het diplomatieke incidentmet Duitsland, Sealand door geen enkel land wordt erkend.En met de uitbreiding van de driemijlszone naar de huidi­ge twaalfmijlszone – waardoor Sealand binnen Britsgrondgebied valt -  blijft het een interessant internationaal­rechtelijke kwestie wie officiëel nu werkelijk de macht heeftover het maritieme fort.    De SIB-er die zich inmiddels verbonden voelt met dezewonderlijke natie kan zichzelf voor een kleine 30 ponduitroepen tot Baroness, Baron, Lord of Lady van het land.Een identiteitskaart is te  verkrijgen voor een kleine 25 ponden voor minder dan 20 pond kan men zich voor een perio­de van 10 jaar eigenaar noemen van een gedeelte van hetland. U begrijpt, de weg naar de internationale politieketop was nog nooit zo gemakkelijk. Wouter Neef

11

Het Verdrag

Als Nederlander was ik er van overtuigd dat ik beter konfietsen dan niet-Nederlanders, fietsen zit namelijk in onzegenen. Als ik een paar dagen met het OV ga word ik gestrestdoor de traagheid van het vervoer. In andere landen zitmen soms natuurlijk ook wel eens op een fiets maar dat kunje toch niet vergelijken met de massale fietsoptochten door,bijvoorbeeld, Amsterdam elke ochtend en avond. Hoewelik al eens had gezien dat er in Berlijn redelijk veel gefietstwordt, had ik nooit gedacht hier zo een fietsparadijs aan tetreffen. Bijna alle wegen hebben een aparte strook of padvoor de fietsers en hoewel de automobilisten iets minderuitkijken voor fietsers is het hier prachtig fietsen en dat doende Berlijners dan ook veel. Ik was daarom ook zeer verbaasddat de Duitsers met wie ik mijn enthousiasme deelde overhet heerlijke fietsen erg cynisch reageerden (cynisme is, zoheb ik inmiddels geleerd, de standaardreactie van Berlij­ners op zo ongeveer alles). Er zouden te vaak auto’s op defietspaden staan, de paden zouden te klein of overgroeiddoor bomen zijn. Nee, voor fietsen moet je niet in Berlijnzijn, in andere Duitse steden is het veel beter.   En zo gaat dat met wel meer dingen hier. Toen mijn on­derbuurvrouw (een vrouw van rond de 80 die al meer dan50 jaar in het huis woont) mij vroeg wat ik als Amsterdam­mer van Berlijn vond, gaf ze nog voordat ik kon antwoordenzelf al het door haar verwachte antwoord: vies! Toen ik zeidat ik dat wel mee vond vallen en daaraan toevoegde datAmsterdam ook niet zo schoon is, keek ze me vol ongeloofaan. Hoe kun je Berlijn nou niet vies vinden? Toegegeven,Berlijn is niet de schoonste stad; na een feestdag blijft hetvuil hier twee dagen liggen en ik heb het glas van een in­getikt autoruitje twee maanden lang moeten ontwijken.Berlijn is echter in het algemeen niet viezer dan andere

steden maar volgens haar inwoners is het in Berlijn allemaalerger. Berlijners vonden het zo ook maar raar dat ik mijverbaasde over de ongelooflijke braafheid van fietsers envoetgangers hier, die bijna allemaal voor rood wachten ookal komt er in de verste verte niets aan. In Berlijn loopt enfietst men juist veel door rood. In andere Duitse steden,daar wacht echt iedereen voor rood (Gesetz ist Gesetz!).   Hoewel de Berlijners hun stad ongelooflijk blijven afkra­ken houden ze ongelooflijk veel van hun stad. Burgermees­ter Klaus Wowereit heeft dat gevoel ooit eens heel goedbeschreven: “Berlin ist arm aber sexy”. Het is een stadwaarin je je meteen thuis voelt, een stad waar ook iedereenwelkom is en alles kan. Hoewel de meesten een “ berlinerSchnautze” hebben (een gesloten en norse blik) zijn zevriendelijk naar iedereen. Een prachtig voorbeeld van dediversiteit van Berlijn vind ik dat ik hier een groepje hebgevonden dat de oer-Hollandse sport speelt, die ik ook alsinds vele jaren beoefen: korfbal. Elke vrijdag komen in eenuithoek van Berlijn ongeveer 15 mensen bijeen om korfbalspelen. De trainer heeft het spelletje zichzelf geleerd en datvalt te zien maar het is erg leuk om met Duitsers te korfbal­len.   Ik voel me thuis in Berlijn en zeur nu lekker mee met deandere Berlijners: al die toeristen (vooral die op fietsen)! hetOV dat altijd opgebroken is! en dan wel het veel te natte,dan wel het veel te warme weer! Wat is dit toch eenprachtstad. Hans van Andel 

12

Het Verdrag

Lesley Berlauwt, 22 jaar, master Bedrijfskunde en gerucht­makend penningmeester van SIB in het memorable vereni­gingsjaar 2011-2012. Zijn mansion in G-Field (Geuzenveldvoor buitenstaanders) blijft voor het overgrote merendeelvan ons leden een mysterie. En ook de redactie moet be­kennen dat zij geen voet op deze heilige grond heeft kunnenzetten. Want zoals u weet, Lesley is een keihard zakenmanen weet zaken en privé als geen ander gescheiden te houden(althans, zolang er niet al te veel leuke blondjes het Pleidooibinnenwandelen).   Onder het genot van een geraffineerd glas Lindeboomvragen we hem naar de essentie van zíjn G-field. Lesleyleert ons: “G-field is Amsterdam, maar met de rust vanAerdenhout. De échte G-fielder voelt de verbondenheidmet G-field en weet dat ook gepassioneerd uit te dragen.Zo ben ik zelf jarenlang lid geweest van G-fields onvolpre­zen badmintonvereniging O.C.G.B. (Op de Camping ginghet Beter, red.)."   Het wordt ons duidelijk, G-field moet een magische plaatszijn voor hen die er mogen resideren. Maar Lesley, een manvan de wereld, kosmopoliet zo u wilt, beperkt zich niet tothet Mekka van Amsterdam. Integendeel. Nog dit jaar zochtonze voormalig penningmeester het avontuur op in Zuid-Afrika. We vroegen hem naar zijn ervaringen. “Zuid-Afrika was geweldig. Ik zie het haaienduiken als hoogte­punt. Ik wist dat de kooi het misschien niet zou houden,maar ik kende geen vrees. De haai kwam, de kooi hield, enik kon mijn reis vervolgen alwaar ik mijn mede SIB-ers vaneen hele andere kant leerde kennen.”

Langs bij... Lesley

Het Verdrag. Smaakmakender dan de Privé, avontuurlijker dan de National Geograpic en heter dan de Passie. Deredactie kan zich maar al te goed voorstellen dat het lezen van een blad als deze ieder kwartaal weer het uiterste vande lezer vergt. Al spittende door diepgaande artikelen gedrukt op glanzend zwart-wit gaat u als lezer over hogebergen en door diepe dalen. De redactie begrijpt, het is dan goed om een rustpunt te hebben. Een vaste rubriekwaarbij u even aanschuift bij één van uw gewaardeerde medeleden en waar u de balans terugvindt als dronk u eenheet glas rooibosthee. Maar niet in deze uitgave. De herfst is begonnen, stormen trekken over en dus is het tijd vooreen ‘Langs bij’ met een man die meer stof doet opwaaien dan een gemiddeld facebookfeestje in Haren. De ervarenSIB-er onder ons weet, we gaan langs bij Lesley ‘Shining’ Berlauwt.

   Uitspraken als deze doen de Wilma Nanninga in ons re­dactieleden naar boven komen, maar Lesley, buiten allestoch vooral een man met principes, laat niets los: “Hoewelik geroemd ben om mijn hoge bullshit rate per minute zalik niets loslaten over de verscheidene incidenten die zichonder de evenaar hebben voorgedaan. Laten wij onze blikop de toekomst richten.”   De redactie kent haar plaats, wanneer een bestuursvete­raan spreekt zullen wij luisteren en dus vragen we hem totslot naar zijn SIB-gerelateerde plannen voor het komendejaar: “Het bestuursjaar bij SIB is leerzaam geweest en ik benals mens wijzer geworden. Zo ben ik eindelijk gaan inziendat Poulsen een topmiddenvelder is en Daley Blind hetniveau niet aan kan. Cruijf heeft zijn revolutie voltooid ennu is het tijd dat de mannen met voetbalverstand hun entreemaken. In de SIB-begroting van 2012-2013 probeer ikdaarom op creatieve wijze ruimte te maken voor een sky­box, het was me al eens bijna gelukt.”   Toegegeven, bij deze laatste quote heeft de redactieenigszins gebruik gemaakt van haar literaire vrijheid. MaarLes, wat zou dat toch mooi zijn. Bedankt voor je inzet bijhet bestuur en we hopen je stralende persoonlijkheid nogveel op de borrels aan te treffen! Wouter Neef

13

Het Verdrag

Hoi allemaal! Om maar te beginnen bij het begin; mijn naamis Noura. En dan staat er inderdaad een beetje een ver­dwaalde ‘’u’’ in het midden,  maar die spreek je niet uit.Nora dus. Aangenaam J. Zoals veel van jullie inmiddels welhebben gezien ben ook ik een nieuw gezicht bij SIB. Ik bendus de nieuwe voorzitster. Nadruk op ster; een ster in hetvoorzitter zijn. Jeetje, nee, dat moet blijken.   Ik zou zeggen dat ik bij SIB een warm ontvangst kreeg,hoewel dat gek klinkt als ik mij bedenk dat de eerste keerde ALV geweest moet zijn. De ALV waarin wij als nieuwbestuur werden voorgedragen. Hmm.. was dat dan tijdensde vragen die ons voorgelegd werden, of was dat toen wijbuiten stonden te wachten en er wel erg lang besprokenwerd hoe geschikt of ongeschikt het voorgedragen bestuurwas? Misschien leek het wel lang en was dat omdat hetgewoon erg spannend was. Ja, dat was het vast! Ik voel menamelijk oprecht erg welkom binnen SIB. De enkele borrelsen activiteiten die ik al heb kunnen bijwonen hadden eengezellige open sfeer, en ik heb in een korte tijd vele, voormij nieuwe, gezichten gezien en leuke SIBbers ontmoet. Endat zeg ik natuurlijk niet omdat het jaar nog moet beginnenen we wel een beetje goed van start moeten gaan.   Misschien een leuk idee om jullie iets over mijzelf tevertellen? Ik woon in Amsterdam en samen met mijn vierzussen hebben we het (vaak) erg gezellig thuis. Je kunt mijerg blij maken met chocolade, koffie of een gezellig etentjemet vrienden. Om te relaxen kan ik uren lang goede enslechte series kijken in bed en, vooral op vakantie, boekenlezen. Reizen en zoveel mogelijk van de wereld zien staan

erg hoog op mijn lijstje, en dit jaar doe ik dat samen metjullie!   Het feit dat SIB actief is in zowel de inhoudelijk als gezel­lige kant van internationale betrekkingen, maakt het voormij uniek. Ik ben in ieder geval erg vereerd dat ik dit jaardeel uitmaak van het SIB bestuur, en zet deze inhoudelijkegezelligheid graag samen met jullie voort. Wat verwacht ikvan dit jaar? In ieder geval veel ups maar ook downs, ennatuurlijk nieuwe uitdagingen. Wat dat betreft gaat het alhartstikke goed! Noura Akdi 

Bestuurscolumn

 

14

Het Verdrag 15

Indien onbestelbaar retour: Nieuwe Achtergracht 170, 1018 WV Amsterdam

16