Het ergste is de donder. Het onweer brengt Siham Alatassi (23) in één klap weer terug naar de angst, naar de dode kinderen, naar het zwart, naar haar leven zonder toekomst toen ze nog in de Syrische stad Homs woonde. Het contrast met het leven dat ze nu leidt, is groot: met steun van het UAF maakt Alatassi zich op voor een studie rechten.

Ze was een succesvolle studente civiele

techniek toen de oorlog losbarstte. Vol

plannen en energie, met een oudere zus

bij wie ze altijd terechtkon en ouders die

alles voor haar overhadden. Als mensen

weer eens neerbuigend deden over het

feit dat haar vader geen zonen had

gekregen, pareerde hij die opmerking

altijd met de woorden: ʻIeder van mijn

dochters is meer dan honderd zonen

waard.’ En dat meende hij, uit de grond

van zijn hart.

DollemansrittenZe merkt dat ze het zachte in haarzelf is

verloren, ze heeft te veel gezien. Het

heeft alles te maken met de radicale

beslissing die ze op haar twintigste

maakte, te midden van het conflict, om

als Syrische Rode Kruisvrijwilliger op een

ambulance te gaan werken. Omdat ze

‘het niet meer kon aanzien hoe haar volk

stierf ’. De collegebanken wisselde ze af

met het stelpen van wonden, het sussen

van gewonde, gillende, jonge mannen,

van moeders in paniek, en van kinderen

die in haar armen stierven, en het ontwij-

ken van kogels van sluipschutters. En

dan waren er nog de dollemansritten in

Themanummer: Syrië

Foto

: Ven

us V

eldh

oen

‘Ik wil iets voor de wereld betekenen’Syrische student krijgt haar droom terug

SihamNummer 199, september 2014 Kwartaalblad voor donateurs

2 | UAF Kwartaalblad voor donateurs nr. 199, september 2014

de ambulance door een kapotgeschoten stad die ze ooit haar thuis had genoemd.

45 van haar collegaʻs stierven tijdens hun werk, meer dan honderd werden gevangen

genomen. Ze deed het stiekem. Haar ouders wisten van niks; ze zouden het haar

hebben verboden. Wat moest een jonge, veelbelovende meid van twintig ook tussen

al dat oorlogsgeweld? En zo gevoelig als Alatassi altijd geweest was, dat zou ze toch

niet aankunnen? Ze geeft haar ouders nu gelijk. Tijdens een van de eerste ritten die

ze maakte, hielp ze een jonge

man – net 24 en twee maanden

getrouwd – wiens hoofd kapot

geschoten was. Ze raakte in

shock, kon minutenlang niet

bewegen. Terug in het ziekenhuis huilde ze haar verdriet eruit. Het werk op de ambu-

lance en het contact met de media dat ze er als Rode Kruisvrijwilliger naast deed,

waren haar langzaam aan het ʻverslinden .̒ Haar resultaten op school leken nergens

meer op en psychisch ʻging het niet zo goed .̒

Gouden toekomstToen haar ouders achter haar Rode Kruiswerk kwamen, was de keus binnen de familie

Alatassi snel gemaakt: Siham moest het land uit, voordat er van haarzelf en haar

gouden toekomst niets meer over was. Eenmaal in Nederland opende de wereld zich

weer voor haar en zag ze kansen om haar oude droom waar te maken: media en

rechten studeren. Haar vader had het heel haar leven al gezegd: ʻJe beste wapen is je

opleiding.’ Teruggaan was niet mogelijk, omdat haar achternaam – dezelfde als van

een politiek tegenstander van president Bashar al-Assad – problemen zou geven in

welke toekomst dan ook. Ze kreeg een verblijfsvergunning en is inmiddels met steun

van het UAF bezig om haar Nederlands op universitair niveau te krijgen.

Droom waarmakenAlatassi ziet het UAF als haar redding. De organisatie hielp haar te geloven en te

volharden in haar ambitie rechten te studeren. Het UAF heeft haar de droom terug-

gegeven die ze kwijtraakte op de ambulance in Homs. Ze ziet nu een toekomst voor

zich binnen een internationale humanitaire organisatie zoals de VN. Ze gelooft dat

het ergste in Syrië nu voorbij is, maar maakt zich zorgen over de volgende generatie,

de kinderen die zijn opgegroeid tijdens de oorlog, die hun moeders en zussen verkracht

zagen worden, hun vaders vermoord. Deze generatie kent geen onbekommerdheid, is

haar onschuld veel te vroeg verloren.

‘Je beste wapen is je opleiding’

Of ze zelf ooit teruggaat, weet ze niet. Wel

weet ze zeker dat ze iets voor haar land

en de wereld wil betekenen. In februari

begint ze met haar studie rechten. En dat

ze daarvoor nog even ontzettend hard

moet trekken aan haar Nederlands, dat is

geen enkel probleem. Ze ging door ʻal die

lelijkheid’ om haar droom waar te maken,

dan moet ze er nu dus ook iets voor

doen. Haar vader zei het laatst nog zo

mooi tegen haar via Skype: ʻIk wil dat jij

de persoon wordt die je altijd hebt willen

worden.’ Ze kan niet wachten.

Feiten & cijfersHet aantal Syrische vluchteling-

studenten stijgt snel:

• In 2013 meldden zich 161 Syrische

vluchtelingen aan bij het UAF.

• In 2014 verdubbelt hun aantal:

tussen januari en augustus ontvin-

gen we al 300 aanmeldingen van

Syriërs. Dit is bijna de helft van

alle aanmeldingen dit jaar.

• Op dit moment zijn 463 Syrische

vluchtelingen bezig met hun studie.

Het blijft doodstil terwijl alles in mij

schreeuwt.

Woorden blijven weg.

Ik verberg mijn gezicht in mijn

handen,

maar mijn gesloten ogen blijven

observeren.

De zon schijnt, Nederland voelt de

stralende zomerwarmte op haar

huid.

Plotseling verandert de werkelijkheid,

een zware zwarte bui zet Nederland

in de schaduw van verdriet,

onbegrip.

Oorlog, geweld, onschuldige

medemensen?

Zij hebben niets met het conflict te

maken.

Geweld doet afbreuk aan de

werkelijkheid.

Dromen eindigen in radeloosheid.

Hoop verliest het heden.

Vandaag stroomt niet door naar de

rivier van de toekomst.

De burgeroorlog in Syrië, de strijd in

Gaza,

de ramp met vlucht MH17 hebben

een stukje van mijn hart gebroken.

Aanslagen op onschuldige mensen.

De niet te beantwoorden vraag

‘waarom’.

Maar laten we onze ziel niet krom

slaan.

Laten we zoeken naar een sleutel tot

een andere werkelijkheid.

Mardjan Seighali is directeur

van het UAF.

Mardjan Seighali

Vervolg van pagina 1

3 | UAF Kwartaalblad voor donateurs nr. 199, september 2014

‘Ik hou heel erg van taal’, zegt Heno.

‘In Syrië heb ik via een thuiscursus

Engels en Zweeds geleerd. Ook mijn

eerste taalexamens in Nederland heb ik

met zelfstudie gehaald. Daarna ben ik

begonnen aan een avondcursus aan de

universiteit. Die was eigenlijk eens per

‘Je moet de taal spreken om contact te kunnen maken, om mee te kunnen doen’, zegt Serkon Heno. De 29-jarige Syriër woont pas een jaar in Nederland, maar heeft geen enkel probleem om zich goed verstaanbaar te maken. Hij volgde een intensieve taalcursus aan de Radboud Universiteit Nijmegen, mede mogelijk gemaakt door het UAF-project XS2Education.

Vijf dagen per week naar Nederlandse les

XS2EducationMeer dan tweehonderd studenten

rondden de afgelopen drie jaar een

taalopleiding op maat af via het

project XS2Education, dat dit

voorjaar werd afgesloten. 144 van

hen zijn inmiddels gestart met een

studie. Zo'n 350 deelnemers zijn

nog bezig met de taalcursus. Het

project werd

mede moge-

lijk gemaakt

door de

Rabobank

Foundation.

‘Het kan iedereen overkomen’De Syrische apotheker Fadi Jallo, die met steun van het UAF in 2009 zijn apothekers-

diploma behaalde, is diep geraakt door de burgeroorlog in zijn geboorteland. ‘Het is

echt heel pijnlijk wat daar gebeurt. Het raakt iedereen. Mijn familieleden zijn hun huis

kwijt, veel mensen vluchten. De plek uit mijn kindertijd is verwoest. Eerst hadden we

een goed leven, nu zijn we verspreid over de hele wereld. Het kan iedereen overkomen.’

‘Ooit was ik zelf politiek actief. Nu weet ik niet meer wie ik moet geloven. Ik vertrouw

niemand meer en ik wil alleen dat het geweld in Syrië stopt.’ Jallo vindt het moeilijk

dat hij zo weinig kan doen. ‘Soms bel ik met mijn tachtigjarige tante, die in haar

eentje in Aleppo woont. Ze huilt dan aan de telefoon. Het enige wat ze wil is een

mooie begrafenis. Ik weet niet of ik dat kan waarmaken.’ Ondanks zijn gevoel van machteloosheid doet hij vanuit Nederland wat

hij kan. Hij helpt net aangekomen vluchtelingen met informatie en tweedehands kleding of fungeert als tolk. ‘Ik doe graag wat ik

kan zolang het maar niet politiek is.’ Lees het interview met Fadi Jallo op www.uaf.nl/fadi.

week, maar dat ging me te langzaam.

Daarom bezocht ik twee keer per week

de lessen en nu zelfs vijf dagen per

week. Dat is wel erg pittig, maar nu leer

ik de taal heel snel. Binnen drie maan-

den haalde ik het examen op A2-niveau.’

In Syrië was Heno advocaat, een beroep

dat hij in Nederland weer hoopt te

kunnen oppakken. ‘Ik wil graag zo snel

mogelijk opnieuw rechten studeren. Ik

hoop dat ik in het derde jaar mag instro-

men. Dat hangt onder andere af van

mijn taalbeheersing.’ Om de nieuwe taal

zo goed mogelijk te oefenen, spreken

zijn vrouw en hij thuis vaak Nederlands.

‘Dat komt deels door onze zoon. Hij

gaat nu naar de crèche en praat hon-

derduit – in het Nederlands.’

Foto

: Ale

ksan

dra

Mih

ajlo

vic

Foto

: Ven

us V

eldh

oen

4 | UAF Kwartaalblad voor donateurs nr. 199, september 2014

Stichting voor Vluchteling-Studenten UAFWilhelminapark 38, 3581 NJ Utrecht donateuren@uaf.nl | www.uaf.nlT 030 252 08 89

‘We hebben hier een leven met een toekomst’

Maxim Abdulatif (36) was pianoleraar en docent westerse muziek in Damascus. Door de burgeroorlog moest hij met zijn gezin Syrië verlaten. Sinds vorig jaar volgt hij de master muziekwetenschap aan de Universiteit Utrecht. Zijn studieplaats kwam tot stand dankzij het internationale netwerk Scholars at Risk, waarvan het UAF deel uitmaakt.

Zijn vrouw Nebal – hoboïst in het Syrisch Nationaal Orkest en manager van verschil-

lende Syrische bands – moest maanden wachten, voordat zij een visum voor haarzelf

en haar dochter kon bemachtigen. Abdulatif en zijn vrouw wisten al langer dat hun

toekomst niet in Syrië lag. ‘We wilden ons kind niet in Syrië laten opgroeien. Een

einde aan de strijd is nog heel ver weg.’ Er was ook de groeiende invloed van funda-

mentalistisch-islamitische groeperingen als IS die alle vormen van muziek als onrein

beschouwen. ‘Zij maken een bestaan als musicus onmogelijk.’ Vanwege zijn afkomst

– zijn moeder is Russisch – is Abdulatif bovendien verdacht in de ogen van veel

Syriërs: ‘De Russen staan achter het Syrische regime.’

Hij is onder de indruk van de vriendelijkheid van de Nederlanders die hij tot nu toe heeft

ontmoet, en van de steun die hij en zijn gezin krijgen. ‘Ik heb er geen woorden voor wat

het UAF voor ons betekent. Het UAF heeft ons leven gered en ervoor gezorgd dat we

voorlopig hier kunnen blijven. We weten nog niet hoe de komende jaren eruit zullen

zien. We moeten onszelf een nieuwe identiteit aanmeten. Een met een toekomst.’

Lees het volledige interview met Maxim Abdulatif op: www.uaf.nl/maxim.Fo

to: A

leks

andr

a M

ihaj

lovi

c

Speciaal voor onze relaties speelt acteur en UAF-alumnus George Tobal (Syrië, 1986)

eind november in vijf universiteitssteden de voorstelling ‘Vertreksvergunning’. Een

even heftige als ontroerende monoloog over zijn eigen slepende asielprocedure die

werd bekroond met de Paradeparel. Data en locaties: www.uaf.nl/george.

Kom naar voorstelling ‘Vertreksvergunning’

Het UAF gebruikt vanaf nu het IBAN-rekeningnummer NL 41 INGB 0000 0763 00

In actie voor het UAF

Enkele bijdragen van dit kwartaal:

€ 725 50-jarig huwelijksfeest€ 1.500 Honorarium lezing€ 2.105 Verjaardag

Wilt u ook iets speciaals doen voor

vluchtelingstudenten? Organiseer

dan uw eigen inzamelingsactie. Er

zijn verschillende manieren waarop u

geld kunt inzamelen. Zo kunt u bij

een speciale gelegenheid (bijvoor-

beeld verjaardag, jubileum, bruiloft

of afscheid van het werk) uw gasten

vragen om een gift aan het UAF in

plaats van cadeaus.

Ook kunt u een inzamelingsevene-

ment organiseren. Denk aan een

sponsorloop, een veiling, een bene-

fietconcert, een fietstocht of bedenk

uw eigen actie. Het UAF ondersteunt

u graag daarbij.

Wilt u een actie opzetten, neem

dan contact op met fondsenwerver

Imke Vunderink, i.vunderink@uaf.nl

of 030 204 15 85.

ontw

erp

Tan

geri

ne

desi

gn, R

otte

rdam

opm

aak

Pir

aña

grafi

sch

ontw

erp

, Utr

echt

dru

k D

e Le

kStr

oom

Gri

ffioe

n I

SSN

221

5-0

51X