Den Belleman 8

12
denbelleman verschijnt driemaandelijks / april 2011 - nr. 8 ronsisch onafhankelijk blad Waarde lezers, De laatste maanden hebben wij samen met u lijdzaam toegekeken hoe de overheid met vlijmscherpe hakbijl achteloos en met buigzame zwier door de onderwijs - en onderzoeksbudgetten klieft. Als volbloed moralisten veroordelen wij deze maatregelen met harde sentimenten als ongemakkelijke schaamte en diepe verontwaardiging. Daarenboven zijn wij ook, om onverklaarbare en mystieke redenen, geen liefhebbers van het wekelijkse besparingspraatje van Pascal ‘onderwijs-is-belangrijk-maar-mag- niet-te-veel-kosten’ Smet. Gewoontegetrouw wrongen we onze hersenen uit, doopten we onze pennen in de inktpot en gingen we aan het schrijven. Vanuit onze eigen invalshoek, en tegen de achtergrond van onze eigen leefwereld (en schoolaversie) trachten we voor u een aantal knelpunten betreffende onderwijs te analyseren. Onze ‘gastpen’ is deze keer een opstandige leerlinge met een eigen visie op onderwijs. José Plume schreef van zijn kant weer een fabelachtige ‘blik in de achteruitkijkspiegel’ bij elkaar. Daarenboven hebben we een nieuwe vliegende reporter geëngageerd die dit dal afspeurt naar interviews, weetjes en roddels. Zijn naam? Hilaire. Een uiterst deftig man met een stevige snor en onberispelijke reputatie. Kortom, iemand waarvan ze in Ronse zouden zeggen dat ze er de ‘moule’ van gebroken hebben. Wederom een Belleman om van te smakken (liefst niet te luid) en smullen dus. Hopelijk slagen wij er in u enig leesplezier te verschaffen ! Den Belleman onderwijs

description

Integraal exemplaar van Den Belleman 8 Ronse

Transcript of Den Belleman 8

Page 1: Den Belleman 8

denbellemanverschijnt driemaandelijks / april 2011 - nr. 8

ronsisch onafhankelijk blad

Waarde lezers,

De laatste maanden hebben wij samen met u lijdzaam toegekeken hoe de overheid met vlijmscherpe hakbijl achteloos en met buigzame zwier door de onderwijs - en onderzoeksbudgetten klieft. Als volbloed moralisten veroordelen wij deze maatregelen met harde sentimenten als ongemakkelijke schaamte en diepe verontwaardiging. Daarenboven zijn wij ook, om onverklaarbare en mystieke redenen, geen liefhebbers van het wekelijkse besparingspraatje van Pascal ‘onderwijs-is-belangrijk-maar-mag-niet-te-veel-kosten’ Smet.

Gewoontegetrouw wrongen we onze hersenen uit, doopten we onze pennen in de inktpot en gingen we aan het schrijven. Vanuit onze eigen invalshoek, en tegen de achtergrond van onze eigen leefwereld (en schoolaversie) trachten we voor u een aantal knelpunten betreffende onderwijs te analyseren. Onze ‘gastpen’ is deze keer een opstandige leerlinge met een eigen visie op onderwijs. José Plume schreef van zijn kant weer een fabelachtige ‘blik in de achteruitkijkspiegel’ bij elkaar. Daarenboven hebben we een nieuwe vliegende reporter geëngageerd die dit dal afspeurt naar interviews, weetjes en roddels. Zijn naam? Hilaire. Een uiterst deftig man met een stevige snor en onberispelijke reputatie. Kortom, iemand waarvan ze in Ronse zouden zeggen dat ze er de ‘moule’ van gebroken hebben.

Wederom een Belleman om van te smakken (liefst niet te luid) en smullen dus. Hopelijk slagen wij er in u enig leesplezier te verschaffen !

Den Belleman

onderwijs

Page 2: Den Belleman 8

denbelleman2

onderwijs 3 creativiteit

4 later word ik kolonel

5 is our children learning ?

den bommel 6 -7 een blik in de achteruitkijkspiegel

een nieuwe pen 8 de mol

decimeren rijmt op leren 9 doe iets met uw leven (en onze toekomst) : ga les geven !

joost vertelt 10 survival of the fittest

undercover 11 ronse kent geen geheimen voor Hilaire

Ons team

Hoofdredactie :

Yann Verhellen Voorzitter en eindredacteur

Jonathan Jouret Ondervoorzitter en eindredacteur

Medewerkers :

José Plume, Jonathan Sadaune Sarah Parent & Eva Verhellen Simon Demeulemeester Joost Elet Jeroen Reygaet Sasian Van Den Berghe

Contactgegevens : [email protected] Gsm 0477 18 55 90 http ://issuu.com/denbelleman

Den Belleman wordt gedrukt envormgegeven door Grafoman op hoogwaardig ecologisch verantwoord recyclagepapier.

den belleman steunt de aankomst van de ronde van vlaanderen in ronse !

ronsewielerstad

Page 3: Den Belleman 8

3denbellemanonderwijs

Yann Verhellen

Ikzelf functioneerde niet op de middelbare school en had het raden naar een oorzaak hierachter. Leerkrachten kleven je al snel labels als ‘onhandelbaar’, ‘probleemkind’ of ‘eigenwijze herrieschopper’ op ; labels die ik als opstandige puistenkop steeds met enige trots heb gedragen. Tuurlijk, ik was een woelwater, een lastig ventje, ik ben het nog steeds. Op zich verklaart dat echter weinig. Meer nog, ik was geen geïsoleerd geval. Misschien moeten we daarom het systeem zelf eens in vraag stellen. Ons onderwijssysteem heeft mijns inziens een diep en fundamenteel probleem : het veegt genadeloos

de vloer aan met creativiteit en zelfrealisatie.

creativiteitZoals vaak zit de kiem van het probleem vervat in de basispredikaten waarop het systeem is gebouwd. Onze westerse conceptie van openbaar onderwijs vindt haar oorsprong ten tijde van de Industriële Revolutie. Het scholingssysteem werd toen-tertijd uit economische noodzaak geheel geënt op het industriële apparaat. De vereisten van de werkvloer vertaalden zich door in een duidelijke hiërarchie in de manier waarop vakken en vaardigheden worden gerangschikt, met de meest ‘nut-tige’ (in termen van economische productiviteit) op kop. Kinderen werden in deze richtingen geduwd omdat ze destijds ook gewoonweg de meeste garanties gaven op een job. Nog steeds worden kinderen gedwongen mee te draaien in een ge-nadeloos systeem van standaardproductie met academische verdienste als enige maatstaf voor hun waarde en intelligentie. Creatief denken is hierbij bijzaak, alles is al uitgedacht, jij mag het lekker instuderen en uitvoeren. Brave bediende.

Deze logica zadelt ons vandaag op met een aantal prangende problemen. Ten eerste kampen we binnen de post-industriële maatschappij met een soort ‘acade-mische inflatie’. Met andere woorden : onze diploma’s zijn de inkt niet meer waard waarmee ze gedrukt zijn en bieden niet langer een waarborg voor een plaatsje op de arbeidsmarkt. Meerbepaald stromen jong afgestudeerden niet meer door naar de job die ze ambieerden met hun studies, de markt is verzadigd.

Ten tweede is er een meer rudimentair probleem, dat me door mijn persoonlij-ke ervaringen ook nauwer aan het hart ligt. Een samenleving drijft op een brede waaier aan uiteenlopende talenten en vaardigheden die tegemoet komen aan de steeds diversere noden van de moderne mens. Ons onderwijssysteem lijkt enkel oog te hebben voor één talent in het bijzonder : intelligentie, gemeten door aca-demische performantie (een notie die wordt ondersteund door de opkomst van standaardtesten, zaols de IQ-test). Niet alleen gaat deze singuliere opvatting van intelligentie voorbij aan de vele andere ladingen die dit concept dekt, ze is ook botweg krankzinnig.

Kinderen die kiezen voor het kunstonderwijs, sport, een opleiding in de humane wetenschappen of het beroepsonderwijs worden gestigmatiseerd en constant in-geprent dat ze hun talent vergooien en daarmee ook de kans op een goed leven. Dit is paternalistische waanzin die voorbijgaat aan de multitude van de menselijke bestaansvorm. Door de focus op academische prestaties gaan we voorbij aan an-dere kwaliteiten en talenten.

De actuele casus van de ‘hyperactieve’ kinderen is hier een tergend pijnlijk voor-beeld van. Ik hoorde onlangs Belgisch kampioen veldrijden Niels Albert in een interview zeggen dat hij als kind werd uitgespuwd op school omwille van zijn over-activiteit. Hij vond gelukkig een dokter die tegen zijn moeder zei : ‘Niels moet iets vinden wat hij graag doet, en dan zal hij er in uitblinken.’ Jammer genoeg komen slechts weinigen tot de constatatie van hun ware potentieel. Ons onderwijs is tij-dens het industriële tijdperk ontworpen om de sturing naar de arbeidsmarkt te optimaliseren. Op anderhalve eeuw is de wereld grondig veranderd, het wordt dringend tijd dat het onderwijs volgt.

Ik wil dan ook pleiten voor een radicale herdenking van de structurele organisatie en inhoudelijke vormgeving van het onderwijssysteem. We moeten dringend op zoek naar een onderwijsvorm die meer oog heeft voor persoonlijke ontwikkeling. Er moet worden gediversifieerd en gedynamiseerd. Dit wil zeggen een bredere educatie met aandacht voor de menselijke veelzijdigheid waarin ieder zijn talenten kan ontdekken en ontwikkelen, alsook een omwenteling waarbij we stoppen met mensen samen te troepen op basis van arbitraire variabelen als leeftijd. Creativiteit moet worden opgewaardeerd tot een van de hoekstenen van moderne educatie waarbinnen zelfrealisatie, en niet academische performantie, het hoogste doel is. Weg met het fastfoodonderwijs !

bron : hbvl.be

Page 4: Den Belleman 8

denbelleman4 onderwijs

Pascal Smet, Vlaamse minister voor Onderwijs, kreeg enkele weken terug heel wat tegenwind met zijn voorstel om het onderwijs te hervormen. Hij wou af van twee dingen, die vandaag de dag de basis vormen van het Vlaams onderwijssys-teem : het watervaleffect en het hokjesdenken. Afijn, dat laatste heeft hij nooit zo letterlijk gezegd. Maar zo heb ik het in ieder geval verstaan. Ik leg bondig uit wat beide termen inhouden. Het watervaleffect is wat men krijgt wanneer ouders bijvoorbeeld hun eigen kinderen opleggen Latijn of zwaar wiskundige richtingen te gaan volgen, omdat zij, naar goed denken, dat dit nu eenmaal het beste is voor zoon-of dochterlief. Of omdat zij een onvervulde droom in lijve van hun kroost willen vervuld zien. Een ander motief kan ook zijn dat het mooi bekt op een trouw- of communiefeest : Latijn-wiskunde. Echter, niet elke zoon of dochter slaagt erin deze droom waar te maken. Iedereen valt vroeg of laat op de grenzen van zijn kennen en kunnen. Dit geldt immers niet alleen voor wat ik hierboven aanhaal. Geringe informatie, desinteresse of slechte inlichtingen kun-nen andere bronnen zijn. Het komt erop neer dat de leerling in se moet ‘zakken’. Door de onwetende beter begrepen als ‘iets gemakkelijker kiezen’, waardoor een keuze voor het Technisch Secundair of Beroeps Secundair (TSO en BSO) zich opdringt. Het hokjesdenken ligt aan de basis van dit watervaleffect. In grade van gemakkelijkheid komt BSO eerst als ‘gemakkelijkste’, daarna TSO en daarna de koningin aller richtingen : ASO, het Algemeen Secundair Onderwijs. In deze richtingen worden de dokters, academici, ingenieurs, politici en dictators van morgen gevormd. Nu goed, Smet wil daarvan af. Hij wil iedereen de kans geven een algemene vorming op te bouwen. Dit gaat van wiskunde tot houtbewerking. Gevaar : de ‘slechte leerlingen’ halen het algemene niveau naar beneden. Voor de critici : het omgekeerde is ook waar. Tweede gevaar : deze aanpak vergt een uiterst individuele begeleiding. En dit in tijden waarin er leerkrachten te kort zijn en de lonen van deze mensen te laag liggen. Tenzij op universiteiten, waar het geld opgesoupeerd wordt alsof het niets is met onderzoekjes hier en on-derzoekjes daar en data waar niemand iets nuttigs mee weet te doen : statistiek voor zotten. Enfin, niets tegen de academische wereld, die me na aan het, door genetische flauwtes, zwakke hart ligt.

Het driestelselmodel is voor herziening vatbaar, al is er fundamenteel niets ver-keerd mee. Het Vlaamse onderwijssysteem biedt voor elkeen wat. Het probleem ligt echter ergens anders : het opvolgen van de leerlingen in de basisscholen. In-dien leerkrachten in de basisscholen weten wat een leerling wel en niet zal aan-kunnen, kunnen zij een uiterst belangrijke rol spelen in het sturen van de keuzes van zowel leerling als ouder naar het secundair onderwijs toe. Gelukkig hebben heel wat leerkrachten vandaag de dag dit principe reeds begrepen. Al wordt er wel nog onterecht neergekeken op de praktische richtingen. Ook het CLB (het Centrum voor Leerlingenbegeleiding, het vroegere PMS) laat hier steken vallen. Maar mijn ongenoegen omtrent deze instelling te groot en deze pagina te klein om hierover uit te wijden. Ik doe toch een poging : geloof niet alles wat deze zelfverklaarde omnisciënte instelling claimt te weten.

Verder werkt ons onderwijssysteem naar behoren. Waakhond P. Smet doet er alles aan om het te laten functioneren als een geoliede weversmachine. Of zo-als de roemrijke zoon van de kolonel zou zeggen : ‘Problemen? Helemaal niet ! Iedereen is hier gelukkig !’ Zolang er geld is.

Onderwijs is de hoeksteen van onze maatschappij. Neem je het weg dan kan je ineens ook alle welvaart welke we de laatste decennia hebben opgebouwd, en jammer genoeg vandaag de dag staakt, met de grond gelijk maken. Neem het weg en halve malloten à la Muammar ‘Kolonel’ Khadaffi komen aan de macht. Al is de kolonel himself blijkbaar niet lang genoeg naar school geweest omte weten dat er nog

hogere rangen in het leger bestaan.

later word ik kolonel

Jonathan Jouret

bron : latimes.com

Page 5: Den Belleman 8

5denbelleman

Ik ben, beïnvloed door de Gentse filosoof Diderik Batens, van mening dat men vanuit een kennistheoretische analyse kan komen tot de vooropstelling van enkele waarden die in het onderwijs moeten nagestreefd worden, zoals de ontwikkeling van autonoom denken in een actief pluralistische context. Dit houdt in dat wie ken-nis nastreeft enkel kan aanmoedigen dat mensen die zijn standpunten op een on-derbouwde manier tegenspreken de mogelijkheid krijgen hun denken autonoom te ontwikkelen. Zij zijn immers opmerkzamer voor zwakheden in de opvattingen van hun tegenstander, die bijgevolg uit zijn fouten kan leren als ze er hem op wijzen. Een context die autonoom denken en discussie stimuleert, is dus wenselijk voor wie tot kennis wil komen. Nu is het met het autonome denken van jongeren niet bijster goed gesteld. Doordat ze de indruk krijgen dat er, zeker in de exacte wetenschap-pen, niet veel meer te ontdekken valt, houden veel jongeren er, om het met de woorden van Batens te zeggen, ‘een soort bediendenmentaliteit’ op na, die hij als volgt omschrijft : ‘Ik doe zoveel uur per dag mijn best, maar voor iets boeiends, kijk ik wel elders uit.’ De weinige jongeren die hun wereldbeeld actief willen vormgeven, worden vaak wanhopig door het feit dat niemand hen de tools aanreikt om tot die kritische constructie van een wereldbeeld toe te komen, een betreurenswaardig gevolg van het ontbreken van een vak zoals filosofie in het middelbaar onderwijs en het falen van de levensbeschouwelijke vakken. Zestienjarige intellectueel hongerige leerlingen hebben veelal niet de toegang tot bronnen die hen substantieel zouden verrijken en moeten wachten tot het hoger onderwijs om kans te maken met die bronnen in contact te komen. Als ze daarenboven de pech hebben in een studie-richting terecht te komen die niet aansluit bij wat hen werkelijk interesseert, lopen ze die bronnen alsnog mis. En veel jongeren voelen zich nu eenmaal gedwongen om studies aan te vatten die hen werkelijk niet interesseren, omdat heel wat ou-ders, leerkrachten en leerlingen meegaan in een logica die dicteert dat wat waar-devol is, bepaald wordt door wat nuttig is, door wat geld opbrengt. Studies die wat anders en wat meer zijn dan een loutere voorbereiding op een bepaald beroep zijn in die optiek waardeloos. Het leidt tot de indruk dat onderwijs geïnstrumentaliseerd wordt ten behoeve van het economische en verleidt mensen als Bruno De Wever tot de opmerking dat leerlingen en studenten een opleiding lijken te genieten die erop gericht is hen tot homo economicus te maken. Omdat kritiek dode letter blijft als er geen constructieve houding aan gekoppeld is, wil ik hier ook aangeven welke weg het onderwijs mijns inziens moet uitgaan. Allereerst moet jongeren een intel-lectueel kader geboden worden dat hen toestaat om op systematische wijze over zingevingsvraagstukken na te denken, zodanig dat ze vaardigheden ontwikkelen om op een actieve manier een rationeel wereldbeeld op te bouwen. Een vak filosofie in het middelbaar is hierbij onontbeerlijk. Daarnaast zou er een opwaardering van het beroep leerkracht moeten komen, want goede en hardwerkende leerkrachten die jonge mensen stimuleren tot het ontwikkelen van hun capaciteiten zijn er nog steeds en verdienen meer respect dan de karikatuur (overbetaalde betweterige be-dienden met veel vakantie die er niet in slagen jonge mensen te inspireren) die sommigen ervan maken. Het belang van hun taak in onze maatschappij mag niet onderschat worden. Tevens is er nood aan een volwaardige inleiding in de sociale wetenschappen, waarvan de meeste jongeren geen of een verkeerde notie hebben. En men moet ten slotte dringend eens de instrumentele en artificiële waarden be-vragen die ertoe leiden dat veel leerlingen tot keuzes gedwongen worden die men vaak verkeerdelijk als functioneel acht voor de welvaart, maar die nefast zijn voor hun huidige en toekomstige welzijn. Ik ben ervan overtuigd dat onze samenleving een stap verder zou staan indien men met deze zaken rekening zou houden.

is our children learning ?

‘Rarely is the question asked : is our children learning?’ We kunnen ons, samen met de voormalige president van de VS van wie dit Bushism afkomstig is, afvragen wat het doel

en de focus moet zijn van onderwijs.

Jonathan Sadaune

onderwijs

Page 6: Den Belleman 8

den bommeldenbelleman6

een blik in de achteruitkijkspiegel

In de vorige editie van Den Belleman liet José ons reeds kennis maken met de Ronsische muzieklegende Etienne Verschueren.

Het vervolg leest u hieronder.

José Plume

In augustus 1973 schitterde Etienne ook op het jazzfestival van het Franse Chateauvallon, waar hij België vertegenwoordigde met een kwintet waarvan ook Richard Rousselet (trompet), Tony Bauwens (piano), Freddy Rottier (drums) en Roger Vanhaverbeke (bas) deel uitmaakten. Laatstgenoemde werkte jaren eerder reeds met Etienne samen, o.m. bij Mickey Bunner en bij Jack Sels. In au-gustus 1977 zagen ‘The Bop Friends’ het licht, een onvergetelijk kwintet met Eti-enne op alt-sax, Nick Fissette, trompet, Tony Bauwens, piano, Roger Vanhaver-beke, bas en Freddy Rottier, drums. Vanaf 1985 kreeg Etienne echter te kampen met ernstige gezondheidsproblemen en uiteindelijk diende hij noodgedwon-gen zijn professionele activiteiten stop te zetten. Op 4 mei 1991 organiseerden de vrienden van de jazzclub ‘President’ alhier een huldeconcert waarop een big band, gevormd door vroegere muzikanten van het B.R.T.-Jazzorkest, gepro-grammeerd was en waar Etienne een laatste maal de dirigeerstok hanteerde. Etienne Verschueren overleed te Ronse, zijn Ronse, op 10 juni 1995. Hij werd 66 jaar oud… Op 31 mei 1996 organiseerden de vrienden van ‘Jazz Dream’, de jazzclub van dewelke Etienne in zijn geboortestad het ere-voorzitterschap waar-nam, nog een huldeconcert te Kwaremont waarbij de Italiaanse tenorsaxofonist Gianni Basso optrad, samen met trompettist Nick Fissette en het trio van (wie anders ?) bassist Roger Vanhaverbeke. Als ultiem eerbetoon lieten de vrienden van ‘Jazz Dream’ een borstbeeld vervaardigen van hun ere-voorzitter dat als blijvende herinnering een onderkomen kreeg in de muziekacademie, een wel heel symbolische plaats. Zoals reeds gezegd was Etienne Verschueren bij leven ook een productief com-ponist. Daarom ook willen wij een korte opsomming geven van zijn belangrijk-ste werken. Van de hand van Etienne zijn onder meer :• De Fiertel, suite voor jazzorkest.• Suite en seize, verfilmd voor T.V. in 1963 met o.m. het ballet van de Munt-

schouwburg o.l.v. de grote Maurice Béjart. Deze film behaalde in 1963 de ‘Bronzen Roos’ op de internationale T.V.-wedstrijd in het Zwitserse Montreux.

• Message from the Devil (balletmuziek).• Filmmuziek voor ‘Les Amoureux d’Ostende’ en ‘Réfractions’ van Serge Leroy,

‘The Man from Istanbul’ en ‘Vrouw tussen Hond en Wolf’ van André Delvaux.• Een indrukwekkende reeks jazzthema’s waarbij o.m. El Rico, Three Times E,

Early Spring, Little Thumb, Walkin’ with Gene en Juul’s Ears Een complete opsomming geven van alle platenproducties aan dewelke Etien-ne zijn medewerking heeft verleend is onbegonnen werk. Toch willen we een aantal LP’s in herinnering brengen die hoge toppen scheerden en die op het palmares van Etienne mogen geschreven worden, het weze als solist, arrangeur of orkestleider. Ik citeer :• Jazz from Little Belgium (Decca).• De twee schitterende live-albums van de Bop Friends (respectievelijk opge-

nomen in de Mozart en de Brussels Jazz Club).• Twee LP’s gerealiseerd door de B.R.T. (White Cliff en Mister Blue, Etienne’s

nick name) en het kwartet van Etienne dat opnam voor het label Jazz Cats… Een paar tot de verbeelding sprekende perssprokkels wil ik de lezers evenmin onthouden. In het weekblad Elsevier van 18 augustus 1990 lazen we in een

Page 7: Den Belleman 8

den bommel 7denbelleman

artikel van de hand van Hugo Camps, doelend op Etienne : ‘Van Leonard Bernstein krijgt de Belgische muzikant een brief met felicitaties na een opname van een prelude van de grootmeester. Maar het mooiste compliment komt van Sonny Rol-lins, die na een solo van Etienne extatisch uitroept : ‘Brother, you got black blood.’ Uit Het Laatste Nieuws, naar aanleiding van Etienne’s overlijden : ‘…Maar vooral, behalve een getalenteerd musicus, was Etienne Verschueren een toffe, hartelijke en goedlachse man, die zijn leed met veel moed heeft gedragen.’ Uit het ledenblad van de auteursvereniging Sabam tenslotte : ‘In ’85 is Etienne Verschueren genood-zaakt wegens gezondheidsredenen te verzaken aan de saxofoon. Hij zal evenwel verder gaan met componeren, met piano spelen en, zoals hij het steeds gedaan heeft, met het doorgeven aan eenieder die met hem in aanraking kwam van zijn enthousiasme en zijn immense liefde voor de muziek. Diegenen die hem gekend hebben zullen hem gedenken als een man met een grote generositeit, die volledig ten dienste stond van de muziek en de beoefenaars ervan.

Hij laat een groot aantal schitterende opnamen achter waarop zijn indrukwekkend talent als saxofonist werd vereeuwigd en talrijke partituren voor jazz-big band, voor symfonisch orkest evenals heel wat filmmuziek. We verge-ten nooit deze prachtige geschenken die de nalatenschap vormen van deze grote musicus, een warme persoonlijk-heid met een grote openheid van geest. En aangezien hij hield van de bijnaam die zijn gelijkgestemden hem gege-ven hadden zeggen wij hem : ‘Dank U, Mister Blue !’ Tenslotte heb ik nog enkele citaten van Etienne voor u in petto. De twee eerste komen uit het reeds aange-haalde interview in Elsevier. Mister Blue zegt daarin over zijn kunst : ‘Jazz is revolutionaire muziek die plezier doet aan de heel gevoelige mensen. Muziek die werkt als een spons : wanhoop en verdriet, liefde en erotiek…Het wordt er al in opgenomen.’

Een tweede passage luidt als volgt : ‘De jazzdoorbraak kwam er vlak na de oorlog in Brussel. Het was in de eni-ge jazzclub van de hoofdstad. Ik speelde ‘Autumn Leaves’ op mijn accordeon en ineens zag ik dat Lionel Hampton zachtjes zat te huilen. Van ontroering. Toen wist ik dat er geen weg terug was.

Een laatste citaat is de ontroerende tekst van het doodsprentje van Etienne Verschueren, waar hij volgende wens formuleert : ‘Laat deze dag niet droevig zijn. Ik hou te veel van plezier. Het ogenblik is aangebroken om mijn muziekinstrumenten neer te leggen en mijn echtgenote te vervoegen. Moge mijn muziek voor altijd in uw harten bewaard blijven, tot mijn eeuwig geluk.’

Etienne Verschueren on the sax.

Page 8: Den Belleman 8

denbelleman8 een nieuwe pendenbelleman

Sasian Van Den Berghe

de mol

Vandaag de dag is het onderwijs vooral bezig met de vraag of de leerlingen slim genoeg zijn om moeilijke wiskundevraagstukken op te lossen en ze de verschillende franse tijden uit elkaar kunnen houden. Van al die wiskunde, fysica en biologie worden we natuurlijk wel slim en worden onze hersenen dagelijks getraind, maar leren we op school hoe het later zal zijn als we er alleen voor staan en niemand meer

hebben om ons handje vast te houden?

Het zou nuttig zijn ons te leren omgaan met zaken die we in het dagelijks leven regelmatig zullen moeten gebruiken. Zoals bijvoorbeeld een belastingsbrief invullen, allesbehalve een sinecure. Natuurlijk is het grotendeels de taak van onze ouders om ons wegwijs te maken in deze grote en ingewikkelde wereld. Maar omdat we 5 da-gen per week onze uren op de schoolbanken spenderen moeten we toch een beetje klaargestoomd worden voor het echte leven, waarin men in vele gevallen nooit meer te maken krijgt met het oplossen van stelsels, vergelijkingen, enzovoort.

Het is belangrijk om een goede basis te vormen en inzicht te creëren maar niet iedereen kan en wil chirurg, advocaat of ingenieur worden. Kinderen die niet goed functioneren op school worden vaak al snel bekeken als dom en ongeïnteresseerd. Door iets te doen waarin je goed bent en waarbij je je goed voelt kan je echter ook uitblinken, punten zeggen niet alles. Door een passie uit te werken kan je zelfs we-reldberoemd worden. Kijk maar naar balletdanseres Gillian Lynne, op school was zij niet haantje-de-voorste en omdat haar ouders zich hierin ergerden stuurden zij haar naar een psycholoog. Deze vertelde haar dat ze een dansopleiding moest gaan vol-gen waarin ze zich helemaal kon uitleven. Dus besloot ze balletlessen te nemen en kwam met haar beide voetjes op de grond terecht, en dan nog in een beroep dat ze zielsgraag doet. Hiermee wordt duidelijk dat jongeren vaak het gevoel krijgen niets speciaals te kunnen gewoon omdat ze op school niet goed presteren, een mens is meer dan dat.

Maar niet alleen Gillian Lynne was totaal ongeïnteresseerd in schoolwerk. Vele jonge-ren vervelen zich in deze, volgens hen, eentonige en saaie lessen. Het is wel vanzelf-sprekend dat niet alle vakken in een richting je kunnen interesseren maar daarom is het idee van de hervorming van het onderwijs dan ook zo positief ! Zoals we allemaal weten is er een enorme kloof in het onderwijs en deze zorgt grotendeels voor de sociale ongelijkheid in de maatschappij. De bedoeling van deze hele reorganisatie is dus om dit probleem van de kaart vegen. De hervorming zou zich namelijk meer gaan specialiseren in de keuze van de jongeren. ASO, TSO, BSO en KSO vallen weg en in de plaats daarvan krijgen de eerstejaars 6 keuzes voorgeschoteld waarvan ze er 2 moeten uitkiezen in het 2de jaar. Je kiest bijvoorbeeld wetenschappen en talen omdat dit je ligt of je hierin geïnteresseerd bent. Anderen zullen dan weer kiezen voor welzijn en sociale wetenschappen. De jaren daarna zullen minder gericht zijn op studierichtingen en meer op specialisatie en het behalen van een kwalificatie.

Zoals we allemaal weten zijn er genoeg vooroordelen tussen de verschillende lagen in het onderwijs. ASO’ers hebben een dikke nek, BSO is marginaal, en zo vinden we nog wel een paar stomme vooroordelen die helemaal nergens op slaan ! Hierdoor wordt de kloof alleen maar groter en dit is niet alleen op school zo; kijk maar naar de volwassenen waaraan wij een voorbeeld moeten nemen. Mensen met een hogere functie kijken ook neer op beroepen die zij als minderwaardig beschouwen. Dus waarom zouden wij het opeens anders beginnen doen? Dit is dan ook typisch aan de mens. Spijtig genoeg zal er altijd een bepaalde minachting zijn voor bepaalde zaken in onze maatschappij zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Laat me meteen ook opmerken dat dit geenszins mag leiden tot berusting in deze noodlottigheid, integendeel !

Wat ik wil duidelijk maken is dat we hier samen verandering in moeten brengen en dit kan alleen maar door wederzijdse samenwerking en appreciatie. Want tenslotte zijn wij, de vrije en zorgeloze jeugd, de toekomst.

bron : vvs.ac

Page 9: Den Belleman 8

decimeren rijmt op leren 9denbelleman

Simon Demeulemeester

De Amerikaanse president Barack Obama sprak in zijn state of the union van afgelopen 25 januari over onderwijs : ‘In Zuid-Korea noemen ze hun leraars nation builders’, zei hij. Om dan te vervolgen dat het tijd werd dat Amerika de mensen die haar kinderen opleiden met hetzelfde respect moest gaan behandelen. ‘If you want to make a difference in the life of a child, become

a teacher : yourcountryneeds you !’

Wel, als dat geen nagel op de kop is, dan is er nooit een nagel op de kop geslagen. Leraars, van kleuterjuf tot professor, leggen mee de fundamenten van onze sa-menleving. Altijd van overtuigd geweest, ook al ben ik er een hoop tegengekomen die ik, in het beste geval, vergat van zodra het jaar om was. De enkelingen die van een jaar een eeuwigheid maakten, wens ik een rist onaangename ongemakken, die ik voor de welvoeglijkheid niet uitspreek. De rest echter, staan gebeiteld in mijn geheugen en duiken nog af en toe op. Soms onverwacht, soms aangekon-digd door een anekdote.

Dat ik als vurig anarchist toch graag naar school ging, had niet alleen te maken met de heerlijke chaos van de turnlessen of de vrienden die in het stoken daarvan trouwe medestanders waren. Neen, een hoop kleuterjuffen, leerkrachten, lectoren en professoren hebben mij altijd geïnspireerd. Een goede mentor is onbetaalbaar. Hij of zij kneedt het jong kapitaal van de samenleving, hij of zij kan prikkelen, aan-zetten tot nieuwsgierigheid en de jeugd leren nadenken. Wie de waarde daarvan overschat, moet zich laten behandelen. Wie lesgeeft, voelt de toekomst door zijn of haar handen gaan en kan er dus mee aan de slag. Kanjer van een extralegaal voordeel, me dunkt.

En toch lopen de klassen leeg. Althans, aan het bord is steeds vaker plaats. Leer-krachten raken sneller dan ooit gedemotiveerd en nemen massaal ziekteverlof. Het onderwijssysteem en onze samenleving hebben daarin een verpletterende verantwoordelijkheid. De bonussen zijn voor topbankiers en managers van alle slag krijgen de bedrijgswagens en -gsm’s. Maar leerkrachten moeten zich verant-woorden voor elke vakantie die ze krijgen. Wie voor het onderwijs kiest is zelf nog een kind, of erger : niet ambitieus (schande !).

Nochtans : wie dagelijks 30 kleuters in een klas verdraagt, zonder er 16 af te ma-ken, verdient voor mij de Nobelprijs voor de Vrede - voor de komende 40 jaar. Als je 23 adrenalinebommetjes van 7 jaar probeert te leren vermenigvuldigen, zonder er enkele van te decimeren : chapeau ! Een roedel pubers het belang van de Verlichting proberen diets maken, terwijl het enige wat hen écht interesseert seks, drugs and Justin Timberlake is : u heeft stalen zenuwen en een gouden hart.

Natuurlijk is de kritiek soms gerechtvaardigd : teveel wordt de toekomst uit han-den gegeven. Leerkrachten die er de kantjes van aflopen : geen vragen stellen ! Laat staan dat ze antwoorden geven. Wél afdreunen wat in het leerplan staat. Kiezen voor de vakanties, de fijne uren en de autoriteit. We kennen ze allemaal, de grijze muizen die zichzelf overschatten en voor een klas gaan staan. In het beste geval uit goede wil, in het slechtste geval uit luiheid. Een ongeïnspireerde leerkracht is een misdaad tegen de menselijkheid.

Het wordt dus echt tijd dat we het vak leerkracht gaan opwaarderen, om te be-ginnen met hogere lonen en meer respect. Dan pas kunnen we de hoge eisen gaan stellen, die een samenleving mag en moet stellen aan hen die haar kinderen opleidt. Leerkrachten moeten uitblinkers zijn, in hun vak en in het aanpakken van verschillen. In het prikkelen, voortstuwen en aanmoedigen. In leren vliegen en vooral leren landen. De voorhoede, die moet vooraan de klas staan !

doe iets met uw leven (en onze toekomst) :ga les geven !

Page 10: Den Belleman 8

joost verteltdenbelleman10

survival of the fittestWaar is de tijd dat ik me nog als een bange, rillende mus ineengedoken achter de harde houten schoolbankjes probeerde te verbergen in een vruchteloze poging uit het vizier van de Papegaai te blijven ? Deze griezelige onmens genoot van de angst in de ogen van zijn meest geliefde slachtoffers wanneer hij de klas rond paradeerde terwijl hij met de meetlat ritmische tikjes op de gegroefde handpalm sloeg. Ondertussen spiedden zijn bloeddoorlopen varkensoogjes naar de kwajongens die zijns

inziens nog onvoldoende getemd waren.

Joost Elet

Als mogelijk slachtoffer, de kans was ongeveer 1 op 10 aangezien hij enkel jongens aanpakte, vermeed je ten allen prijze hem in de ogen te kijken, maar door de toenemende geur van verwalmde sigaren wist je wanneer hij je richting uitkwam. Naar de grond starend zag je plots de blauwe broek met witte krijtplekken voor je opdoemen en tot stilstand komen bij je bank. Het drong tot je door dat jij aan de beurt was… Soms bleef hij gewoon even stilstaan, een seconde leek wel een uur te duren, om vervolgens de logge scheepsschuiten weer in beweging te brengen omdat hij blijkbaar een dankbaarder slachtoffer in het vizier kreeg. Maar op van die koude winterse dagen waarop alles tegen zat, waar je ’s morgens je moeder vervloekte bij het horen van haar schelle stem om je aan de ontbijttafel te roepen, je met weerzin de door je grootvader opgelegde pekelharing naar binnen trachtte te schrokken zonder walgen en je de uitvinders van de lavabo en de washandjes een enkeltje richting het vagevuur toewenste, op uitgerekend die dagen, had de Papegaai het op jou gemunt.

Dan hield hij halt bij jou en bleef er even staan. In slow motion bracht je het hoofd opwaarts zodat je waterige ogen de zijne vonden in de vermetele hoop te kunnen rekenen op een sprankeltje medelijden. In zijn ogen las je slechts een geniepige wraakzucht afkomstig uit de gedrochten van zijn zwarte ziel en je begreep dat er geen ontkomen aan was. Vinnig als een slang greep hij je hand beet en mepte een aantal keer flink door op je van kou verkleumde vingertippen. De combinatie van koude en pijn leidde in eerste instantie tot een plaatselijke verdoving die me elke keer blij verraste om vervolgens plaats te maken voor de vernederende horreur van de tranen die onvermijdelijk in de ogen sprongen, maar die je de bullebak niet gunde. En dan sloeg de pijn, de helse pijn, ongenadig toe…*

Maar kom, het moet gezegd. Het vierde leerjaar bij meester Miel, met een neus waarvan men in het Ronsisch zegt ‘ge smet er een bruut noertoe en ’t komt ge-sneeën were’, was bijzonder leerrijk en ik heb er altijd goed opgelet. Bovendien leerde ik er het basisprincipe van het kapitalisme ter harte nemen : liever hij dan ik. Verder bood het me ook inzage in de menselijke psychologie toen ik later via via vernam dat de oude heer het thuis zelf ook niet makkelijk had.

Zijn vrouw was naar het schijnt een onverbeterlijke kol die hem op dagelijkse basis door de modder sleurde als hij zich weer eens onttrokken had aan de huishoude-lijke taken die ze aan hem doorspeelde. De gezette Mariëtte was qua uitzicht een huisvrouw, maar ze voelde niets voor huishoudelijk werk. Wel verwachtte ze van Miel dat het huis piekfijn in orde lag. Na een harde werkdag werd hem onmiddellijk een schort en een plumeau in de hand geduwd en werd hij gedwongen het stof af te nemen. Terwijl mevrouw met een sherry’tje bij de hand genoot van de avonturen van Ridge en Brooke in ‘Mooi en Meedogenloos’, zat Miel in de keuken patatten te schillen. Daarbovenop was hij een fervent supporter van Sparta Ronse…

* In dit onderdeel van Den Belleman is het niet onmogelijk dat de waarheid soms lichtjes geweld aangedaan wordt onder de vorm van overdrijvingen of understatements. Welk van de twee hier van toepassing is laat onze reporter bewust in het midden.

Page 11: Den Belleman 8

undercover 11denbelleman

Hilaire Sonneur

Het is nu al zeker: de Ronde van Vlaanderen komt naar Ronse. Dat wist onze burgemeester, uit monde van eerste schepen Gunther Deriemaker, ons te vertellen. Uiteraard zijn de 2 medestrijders voor de aankomst van Vlaanderens mooiste, Oudenaarde en de tandem Geraardsbergen-Meerbeke, niet blij met deze beslissing van het comité. Een gesprek

met Ronses burgervader drong zich op.

DB: ‘Een dikke proficiat burgemeester!’‘Ik schrok even, toen ik het telefoontje van schepen Deriemaker kreeg, met het goede nieuws. Uiteraard is het voor onze stad een hele eer de aankomst van de Ronde te mogen verwelkomen, maar het is tevens een grote verantwoordelijkheid. Er hangt immers veel van af’, weet burgemeester Dupont.

DB: ‘Dit moet hard aankomen voor de 2 andere kandidaten.’‘Het weegt inderdaad blijkbaar zwaar op het gemoed van mijn 2 collegae burgemeesters. Ik had een paar minuten geleden burgemeester Demeulemeester nog aan de lijn met de vraag eventueel alsnog “iets” samen te organiseren.’

DB: ‘Over wat gaat het concreet?’‘Concrete plannen zijn er nog niet, al maakte de heer Demeulemeester me wel duidelijk alsnog de aankomst te willen overkopen of het gros van de activiteit te willen verschuiven naar de Scheldestad.’

DB: ‘Ondenkbaar!’‘We moeten het echter in overweging nemen. Daarin hebben we weinig keus. We worden echter gecompromitteerd’, weet schepen Deriemaker te vertellen.‘Daarenboven kunnen we het geld goed gebruiken om verder te investeren in lopende projecten zoals De Stadstuin, De Ververij, TIO3. We hebben gisteren ook net een akkoord goedgekeurd met een investeerder uit New York, die in Ronse wil investeren in een pret-park. Voor dit project dienen de nodige gronden te worden vrijgemaakt, wat een belangrijk budget zal vergen van onze stadskas’, voegt de burgemeester er aan toe.‘Komt daarbij dat tijdens de start van Nokere Koerse een afspraak was gemaakt met een koffiehandelaar. Deze koffiehandelaar is vaste klant en sponsor van het evenement Nokere Koerse. Tijdens de ochtendreceptie werd echter, door een misverstand, Hoorens koffie geserveerd. Die overheerlijke koffie van de vrouw van Panamarenko. Hierdoor wacht ons nu een boete per tas geserveerde koffie. Onze poetsvrouwen, welke de tassen hebben afgewassen schatten op een 370 tassen koffie. Uiteraard dient men rekening te houden met de tassen waarin 2 of meermaals koffie werd geserveerd. Een ruwe schatting brengt ons al gauw op zo’n 830 tassen’, weet Deriemaker.

DB: ‘Wat is het voorstel of wat is het slechtst denkbare scenario voor Ronse volgens jullie?’‘We houden de toon positief. We willen kost wat kost de aankomst organiseren. We heb-ben een ijzersterk dossier ingediend en hebben het gehaald. Toch zijn er enkele opmer-kingen gemaakt door de organisatie waar we rekening zullen moeten mee houden’, zegt de burgemeester.‘Inderdaad! Al gaat het om kleinigheden zoals het hangen van een Rodaniaspandoek aan de Sint-Hermestoren. Ook komt een verbod op de groene T-shirts, welke we de voorbije weken met veel succes hebben verkocht. In de doortocht op 3 april is immers gebleken dat het kleur de renners afleidt, vooral wanneer veel mensen met een dergelijk T-shirt in een rij staan. Renners klaagden bij het passeren van de Kruisstraat van een tunneleffect door de groene T-shirts. Daarenboven moeten er enkele kasseien worden herlegd op de Ou-destraat. Onze technische dienst is er mee bezig en heeft ons laten weten dat het om zo’n 902 kasseien gaat. Deze zijn reeds besteld bij een kasseimaker in Italië, welke eerstdaags zal beginnen met het kappen ervan. U begrijpt dat ook dit een belangrijke kost met zich zal meebrengen, welke we zeker niet mogen verwaarlozen. Een optie is echter de koers niet door de Oudestraat te laten passeren. Dit houdt een parcourswijziging in, welke nog moet goedgekeurd worden. Maar we houden de optie open’, vertelt een gedreven schepen.‘Bij deze wil ik toch nog eens mijn belofte in het licht stellen en aan de Ronsenaars dui-delijk maken dat ik ze niet vergeten ben. Ik had beloofd tijdens het Schepencollege dat bij het behalen van de aankomst van de Ronde ik eigenhandig elke café welke zich op het Ronsisch territorium bevindt zou voorzien van een vat Ronsische tripel. Daarenboven stel ik mijn tapkunsten ter beschikking in deze cafés op vrijdagavond en zaterdagvoormiddag. Uiteraard zal dit bericht verder verspreidt worden volgens de geijkte wegen’, aldus burge-meester Dupont.

DB: ‘We wensen u beiden en de volledige organisatie alvast veel succes en moed!’

ronse kent geen geheimen voor hilaire

Page 12: Den Belleman 8

G R A T I S M A A N D B L A D

e

DEN BELLEMAN ONLINE

http ://issuu.com/denbelleman

sterk in grafisch designalle familie- en handelsdrukwerk

Sint-Martensstraat 10, 9600 Ronse - 055 600 630

http ://issuu.com/randeevoe