flevo_limbl_8_feb_v2

www.trouw.nl/schrijf

Voorwoord

Met dank aan alle dichters!

Gedichtendag is het jaarlijkse poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. Poetry International en Stichting Lezen Vlaan-deren kozen voor de 11e Gedichtendag op 28 januari 2010 voor het thema Over de grens. Poëzie over de landsgrenzen, over de grens van de taal, over de grens van de kunstdisci-pline of over de grens van het betamelijke. Dagblad Trouw zocht het dichterbij: de eigen buurt.

Gedichtendag is het feest van alle poëzie. Nederland kent zo’n 750 dichters die minstens één bundel hebben uitge-geven bij een uitgeverij. Die 750 vormen echter maar het topje van de ijsberg: onderzoek wijst uit dat zo’n miljoen Nederlanders gedichten schrijft. Onder het wateroppervlak krioelt het dus van de poëzie in de vorm van ontroerende, schokkende, vrije, strenge, troostende, opruiende, vorm-vaste, lyrische, rijmende, experimentele of ontluisterende gedichten. Dat deze rijkdom via uitgever en boekhandel de weg naar de lezer nooit vindt is onterecht: alle poëzie wordt immers geschreven om gelezen te worden.


Dagblad Trouw biedt met Dicht in de buurt deze verborgen rijkdom een podium en laat daarmee de veelzijdigheid, de variatie en de inspiratie van dichtend Nederland zien. Uit meer dan 1.000 gedichten die binnenstroomden spreekt de persoonlijke beleving van onbekend dichttalent van zijn of haar directe omgeving; in realistische of fantasierijke be-schouwingen over stad, dorp of streek, de bewoners ervan of over het wonderschone of foeilelijke landschap. Een rijke oogst die door Trouw per regio is gebundeld en zo toegan-kelijk is gemaakt voor een bijzonder publiek. Een publiek dat bekend is met de omgeving in de versregels, of misschien zelfs wel zichzelf herkent. Een mooi kado aan Gedichtendag! Met dank aan alle dichters.

Bas Kwakman

Directeur Poetry International


Inhoud Flevoland

1 Onderhuurders in het voorbijgaan

2 Tulpenkind

3 Swifterbantmensen

4 Almere bij nacht

5 Waar ik woon?

7 Thuis

8 Noordoostpolder

9 Toverballen

10 Spegelmaten boppe Lelystêd

11 Beste sterveling

12 Almeerderhout Almere

13 Rode deur

14 De Kunstlinie

15 De Groene Kathedraal

16 Grondlegger

17 Oostvaaders plassen

18 BMX-en

19 O D E A A N F L E V O L A N D

20 Magic

21 Voorjaarsleger

22 Modderschouw

23 Ik hoor de meeuwen mantelen

24 Almere

25 Wereldzee in zakformaat

26 Rotterdamse Hoek

27 Schokland

28 Mijmerflits van een fietser op een Almeers wortelpad

29 Rode Wachters

30 Het Muzenpark

31 Knardijk

32 IJsselmeer, de bovenbuur

33 DE GANG VAN EEN REGENDRUPPEL.

34 dijk


Inhoud Limburg

1 Amen in de gloria

2 Het plein der Leegte - Geleen

3 Het plein der leegte - Geverik

4 Maastricht

5 Phoenix

6 Alla Carbonara

7 Miljoenenstad

8 Roosevelt, een laan

9 Niets is onduidelijk

10 Vrouwen van Sint Anna

11 Neuriënd hoogrood lied

12 Het zou nog zomers duren

13 Op zorgeloze vleugels

14 verborgen rust

15 Engelenpraat

16 light verse

17 Wij wisten niet waarom

18 De laatste krachttoer

19 Valkenburg aan de geul...

20 Tot de tijd zich vertraagde

21 Op het kerkhof in Margraten...

22 Panorama N.

23 Keutenberg

24 De Cauberg...

25 De Limburgse mijnen...

26 Grenzeloos

27 Het vroege zonlicht

28 Rond als de Aarde

29 Martha

30 Het schattenboek

31 Fromberg

32 Eyserbos

33 Een vaststaande gewoonte

34 Je reikt al


35 Ooievaarspaar in hartje Gennep

36 Avond

37 Kamergenot

38 Juli

39 Vrij

40 De helling van de Sint Pietersberg

41 zomer in het Ingendael

42 Haiku (bontje)

43 Reis metertijd

44 Klokken van Beesel

45 Limburgers van harte

46 Venray, Leunen, Veulen

47 ‘n Dichter is altijd in de buurt

48 Sneeuwstraat

49 ‘De op straat gevonden roos’

50 Het steile pad

51 Sjins Boulevard

52 [ Marjolein ]

53 November

54 acht treden hoog

55 de merelflat

56 Verdriet van Limburg


Deel 1 - Flevoland 1. Onderhuurders in het voorbijgaanJohn Zwart (Noordoostpolder gletschermorene bij urk)

We zijn anders niet dan onderhuurders in het voorbij gaan en zijn beland op land dat we bodem heten om niet te vergeten hoe wind en waterklanken daarbij behoren: het kabbelen klotsen kolken waaruit het is herboren en waar tijdelijk ingetoomd het tij zijn tijd wacht met onmenselijk geduld zoals het land als het met recht weer bodem is wacht tot het eens weer rijzen zal

wij zijn te klein enduren niet genoeg en kunnen niet bevatten hoe eens dit land het huilen van de wolven hoorde hoe hier de mammoet liep en toen de zee haar rechten nam het onder haar wateren rusten mocht hoe het slechts tijdelijk is dat ingetoomd de zee onsdit land nu toont dat weer voorbij gaat als vrije loopzijn loop neemt - we kunnen het niet bevatten

want wij zijn klein van stuk en kort van duur slechts onderhuurders in het voorbij gaan


2. TulpenkindEwout Visscher (Creil)

Met de klei tot aan mijn enkelsen mijn hoofd net boven peilsta ik tulpen te onthoofdenbij een boer, net onder Creil.

De tragiek van vruchtbaar land,verzadigd en gecultiveerd.Waar kromme lijnen spannend zijn,de horizon het landschap domineert.

Daar, daar kom ik vandaanen ik zal er blijven komen.Al was het voor de wind, of tegen,de oneindig lange rijen bomen.

Getekend door het menselijk ontwerpheeft toch de lucht vrij spel gekregen.Zij raakt haar aan en speelt ermee,waar ooit de zee werd voortgedreven.

Hier sta ik dan, rasechte polderjongen,tussen kleuren golvend op de wind.Ik buk mij weer, strek, pluk en bedenk:dit zijn mijn roots, ik ben een tulpenkind!


3. SwifterbantmensenJohn Zwart (Swifterbant)

Klokbekers liggen in de grond,asvlek merkt het haardvuur;tij vloeide zorgzaam sediment,conserveerde oercultuur. Onberoerd bleef het daar rusten tot het opeens te kijken lag.

Nieuw land duikt op, dijkomringd als gold het hier de jongste dag. Maar dit is ouder dan het oude - waar dagelijks werd rondgewroet - hier toont zich even prehistorie totdat die dragline graven moet.


4. Almere bij nachtCoby Poelman-Duisterwinkel (Almere)

Hemellichamenwelven zichover het goudgele vlas,het stadshart metverlaten terrastot boven de havenwaar het water zal kerenook als het nacht isin Almere.


5. Waar ik woon?Marrie Rusch-Heite (Emmeloord)

Ik woon in het huis op nummer zevenom met de broeders de bijbel te lezenik woon in het huis ernaasttwee kinderen ben ik zonder haastik woon in de kinderboerderij naast de schoolin het hok van het hangbuikzwijnzijn zwerende ogen zijn de mijn’ ik woon in de woonboot bij de brug met kachel en waterturenik kruip in de kleine schuur op de wal enloer naar de overburenik woon bij de Turkm’n blauwe koolrabiwangik hang in de nevelde webben vol rijm heb ik zelf gehaaktde bloemenzaakgeur mij eigen gemaaktmaar het eigenst is mij de es bij de brugz’n stamoog, de besneeuwde boogkon de wenk van mijn vader zijn.


7. ThuisMaria van Daalen (Almere)

mijn Sepiastraat is okergeel // de hoge lucht ziet blauw

zonlicht opent raam en schaduw // zingt ik ben van jou

de hoek is rond het hart is rood // een lied dat hier begon

waar ligt het smeltpunt van geluk // en waar de horizon


8. NoordoostpolderH.W. Hoekstra (Emmeloord)

Gerucht van arbeid op de ruime akkersomlijst door helder groen van jong geboomt De kleuren fel - de lijnen strakkerdan elders. De uitgekomen droom

der pioniers. En dan de prille dorpenmet zorg gerangschikt in het vlakke land‘t Is samen tot een feest gewordenbij winterstilte en zomerbrand

De rechte dijken weren ‘t rappe waterHet land is veilig als de zee zich kromtbij storm en ontij, nu en later.Rijk polderland, goedgeefse grond.


9. ToverballenFrouke Hansum (Almere)

Bij de huizen aan het Giethoornpad in Almere-Stad

Wij zijn de toverballen van de stad, zuig, roep ons groen, jonge blommen van het echnaton. Wit ons, irritante populierenpluizen. Rij ons ijzergrijs, auto’s, voor de sport. Rode snavel in de gracht, kwaak ons oranje, als je kan. Vaders, moeders in connexxion, eet en drink, wij zijn het voorgerecht als u de stad inrijdt, uw zalm, olijven en citroen. Opa’s, oma’s in de kiekendief, wij zijn de wijn en het dessert, uw chocola en druiven.

Wij blijven jong, kleuren mee, als u de stad gegeten heeft.


10. Spegelmaten boppe LelystêdJacobus Quiryn Smink (Lelystad)

Yn ’t autorút op ’e A6 de pipen steanOp it is in Jetses op kerton mei witeBomwolriik moai tsjin it lofte blau

De symfony fan triedden en masten fanStiel en fol muzyk slipet it kabineglêsWyn dy lit ballerina’s op ien foet stean

De dames en hearen fan ’e sintrale dyStekke de polder yn guon mei sjouwurkTwa ammerkes wetterhelje oan it jok

Oaren kleie mei hege earms wanhopichDe himel oan foar al dy bliere stroomOp ’e trie dy bene oer de bosken hinne

De kabels hingje oan de beamtoppen taEn de dize dy slokt Eiffelklonen opDe stielen dragers en kleiers it sicht út

Earne yn ljochtstêden út boksen kommeTroch fiberglês en dêr hat men gjin weetFan ’t wiidskonkich polderfolk op ’e sjou

Mar de mealende ballerina’s fan ’e wynWurde mâl wat har beweecht bin se kwytDe efterútspegel bemjit har lytse maten


11. Beste stervelingFrouke Hansum (Almere)

Ik weet het, stoere man, je wasliever daar waar je normaal gesproken je spieren traint rond deze tijd, je hartslagtelt, hijgend bouwt aan een lijf dat jaren stevig blijftje kathedraal van vleestwee keer per week op helse apparatenwater wordt zweet.

Je komt hier gewoon per ongeluk,met je vrouw, een vriend, het weer was mooi, je moest en zou even mee een ritje maken, de polder in.

Nu zit je hier, in het schipop de bodem van de zee.

Je hebt geluk, het is zondagmorgenen de auto’s van de Waterlandseweg slapen nog.Nu kun je ze horen: alle woorden die je ooit gesproken hebtin de populieren, in de wind. Kies een plekje ergens onderaan een groene zuil.Of loop je liever door naar een kapelletje?


Is het geen lieflijke ontvangst,na al die drukte van daarginds?In deze ritselzaal kun je rustig oefenen,langzaam draait je denken om.Kijk omhoog naar de groene golvenzet je voet op de ribben van een kruisgewelf.

Zie hoe je stam zijn vel alvast laat glijdenbast tussen de schelpen, de wind neemt mee en brengt terug.Drink wat regen en glans in de zonlaat je bladeren maar gaan.

Leg je erbij neer:jouw kathedraal is dood.Leve de kathedraal.


12. Almeerderhout AlmereRim Sartori (Almere)

We wandelen over verlopen schelppaden enruiken de geur van vers gemaaid gras.Even stilstaan en luisteren naar het fluitconcert door het gemengd vogelkoor.

Op het uiterste puntje van een takzit een kiekendief te loeren

De waterhoentjes duikelen vrolijk in de vijver, hun kontjes hoog geheven. Een zwaan met haar kroostzwemt deftig voorbij. In de sloot klapt een vissenstaart uit het niets omhoog.

Plots vliegt een valk boven ons hoofdeen prooi in zijn poten!

Snerpende kreten uit het bos en opstuivende vogels, twee wegrennende reeën. Alles lijkt zo puur natuurlijk.

Wij worden er stil van -


13. Rode deurNiels Blomberg (Gemaal Blocq van Kuffeler)

Het werkeiland ligt in de dijkals de prooi in de python,klaar om te worden opgenomenin het land dat nog niet is.

Het huis van pompen groeit,de kolos die het water weerstaatmet de rode patrijspoortvan staal en van rubber.

Start nu de pompen, verwijder de damwand.Water slaat stuk op de muur van beton,duwt dan de deur al dichter en dichter.Veilig is hij die de pompen moet smeren.

Open de deur en ruik hoe de geurvan diesel verwaaitin de gloednieuwelandwind.


14. De KunstlinieNiels Blomberg (Almere)

Het land gaf aan het waterwat het eerst had afgenomenBezegeld en beklonkenmet een woud van palen Lieslaarzen voor de kunstStelten voor de muziekOndersteuning voor hendie de ruimte verdelenin nat en droogin hoog en laagin rood en groen en blauw Laat duizend palen groeienlaat duizend plannen bloeien

Het glazen huis koesterthet inzicht in de verdelingvan de wereld Het glazen huis biedt uitzichtop water en landop mens en dierop hemel en aarde

Leg je oor tegen de ruit en hoorhet geruis van het Weerwaterecho van de Zuiderzee.


15. De Groene Kathedraalhein walter (almere)

In dit door de hemel overdekte huis,waar kapelaan noch priester preekt,geen dominee de zondagsrust verbreekt,voelt God zich vast en zeker thuis:

een kathedraal gebouwd op drooggevallen grond, geen pracht of praal,alleen het wonderlijk verhaalvan groei, de weg omhoog.

Populieren als pilaren, en meer niet.Geen biechtstoel, ook geen altaar,nergens Christus aan het kruis,

en toch is God hier bijna tastbaar.Zijn adem, die ook Adam leven liet,maakt dit lichthuis levensvatbaar.


16. GrondleggerJustin Zaaijer (Almere)

Lieve poldergrond…

Voel je dat?Voel je wat je draagt?De grootsheid Waar je onderstaat,De wortels van een nieuw begin.

Hoor je dat?Hoor je dat De wind waaitTussen breekbare pilarenDie de hemel hoog houden.Lucht Ruimte

Zie je dat?De zon schijnt hierEen schaduwspel te spelenMet de groene ornamentenDie deze kathedraal zo sieren.Licht Tijd

Lieve poldergrond…Voel je dat?De bedrijvigheid van vingers Die beschrijven hoe ik vanuit De grond van mijn hart geniet.Leven Energie


17. Oostvaaders plassenannemieke steenbergen-spijkerman (lelystad)

Ik houd van water en de weidsheid van het landaan vogels heb ik al jong mijn hart verpand.Ik houd van hun snavels en die Belgische taferelenals of ze de godganse dag de wolken bevelente drijven als watten enthousiast als zattenboven de zuchten van de zee zo namen de beelden van zeearenden me hier meezo blik ik met ook die vogels mee naar benee. Om weer mee te stijgen en te dalen mee te reizen in hun ogen die als kleine kralen.Dagen kransen en buiken vol schransen,drijf ik mee in een der verchroomde sleeën al vliegend geven ze me waanzinnige ideeën.En ik houd van de burlende edelherten,een kennismaking met het authentieke Nederland natuur van duizenden jaren geleden.Hier heb ik net als vogels die bidden al heel wat enthousiaste kreten in stilte beleden.


18. BMX-enpetra luijten (almere)

Rol, rol, roetsj, roetsjKlabam, plof, boem

Hij vliegtZij zweeft

Ratsj, pang

Kick flipWham, sjoefff, sjoefffKedeng


19. O D E A A N F L E V O L A N DJaap van Halteren (Zeewolde)

Waar eens de zilte zee doorklieft door botters kielEn ’t stoere vissersvolk brood uit het water toogDe schipper stuurt naast God en richt het oog omhoog.Daar groeit nu golvend graan ontkiemd der aarde schoot.O stoere vissersvolk uw zilveren schat werd goud.Of heb ik met dit woord mij al te zeer verstout?

Als ik mijn ogen sluit hoor ik het eeuwig ruisenvoel ik het spattend nat nog langs de boegen bruisenzie ik een havenlicht en vrouwenogen turendoor zwarte nacht omstuwd, belevend angstig’uren.de bulderend orkaan spelend met mens en bootgebed tot God voor hen die zijn in nood.

Hier schiep de mens een tuin, een kleine HOF van Edengelijk eens Israel door de Jordaan getredenals teken van ZIJN trouw, zo gaan gebaande wegennu door de zee en wordt hierdoor verkregeneen hecht symbool van hoop der voorspraak dat weleerbewaarheid wordt het woord: DE ZEE WAS ER NIET MEER


20. Magicpetra luijten (almere)

Haar dreadlocks dansen, zijn kale kop glanst rollend, draaiend door het skatepark hij lacht, zij jumpt een air in de lucht ze doen een grab, grind, loa kang en truespin de moeder zucht zij spelen, vallen en rollen zijn één met de halfpipe spreken hun eigen taal


21. VoorjaarslegerAnnemieke van Rooijen (Dronten)

Rijdend in april langs polderlanderijenZien we van verre al hun felgekleurde kop:Soldaten, strak geschaard in rechte rijenIn eendere samenhang, de bonte vlag in top.

Trillend felle zee, vol overvloedig deinenDruppels op een eeuwig wisselend paletAlsof een reuzenhand trefzekere lijnenEn kleurenvlakken in het landschap zet.

Winterbleek laaft het hart zich aan de overdaadVan het leger dat hier weken bivakkeertEn zich in voorjaarsschreeuw te buiten gaat.

De boer verleent slechts tijdelijk deze gunst.De troepen moeten wijken; men combineertBedrijfsbelang hier moeiteloos met kunst.


22. ModderschouwFrouke Hansum (Almere)

Word wakker, mens, er groeien planken op het veld. De akker krijgt een vreemde bult. Een waterschip met bun ontworstelt zich aan golven grond.Erfenis van de verborgen zee.

Ooit zwommen er vissen in haar buik,verslonden werd ze door het slib, wachttetot de boer haar vonden pennen haar beschreven.Nu rust ze, weer toegedekt, in het talud.Vanaf de snelweg toeter ik, slaap zacht.

Ontdekt en herbegraven, een praam, een kogge, overnaadse romp, bodem karveel, een modderschouwbewaard in water. In de polder rijzen groene piramides op.

Word wakker. Even maar, is de tijd voor ons.Je handen mogen bouwen. Het oude land verwacht een nieuwe schat.

Denk een schip onder je voet.


23. Ik hoor de meeuwen mantelenannemieke steenbergen-spijkerman (lelystad)

Steeds hoor ik weer keer op keer aan beide oren over een voren ‘n zilverreiger, een arend, een ouder lied waardoor ik vertederd in lachdeuken schiet. Me verplaats naar ergens tussen die aren het gras als de polder me dit gebiedtstt, stt zegt en fluistert “stiltegebied”. En op juiste hoogte bij die verre toren aan de kust de natuur de mens in mij steeds wakker sust en kustik vertederd in lachrimpels schiet van de tonenen de streken van een prachtige karakiet.

Me verplaats met die vogels oeverloos geniet tussen het weeribbenrietDenk ... ik hou van de zachtheid van dit water de gemalen de weidsheid, het Hollandse land. Aan vogels heb ik als kind vogelbeschermend al jaren dubbel en dwars mijn hart oprecht verpand.


24. AlmereMaria van Daalen (Almere)

De zwanen zwemmen windstil in Almere.Rietkragen fluisteren. Het avondlichtschildert de grote ruime hemel dichtmet kleurig goud tussen de wolkenveren.

Zilveren vliegtuigen die hoog passeren,worden elk een knipogend landingslicht,een nieuwe ster. De nacht heeft geen gewicht.Een vleermuis tuimelt langs de coniferen.

Het lijkt zo makkelijk: maak hier een stad.Gewoon wat huizen, bomen, wegen, mensen.Het land uit zee ligt open, krijgt een naam.

Op zand met schelpen groeit een tuin, langzaam.Tussen de werkelijkheid en de wensenmaken we dagelijks ons eigen pad.


25. Wereldzee in zakformaatNiels Blomberg (IJmeer)

Dit is een wereldzee in zakformaateen Aralmeer dat niet is opgedroogdwaar af en toe een eiland wordt verhoogdmaar dat men verder bij het oude laat

Het IJmeer is een polderoceaanhet buitengaats van de Oranjesluizenhet binnengaats gezien vanaf EnkhuizenJe raakt de overzijde bijna aan

Het ziet hier wit van zeilen en van zwanendoor wateren en winden voortgedrevenDe luchten zitten vol van vogellevenen vol van kristallijne vliegtuigbanen

Hier is het water getemd door de dijkenVanaf het meer kun je alles bekijkenHier is het uitzicht nog redelijk ruim

Muiden met Muiderslot toren van Naardenplaatsen van grote historische waardeDiemercentrale getooid met een pluim

Rembrandt- en Breitner- en MondriaantorenMolens in Flevoland laten zich horenPaaseilandbeelden met Hollandse aard

Amsterdam Durgerdam Uitdam en MarkenEertijdse haven van botters en barkenDan volgt het eind bij het Markense paard


Wanneer men ooit de ruimte delen gaatin water wonen weg en nog wat zakendan zal hij nooit uit mijn geheugen rakenmijn eigen wereldzee in zakformaat


26. Rotterdamse HoekBas Visscher (Rotterdamse hoek, noord-oostpolder)

Puin uit de oorlogwerd vernuftig hergebruikt

Rotterdam, o Rotterdam,met je oude binnenstad

Nu lig je hierVoelbaar,Tastbaar,Je leven ontbloot

De angsten van de oorlogDe bommen, en de dood

Je ligt nu om de polder heen,Je beschermt boer en stedeling

Je bent zó stil…Zó stil…

De laatste bom…

echoot nóg na.


27. SchoklandJanny (Ens)

Onze Polder wijd en kaalHeeft zo zijn eigen unieke verhaalSchokland, voormalig eiland in de ZuiderzeeGaat zo maar in die polder mee

Museum Schokland, met zijn expositie’s uniekSchitterend in de zon bij ochtendkriekHaven, Kerkje, Ruïne, Vuurplaat prachtig en zowaarGesteentetuin en bezoekerscentrum zijn ook daar

Stenen in alle soorten en maten te zienEn een prachtige wandelroute bovendienVoor kinderen ook veel vertierMet rugzak op pad in deze wereld hier

Dat stukje polder geeft mij veel plezier Lekker buiten, gezond voor mens en dier Dicht bij de dijk en het water van het ketelmeerSchokkerhaven en nog veel meer

Wijd is de verte en ver is de blikHet geeft mij steeds opnieuw weer schikDit stukje Schokland, polder, waar ik niet geboren benMaar toch van hou, en wat ik ken

Gods schepping, het heeft me geraakt Door mensenhanden opnieuw tot leven gemaaktLaten we zuinig zijn op dit erfgoedHet kostte menig traan, zweet en bloed.


28. Mijmerflits van een fietser op een Almeers wortelpadFrouke Hansum (Almere)

Voorwie- /ah /\ wortel ! –/ kon / t hoog /\ \ \ laag _ au^ ach- terwiel- \ / wortel – oh gg

SShh..... Scheld zachtjes! Je stuitert op een arm van de tijdZie, de aders kloppen vlak onder de huid, wild en onstuitbaarals het eeuwig jonge bos en de zee, die lange sprongen neemt

Hou je adem in. Zweef over het stuiterpadStijg boven de huizen Kijk: het oude nieuwe groen de schittering van water

Kom met je kwast en blikken verfMaandag: Workshop MonumentMaak je ouders blijVerf de aders blauw Maak je wilde ouders

/ _ Zeeblauw \ ^- _ ^ /


29. Rode WachtersAnnemieke van Rooijen (Almere)

Dit land was ooitwoest en verlatenwie hier niet aarden konwerd weggeblazen.

Kijk naar ons kaarsrechtlijnig rood in drooggevallen zeedeert ons geen blauwe bliksemzijn wij profiel en silhouetvoor de stadvoor wie gaat of komthoe ver dan ookwaar je kracht ligt of je wortels,kijk naar onsdurf, leef, kies kleur.Kom thuis.


30. Het MuzenparkRim Sartori (Almere Muziekwijk)

Het gezin draait vrolijk rondals de wind zijn wangen bolt;blote voetjes in het gras.Soms staat het gezin bijna stilals de wind niet blazen wil;moeders ligt lekker lui in de zon.Het groene laken kort geschoren.

Het loze vissertje aan de waterkanthengelt vergeetmijnietjes voor zijn mandwandelaars lopen rustig langsterwijl een fietser naar een meisjeop skeelers sjanst.

Diffuus licht valt als heldere honingdoor de struiken en bomen.Uit Irak, de Vleugelnoot enscharlakenrood getooideen Amerikaanse Paardekastanje. Zij alle staan broederlijk bij elkaar,pronkend met hun V-gebaar.


31. KnardijkNiels Blomberg (Knardijk)

De schaduw van Lely’s liniaal,achttien en een halve kilometervan Wolderwijd naar Markermeer,op de grens van binnendijks en binnendijks

Ooit beschermde hij de weke onderbuikvan Lely’s eigen stad,stond pal in de strijdtegen het wassende waterOoit

Nu is hij de Don Quijotedie vecht tegen het waterdat al lang is weggepomptdoor de windmolens

Het groene lint is twee keer doorgekniptom het water door te laten(Ook dat nog)

Maar aan het einde staan de vogelaarsop zijn brede rug te turennaar de OostvaardersplassenHij biedt houvast aan statieven,leidt buitenlands verkeer in goede banen

Zijn rol is nog lang niet uitgespeeld


32. IJsselmeer, de bovenbuurNiels Blomberg (IJsselmeer)

Hij is de bovenbuur van FlevolandHij houdt het NAP nog wel in ereVan ons gescheiden door een dijkenrandDie doorloopt vanaf Rutten tot Almere

De bovenbuur drukt duidelijk een stempelOp ‘t daaglijks leven in de jong kleiZijn kwel schuift hij naar binnen bij de drempelZijn masten glijden aan de kim voorbij

Je ziet in Flevoland veel vogels broedenDie weten ook wel waar je wezen moetDe buurman kan ze allemaal wel voedenDe Kaderrichtlijn Water doet hem goed

Zo’n grote plas, daar kun je zwemmen, varenEn sommigen die wonen er zelfs aanDe buurman heet ze welkom op zijn barenEn ook zorgt hij voor water uit de kraan

Hij houdt van al die schaatsers als het vriestIn schaatspak of gewoon in wollen truienWanneer de scheepvaart dan voor breken kiestDan gaat de buurman maar eens lekker kruien

De bovenbuurman wil wat hoger wonenzo’n anderhalve meter zelfs wellichtHoe hoog zullen de masten zich vertonen?We wachten nu op het verhuisbericht


p33. De gang van een regendruppel.Henk Spa (Lelystad)

Als een baksteen viel ik uit de lucht, ik was daar niet alleen tijdens die vlucht.Er waren veel lotgenoten om mij heen, die waren met mij op de been.Toen viel ik met een schok op het land en zij drongen met mij in het modderige zand.Ook daar was ik niet alleen ik voelde een hoop nattigheid om mij heen.Het werd donker daar in de grond,tot ik na enigetijd een draineerbuis vond.O, wat was die buis glad en lang,hij hield mij enige tijd in gevang.Toen kwam ik in het volle licht en viel een eindje, een kleine sloot kwam in het gezicht.Vandaar kwam ik in een brede sloot, O,wat werd de wereld voor mij groot.De sloot ging over in een tocht en deze eindigde met een lange bocht.Hierna kwam ik in een breed kanaal, aan het eind er van stond een groot gemaal.Toen kreeg ik een klap een vloek een zucht, heel even zweefde ik door de lucht.Om terug te keren in een heel groot meer, O, lieve mensen daar ben ik weer.Soms voelde ik vissen om mij heen, een hele school die weer snel verdween.Toen kwam ik na verloop van tijd, ineens in botsing met een lange dijk.Daar schoof ik toen een tijd langs heen,totdat een sluiskolk en de zee verscheen.


Soms kreeg ik nog gezelschap van een boomblad mee, zij vergezelde mij een stukje naar de zee.Daar verblijf ik dan vele uren dagen maanden en jaren in een massa vol gevaren.Totdat ik weer wordt opgenomen,zo kan ik nog van vele tochten dromen.


34. dijkJaap van ‘t Riet (dijk Lelystad-Enkhuizen)

verlatenheidijs strekt zich eind’loos uitMarkerwaard is aangelegdIJsselmeer lijkt Zuiderland

ganzen trekken verderfoerageergebied zoekendvinden slechts sneeuw en mist enverlatenheid


Limburg 1. Amen in de gloriaLilian Caessens (Obbicht)

In Obbicht slingert hoger dan normaal de Maasze wringt zich in de bocht en er weer uit.

Zijn het de takken die als deken ons vanzelfsprekend uit de regen houden

of de bank die rond de boomKaapse violen draagt?

Jaar in jaar uit de eik die kringenkreunend langop kerkgangers wacht.

Straks dreigen wolken paarden naar hun stalen die gaat stalken is de Heer die komen zal.


2. Het plein der Leegte - GeleenEric van Hoof (Geleen)

het geroep van de bar verderoplost op aan de randen van dit pleinwolken zijn alle figuren die je ooit wilde

een persoon is als de wind, draaiendhij stelde zich voor als de oude Maurits en hij schuifelde als het dagboek van een herdershond

hij plaatste Pinkpop in sepia samen met cafés die langzaam wegdreven over de Rijksweg richting Maastricht

en zijn verhalen over het bombardement op de Groenstraat en die bladeren zijn droge botten die verkalkt kleur geven aan de straat

“mensen zijn sepiakleurig tegenwoordig”

de man keek over het plein ingeklemd tussen zerken met balkons waar hij als schaduw over drijft

dit plein ik heb er al die tijd alleen gezeten


3. Het plein der leegte - GeverikEric van Hoof (Geverik)

Maastricht-Aachen airport heeft vliegtuigen die verworden tot wensdromen en industrie die grenst aan verstedelijking.

Glooiende borsten verbergen de stalen erecties van de oude DSM niet meer onder die natuurlijke lingerie.

‘Ze verwekken nog steeds kinderen in die bosjes’ Logisch, want de spruiten staan als loodsen in het weiland en schaduw is altijd veiliger.

Overdag brullen boeren verwensingen over velden waar ze prikkeldraad planten en vliegtuigen zaaien.

‘s Avonds schijnen de lampen over de landingsbanen als over pleinen vol leegte.

Dit is mijn Limburg.Mijn.


4. MaastrichtCoen van Dam (Maastricht)

Ik fietste door de stratenDe straten van MaastrichtIk kon het niet latenVoelde mij verplichtEen stuk te schrijven Over gatenIn de straten Van MaastrichtEn ook al zal het wel niet batenToch schreef ik toen dit gedicht

Ik liet me niet verleiden Door voorbijfietsende meidenMet een trendy blonde lok Of een veel te korte rok’t waren zomerzwoele dagen, neeWe hadden niets te klagenToch hield ik mijn blik gerichtOp ’t straatbeeld van Maastricht

De brug die stond net openVerplicht een meter lopenDat kost tijd en tijd is geldAnders had ik reeds besteldEen biertje hier een biertje daarOp de terugweg nog een paarZo voer ik door deze stadMijn oude fiets een beetje zat


5. PhoenixLilian Caessens (Born)

Het toch al kleinzerig land neigt bruin van de modder naar de homp op het veld.

Het schrille wit ligt ver uit het zicht verderop, rottend op de vuilnisbelt.

Met een blik op de brakke zomp, de zoom van de Maas en de lichtgewicht suikerbiet.

Aan de ene kant dit, aan de andere kant jij.

Geen sinecure dit vervreemdend stapsgewijsuitzien naar alles is geweest en bijna voorbij.


6. Alla CarbonaraCartouche (Schinveld)

Hier hellen de straten licht kreunend op hun ondergrond van zand en leem - krijt, trias en carboon, leven op vindersloon patroon van baas en knecht -

naar velden geschind in eeuwenlange knoken - arbeid tot aan de grensvan woeste ‘zelkant’, bodem voor zware kostgries, eieren, spek en bonen in overvloed.

Breukvlak en beweging voelbaar nogin de zetting van de voet, de trillingvan het donker in de onderlaag waaringitzwart gestapeld goud bijeengeraapt

naar boven werd gesjouwd, geblakerdals een moedwillig aangestoken brandwoedend om de wereld weer te stotenopwaarts in de vaart van volkenbond.

Bergen kool en steen zijn in de loopvan vergruizing opgegaan in groengeloogde landschapsplooien open

verleden in antracietgrijs stof geschreven op het corps van een fanfaremaar de blues wordt hier niet meer geleefd


al walmt zij wel als carbonaraadem diep in onze longen na

in “witste nog, d’r lètstekoempel deet de lamp oeët”

van Carboon


7. MiljoenenstadDanny Danker (Roermond)

de snelheid van tijd in geleidelijk meervertraagde bewegingscheert schier en schrander aan aangedragen vrijheid voorbij

geen van de zeven verzucht een andere windmaar vraagt een omkeerbaarheid in opstand

ik, gekluisterd aan het raam van een restaurant waar veel leven voorbij loopten soms binnenkomtom honger te stillen

argentijns, ook hun keuze,kijkt hij in flits of het haar ook behaagtzij zonder aandacht voor zijn onzekerheidherschikt haar haar en kijkt wat rondals ik besluit om haar ogen

te volgen vinden die stilstand op het flets bedrukt portret van een toekomstig koning en zijn gadeboven een boog en aquariaen staar weer naar het bord voor mij

-warm vlees ingekaderdin gezond lijkend groen-


er nog valt zoveel weg te slikken om me heen worden botten blind afgeklovenen ik vrees de doden in de winter


8. Roosevelt, een laanM. Willems (Maastricht)

Hier liggen de gegoeden - immers al na middernacht - met geschikte dochters die mij niet kennenIn bedden, met een motor erin

Hoef ik nog maar minuten,wankel zonder auto, zonder fiets

Ze rollen aan, gepaarde lampenspatten pekelwater, klaar om toe te slaan

Wie duldt een snelweg in haar hart?sluip ik langs de rijen,

één verkeerde beweging en ik ben niet meer


9. Niets is onduidelijkLilian Caessens (Born)

Hier word ik wijzer, hier aan de grachtaan wie ik geworden ben.

Er is alleen maar waarheid en een kijken naar de sterren rond de straat.

Blikje hier water daar eend op de keien kopzorg langs de rug.

Het gaat vanzelf dit eigenaardig hangenhet verstaan van het grote niets.

Daarachter in de verte weet ik mij een vondeling een die terugkeert, weer verdwijnt.


10. Vrouwen van Sint AnnaMieke van Baal (Venray)

Met hun lach zonder gezichten de sporen van hun onophoudelijk pijnigenstaan zij stil en staren in de verte

Wanneer de wind waait schreeuwt één van henhun borsten reiken naar de aarde

Vrouwen zonder weg naar de werelddolen rond en rondondoordringbaar is hun taal

Wanneer de woede van de wind toeneemtwordt het geschreeuw luiderwakkert het vuur aan

Vrouwen wiens handen het strelen zijn verleerthun denken gegroeid als een abceswiegen onophoudelijk

Doodalleen in de samengebalde magertevan hun lijf - leggen zij zich op de aarde

De wolken zingen zich leegin haar naaktheid legt het watereen roos op de wond.


11. Neuriënd hoogrood liedMieke van Baal (Venlo)

Als ik kom is de lucht op zijn mooistneuriënd hoogrood lied

stap na stapdraag ik liefdevolherfstgekleurde bloemennaar je grafik dek je zachtjes toe.


12. Het zou nog zomers durenMieke van Baal (Heijen)

Dit was voor mij gewoon.Je groeide op, je ging weg.

Dit was voor mij gewoon.Kinderkleren te krap, volwassen zoon.

Nog niet. Het zou nog zomers duren.De jongen. Tas en schoenen neergesmeten.

Nog niet. Eerst het zweven in de lucht.De eindeloze rondjes op het ijs.

Nog niet. de eerste kus. De onbegrepen wirwarvan de wereld. Een welkom. Een vaarwel.

Dit was voor mij gewoon. De reiskist klaar.Verhaal verteld. De tranen van het ogenblik.


13. Op zorgeloze vleugelsMieke van Baal (Venlo)

Omdat ik weet hoe je wasbesta jeik draag je ringje allermooiste tas.

Elke dagherinnert er wel iets aan jou.

Was je die vlinder laatst?die tergend traagaan kwam vliegenuitdagend, kleurrijk

en dan dat kloekmoedigedalen en stijgen

dat wegvliegenop zorgeloze vleugels.

Alles van jou is hier.


14. verborgen rustTsila (Koningsbosch)

soms loop ik op de tast, in het volle lichtdoe ik in het donker, ook mijn ogen dichtverlang ik naar mijn binnenplaatsomsloten door vier murenalleen maar buiten, bovener is geen wind, het is er stiler raken mij slechts zonnestralen

alleen zo nu en danvliegen duiven opik kijk ze nawie ging er eerst, wie volgdemaar ze gaan tegelijk als worden ze geroependoor een stem die ik niet hoorze hebben hier geen doelzijn hier slechts om terug te keren

de klank van duivenvleugelslokt mij binnenbrengt mij ook weer buiten


15. EngelenpraatMieke van Baal (Venlo)

1Vannacht was je weer in mijn droom.Je leek zo dichttbij.Waar was het? Je lachte en zeionverstaanbare dingen.

2Vanmorgen belde je zoon,de jongste,die zijn moeder zo mist

“Dag jongen”, zeg ik, en argelooslaat ik jou praten met hem.Dezelfde raad, dezelfde stem.Vanzelf rolt engelenpraatvan moeder naar kind. Je doethet goed zo tussen ons in.


16. light verseKlari Boer (Maastricht)

het Centre Céramique ligt in Maastrichtaan een rivier met eindeloze stromenwaar mensen in de kelder samenkomenwant daar wordt met Quirien en Frits gedicht

we werken urenlang intens gerichten worden door hen aan de hand genomen“kom, leg het vast in strofen, ga niet dromen,dan komt er wel iets uit van vers of licht”

als water van de Maas dat wegloopt naar de zeelaat ik de vele woorden rustig drijvenen weet hier zit de nieuwe dichter van Maastricht

genoeg gedacht over rijm, metrum en trocheedus sluit ik af en eindig nu dit schrijvenmet stoppen wordt het wel gedicht


17. Wij wisten niet waaromMieke van Baal (Venlo)

Wij wisten niet waarom,waardoor het kwam.Jij was er alvoordat ik werd geboren.Maar als ik luisterdekon jij het horenen als jij vieldan was ik vleugellam.

Wij kleurden alles hemels-blauw, oranjerood.Geloofden in onmogelijke dingen. Zodat jij nu die vogel bent die zwevend nog kan zingen. Als ik maarin mijn handen klap en op en neer blijf springen.


18. De laatste krachttoerMieke van Baal (Venlo)

De laatste krachttoer is begonnen;van het eindeeen nieuw begin maken

met kleurkrijtmakkelijk genoeg

zo vaak hebben wijde straat in vakken verdeeldde cijferseindeloos ver uit elkaar gezetop één been gehinkeld en hetallermoeilijkste versje gezongen

Nu nog die grote sprong maken.


19. Valkenburg aan de geul...H.G.J. Ramaekers (Hulsberg)

Valkenburg, plaats waar ik ben geborenwaar nog dieren draven in alle drukteen men aangenaam stilte kan horen

Valkenburg, in de schoot der heuvelenwaar velen mijmeren en minnekozenen op een bankje kunnen keuvelen

Valkenburg, land van grot en vuursteenmijnmet zijn grote kastelen, Schaelsberg en kluisgeborgen goed om te gaan en te zijn

Valkenburg, een plaats om graag te komenwaar beekjes en beken mooi meanderendwater al eeuwen langs laten stromen

Valkenburg, product van moeder natuurwaarvan men met sterk verlangen mag hopenop een vrij voortbestaan van lange duur


20. Tot de tijd zich vertraagdeMieke van Baal (Venlo)

Het kwam zo verschrikkelijk dichtbijmaar we wilden nog niet

we treuzelden en treuzelden, trachtenzonder blikken en blozen de tijdom de tuin te leiden

verstoppertje spelen en bij hoog en laagbeweren dat er te snel was afgeteld

we nog geen tijd hadden gehadom een goede schuilplaats te zoeken

net zolang ruziën, tot de tijd zichvertraagde en wij in het donkertevreden huiswaarts gingen.


21. Op het kerkhof in Margraten...H.G.J. Ramaekers (Margraten)

Zomeravond…in alle stilte, uitrustend op een eiken bank, zit ik bij de oorlogsgraven, van hen die hun leven gaven, waarvoor onze oprechte dank… …doch ondanks alles voel ik kilte.

De kilte van dierbare doden,makkers, nog jong van lijf en geest,waarschijnlijk veilig bij de Heer,maar ik overdenk telkens weer,waren die helden niet geweest……was ons de vrede niet geboden.

Afscheid nemen van dit aardse rijk,is voor iedere mens een must,maar zó jong z´n leven geven,doet zeker de eer beleven,te genieten van vree en rust……in het heerlijke Hemelse Rijk.


22. Panorama N.Frans Terken (Noorbeek)

Vind maar eens een tuin in dit landschapvogels jagen het grijs uit de hemel verdwaalde ballon verstrikt in klimop

struiken zijn met een paletmes gesnoeid bloemschermen van de hortensiaschouderen hun waaiers in de wind

het veld loom in de paarden verguld van namiddagzonstaarten halsstarrig tegen vliegen

achterin past het vakwerkhuis afgemeten tussen fruitbomen en heuvelwacht het op de voorjaarsgasten

het tuimelraam verdraait maartse lucht ongevraagd kantelt het hier naar binnenweerzien met de eerste grond

neergelegd als in een zuurvrij kaderuitzicht met de hand gesnedenhet vergeefse van bewaren


23. KeutenbergMiel Vanstreels (Schin op Geul)

Muur der stilte,

in zijn buurtgroeit de ner-vositeit,

zie ze rijdendie zonenvan mij

enig mede-dogen is erniet bij


24. De Cauberg...H.G.J. Ramaekers, Hulsberg (Hulsberg)

Geregeld wordt deze helling genoemd,in wielersportkringen vele malen;een berg bij velen berucht en beroemd, onderwerp van lief- en leedverhalen.

Stijgingspercentage van twaalf procent,vraagt van iedereen de nodige kracht;iemand die de moordende berg goed kent,weet ook dat hij veel onheil heeft gebracht.

De wielersport in zomerse dagen,vroegere winters het sleeënd publiek, om genietend een kansje te wagen;toch krijgt deze Cauberg dikwijls kritiek.

Een afdaling is niet zonder gevaar,heeft ook levens geëist, van jong en oud;de veiligheid wordt beter, jaar na jaaren nu gaat gelukkig steeds minder fout.

De Cauberg is en blijft een momument,in ons mooi Valkenburgse Heuvelland;voor vele inwoners komt een moment,dat zij mogen rusten aan Cauberg’s rand.


25. De Limburgse mijnen...H.G.J. Ramaekers (Hulsberg)

Meer dan vijftig jaar geleden,voor’t eerst afgedaald in de mijn;voor velen was’t daar beneden,noodzakelijk om er te zijn.

De bevolking van Nederland,had behoefte aan’t zwarte goud;mijnwerkers met hun sterke hand,hakten kool, velen hadden koud.

De mijnen waren stimulans,voor de Limburgse industrie;gaven vele mensen de kans,op goed leven in harmonie.

Maar vóór de jaren zeventig,kwam voor allen de tegenslag;wat gebeurde blijft levendig,was iets dat niet gebeuren mag.

Eén voor één alle mijnen dicht,zogenaamd als overbodig,voor Haagse politiek gezwichten het was niet meer zo nódig.

Nu zijn we weer jaren later,met vervangende industrie;geen mens denkt nog aan die flater,aan moord op de mijnindustrie.


We leven in een nieuwe eeuw,om het zwarte goud of kolen,geeft men nauwelijks nog ’n schreeuw;wat nú telt is wind en molen.

de komst van hamster...bever...das,maakt Limburg weer natuurgebied,dat met heuvels en hun gewas,voor het toerisme toekomst biedt. Mijnen zijn nu geschiedenis,wat er blijft is de nostalgie,naar romantiek in duisternis,van Limburgs gouden industrie.


26. GrenzeloosMieke van Baal (Venlo)

De gedachte, dat de aarde weetwaar je bent; kracht geputafgedaaldtot je diepste wortels.

De gedachte, dat de sterren wetenwaar je bent; uit het weerlozegeklommentot je hoogste hoogte.

Nu ben je als de vogels;van de aarde niet, van de hemel niet,grenzeloosdie gedachte koester ik.


27. Het vroege zonlichtMieke van Baal (Venlo)

Uitbundig bloeien de wintertwijgen.Het vroege zonlicht glijdt vertroostendlangs de muur.Gewillig water stroomt door de rivier.

Roerloos heeft de hemel zich geopend.Een verre echo zingt herinnering.Zo licht, zo vederlicht, zo vredig.De vogels komen! Jij gaat mee.

We hebben de luiken gesloten.Bloemen gestrooid op je purperen kleed.Geboortegrond onder je kussen gelegd.Het vroege zonlicht glijdt vertroostendlangs de muur.


28. Rond als de AardeMieke van Baal (Heijen)

Hoe ik veranker in een kring van vrouwen, rond als de aarde, met opgetrokken knieën, de armen verstrengeld.

De verborgen borsten tartenoeroude krachten, het noodlot,het lied van de donkere jaren.

Wat niet loslaat, wat niet zegbaar is weerklinkt,rolt in kreten van de heuvel.

Beurtelings is moeder dochter,spreken we dezelfde taal,beurtelings is dochter kind.

Hoe ik veranker in een kringvan vrouwen, draagstersvan leven, krachten gebundeld;Een orkaan van adem.


29. MarthaMieke van Baal (Venlo)

Vandaag houd ik me op in de stad - aan de randenwaar je woonde

ik groet het huis - sta even stilwant hier tussen deze murenheb je gezongen

ik zoek de straten de pleinenwaar we zatenin de klimmende zon

ik lees de dagendie je met je woorden vuldeduurzame herinneringen

voor ze vager worden enje gezicht - je adem - je gebarenworden opgenomen, stilgelegd.


30. Het schattenboekMieke van Baal (Venlo)

Door een ruimte van bijna veertig jaarmoet ik gaanom ons terug te vindenhet schattenboek - hoe of het wasde zonde lange weg naar schoolhet knikkeren op het pleinde dag dat het gehoela hoep begon

En waar we ook waren: samen,handenvol vuurrode kersenmaar ook bramen aan doornenstruikhet echte leven wachtte ons.


31. FrombergMiel Vanstreels (Ubachsberg)

Tussen wijnrankenen vergezichten,

voor wie geenhaast heeft,

voor wie geenzin heeft

in aanklampenof gaten dichten


32. EyserbosMiel Vanstreels (Eys)

Als een engel,als een adelaar

zo moet je hier omhoog,

mijn sleurenmijn harken

‘t is geen lustvoor het oog


33. Een vaststaande gewoonteMieke van Baal (Heijen)

In dagelijkse regelmaat van avondligt de maas aan onze voeten

haar stroming, een vaststaande gewoontevanaf de dageraad rondom haar uitgestald

in doorzichtige lichtheid heeft ze de dagdoorstaan, in het ritme van hemellichamen,op de hartslag van hoogvliegers

de overgang van dag naar nacht, de schilderingvan het verdwijnend vuur is een gift

wij, die als verwondert licht trouw aan beide zijde staan, tussen ons zweeft een gedicht.


34. Je reikt alMieke van Baal (Venlo)

Je reikt al bijna achter de sterrende vrije vlucht langs lucht en water

zo hand in handlaat droom en werkelijkheidje steeds meer slapen.


35. Ooievaarspaar in hartje GennepMieke van Baal (Gennep)

Uit verre oorden zijn ze neergestreken.Met zware vleugels van de lange vlucht.Hun onberispelijk wit doet kleur verbleken.Twee aardse engelen uit een wolkenlucht.

Hooghartig klepperend spreidt hij nu zijn vlerken.Behaagd zijn wijfje met een takkendek.Verliefd beloont ze hem voor al zijn werken.Wat sprokkelwerk met zijn oranje bek.

Wie kan het paren van een ooievaar doorgronden?Zo zonder gêne op een eeuwenoud stadhuis.Al duurt het hooguit maar een paar seconden.

Na afloop buigen ze naar kerk en kruis.De zwarte ogen glanzen opgewonden.Zo dicht bij God voelt mens en dier zich thuis.


36. AvondBart Steen (Bingelrade)

Het schijnselvande maanmaaktde deken van ruststeeds lichter.

Hiermaakt de schemerzacht zingendplaats,voor een tastbare herinneringin de nacht.

Alsstemmendan verstillen,wordt zelfshet ijskoude asfaltnog zacht.


37. KamergenotHenk van Diermen (Maastricht)

Mijn dochter woont in een studentenflat;ze heeft me op een dag eens meegenomen.Zittend aan mijn bureau, vertrouwde stoel, weet ik me gastvrij daarin opgenomen.

Filmsterren hangen lachend aan de wand, omgeven door modern gevleugeld woord; in 24-karaats blauw en groen, gekleurde eigen sfeer, en niets wat hoort.

Haar ronde spiegel, tussen jonge posters, uit zich als een patrijs, de poort op buitenlucht en ’t frisse groen, geen spiegelbeeld, dat zich verstoort.

De oude stoel van oma naast een groentekist, bakstenen bijzettafels, als rotsvaste punten in een modern gemobileerde kamer, waar jong noch oud om voorrang stunten.

Mijn oude boekenplanken dragen kennis, ze buigen voor het economisch leven; naast al dat management is efficiënt aan Rembrandtbijbel ook een plaats gegeven.

‘k Hoop dat ze hier met veel plezier studeert en mocht ze in mijn stoel van studie gapen, dan vindt ze rust in oma’s oude zorg of kruipt in eigen bed om uit te slapen.


38. JuliJ.C. Aachenende (Susteren)

Overwoekerd met hoog opgeschoren onkruid

- maar er zijn ook klaprozen,de zigeunerinnen onder de bloemenen klein naïeve eikjesdie twee takken en vijf blaadjesomhoogduwenvoor een plaats onder de zon - ligt daarop zijn verroeste railste baden in de laatste stralenvan de zomerdaghet verlaten rangeerstation Susteren.


39. VrijLeo Raaphorst (Ospel, gemeente Nederweert)

Heerlijk zo te zweven,in geruisloos gerucht,gewichtloos voortgedreven,Een donsje in de lucht.

Gedachtenloos mijn denken,de tijd ontbreekt geheel,niets is er te krenken,een avondwandelimg in De Peel.

In die vrijheid zweven,los van alle aardse schijn,zo vrij, al is het maar voor even,moet heel dicht bij de hemel zijn.


40. De helling van de Sint Pietersbergannemieke steenbergen-spijkerman (Maastricht)

Denkend aan kasteel Lichtenberg Het klooster “ Slavante “en burgerij Een tiental sterke paarden en stroomopwaartsEen stad achter ons latend zie ik een brugOveral leven en vriendelijk maanlicht een gezichtDe Maas in een oudere droom voortkabbelen.

Als vonken vuurslag een vleermuis opgejaagdAan een wand laat vastklampen Bij een zandgat een trechtervormige opening. Langzaam en voorzichtig volg ik het spoorIn mijn oor richt me op de richtingMet de neus in de wind als een kind.

Hoe laat je iets uitrommelen aan klanken Met je innerlijke gids ontdekkingstochten Je kamers doorwandelen in een winternachtJezelf als vermoeide vriend mee lopen.Ik zag een tweetal op pad gaan Er schemerde een flauw licht op Maastricht.Mollen kwamen uit de grond.

En of deze steengroeve me bekend wasIk om gebrek aan weten moest bidden Begaf me gauw allesbehalve treurig op weg Spaarde uit de grond en mijn eigen mond.Deze droom roomde de regels om zin te vinden. Het was en is winter met deze mijnen boven me Water dat van een glazen plafond landde.


Bij het ontwaken een der schragen met mijn lot bewogenNog steeds een vormsel een duur levensmiddel in mijn ogenZag ik in deze duisternis vonken een ogenblik maken Zonder meer een herinnering een ach en zus en zo slaken. Als of een aardbeving de grond had geopend voor voetenIk in een nieuwe gang zou komen om even het verleden In het nu het toen te mogen bewonen tij tijd wilde verschonen.

Waagde ik me met fakkels in ongekende diepte Domweg liggend dromend in eigen bed. Wat is daar in de grond verzonken Liet men er destijds terstond in zeven dagen zoeken In deze afgelegen hoeken voor het boeken van bestaan Er klonken uit open boeken meer dan eens die ene naam. Al was leven een kluwen garen En werd dit een bijzondere droom om bestaan uit te baren.

Ik bewaar de beelden de bomen de ruimte en de salon.Bewaar elk beeld en de beeltenissen aan het plafond.Ik wees me zelf op de getekende lijnen Zonder te dolen ook de binnen en buitenste pleinen. Wellicht staan er duizenden wegen ooit open Waar denkelijk elk dier en de dingen uit biotopen De doolhoven zo helder en klaar hier gezien Jou en mij ooit vertellen wat in mergelgrond was te zien.


41. zomer in het Ingendaelelly blom (Valkenburg)

de blanke bloesem is gevalleneen loper voor de zomerbruidde junizon rijpt vrucht en veld... glanzende blaadjes in het nieuwe groeneen felle bui met frisse levensademgeeft ruisend lucht en ruimte aan de geest

de wind speelt door de takkenharpwuivende grassen fluisteren enuit de mozarthemel klinkt muziek

in zware slingers knikt de rijpe hopbedwelmend geurt de gronden dompelt het land in avondrust


42. Haiku (bontje)Jan Bontje, Spijkenisse (Maastricht)

stadswal om Maastricht -poortje niet poëtisch meer:opening gedicht


43. Reis metertijdEls Keldermans (Valkenburg aan de Geul)

Met pijn in mijn hartIk heb het gehadIk ga naar de plekEen stekVan 29 jaar geledenToen met de trein heen geredenNu met de fietsIs dat nietsAl aarzelend de ruïne bekijkenEen toerist zal blijkenDat ik ook nu genietEn een grote klaproos zietWietNee, papaverKlaverKamilleEen margrietIk heb geen verdrietDe grote rode bloem leggend op de bank als afscheidVan de strijdMet veel beleidDe foto genomenDe man met wimpel en zwaardEen ridder op het zwarte paardEen zoenend paarDan naar het schavotAlle stenen zijn kapotNaar de ridderzaalEn zonder kabaalTheatraalIn gedachten op diamanten schoenen


Zonder boenenGedanstEngelse walsDe tangoHallo, HoIk heb het zo koud en dorstTe schrijven in het belevingsboekDat lag in een hoekHet laatste poortje doorWat ik eerst niet dorstAllengs ,ik heb zo’…n dorst Doe mijJasmijnThee graagBij de Valkenburgse ruïne De toerist vandaag


44. Klokken van BeeselHanneke P.F.J. Eggels (Beesel)

De toren voerthet beieren in de morgenover het land

zo ver waaitde kersebloesem bij de Maas,dat haar klankenoeverloos witdraaienwimpelen

het beieren in de morgenover het land

rimpelen in de vorende arenhet beieren in de morgenover het land

oeverloos witwaaierenwimpelenover het land

de torenklokken


45. Limburgers van harteVol Vertrouwen (Venray)

Ons hoor je niet klagenHet bevalt ons hier bestDeze grond, deze vette kleiWaar we vele decennia geledenOp zijn neer gestrekenEen baanEen volle maagWarme voetenEen dak boven het hoofdElkaar begrijpenEn elkaar verstaanEn voor wie ietsje meer wilMag die alsjeblieft verder gaan?Wij willen onze idealen niet begravenIn het Limburgse zandWij willen gewoon meedoenIn dit shuun Limburgse landKijk…….we zijn ook al goed geïnformeerdKarnaval, De Schutterij feestenHere Geert en Rowwen HezeToon Hermans, André Rieu Fortuna- Sittard Roda JCZondags in het café een pilsje Een potje kaarten, een pijltje darten, wat biljartenZeg het nou zelfZie je het nou écht niet Geen Limburgers van geboorteMaar wel Limburgers van harte.Vol Vertrouwen uit V


46. Venray, Leunen, VeulenLeo van der Sterren (Venray)

Venrayseweg, zo smal. We moeten wijkenvoor een groene trekker met een giertank.Dit is het malse boerenland. Zelfs lijkendoden wijzen waar men door bier denkt.

De vee- en akkerman regeert het hier. Gelovig met de pet op lederhoofd.Vanuit zijn boerenhoevendom bestiertde botterik dat wat de grond belooft.

En soms wel geeft en soms niet geeft.De moeder kuurt, maar het geloof oogt groot.Het land loopt leeg, de lusten stuk gereefd – de god voedt meer dan brood bij hongersnood.

De dorpen leunen schrijlings op hun klacht.Het land heeft vast het land. Geen bierhuis, winkel,of vlag. En school verbruit het beetje kracht van elke stuk gelulde boerenkinkel.

Gevloeide mest die moederachtig stinkt.Een groene trekker sleept een knalrood eilandnaar zee. Het land heeft steeds de regels. Hinkteen veulen, lamgevleugeld, in een weiland.


47. ‘n Dichter is altijd in de buurtAnonima (America)

Daar waar de dichter gaat binnen, boven of buiten Nederland.

Het isin de buurtvan hem of haarelk moment.

Zij of hij maakthet plein, de dijkeen paleis of café.

En dé plekom zichzelfte zijn.


48. SneeuwstraatJan Huinck (Maastricht)

Piepend verstoort een late fietser de stilte van onze vers bes-neeuwde straat. Het grauwe asfalt lijkt geheel bekleed met fijne poedersuiker die al geruime tijd geruisloos uit de hemel wordt gestrooid.

Eindelijk is het stormachtig aanzwellen en afnemen van het dagelijks verkeers- lawaai gaan liggen.

Schaars oranje straatlicht kleurt deze alles bedekkende wittigheid en weerkaatst betoverend tegen de schemerige huizengalarij.

Onverwacht is deze ziekmakende overvolleverkeersader door onze woonwijk omgetoverd in een roman-tisch winterdecor.

Alhoewel het de moeizaam voortploegende fietser alleen maar mankracht kostis er geen enkele reden om zijn dynamo zo zwaar te laten zwoegen. Het metalen vastgevroren wieltje produceert slechts ker-mend krijsend piepgeluid zonder daarbij stroom of watt te wekken. De ijzige sneeuw verstopt zich fijntjesmet een slippend giergeluid tussen het dynamische karkas en de bevroren buitenband.

Terwijl de fietser langzaam verder giert, het koude duister


tegemoet, verwissel ik snel mijn trui en kleding voor een zacht fluwelen pyjama en duik met een warme kruik onder de dekens.De zwoegende weggebruiker is vanuit m’n bed niet langer zichtbaar maar hoorbaar des te meer.

De sneeuw werkt echter als een dempende witte deken die al gauw het laatste beetje decibel tot nul heeft gereduceerd.

Behaaglijk draai ik me om in bed, nog nagenietend van deze uiterst zeldzame en aanhoudende koude stilte.

Welterusten.


49. ‘De op straat gevonden roos’Karlijn Calis (Maastricht)

‘De op straat gevonden roos’

De op straat gevonden roos,Die voor het prachtige leven koos.Die dacht, dit gaat mij veel te snel,Ik vind mijn eigen weg wel.

Hij wachtte en hij wachtte,Vertrapt en meegesleurd,Zou nog meer pijn,De pijn verzachten?

Hij lag daar maar,Droogde op,En toen de zon weer opkwam,Zei hij: ‘STOP’.

En nu sta ik op en ik loop,Ik laat mijn eigen leven niet op z’n beloop.Gisteren was de dag dat ik in mijn tranen verzoop,Vandaag heb ik weer nieuwe hoop.

De op straat gevonden roos,Die voor een andere weg koos,Die dacht dit gaat me veel te snel,Ik vind mijn eigen weg wel.


50. Het steile padels keldermans (Gulpen)

Het pad naar boven Lekker weg van de wegZegStijl Met stijlHand in hand zoals het hoortNiet door de draaipoortHijgend als een paardIn een slakkenvaartEindelijk een bankje in zichtIk draai me om, wat een uitzichtEen appeltje voor de dorstEn een theedoek zodat ik niet morstSchillend in vier partenDe vermoeidheid speelde ons partenZoet zaten we te pratenDat hadden de twee dames ook in de gatenNa wat rustEn de dorst geblustDe bocht om naar de topKom op, kom naar nog een bocht of tweeIs er de topEn dan gaan we stijl naar beneeOnderweg zien we nog een bankDaar zitten de twee dames op een mooie blanke bankNog een inspecterende heer tellendVertellendOver de bloemen en de beestenLiepen we naar het vastgenagelde kopje koffieIn gedachten drinkend aan een mokKijkend naar de koekenpan zittende fiets


Pompend aan de de waterfietspomp zien we nietsDe lamp geeft geen lichtAllichtHet is hergebruikte kunstKunst Om te bedenkenKunstOm een glimVan een lachTe schenken


51. Sjins BoulevardEls Keldermans (Schin op Geul)

In de voorstad van valkenburgOp Sjins boulevardWerd de kerst ietwat verwardDoor een windvlaagStrandde de kerstboom zacht In de sneeuwvachtMet allen, veerde hij weer opAl schuivend overeindDoor de shovel Jofel tot een feest eindDoor de gezamenlijke duitenSchitterde de boom in alle ruitenTot groot vermaak

Na oud jaar gestaaktWerd er koninklijk geruimdEen takkenwerkAfgezaagdOntgroend tot de topIn mootjes die troep Hard verwarmend lekker platHij heeft een mooie tijd gehadDe ongewilde kou bracht brandhout meeAlleen, Als hij ijs en ijskoud isBrand hij tervreeZu Sammen, met een borrel naderhandWerd er gelachen met standLangs het strand van schoon witte smart


52. [ Marjolein ]Emile Budé (Maastricht)

Daar zie ik je staan, je voeten op de kleinste korrel krijt, je bloei ongenaakt, in blakende kleur strooit de vruchtbaarheid

je purperrode geuren, dalen van een bloemgewassen laken

Lokken je tuilachtige pluimen warmteminnend over de flanken, in de lendenen boeien mij de sprongen van de sprinkhaan


53. NovemberI.C van Wijk-Smit (Geysteren)

De grauwe morgen glijdttijdloos over in een grijze middageen donkere dampige dag begint

Mistflarden stijgen uit de grond naar bovenverwaaien in het bos uiteen

Een vleugje flauwe zon breekt door de wolkenstofzonnestralen ziften tussen kale stammen door

Als betoverd lopen we over de fairwayswitglanzend glinstert het gras op de baanzoekend naar de bal om verder te gaan

de zachte grond veert onder onze voetenkristallen rijgen zich aan takken en aan sparrener is geen wind die wil verwarren

De prikkelkou weeft wolkjes voor ons uitstevig doorstappend spelen we ons behaaglijk warm

Het is rustig in het bosnevel smoort elk geluid


54. acht treden hoogRita (Duras)

acht treden hoog omhelst hij mij streelt striemend zacht mijn wangen

rondomwiegende stilteeen zuchtje warmteaait mijn rug

twee takjes ververstrooid gefladdergezelschap van een mus

terwijl ik mijin bochten wringen rek en strek en hang

bloedt langs mijn vingerszurig roodde vrucht van zijn bestaan

verzadigd en gekraaktloop ik de weg terug

mijn emmertje tot boven volmet krieken en geluk


55. de merelflatRita (Duras)

in onze kamperfoelie huisteen schattig merelpaarze voelen er zich o zo goed

het drukke winterrestaurantjeis nu een heuse merelflat…

van uit hun pergolaatjevliegen ze heen en weerof stoppen zich deskundig wegin onze grote groene hegwaar ook de mussen wonen

een and’re keer scheren ze “whoesj”over de groententuinde boomgaard in

je vindt er zoveel lekkerstenminste… als je vliegen kan

soms willen ze gewoon eens uitze zitten dan met ronde borsten vrolijk luid gekwietboven op het druivenrekvan waar je alles ziet

wij zijn heel blij met onze buurtjeshier is een plek voor iedereenook in de vlier wacht nog een nestwie weet kan jij daarheen


56. Verdriet van LimburgIes Janssen (Herkenbosch)

Nee ik ben niet gevraagd om te komen Nee ze hebben mij niet binnengehaaldNee er stond geen welkomstcomité klaarAls Brabander naar Roerdalen/Herkenbosch- Het verdriet van Limburg kende ik toen nog nietIk, Koningsgezinde temidden van de vlaggenlozeZe hadden het over het Bourgondische, carnavaleske,gezelligheid troef, aspergevelden en vergezichtenMaar niemand hier zegt “goeie dag”: geen goede morgen, geen goede middag, geen goede avond; mombakkesenCarnaval is hier uitgestorven, een welleer waarop men nu nog zuur lacht - ook de kerk is stiekem leegDe mannen stoere binken en rollenpatroon dialect vastMen weet niet hoe snel de asperges, dat witte goud,uit de molshopen te steken en naar de “Preuzen” te brengenWij lopen hier op prei, biet en kartonnen kruimelvlaai Nee ze gaan zo aan je voorbij, alsof je niet bestaat; een scheet bent- een niet geïntegreerde allochtoon die hun “enne” niet spreektHet verdriet van Limburg; de penetratie in de reet van Duits-land.

Mijn vlag, de nationale driekleur hangt er hier altijd eenzaam bij.

flevo_limbl_8_feb_v2

Documents

Transcript of flevo_limbl_8_feb_v2