Obscuur Oktober 2009

obscuur

SUPERBIADE ZWAARSTE DER

ZEVEN HOOFDZONDEN

HET AMBITIEUZE PLAN VAN JAN

INGLOURIOUSBASTERDS

NEGATIONISME?

STUDENTENTIJDSCHRIFT VAN DE KULAK

2 • obscuur • oktober 2009

colofon editoriaal

obscuurREDACTIE

EINDREDACTIELierin DedeyneSophie Huys

Thomas LemaitreEmmeline Schelfhaut

MEDEWERKERS

Simon AndriesLinde Declercq

Ragna DegrooteRuben DewulfHanne LavensDries Mahieu

Emiel MeyfrootKaren Ruysschaert

Judith SysMelanie Vandewaetere

Lien Verschelde

CONTACT

Wilt u ook meewerken aan Obscuur of heeft u vragen of opmerkingen, dan kan u bij

ons terecht via e-mail:[email protected]

In den beginnewas het woord...

Hier staan we dan, aan het begin van een nieuw Kulaktijdschrift. En het past dat ik bij het eerste num-mer van dit tijdschrift een antwoord geef op de vraag die op ieders lippen brandt: waarom in godsnaam een Kulaktijdschrift?Want er zijn vele bezwaren tegen dit nieuwe tijdschrift te bedenken. Is de markt voor studententijdschrif-ten aan de Kulak immers niet al verzadigd? Er is al de Campuskrant, Dixit, Guido Magazine en online ook Veto. Is het heus nodig om daar nog een of ander obscuur tijdschrift aan toe te voegen?Wij menen dat dit wel het geval is. En niet alleen omdat de Kulak vroe-ger een lange traditie kende van een eigen tijdschrift. Ook omdat u alle voornoemde tijdschriften van voor naar achter mag lezen en nóg niet echt kan weten wat er allemaal leeft aan de Kulak. Dixit is uitermate nut-tig en vaak goedgeschreven, maar laat ons eerlijk zijn, het blijft toch een veredelde activiteitenkalender. Guido Magazine wil álle studenten bereiken en moet bijgevolg nogal algemeen blijven. Bovendien is het moeilijk om niet te verzwelgen in de eerder prominent aanwezige sta-pel aan advertenties. Resteren nog de Campuskrant en Veto. De immer durende strijd tussen de officiële krant van de KU Leuven en die van haar studenten. Als ‘bedrijfskrant’ is de Campuskrant beperkt in haar mogelijkheden. Harde kritiek zit er niet in. Veto gaat er daarintegen prat op die kritiek wél te kunnen uiten. Dat doen ze dan ook met volle over-gave. Zodanig zelfs dat men na het lezen van een jaargang aan voorpa-gina’s zou vermoeden dat studenten en universitairen een grote bende ruziemakers zijn. Niet dat dat zo ver

van de waarheid zou zitten. Bovenal is het probleem natuurlijk dat Veto niet in Kortrijk verspreid wordt. Slechts een enkeling raadpleegt ooit de - overigens erg mooie - website van de krant.

Er is dus aan de Kulak wel degelijk ruimte voor en nood aan een medi-um dat nieuws, duiding en cultuur brengt. Waarom, zullen sommigen onder u zich afvragen, gebruik ma-ken van een ouderwets communi-catiemiddel als een papieren tijd-schrift? Zouden wij in dit digitale tijdperk niet beter een website op-zetten of een e-magazine beginnen? Neen, is ditmaal ons antwoord. Hoewel het einde van de gedruk-te media al jarenlang verkondigd wordt, weten ze toch nog steeds meer lezers te bereiken dan hun online tegenhangers. In een studen-tenmilieu is dat evengoed het geval. Deze Obscuur kan u overal mee naartoe nemen, u kan hem lezen tijdens een vervelend college en kan hem ook handig gebruiken om de barbecue mee aan te steken. Probeer dat maar eens met een e-magazine.

Wat zal dit maandelijkse tijdschrift nu allemaal inhouden? Allereerst wil Obscuur nieuws van in en rond de Kulak brengen. Daarnaast wil-len we ook wat dieper graven, met interviews, opiniestukken en veel aandacht voor cultuur. Een studen-tijdschrift zou geen studententijd-schrift zijn als we er ook geen afde-ling humor op nahielden, achteraan kan u dus terecht voor de lichtere schrijfsels. Ik wens u alvast veel leesplezier met dit eerste nummer van Obscuur.

Elwin Hofman

Elwin HofmanPieter Blomme

Michiel DescheemaekerLies D’HondtKorneel Maes

VORMGEVINGElwin Hofman

FOTOGRAFIEAmanda Beun

oktober 2009 • obscuur • 3

inhoudoktober 2009jg. 1 nr. 1

inhoudP. 4 NIEUWS

Verslaggeving van het nieuws van de afgelopen maand, met o.a. de opening van het academiejaar en de studenten-doop.

P. 6 [VIERKANTE HAAKJES]Opiniestuk van politiek preses Dries Mahieu.

P. 10 PITTA VERKEERDKortrijkse pitta-zaken, zijn ze wel zo goed als ze beweren? Een case study.

algemeen cultuur obscuurP. 12 MODERNISME IN EEN

OUBOLLIGE BIBBespreking van de band Tomàn.

P. 13 DE VORKProza over het lot en haar rare kron-kels.

P. 14 INGLOURIOUS BASTERDSElwin Hofman maakt een analyse van de voornaamst kritieken op de recent-ste film van Quentin Tarantino.

P. 16 MUZIEKRecensies van cd’s en films met als thema muziek. O.a. Arctic Monkeys en Yo La Tengo komen aan bod.

P. 18 CULTUURAGENDAOverzicht van de belangrijkste opko-mende culturele evenementen in en rond het Kortrijkse.

8 JAN BEIRLANTEen nieuwe rector, een nieuwe wind? Obscuur voelde de kers-verse campusrector aan de tand over zijn visie op de Kulak en haar relatie met de moederuni-versiteit.

P. 19 YO ALLEMAALSatire en entertainment.

P. 24 DE SLIMSTE KULAKPROF TER WERELD

P. 23 HOROSCOOP

P. 22 MODE & BEAUTYDe laatste Kulaktrends voor hem en haar.

P. 20 KULAKWOORDENBOEKDe Kulak van A tot C. Met voorwoord van Linde Declercq.

spotlicht


Opening academiejaarnieuws

De academische zitting werd voor-afgegaan door een openingsviering die werd voorgegaan door de stu-dentenpastoor, Guido Cooman. Hij werd muzikaal bijgestaan door het Kulakkoor, versterkt door professo-ren en op piano begeleid door Ing-mar Dasseville. Vervolgens trok de Stoet der Togati door de Spina naar hal A, waar de plechtigheid plaats-vond. Want dit jaar was immers niet de Kortrijkse schouwburg, maar wel de Kulak zelf het decor van de ope-ningsceremonie.

Prof. Sagaert, vertegenwoordiger van het Zelfstandig Academisch Personeel, formuleerde dit in zijn welkomstwoord als volgt: “Dit jaar staat de openingszitting in teken van vernieuwing en nieuwheid. En de eerste nieuwigheid is dat de acade-mische openingszitting op de eigen mooie Kulakvloer zelf plaatsvindt. En daar is alle reden voor.” Uiter-aard, de Spina, het gloednieuwe ge-

bouw C en de Corona zorgen ervoor dat professoren en studenten kun-nen pronken met hun campussite, maar de belangrijkste vernieuwing is echter de komst van de nieuwe Campusrector, Prof. Jan Beirlant.

Met deze komst is echter onlosma-kelijk ook een afscheid verbonden. Uittredend Campusrector Prof. Piet Vanden Abeele toonde met zijn redevoering “Van Wikipedia, de Verlichting, kattenstaarten en beur-scrashes” nog maar eens waarom hij 8 jaar lang de troon in de Kulak mocht bezetten. Hij zocht en vond in zijn betoog verbanden tussen de verschillende disciplines, “grote wetenschappelijke waarheden van

vandaag, die elk een parallel, verta-ling of toepassing kunnen vinden in minstens twee andere takken van de wetenschap.” Hij besloot zijn be-toog voor multidisciplinariteit met deze woorden: “De Kortrijkse Cam-pus van de KU Leuven, ik heb ver-staan: de Kulak, lijkt een geschikte biotoop om dergelijk initiatief te laten bloeien.”

Ook aan de nieuwe Campusrector, Prof. Jan Beirlant, van wie wordt verwacht de Kulak nog meer te doen bloeien, werd het woord ge-geven. Zijn toespraak “De campus Kortrijk PACT uit” opende hij met de beslissing van het West-Vlaamse provinciebestuur om een prioriteit te maken van de versterking van de economische en maatschappelijke rol van de hogescholen en univer-siteiten in West-Vlaanderen. Hij haalde de verschillende troeven van de campus aan en lichtte enkele van zijn plannen toe. “Graag willen we deze campus laten uitgroeien tot een Bologna bachelor campus waar we ook unieke mogelijkheden aanbie-den die complementair zijn aan wat de “grote” universiteiten aanbieden. Hier hebben we de mogelijkheden om werkgevers op hun vraag naar breed inzetbare universitairen voor West-Vlaanderen te bedienen. Hier-bij willen we hen ook laten proeven van onderzoek. Ook een wat gevor-derd bachelorstudent kan één en an-der reeds realiseren.”

Ook studentenpreses Alexander ‘Appel’ Appelmans ging hiermee ak-koord. De Kulak heeft een blijvende nood aan uitbreiding. Hij begon zijn toespraak met een citaat uit De Standaard (“De oprichting van de Kulak was één van de grootste ver-gissingen van de vorige eeuw op vlak

Dinsdag 22 september 2009. De Kulakstudent staat op na een lange avond gezellig feestvieren en maakt zich klaar voor een bijzondere dag… Hij heeft er reikhalzend naar uitgekeken en eindelijk is het zo-ver: de start van een nieuw academiejaar. Ook dit jaar werd opnieuw plechtig geopend, zoals de traditie het voorschrijft.

We willen de Kulak laten uitgroeien tot een volwaardige bachelor-campus.

“”

• De traditionele stoet der togati, met o.a. Piet Vanden Abeele (m) en uittre-dend rector Marc Vervenne (l).


kort nieuwsnieuws

Kortrijk’s populairste studen-tencafé (na de Cantor, uiter-aard), ‘t Kanon, heeft nieuwe eigenaars en een volledig ver-nieuwd interieur. De officiële heropening vond plaats op 8 oktober. ••• Tine Huyse, bio-loge werkzaam aan de KUL, zal in oktober mensen als Dirk Draulans en Sarah Darwin ver-voegen tijdens hun reconstructie van Darwins tocht met de Be-agle. ••• Kortrijk kan terugblik-ken op alweer een geslaagde Student Welcome. Donder-dag 1 oktober speelden onder-meer The Sedan Vault, De Jeugd van Tegenwoordig en The Subs op een overvolle Grote Markt. Politie kon niet verhinderen dat omstaanders doorheen de hek-kens braken om toch nog bin-nen te raken. ••• In het eerste nummer van Veto dit jaar werd uitgebreid ingegaan op de opening van het academiejaar. Waers openingsrede werd vrij positief onthaald. ••• In de-zelfde Veto werden ook reacties op de speech van de studen-tenvertegenwoordiger in Leu-ven geplaatst. Na veel zoeken werd toch een negatieve reactie gevonden bij monde van Piet Vanden Abeele, die ostenta-tief als eerste geplaatst werd. Vanden Abeele achtte vooral het gebrek aan ‘bevlogenheid’ en ‘vernieuwing’ bij Jonas Boo-nen betreurenswaardig. ••• Schamper, het studentenblad van de Gentse vrienden, was dan weer ontevreden over de openingsspeech van Mark Waer. Hoofdredacteur Hannah Demol ergerde zich aan de ‘CD&V-mentaliteit’ die nog steeds aan de Leuvense univer-siteit zou heersen. (pb, eh)

van hoger onderwijs”) en spoorde de Kulak aan om een vuist te maken en Vlaanderen van onze kwalitei-ten te overtuigen. “Een eerste punt waarmee we dit kunnen doen is iets dat niet alleen mezelf, maar de vol-ledige studentengemeenschap, vele proffen en Kulak verwanten enorm deugd zou doen: het laten vallen van de huidige naam van onze Kulak.” Ook het invoeren van een drieja-rige bachelor in Kortrijk ziet hij als een uitstekend middel om de Kulak een breder spectrum en meer toe-komst te bieden. Ten slotte wees hij op het belang van het investeren in het studentenleven en de studen-tenfaciliteiten. De Kulak moet het etiket ‘saai’ zien te verliezen en om dat te bereiken is er meer nodig dan mond-tot-mondreclame. De preses sloot af met een waarschuwing, aan de hand van ‘De krekel en de mier’. “Je ziet vrienden, wat voorzienig-heid aan boord leggen kan nooit kwaad. Persoonlijke contacten en ontspanning zijn belangrijk, ik zou

zelfs durven stellen noodzakelijk, maar met ontspanning koop je geen eten.”

Naast Alexander Appelmans kregen ook nog twee andere studenten de eer om het podium te betreden. Leen Verleure en Maarten Aerts,

twee talentvolle accordeonisten, stonden in voor de muzikale inter-mezzi.

Nadat de Rector, Prof. Mark Waer, ook zijn korte toespraak had gehouden, was de tijd aangebroken om het academie-jaar officieel te openen. De Rector liet het aan zich voorbij gaan en gaf de nieuwe Campusrector, Prof. Jan Beirlant, de eervolle taak om de plechtigheid te beëindigen.

Ten slotte werd op de receptie nog geklonken op het nieuwe jaar, dat – hoe kan het ook anders – voor de Kulak-student met een pint in de hand werd ingezet.

Emmeline Schelfhaut

• Studentenpreses Alexander Appelmans pleitte voor een herwaardering van de naam ‘Kulak’.

Ontspanning is belangrijk, maar je koopt er geen

eten mee.

“”

KORT


nieuws

België barst, zoveel is ondertussen wel duidelijk. Het voortbestaan van ons dierbare vaderland wordt niet alleen bedreigd door franco- en xenofobe radicalen en andere lichtzinnigen, maar ook door het falen van de nv België in al zijn kern- en nevenactiviteiten.

Voor de studenten onder jullie die de actualiteit wat minder volgen kan ik een schier eindeloze opsomming ge-ven van wat er allemaal misloopt in dit land. Om te beginnen is het land sowieso bijna failliet, confer de bo-demloze put schulden die de federale overheid moet zien te dempen – het dempen gaat gepaard met maatrege-len die bij niemand populair zijn, en bovendien nefast kunnen zijn voor onze economie, wat op zijn beurt weer nefast zijn voor de inkomsten van diezelfde nv België. Daarnaast is er de straffeloosheid onder de vandalen die onze groot-steden bevolken, en die elke fat-soenlijke mens ergert en beangstigt tezelfdertijd. De fatsoenlijke mensen van de politie illustreren deze angst maar al te goed, ze schijten bij wijze van spreken in hun broek als dat schorem – “cette racaille” zou het opperhoofd van onze naburige stam, de Fransen, zeggen, en gelijk heeft die! – nog maar op 100 meter na-dert. Bovendien zitten de gevange-nissen vol door een kortetermijnvisie van één van de vorige ministers van justitie, zodat als een agent toch een vlaag van moed toont en wat schoel-je arresteert, ze meteen weer moeten vrijgelaten worden, bij gebrek aan kerkers en andere vergeetputten. Zo-iets tergt elke correcte, al dan niet belastingontduikende burger van dit achterlijke land. Ik denk ook aan het kinderlijke ge-kissebis over de Lange Wapper, u weet wel, die brug met de ongeluk-kig gekozen naam. “De brug der zuchten” zou veel toepasselijker en poëtischer geweest zijn. Ondertus-

politiek

Een uitslaande brand vernielde heel wat handelszaken op de Pottelberg en in de fuifzaal is er rookschade. De brand ontstond ergens tussen 2 en 3 uur ’s nachts in horecazaak Zena. Toen de hulpdiensten ter plaatse kwamen, was de brand al overgeslagen op aanpalende gebou-wen. Duizenden vierkante meters zijn getroffen, een tiental handels-zaken zijn volledig uitgebrand. Iedereen kon de gebouwen veilig verlaten, maar tijdens het blussen liep een lid van het brandweerkorps

lichte brandwonden op. Over de oorzaak van de brand is op het moment van schrijven nog niets bekend. Het parket van Kortrijk stelt een onderzoek in. Op de site van de Pottelberg be-vindt zich, naast de vele handelsza-ken, ook een fuifzaal, waar jaarlijks talloze studentenevenementen, zo-als de Kiekenfuif, de Volkswagen Campustour en het Kulak-kerstbal, doorgaan. Deze zaal is gelukkig ge-spaard gebleven, maar er zou wel rookschade zijn. (Pieter Blomme)

Brand op PottelbergWie donderdag 2 oktober na de Student Welcome naar huis fietste en daarbij toevallig de Pottelberg voorbijkwam, kon getuige zijn van een sinister schouwspel.

Studentendoop

Zowat 350 eerstejaars hadden zich ingeschreven de doop, een traditie die – zoveel is duidelijk – als maar meer succes boekt bij de studenten. Niet alleen de feuten waren laaiend enthousiast, ook de gedoopte en ontgroende tweedejaars stonden te trappelen van ongeduld om eraan te beginnen. Voor de gelegenheid was de groene gordel rondom de Kulak het decor van een levensweg. Deze begon bij de conceptie zelf, op het terrein naast het Stuhu, waar de schach-ten meteen geconfronteerd werden met een feestmaal van tandpasta, frituurvet, eieren, tomaten en ander lekkers. Tijdens hun kruiptocht via de Alma, de Groene Mote en over

de kasseiweg naar Gebouw E groei-den de schachten op, tot volwaar-dige studenten – met ‘aumoureuse’ hoogtepunten – die helaas ook weer kinds werden naarmate ze hun tocht voortzetten. Naarmate ook de dag vorderde en de kwelling duurde, hadden de weergoden nood aan vertier. De wolkbreuk die volgde was voor sommigen misschien wel de letter-lijke druppel.

De dopers hebben er een sadistisch genoegen in geschept om te verne-deren, te kleineren en te doen wal-gen, terwijl de eerstejaars nu gedul-dig hun beurt afwachten om wraak te nemen. (Karen Ruysschaert)

Woensdag 7 oktober 2009, een dag die in het geheugen gegrift staat van menig nieuwbakken schacht. Ook de wraakzuchtige com-militones hadden zich uitgekeken naar deze heugelijke dag. Wraak smaakt immers zoet!


politiek

[Vierkante haakjes]sen gaat de betonnisering van deze scheet op de landkaart van Europa maar door, met het afbreken van een dorp aan de rand van de Antwerpse haven. Doel moet wijken voor een parkeerplaats voor containers. Er komt een uitgestrekte betonnen vlakte in de plaats, die hoop en al 20 jobs zal opleveren. Er komen 10 vacatures voor bewaker en 10 vacatures voor bewakingshond. De gesneuvelde huizen rijzen ergens an-ders echter weer als paddestoelen uit de grond, maar dan onder de vorm van gedrochten van residenties die worden gebouwd door inhalige pro-jectontwikkelaars, die liefst ook nog frauderen en hoogwaardige materi-alen vervangen door minderwaar-dige, zodat de eerlijke mens zoals u en ik na 15 jaar in een onherstelbaar krot moet wonen. Ik hoef niet ver-der te gaan om mijn punt te halen, iedereen weet waar ik het over heb, dit land is ten dode opgeschreven.Het beeld dat van onze maatschap-pij wordt geschetst in de vaderlandse pers oogt niet al te fraai. Maar in de berichtgeving is er wel één constante: het is allemaal de schuld van het fa-lende politieke systeem. In onze po-pulaire pulp heerst een soort verra-derlijk zondebokmechanisme: alles is de schuld van iemand, maar zeker nooit van onszelf. Kritische vragen stellen over onszelf en over de toe-komst zorgt ervoor dat mensen zich onbehaaglijk en onzeker voelen, en als er één ding is dat niet verkoopt is het wel “onbehaaglijk en onzeker”. Nee, dan zoeken we liever iemand uit op wie we alle schuld en verant-woordelijkheid kunnen schuiven, zo kunnen wij weer gerust in onze zetel zitten en voor een of andere brein-loze telenovelle wegdommelen. Zelf van mentaliteit veranderen kunnen/willen/durven we niet. De moderne Belg – en bij uitbreiding westerse

mens – stelt alles in functie van het eigen gemak, en bijgevolg is het dus makkelijker om nooit de schuld bij jezelf te zoeken. Misschien is dat de basis van het falen van ons maat-schappelijk systeem. Als mijn hond een keutel op straat draait, dan moet Ivago dat maar opkuisen, maar zelf ga ik mijn handen daar toch niet vuil aan maken, zeker? Alles moet anders en beter, we hebben nood aan Change! Maar dat wij daarvoor moeite moeten doen, dat kan toch niet? Nee, dan laten we alles liever over aan een systeem dat al lang be-wezen heeft dat het geen problemen ten gronde kan oplossen. België heeft burgers genoeg, maar het lijkt alsof geen van die burgers burgerzin heeft.

Maar om niet al te negativistisch te doen: bij de meeste mensen blijft dat klein kantje ook klein en steekt het heel af en toe, in een bui van menselijkheid, de kop op. Het is en-kel bij een kleinere fractie verzuurde profiteurs geen klein kantje meer, maar een allesoverheersend gegeven. Het is het soort mensen dat op alles commentaar heeft, nooit tevreden is, maar nooit zelf iets constructiefs onderneemt, het soort mensen dat op het forum van De Standaard constant zit te jammeren dat dit land naar de vaantjes gaat, maar zelf te leeg is om zijn luie kont van voor zijn computer te halen. Er is een flinke brok positivisme nodig om dat te lijf te gaan. Het is echter wetenschappelijk be-wezen dat geluk besmettelijk is en als iemand gelukkig is, dan straalt die dat uit op zijn onmiddellijke omgeving. Bij deze lanceer ik een

warme oproep om gelukkig te zijn. Dijk het zuur in, en isoleer het! Het is tijd om de hoop uit Pandora’s doos op de wereld los te laten! Wij studenten kunnen dat, want we zijn jong en dynamisch, creatief en intelligent. Meer nog, wij studen-ten moéten dat zuur indijken, we hebben de verdomde plicht om dat te doen, niet voor Jan, Piet of Pol, maar voor onszelf. Het is immers onze eigen toekomst waar het om gaat, en zelf zou ik die liefst met een aanvaardbare levensstandaard tege-moet gaan. Laten we dus allemaal terug beginnen onze hondenkeu-tels en ander zwerfvuil op te rapen, bejaarde mensen te helpen met het oversteken van de straat, iedereen met een glimlach tegemoet te lopen en andere zogenaamde geitenwol-lensokkerij. Maar het belangrijkste is: laten we allemaal weer respect en begrip heb-ben voor iédereen. Als mensen een hoofddoek willen dragen, dan komt dat misschien bedreigend over, maar voor we het botweg verbieden, zou-den we niet eerst proberen te be-grijpen waarom ze die dragen? Als mensen naar België komen omdat ze hier wel een baan kunnen vin-den, dan moeten wij dat toch op zijn minst kunnen begrijpen en res-pecteren. We moeten niet alles aan-vaarden, maar als we wat empathie betonen en een probleem vanuit verschillende hoeken bekijken, dan kunnen we de maatschappelijke dis-cussie veel genuanceerder voeren en zo misschien tot betere oplossingen komen. Het is niet altijd evident om dat te doen, maar als we een eind kunnen maken aan de navelstaarde-rij, dan zijn we al 10 stappen dich-ter bij het indijken van de verzuring en de ontevredenheid.

Dries Mahieu, politiek preses

Dit land is ten dode

opgeschreven.“”


interview

Het ambitieuze plan van JanHoewel hij wiskunde stu-deerde in Gent (de zondaar), bekeerde hij zich tijdens het doctoreren tot Leuven, waar hij na zijn studies zelfs bleef wonen. Jaren-lang was hij er professor statistiek en de voorbije zes jaar vervulde hij de functie van decaan aan de faculteit Wetenschappen van de KU Leu-ven. Het eerste vak dat hij als pro-fessor onderwees, ging echter door aan de Kulak, de unief waarvan hij zich sinds 1 augustus 2009 de trotse campusrector mag noemen. Gele-genheid te over dus om hem eens op te zoeken!Rector Jan Beirlant zit in ieder ge-val niet om een grapje verlegen: “Aah, daar zijn de obscure meisjes voor het interview,” lacht hij wan-neer we in zijn ruime bureau wor-den ontvangen. Al vlug ontstaat een boeiend gesprek waarin hij zijn bruisende toekomstplannen haarfijn uit de doeken doet. En wij kunnen natuurlijk niet anders dan warm worden van zoveel enthousiasme en nieuwe ideeën.Obscuur: Wat zijn nu eigenlijk de bezigheden van een campusrector?Jan Beirlant: Mijn daginvulling is eigenlijk niet zo veel veranderd, ver-geleken met wat ik in Leuven deed als decaan. Het bestaat vooral uit veel vergaderen, mensen proberen te overtuigen van bepaalde ideeën, en natuurlijk ook eindbeslissingen nemen. Ik ben hier verantwoorde-lijk voor alles wat de afzonderlijke faculteiten overstijgt; de verdeling van het budget over de verschillende subfaculteiten, de aanwerving van proffen,…

Het is me al opgevallen dat ik hier door de kleinschaligheid veel sneller resultaten kan boeken. Zo lanceerde ik twee weken geleden het voorstel om van de Campuskrant een Kor-trijkse versie te maken. Volgende week wordt de beslissing daarover al genomen; in Leuven zou je daar veel langer op moeten wachten. Een ander voordeel van Kortrijk is dat je alle faculteiten verenigd hebt onder één dak, sinds vorig jaar letterlijk door de bouw van de Spina. Daar-door hou je een beter overzicht over alles en je bent ook verplicht om met elkaar samen te werken.

O: In de Kulak zitten alle richtingen wel bijeen, maar vaak komt de kritiek dat de studenten te eenzijdig worden opgeleid binnen hun eigen vakgebied. De rector van Leuven, Mark Waer, pleitte tijdens de openingsplechtigheid nog voor pluridisciplinariteit. Wordt daar effectief over nagedacht?JB: Zeker, de voorstellen daarover zijn al redelijk concreet. Voor ver-schillende richtingen zouden we de beroepsuitwegen willen verrui-men door de zogenaamde ‘brede bachelor’ in te richten. Daarvoor zouden we een driejarige bachelor moeten invoeren. Bedoeling is dat de student daarbij 120 van de 180 studiepunten binnen zijn eigen vak-

gebied houdt, en 60 studiepunten bij andere oplei-dingen gaat vol-gen, dat zijn dan de pluridiscipli-

naire vakken. Zo kunnen studenten hun eigen horizon wat verbreden, maar komen ze ook sterker op de arbeidsmarkt. De bedrijfswereld is er alleszins vragende partij voor. Een wiskundige die zich verder ook in pakweg economie of Engels heeft bekwaamd, biedt veel meer perspec-tieven voor zijn bedrijf. En waarom zou een fysicus die leraar wil worden niet voor enkele studiepunten vak-ken in onderwijskunde kunnen vol-gen? Voor geneeskunde of rechten kunnen we niet veel sleutelen aan de opleiding, want het diploma sluit rechtstreeks aan op het beroep van dokter of advocaat. Maar voor talen, biomedische of andere wetenschap-pen zou dat wel perfect haalbaar moeten zijn. Natuurlijk blijft de tweejarige oplei-ding voor deze richtingen ook nog bestaan. Studenten zouden tijdens hun eerste jaar moeten beslissen of ze vanaf hun tweede jaar de brede bachelor volgen en bijgevolg nog twee jaar in Kortrijk blijven, dan wel het klassieke bachelortraject af-leggen.Deze optie bestaat nog niet in Vlaan-deren, wij zouden hier in Kortrijk een soort proefkonijn zijn. Door onze kleinschaligheid zijn wij dan ook de geschikte campus om derge-lijke experimenten te doen. Slaat het hier aan, dan wordt het in Leuven of Gent misschien ook toegepast.O: Bestaat er ook mogelijkheid een ‘klassieke’ driejarige bachelor in te richten in de Kulak, zoals voor genees-

Naast een hele school eerstejaartjes, hebben we dit jaar ook een grote vis gevangen op onze universiteit. In de Kulakwateren lijkt hij alvast zijn vertrouwde habitat te hebben gevonden. Maar welke richting wil hij uit zwemmen de komende jaren? We houden u niet langer aan het lijntje… In onze netten: de nieuwe campusrector Jan Beirlant.

Een fysicus die leraar wil worden

moet vakken onderwijskunde kunnen volgen.

“”

Een nieuwe rector, een nieuwe wind?


interview

Het ambitieuze plan van Jan

kunde al het geval is?JB: Een gewoon derde bachelor-jaar inrichten voor iedere opleiding die hier aan de Kulak gedoceerd wordt, zou een droom zijn, maar is financieel gewoon niet haalbaar. Denk maar aan al de extra proffen en specialiteiten die daarvoor nodig zijn. Om daarvoor uit de kosten te kunnen raken, zouden we enkele duizenden extra studenten moeten hebben!O: In de openingsspeech werd ook ge-alludeerd op internationalisering van onze campus?JB: Wij zouden graag uitwisselin-gen met buitenlandse universiteiten realiseren. Nu hebben wij al goede contacten met Rijsel; Kortrijkse stu-denten kunnen daar enkele colleges volgen, maar we zouden ook graag buitenlandse studenten naar hier zien komen. Door de invoering van een derde bachelorjaar zou Kortrijk een stuk aantrekkelijker worden voor Erasmusstudenten. Utrecht is alleszins nu al vragende partij om uit te wisselen. Daarnaast zouden ook lessen van een buitenlandse prof, in het Frans of Engels, een verrijking

zijn voor ons onderwijsaanbod. Er circuleren ook ideeën over het inrichten van specifieke Europese masters, waarvan het onderwerp uniek is in Vlaanderen. Daarbij zou-den we een samenwerking kunnen aangaan met een goede buitenland-se universiteit die, zoals Rijsel, toch goed te bereiken is. Als we een kwa-litatieve en internationale master zouden aanbieden, binnen een goed uitgekozen thema, denk ik wel dat we daar publiek voor gaan vinden.

O: Enkele mensen zouden de naam KULeuven Campus Kortrijk graag opnieuw veranderd zien in Kulak. Is die naamsverandering mogelijk?JB: De naam KULAK terug offici-eel maken, wordt bijzonder moei-lijk. Het administratief systeem is zo complex georganiseerd, dat het een gigantische kost met zich zou mee-brengen. Ik had zelf ook de impact daarvan onderschat. Maar het is niet omdat we de naam Kulak niet meer

officieel kunnen maken, dat we hem niet kunnen uitspelen. We zouden de naam meer bewust in brochures en andere communicatie naar bui-tenaf moeten gebruiken, zodat het een volwaardige tweede naam, een soort alias wordt. Op de nieuwe website zouden we naast het offici-ele logo, ook een Kulak-logo kun-nen plaatsen. Die site zal trouwens binnenkort grondig gerenoveerd worden. Websites zijn tenslotte vaak de eerste bron waarop jongeren zoe-ken naar informatie over studierich-tingen.O: Hoe ziet u de samenwerking met de studenten aan de Kulak?JB: Ik onderhoud graag een goede relatie met de studenten. Zo heb ik al enkele keren samengezeten met jullie preses Alexander.En ik moet dringend eens een bezoek brengen aan de zweetkelder. Ik zou graag eens zien of het zijn naam eer aan-doet en terwijl vaststellen of de mu-ren niet een likje verf kunnen ver-dragen. (lacht)O: U bent bij deze van harte uitge-nodigd op de volgende zweetkelderfuif!Hanne Lavens & Judith Sys

Een nieuwe rector, een nieuwe wind?

De naam ‘KULAK’ kan niet terug

officieel worden.“ ”

Jan BeirlantGeboren te Brugge in 1956, liep daar humaniora aan het Sint-Lodewijkscollege en ging vervolgens wiskunde studeren aan de Rijksunivesiteit Gent. Daarna doctoreerde hij aan de KU Leuven. Jan Beirlant is getrouwd en vader van 5 zonen. Hij heeft groene vingers en is bovendien supporter van Club Brugge. Op muzikaal vlak mag het wat hem betreft wel klassiek zijn.


culinair

Na uren zwaar labeur, na uren bloed, zweet en tranen vergoten te hebben in al te interessante lessen en na een aantal pogingen om met subtiele hoestjes het ‘geknor’ van de buik – tevergeefs – onder stoelen en tafels te verbergen, spreekt de professor door de micro de hemelse woorden “Het college is ten einde, tot morgen, be-reid de pagina’s: …..” – woorden die enkel bestemd zijn voor een reeds lege aulazaal – uit. “Waar zouden we kunnen eten?” was de vraag die door ons – na een week les – reeds met leerstof volgepropte hoofd spookte: gedreven door de luiheid, eigen aan de 21e eeuwse nakomelingen van Adam of kortweg mens, trokken we naar de liefst twee-minuten-stappen verre alomgekende en geprezen alma! Een rij van duizend en één man die gelaafd en gevoed moest worden versperde echter de weg en stroomde met de plateau in de hand richting de voedselstandjes. “Ge-duld is een schone zaak”… Jammer genoeg was dit niet voor ons wegge-legd: “Gaan we een pitta eten?” “We gaan een pitta eten!” En met de fiets onder ons, wind tegen, en honger in ons, reden we erop uit! Het lastige gedeelte was echter weggelegd voor de chauffeur van de gevreesde recen-sist. Bij deze dan ook een oprechte “dank u” aan de uitvinder van het “staantje” ! Na enige minuten de pe-dalen (in het artikel zit er voor ieder wat wils in: de wiskundigen onder u, wees blij!) een sinusfunctie te la-ten aftekenen zagen we in de verte het niet onaardige bordje: ‘PITTA ANISSE’.Op het eerste gezicht een pittazaak met klasse: zacht grijs geschilderde muren met posters die een sfeer (ho-ren) op (te) roepen naar de cultuur die de plaatselijke uitbater ooit ach-ter zich liet. De uitbater – en tevens ober, souschef en chef-kok – bege-

leidde ons naar een tafel waarna hij ons met de nodige elegantie de menukaarten gaf. Een heel nieuw licht wordt nu geworpen op de pit-tazaken, die anders voor menig man bekendstaan als een eerder ‘hygië-nisch bedenkelijke’ plaats waar men overigens wel heerlijke maaltijden kan krijgen: ‘chique kan ook’. Al-leen ging de bekomen klasse wel ten koste van, waar eigenlijk alles om draait, het eten zelf. De bestelling die genoteerd werd luidde als volgt: “een pitta met friet, zonder saus en zonder groenten”. Het vlees, het broodje en de frieten zouden zich puur natuur, rauw en onversneden moeten bewijzen tegenover de deli-catessenervaren smaakpapillen! Het vlees wordt nadat het van zijn bran-dend rad is afgesneden vermengd met lichtgebakken uitjes die een extra meerwaarde (zouden moeten) geven aan het geheel. Met de licht-gezouten frieten en het pittavlees – in dit geval kip – in het broodje gepropt konden we aan de maaltijd beginnen. De eerste happen vonden vlot de weg naar de maag, maar toen we het stadium van de ‘grote’ hon-ger – vergelijkbaar met die van de papiervreters in de Begijnhofkerk – voorbij waren, werden we verplicht het geheel te onderwerpen aan een grondigere analyse, waardoor deze een ietwat langer verblijf hadden dan hun voorgangers in de mond-holte. Het broodje was schaars be-strooid met graantjes en miste de krokante textuur – een afknapper dus. De frieten moesten uiteraard het onoverkomelijke onderspit del-ven tegen de Vlaamse frietenkoten – een oneerlijke strijd volgens mij. Nadat we onze buikjes rond gege-ten hadden en we onze dorst gelest hadden, was het uur aangebroken waarop iedereen doet wanneer men het restaurant verlaat,… naar het

toilet gaan! Ook de sanitaire gele-genheid zou zijn keuring niet ontlo-pen. De weg naar het mekka van de volblazigen leidde ons langs de man die de afwas deed die vriendelijk de deur opendeed, die mij oog in oog liet staan met nog een deur waar er de niet te misverstane initialen van Winston Churchill opstonden. Het toilet was bruingekleurd – voor de dubbelzinnigen onder u: het gaat over de muur! – en had een spiegel waar al vele narcisten hun eetgezel ettelijke keren op hun uurwerk had laten kijken. En zoals het een goed 3-Michelinsterrenwaardig restau-rant betaamt vertrekken de gasten met de nodige waardigheid en bij-gevolg ook met de juiste looks – en in tegenstelling tot wat de eerste vier letters van het woord voor de ge-dachtestreep insinueren ook met de juiste geur – vandaar had restaurant Anisse bij het toilet de onmisbare nivea styling gel, extra strong ‘4’ en de deodorant van de LIDL erbij ge-plaatst. We betaalden en vertrokken met een nieuw kapsel en een geur waarvan je nooit zou denken dat die bestond wanneer je uit een pittazaak kwam, naar nieuwe oorden.

Michiel Descheemaeker

Pitta verkeerd


CULTUUROBSCUURcul•tuur de; v -turen 1 mv ook -tures verbouw van gewassen 2 op voedingsbodem gekweekte bacte-riën 3 het geheel van geestelijke verworvenheden ve land, volk enz.; beschaving: eetcultuur, wooncultuur

Een definitie is de eerste stap naar conformisme. Laat ons van bij het begin heel duidelijk stellen dat in de pas lopen en ja-knikken het laatste is wat wij ambiëren in dit katern - en bij uitbreiding in de gehele gazet. En als u dan toch een omschrijving wilt: ‘Culture may even be descri-bed simply as that which makes life worth living.’ (T.S. Elliot) Van arti-kels over psychedelicatessen tot de spontane inzichten bij live action paintings tot de analyse van voeg-woordengebruik in moderne poëzie; als het dieper graaft dan Het Laatste Nieuws hebben wij er de ruimte, tijd en zin voor in het onderdeel Cultuur Obscuur.

Wat het belangrijkste moet beteke-nen, is de cultuur in de schaduw van onze universiteit. Aan talent was hier nog nooit een gebrek maar het was een tijd zoeken naar een podium. Met Cultuur Obscuur werpen wij de spots op de helden van morgen. Stu-denten krijgen hier de kans om cul-turele artikels, gedachten, recensies

en eigen proza en poëzie te publice-ren. Is scheel kijken op foto’s, instal-laties en doeken uw favoriete bezig-heid? Breekt u uw hoofd gaarne over de meest vreemde theorieën? Schudt u kwistig verzen uit de mouw? Blijf dan niet stilzitten en deel uw ver-lichte invallen met de massa. Als het kriebelt moet je schrijven (en liefst voor ons).

Een gejaagde samenleving als de onze lijdt aan culturele amnesie. ‘Tijd’ rijmt niet voor niets op ‘bij-komstigheid’. Verwaarloosde goden uit de vergetelheid halen en hen op-nieuw op hun verdiende voetstuk plaatsen zal eveneens een van onze favoriete bezigheden vormen. Van Plato en Homeros over de duistere middeleeuwen naar Elsschot en J.C. Bloem. Wij gaan op zoek naar de verdiensten van tot stof vergane grootheden en leveren ze u op een fris gedrukt dienblaadje. Het verle-den bestaat immers enkel in de mate waarin we eraan worden herinnerd.

Daarnaast bekritiseren, bespot-ten en bejubelen wij wat ons wel en niet bevalt in de Kunsten en de Wereld van vandaag. Recensies van films, boeken en muziek zijn hier te vinden. Alsook columns, essays,

losbarstende discussies over ethiek en esthetica, filosofie, de zwarte bladzijden uit de geschiedenis en wat dies meer zij. Vergeet dus de oppervlakkige pulpjournalistiek in uw dorpskiosk, vanaf heden vindt u de noodzakelijke scherpe blik op de culturele wereld in uw bloedeigen Kulak. Kortom: waar wij stilstaan, is het de moeite.

Tevens geeft Cultuur Obscuur het startschot voor een hele resem activi-teiten: tentoonstellingen, filmvoor-stellingen, lezingen, diepzinnige uit-stapjes en zo meer. De agenda’s van culturele Kortrijkse koplopers (Kun-stencentrum Buda & De Kreun) krijgen bij ons een vaste stek. Onze motivatie is dus drievoudig: het culturele van gisteren, vandaag en morgen uit de duisternis halen. En wij beloven u: zowaar het blad wit was, zal het zwart van inkt zal kleuren. Men mag obscurantisten verwijten wat ze willen, maar wij zullen in de stille grond die Cul-tuur heet roeren tot het donkere slijk naar boven komt en ons voor de ogen hangt als het enige licht dat er toe doet.Met vriendelijke groet,Uw toegenegen Cultuurpresidium,Lies D’hondt en Korneel Maes


muziek

Modernisme in een oubollige bib

Ik had al vaag van hen gehoord, iets van een experimentele cd met één lange track van 45 minuten. Op het eerste gehoor afgaand, leek dit me meer een soort van goedkope postrock met songtekst van dezelfde kwaliteit, maar na enkele minuten was ik versteend. Dat deze muzikan-ten zich non-stop voor drie kwar-tier konden uitputten, het beste van zichzelf gaven en de lat daarbij constant hoog lag, lijkt me een zeld-zaam godsgeschenk uit de hemel om er een artikel aan te wijden.

Tomàn?Een creatief Gents vijftal, genoemd naar een oude Perzische munteen-heid, dat in 2005 debuteerde met How to catch a grizzly bear, lesson one, opgenomen in een leegstaande hoeve. Jammergenoeg laat de ge-luidskwaliteit daardoor - volgens hen althans – te wensen over … Door sommigen werd het gelabeld als schoolse postrock, niet tot hun tevredenheid. Daarop beet Tomàn terug, door te laten weten dat ze het immer uitbreidende, maar niette-min steeds teleurstellende woorden-boek van het hokjesdenken afkeur-den.Een jaar later volgde We should have smoked the Salmon first. Tomàn zelf kon de geluidskwaliteit van deze cd al veel meer smaken dan die van hun eerste en de recensies volgden hen hierin. Volgens het gerenommeerde “magazine voor muziek en andere” Goddeau zouden ze het vaderland der Belgen nog niet redden, maar klonken ze veelbelovend en origine-ler dan op hun debuut.Voor wie let op de titels van hun

platen, mag het trouwens geen ver-rassing zijn dat dit collectief zichzelf omschrijft als grote dierenvrienden. Voor hun tweede cd hadden ze zelfs een samenwerking met WWF in ge-dachten. Wat daarnaast wél bevreemdend kan overkomen, zijn de titels zelf. Wat dacht je van Happiness is a fo-reign landscape, Paula Roid, Zalmo Zalar…? En ja hoor, ze hebben een verklaring, als je deze afdoende vindt toch: “Als we een nummer ge-schreven hebben, moeten we nog een titel vinden en dan kiezen we gewoon voor iets poëtisch, maar het kan evengoed iets belachelijks zijn” Een drietal jaar later wierpen ze nog een welp bij hun oeuvre. Alweer een vreemde titel en een vreemd con-cept. Noem het alleszins geen con-ceptplaat, want volgens hen is het heel organisch gegroeid. Hun voor-nemen was iets schrijven dat toegan-kelijker was voor het publiek, maar goede beloften zijn er om te breken, niet?

Where wolves wear wolf wearEen van mijn eerste wonderbaarlij-ke ontdekkingen aan de cd was het stripverhaal dat in de hoes bevestigd is. Het belang van dit boekje wordt meteen duidelijk als je de cd uit het doosje haalt. Eronder zit namelijk de volgende regel: “Things seem to start off here but do they really?” vergezeld door een pijltje die naar de strip wijst.Deze blijkt (grotendeels) de song-tekst en beelden te bevatten waar-over het 45 minuten durende epos gaat. Dit werkt heel verduidelijkend

en bezorgt de lezer – of was het nu de luisteraar – een unieke ervaring. Beeld en geluid gaan harmonieus te-samen en brengen elkaar tot leven, hoewel er naar het einde toe even een zwakker moment is in dit sa-menspel.In de tekst zijn er heel wat lagen ver-stopt. De voornaamste is de sterke kritiek op de hedendaagse maat-schappij: massaconsumptie, onze houding tegenover de natuur, de wereld van de jongeren… Er is veel te ontdekken, maar aan de andere kant overdrijf ik misschien en kan je gewoon genieten van een leuk en bevreemdend verhaal. De muziek zelf is enorm psyche-delisch van begin af aan – let op de retro synthesizer - en varieert doorheen de hele cd: dromerige se-quenties wisselen af met geweldda-den van drum en gitaren. In ieder geval, elke noot neemt je mee in de absurde wereld en diens avonturen. Perfect voor een avondje in de zetel, niet met een boek, maar met de ma-gische strip in de handen en de mu-ziek uit de boxen.

Voorbeeld voor morgenOm te besluiten: Tomàn is een beestje dat niet stil blijft zitten. Hun nummers gaan hen snel vervelen en ze werken voortdurend aan nieuw materiaal. Wat er morgen uit de bus komt, kunnen we niet weten: hun richting verandert voortdurend en dat is misschien maar best ook. Dit is compromisloze muziek van eigen bodem, het moet kunnen en het is een voorbeeld voor allen.

Korneel Maes

www: http://www.myspace.com/tomantheband

Op 18 september vond in Ieper “Vintage Library” plaats. De oude stadsbibliotheek werd even omgetoverd tot een gezellige concertzaal die tot de nok gevuld werd met muziekliefhebbers en veelbelovende bands. Eén van die bands was Tomàn.


muziek

De wit-gele bus van De Lijn was zoals altijd te laat. Hoewel Arne van nature een rustig persoon was en bijgevolg niet snel kwaad werd, werd hij toch stilletjes aan nerveus. 11 u 24 stond er op het busschema te lezen, maar 10 minuten later was hij er nog steeds niet. Volgende keer, dacht hij, kom ik met de fiets. Arne had een mooie fiets. Een Venturelli Lotus, met zeven versnellingen, eentje waar zijn buurjongen Dirk stikjaloers op was. Godja, die Dirk. Puistige puberkop die hij was. Tijd was relatief voor Arne maar zijn oma Nadine begon waarschijnlijk nu al ongerust te worden. Haar klok liep immers vooruit. En aangezien Nadine Zwagel eenmaal zelf zeer punctueel was, wilde ze dat haar kleinkinderen zich ook meester van deze eigenschap maakten. Haar punctualiteit was het best merkbaar aan de manier waarop ze kookte. Alle voorbereidingen waren de dag voordien al getroffen, zelfs al was het een simpele broodmaaltijd. Ook was ze altijd zeer stipt bij het bereiden van maaltijden. De aardappelen werden zelfs op het bord gelegd, zodat er nooit potten op tafel stonden. Dat vond ze ten zeerste onbeleefd. Servietten waren zelfs verplicht aan tafel. Het was een taaie tante. Sinds ze weduwe was geworden bestond haar hoofdbezigheid uit het verzorgen van haar kat Gorgo en de huisparkiet Charel. Medelijden hoeft u haar alvast niet te geven want haar nevenactiviteit was wiezen. Wiezen was een tijdje in onbruik geraakt maar nu was the talk of the town. Nu ja, Beldergem was niet meteen een town, maar toch was er een zekere trots die uitging van de inwoners . Zo kon je in café “Den Herder”, op de hoek van de Karel Koninglaan en de Kastanjestraat , een aardig potje wiezen. Het was een bruine kroeg en hoewel het café middelmatigheid uitstraalde was er een onovertroffen sfeer. Een sfeer waar… De bus was er. Arne stapte in en zocht zichzelf een plaatsje. Meteen ging zijn aandacht naar een joekel van een puist op de kin van een onbewuste medepassagier. Eigenlijk was het niet zomaar een puist. Het was als een kasteel, waar menig lichaamssap zich had opgestapeld als verdediging voor de buitenwereld. Het leek wel of de puist hem ging opvreten met geraamte en al. De natuur had geen medelijden met pubers. Maar genoeg over pubers, niet zo heel erg lang geleden was hij er zelf een. Snel een plaats uitzoeken en liefst niet naast iemand anders. Stel je voor dat hij met een onbekende zou moeten contact zoeken. Jemig neen, dan liever alleen! Hij vond een plaats aan het raam en zijn gedachten begonnen af te dwalen, naar zijn oma Nadine. Al bereidde ze haar maaltijden met grootse zorg voor, ze waren niet veel soeps. Het was reeds menigmaal gebeurd dat hij nadien nog snel een bezoekje bracht aan de plaatselijke Moor. Bij de gedachte van zo’n onovertroffen Dürum van Pitta Abdullah liep het water hem al in de mond en hij voelde zich al weer wat beter, wanneer hij plots iemand op een drafje zag naderen. ‘Het zal toch niet waar zijn.’ Mompelde hij bij zichzelf toen hij bemerkte dat de man wel heel erg dicht kwam. Vooraleer Arne kon zeggen: ‘Ik heb de Mexicaansen’ zat de man al neer naast hem. Tot overmaat van ramp begon hij onmiddellijk met hem een ‘goeiemiddag’ te wensen. Waar haalde hij het lef! Arne zat als een rat in de val, hij kon niet anders dan hem weder te groeten. Ze stelden zich aan elkander voor. De man stelde zich voor als Mathias Jennes, of zoals hij het zelf voorstelde : Matzi voor de maten. Na wat gepalaver over ditjes en datjes stak Mathias van wal met wat reeds bij de aanvang een schijnbaar eindeloos lang verhaal zou worden. Arne hoorde hem echter met oprechte verwondering en meelij aan. Mr. Jennes leed aan een ongeneselijke ziekte, dat had hij net van zijn dokter vernomen. Hij had slechts nog 3 maanden te leven. Alsof het leven al niet cynisch genoeg is bleek Mathias de wereldreis waar hij al zijn hele leven van gedroomd had, een tijdje geleden te hebben geboekt. Arne voelde zich schuldig, schuldig omdat hem nog vele jaren te wachten stonden en arme Mathias slechts 3 maanden. Na wat begrijpende blikken met elkaar te hebben gewisseld hoorde Arne Mathias mompelen: ‘Ja, waarom ook niet?’ Arne keek hem niet begrijpend aan en Mathias beantwoordde die blik met een aanbod. ‘Wat zou je ervan denken die wereldreis in mijn plaats te doen? Aan mijn leven komt voor Kerstmis nog een eind, en de wereldreis duurt nog tot in mei. Ik ken niemand die ik er een plezier mee zou kunnen doen. Annuleren kan ik niet want het vertrek is voor overmorgen gepland.’ Vanzelfsprekend was Arne totaal verrast. Hij viel net niet van zijn stoel. Dit was zijn kans, dit had zijn dromen de voorbije 4 jaar beheerst, dit was het moment om van zijn miezerig bestaan te vluchten. Wanneer hij dan vervolgens aan een quote van Confucius dacht: "Het is beter een mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen," besloot hij de universiteit te verlaten en het geluk achterna te gaan. Hij lag op zijn bed en dacht na over het gebeurde. Het leek hem onmogelijk. Was dit een droom ? Zat hij in een verhaal? Was hij een speelbal van verdorven individuen. Het ticket was alvast geldig, dat had hij gecheckt maar overmorgen was zijn vertrek al gepland. Hoe ging hij dit uitleggen aan zijn ouders. Vader Krist zou dit immers nooit toelaten. Een hel-dere gedachte drong tot hem door : enkel een ongemerkt vertrek zou soelaas brengen. Eenmaal vertrokken zou hij zijn ouders wel inlichten. Een gelukzalige grijns verscheen op zijn gelaat.Plots ging de telefoon. Ring Ring. Hallo?Wordt vervolgd...Michel en Roger

De vorkProza over het lot en zijn rare kronkels


film

In Inglourious Basterds wordt de wereldgeschiedenis drastisch gewijzigd: de volledige Nazitop wordt ver-moord en de Tweede Wereldoorlog komt voortijdig tot een einde. Hitler en trawanten dienen nog slechts tot vertier van de massa in een film waarin joden eindelijk hun wraak krijgen. Moet we ons zorgen maken over deze ontwikkeling? Zorgen films als Inglourious Basterds ervoor dat de gruwel van de Holocaust vergeten wordt?Zoals bij al zijn films waren ook de reacties op het laatste werk van Quentin Tarantino gemengd. Ge-zien het onderwerp – “once upon a time in nazi-occupied France” – is het niet echt verrassend dat de kri-tiek deze keer bijzonder scherp was. Vooral uit joodse hoek klonken harde woorden: wat filmcriticus Jonathan Rosenbaum betreft, is de film moreel even erg als het ontken-nen van de Holocaust. Ik zal het hier dan ook niet hebben over de waarde van Inglourious Basterds als film, maar wel een analyse maken van de voornaamste kritiek op de inhoud ervan. Die kritiek spitst zich vooral toe op drie punten: ten eerste dat Tarantino de ware geschiedenis ver-vangt door een ziekelijke fantasie, ten tweede dat hij wraak als ultiem doel propageert en tenslotte dat hij door een diverterende film te maken over dit onderwerp, de gruwel van de Tweede Wereldoorlog afzwakt.

Laat ons beginnen met de eerste kritiek: Tarantino neemt in Inglou-rious Basterds een loopje met de geschiedenis. En daarmee gaat hij zijn boekje te buiten, klaagt Daniel Mendelsohn in Newsweek: “To in-dulge [these fantasies] at the expense of the truth of history would be the most inglorious bastardization of all.” Deze kritiek lijkt mij onterecht. Als we een verhaal vertellen, is het normaal dat we de feiten wat ver-

draaien om nu eenmaal tot een goed verhaal te komen. Dat gebeurt in bijna alle historische films. Het doel van deze films is immers meestal niet om de kijker historisch besef bij te brengen, maar om een verhaal te vertellen. Zoals Tarantino zelf zei: “I wasn’t out to teach a history lesson. You can turn on the History Chan-nel.” (Of het historisch besef van de kijker er zoveel beter op zal worden door History Channel op te zetten durf ik te betwijfelen, maar dat doet hier niet echt ter zake.) Bovendien ligt het er in deze film erg dik op dat de werkelijkheid niet verlopen is zoals ze afgebeeld wordt, door de vele referenties naar andere films, de grappen en het feit dat de meesten onder ons nog wel net genoeg ge-schiedenis kennen om te weten dat Hitler niet aan zijn einde kwam in een brandende bioscoop. Daardoor is de historische onjuistheid veel minder erg dan in veel andere histo-rische films, die ons soms een geloof-waardig vertekend beeld geven van de geschiedenis.

Over naar de tweede kritiek: Taran-tino propageert in deze film wraak en geweld. Wraak van de joden op de nazi’s. Zowel de Basterds, met uitzondering van Aldo Raine (Brad Pitt), als Shosanna, zijn joden, en ze zijn op wraak belust. En die wraak krijgen ze ook. ‘Oog om oog, tand om tand,’ lijkt het motto te zijn, en

het werkt. Niet verwonderlijk dat hier kritiek op komt: “[Inglouri-ous Basterds] sees the Holocaust as just another spaghetti Western, and one where the suggested solution is more torture, coming from the vic-tims this time,” schreef Johann Hari in The Independent. Wat Tarantino in feite doet, is de rollen omkeren: joden worden nazi’s. De voorbeel-den zijn talrijk, zo illustreert Men-delsohn: joden werden tijdens de Holocaust geregeld opgesloten in gebouwen en levend verbrand door nazi’s, hier orkestreren joden deze horror. Joden jagen werd als sport gezien door sommige nazi’s, in deze film maken de Basterds er een sport van nazi’s te vermoorden. Bovendien hadden nazi’s de gewoonte om op de borst van rabbijnen een davidster te kerven alvorens hen te doden, hier kerven de Basterds een hakenkruis op het voorhoofd van nazi’s.Dat Inglourious Basterds een wraak-film is, lijdt geen twijfel. Tarantino zei zelf: “People might say I’ve gone too far, but I know for a fact Je-wish people have been waiting for a WWII Jewish revenge movie for a long time.” Of hij daarmee ook ge-weld als ultieme vergeldingsmiddel propageert, durf ik in vraag te stel-len. De film, en eigenlijk zowat alle films van Tarantino, kunnen zeker zo geïnterpreteerd worden: geweld is erg prominent en expliciet aanwezig en leidt zelden tot morele proble-

WARNING: SPOILERS AHEAD


film

men bij de personages. Maar het is ook mogelijk het geweld ironisch op te vatten. Weinig personages kun-nen in Inglourious Basterds echt op mijn sympathie rekenen. Zeker Rai-ne en zijn Basterds niet en ook voor Shosanna prevaleert misprijzen vaak boven medeleven. Het geweld dat zij plegen keuren we als kijkers dan ook niet noodzakelijk goed. “Do you really want audiences cheering for a revenge that turns Jews into carboncopies of Nazis, that makes Jews into ‘sickening’ perpetrators?” vroeg Mendelsohn. Het publiek hoeft niet te juichen om de wraak van de joden. Het kan zich ook aan het denken zetten over de rol die ge-weld speelt in de werkelijke samen-leving en in onze geschiedenis.

De laatste kritiek hangt eigenlijk sa-men met de vorige twee. Door over een gevoelig onderwerp als de Holo-caust een film te maken, neem je als regisseur altijd een risico. Wanneer je daarin bovendien radicaal de voe-ten treedt met de werkelijke geschie-denis en een overdaad aan geweld gebruikt, louter voor ons amuse-ment, kan je er zeker van zijn dat je op zere tenen zal trappen. Deze film, zo beweren sommige critici, zorgt ervoor dat de her-innering aan de Holocaust vervaagt. “An alternative, and morally superior, form of ‘revenge’ for Jews,” schrijft Men-delsohn, “would be to do precisely what Jews have been doing since World War II ended: that is, to preserve and perpetuate the memory of the destruction that was visited upon them, precisely in order to help prevent the recurrence of such mass horrors in the future. Never again, the refrain goes. The

emotions that Tarantino’s new film evokes are precisely what lurk be-neath the possibility that ‘again’ will happen.”Ook hier moet ik het met Men-delsohn oneens zijn. Inglourious Basterds is niet de ziekte, maar een symptoom. Hoezeer je het ook pro-beert tegen te gaan, met het verstrij-ken van de tijd helen de wonden van het verleden. Hoe diep die ook zijn. De Holocaust zal uiteindelijk slechts een van de gruwelijke gebeurtenis-sen in onze geschiedenisboeken worden, naast de vernietiging van Carthago, de uitroeiing van de ka-tharen of de Bartholomeusnacht. Of we dat nu willen of niet. Hitler en de Holocaust zijn symbolen. Symbolen van kwaad, van gruwel, maar ook van ultieme macht. Die symbolen zullen metter-tijd vervagen. De vrees voor de Holocaust zal verminderen, maar ook de m a c h t v a n

H i t -ler zal

afnemen, en daarmee

die van zijn a a n h a n g e r s .

Hoeveel aanhan-gers kennen Cali-

g u l a (de keizer, niet het presidium), Attila of Napoleon, alle drie gevreesde machthebbers in hun tijd, nu nog? Dat Hitler en de Nazi’s

in een mainstream film als Inglouri-ous Basterds een lachtertje zijn, dat joden hun Nemesis krijgen, is tekenend voor het feit dat ook de wonden van de Holocaust aan het ge-nezen zijn. Andere gebeurtenissen en figuren zul-len zijn plaats innemen.

‘ Ne ve r again’ is een

mooi motto. In-glourious Basterds zal

veroorzaken noch ver-hinderen dat ‘again’ zal

gebeuren.

Elwin Hofman


muziek

Dat titels niet onbelangrijk zijn, be-wijst de film The saddest Music in the World. Meteen wordt de aandacht ge-trokken, nietwaar, beste lezer? Waar-over zou deze film gaan, vraagt u zich spontaan af. Nogal wiedes. Trieste muziek natuurlijk! Maar dat betekent allerminst dat deze film een trieste film zou zijn. We zouden zelfs kun-nen stellen dat hij nogal vernieuwend en tegelijkertijd toch retro is. Hoe kan dát nu? De film is quasi volledig ge-filmd in het zwart-wit. Dat op zich is niet zo alledaags, maar het zijn de manier van filmen, het gebruik van wazige beelden, de beelden die door elkaar lopen, de scènes waarbij jij je spontaan afvraagt waar je in gods-naam naar aan het kijken bent, die deze film een eerder experimenteel karakter geven. Voeg daar nog een gemoedelijk bioscoopzaaltje in de Kortrijkse Budascoop aan toe, en het woord live-experience krijgt een nieu-we dimensie.Maar er schuilt ook nog een verhaal achter deze beelden. We duiken te-rug in de tijd, meer bepaald naar het jaar 1933 in de Verenigde Staten van Amerika. Op dat moment was er ginds en elders ter wereld een ongelo-felijke crisis. Dit is echter geen door-

The saddest Music in the World

De nieuwe Arctic Monkeys wordt overal goed onthaald als een duistere, psychedelische trip, waarin deze vier jonge Britten hun grenzen verleggen met de hulp van Josh Homme. Hum-bug, de derde plaat van wat begon als een van de vele Myspace fenomenen in 2006, is gearriveerd. Je plaat Humbug als titel meegeven, is niet meteen het meest pretentie-volle dat je kunt doen. Vertaald le-vert het iets op als “zever gezever” of “zeveraar”. Toch kunnen we stellen dat dit al-bum gerust meer in zijn mars heeft. Wie bekend is met Turners street-poetry, weet dat de jongeman zijn zegje kan doen over de liefde en andere (on)aangenaamheden van het jonge leven. Prachtige staaltjes van zijn talige kunstwerken zijn Fire and the Thud en vooral Cornerstone, waarin tekst over de waanzin van verliefdheid excellent in zee gaat met de muziek. Maar de andere nummers mogen ook gerust klankkunst genoemd worden. My Propellor is een pracht van een opener, die je onmiddellijk meeneemt naar een Westernsetting. Niet oninteressant om te weten is dat deze plaat werd opgenomen in de woestijnranch van Josh Homme, frontman van Queens of the Stone Age en sinds recent ook van Them Crooked Vultures. Deze locatie liet alleszins zijn sporen na…De woestijnsfeer blijft de hele plaat trouwens hangen. Ook Crying Light-ning, de eerste single, weet je met zijn baslijn meteen hard te treffen en niet meer los te laten. Vergeet ook niet te genieten van de spookachtige gitaar die zich door het geheel weet te weven.Dangerous Animals lijkt weer terug te keren naar het meer vertrouwde AM werk, met ‘dangerous’ woordspelle-tjes en scherpe gitaren. Secret Door

en Potion Approaching laten op hun beurt een psychedelische indruk na met hun achtergrondkoortje.Het hoogtepunt wordt bereikt met Dance Little Liar en Pretty Visitors die doen denken aan de stonerrock van Kyuss en de vroege Queens of the Stone Age. Een orgeltje op de achtergrond, gecombineerd met de gitaarkunsten van deze Mon-keys, vergezellen je in een donkere gewichtsloze atmosfeer waar je na meerdere luisterbeurten door blíjft zweven.Er wordt afgesloten met The Jewel-ler’s Hands, dat langzaamaan oplost in het luchtledige, maar des te ster-ker blijft nazinderen. De tekst van deze song is enorm sterk en voor heel wat interpretaties vatbaar, maar toont vooral welke sprong de groep maakt met deze cd. Het is gissen naar het volgende werk dat deze jon-gens zullen afleveren, maar zeker is dat als ze zo blijven verder groeien, de wereld er straks (nog?) een mees-terwerk zal bij hebben.Nog even wil ik uitweiden over het geluid van deze plaat. Zoals reeds gezegd was Josh Homme producer en zijn hand is er vaak duidelijk in te horen. Toch kan ik zeggen dat de eigenheid van onze apenjongens nooit verloren gaat. In mijn ogen is dit een geslaagde synthese tussen twee sounds die alleszins mijn jeugd mee definieerden.

Live lijkt dit album ook te werken. Hoewel De Morgen nogal koel re-ageerde op hun optreden op Puk-kelpop, kan ik zeggen dat hun ge-waagde concert – meer nieuwe dan oude nummers, bijvoorbeeld When the Sun goes down kwam zelfs niet aan bod – zeker een diepe indruk op mezelf en het hele publiek naliet. Noemt het maar een mokerslag van een headliner.

Om af te sluiten nog één tip: de beste manier om deze plaat te be-luisteren is met de ogen dicht en de boxen wagenwijd open. Geestesver-ruimende middelen zijn niet nodig; Humbug is er zélf een.

Korneel Maes

Arctic Monkeys - Humbug

film


muziek

Ooit betekende “indie rock” dat je je kon verwachten aan oerdegelijke, on-bekende bands. Bands met steengoeie songs, maar weinig hits. Vandaag is de term inhoudsloos geworden. Ra-diohead is al lang niet meer onbekend. Zelfs bands als de Kaiser Chiefs of The Kooks worden nu door menig criticus als indie omschreven. Toch is het niet meer dan rechtvaardig om het genre nog één keer boven te halen. Yo La Tengo, dat is indie uit de oude doos. Indie van toen dat nog wer-kelijk indie was, en geen platvloerse, commerciële aangelegenheid. Daar-om is Yo La Tengo indie. Maar ook omdat er nu eenmaal geen enkele andere vlag is die de lading zo goed dekt. Luisteren naar Popular Songs, dat is als luisteren naar 20 jaar rockge-schiedenis. Een beetje Velvet Un-derground, een vleugje distortion uit de vroege grun-gejaren, dan nog wat kalme intermezzo’s die zo op een plaat van Massive Attack zouden kunnen en ga zo maar door. De Amerikanen spe-len het zelfs klaar om dat alles binnen één nummer te combine-ren. Neem nu bijvoorbeeld opener ‘Here To Fall’ (akkoord, met ruim 5 minuten is dat natuurlijk wel een flink uit de kluiten gewassen num-mer). Dat begint met wat Sonic Youth-achtige noise. Maar in plaats van uit te groeien tot een stevig rocknummer, krijg je rustige rock à la Eels. Ook zeker een aanrader: “By Two’s”. Een dijk van een triphopnummer op een rockplaat, je moet het maar doen. Laat dat kalme begin je echter niet

in slaap sussen. Op “Nothing to Hide” gaat Yo La Tengo nog eens stevig rocken. Alsof die korte in-tro aan het prille begin nu pas, na 4 nummers, de kans krijgt om uit te groeien tot een volwaardig nummer. Al bij al is Popular Songs echter een behoorlijk soft album geworden. Vanaf “Nothing to Hide” gaat het tempo wel wat de hoogte in, maar toch lijkt het een beetje alsof Yo La

Tengo het hele album door met de handrem opspeelt. Misschien jammer. Maar mis-schien moeten we ook gewoon dankbaar zijn dat ze zoeken naar een eigen geluid, in plaats van schaamteloos So-nic Youth na te apen. Wil je wat alterna-

tieve rock promoten, dan moet je Popular Songs eens cadeau doen aan een vriend. Op die manier ont-dekt die in één klap Sonic Youth, Eels en Massive Attack. En wie weet is dat wel precies wat Yo La Tengo voor ogen had toen ze Po-pular Songs opnamen: een grandi-oos compilatie-album van dik 70 minuten, vol echte indie rock. Ze zijn zelfs zo vriendelijk geweest het zo naadloos aaneen te mixen dat 2 Many DJ’s er jaloers van wordt! Pieter Blomme

Popular SongsYo La Tengo (°1984) is een Ameri-kaanse rockgroep. Samen met bands als Sonic Youth, Dinosaur Jr. en The Pixies stonden ze in de jaren ’80 aan de wieg van de indierock (“indepen-dent rock”, verwijzend naar de onaf-hankelijke platenlabels waarbij ze hun eerste platen uitbrachten). Hoewel ze nooit de populariteit van hun illustere generatiegenoten evenaarden, heb-ben ze een internationale fanschare en krijgen hun albums steevast zeer positieve kritieken. Popular Songs is hun 12de full album.

The saddest Music in the Worldsnee verhaal over arme stakkers op zoek naar iets om te eten. Integen-deel, regisseur Guy Maddin brengt op aparte wijze de onverwoestbare American Dream, de zoektocht naar rijkdom en vooral méér rijkdom. Centrale figuur is barones Lady He-len Port-Huntley, die een lucratieve bierbrouwerij in haar bezit heeft. En hoe wil ze haar marktaandeel ver-groten? Precies, daar duikt de trieste muziek op. Verdrietige, melancholi-sche mensen drinken immers meer, is de idee. De tijd is rijp voor een queeste naar de droevigste deuntjes ooit. Om het zich gemakkelijk te maken en zelf niet op pad te moe-ten, organiseert ze een soort wereld-kampioenschap waar elk land een vertegenwoordiger naartoe stuurt. Verwacht echter geen opeenvolging van muzikale genieën: er wordt vooral ingezoomd op de intrige rond een Amerikaan met één doel in zijn leven: winst; zijn metgezel, een nymfomane; een Canadese oud-strijder en een depressieve Serviër. Inderdaad, niet zo vanzelfsprekend om een verhaal rond te vormen. Ge-lukkig is Guy Maddin wél inspira-tievol en fantasierijk. (TLTL)


cultuuragenda

BudascoopMade in ItalyDe vierde vijfdaagse van de Italiaanse film in de Budascoop.The Damned / La Caduta Degli Dei Zondag 26 en dinsdag 27 oktober 2009 - 20u15La Caduta Degli Dei - ook bekend als The Damned - speelt zich af te-gen de achtergrond van het opkomend Nazisme en schetst de machts-strijd in de Duitse familie von Essenbeck. Helmut Berger vertolkt Mar-tin, de jonge en aanvankelijk heel fragiele erfgenaam van de dynastie. Enkele jaren na een eerste succesrijke machtsgreep pogen zijn moeder en stiefvader hem opzij te zetten, maar Martins verzet neemt toe en groeit uiteindelijk uit tot ongebreidelde machtswellust. De regisseur toont het proces van verval en brutale aflossing dat zich analoog voltrekt in de staat en de familie… The Sicilian GirlMaandag 26 oktober - 20u15Geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van Rita Atria die op 17 jarige leeftijd beslist om te getuigen tegen de kopstukken van de Sici-liaanse maffia en hierdoor ook haar eigen familie. Vanaf dit moment zijn haar dagen geteld. Il Papa Die GiovannaWoensdag 28 oktober - 20u15Een gerespecteerde leraar houdt zo veel van zijn dochter, dat hij blind is voor haar wereldvreemd gedrag. Dat ze hierdoor niet echt popu-lair is bij andere leerlingen noopt hem tot een lichte vorm van om-koperij: ga uit met mijn dochter en ik geef je een voldoende. Zijn bemoeienissen zullen hem nog zuur opbreken.Pranzo Di FerragostoDonderdag 29 oktober - 20u0014 en 15 augustus staan in Italië in het teken van Ferragosto, een nati-onale feestdag waarbij iedereen een paar dagen de stad uitvlucht. Ieder-een, behalve Gianni. Hij moet blut thuisblijven in het gezelschap van zijn oudere moeder. Zijn huisbaas vraagt hem, in ruil voor het kwijt-schelden van een aantal schulden, ook op diens moeder te passen en zo zit Gianni met twee oude vrouwen in huis. Als klap op de vuurpijl moet hij ook nog onderdak bieden voor de moeder van zijn huisarts. Het is voor hem een fulltime baan de dames tevreden te stellen en te verzorgen. La Stella Che Non C’èVrijdag 30 oktober - 20u15Een Italiaans ingenieur komt aan in Shanghaï met een persoonlijke missie : hij wil kost wat kost de verantwoordelijken van een staalfabriek verwittigen voor een gevaarlijk defect aan één van de onderdelen. In China loopt hij verweesd rond. Hij spreekt de taal niet, begrijpt noch de cultuur, noch de gewoontes. Hij krijgt hulp van een jonge studente die als gids en tolkt dienst doet. Samen beginnen ze aan een eindeloze zoektocht om de bewuste fabriek te vinden. Maar algauw stuiten ze op een muur van onbegrip en van onverschilligheid. Zijn tocht doorheen deze onbekende cultuur en zijn ontmoeting met de jonge, bescheiden vrouw die hem terzijde staat, zal zijn leven drastisch beïnvloeden.


satire

Kardinaal Danneels stelt zich reeds lang op als een sterk voorstander van het vrij dragen van kruisjes en andere christelijke symbolen. Nu deze verboden worden, voorspelt hij dat vele katholieke jongens en meisjes zich zullen terugtrekken uit het gemeenschapsonderwijs. “Men geeft ons het signaal van: ‘jullie zijn niet welkom’. Zo dwingt men ons om eigen scholen op te richten”, zegt Danneels. “Als het nodig is, zullen we zelfs een eigen universiteit oprichten.” Bovendien overweegt de kardinaal juridische stappen tegen het verbod. Ook het Meerderhedenforum, de koepel van etnisch-culturele verenigingen in Vlaanderen en Brussel, reageert teleurgesteld. “Dit is een zwarte dag voor de democratie”, zegt di-

recteur Mgr. Jacques Maertens. Het Vaticaan wil voorlopig geen reactie geven.

Rik Torfs, professor Kerkelijk Recht, wilde ons wel zijn mening geven. “De Kerk heeft zeker het recht om eigen scholen op te rich-ten, maar we moeten ons afvragen of dit wel de weg is die de Kerk wil uitgaan. Meer hierover vertel ik vanavond in Terzake.”

De politieke wereld reageert erg verdeeld. Groen! en sp.a staan erg negatief, CD&V juicht het voor-stel echter toe. “Dit is de ideale manier om de ontzuiling tegen te gaan en zal de democratie zeker ten goede komen,” aldus voorzits-ter Marianne Thijssen.Elwin Hofman

Uitgetest op Anseremme door een anonieme persoon en goedgekeurd door Lieselot Lefevere: de bier-spoeling. Benodigdheden: haar en een pint bier. Je wast je haar eerst grondig en je spoelt het goed uit. Daarna zoek je een flesopener en giet je het pintje ‘met het grootste plezier’ over je haar. Goed uitspoe-len en laten drogen. Voor de cuties:

je trekt meer babes aan. Voor de babes: je haar glanst meer, wordt gevoed en krijgt meer volume. Dus next time, in de zweetkelder, als je een pint niet op krijgt: giet het goedje over je hoofd, bij voor-keur op haar dat al nat is van het zweten. Als je haar niet vochtig is, moet je er niet aan beginnen.Lierin Dedeyne

Home-practica voor Kulakkers

WANTED: BEER

Kardinaal wil eigen scholenDoor het verbod op het dragen van religieuze symbolen in het gemeenschapsonderwijs werden niet alleen moslims getroffen. Ook de katholieke gemeenschap mag vanaf heden geen kruisjes, paternosters of pijen meer dragen in gemeenschapsscholen. Kar-dinaal Danneels reageert krachtig en dreigt met de oprichting van onafhankelijke katholieke scholen.

Anseremme is niet voor niets een van de tofste belevenissen die de Kulak te bieden heeft. Al jaren begint het drinkseizoen op deze vijf-daagse en talrijke feuten vol testosteron wagen dan ook hun kans om het andere geslacht te imponeren met hun allesoverweldigende drinkkunsten. Toch zal u na het lezen van dit tekstje nooit meer een pint in uw hand kunnen houden zonder herinnerd te worden naar wat u hierna zult lezen. U weze dus gewaarschuwd.

PRIMEUR

OPENHARTIGFREDERIK DESCHAMPS

“MIJN RELATIE MET LOU CROENE WAS EEN VERGIS-SING”

WAAROM HIJ GEEN RECTOR WERD

NEEF VAN KOEN GEENS

IS PORNOSTER

EXLCUSIEFRYON WINT NOBELPRIJS

VOOR LITERATUURvoor nog te schrijven boek


woordenboek

AAA: quotatie voor wijfjesstudenten met perfect examen bij mannelijk professor.AA: idem voor mannetjesstudenten.ABONNEMENT: schijnbaar goedkoper alternatief voor mediaproducten. Obscuur is vanzelfsprekend een uitzondering.ACADEMISCH KWARTIERTJE: alge-meen, doch naar grondslag onduidelijk be-ginsel op grond waarvan studenten 15 mi-nuten na het begin van het college niet naar huis gaan, maar zenuwachtig blijven zitten. Zie ook LAAT (te). ANDRÉ: Watteyne. Personificatie van de Bonus Pater Familias. Werd vorig jaar ver-kozen tot sympathiekste prof, wegens het hoog koffiekransjesgehalte van zijn examen. Is dankzij zijn bijdragen in Burkina Faso een ontwikkeld man.ANSEREMME: ontmoetingsplaats voor de instapweek. Eerstejaars moeten een ri-vier overzwemmen om de logeerplaats te bereiken. Reünies vinden plaats twee dagen na afscheid.A.L.M.A: (afkorting) Allesbehalve Lekker, Meestal Archislecht. Kortrijks massarestau-rant dat de eerste dagen van het academie-jaar druk bezocht wordt. Aan het eind van het semester is het personeel er werkloos. Het menu wordt daags nadien bekendge-maakt via het scherm in hal A.*Daar één keer in je leven spaghetti eten.ASSISTENT : idool van gillende stu-dentinnen. Is te jong om oud te zijn en te oud om jong te zijn. Begeeft zich deson-danks gaarne eens naar een feestje. Moet eigenlijk aan zijn doctoraat werken.AULA: ruimte waarin men probeert geluid-

loos te eten, drinken, praten, sms’en en sla-pen. Kenmerkend voor Kulakse aula’s is dat men nog het speeksel van de prof kan voe-len. Bewegingsmogelijkheden zijn beperkt.*Stylo laten vallen en vragen aan persoon die voor u zit om hem op te rapen.AUTOMAAT: machinegestel dat in de pauze bestormd wordt door wilden. Is om de twee dagen buiten gebruik.BAKSTENEN MUURTJE: meesterlijk kunstwerk dat vorig jaar aan hal A een nieu-we dimensie gaf. Sprong in het oog door zijn ingewikkeld concept. Zie ook KUNST, MODERNE.BANK: krakkemikkig houten meubel waar men vreemde lichaamsposities moet aannemen om te kunnen gaan zitten. Wordt van oudsher volgeschreven met gees-tige zinnetjes, dienend ter afleiding van ge-frustreerde, slaperige en gedesinteresseerde studenten. Veel voorkomend adagium: ‘ver-boden op de banken te schrijven’.BESTE VRIEND: aanspreking van vijand die men wil uitkafferen.BIER: brouwsel in te nemen alvorens zich men student kan voelen.*Terloops opmerken: “Gisterenavond dron-ken we niet eens 20 pinten!”BIERKONING: begeerde titel onder tweede- en derdejaars. Desbetreffende is te herkennen aan hals- en buikomtrek.BISSER (pej.): is vorig jaar geëngageerd ge-weest. Wijt buizen aan slecht geheugen en onrechtvaardigheid van professoren. Kende nochtans zijn cursus.*Omgang vermijden.

BLAUWE FRITUUR (DE~): soort bede-vaartsoord onder Kortrijkzanen.*Bezoek brengen voor de cantus en niet erna.BLOKKEN: bezigheid van anderen.*In discussies vakken vermelden die je nog niet hebt ingekeken. Zie ook CURSUS.BOEK: beter dan de film.BROSSEN: bezigheid van zichzelf.*Voor het examen aan medestudent vragen: ‘Hoe ziet professor x er eigenlijk uit?’CAMPUS: heidens woord dat binnenkort vervolgd wordt door de plaatselijke inqui-sitors (Kulakpresidium 2009-2010). Elk vaandel dat niet de naam K.U.Leuven Af-deling Kortrijk vermeldt, wordt genadeloos verbrand.*Alleen in het geheim gebruiken.CANTUS: chaotisch gezuip en gezwans, waar af en toe een lied gebrald wordt. Alles gebeurt volgens een uitgediepte gedachte-gang, zijnde “wie nie beirt ist nie weird” en “omda gie nie kunt zupn”. Schachtentem-mer heeft variabele impact op de schachten.CURSUS: eerder cruciaal gereedschap tot slagen voor een vak. Wordt desondanks niet ostentatief gebruikt.*In dubbel aankopen en aan kotbezoekers het blanco-exemplaar tonen, zuchtend: “Binnen 14 dagen examens, en ik moet heel die stapel nog doornemen voor de eer-ste keer”. Zie ook: IMAGO.COMMERCIËLE MUZIEK: wordt niet gedraaid door goeie diskjockey . Kan even-tueel wel op bejaardenbal of KSA-fuif.

(wordt vervolgd)

Voorwoord bij de eerste drukIn een obscure kast op zolder ontdekte ik een vergeeld tijdschrift genaamd ‘het Kulakske’, waarin een anoniem auteur een ‘dictonnaire Cullaquienne’ aan het papier had toevertrouwd. Na enig opzoekwerk bleek deze auteur mijn vader te zijn. Hoewel Karel, want zo heet de man, zich distantieerde van zijn inmiddels gedateerde geschrift, kon hij toch niet verhinderen dat zijn idee als inspiratiebron fungeerde voor een geactualiseerde studie, met veel praktische raadgevingen voor de schacht anno 2009. Deze handleiding wil praktisch zijn voor de beginnende student door veelgebruikte begrippen op en rond de Kulak op een direct vindbare manier te verklaren, maar wil hem ook helpen zijn studentengedrag te verbeteren teneinde door te gaan als een Kulakker in de meest strikte zin van het woord. Bovendien bevatten zinnen voorafgegaan door een asterisk nuttige tips voor de Kulakstudent.Ik dank al diegenen die mij tijdens maanden van intens onderzoekswerk en behavioristische studie hebben bijge-staan. Tevens dank ik mijn campusgenoten die mij door hun gedrag inspiratie bezorgen en ook diegenen die in de toekomst mailsgewijs interessante suggesties zullen aanreiken voor de komende publicaties als ‘de Kulak van D tot H’, ‘de Kulak van I tot N’, e.a.Linde Declercq

MIJN EERSTE KULAKWOORDENBOEKPraktische gids voor abituriënten

A - C


woordenschatkist

Laat me beginnen bij het woord ‘volledig’. Op zich niet zo’n bijzonder woord, maar als je het iets beter bekijkt, merk je dat het opgebouwd is uit twee an-dere woorden: ‘vol’ en ‘ledig’. En toch betekent het niet ‘halfvol’, zoals je dan zou vermoeden, maar wel ‘helemaal’…

Nog zo’n onlogisch woord is onweer. Bij een onweer gaan de hemelsluizen open, slaat Zwarte Piet lustig op zijn grote trom en knipperen de discolights van de engelen in de hemel fel genoeg om tot aan de aarde te worden gezien. Het is dus onmogelijk niet te weten welk weer het buiten is. Toch ontkent het voorvoegsel ‘on’ het bestaan van dat overduidelijk slechte weer. Als je het woord ‘onweer’ letterlijk zou interpreteren, dan zou je daaruit namelijk de conclusie trekken dat er geen weer is en dat we dus ook niets merken van het weer, aangezien het er op dat moment niet is. Niets is tijdens een hevig onweer echter minder waar!

Een zakdoek is dan weer wel een logisch woord: dat is een doek die je opbergt in je zakken. Maar een hand-doek dan? Moeten we die de hele tijd in onze han-den houden? Dat kunnen mijn grijze cellen toch niet aan. Nog zoiets: waarom is het woord ‘hersenen’ altijd meervoud in onze Nederlandse taal? We zijn blijkbaar wel erg overtuigd van onze intellectuele capaciteiten.

Ziezo, al deze pareltjes stop ik nu terug in mijn woordenschatkist. Ik sluit deze kist nooit af, maar laat ze altijd op een kier staan. Af en toe haal ik er mijn pa-reltjes er eens uit en wie weet verschijnen er dan wel nog leuke ver-rassingen...

Lien Verschelde

Ergens op een ereplaats in mijn geheugen staat een hele mooie schatkist. Die bevat mijn gehele woordenschat. Af en toe haal ik er de pareltjes eens uit. Ik bekijk ze, hoe ze blinken en schitteren. Er zitten veel parels in mijn schatkist, maar deze keer haal ik er enkele van de bijzonderste uit.

Woordenschatkist

De eerste en ergste van de zeven zonden is Superbia. Als mijn Latijnse bronnen me niet beduvelen, staat dat voor hoogmoed, trots en ijdelheid. Uit deze zonde zijn de an-dere zes gevloeid. Liefde voor jezelf en het verlangen om aantrekkelijker te zijn, hoe ver mag dat gaan?Zoals we allen weten, is het een morele verplichting netjes voor de dag te komen. Een verzorgd uiterlijk en stralende glimlach zijn minstens even belangrijk als een indrukwekkend cv. Niemand denkt dan ook aan een onschuldig beugeltje als het over esthetische “chi-rurgie” gaat. Die perfecte smile is een evidentie gewor-den, of beter: een getolereerde, maar behoorlijk dure vorm van ijdelheid.Maar het gaat nog veel verder… Gephotoshopte mo-dellen kijken ons neerbuigend aan van op de cover van zowat elk magazine. Hun overperfecte lichaam en die (naar friet met mayonaise verlangende) blik confron-teert ons met de heersende schoonheidsidealen. Sinds gediplomeerde ijdeltuiten en bimbo’s als Paris Hilton van hun pappie neuscorrecties als verjaardagscadeau krijgen, kijkt niemand er nog van op. Het doel is blijk-baar om een perfecte kopie van deze aantrekkelijke exemplaren te worden. Deze week laten we ons hier opspuiten, om een week later een ander plekje leeg te laten zuigen. Best wel ironisch als je weet dat “ijdel” eigenlijk “leeg” betekent. We worden via de media niet alleen aangemoedigd tot hoogmoed en ijdelheid, we kunnen er zelfs geld mee verdienen. De niet echt door Moeder Natuur gezegen-de Jef Hoeyberghs verdient een aardige stuiver door mensen wat te schuren en plamuren. Of hij zelf beter even op visite gaat bij een collega laat ik nog in het midden, maar bescheidenheid is allerminst zijn tweede naam. Hoogmoed heeft hem zelfs de das om gedaan. Misschien leven we gewoon in een maatschappij waar ijdel zijn even gewoon is als geld verdienen en genieten van de luxe die we er mee kopen. Of is dit een zwak ex-cuus voor de zonde die we allemaal in meer of mindere mate begaan? Voor de narcistische zieltjes onder ons: Hoogmoed komt voor de val! Gij zijt gewaarschuwd!

Melanie Vanderwaetere

SuperbiaDe Zeven Hoofdzonden

Onze hoofdredacteur Elwin kreeg de goddelijke opdracht in zijn oor gefluisterd om zeven edities van Obscuur te scheppen. Zeven is een mooi getal en daarom hadden we het (zeg nu zelf) lumineuze idee om elk van de zeven hoofdzonden wat die-per uit te spitten.

hoofdzonden


&mode & beauty

modebeauty

Up: Ook op de Kortrijkse campus zijn de studentes helemaal mee, want enkelen onder jullie dragen al het oversized ruitjeshemd. Wees niet bang om T-shirts met pailletten te kopen, ze zijn nog steeds hot. Bottom: De legging en skinny jeans die je vorig jaar kocht, blijven absolute top-pers. Ook de kousenbroek is al een tijdje terug van weggeweest. Je draagt er een rokje of een jurkje boven.Down: Laarzen kunnen ook niet ont-breken deze winter! Ga voor lieslaar-zen en doe een sexy walk in de gan-gen of kies enkellaarsjes als je het iets korter wil houden. Ik roep alle vrouwe-lijke Kulakkers op om de koelbloedige voorspelling van het einde van de hak te dwarsbomen. Koop er gerust nog een paar pumps bij!Extra: Must have: accessoires! Denk gerust groot: van XL-kettingen en -oorbel-len of -armbanden tot XL-tassen, ideaal om cursussen anatomie of verbintenissen-recht in op te bergen. Romantic touch: de haarband. Kleuren: Noteer deze modekleuren alvast in uw agenda: geel, fushia, felblauw, rodevruch-tentinten (van roze tot donkerpaars) en goud.

Up: Draag stijlvolle hemden of mooi aanslui-tende pullovers, te grote truien of vestjes

zijn ook toegestaan. Uw favoriete politicus geldt als voorbeeld.Bottom: De broek. Er zijn niet veel variaties in modellen, dus wat je in de winkel vindt, is what you get. Down: Kulak-voeten houden van gympies of Italiaanse schoenen – Itali-ans are sexy, and so are their shoes. Al velen onder jullie roken de trend, en het einde is er nog zeker niet van in zicht. Extra: Indruk maken? Het zit hem in de finishing touches! De broeken mo-gen gerust halfstok blijven hangen, maar weet dat een broek zonder riem als een café zonder bier is. Schaf je-zelf een degelijke, stijlvolle, klassieke riem aan, maar wijk voor extravagante details. Effect gegarandeerd. Ook

hoofddeksels maken de man.Kleuren: Sobere en eenvoudige kleu-

ren. De machoman behoort tot het verle-den. Stijlvolle mannen aan de macht!

Door Lierin DedeyneFoto: Leonie Recour

Stationsstraat 4 - 8500 Kortrijk - Tel. 056 255 233 - [email protected]

SudokuVul de getallen in zodat in elke rij, kolom en veld alle cijfers van 1 tot 9 precies één keer voorkomen.

sudoku


leven zoals het is

HoroscoopRam: tijdens je reis naar Spanje ontdek je dat niet iedereen Ne-derlands spreekt.

horoscoop

De deur ging niet open. En ze gaat nog steeds niet open. Dat is wat ons aan elkaar bindt: de roep om een hersteller, samen sleuren tot je armen eraf vallen, midden in de nacht wakker gebeld wor-den… Want die deur gaat maar niet open.Die deur is maar één van de min-dere dingen. Het is erger om rond drie uur EN vier uur ’s nachts wakker te worden, omdat iemand het lumineuze idee heeft gekre-gen om elektrische gitaar te spe-len. Met de versterker aan. We houden wel van muziek, maar zo fanatiek zijn we nu ook weer niet. Of die ene persoon die door zijn ra-dio keihard te zetten iedereen wak-

ker maakte. Reden: iedereen moet toch op hetzelfde moment in de Kulak staan. Die jongen is nu onze blokverantwoordelijke…Wat er vooral leuk, gezellig, wat ongemakkelijk en niet echt aan te raden is, zijn slaapfeestjes. Recept: samen met blokgenoten een film bekijken en dan bij één persoon van de blok blijven slapen. Zoek wel een persoon met een gezellige kamer, een fatboy en een zetelbed. Moeilijk te vinden, maar ze bestaan wel. Leerzaam zijn die slaapfeestjes ook. Zo leer je heel wat moppen bij en kom je eindelijk te weten wat een ‘Dekeno Italiano’ is, namelijk een deken speciaal voor Italianen (lees Sicilianen) gemaakt. Bij Belgen zou

dat deken wegvliegen, wetenschap-pelijk onderzoek wijst echter uit dat dit niet klopt. Maar het blokleven kan soms ook hard zijn. Vooral als men de afwas soms ‘vergeet’. Dan krijg je een smerige boel die de helft van de keukentafel inpalmt. (Een keukentafel waar je maar met acht personen aan kan zitten, terwijl je met twaalf personen in een blok zit.) Maar dat van de afwas hadden we moeten zien aankomen: de jongens op deze blok zijn in de meerderheid. Daar krijg je nu eenmaal problemen mee.Als afsluitertje een gouden raad van Area 7: van lasagne word je dik en pas op voor je hoofd!!Ragna Degroote

Area Seven

Een os stond in de wei te dromen bij een beekEn zag hoe daar vlakbij een kikker hem bekeek.Hij was zichtbaar jaloers, niet groter dan een ei,Maar kwaakte kwaad:"Kijk, kijk! 'k Word net zo groot als jij!"De os sloeg met zijn staart en stond zich te verbazen.De kikker rekte zich, begon zich op te blazen.Hij blies en blies, hield zich even inEn vroeg: "Is dit geen goed begin?Ben ik op weinig tijd niet reuze aangekomen?"De os zei: "Boe!" En bleef maar voor zich uit staan dromen.

De kikker wond zich op, begon met nieuwe moedHij voelde alles spannen. "Is het nu nog niet goed?""Boe!" deed de os bedroefd. "Het lijkt er echt niet op.Niet groter dan een pad, maar met een dikke kop!"Nu werd de kikker woest, hij duwde, blies en baldeZijn spieren plots zo hard dat hij aan flarden knalde

De wereld barst van waan en nijdOm wie de snelste auto rijdtHet grootste huis. De verste reis.Ach, is dat allemaal wel wijs?

De kikker die zo groot als een os wilde zijn

Omdat ook wij van mening zijn dat de verschil-len tussen kleuters en studenten sterk overdreven worden, besloten we u nog een nuttige fabel mee te geven.

fabel

Stier: je zal de liefde van je leven ontmoeten. Hij of zij zal je hartgrondig haten.

Tweelingen: je bent in de zevende hemel. De andere zes wilden je niet hebben.

Kreeft: je kan deze maand je dromen waar-maken, maar je moet er wel een prijs voor beta-len. Twee euro.

Leeuw: snuit voorzich-tig je neus de komende maand, of er zullen on-aangename zaken ge-beuren.Maagd: trek die leder-hosen alvast maar aan, want je gaat op reis naar Tirol.

Schorpioen: de Mexi-caanse griep slaat toe. Jij blijft er van gespaard, maar zal wel geelzucht krijgen.Boogschutter: de pro-blemen met je flatulen-tie duiken deze maand opnieuw op.

Weegschaal: niets! Deze maand gebeurt er niets met jou. Je saaie leventje gaat gewoon verder.Waterman: je vraagt je af hoe de koffiemachine werkt. Je kotgenoten stellen je experimenten echter niet op prijs.

Vissen: in een opwel-ling ga je in het kanaal zwemmen. Een ver-koudheid is het gevolg.

Steenbok: je merkt dat je nagels gegroeid zijn en zal ze moeten bij-knippen.

De zomerwarmtedooft uit in de koude grondweer een jaar wachten

Melanie Vanderwaetere

DE SLIMSTE KULAKPROFHier zullen memorabele gebeurtenissen plaatsvinden.

Hier wordt geschiedenis geschreven. Hier wordt gevochten op leven en dood. Hier nemen faculteiten het tegen elkaar op. Hier steken dictators elkaar naar de kroon. Hier komt echte wijsheid bovendrijven. Hier

vinden we de ware en rechtmatige leider van de Kulak. Wie gaat de geschiedenis in als ‘De Slimste Kulakprof

ter Wereld’?

TER WERELD

In elke editie van Obscuur nemen twee professoren het tegen elkaar op. In de vorm van vijf korte vragen wordt hun kennis over de Kulak getest. Degene met de minste fouten gaat door naar de volgende ronde. De uitdagers in deze

editie zijn Prof. dr. André Watteyne en Prof. dr. Bernard Tilleman.

1. Welke tekst staat rond de ‘Alma Mater’ in het logo van de KU Leuven?

5. Hoeveel nieuwe eerstejaarsstudenten zijn dit jaar ingeschreven aan de Kulak?

4. Wat is het refrein van het Kulaklied?

3. Wat is de naam van het huidige presidium?

2. Hoeveel kinderen heeft de nieuwe campusrector?

Bernard Tilleman André WatteyneSedes sapientiae Sedes sapientiae, en nog iets waarschijnlijk...

Universitas catholica Lovaniensis. Sedes sapientiae. Beide professoren vergeten hier dat naast wijsheid ook de naam van hun universiteit toevallig in het logo verwerkt is. Beiden krijgen een half punt.

Vijf à zes. Neem maar vijf. Een wilde gok: vier kinderen.Het waren er inderdaad vijf. Een punt voor professor Tilleman, geen voor professor Watteyne.

Geen idee. Ik zou het moeten weten... Pas.Caligula scoort blijkbaar zwak op naambekendheid bij professoren. Beide professoren scoren niet op deze vraag.

Pas. Ik heb het nog geweten, maar ik kom er niet op.De oplossing zou elke lezer bekend moeten zijn. De professoren scoren wederom geen punten.

564... Nee, ik ga toch voor 629. Zo’n 380?560. De verbazing van professor Watteyne was groot toen we hem vertelden dat er naast economie- en rechtenstudenten

ook mensen zijn die geneeskunde studeren. Een punt voor professor Tilleman die het aantal het dichtst benaderede.

Resultaat2,5/5 0,5/5

Professor Watteyne heeft helaas een herexamen. We nemen afscheid van hem, maar volgende maand komt professor Tilleman terug om zijn titel te verdedigen in een nieuwe aflevering van

De Slimste Kulakprof ter Wereld.Simon Andries

Obscuur Oktober 2009

Documents

Transcript of Obscuur Oktober 2009