Magazine van het Leger des HeilsJaargang 126 | 2013

special

redactieHoofdredacteur Majoor Robert Paul Fennema

EindredacteurMenno de Boer

Redactie | redactie@legerdesheils.nlJurjen SietsemaMarko MellemaWillemijn de Jong

VormgevingNathan Sudmeier

TrafficArnoud van Roosmalen

CoverfotoNathan Sudmeier

reageren & abonnementenLEgER dEs HEiLsT.a.V. REdaCTiEposTbus 3006, 1300 EH, aLmERERedactie | redactie@legerdesheils.nlAbonnement | www.legerdesheils.nl

drukSenefelder Misset BVMercuriusstraat 357006 RK Doetinchem

strijdkreetMagazine van het leger des heilsStichter | William BoothInternationaal leider | Generaal Linda BondLeider Nederland | Commissioner Hans van Vlietwww.legerdesheils.nl | info@legerdesheils.nl

© Leger des Heils 2013Het Leger des Heils is een internationale beweging en behoort tot de universele christelijke kerk. Zijn boodschap is gebaseerd op de Bijbel. Zijn dienstverlening wordt gestimuleerd door de liefde tot God. Zijn opdracht is het Evangelie van Jezus Christus te prediken en in Zijn naam menselijke nood te lenigen zonder enige vorm van discriminatie.

Magazine van het Leger des HeilsJaargang 126 | 2013

special

INHOUDMijn leven begint nu pas 5

Majoor Bosshardt gala 8

Bij Bosshardt op de koffie 10

Het gaat om God en de mensen 12

Hoogtepunten uit het leven van majoor Bosshardt 14

Er staat iemand voor de deur 15

strijdkreet | 3

“Ik koester de herinnering aan haar allesoverheersende liefde voor mensen. Ik heb altijd een bijzondere band met de majoor gehad. Het was een veel persoonlijker relatie dan wat er zichtbaar was op de tv. Ze was ontzettend warm, geestig, oprecht, rechttoe-rechtaan.” Mies Bouwman

4 | strijdkreet

Het romantische beeld van de ‘zwerver’ a la Swiebertje, ligt – als het al ooit werkelijkheid was – ver

achter ons. De werkelijkheid van het dakloos zijn of een zwervend leven leiden, was al in Bosshardts tijd rauw en is dat nog steeds. Eva (41) kan erover mee praten. Gelukkig maakt ze bij het Leger des Heils een nieuwe start. “Beter laat dan nooit.”

Eva – klein van stuk, gedrongen, gitzwart haar en dito ogen – wil best meewerken aan het interview. Als ze er geld voor krijgt. Dat kan ze namelijk goed gebruiken, zegt ze. Tienduizend euro. Er valt even een diepe stilte. Eva kijkt de interviewer doordringend aan en blijft kijken als die zegt dat er niet wordt betaald. Eva weet wat het is om op een overtuigende manier geld los te praten, zal later in het gesprek blijken. Pas als maatschappelijk werker Hanneke, die bij het hele interview aanwezig is, vertelt wat het doel is van het interview, ontspant Eva’s blik. Nu wil ze wel graag over haar leven vertellen om te laten zien dat het geld dat mensen aan het Leger des

Heils geven, goed terechtkomt. Daar is zij zelf het levende voorbeeld van, vindt ze.

Ze moest letterlijk en figuurlijk van ver komen. Haar wieg stond op de Balkan. Eva groeide op als oudste dochter van een groot gezin, droeg de verantwoordelijkheid voor haar broertjes en zusjes en ving de harde klappen op als er iets niet naar haar vaders zin was. Haar dagbesteding, en die van haar broertjes en zusjes, bestond uit bedelen. Naar school ging ze niet. Lezen en schrijven leerde ze nooit. “De mannen dwongen hun vrouwen en kinderen om te bedelen voor de kost.”

Ze was 14 toen ze door haar ouders werd uitgehuwelijkt en vluchtte tijdens het Balkanconflict (in 1994) met haar man en kinderen naar Nederland. Eenmaal hier aangekomen, bleek haar echtgenoot minder monogaam dan gedacht. “Hij ging vaak naar andere vrouwen. Hij was soms dagenlang weg en kwam zo nu en dan een dagje thuis. Hij zat vaak de hele dag op de bank en dronk liters sterke drank. Als hij thuis was, sloeg hij mij en de kinderen en dwong mij op straat te bedelen om aan geld te komen.”

Jurjen Sietsema HANS SLEGERS

“Mijn leven begint nu pas”Eva komt thuis:

strijdkreet | 5

“Het heeftmij enorm pijngedaan toen mijn kinderen bij me werden weggehaald.”

6 | strijdkreet

Rekeningen werden niet betaald. Brieven die kwamen, liet ze ongeopend. Ze kon ze toch niet lezen. Later bleken het brieven van de woningbouwvereniging en van deurwaarderskantoren. Op een dag kwam een deurwaarder haar vertellen dat zij en haar kinderen direct het huis moesten verlaten. Ze stonden op straat.

Eva scheidde en haar kinderen kwamen onder de vleugels van jeugdzorg terecht. Geen van haar vier kinderen woont bij haar. “Ook niet bij elkaar. De één woont in Friesland, de ander in België en de andere twee weer ergens anders. Ons hele gezin is uit elkaar getrokken.” Haar verhaal tot nu toe vertelt Eva aan een stuk door. Druk pratend, bijna zonder onderbreking, op het puntje van haar stoel. Soms legt Hanneke even een hand op Eva’s arm en vult haar aan als ze wat dingen door elkaar haalt of het Nederlandse woord niet weet. In het begin lijkt Eva onbewogen. Alsof wat ze vertelt niet over haar zelf gaat. Maar schijn bedriegt. Als haar kinderen wat uitgebreider ter sprake komen, verschijnt er een lange traan op haar linkerwang. “Het heeft mij enorm pijn gedaan toen ze bij me weg werden gehaald.”

Zoals elke moeder heeft ook Eva haar kinderen het liefste bij zich. Toch begrijpt ze dat het niet kan. Hanneke zegt dat Eva’s oudste dochter in België woont en in precies dezelfde situatie terecht is gekomen als haar moeder. “Je ziet regelmatig dat problemen zich herhalen bij de kinderen. Eva’s dochter woont op zichzelf en weigert zich te laten helpen.” Eva vult aan dat ze het heel jammer vindt dat haar dochter niet dezelfde oplossing kiest als zij. “Met de hulp die ik nu krijg, begint er een nieuw leven voor mij. Zodat ik niet meer kan terugvallen in het oude.”

Die oude patronen zitten er soms nog stevig in bij Eva. Als het om bedelen gaat, is zij de beste. In Amsterdam waren zij en haar kinderen zeven jaar geleden geen onbekenden. Eva kon erg vasthoudend zijn. Ze was gewend om enorme bedragen bij elkaar te bedelen. Ook het milieu waaruit ze komt, laat haar nog niet los. “Er zijn regelmatig mannen die tegen me zeggen dat ze mij wel kunnen helpen. Dat ik helemaal niet bij het Leger des Heils hoef te zijn. Maar ik weet maar al te goed wat er dan gebeurt. Dan val ik zo weer terug in het oude patroon en kan ik gaan bedelen, zodat zij in een grote Mercedes kunnen rijden. Daarom kies ik voor mijzelf en voor mijn kinderen.”

De weg naar een zelfstandig bestaan is een lange. Het is zes jaar geleden dat Eva bij het Leger des Heils terechtkwam. Op dit moment staat ze bovenaan een wachtlijst voor zelfstandige woonruimte. Met begeleiding. Ze kan bijna niet wachten: “Ik heb hier (in het opvanghuis van het Leger des Heils waar ze tijdelijk verblijft, red.) soms behoorlijk last van al die kerels. Ze moeten allemaal wat van je. Dat vind ik niet prettig. Straks heb ik mijn eigen plek. Dan kan ik op mijzelf zijn. Daar verlang ik naar.”

Maar het is niet alleen een eigen woonruimte waar aan wordt gewerkt. Eva is getraumatiseerd. Ze heeft veel meegemaakt in haar nog relatief jonge leven. Haar verhaal zit vol misbruik, mishandeling en manipulatie. En dan wil ze liever niet over de details praten. Die zijn te gruwelijk om over te praten. Dan, met een brede glimlach: “Mensen willen toch graag lezen dat het goed met mij gaat? En dat gaat het.”

Eva stond haar hele leven gedwongen in dienst van anderen. Nu moet ze zichzelf, haar mogelijkheden en haar wensen nog helemaal leren ontdekken. Daarvoor ontvangt ze begeleiding. Ook gaat ze elke dag naar haar ‘werk’, een dagbestedingsproject van het Leger des Heils met als doel structuur en uiteindelijk een weg naar een betaalde baan. En ze leert lezen en schrijven. Er gaat een wereld voor haar open. “Eigenlijk begint mijn leven nu pas.” Haar kinderen zijn haar liefste bezit. Eva droomt ervan dat ze ooit weer eens bij elkaar in de buurt zullen wonen. Ze wil ook graag meer geld verdienen, zodat zij ze alles kan geven wat ze maar nodig hebben. Ze wil een goede moeder zijn. Dat heeft ze vroeger ook wel geprobeerd, maar het ging niet. “Daarom ben ik nu alleen en moet ik alle problemen oplossen. Gelukkig heb ik daar hulp bij. Of ze streng zijn bij het Leger des Heils?” Ze kijkt even opzij naar Hanneke. De twee wisselen een veelbetekenende blik uit en glimlachen even naar elkaar. Dan keert Eva zich met een serieus gezicht naar de interviewer. “Alleen als het echt moet. Soms heb je dat nodig. Voor de rest zijn ze hier ontzettend lief voor me. Ik weet niet wat er van mij en van mijn kinderen geworden was, als ik niet bij het Leger terecht was gekomen. Zij hebben mij en mijn kinderen gered.”

Bij het wegrijden wordt er op het autoraam geklopt. Eva. Met een doordringende blik: “Wil je me even bij het Centraal Station afzetten?”

De naam Eva (en foto) is, op verzoek van haarzelf, gefingeerd.

strijdkreet | 7

Elk jaar kijken we ernaar uit, naar die speciale avond waarop cliënten stralen door hun talenten te laten zien. Maanden van voorbereiding gaan vooraf aan het Majoor Bosshardt Gala.

Dit jaar, 2013, heeft dit festijn een

bijzonder tintje: het is 100 jaar

geleden dat Alida Bosshardt werd

geboren! De wervelende musical van

vanavond brengt tal van facetten van

haar leven en werk ‘on stage’. De

artiesten voor en achter de schermen

hebben keihard samengewerkt aan

wat je vanavond gaat ervaren. Scouts

hebben de afgelopen maanden bij de

regionale festivals van het programma

Kunst&Theater van het Leger des

Heils hun ogen en oren goed de

kost gegeven. Op deze festivals zijn

verschillende cliënten met talent

geselecteerd die vanavond hun kunsten

aan jou zullen tonen. Naast cliënten

zie je verschillende professionals

en amateurkunstenaars, onder wie

technici, zangers, dansers, musici en

choreografen.

We vinden dat íedereen ertoe doet,

dat iedereen erbij hoort, dat iedereen

kansen verdient! Ik nodig jullie uit om

hier vanavond samen van te genieten:

‘Together We ‘re One!’

Envoy Cornel Vader

Majoor Bosshardt Gala

8 | strijdkreet

Wat is de Majoor Bosshardtprijs?De majoor Bosshardtprijs is bedoeld om het leven en het werk van majoor Bosshardt te blijven gedenken. Een jury doet jaarlijks, aan de hand van een aantal door haau voorgedragen genomineerden, een voorstel aan het bestuur van de Stichting Majoor Bosshardtprijs om de prijs uit te reiken aan iemand die zich op bijzondere wijze verdienstelijk heeft gemaakt voor de samenleving.

Hoe lang bestaat deze prijs al?Tijdens het leven van lt.-kolonel mevr. (majoor) Alida M. Bosshardt is door derden het initiatief genomen om een majoor Bosshardtprijs in te stellen. Aan majoor Bosshardt zelf is deze prijs tijdens haar leven nog toegekend. Na haar overlijden in 2007 is de Stichting Majoor Bosshardtprijs overgedragen en het toekennen van de majoor Bosshardtprijs toevertrouwd aan het Leger des Heils.

Wanneer krijg je de Majoor Bosshardtprijs?De jury beoordeelt of genomineerden handelen in overeenstemming met de principes van majoor Bosshardt. Het gaat dan om voor de hand liggende zaken zoals geen onderscheid maken naar geslacht, sekse, geaardheid, ras, enz.. Maar ook het hebben van oprechte interesse in (kwetsbare) mensen, hulpvaardig, vriendelijk, trouw, eerlijk en zorgzaam zijn en blijk geven van inzet voor zwakkeren in de samenleving. Ook is van belang dat degene aan wie de majoor Bosshardtprijs wordt toegekend ‘financieel’ onafhankelijk is en geen directe relatie heeft met het Leger des Heils.

Wie hebben de Majoor Bosshardtprijs al ontvangen?

Jaar Personen Organisaties 2012 Lucille Werner 2011 Marco Borsato 2010 Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Laurentien Stichting Voedselbanken Nederland 2009 Mevrouw Hannie van Leeuwen Stichting Meer dan Voetbal 2008 Erica Terpstra Willeke Alberti Foundation 2007 Majoor Alida Bosshardt 2006 Professor dr. Anton van der Geld

MajoorBosshardtPrijs

Majoor Bosshardt Gala

strijdkreet | 9

Een huiskamer van en voor de buurt. Waar mensen naartoe komen voor een kop koffie of een luisterend oor. Dat was een grote wens van majoor Bosshardt. Inmiddels zijn er meer dan twintig huiskamers met de naam ‘ Bij Bosshardt’ in Nederland. Zo ook in Amsterdam Zuidoost. En het werkt. “Sinds ik hier kom, lach ik weer.”

De deur van ‘Bij Bosshardt’ aan de Karspeldreef staat open. Een plek waar ‘ontmoeting’ centraal staat, maar waar je ook terecht kunt voor het sociaal juridische spreekuur, de kids club of de tienermeiden avond. De één kijkt nieuwsgierig naar binnen, de ander stapt onbevreesd de drempel over. Coördinator Marloes kent zo’n tweehonderd regelmatige bezoekers. “We willen bezoekers echt leren kennen, hun laten

merken dat ze waardevol zijn. Daarom hebben we een verjaardagskalender. Voor sommigen is het jaren geleden dat iemand voor hun verjaardag zong. Ook geven we bewust een hand; dat kan het enige moment van de dag zijn dat iemand hen aanraakt.” Donderdag en vrijdag zijn de drukste dagen; dan is er onder andere een creatieve vrouwenmiddag en een warme maaltijd. Honderd bezoekers op zo’n dag is geen uitzondering. Marloes: “De Bijlmer leeft ’s avonds. Dan zijn de mensen hier niet weg te slaan. Veel bezoekers zijn eenzaam en doen hier vriendschappen op.”

ZeedijkAan de muur hangen, naast een groot portret van majoor Bosshardt, twee schilderijen met verdeeld over beide doeken een bekend citaat van de majoor: God dienen is mensen dienen, mensen dienen is God

WILFRED HERMANS WENDY BOS

10 | strijdkreet

dienen. En gediend wordt er in het buurthuis. Bijvoorbeeld door vrijwilliger Stanley (59), met Leger des Heils baseball-pet. Hij kreeg ooit op de Wallen een kop koffie, hoogstpersoonlijk van majoor Bosshardt. “In Suriname hoorde ik van de Zeedijk. Ik dacht aan water, dus daar wilde ik wel eens kijken. Ik zag alleen dames in kastjes. Op een avond ontmoette ik majoor Bosshardt. Ze liep daar rond met een mandje aan haar arm. Ze gaf me een kop koffie en we maakten een afspraak. Ze hielp me aan een advocaat, want ik was toen illegaal. Nu woon ik al 32 jaar in Zuidoost. Als vrijwilliger begroet ik hier de mensen, ik zet koffie en thee, zorg dat er steeds genoeg is en ik maak schoon. Ze mogen hier op de computer, maar alleen om nuttige dingen te doen, bankzaken regelen bijvoorbeeld. Verder help ik op maandag met Nederlandse les. In de winter is het hier bomvol. Kwart over vier zeg ik: ‘Laatste ronde!’ Anders zijn ze half vijf niet weg.”

OntmoetingsplaatsIn de hoek zit Dorette (59) een kleed te breien. Ze geeft soms zumba-les, en organiseert creatieve vrouwenmiddagen. Trots wijst ze naar een tafeltje waar de maaksels staan. “Voor mij is dit een soort bezigheidstherapie. Ik zat in de ziektewet en moest van mijn huisarts de deur uit.”Patrick (33) groet Dorette vriendelijk. Semi-vrijwilliger, noemt hij zich. “Als je vaak genoeg komt, word je vanzelf gevraagd iets te doen. Voor mij is ‘Bij Bosshardt’ vooral een ontmoetingsplaats. Anderhalf jaar geleden raakte ik werkloos, kreeg financiële problemen en verloor mijn huis. Ik dreigde alcoholist en drugsverslaafd te worden, daarom stopte ik met mijn verkeerde vrienden. Hier krijg ik tips, ik maak nieuwe vrienden en ik help met de kids-club. Door hier te zijn, blijf ik van de straat.”

UitlaapklepDe Surinaamse Astrid (49) komt hier voor de afleiding, een babbeltje en gratis koffie of thee. “Het is een uitlaatklep, anders raak ik in een sociaal isolement. Er komen hier mensen van wel twaalf nationaliteiten; zo leren we elkaars achtergronden kennen.”Rewi Moerlie (49) kent Astrid al jaren. Vaak plaagt hij dat ze zijn aanstaande is. Rewi helpt zijn vader als reisleider. Trots laat hij een folder zien van reizen die hij komende zomer gaat leiden. “Ik ben gescheiden en mijn ex heeft m’n huis leeggehaald. Ik was blut. Toen kwam ik hier Marloes tegen. Ik was enorm in de war, maar het gesprek gaf me rust. Ze groet me altijd, geeft altijd een hand. Sinds ik hier ben, lach ik weer. Je kunt hier over alles praten. Soms dollen we met elkaar, maken grapjes, zelfs schuine. Warm eten kost drie euro. Je krijgt veel… én een toetje. In de zomer is er barbecue en bingo. Als dit buurthuis weg zou gaan, zou ik het erg missen.”

strijdkreet | 11

Ik ben gewoon begonnen te werken vanuit mijn opdracht als heilsoffi cier, en kwam vanzelf de sociale noden tegen. Dat ik in Amsterdam het maatschappelijk werk op de Wallen mocht opzetten, is het beste dat mij ooit is overkomen. Ik heb in mijn leven het toppunt van mijn mogelijkheden bereikt. Daarvoor ben ik heel erg dankbaar. God had daar Zijn hand in. Hij heeft mij, in alle vrijheid, zelfstandig keuzes laten maken. Hij heeft de goede keuzes aangegeven door Zijn Geest in de mijne te laten spreken.

Een heleboel mensen zeggen: Als je bij het Leger des Heils bent, dan zit er een steekje aan je los.

Ik vraag me af of aan al die mensen die hun leven volgens de geijkte maatschappelijke opvattingen leven geen steekje los zit. De belangrijkste functie van het Leger des Heils is het verkondigen van het Evangelie aan mensen die niet naar de kerk gaan. Wat ze van de priester of de dominee niet slikken, slikken ze nog wel eens van een heilssoldaat. Verder heeft het Leger de opdracht om vanuit dat Evangelie maatschappelijk en welzijnswerk te doen voor de meest kwetsbare en moeilijke groepen. Het Leger gaat in op zaken waar niemand anders op ingaat, waar iedereen voor bedankt. Daarvoor krijgen wij dag en nacht de meest wonderlijke telefoontjes. Mijn doel is altijd geweest om een stukje van Gods koninkrijk bij de mensen te brengen. Ik voel me niet persoonlijk verantwoordelijk voor alle ellende in de wereld. Ik kan dat niet allemaal

op mijn schouders dragen. Maar voor mij staat vast dat de enige weg naar een betere wereld het geloof in God is.

Wat ik de mensen altijd probeer te laten zien, is dat het leven een groot wonder is. Ik zie het wonder in een baby die wordt geboren, maar ook in de bloemen die elke lente weer groeien. Als we in de toekomst oog blijven houden voor het mooie en het goede en dat wonder blijven koesteren, zal het altijd het slechte en het kwade overwinnen. Met een vast vertrouwen in de kracht van de liefde zal de wereld een betere wereld worden. Met de liefde van God als leidende hand. Want als de mens ontgoddelijkt, zal hij ook ontmenselijken.

Ik heb een heel rijk leven gehad, omdat ik al die jaren in dienst van God en het Leger des Heils heb kunnen werken. Een leven voor anderen. Mijn leven is niet verrijkt door geld of bezit, maar door alle mooie ervaringen. Daardoor was het een leven dat het dubbel en dwars waard was geleefd te worden en daarvoor ben ik heel dankbaar. Hoewel het niet altijd even gemakkelijk is geweest, is mijn vertrouwen in God nooit beschaamd.

Majoor Bosshardt

Bronnen: Majoor Bosshardt, Levenslang A.W. Bruna, 1973 Majoor Bosshardt; een leven voor anderen BZZTH, 2007 Een rijk leven! Over majoor Bosshardt. Kosmos Uitgevers, 2009

“Het gaat niet om mij, het gaat om God en de mensen”

12 | strijdkreet

Afscheid nemen van het leven viel de majoor niet gemakkelijk, ondanks dat ze wist dat zij naar God in de hemel ging. De woorden van het lied ‘Heer, verberg niet uw gelaat’ sterkten haar in de reis naar Hem, die zij van harte liefhad en met hart en ziel diende.

Heer, verberg niet uw gelaatnu ‘k vermoeid ben en verzwakt;‘k hunker naar uw dageraadzoals ‘t land naar regen snakt.Kom, mijn Meester, kom met spoed,‘k leef niet als ‘k U niet ontmoet.

Troost’loos is de morgenstondals uw levend licht niet straalt;de ochtend die uw glans niet vond,heeft als nieuwe dag gefaald;maar de kille nacht verdwijntals uw zon van liefde schijnt.

Heer, bezoek mijn ziel dan nuin de nacht van mijn tekort;plaats mij zó in ‘t licht van Udat ‘k de weerschijn daarvan word;nooit ben ‘k zwak meer of vermoeidals die gloed tot glorie groeit.

H. Smallegange

strijdkreet | 13

God dienen is mensen dienen,

Misschien wel het bekendste tv-fragment van

Majoor Bosshardt: samen met Herman Brood is

zij te gast bij Rick Velderhof. De beelden van de

Majoor die Herman in bad doet, kan iedereen zich

wel herinneren.

mensen dienen is God dienen.

14 | strijdkreet

Vermoeid strijkt de oude vrouw

een lok van haar grijze haren

uit haar gezicht. “Zo, dat is het

laatste…” mompelt ze, terwijl

ze de zak waar ze de oude papieren in had

gestopt, zorgvuldig dichtknoopt. Even neemt ze

haar bril af en wrijft ze in haar ogen. Als ze de

bril weer opzet, staat hij daar ineens. Ze schrikt

een beetje, maar herstelt zich snel. Ze kent hem

niet, maar toch heeft hij iets vertrouwds.

“Kunt u me even helpen?” vraagt ze beleefd,

om er grijnzend aan toe te voegen: “Op mijn

leeftijd gaat het allemaal niet meer zo vlot, ziet

u…”

“Natuurlijk,” klinkt het vriendelijk. “Ik zal zo

je spullen buiten zetten. Maar eigenlijk kwam

ik om je te bedanken.”

“Bedanken? Waarvoor dan? Ik ken u niet

eens.”

“Nou, toen ik dakloos was, heb je mij aan

onderdak geholpen en toen ik zo’n verdriet

had, heb je me getroost. Weet je dat niet meer?”

“Eerlijk? Nee, dat kan ik me niet herinneren.

Wanneer was dat dan? En waar?”

“Misschien herinner je je mij niet, maar voor

zover je hulp hebt geboden aan de zwervers,

de hoeren, de eenzamen, de treurenden en de

zwaksten in de samenleving, heb je dat voor

mij gedaan. En daar wil ik je voor bedanken.”

“Dat klinkt bekend. Dat staat ook in de Bijbel.

U lijkt God wel.”

“Sterker nog: ik bèn God.”

“O jeetje, bent u God? U kwam me al zo

bekend voor. Maar gaat u toch zitten. Wilt u

een kopje koffie? Of thee? Momentje hoor, ik

ga gauw aan de slag.”

“Alida?”

“Ja God?”

“Wordt het niet eens tijd dat je rust krijgt? Na

alles wat je voor Mij gedaan hebt, wordt het

tijd dat ik je meeneem naar de mooiste plek die

er is. Je zult het er prachtig vinden. Ga je mee?

Alles is al voor je in orde gebracht.”

De oude Alida kijkt nog één keer om zich heen

en loopt naar het raam. Ze kijkt uit over de

straat. “Maar wie moet er dan op hen passen?”

vraagt ze nog.

“Zal Ik daar maar voor zorgen? Dat kan ik

best aardig,” lacht God. “Kom, pak mijn hand

goed vast. Dan gaan we.”

Eens komt dat moment ook voor ons. Dat moment waarop we ‘deze kant’ verlaten voor ‘de overkant’. Ben jij er klaar voor? Het kan elke dag zover zijn. Misschien morgen al. Ben je daar bang voor? Of durf je je hand, net als Alida Bosshardt in Gods hand te leggen en met Hem mee te gaan? Die beslissing hoef je niet uit te stellen tot morgen. Dat kan vandaag!Jezus zegt: “Ik klop aan de deur van je hart.” Want Hij wil zo graag opnieuw met jou beginnen. Hij neemt het initiatief om je op te zoeken. In het Bijbelboek Johannes staat in hoofdstuk 15: ‘Niet jij hebt Mij, maar Ik heb jou uitgekozen’. Ook al zoek jij God niet, Hij heeft jou wel lief en Hij heeft de hemel verlaten, zodat het mogelijk werd dat jij gered zou worden. Hij klopt nu aan de deur van jouw hart. Hij klopt vriendelijk, Hij wil graag binnenkomen. Hij trapt de deur niet in, want Jezus dringt Zichzelf niet op. Het is jouw keus om open te doen. Maar als je open doet en Hem toelaat, komt Hij in je leven. En dan wordt alles anders…

Er staat iemand aan de deurMenno de Boer Claudio Divizia

strijdkreet | 15

www.legerdesheils.nl doen wat we geloven

God dienen is mensen dienen,mensen dienen is God dienen.Majoor Bosshardt