Hij had een mooi plekje uitgekozen. Zo had hij

perfect zicht op de verhuis-wagen die voor de deur

van Maaike stond

Verhuizers waren druk heen en weer aan het lopen en leken het allemaal heel

normaal te vinden

92

Niels zat in de vensterbank. Zijn skateboard lag op zijn

schoot. Hij had een mooi plekje uitgekozen. Zo had hij

perfect zicht op de verhuiswagen die voor de deur van

Maaike stond. Groot, geel, en met rode letters. Alsof het

vrolijk was. Een grijze bus leek hem beter. Lekker saai,

net als regen.

Die ochtend waren ze gaan skaten zoals ze altijd deden

op zaterdagmorgen. Maar Maaike was gestopt. Ze wilde

thuis zijn in de laatste uren dat ze nog naast hem woonde.

Niels had uitgezocht dat er een bus was die een paar

straten hiervandaan vertrok en vlak bij Maaikes nieuwe

huis stopte. Ze konden elkaar dus gewoon blijven zien,

ook al ging Maaike nu verhuizen en naar een andere

school. En voorlopig hadden ze afgesproken om eens

in de twee weken op zaterdag samen te skaten.

Hij keek weer naar de verhuizers. Die waren druk heen

en weer aan het lopen en leken het allemaal heel

normaal te vinden. Toch begreep Niels nog steeds

niet waarom zowel de vader als de moeder van Maaike

een nieuw huis kocht. Waarom kon er niet eentje hier

blijven wonen? Als ze gingen scheiden, kon toch ook

alleen de moeder verhuizen? Of alleen de vader?

Dat leek hem een stuk minder ingewikkeld allemaal.

En het zou hem een hoop buskaartjes schelen.

13. Maaike verhuist

9392

Hij draaide aan het wiel van zijn skateboard. Toen zag hij

in zijn ooghoek mama de kamer binnenkomen. Het was

duidelijk zaterdag, want ze droeg een joggingbroek.

En alsof dat nog niet genoeg was, daarboven een T-shirt

van zijn vader dat haar echt belachelijk stond. Ze kwam

naast hem staan en aaide hem over zijn hoofd.

Hij deed zijn hoofd opzij en probeerde haar streng aan te

kijken. Allemaal best, hoor, dat kleffe gedoe met moeders.

Maar niet als iemand anders het misschien kon zien.

Het leek hem toch logisch dat dat niet echt cool was.

Vind je het nog steeds erg dat Maaike verhuist?

94

‘Waar denk je aan, Niels?’

O ja, die had hij kunnen raden. Typisch moeders.

Waar denk je aan? Alsof hij dat wist.

‘Ik weet niet.’

‘Vind je het nog steeds erg dat Maaike verhuist?

Je weet van de buslijn, toch? En van jullie tweewekelijkse

afspraak? En als je wil, kan je eigenlijk altijd afspreken.

Ik kan je altijd brengen. Geen enkel probleem.’

Mama liep richting de keuken.

‘Mam?’ Hij keek naar de keuken. ‘Ik snap het bijna

helemaal. Ze willen twee huizen in plaats van een, toch?’

‘Klopt.’

‘Zou ik ook best willen. Maar waarom dan niet dit huis

én een ander huis? Dat de vader of de moeder hier blijft

wonen?’

Mama draaide zich om. Ze klemde haar handen om een

mok met koffie. ‘Ik denk dat je dat gewoon even zelf aan

hen moet vragen, Niels. Dat is het best. Ga maar gelijk.

Nu kan het nog.’

Niels stond op. Goed idee. Hij legde zijn skateboard

onder de kapstok en liep de deur uit. Met zijn handen

in zijn zakken telde hij de tegels van zijn deur tot aan

die van Maaike. Hij voelde de zon in zijn nek prikken.

De verhuizers die zich om hem heen een weg baanden

met dozen, dozen en nog eens dozen merkte hij nauwe-

lijks op. Eenmaal binnen liep hij in een rechte lijn naar

de vader van Maaike. Hij wist precies waar die zou zijn.

Achter in de keuken, daar was hij meestal.

9594