denbellemanverschijnt in ieder seizoen / zomer 2012 - nr. 11

ronsisch onafhankelijk blad

Beste lezerBeste stemuitbrengers

Ten eerste wil Den Belleman zich verontschuldigen voor het laattijdig verschijnen van deze editie. Onze lezers begrijpen echter al lang dat ons soms tijd ontbreekt om een volledige redactie samen te stellen, in de hoop u enkel het beste te brengen. Nogmaals, onze excuses, maar we kunnen echter niet beloven dat het niet meer zal gebeuren. Tijdens deze editie staan we graag even stil bij de aankomende verkiezingen van 13 oktober. U zal waarschijnlijk al overladen zijn door flyers, affiches, handdrukken en brede glimlachen van de lokale politici. Enkelen van hen zullen de komende vijf jaar onze stad besturen, het is dus uiterst belangrijk de tendensen, opstellingen en tactieken op de voet bij te houden. Niemand houdt in oktober uw hand vast, niemand anders, behalve u kleurt het bolletje rood. We willen dan ook de onverschilligheid die bij sommige burgers heerst, en bijgevolg een onverschillige stem uitbrengen, hekelen. Niets is meer belastend voor een democratie dan onverschilligheid. Kritisch denken ligt aan de basis van de moderne, en vrije samenleving waar wij vandaag in leven. Houde ze in stand. In de teksten die volgen na deze inleiding worden standpunten ingenomen door redactieleden. Sommigen pakken het satirisch aan, met de vinger op de wonde, anderen bekijken het dan weer puur rationeel. We zijn er immers van overtuigd dat elk van u zijn gading zal vinden, en eveneens een lachtraan zal wegpinken. Tijdens deze editie van Den Belleman vindt u uiteraard opnieuw de pennenvruchten van onze vriend en trouwe medewerker José Plume weer. Doorheen het gekrabbel van de andere redactieleden, schrijft José gestaag verder over wat hij ziet in zijn achteruitkijkspiegel. En ondertussen cruiset hij door, op een gezapig, onverstoorbaar tempo. Mei de complimenten vaanDen Belleman

kiezen is verliezen

STEM RONSE

denbelleman2

de filosoof dicteert 3 het kegelspel

de marketeer analyseert 4 kiezen in tijden van opportunisme

de chemicus blaast de boel op 5 alles heeft een perspectief... van opzij bekeken

den bommel 6 -7 een blik in de achteruitkijkspiegel

met de stethoscoop 8 -9 de kogel is door de kerk

joost vertelt 10 spiegeltje, spiegeltje aan de wand...

Michel ferme le rideau 11 waarom ronse geen nood heeft aan een grote kuising

Ons team

Hoofdredactie :

Yann Verhellen Voorzitter en eindredacteur

Jonathan Jouret Ondervoorzitter en eindredacteur

Medewerkers :

Yann Verhellen Jonathan Jouret José Plume Jonathan Sadaune Joost Elet Jeroen Reygaet

Contactgegevens :

denbelleman@gmail.com Gsm 0477 18 55 90 http://issuu.com/denbelleman

Uitgegeven door : Design & Publishing group bvba

Den Belleman wordt gedrukt envormgegeven door Grafoman op hoogwaardig ecologisch verantwoord recyclagepapier.

potlood niet bevochtigenstembiljet niet inslikken

3denbellemande filosoof dicteert

Jonathan Sadaune

“I would rather be an opportunist and float than to go to the bottom with my principles around my neck.” - officieuze slogan van menige politieke partij in Ronse, oorspronkelijk van Stanley Baldwin (1867-1947), voormalig

eerste minister van Groot- Brittannië.

het kegelspelHet beloven in Ronse interessante gemeenteraadsverkiezingen te worden, ko-mende 14 oktober. Op de kleurrijke CD&V-lijst prijken onder andere een zwarte gordel, een roos hemd en enkele bleekgroene sujetten. De zwarte gordel deinst er niet voor terug om tegen kritische burgers met een houdgreep of ippon te dreigen wanneer ze te lastige vragen stellen. Het roze hemd heeft de gladheid en het verstand van een paling. En de bleekgroene sujetten vinden zichzelf zo lachwekkend dat ze hun stemmen en politieke relevantie opofferen ter meer-dere eer en glorie van een partij die even ecologisch is als het water uit de Molenbeek drinkbaar. De socialisten hebben het blijkbaar zo bruin gebakken dat hun voormalige kartelpartner gevlucht is in de armen van CD&V, een partij die ideologisch zo ver van het ecologisme verwijderd is, dat geen enkele andere plaatselijke Groen-afdeling in Vlaanderen het in haar hoofd haalt er een lijst mee te delen. Dat je inzake het respect voor samenwerkingspartners of het nakomen van beloftes bij sp.a Ronse aan het verkeerde adres bent, weten ze nu bij Groen. Al is het nog maar de vraag of ze beter af zijn bij CD&V, dat op dat vlak een slechte reputatie heeft die verder strekt dan de prachtige heuvels die Ronse omringen.

Voeg daarbij de liberalen (die tot voor kort bijna even veel partijen als kiezers leken te hebben) en de immer populaire Vlaamse Bruinhemden (afgekort VB) en je krijgt al een bont allegaartje van politieke partijen en politici waaruit de Ronsenaar kan kiezen. Maar dan zijn we de N-VA vergeten en haar nieuwe jon-gerenafdeling, JOG (Jong Opportunistisch Geweld). Nog niet zo lang geleden be-zorgde de Vlaams-nationalistische bloedarmoede in Ronse Matthias Diependa-ele, Vlaams parlementslid voor N-VA uit Zottegem, kopzorgen. Paul Carteus werd ternauwernood opgerakeld, met als opdracht een afdeling die naam waardig uit te bouwen. En het moet gezegd, op relatief korte tijd heeft Carteus een gemoti-veerd team kunnen samenbrengen dat zich komende oktober als uitdager van het huidige bestuur kan opwerpen. Al kan hij niet alle pluimen van de plotse populariteit van plaatselijke N-VA-bestuurszetels op zijn hoed steken. Hoewel Ronse tijdens de laatste federale verkiezingen één van de enige bastions was waar geel-zwart niet de voornaamste politieke kleuren werden, schoot N-VA ook hier als een paddenstoel uit de grond. En wie als kaper op de kust de wind in de zeilen heeft, stelt vast dat velen plots willen meevaren.

Wie immers met enige voorkennis een blik werpt op de lijst van nieuwkomers bij N-VA Ronse, kan daar twee mogelijke conclusies uit trekken. Ofwel hebben ze een Ronsische en jonge variant van Siegfried Bracke, die er luttele decennia over deed om links en rechts correct van elkaar te onderscheiden, binnenge-haald. Ofwel is de Bracke van Ronse, in tegenstelling tot het origineel exemplaar, dezelfde linkse en progressieve jongen die hij enkele jaren geleden beweerde te zijn. Samengevat, ofwel deinst de Vlaams-nationalistische partij er niet voor terug om leden binnen te halen die ideologisch gezien nogal drastisch het geweer van schouder durven veranderen (naargelang het politieke klimaat), ofwel is de ideo-logische spreidstand binnen de partij evident, maar verklaarbaar door haar nood aan leden en honger naar macht. Ofwel heeft ze opportunistische leden, ofwel is haar partijleiding opportunistisch. In dat opzicht verschilt de derde hond in het kegelspel van de Ronsische politiek (het VB buiten beschouwing gelaten) in niets van de twee andere. Een mens zou haast beginnen denken dat de politici in Ronse even allergisch zijn aan hun kiezers als andersom.

denbelleman4 de marketeer

analyseert

Hoewel de professionele gravitatie mij uit de Ronsische heimat heeft wegge-zogen en mij heden meevoert richting andere oorden, blijf ik tot in de diepste dimensies van mijn wezen een volbloed Ronsenaar. Daarom kan ik ook vanuit een oprecht gevoel en een zuiver geweten zeggen dat ik me grote zorgen maak. De berichten die zich de voorbije maanden hebben geaccumuleerd in mijn oorschelpen, notitieboekjes en mailbox zijn verontrustend. Ronse lijkt het toneel te zijn van een groteske danse macabre met persoonlijke ambitie als drijfveer en macht als inzet. Politiek is een vuil spel, en iemand moet het spelen. Maar mogen we dit ten koste laten gaan van ethische principes en de ultieme finaliteit van gemeentepolitiek : het welvaren van de gemeenschap op lange termijn ?

Het politieke ambt is een beroep geworden, de partij een oligarchisch ge-structureerd bedrijf op een oligopolistische markt en het zoön politicon een sluwe carrièrewezel.

Politici moeten ambitieus zijn, dat zit in de aard van het dier. Maar als macht en het persoonlijke carrièretraject het doel worden, en politiek een middel, dan belanden we in een moreel vacuüm. De geloofwaardigheid van de poli-tiek staat of valt met principes en een correcte ethiek, vertrekkend vanuit een humanistisch mensbeeld. Het maakt me alleszins misselijk om te moeten vaststellen dat de Ronsische politieke kaste hier ostentatief de voeten aan veegt.

Uit een gesprek met een vooraanstaand figuur binnen de Ronsische CD&V viel op te maken dat hij politiek ziet als een sport, en als sporter doe je nu eenmaal alles om te winnen. Een ander prominent figuur, ditmaal van de Ronsische sp.a wist me te vertellen dat hij zijn politiek idealisme helemaal heeft laten varen. Het enige wat hem nog interesseerde was het zo ver mo-gelijk schoppen. De opportunist bekent en geeft daarbovenop ook nog een bloemlezing uit Machiavelli. Twee zeer pijnlijke momenten. Bijna even pijn-lijk als de beweging van Groen Ronse, dat zichzelf ziet oplossen in een vaal oranje. De linkse kiezer kan de pot op. Schaakmat Wouter. Krijgen die tsjeven soms training in opportunisme ? Desgevallend kan men daar ten rade gaan bij de ongekroonde koning van het opportunisme. Al is het de vraag hoe lang men bij de CD&V de capriolen van zijne gladde rooshemdigheid nog kan ver-dragen ? Zijn mes blijft alleszins gezwind door de ruggen klieven.

Opportunisme kent vele vormen en gezichten. Meestappen in een snel groei-ende politieke beweging teneinde het eigen machtsreservoir te vullen is bon ton. Hierbij ideologische principes of persoonlijke standpunten verloochenen is vrij standaard. De N-VA is door haar succes een magneet geworden voor eergierige tafelspringers en ander opportunistisch gespuis. Wij hopen dat de leden van de Nieuwbakken Vlaamse Alliantie in Ronse hun drive naar succes willen omzetten in een engagement. Het is afwachten of de jonge equipe van Paul Carteus het suivisme kan overwinnen. Brengen zij visie, en is de jonge garde bereid mee te stappen in een lange-termijnproject ? Hopelijk is de of-fensieve attitude van enkele partijleden geen omen.

Opportunisme gedijt het best waar onzekerheid heerst. Het Ronse van van-daag is een speeltuin voor machtslustige pokerspelers. Houd uw ogen en oren open, beste lezer. Het worden ongemeen spannende tijden voor Ronse. Besef dat we enkel samen vooruit kunnen, wars van partijpolitiek. Oppor-tunistische kortzichtigheid zal ons niks opbrengen. Wij kunnen enkel onze eeuwige boodschap herhalen (zo gaat dat met moraliserende types) : Tuupe !

‘One man’s opportunism is another

man’s states-manship.’ – Milton Friedman

kiezen in tijden van opportunisme

Yann Verhellen

5denbelleman

Jonathan Jouret

Toen een nieuweling uit de Ronsische politieke scène mij verweet een ‘linkse rat’ te zijn en het daarnaast ook niet kon laten mij te associëren met iemand die zijn nek niet durft uit te steken wist ik al op voorhand dat de tijd in mijn nadeel ging spelen om de persoon in kwestie in te lichten over mijn gedachtegoed. Ik zie mijn kans schoon om dit forum te gebruiken om het een en ander recht te zetten. Daarenbo-ven drink ik nu koffie, terwijl ik die bewuste avond een Romy vast had.

Vooreerst vind ik het nogal stoem (om een Antwerps woord te gebruiken) van de persoon in kwestie om mij een rat te noemen. Ik was mij op regelmatige basis (da-gelijks als het wat meezit) en verspreid voor zover ik weet geen vieze ziektes (gelieve te informeren bij menig vrouwelijk Ronsische schones, welke ik om verstaanbare re-denen niet bij naam zal vernoemen). Daarenboven is het niet omdat mijn grootou-ders, overgrootouders en bedbedovergrootouders socialisten waren dat ik de facto ook het bolletje rood kleur. Het stoort me trouwens enorm dat een jongeman, die naar mijn mening met een open blik in de wereld zou moeten staan, zo’n eng zicht heeft op de politiek en bijgevolg de situatie waarin Ronse zich bevindt.

Verder stamelde betrokken iets met ‘Mohammed’ en ‘portefeuille’. Wat hij zei ben ik bewust vergeten. Afijn, ik neem het hem niet kwalijk. Ik zou hem gewoon graag willen vragen dergelijke uitspraken te houden voor tijdens partijbureaus of besloten Facebookgroepen. Alvast bedankt.

Niettegenstaande de nogal ‘foute’ opmerkingen waren er wel enkele interessante gegevens. Zo moest ik mij verdedigen voor mijn gedachtegoed. Goed, laat ik het dan hier ook eens doen.

Ik ben een socialist, ja, maar geen sp.a’er. Ik ben in die zin socialist dat ik wil dat het voor iedereen goed is op deze planeet. Dat het voor iedereen goed is om er te leven. Voor sommigen overleven.

Dat ik er absoluut geen probleem mee heb hard te moeten werken en op het einde van de maand meer dan 50% van mijn brutosalaris af te staan vertelde ik er ook bij. Waarom ik geen sp.a’er ben ? Omdat het goedkope cliëntelisme van sommige mandatarissen mij enorm voor de borst stoot. Op deze verfoeilijke manier helpen we Ronse niet vooruit, integendeel, het dal wordt er alleen maar dieper door. En wij maar betalen… Het maakt helemaal niet uit op welke partij ik stem. Ik hoop alleen maar dat iedereen Ronse stemt. Ik hoop daarbij dat mensen doorzien dat sommigen niet Ronse zijn, maar Ronse gebruiken. Om op te klimmen naar een hoger echelon, om in de picture te staan, om zich te kunnen bevinden in dat selecte groepje. En dat groepje dan opnieuw gebruiken om weer een laddertje hoger te kruipen, met de ellebogen wijd gespreid. Aan dergelijke figuren wil ik vragen dat zij kleur bekennen. Dat ze er voor uitkomen. Zodat, wanneer ze met de hulp van de Ronsenaar (die trouwens dringend een sterke personality nodig heeft op een hoger niveau) geraakt zijn waar ze wilden geraken, ook eens iets kunnen terugdoen. Zodat we weten aan wiens deur we moeten gaan kloppen om die N60 eindelijk eens door te trekken, om Ronse nationaal de uitstraling te geven die het verdient. En dan maar hopen dat de persoon in kwestie open doet, als hij überhaupt nog in Ronse woont, of een villa betrekt in een van de chique Brusselse buitenwijken. Mag ik u vragen goede Ronsenaars om op 2 vragen te beantwoorden op 14 oktober :1° Wat heeft deze persoon al voor Ronse gedaan (zonder eigenbelangen) 2° Wat kan deze persoon voor Ronse betekenen (en niet : wat kan deze persoon voor mij betekenen).Bedankt.

alles heeft een perspectief… van opzij bekeken

Het slechtste dat een reporter kan doen is over zijn eigen gevoelens praten of schrijven. Het is een ongeschreven wet. Maar wetten zijn er nu immers om te overtreden. Hierna volgt een openhartig

discours interne van ondergete-kende.

de chemicus blaast de boel op

den bommeldenbelleman6

De nakende inhuldiging van de prachtige locatie waar voortaan de Stedelijke Academie voor Artistieke Vorming zal gehuisvest zijn was de gelegenheid om even een blik in onze achteruitkijkspiegel te werpen en aldus enkele persoonlijke herinneringen op te rakelen in verband met deze in 1867 opgerichte onderwijsinstelling die gemeenzaam

‘De Muziek-school’ werd ge-noemd.

Als kind maakte ik voor het eerst kennis met de school tijdens het laatste oorlogsjaar. In deze periode werden de lessen gegeven in de Vanhovestraat en de basisbegrippen van de notenleer werden ons bijgebracht door de heer Paul Vandenhoecke, een jonge Ronsenaar die gedurende meer dan dertig jaar als hobo solo verbonden was aan het Omroeporkest van het toenmalige N.I.R. (de huidige V.R.T.).

Het jaar nadien verhuisden wij naar een oud schoolgebouw in de Zuidstraat, gelegen op de plaats waar in oktober 1958 een nieuw gebouw zou verrijzen waar gedurende meer dan een halve eeuw de Ronsese jeugd zou kunnen ingewijd worden in de geheimen van de muziek, eurythmie, voordracht en toneelspeelkunst. Later werden daar nog beeldende kunsten aan toegevoegd.

Eer het zover was dienden wij ons echter tevreden te stellen met een veel be-scheidener huisvesting waar de brave Michel Vanopbroecke voor de aanvang van de lessen in de winter nog de kolenkachels diende aan te steken om er voor de zorgen dat de jonge Ronsese musici in spe, of wat daar moest voor doorgaan, niet doodvroren bij hun poging de muziektheorie onder de knie te krijgen of het instrument van hun keuze te leren bespelen. Dat dit laatste bij de ene al beter lukte dan bij de andere blijkt uit het feit dat van de duizenden leerlingen die in de loop der jaren hun broek versleten in de Zuidstraat er vele tientallen later hun weg vonden naar het hoger kunstonderwijs en naar een vruchtbare carrière in de muziekwereld.

Onze muziekacademie genoot dan ook steeds een zeer goede reputatie waar talrijke andere gemeentelijke muziekscholen- en academies zich konden aan spiegelen. Dit was vooral te danken aan een keur van schitterende leraars en een bekwame directie. Persoonlijk bewaar ik de beste herinneringen aan de kleurrijke leraar notenleer Ephrem Delmotte, juffrouw Godelieve Suys (noten-leer hogere graad), mijn leraar klarinet Omer Devrieze en directeur Georges Lonque, tevens leraar harmonie.

Terugdenkend aan mijn negenjarige opleiding aan onze muziekacademie is het steevast de figuur van directeur Lonque die me uit een ver verleden voor de geest komt. Ik geloof niet dat ik deze zachtaardige kunstenaar ook maar éénmaal heb gezien zonder sigaret in de mondhoek, waarbij de Asse veelal terechtkwam in zijn weelderige baard en op zijn kledij. Altijd zweefde Georges Lonque in een wolk van tabaksrook, ook tijdens de lessen. Met de heden-daagse reglementering van het rookverbod zou hij het ongetwijfeld zeer lastig gehad hebben. Maar dit terzijde.

Georges Lonque werd geboren te Gent op 8 november 1900 in het zeer mu-zikale gezin Lonque-Deporre. Reeds op zeer jeugdige leeftijd ontving hij het eerste muziekonderricht van zijn vader, die leraar alt-viool was aan het Ko-ninklijk Muziekconservatorium te Gent en een bekend componist. Ook de jongere zonen Théo en Armand waren muzikant en speelden respectievelijk cello en piano.

een blik in deachteruitkijkspiegel

José Plume

den bommel 7denbelleman

Op elfjarige leeftijd werd Georges ingeschreven als leerling aan het Gentse conservatorium en be-haalde er achtereenvolgens eerste prijzen notenleer, viool, kamermuziek, harmonie, contrapunt en fuga. Vervolmakingscursussen volgde hij bij Leo Moeremans, Emile Mathieu en Martin Luns-sens ter voorbereiding op de prestigieuze compositiewedstrijd ‘Prijs van Rome’. In 1927 behaalde hij een tweede prijs in deze wedstrijd en deed dit twee jaar later nog eens over. Ter aanmoediging ontving hij van overheidswege een studiebeurs die hem toeliet een kunstreis te ondernemen in Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk. Tijdens concerten en operavoorstellingen maakte hij er ken-nis met meesters als Richard Strauss en Chalk, leiders van de Weense opera en raakte aldus ook bevriend met Robert Heger en Pierné van de opera van Parijs.

Inmiddels had Georges Lonque zich ontpopt tot een talentrijk en productief componist. De lijst van zijn werken, het weze liederen, cantates, klavierstukken of werken voor viool, cello en orkest is te lang om op te noemen. Voor zijn werk ‘Aura’ (1930) werd hem de prijs van de stichting Koningin Elisabeth toegekend. Eerder had hij ook reeds de compositieprijs Emile Mathieu in de wacht gesleept. In 1949 werd Georges Lonque benoemd tot lid van de ‘Société des Composi-teurs Belges’, waarvan het voorzitterschap werd waargenomen door Meester Jozef Jongen. In ditzelfde jaar werd hem door de vereniging ‘Arts, Sciences et Let-tres’ te Parijs een gouden medaille toegekend voor opvoeringen en uitgaven van zijn werken in Frankrijk.

Vermeldenswaard is ook het feit dat vele van Georges Lonque’s composities in binnen- en buitenland herhaaldelijk werden geprogrammeerd door grote dirigenten als Daniel Sternefeld, Franz André, Léonce Gras en vele anderen. In 1932 werd de gevierde toondichter benoemd als professor harmonie aan het Koninklijk Muziekconservatorium te Gent en in deze stad was hij als uitvoerend kunstenaar gedurende achttien jaar actief als viool solo bij het orkest van de opera.

In 1938 werd Georges Lonque benoemd tot directeur van de stedelijke muziekacademie te Ronse. Een laatste wapenfeit van directeur Lonque naar hetwelk wij nog willen verwijzen is de stichting te Ronse van de V.Z.W. ‘De Vrienden van de Muziekaca-demie’ waar hij samen met voorzitter Michel Van Caeneghem instond voor de organisatie van tientallen hoogstaande con-certen ten behoeve van onze muziekminnende stadgenoten.In 1963 zette Georges Lonque een punt achter een zeer vruchtbare loopbaan. Hij overleed te Brussel op 3 maart 1967.

De mooie erfenis die Georges Lonque Ronse naliet in de vorm van een bloeiende muziekacademie was bij diens opvolgers Guy Duyck en Filip Brys zeker in goede handen. De 1289 leerlingen, waarvan ruim 800 voor de richting muziek – de bijafdelingen Kluisbergen, Maarkedal en Brakel buiten beschouwing gelaten

– die de academie vandaag doet uit zijn voegen barsten is daar-van het bewijs. Het gloednieuwe schoolgebouw dat weldra zal worden in gebruik genomen komt er dan ook geen dag te vroeg.

denbelleman8 met de

stethoscoop

denbelleman

de kogel is door de kerk

Na enige maanden van ongetwijfeld intense deliberatie vond menig partijvoorzitter en omringend politburo de tijd rijp een minuutje in de schijnwerpers te treden – uitsluitend in het kader van de

door hen gekoesterde Transparantie, uiteraard.

Tromgeroffel weergalmde tijdens persconferenties en verrassingen schoten als vuurpijlen uit de faxmachines… waarna het stof gewoon-lijk liggen ging en bleek dat weer eens een partij zichzelf in de voet had geschoten. Een mens kan al eens gniffelen, al heb ik me toch één keer flink in mijn koffie verslikt – vide infra zou Bart De Wever zeggen.

Misschien loont het de moeite na deze stortvloed van fiere lijstpresen-taties, eigenaardige liefdesverklaringen en nietszeggende verkiezings-geloften even het politieke landschap te overschouwen ; kwestie dat ieder voor zichzelf komende oktober het juiste bolletje in kan kleuren.

In de rechterhoek vinden we flink wat volk terug dit keer : present ge-ven de usual suspects van het Vlaams Belang, Dr. Tack en zijn… euh, metgezellen ? Misschien is het beter ze niet te vermelden ; kwestie van hem niet in verlegenheid te brengen en ons een lachbui te besparen. De partij behoeft weinig bespreking ; ze is een beetje zoals neuspeu-teren in het openbaar of het regime in Syrië : je bent ervoor of erte-gen. Verder ben ik verheugd u mede te delen dat het aantal liberale partijen zich ditmaal tot één beperkt. Ik heb geen idee wat ze met die andere gedaan hebben, maar voor mij hoeft het niet bij één verdwij-ning te blijven. De nieuwkomers van de bende – we zijn nog altijd in die drukke rechterhoek – zijn allicht geen nobele onbekenden. Na de electorale lawines van 2009 en 2010 kunnen de media er amper over zwijgen. Van deze Nouvelle Alliance Flamande verwachten velen een monstersucces, al zou ikzelf dat jammer vinden. De enige verdienste die dit amalgaam van jeugdig opportunisme, rechtsliberale kleinbur-gers, Klijpebewoners en Paul Carteus immers kan voorleggen is dat ze zich gretig laat meestromen met een hype waar ze zelf volstrekt niets mee te maken heeft. Toegegeven, ze doen een verdienstelijke poging wat humor in de gemeenteraad te introduceren door elke keer in jas-met-das uniform de vrije tribune te bezetten. Geregeld checkt Den Belleman zijn mailbox om te kijken of de langverwachte aankondiging van Paul Carteus’ dieet al is gearriveerd. Ik zou het echter nogal treurig vinden om in november te moeten vaststellen dat er leden van dit ve-hikel de transfer hebben kunnen maken van de bank naar het pluche. Niet alleen omdat ik twijfel aan hun competentie, maar vooral omdat de beginselen van deze partij vertrekken vanuit een volstrekt fantas-matische werkelijkheid. Ronse een Vlaemsche stad ? Een wensdroom, nooit geweest en zal nooit zijn. Grappig dat je daarvan droomt. Grie-zelig als je er een gedachtegoed rond construeert en dit propageert.

Yoni Sadaune

met de stethoscoop 9denbelleman

Aan de linkerzijde kunnen we u met iets minder vreugde de tweede verdwijntruc van deze verkiezingen presenteren. Het ziet er immers naar uit dat de Groene beweging zichzelf op creatieve wijze heeft weten te annihileren. Als actieve voorstander van euthanasie zou ik dat natuurlijk niet mogen afkeuren… ware het niet dat ze in het proces de meest anti-ecologische partij een paar procenten cadeau doet. Het is alsof Robin Hood zichzelf een kogel door de kop zou schieten nadat hij de Sheriff van Not-tingham heeft opgenomen in zijn testament. Dit is des te treuriger voor links Ronse, dat voor dit onfortuinlijke huwelijk nog de mogelijkheid had een sympathiestem uit te brengen voor de aimabele Wouter Stockman maar wiens keuze nu gereduceerd is tot het Het Ronsisch Feestcomité aka de SPanders.

Tot slot kan niet voorbijgegaan aan die ene partij die weigert in een hoek te staan en liever altijd op alle plaatsen tegelijk is : de CD&V, vlaggenschip van conservatief Ronse. Veel woorden dienen er niet aan te worden vuil gemaakt : zolang men daar weigert de onvermijdelijke overgang te maken van patriarchaat naar burgeroorlog blijft de situatie status quo ante bellum. Allicht mikt de partij net als 6 jaar terug op de perso-nencultus rond de Opperbureaucraat en zullen ze proberen elke interne strubbeling tussen arrivistische onderofficieren te camoufleren. En intussen elk ongenoegen over het groene schijnhuwelijk de kop in proberen drukken met de impliciete belofte ze na de verkiezingen ergens in een donker hoekje van ‘t stadhuis te dumpen. Ach ja, zo ziet u maar : elke partij heeft zo haar allerindividueelste set tekortkomingen. Al valt er toch één constante te betreuren : allen lijden ze aan een chronisch gebrek aan visie. Waarom zouden de heren en dames politici hier er ook een ontwikkelen, “gevangen” als ze zijn in het keurslijf van nationaal beheerde partijen ? Lokale lijstbezetters stellen zich door de band genomen geen vragen over de lange termijn, daar dienen ideologen immers voor en die bevinden zich in Brussel. Vraagt u zich gerust af, beste lezer, wat de zin nog is van die verregaande politieke verzuiling. Waarom moet in elke stad, elk gehucht van dit land het politieke landschap een identieke reflectie zijn van het Vlaamse niveau ? Is het geen hoog tijd dat echte lokàle politieke partijen met een duidelijke langetermijnvisie spécifiek voor Ronse uit dit grijze moeras ontstaan ? Men kan riposteren : “Wat maakt dat nu uit ? Als het politieke perso-neel hetzelfde blijft dan gaan ze toch niet plotseling keihard beginnen nadenken ?” Terechte kritiek, het is geen mirakel-oplossing, maar het zou een belangrijke eerste stap zijn : de lokale politieke kaste zou verplicht worden zich onderling op een andere manier van elkaar te onderscheiden dan de kleur van het vlaggetje waarmee ze staan zwaaien.

joost verteltdenbelleman10

Heel even wanen lokale pretendenten zich boven het plebs verheven. Een glimlachje hier, een driehoekje cava daar, een mesje in de rug ginds. Het zijn glorieuze tijden voor de tandpastasmiles, de hemdjes met bedachtzame kleurschakeringen en de zorgvuldig

uitgekiende vals nonchalante haarplukjes.

Joost Elet

spiegeltje, spiegeltje aan de wand…Loze beloftes als lentebriesjes die een ietwat teleurstellende zomer van com-promisjes met motregen aankondigen. Een vernieuwde kandidatuur die de lucht nog wat grijzer kleurt. Moeten wij stemmen voor de CD&V die de ma-chine draaiende houdt ? De kandidaten gebruiken elkaars hoofd als voetsteun om reikhalzend de absolute middelmaat na te streven.

Moeten wij stemmen voor de N-VA dat eigenlijk hetzelfde is als de CD&V ? Een opportunistisch allegaartje met gebrek aan ervaring dat vindt dat u uw frieten enkel in het Nederlands mag bestellen, maar verder zodanig behoudsgezind is dat ze uit principe nooit iets harig weggooien uit de koelkast. Moeten wij stemmen voor de sp.a dat eigenlijk hetzelfde is als de CD&V ? Op de voor-grond claimt men het belang te dienen van de gewone burger terwijl zich een schimmig schaduwspel van eigenbelang afspeelt in de coulissen.

Moeten wij stemmen voor de kartel Open VLD – GB-IC, dat eigenlijk hetzelfde is als de CD&V ? Vroeger waren zij nog liberaal en neo-kapitalistisch, maar de bankencrisis heeft de doos van Pandora geopend en nu zwalpt de partij als een papieren schip over de gure Noordzee.

Moeten wij stemmen voor Groen dat eigenlijk hetzelfde is als de CD&V ? Of misschien toch maar het Vlaams Belang ? Ga lekker bruinen in Marokko en wordt bij thuiskomst gratis teruggestuurd naar uw vakantiebestemming.

Ach, alles waait over. Trends vervliegen. Mensen komen en gaan. Vernieuwing bestaat niet. Er is slechts één zekerheid. Motregenen zal het.

Toch wil ik een lans breken voor deze vaal pinkende sterren aan het overbe-licht Ronsisch firmament. Speelt eigenbelang bij een verkiezingscampagne ? Verworden idealen tot een geurloze scheet die ongemerkt oplost in het niets ? Is het machiavellistisch syndroom niet bij uitstek van toepassing op de lokale onderdeurtjes ? Dromen de politieke wannabe’s van een uitzinnig publiek dat hen op handen draagt en hun slogans blindelings mee scandeert ? Willen zij stagediven van het podium van het verkiezingsdebat, willen zij op handen ge-dragen worden terwijl hun naam over de tongen rolt in beate bewondering ? Willen zij onsterfelijk worden door die briljant uitgespeelde goal in de 94e minuut ?

Ja, zeker ! Willen wij dat niet allemaal ? Schuilt er geen klein megalomaan nar-cisje in elk van ons ? Hoeveel zijn we bereid op te geven om de eeuwige glorie te bereiken ? De ene doet het om kaderlid te worden in een groot bedrijf, de ander om een rijtje naar voor te schuiven in het kerkkoor en nog iemand anders om op de zevende plaats van de lijst te staan in plaats van de achtste. Maar voorwaar, wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. In ons hart zijn wij allemaal politiekers met een onstuitbare drang naar grootsheid en de 15 minuten van beroemdheid die ons allen voorgespiegeld is.

Het is bon ton om de politiek alles te verwijten waar wij ons zelf schuldig aan maken. De aard van het beestje beheerst nu eenmaal alle geledingen van de maatschappij. Ondertussen moeten voetpaden worden heraangelegd, verfraaiende kunstwerken gekozen en schijnbaar marginale beslissingen ge-nomen. Als puntje bij paaltje komt is het Ego de grootste drijfveer bij de keuze van uw stem. Doorprik het cynisme, aanschouw de welig tierende al dan niet gekleurde kansarmoede en stem eens niet als een politicus.

Michel ferme le rideau 11denbelleman

U zal het welhaast beu zijn, die goedenieuwsshow die ik met de regelmaat van een Zwitserse klok door uw welgevormd achterste probeer te rammen, maar toch heeft Ronse geen nood aan wat sommige partijen een ‘grote kuis’ noemen, of in politiek correctere termen :

‘orde op zaken stellen’. En wel hiervoor.

Als u er nu mee kunt leven of niet, u bent een onderdeel (weliswaar een onbedui-dend onderdeel) van een geglobaliseerde wereld. Dat betekent dat u tweemaal overgevlogen, in Marokko gepelde crevetten uit de Noordzee verorbert, rijdt met een Japanse bolide en u geld verdient op een Amerikaanse manier. Het is dan ook niet verwonderlijk dat, in deze wereld waar grenzen en culturen in elkaar overgaan zoals appelblauwzeegroen overgaat in vaal Groengroen, er nu en dan eens een mohammedaan of boeddhist tussenzit, om het zo plat uit te drukken. De cijfers voor Ronse : een veertien (14) procent. Dat betekent dat u ’s zaterdags op de markt 1 op de 7 met een vinger kunt aanwijzen, als u dat wenst. Dat be-tekent eveneens dat wanneer u van het paranoïde type bent, u dan beter thuis blijft. Oei, uiteraard wil u niet thuisblijven, want het is UW markt. Net zoals het een goede 400 jaar geleden de markt was van de Spanjaarden. Die droegen echter geen lange witte kleden, maar decimeerden er wel leuk op los. ’t Is te zien wat u het liefst hebt.

Om met cijfers verder te doen : twintig (20) procent. Dit is het cijfer van kinderen die onder de armoedegrens leven. Een op 5, die u hoogstwaarschijnlijk niet zult tegenkomen op UW markt. Of die u vakkundig mijdt, zoals u dat goed kan. Ik zeg u maar : er zijn stemmen die opgaan om ‘eens grote kuis te houden’ in dat sociaal bestel van ons. Dat is goed nieuws, vooral als we kampioen willen worden in deze voorgenoemde discipline. De substantiële verlaging van uitkeringen of gerechtig-den op een uitkering betekent dan ook een substantiële verarming van deze stad. Min en min maken alleen in de wiskunde plus.

Nu zijn er 2 dingen bijzonder pijnlijk. Enerzijds de politieke recuperatie van ‘figuren uit de gemeenschap’ en anderzijds ‘figuren uit ‘onze’ gemeenschap’ die niets lie-ver doen dan zout in de wonde strooien. De twee zijn identiek aan elkaar, daar we met beiden niet veel zullen kunnen aanvangen. Mijn enige hoop gaat echter wel uit naar die eerste, daar zij het moeten waarmaken wat die fameuze dialoog tus-sen de gemeenschappen betreft. Alleen sp.a en CD&V-Groen zijn de enige die met dit alternatief komen. Men kan ze echter wel van electoraal winstbejag verwijten. Dat de andere partijen (Open VLD-GB IC en N-VA) het niet nodig achten om deze impasse proberen te doorbreken is onverstaanbaar. Hen kunnen we echter wel standvastig noemen inzake dit standpunt. Afijn, u begrijpt vast niet meer waar ik naartoe wil. Om het cru te zeggen : als u het nu wilt of niet : na 14 oktober zal het vreemdelingencijfer in Ronse niet afnemen en hoogstwaarschijnlijk het armoede-cijfer ook niet, spijtig genoeg. We kunnen enkel hopen en investeren in die men-sen die jobs naar Ronse kunnen halen en bereid zijn daar moeite voor te doen.

Een tweede desillusie die ik u moet brengen is dat Ronse na 14 oktober niet meer Vlaams zal worden dan het nu is. Het verkavelingsgebied tussen Vlaanderen en Wallonië dat Rothnacum heet zal steeds voor een belangrijk deel Frans blijven. Dat bewijze de geschiedenis en dat bewijze de toekomst. U moet zich dus geen blaasjes laten wijsmaken door flaminganten en xenofoben. U hebt een beperkte keuze : stemmen voor diegene die het beste met Ronse en zijn huidige inwoners voor heeft. Al moet verdraagzaamheid en begrip van beide kanten komen. We moeten niet dulden dat mensen in elkaar worden geslagen of men pertinent wei-gert Nederlands te spreken. We kunnen er alleen maar samen voor gaan om er samen beter van te worden. Tuupe is dus de boodschap. Iedereen die deze leuze marginaliseert tot zijn eigen vier muren of het einde van de straat heeft bijgevolg bewezen dat hij het verstand heeft van een ongepelde pindanoot. Om te besluiten met een pijnlijke vaststelling : er lopen hier nogal wat pindanoten rond.

waarom ronse geen nood heeft aan een grote kuising

Michel le tout savant

G R A T I S M A A N D B L A D

e

DEN BELLEMAN ONLINE

http://issuu.com/denbelleman

sterk in grafisch designalle familie- en handelsdrukwerk

Sint-Martensstraat 10, 9600 Ronse - 055 600 630

www.randeevoe.behttp://issuu.com/randeevoe

Deze uitgave werd mogelijk gemaakt door de steun van :