Jessica’s hond, Bello, werd weer lid van de familie maar later stierf Jessica. Toby leerde iemand kennen, Ellen. Deze keer wel echte liefde? Je zal het snel zien in deze

19e update!

Vroeg in de ochtend sluipt er een onbekende man naar Toby’s huis. Op zijn tenen wandelt hij langs de lage

struikjes en bloemen. Even kijkt hij rond, om te kijken of er niemand is. De dief staat voor de deur en doet wat

aan het slot.

Met een klap zwaait hij de deur open. Niemand te bespeuren, alleen een stomme slapende hond. Hij wrijft in zijn handen en een gemeen lachje ontsnapt uit zijn

mond.

Toby wordt wakker van een geluid. Het lijkt wel op de deur die opengaat. Voor alle zekerheid gaat hij naar

beneden.

Wanneer hij de dief ziet, weet hij niet wat te doen. De politie bellen, dat moet hij doen. Hij snelt naar de telefoon en hoopt dat de dief hem niet zal zien.

De dief heeft al een paar voorwerpen in zijn zak genomen. Hij kijkt even rond en lacht dan met een zware stem. Hij zet zijn recht en gaat opzoek naar

andere voorwerpen. Toby heeft hij nog niet opgemerkt.

‘Politie! Er is een inbreker in mijn huis!’ fluistert Toby naar de telefoon. Hij geeft het adres door en gaat achter een hoekje staan zodat de dief hem niet kan zien. Zijn

hart klopt in zijn keel. Hij wacht en wacht en wacht.

‘Whaa!’ De dief schreeuwt luid, zonder te weten dat hij zo mensen kan wakker maken. Maar die mensen zijn al wakker. Nog steeds zit Toby achter het hoekje en kijkt

af en toe door het raam.

De bank verdwijnt met een rode wolk in de zak van de dief.

De sirenes klinken al van ver. De rood-blauwe lichten schijnen door de ramen. Toby is opgelucht en geeft een

teken door het raam dat de dief zich hier bevindt. De agenten slaan de deuren dicht en rennen naar het huis

toe.

‘Pak hem!’ De agenten stormen binnen en lopen in het wilde weg op zoek naar de dief. Het duurt niet lang of ze

zien hem naar boven vluchten. ‘Blijven staan! Politie!’ roept een van de twee agenten.

Met grote ogen kijkt Toby naar het gebeuren.

Na wat geruzie komt er een agent met de dief de trap af. De agent bedankt Toby voor het verwittigen. Nog bevend bekijkt Toby hoe de wagen wegrijdt. Hij blijft

nog even naar buiten staren, maar kijkt dan het huis na of er niks gestolen is.

Toby koopt een nieuwe bank en televisie. Meer was er ook niet gestolen. Slapen doet hij niet meer, hij is nu

wakker en zo moe is hij niet.

Toby denkt na. Hoe zit het met Ellen? Hij voelt zich nu zo eenzaam, zonder Jessica.

Ookal heeft hij die twee beesten, hij heeft toch iemand anders nodig. Toby moet beslissen. Ellen, of een

adoptiekind?

Ellen is een leuke meid, dat wist Toby al. En voor een adoptiekind is het misschien te vroeg. Jessica zei dat

Toby eerst wat moest leren over het opvoeden, anders kwam hij in de knoop netzoals Jessica zelf.

Hij zucht en staat op. Er is toch altijd iets, altijd iets… Felix bekijkt Toby met een scheef kopje. ‘Ja, er is altijd iets, Felix’ fluistert hij terwijl hij Felix over het hoofdje

aait.

Wat zou hij nu eens doen. Hij is vrij vandaag, en de hele dag op de bank hangen is nu ook niet bepaald iets voor

Toby.

Na een aantal minuten kwam hij tot een besluit. Sporten met Ellen. Zo kan hij Ellen beter leren kennen en ook even over het verdriet van Jessica’s dood komen. Tot

rust komen. Toby kijkt er helemaal naar uit. Hij stapt in de taxi en klikt zijn gordel vast.

‘Zwemmen?’ vraagt Toby als ze samen in het fitnesscentrum zijn aangekomen. ‘Mij best’ glimlacht Ellen. Toby trekt een zwembroek aan en stapt op de

duikplank.

‘Bommetje!’ roept Toby luid. Met een plons verdwijnt hij in het water. Wanneer hij zijn ogen opent, ziet hij Ellen lachen. ‘Kom je er ook in?’ vraagt hij. ‘Ik kleed me even om, dan ben ik er zo.’ Toby zwemt wat heen en weer,

wachtend op Ellen.

Ellen komt buitengelopen in een rode bikini. Toby zwemt naar de duikplank en gebaart dat ze op de duikplank moet komen. Lachend schudt Ellen haar

hoofd. ‘Die duikplank is niets voor mij’ zegt ze terwijl ze naar het trapje loopt.

Samen maken ze een hoop plezier

Toby kijkt naar buiten en ziet een hindernisparcours. Toby wijst er naar. ‘Dat wil ik echt gaan doen. Zullen we

eruit gaan?’ ‘Jij mag dat doen, ik blijf wel even in het water en zal zo komen kijken’

Toby kleedt zich weer om en loopt naar buiten. Zo blij als een klein kind staat hij voor het spel.

Kruipen, klimmen, rollen en springen. Toby kan alles aan. Net alsof het een wedstrijd is. Met een serieus

gezicht vliegt hij door het hele parcours.

‘Hé, soldaat van me, stop je even?’ lacht Ellen. Ze staat naast de trap te wachten.

‘In je bikini! Mal mens!’ lacht Toby. Ze geeft Ellen een knuffel. ‘Ik krijg het helemaal warm als ik je zie, je bent

zo hot’ grapt Ellen. ‘Maar hé, ik vond het heel leuk vandaag. Ik moet gaan. Zullen we snel weer afspreken?’

‘Tuurlijk, tuurlijk Ellen’ antwoordt Toby en geeft Ellen een kusje.

Met een glimlach komt Toby thuis. Hij ziet de lege voederbak staan en vult het.

Toby is eindelijk weer eens gelukkig. De middag sporten deed hem echt deugd, en hij heeft bereikt wat hij wou bereiken. Ellen beter leren kennen en over het verdriet

van Jessica komen.

Hij aait Bello en geeft Felix een knuffel, daarna gaat hij naar boven. Hij wandelt langs de deur van Jessica’s

slaapkamer. Zou hij daar een hobbykamer van maken? Of zou die kamer snel opgevuld zijn met

kinderspulletjes? Lang denkt hij er niet meer over want meteen valt hij in slaap.

De volgende ochtend slaapt Toby lang uit. De zon schijnt en hij mag weer werken. Onderweg naar buiten ziet hij Felix en Bello samen spelen. Ze zijn toch twee

schatjes.

Maar hij is ook zo benieuwd of er een nieuw schatje aankomt. Een schatje van een adoptiekind.

De helft van de wedstrijd was Toby afwezig. Hij zat met zijn gedachten ergens anders. Niet bij het voetballen

maar bij het kind. Hij verlangt ernaar.

Zodra hij thuis is, wandelt hij naar de telefoon en toetst een nummer in.

‘U spreekt met Toby, Toby Zoetjes’ zegt hij wanneer de lijn overgaat. ‘…’ ‘Ja, ik zou graag een kind adopteren.’

‘…’ ‘Oke, ik wacht wel eventjes.’ Zenuwachtig, wachtend op een antwoord houdt hij de telefoon dicht

aan zijn oor.

‘…’ ‘Morgen om 10 uur in de ochtend? Prima! Prima! Erg bedankt!’ ‘…’ Met een brede glimlach hangt hij de

telefoon weer op. Hij is zo blij. Binnenkort, een kleintje, het staat vast!

‘Bello, Bello! Er komt een kleine aan, misschien een nieuw vriendje voor je!’ zegt Toby enthousiast. Zonder te weten wat Toby bedoelt, springt Bello op en neer.

Toby is dolgelukkig, en laat dat merken door zijn huisdieren veel liefde te geven. Of moest hij maar eerst

Ellen bellen? Nee, dat kan wel wachten.

Bello rolt door het zanderige gras en wordt daardoor vuil. ‘Laat je gaan, Bello, laat je gaan.’ lacht Toby.

Ook Felix krijgt een vertroetelbeurt. ‘Felix, Felix, Felix…’ zegt Toby terwijl hij de kat optilt. Felix staart naar Toby.

‘Een kleintje, een kleintje, wij hebben straks een kleintje!’ zingt Toby terwijl hij de kat wiegt. Felix

probeert te ontsnappen maar Toby houdt hem tegen. ‘Ik was nog niet klaar met jou,’ lacht Toby.

Nu iets rustiger beweegt Toby van links naar rechts, alsof hij danst en Felix zijn partner is. Toby zucht luid.

Nu beseft hij het echt. Een kleintje, morgen.

Diezelfde avond duikt hij in de boeken. Hij heeft de raad gekregen om wat bij te leren over het opvoeden van

kinderen. Want als hij Jessica soms hoorde, dan wist hij dat een boek of internet handig kon zijn.

Het wordt laat en Toby slaat zijn boek dicht. Melkflesje, pampers, wassen,… Hij weet nu van alles wat. Hij trekt

zijn pyjama aan en duikt in zijn bed.

De volgende ochtend staat Toby vroeg op. Hij is vrij vandaag, gelukkig, anders kon hij het kind niet

ontvangen.

Hij belt Ellen op. Toen ze hoorde dat het kind vandaag kwam, was ze blij voor Toby. Maar toen Toby vroeg of ze

wou komen, stond ze meteen klaar.

‘Hey, Ellen!’ Toby ziet Ellen al van ver aankomen. ‘Toby, wat zie je er leuk uit’ zegt ze en geeft Toby een

zoen. ‘Spannend he?’ ‘Vertel mij wat! Ik ben zenuwachtig en blij tegelijk! Maar, wil je eventjes helpen

met huishouden? Ik wil graag dat mijn kind in een fatsoenlijk huis terechtkomt’ ‘O, zo zit dat. Mij

inschakelen als poetsvrouw?’ lacht Ellen ‘Nee, hoor, ik help wel even’

En zo gaan de twee het hele huis rond. Aanrechten worden schoon geschrobd, tafels worden afgeveegd, wc’s er weer blinkend uit laten zien. Alles voor een

perfect huis voor het perfect kind.

‘Ellen,’ roept Toby van buiten, ‘ze zijn er!’ Toby ziet de blauwe auto aanrijden. Hij friemelt wat aan zijn shirt en

gaat voorzichtig dichter naar de auto toe.

Een net geklede vrouw stapt de auto uit. Ze wandelt naar de andere kant en opent de deur. Ze neemt het

kind vast en sluit dan de deur. Ze loopt naar Toby toe.

Ze houdt een blond meisje vast met lichtblauwe ogen. Ze brabbelt wat tegen Toby, maar dat interesseert hem

niet. Uiteindelijk gaat ze weer naar haar auto. ‘Heeft deze prachtige dame ook een naam?’ vraagt Toby snel.

‘Madelief!’ roept de vrouw terwijl ze in de auto stapt.

‘Hé, Madelief, vanaf nu ben ik je papa. Oké?’ zegt Toby zachtjes. Madelief leunt met haar hoofd op Toby’s

schouder en knikt lichtjes. Toby weet niet goed hoe hij moet reageren, maar natuurlijk is hij dolblij. Dan komt Ellen naar buiten. ‘Ellen, je bent er nog. Ik dacht dat je

niet meer zou komen! Dat is trouwens Madelief’ ‘Oh, hoi Madelief! Ik ben Ellen’ glimlacht Ellen.

Toby geeft Madelief aan Ellen en vertrekt naar boven. ‘Wat ga je doen?’ vraagt Ellen. ‘Even haar kamer’

antwoordt Toby. En even later verlaat Toby de splinternieuwe kamer van Madelief.

‘Ik heb haar in de stoel gezet en een papje gemaakt’ zegt Ellen als ze Toby de trap ziet afkomen. ‘Oh, prima, dankjewel’ antwoordt Toby. ‘Zullen wij ook iets eten?’ stelt Ellen voor. ‘Is goed’ zegt Toby terwijl hij op een

stoel gaat zitten. ‘Ze is toch een prachtig meisje’ Toby kijkt dromerig naar Madelief.

‘Wie? Ik?’ vraagt Ellen vanuit de keuken. ‘Uh, ja, jij ook hoor, maar ik had het over Madelief’ ‘Oh, ja, ze is

beeldschoon’ Ellen legt twee borden neer en geeft Toby een tosti. ‘Ik ben blij dat ik het eindelijk heb gedaan, het adopteren. Nu zitten we bij de… 4e generatie’ zegt Toby

trots.

‘Best leuk, die uitdaging van jullie’ ‘Ja, vind ik ook. En ik ben reuzeblij met Madelief. Ik kon me niks beter

voorstellen.’ Toby kijkt naar Madelief, die rustig in het stoeltje zit. ‘Maar, ik wou je iets vragen’ Toby legt zijn tosti neer. ‘Vraag maar’ zegt Ellen met een glimlach.

Toby legt zijn hand op tafel en begint te praten. ‘Ellen, je bent echt de helpende hand, dat zie ik hoe je omgaat met Madelief. En… ik denk dat ik er niet alleen voor kan zorgen’ Ellen fronst haar wenkbrauwen. ‘Madelief, en de

twee dieren. Wil jij misschien bij mij komen wonen? Kunnen we er samen iets leuks van maken?’

‘M-maar, natuurlijk Toby! Dat lijkt me een geweldig idee!’ Ze kijken in elkaars ogen en lachen.

Toch moet Ellen zich aanpassen, wat normaal is. Een vriend waar ze samen mee woont, en een kind die

eigenlijk helemaal niet van haar is.

Uit verveling begint Madelief met haar voeten op het toestel te stampen. ‘Ik denk dat iemand klaar is met eten’ merkt Ellen op. Toby lacht en draait zich naar Madelief. ‘Zullen we jou in je bedje doen? Of barst je nog van de energie?’ vraagt hij terwijl hij Madelief uit

het stoeltje haalt. ‘Bed’ antwoordt Madelief kort.

Toby luistert naar Madelief en neemt haar mee naar boven. ‘Ben zo terug’ knipoogt hij naar Ellen. Ellen ruimt

de borden op.

Boven stopt Toby Madelief klungelig in een pyjama en legt haar in bed. ‘Slaap lekker, Madeliefje’ zegt hij zacht.

Madelief kijkt even naar Toby en glimlacht dan.

Natuurlijk vergeet Toby de huisdieren niet. Felix is de eerste die hij ziet. ‘Heb je Madelief al gezien?’ vraagt hij aan de kat, ‘Je zal haar best leuk vinden. Nu maar hopen

dat zìj jou ook leuk vindt’

Even later staat Ellen voor Madeliefs bedje. ‘Hé, kleine meid, ben je wakker?’ Madelief antwoordt niet. ‘Je moet niet bang zijn voor mij, ik ben een… soort van nieuwe mama. Maar dan anders. Snap je?’ Madelief snapt niks

van wat Ellen zegt en geeft een brede glimlach als antwoordt. ‘Ja, laat ook maar’ lacht Ellen.

Ellen maakt even een wandeling door het huis met Madelief. Zo leert zij, maar ook Madelief het huis een

beetje kennen. Ze stoppen bij een poppenhuis. ‘Zullen we even spelen?’ stelt Ellen voor. Madelief buigt zich

voorover en grijpt naar het poppenhuis.

Samen spelen ze een tijdje met de popjes.

Maar al snel wordt het laat en Madelief wordt moe. Ellen legt haar in bed, en zelf gaat ze ook slapen. Toby had een logeerbed tevoorschijn gehaald en die naast zijn

bed gezet. Nu slapen Ellen en Toby apart, maar toch in dezelfde kamer.

Lang slaapt Toby niet, en Madelief ook niet. ‘Zullen we je wat leren lopen?’ vraagt Toby. Zoals gewoonlijk zwijgt

Madelief. Toby neemt haar handen vast en zet voorzichtig stapjes achteruit. Klungelend volgt Madelief

Toby.

‘Wat doe jij nu hier?’ Ellen schrikt als ze Madelief half-slapend voor het poppenhuis ziet. ‘Zie je niet dat ze moe is?’ vraagt Ellen een beetje geïrriteerd. Ellen tilt Madelief van de grond en gaat samen met haar naar

boven.

Toby zucht. Ze heeft Madelief pas een halve dag en hij is al vermoeid. Hij moest hij nu weten dat Madelief daar nu zat? Daar kan Ellen toch ook voor zorgen? Hij heeft

Madelief al leren lopen, of toch een poging gedaan.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

4 Madelief

Hier is het einde weer! & daar is nummer 4! YAY!

& Ellen mocht eig niet komen samenwonen volgens de regels. Maar, zoveel maakt het toch niet uit [a]

Tot de volgende keer (: