FOX Y DESIGN

Ligt u ook zo graag in het

ziekenhuis

Frits van Hintum

Hilarische belevenissen in het ziekenhuis

De opbrengst

van dit boekje

komt ten goede aan

de Nederlandse

Hartstichting

FOXY DESIGN

Ligt u ook zo graag in het

ziekenhuis

Frits van Hintum

Hilarische belevenissen in het ziekenhuis

Tekst: Frits van HintumIllustraties: Erik VosVormgeving: Foxy Design

ISBN: 9789081931915NUR: 303

© 2012 Foxy Design, Zaltbommel

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, geluidsband, elektronisch of op welke wijze ook en evenmin in een retrieval system worden opgeslagen zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Hoewel dit boek met veel zorg is samengesteld, aanvaardt schrijver noch uit-gever enige aansprakelijkheid voor schade ontstaan door eventuele fouten en/of onvolkomenheden in dit boek.

Artsen en verplegend personeel let op! Doe er uw voordeel mee…

Inhoud

Ziekenhuis? Je zal er maar in liggenOver tactiek gesproken

Ben je nog bij de les na de operatie?Speeltuin

Het infuusCommunicatie

Kerst en Oud en NieuwDe avond voor de operatie

Vlak voor de operatieNa de operatie

Op de intensive care (Utrecht)Terug van de intensive care

Derde en vierde dag na de operatieZiekenhuishumor

Een vreemdeEen ‘kei’ van een vrouw

Van het ‘pad’ af?I.C.D.

Lopend uit het ziekenhuisHet grote onderzoek

Mijn gezinCardio trainingen

Tante Miep Het busje

De nonRuzie

Moeder-overstePijnlijke Willem

Tante KlaraOnze Tante Miep

Einde oefening

6

Ziekenhuis? Je zal er maar liggen

Opvallend is het gebrek aan inlevingsgevoel bij het

ziekenhuismanagement; het intermenselijk traject is

afwezig. Ik ben er nog steeds niet achter of het aan-

geboren is of zelfprotectie.

Natuurlijk kun je niet alles van je werk mee naar huis

nemen. ’s Avonds bij thuiskomen moet je immers de

verhalen van het thuisfront aanhoren: ‘Bij Albert

Heijn zijn vandaag de eieren in de bonusaanbieding’

en stel je de ramp eens voor als je partner naar de kap-

per is geweest en je ziet het niet.

Ook niks ellendigers als je als een verpleegster thuis-

komt en je vergeet aan je partner te vragen of zijn

voetbalclubje gewonnen of verloren heeft.

Een hondje die geopereerd moet worden bij de die-

renarts is mijns inziens beter af, daar wordt klein

Woefje over zijn bolletje gestreken en bemoedigend

toegesproken. ‘Nee, Woefje, het doet geen auw…!’

Het is misschien een idee om bij de medische oplei-

ding verplicht te stellen om het vak – trachten mee te

voelen – op het rooster te plaatsen. Nog beter is het

om een weekje alle medici en verplegend personeel

als patiënt te laten opnemen maar dan wel als ano-

7

nieme dommerds die ook niet weten wat hen over-

komt.

Het robotdenken kan dan worden voorkomen.

Bij mijn laatste bezoek enkele dagen voor het

moment suprême, op naar de operatiekamer, werd

ik dagelijks verwelkomd door maar liefst acht ver-

schillende cardiologen, niet omdat ik zo’n bijzonder

geval was maar het schema zat nu eenmaal zo in

elkaar. Er staat me een vrouwelijke cardioloog bij

van buitenlandse afkomst zoals ik later hoorde, die

helemaal niets heeft gevraagd of gezegd, keek alleen

op het kaartje aan het voeteneind van het bed, keek

me niet aan en vertrok weer zoals ze gekomen was.

Dan voel je je volkomen in het donker achtergelaten,

je zit in een gevangenis waarvan de cel steeds kleiner

wordt.

8

Over tactiek gesproken

Komen twee verpleegsters binnen, je ligt zowel links

als rechts aan een infuus. ‘We hebben een slechte me-

dedeling voor u!’ Je schrikt en dan komt het: ‘uw bed

moet naar een andere kamer.’

Intussen doorkakelend over het nieuwe kapsel van

een collegaatje. ‘Die loopt even voor gek, wat een ach-

terlijke kleur’.

Wat missen die dames nou? Niet opgelet gedurende

de verpleegsterscursus of gewoon ongeschikt?

Geconstateerd moet worden dat een onwaarschijnlijk

hoog aantal zusters in opleiding, patiënten als

kinderen behandelt. Een soort macht?

9

Ben je nog bij de les na de operatie?

De logopediste komt langs, een aardige vrouw waar

iets onnozels van afstraalt. Dat kan ze ook niet helpen

maar ze is wel begripvol en vriendelijk en heeft blijk-

baar ook de tijd, gezien haar minutenlange dialoog.

Er wordt gevraagd naar vooropleiding. Uit balorigheid

antwoord ik: ‘alleen lagere school.’ Uiteindelijk wordt

er gevraagd om een poes te tekenen. Ik teken een

rondje, zet er twee oren op en een staart en schrijf er

onder: dit is een poes. Ze zegt niks, wat op zich al knap

is. Daarna krijg ik een stuk karton met afbeeldingen

van beesten in de dierentuin. Leeuw, giraffe, olifant en

nog vele andere dieren worden feilloos opgenoemd. Bij

de kameel gaat het mis, ik geef als antwoord drome-

daris en dit was fout volgens het antwoordenlijstje op

de achterkant. Dan staat het fout op de achterkant, is

mijn opmerking want een kameel heeft twee bulten

en een dromedaris maar één. Dat was nog niet eerder

opgemerkt blijkbaar want ze had het er moeilijk mee.

Het afscheid was hartverwarmend, de eerste die snelle

beterschap wenste.

10

Speeltuin

’s Morgens om zeven uur begint de dag. Uit het niets

komt een kakofonie van lachend en giechelend ver-

plegend personeel opdraven. Door de vele dagelijk-

se wisselingen – in eenenvijftig dagen tweeënveertig

verschillende verpleegsters aan je bed met prachtige

exotische namen – is er onderling veel vraagverkeer.

Waar ligt iets en waar staat iets? Inefficiënt en fouten-

gevoelig, dat blijkt ook uit de medicijnendosering, of

iets vergeten of de pillen van de buurman op je bord.

Ik besluit een dagboek bij te houden, dat geeft meer

vertrouwen in het verstrekken van de juiste medicij-

nen en aantallen. Gezegd moet worden dat deze con-

trole positief wordt benaderd. Iedere verpleegster

vraagt dagelijks, ‘Klopt het met gisteren?’

Op veel jong verplegend personeel rust een tijdsdruk

en gebrek aan leiding veroorzaakt onzekerheid. Het

tweede echelon is gewoon zoek en is blijkbaar wegbe-

zuinigd.

Een driewielig karretje met bloeddruk apparatuur

komt binnen, geduwd door een leerling-verpleegster.

Het arme kind had pech, de band om de arm was te

kort en er moest een ander karretje worden opge-

11

trommeld. Ze was snel weer terug maar nu werkten

de meters niet. Dat was niet vreemd want ze was ver-

geten de stekker in het stopcontact te doen. Bij het

meten van de hartslag vroeg ze of ik wist dat de hart-

slag onregelmatig was. Ja, dat wist ik, want daar lag

ik nou precies voor in het ziekenhuis. Ze bloosde. Ik

bood haar een bonbon aan en lachend ging ze weer

een kamer verder.

Bedankt voor het lezen van deze preview.Bestel dit boek en lees verder...!

Voor meer informatie over dit boek en anderen boeken van Foxy Design: www.foxy-design.nl