O p de eettafel ligt een stapeltje kranten. “Ik zat de overlijdensadverten-ties door te nemen. Nee,

dat is geen beroepsdeformatie, als meisje las ik die al in de Twentse Courant.” Mijn eerste dode was mijn oma, ik was toen zeven. Een leuke, excentrieke oma. Ik mocht in haar rolstoel door de gangen scheuren. Verdrietig was ik niet, want ze kwam in de hemel, en daar kon ze –na veertig jaar in die rolstoel te hebben gezeten- weer

lopen. Ik kom uit de katholieke wereld van engelen. Ik deed H. Communie, en ik zou dan Jezus zien, of tenminste de H. Geest. Maar hij kwam niet. Heb nog achterom gekeken, maar ik zag niks. Ik geloof niet meer, maar de dood is toch niet het einde. Je wordt tot stof, compost. Net als de dode muizen in mijn volkstuin. Het is een kringloop. Geest, ziel? Kun je leuk over praten, maar het blijft speculeren of er iets is na de dood. Ik doe het met dít leven.”

Jongens en gelakte nagelsOp haar veertiende kwam de grote klap. Haar moeder overleed. “Ik voelde me vreselijk eenzaam, kwam in een zwart gat. Ik kon met mijn verdriet bij niemand terecht, kende niemand die zoiets had meegemaakt. Alle pionnen vielen weg. Mijn broer en vader hadden zelf heel veel verdriet, mijn moeders familie kon ons niet ondersteunen. Mijn vader stond na een week weer op de steiger, dat moest wel, anders was er geen

Ze werkte in de snelle wereld van de televisie. Nu staat ze mensen bij die een groot verlies hebben geleden: rouwdeskundige Daan Westerink (42).

geld. Maar het was ook goed, ik ging naar school, we konden niet thuis zitten kniezen. Nee, in de hemel geloofde ik niet meer. De pastoor kwam wel langs, als mens zeg maar. Dat stelde ik wel op prijs. En ik kreeg steun van de rector op school. Die luisterde echt naar me. Heel belangrijk. Ik werd snel een mini-volwassene. Meisjes in de klas maakten zich druk over jongens en gelakte nagels. Daar had ik niet zo veel mee.” Na de middelbare school wilde ze varen. De grote vaart lokte. “Ik had te veel van de dichter Slauerhoff gelezen, denk ik.” Ze meldde zich bij de Zeevaartschool in Delfzijl, en werd aangenomen. Vervolgens werd ie opgeheven. “Wat nu? Weg uit Twente in ieder geval. Na de dood van mijn moeder heb ik heel veel geschreven en de School voor Journalistiek leek me wel wat. Reisverhalen maken. Twee keer uitgeloot helaas. Nee, ’t zat me niet mee haha.” Ze deed twee jaar Engels en wiskunde aan de lerarenopleiding. Daarna dan toch de School voor Journalistiek.

grote steun“De tweede klap kwam tien

jaar geleden, toen mijn vader overleed. De

bodem onder mijn bestaan

verdween, ik had een heel ver-trouwde omgang met 'm, zeker na de dood van mijn moeder. Ik was 32 en werkte al jaren bij Endemol. Een geweldige baan, ik werd erg gesteund na de dood van mijn papa, maar ik wilde ineens echt verdieping, wilde geen program-ma’s meer maken als Big Brother en All you need is love.”Ze besloot rouwdeskundige te worden. “De oppervlakkige tv-wereld deed me niks meer. Ik had behoefte om met iemand te praten, maar ontdekte dat er weinig hulpverleners zijn die op een reële manier met de dood omgaan. Ik wilde geen onderdeel zijn van de zieligheidsindustrie. Ik wás niet zielig. Als je rouwt ben je niet onmachtig, je hoeft niet gepamperd te worden. Wat wel erg is dat mensen na verloop van tijd weg blijven. ‘Ben je er nou nog niet meer klaar?’ Dan sta je met lege handen, maar je hebt een vol hart.”

eigen veerkracht“Wat ik in mijn werk doe? Voornamelijk luisteren naar verhalen, de mensen serieus nemen. Ze in hun waarde laten en ze aanspreken op hun kracht. Ja, klinkt vanzelfsprekend, maar is het niet. Er zijn nog steeds hulpverleners die uitgaan van verouderde rouwtheorieën, bijvoorbeeld de rouwfases.

Die zijn achterhaald. Je hoeft ook niet de hele dag met het verlies bezig te zijn – het gaat om de balans tussen rouw en herstel. Zo mag je af en toe best vrij

nemen van je verlies. Ik ken een jongen die korte tijd nadat ie zijn vrouw en kind had verloren, weer op de dansvloer stond. Met al zijn vrienden om hem heen. Daar is niks mis mee. Dat even uit zijn bol gaan, was voor hem op dat moment het beste. Voor andere mensen werkt het om heel praktisch bezig te zijn – met een boormachine aan de slag, of koken. Dat kan heel nuttig zijn. Overigens: de meeste mensen die iemand verloren hebben komen er uit op eigen veerkracht en met behulp van vrienden en familie. Maar 10 procent loopt vast. En die komen naar mij toe, als uiterste instantie. Ik zou ondiep begraven willen worden, met een gouden regen op mijn graf, zodat ik snel verteer. Maar ondiep begraven mag niet van de wet. Dus dan maar gecremeerd, en mijn as uitgestrooid over de composthoop. Dan ben ik onderdeel van de kringloop.” ■

Twitter: @daanwesterink

tekst Peter Beekman - foto’s Liesbeth Dinnissen

‘Ik doe het met dít leven’

ToT sTof

30 03’11 31FNV•B•MAGAZINE

Krachtige mensenIn een krachtige

vak bond zijn

mensen in staat

hun problemen met

werk en inkomen

samen op te lossen.

Krachtige mensen

kunnen verandering

tot stand brengen -

individueel en

collectief.

KIJK OP FNVBOND GENOTEN.NL

loopbaan advies

DE SWITCH