De mens, Omega en Alpha - Leo van der...

De mens, Omega en Alpha

Leo van der Lans

Ter info

DE MENS, OMEGA en ALPHA

Auteur: Leo van der Lans

Afbeelding: Mozes en de twee stenen tafelen

ISBN: 978 94 6228 829 4

NUR: 701

Het is een ieder toegestaan om gebruik te maken van de inhoud van deze uitgaven ten dienste van de verspreiding van het Woord van God.

Noordwijkerhout, mei 2017

i

Voorwoord

Voor u ligt het vijfde boek van de hand van Leo van der Lans.

Zijn levenslange zoektocht naar geloof en betekenis heeft hem ertoe aangezet onder woorden te brengen wat hij ziet, hoort, leest en wat hij, al kijkend, luiste-rend en lezend ontdekt heeft. Als diepste drijfveer geldt daarbij het goede nieuws van Gods liefde voor de mens.

‘Het woord van de Heer laat mij niet meer los en ik voel mij daardoor geze-gend’, schrijft hij op zijn persoonlijke website. Naast de Bijbel zijn ook het werk en het gedachtengoed van de 19e-eeuwse mysticus Jakob Lorber een grote bron van inspiratie.

Die combinatie levert een bijzondere en geheel eigen kijk op de geschiedenis van de mensheid op.

Leo van der Lans neemt daarbij vrijmoedig de ruimte die zijn hart en zijn ge-dachten hem toestaan en neemt de lezer mee op een ontdekkingsreis door Bijbelse diepten, over speculatieve hoogten en naar stralende vergezichten – en dat alles om des te beter te kunnen verstaan wat het is, mens te zijn Coram Deo. Noordwijkerhout, mei 2017 ds. Egbert van der Weide

ii

Inhoud

Hoofdstuk Omschrijving

Voorwoord

Inleiding

1 Mozes, de schaapherder

2 De eerste geesten en het ontstaan van de materie

3 De belofte aan Lucifer

4 De maan

5 Het plan

6 De voorbereiding op de uitvoering van het plan

7 De evolutie

8 Vervulling van de belofte

9 De brandende braamstruik

10 Sippora

11 Vader Jetro

12 De tien plagen

13 Gods hulp

14 Kaïn en Abel

15 De tijd van Adam tot Noach

16 Een gouden stierkalf

iii

Hoofdstuk Omschrijving

17 Gij zult niet doden

18 Het schrijven van de vijf boeken

19 Jozua

20 De vragen van Jozua

21 Geestelijk geboren worden

22 Barmhartig zijn

23 Waarom had God het Joodse volk uitverkoren

24 Waarom niet alles beschreven

25 De overgang

Literatuur

Dankwoord

iv

Inleiding

Op mijn website leovanderlans.nl/boeken in ontwerp schreef ik in 2016: “De mens is het hoogste wezen in de aardse schepping. De mens wordt ook weleens genoemd “de kroon van de schepping”. Maar anderzijds is de mens het begin-punt van de zuiver geestelijke wereld. Daarin moet de mens nog alles leren. Als er leven is na de dood, dan is er toch ook leven voor het aardse leven. Hoe zit dat? Wat gebeurde er in het paradijs. Werkelijk of geestelijk verhaal? Opnieuw een interessant onderwerp om uit te werken.” Mijn zoektocht is voltooid en het resultaat ligt voor u in het boek met als titel “De mens, Omega en Alpha”. Omega is de laatste en Alpha is de eerste letter van het klassieke Griekse Alfabet en zo is de mens de LAATSTE schakel in de ontwik-keling van het leven op aarde, maar staat de mens ook aan het BEGIN van zijn eeuwig geestelijk leven. Tijdens de voorbereiding op het schrijven van dit boek was ik tot de overtui-ging gekomen dat er leven was vóór het aardse leven en dat in het eerste Bijbel-boek Genesis door de schrijver dit onzichtbare versluierd zichtbaar was gemaakt. De schrijver is Mozes en met hem mocht ik in 2006 tijdens het schilderen van het icoon “Mozes en de twee stenen tafelen” drie maanden onderweg zijn. Voor mij reden om opnieuw met Mozes onderweg te gaan op zijn tocht met het Joodse Volk door de woestijn. Dit onderweg zijn en de boeken van de mysticus Jakob Lorber vormden de basis voor het schrijven van dit boek om iets van het onzichtbare zichtbaar te ma-ken. Ik wens u veel leesplezier. Leo van der Lans

v

H O O F D S T U K 1

Mozes, de schaapherder

Het begon te schemeren. De schapen hadden sinds vanmiddag genoeg te eten gehad. Hij was verder getrokken dan gebruikelijk, want het gebied rond zijn woon-plaats had de kudde inmiddels kaal gevreten. Hij was een dagreis van huis en mor-gen zou hij verder trekken naar het gebied rond de berg Horeb. Hij weidde de kudde van zijn schoonvader Jetro en had afgesproken om met de kudde ongeveer een week weg te blijven. Hij had voldoende proviand bij zich voor zichzelf en voor de twee honden. Het waren twee Kanaän honden, een jongere en een wat oudere, die goed konden drijven en bewaken en in staat waren direct te waarschuwen bij gevaar. Nu de kudde was gaan liggen en ook zij aan zijn zijde zaten, stonden hun oren recht overeind. Nadat de honden hadden gegeten, had hij voor zichzelf op een vuurtje ge-kookt. Hij had lekker gegeten, leunde achterover en zag de eerste sterren aan de he-mel komen. Hij liep tegen de 80 jaren en was tevreden met zijn bestaan. Hij was ge-trouwd met Sippora en had twee zonen, Gersom en Eliëzer. Van hem mocht het le-ven zo blijven. Het was wel anders geweest. Hij was opgevoed aan het Egyptische hof als zoon van een prinses. Ze hadden hem Mozes genoemd, wat betekent “zoon brengen”, maar hij wist dat hij uit een joodse vrouw was geboren, een zus Mirjam en een broer Aäron had. Hij voelde zich ook verbonden met het Joodse volk. Op een dag ging hij kijken bij een bouwwerk dat door Joodse slaven werd gebouwd. Opeens hoorde hij wanhopig hulpgeroep. Hij ging er op af en zag hoe een slaaf door een Egyptenaar gruwelijk werd afgeranseld. Een hevige woede stak in hem op, hij greep de Egyptenaar, sloeg hem in één klap dood en verborg hem onder het zand. Naar zijn mening had niemand het gezien, maar de volgende morgen kwam hij er achter dat Joodse mannen het hadden zien gebeuren. Hij was niet meer veilig aan het Egyptische hof, maar ook niet bij het Jood-

6

se volk en hij vluchtte naar het land van Midjan. Dat was inmiddels zo’n 40 jaren geleden, niemand vroeg hem naar zijn verle-den en hij had geen behoefte om terug te gaan naar Egypte, hier voelde hij zich thuis. Hij gooide nog wat sprokkelhout op het zacht smeulend vuurtje, overzag de kudde en zag dat beide honden nog steeds met gespitste oren lagen. De schemer ging over in de nacht en het hemelgewelf stond vol met sterren. Hij kende alle ster-renbeelden die hier boven het land van Midjan stonden. Opgevoed aan het Egypti-sche hof was hij door zijn leraar ingewijd in alle wetenschappen van de Egyptena-ren. Hij kende de verhalen van de eerste geesten, het ontstaan van de materie, de evolutie van de mens en zijn leraar had hem ook onderwezen in bovennatuurlijke zaken. Het was een bijzondere leraar, niemand wist waar hij vandaan kwam, hij was er opeens, een uiterst lieve man met een warme stem. Die stem zou hij uit duizen-den stemmen herkennen. Zijn invloed op hem was groot, hij genoot van zijn on-derwijs. Door de warmte van het vuur droomde hij langzaam weg in het verhaal van de eerste geesten en het ontstaan van de materie. Hij hoorde zijn naam roepen: “Mozes”.

7

H O O F D S T U K 2

De eerste geesten en het ontstaan van de materie

Het was de vertrouwde stem van zijn leraar en Mozes luisterde: “Heel, heel in het begin - volgens onze tijdrekening miljarden jaren geleden - was Hij alleen. Al-leen in de grote oneindigheid, zonder iemand of iets om zich heen. Er was niets, alleen maar duisternis om Hem heen. In Hem droeg Hij zeven eigenschappen (oer-geesten), te weten: de liefde, de wijsheid, de wil, de orde, de standvastige ernst, het geduld en de eeuwige, onveranderlijke barmhartigheid. Die eeuwige, oneindige duisternis, drukte op Zijn alleen zijn. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als er iemand om Hem heen zou zijn. Misschien zou dat de duisternis verdrijven, maar het moest iets zijn dat gelijk aan Hem zou zijn. Geen ondergeschikte, geen meerdere, maar een geest gelijk aan Hem. Hij begon zijn idee uit te werken. Gelijk aan Hem betekende in ieder geval dat de nieuwe geest dezelfde zeven eigenschappen moest hebben. De basis voor de te scheppen geest was zijn eerste eigenschap de liefde. Hij bedacht zich dat zonder de liefde niets kon bestaan en het uit de liefde voort komende licht was de wijs-heid. Hoe meer de wijsheid in de geest zich zou ontwikkelen, hoe verfijnder en mooier de vorm zou worden. Uit de liefde en de wijsheid kwam de wil voort, want door de wil konden gedachten werkelijkheid worden. Maar om een vaste vorm te scheppen was de orde nodig en deze kwam dan ook voort uit de liefde, de wijsheid en de wil. Als vijfde eigenschap voegde hij aan Zijn idee de ernst toe, want zonder een standvastige ernst zou geen enkel ding een bestaansmogelijkheid hebben. Als zesde eigenschap voegde Hij het geduld toe, want waar de hoogste liefde, de hoog-ste wijsheid, de almachtige wil, de volkomen orde en de onveranderlijk standvasti-ge ernst waren, moest het eeuwige geduld aanwezig zijn om te voorkomen dat al-les in een stroomversnelling zou geraken en het geduld was de moeder van de eeu-

8

wige, onveranderlijke barmhartigheid en dat was de zevende eigenschap. Voor Hem waren zijn eigenschappen onveranderlijk. Hij begreep dat als Hij zo’n nieuwe geest met Zijn kracht zou vullen, dat de nieuwe geest dan uitsluitend volgens Zijn regels kon leven en dat er dan geen prikkel zou zijn om een eigen wil te ontwikkelen en te gebruiken. Daarom voegde Hij de prikkel om zich niet aan de regels te houden toe, omdat zo’n prikkel een echt levensgevoel zou geven ten gevol-ge waarvan de nieuwe geest zelf besluiten kon nemen, kon kiezen, willen en han-delen. Zo bracht Hij zijn rijp geworden idee naar buiten. Hij zag Zijn evenbeeld voor zich staan en voelde zich gelukkig. Het bracht licht in de duisternis en Hij zei tegen Zijn evenbeeld: “Jij die Mijn duisternis verdrijft, Ik noem je “Lucifer”, wat betekent: “lichtdrager” en Hij gaf aan Lucifer de macht om eveneens zelf geesten te scheppen, allen met de zeven eigenschappen en de toegevoegde prikkel. Lucifer was zich als eerste geestelijk wezen bewust van de grenzen van de ze-ven eigenschappen in hem en de mogelijkheid om hiervan af te wijken. Hij en Lucifer schiepen ieder hun eigen schepselen, oneindig in aantal, want het heelal was onnoembaar groot. De schepselen van Hem stonden in dienst van Hem en de schepselen van Lucifer stonden in dienst van Lucifer. Ook de schepse-len van Lucifer waren zich bewust dat zij geschapen waren naar het evenbeeld van Hem en net als Lucifer de prikkel hadden gekregen om te kunnen kiezen, te beslui-ten, te willen en te handelen. Hem zien was echter voor ieder schepsel van Lucifer, maar ook voor Lucifer zelf, onmogelijk. Ook al droeg Lucifer het licht der kennis in zich, hij begon de aanwezigheid van Hem te ontkennen. Een iemand die niet te zien was, bestond niet. De schepselen die door zijn wil waren ontstaan, begonnen hem als een god te vereren, want hij was voor hen wel zichtbaar. Steeds meer groeide in Lucifer’s geest de behoefte om voor zijn schepselen hun god te zijn en te blijven. Zo ontstond er disharmonie in de geest van Lucifer en de zijnen, omdat de ze-ven eigenschappen niet volledig werden ontwikkeld en als gevolg daarvan niet wer-den beoefend. Als alleen de liefde zich zou ontwikkelen, zou er geen aandacht zijn voor andere geesten en zou dit leiden tot eigenliefde, afgunst en gierigheid. Waren alleen de liefde en de wijsheid ontwikkeld, dan was men echt wijs en kon men an-dere geesten goede lessen geven, maar door de zwakke wil zou het niet volledig tot

9

uitvoer komen. Als de liefde, de wijsheid en de wil actief waren, maar er was geen orde, dan ontbrak het aan samenhang. Waren de liefde, de wijsheid, de wil en de orde wel aanwezig, maar ontbrak het aan ernst, dan ontstond er angst en vrees en kwamen de werken zelden volledig tot zijn recht. Om over het gebrek aan geduld maar te zwijgen. Overhaast en ongeduld leidden niet tot een goede totstandko-ming. In Lucifer’s geest ontstond steeds meer disharmonie. Het ging steeds meer de richting van “eigenliefde” op. Door de eigenliefde kwamen hoogmoed, eerzucht en heerszucht in zijn geest en bij tegenwerking leidde het zelfs tot boosheid, haat en moordlust. Hij, zijn Schepper zag het met lede ogen aan, want dit was niet de bedoeling van Zijn schepping. Hij stond voor een moeilijke keuze. Lucifer en de zijnen ver-nietigen of de verharding als gevolg van de eigenliefde accepteren. Want wat doet hoogmoed met je? Het versteend je geest, het doet je koud en kil worden. Vernieti-gen kon Hij niet, want Lucifer en zijn schepselen waren geschapen naar Zijn even-beeld en dan zou Hij een deel van zichzelf vernietigen. Er bleef niets anders over dan te proberen Lucifer tot de juiste liefde over te halen. Toen Lucifer en zijn schepselen een hoge borst begonnen op te zetten, ging Hij als een klein teer vlammetje van liefde naar Lucifer toe. Maar Lucifer be-schouwde zich ver verheven boven dat nietige vlammetje en zie, toen werd Lucifer vanuit zijn lichtende verhevenheid door boosheid gegrepen. In al zijn boosheid zag Lucifer nu zijn grote kans om Hem voor eens en altijd uit te schakelen en - met stille instemming van al zijn schepselen - wilde hij het tere vlammetje van lief-de in één klap voor eeuwig uitschakelen. Lucifer sloeg en ………………… er ontstond een oerknal. Nog voordat Lucifer het vlammetje van liefde kon raken, ontplofte hij en al de zijnen van hoogmoed, allen in miljoenen, misschien wel miljarden eencellige zielenstukjes uiteen. Versteend en roodgloeiend van boosheid verbleven Lucifer en de zijnen in het eindeloze niets. Ze tolden en tolden maar rond en er heerste alleen maar eeuwige vergetelheid. Door het tollen, botsten de versteende deeltjes van Lucifer en de zij-nen tegen elkaar op en door hun hitte van boosheid klonken ze aan elkaar vast en

10

zo ontstonden - na enkele miljarden jaren - wel tien zonnestelsels, elk met veel ver-steende massa’s, die wij nu planeten noemen”.

11

H O O F D S T U K 3

De belofte aan Lucifer

In zijn beleving had hij slechts zitten knikkebollen, maar aan de stand van de maan zag hij dat er toch zo’n twee uur voorbij waren gegaan. Mozes zag dat de jonge hond was gaan slapen, terwijl de wat oudere hond waakte. Hij aaide de wa-kende hond over zijn kop, draaide zich om en ging slapen. Opnieuw kwam hij in zijn droom terecht. Hij wist nog goed dat hij aan zijn leraar had gevraagd wat er verder gebeurde met Lucifer en zijn leraar vertelde: “Toeval of niet de geest van Lucifer kwam in de Aarde terecht en zijn boos-heid was zo groot dat hij vuur spuwde en zijn vuur als lava over de aarde vloeide. Hij keek naar het heelal en zag overal versteende massa’s geestelijk leven, die uit Hem waren voortgekomen. Het heelal leek op een torso en precies iets boven het midden zag Hij de geest van Lucifer. Zijn liefde was oneindig barmhartig en ook al was Hij boos op Lucifer en de zijnen, Zijn liefde overwon alles, want Lucifer was direct door Hem en de zijnen waren indirect door Hem geschapen, naar Zijn beeld en gelijkenis. Hij was dan ook de geestelijke Vader van Lucifer en de zijnen.Uit pure medelijden welde er een traan uit Zijn oog en deze traan viel in het einde-loze niets, precies op de aarde. Zo werd de ergste hitte, na ongeveer 1.000 miljoen jaren na het ontstaan van de aarde, aardig bekoeld. Voor de geest van Lucifer was er in de eindeloze onmetelijkheid van de verste-ning geen rustig plekje te vinden. Lucifer begon te begrijpen hoe groot en hoe eeu-wig de voortdurende macht van zijn Schepper was en hoe ijdel zijn streven was ge-weest. Zijn hoogmoed had hem ten val gebracht en zie, toen zulke gedachten van berouw zich in Lucifer afwisselden, ontwaarde hij opeens een wezen dat op hem geleek. Het zweefde hem achterna vanuit de eeuwige hoogten. Het wezen bereikte hem bliksemsnel, greep hem met machtige hand vast, keek hem aan en zei met een zachte glimlach: “Lucifer, jij arme gevallen geest, ken je Mij?” Maar Lucifer herkende Hem niet. Het wezen zei: “Ik, zal je behouden en je langs onbekende wegen daarheen terugvoeren vanwaar je vol zondige hoog-

12

moed bent weggegaan”. Lucifer antwoordde dat de grootte van Zijn toorn hem te-niet had gedaan en dat hij die vlammende woedende toorn niet nog een keer wil-de meemaken. Maar het wezen zei: “Heb jij dan nooit ook de liefde in Hem geme-ten?”, en ineens veranderde het wezen in een klein lichtend vlammetje en Lucifer zei: “Ja, nu herken ik U: U bent Zijn liefde en reikt verder dan zijn oneindige vloed van toorn. Zie mij aan in Uw genade en geef mij een vast plekje, opdat ik rust mag vinden in deze eeuwige leegte” en Hij zegde Lucifer toe dat Hij hem een nieuwe kans zou geven”.

13

H O O F D S T U K 4

De maan

Mozes schrok wakker. De wat oudere hond stond en gromde. Ook de jonge hond werd wakker, ging staan en schudde zijn lijf, voor de wat oudere hond een teken om te gaan liggen. Ze wisselden van wacht, wat waren het toch prachtige dieren. Het was inmiddels voorbij middernacht en Mozes dacht nog na over het ontstaan van de materie en de belofte aan Lucifer. Hij wist nog dat hij zijn leraar ongelovig had aangekeken, maar deze bevestigde hem dat alle materie versteend geestelijk leven was en ooit weer geestelijk leven zou worden. Zijn leraar gaf als voorbeeld het proces van slijta-ge van steen door de werking van wind, stromend water en ijs, maar nog meer zichtbaar was het bij kokend water. Het verdampte, het werd een wolkje en het ver-dween in de lucht. Het was niet meer zichtbaar, maar het was er wel. Een wonderlijke wereld. Hij keek naar de maan. Het was volle maan. Hij zag de contouren van bergen. Opvallend vond hij het dat hij steeds dezelfde kant van de maan zag. Waarom zag je toch altijd dezelfde kant en wat zou er toch aan de andere kant zijn? Hij had er zijn leraar vragen over gesteld. Zijn leraar was blij verrast dat hij zo opmerkzaam naar het heelal had gekeken en vertelde het verhaal van de maan: “De maan was laat in de oertijd losgeschoten van de aarde en de aantrekkings-kracht van de aarde was nog zó krachtig dat er geen beweging om zijn as mogelijk was. De aanwezigheid van de maan bracht de aarde in een regelmatige baan om de zon en zo ontstonden de jaargetijden. De zijde die naar de aarde was gericht, was niet vast, maar heel losjes, bijna zee-schuim en had geen atmosferische lucht, alleen ether zoals alle ruimten tussen zon en planeten. De andere zijde was eigenlijk geen maan, maar een heel stevig stukje aarde, daar

14

was lucht en water. Zo’n 1.000 jaar na de eerste mens op aarde had een gevol-machtigde engel van Hem leven op die zijde van de maan geschapen. Het mense-lijk leven was ongeveer 60 cm groot. Zij leefden diep in de maangrond en aten al-leen wortelgewassen zoals aardappelen, bieten, wortels en dergelijke. Melk en wol hadden ze van het enige dier, het maanschaap. De zijde naar de aarde gericht was eigenlijk een strafkolonie. Het had geen or-ganisch leven. Er waren alleen bewoners van geestelijke aard. Deze geestelijke be-woners waren tijdens hun aardse leven louter wereldgezinde mensen geweest en waren ter verbetering daarheen verbannen. Waren ze na vele, vele jaren tot het be-sef gekomen dat ze op aarde fout hadden geleefd, dan gingen ze in de geest over in een maanmens. De maanmensen werden door de engelen van Hem onderwe-zen in de kennis over Hem. Zo kreeg de inwonende geest eveneens onderricht en kon de schade die deze mens op aarde door zijn dwaze wereldse houding had op-gelopen, worden hersteld”.

15

H O O F D S T U K 5

Het plan

Mozes werd wakker. De maan was verdwenen en de zon liet zich al weer zien. Ook de kudde werd wakker. De lammeren dronken bij hun moeder. Hij moest zor-gen dat de kudde binnen ‘n uur water kon drinken. Hij liep voorzichtig door de kudde heen. Hij kende elke schaap en elk lammetje en hij liet zijn ogen over ieder dier heengaan. Ze waren er allemaal. Hij maakte het eten voor de honden klaar en at zelf wat brood. Na het eten ruimde hij alles op, controleerde of het vuur uit was en maakte zijn slinger klaar om eventuele wilde dieren op afstand te houden. Zo ging hij met de kudde op weg naar het Sinaïgebergte, maar eerst richting water-bron. Opnieuw waren zijn gedachten bij zijn leraar. Zijn leraar had hem het plan van de Schepper verteld om de verloren gegane gees-ten weer bij Hem terug te krijgen en zoals beloofd Lucifer een nieuwe kans te ge-ven. Maar om van het versteende geestelijk leven weer vrij geestelijk leven te ma-ken, moest er heel wat gebeuren en zou er ontzettend veel tijd mee gemoeid zijn en zijn leraar vertelde het volgende: “Als kinderen over hun ergste boosheid heen zijn, dan is het voor een vader tijd om zijn kinderen te benaderen. Daarom ook was Hij afgedaald naar de aarde om de berouwvolle Lucifer toe te zeggen dat hij een nieuwe kans kreeg. Hij be-dacht een plan om Lucifer en zijn andere geesteskinderen, via dat versteende plek-je iets boven het midden in het heelal, weer bij Hem terug te brengen. Hij begreep dat als Hij nu, terstond, het vrij geestelijk leven van Lucifer en de zijnen zou herstellen, dat zij dan opnieuw door hoogmoed zouden worden over-mand. Hij zag in dat er nog veel tijd nodig was om Lucifer en de zijnen tot inkeer te brengen en koos daarom voor de weg van geleidelijkheid. Om het vrij geestelijk leven van Lucifer en de zijnen te herstellen en weer

16

beeld en gelijkenis van Hem te laten worden, was het noodzakelijk dat de verste-ning ongedaan werd en dat iedere geest zijn eencellige zielenstukjes, die verspreid waren over heel het heelal, met haar tien zonnestelsels, weer terug zou krijgen. Hij besloot om hiervoor de aarde te gebruiken en aan elk zielenstukje dierlijk leven te geven. Met de opdeling van de ziel tot eencellige stukjes, had ook de intelligentie van de geest zich opgedeeld over alle zielenstukjes. Elke toevoeging van zielenstukjes aan het dierlijk leven betekende dan ook een toename van de intelligentie en een overgang naar een hogere levensfase en zo zou het dierlijk leven uit kunnen groei-en van mineraal, naar flora, van flora naar fauna en van fauna tot dierlijk mens en van dierlijk mens door toevoeging van het allerlaatste zielenstukje tot de eerste mens. Om te voorkomen dat het tot een herhaling van de toenmalige hoogmoedige plannen kon komen, zou Hij er voor zorgen dat de begrippen van de geest zoda-nig verstrooid zouden worden, dat het in zijn aardse bestaan nooit tot een volledi-ge gedachte (zuiver weten) kon komen. Zo stelde Hij vast, dat pas nadat alle drie de natuurrijken waren doorlopen, vanaf de grofste steenmaterie door alle mineraallagen en vandaar door de totale planten-wereld en tenslotte door de gehele dierenwereld in het water, op aarde en in de lucht, de ziel en geest gereed zouden zijn om Zijn zeven eigenschappen opnieuw te ontvangen om deze dan wel volledig tot ontwikkeling te brengen met als eindbe-stemming: opnieuw een ongebonden zuiver geestelijk bestaan. De geest van Lucifer was verworden tot een “Satan”, wat betekent “tegenstan-der”. Om te voorkomen dat hij zich opnieuw ten volle zou manifesteren besloot Hij om de geest van Lucifer te ketenen in de diepte van de materie. Ook besloot Hij om onderweg in de groei van mineraal, flora, fauna, naar dierlijk mensdom tot aan de eerste mens aan elk dierlijk leven één maximaal twee eencellige zielenstuk-jes van Lucifer toe te voegen, waarmede “Satan” niet op de geest, doch alleen op de ziel kon inwerken. Natuurlijk was Hij zich er van bewust dat de toevoeging van zielenstukjes van Lucifer aan elk dierlijk leven zou kunnen leiden tot giftige planten, tot monsterlijke dieren en tot duivelse mensen, maar dat was beter dan Zijn tegenstander “Satan” tot ontwikkeling te brengen, want dan zouden alle geesten, die door Lucifer tot le-

17

ven waren geroepen, verloren zijn. De giftige planten, monsterlijke dieren en dui-velse mensen zouden – door hemels toedoen - via een omweg zich wel weer kun-nen aanpassen. Hij was zich bewust dat op deze manier – naar aardse tijdrekening – de geval-len geesten nog zeker 3 miljard jaren onderweg zouden zijn om hun hoogmoed te laten vallen en hun ontvangen zeven eigenschappen geheel tot ontwikkeling te brengen”.

18

H O O F D S T U K 6

De voorbereiding op de uitvoering van het plan

De kudde was bij de waterbron aangekomen. Mozes zag toe dat alle dieren aan het drinken toekwamen. Opnieuw liep hij voorzichtig door de kudde, zag dat alles in orde was en klopte de honden op hun schouders en gaf ze iets extra te eten. In de verte zag hij de Horeb, de Sinaïberg. Een prachtig gebied in het land van Midjan. Hij wist dat aan het begin van het gebergte een grot was waar de kud-de kon overnachten. Het weer was zonnig, de dieren hadden gedronken, hij ge-noot van deze dieren en de omgeving en goedgemutst trok hij met de kudde rich-ting Horeb. Het verbaasde hem dat hij zo met zijn leraar bezig was, want opnieuw was hij in gedachten bij hem. Hij dacht aan de dag waarop zijn leraar uitgebreid de uitvoe-ring van het plan van de Schepper had besproken. Het was net zo’n dag als vandaag, zonnig weer, een ontspannen gevoel en hij had honger naar kennis. Alsof zijn leraar het aanvoelde. Die dag werd de hele evolutie besproken. De leraar begon als eerste uitleg te geven over de voorbereiding op de uitvoering van het plan en sprak als volgt: “Om uitvoering te geven aan Zijn plan was het noodzakelijk dat het versteen-de geestelijk leven opnieuw tot leven zou komen. Al het geestelijk leven was vanuit Zijn leven tot stand gekomen. Leven kwam dus uit leven voort en leven opwekken uit de versteende aarde betekende dat eerst de aarde een levend organisme moest worden. Aan elk eencellig zielenstukje had Hij dierlijk leven gegeven met de wil om op zoek te gaan naar al zijn eigen zielenstukjes. Dierlijk leven dat inademde en uit-ademde en dat bestond uit drie basiselementen: de buitenste huid, het vaste been-

19

derenstelsel met spieren en bloedvaten en de ingewanden. Ook de versteende aarde moest omgevormd worden tot dierlijk leven met drie basiselementen en wel de aardkorst, de aardmantel en de aardkern. Elk leven moest worden aangestuurd door één drijfkracht, het hart, en de grootte van het hart stond in verhouding tot het lichaam, het was de werkplaats van het ge-hele organische leven. Ook de aarde kreeg een hart. Een hart als een vuur dat met ongelooflijke snelheid door de aardkern schoot. Ook de aarde ademde in en ademde uit. Eb en vloed vonden hier hun oorsprong. Door de pulserende of stuwende stoot van het aardehart (elke zes uur) werden alle levenssappen uit het binnenste van de aarde in alle delen van het aardlichaam ge-dreven. Het geestelijk leven was in de hemelse sfeer zowel mannelijk als vrouwelijk, zij konden zelfstandig nieuwe geesten scheppen. De aarde werd ook mannelijk en vrouwelijk. Mannelijk voor de verwekking van het zaad en vrouwelijk voor het dra-gen/koesteren en baren van de vrucht uit het zaad. Om op aarde te kunnen leven was een atmosfeer nodig. Gezien Zijn ervaring met Lucifer en de zijnen begreep Hij dat velen het niet zouden redden om op aar-de de eindbestemming - opnieuw een ongebonden zuiver geestelijk bestaan – te verkrijgen. Daarom schiep Hij naast de aardatmosfeer ook een tweede en derde luchtregio”.

20

H O O F D S T U K 7

De evolutie

De gedachten van Mozes werden verstoord door de onrust van de kudde, ook de honden begonnen te grommen. Hij begreep dat er een wild dier in de omge-ving moest zijn en hij nam zijn slinger in de hand. Om te voorkomen dat de kudde ging rennen moest hij het wilde dier vroegtijdig verjagen. Hij keek rond en zag in de verte een kleine kudde wilde kamelen. Het viel mee, hij moest alleen de voorste kameel raken om ze van koers te doen wijzigen. Hij wachtte tot ze binnen schoots-afstand van zijn slinger kwamen en slingerde de eerste steen weg. Het was raak, met een korte brul veranderde de groep kamelen van richting. De rust in de kudde keerde terug. Zijn leraar had hem verteld dat het gereed maken van de aarde voor het ont-staan van levend organisme behoorden tot de eerste twee ontwikkelingsperioden van de aarde en dat eerst in de vierde ontwikkelingsperiode er warmbloedige zoog-dieren ontstonden, die niet meer door middel van eieren op de aarde kwamen, maar langs de weg van verwekking en hun jongen zoogden. Eerst in de vijfde ont-wikkelingsperiode van de aarde ontstond de prehistorische mens. Mozes kende de ontwikkeling van de aarde. Zijn leraar had hem verteld dat in de zichtbare wereld geen dood bestond. Dat wat men ‘dood’ noemde was slechts de overgang van een mindere intelligente vorm, naar een hogere, waar al meer intelligenties met elkaar verenigd waren. Als eerste was het leven van de eencelligen in het water begonnen en daarvanhadden zich al meerdere eencelligen zich verbonden tot meercellig organisme en zich aan de bodem vastgeklonken. Toen door het vuur van de aarde de bodem van de zee door Zijn wil omhoog kwam, ontstond er ‘droge’ aarde, waarop meercellig organisme achterbleef. Door al het water was de ‘droge’ aarde moerasvormig en het meercellig organisme vergroende en er ontstonden mossen en korstmossen. Door de groei van mossen

21

en korstmossen werd de ‘droge’ aarde geschikt gemaakt voor verlanding en de ont-wikkeling van grassen en struiken en door verdere bodemontwikkeling volgden ten-slotte de bomen. Om het leven op aarde verder te ontwikkelen, was licht nodig en door Zijn wil ont-stond er één groot licht aan het hemelgewelf. Door dat licht ontstond de dag en in de nacht weerkaatste iets van dat licht door middel van de maan op aarde. Planten werden belangrijk voor het leven op aarde. Zij waren hoofdproducenten van zuurstof en vormden de basis van de meeste voedselketens. Ook in de zeeën en oceanen had het meercellige organisme zich verder ont-wikkeld. Het organisme verlengde zich om zich in het water te kunnen voortbewe-gen. Op de ‘droge’ aarde in het moerasland ontwikkelde het organisme zich tot dieren die zich konden voortbewegen. Die dieren leefden in ondiepe wateren, die regelmatig droog vielen en zo ontwikkelden zich primitieve diersoorten die over de ‘droge’ aarde begonnen te kruipen. Deze primitieve diersoorten ontwikkelden zich, o.a. tot reptielen en uit de reptielen ontwikkelden zich de eerste vogels. Ook uit het water kwamen dieren en zij ontwikkelden zich tot grote dieren en ont-stond de primitieve oermens. Het had Mozes wel verbaasd dat, volgens zijn leraar, elke plant uit de lucht al-leen de voor haar geschikte luchtsoort naar binnen zoog, want dat hield in dat er oneindig veel soorten enkelvoudige lucht in de atmosfeer waren. Zijn leraar had aangegeven dat dit ook voor de dieren gold en dat elke ster zijn eigen specifieke soort lucht afgaf. Verdween er een ster, dan ging ook de desbetreffende plant en/of dier verloren en kwam er een nieuwe ster, dan kwam er ook een nieuw soort le-ven op aarde. Hij kon het maar moeilijk bevatten, maar zijn leraar wees hem op de geur van de planten, hoe kon die voor elke plant anders zijn als zij dezelfde luchtsoort zouden opzuigen en ja, de geur van planten was bij elke plant anders.

22

H O O F D S T U K 8

Vervulling van de belofte

Het liep tegen het middaguur en Mozes begon honger te krijgen. Hij floot naar zijn honden en zij begrepen dat het voedertijd was. Om beurten kwamen zij naar hem toe en aten. Toen de honden gegeten hadden nam Mozes brood, water en een stukje gedroogde worst en at met smaak. De kudde was aardig opgeschoten. Hij keek naar het Sinaïgebergte en schatte dat het nog een uur verwijderd was van de overnachtingsplaats. Hij had dus nog alle tijd om een ommetje te maken naar de majestueuze Horeb. Als vanzelfsprekend kwamen de gedachten van Mozes opnieuw bij de ontwik-keling van de aarde. Eeuwigheden na eeuwigheden waren nodig voor de overgang van de vijfde naar de zesde ontwikkelingsperiode. Over het ontstaan van die eerste mens had zijn leraar hem als volgt onderwezen: “De samensmelting van de zielendeeltjes in de zesde ontwikkelingsperiode was tot een zodanige hoogte gekomen, dat voldoende intelligentie was opgebouwd om in de nieuwe ziel een nieuwe geest met de zeven eigenschappen van Hem en de prikkel tot vrije keuze te leggen. Denkend aan Zijn belofte aan Lucifer zei Hij, de Schepper, “kom Lucifer” en ineens was Lucifer niet meer in het oneindige ge-steente, maar lag hij ergens in het gebied tussen de Eufraat en de Tigris dood op aarde. Er was leven noch beweging in hem te bekennen. Hij, de eeuwige liefde, boog zich over de dode vorm van Lucifer en blies hem van lijf en ziel leven in en noemde hem “Adam”, wat betekent “mens”. Heel even opende Hij de geest van Adam en deze begreep dat hij Lucifer was en dat hij van zijn Schepper, zoals beloofd, een nieuwe kans had gekregen. Ter-stond nam zijn Schepper de geest van Lucifer weg, ketende deze in het binnenste van de aarde en gaf Adam een nieuwe geest met Zijn zeven eigenschappen en de prikkel tot een eigen wil. Zo was de ziel van Adam één met de geest van liefde uit

23

Hem. Adam voelde zich in een paradijselijke toestand en kende zichzelf ten volle. Net als Lucifer droeg hij het licht der kennis in zich en beschikte hij over de zeven eigenschappen, de liefde, de wijsheid, de wil, de orde, de goddelijke ernst, het ge-duld en de eeuwige, onveranderlijke barmhartigheid en kon hij zelfstandig kiezen, besluiten en handelen. Maar ook was hij zich bewust van de grenzen van die eigen-schappen. Adam wist het, misbruik van het licht der kennis zou leiden tot de on-middellijke geestelijke dood, hetgeen inhield dat de volledige herinnering zou wor-den weggenomen en van het paradijselijke gevoel niets zou overblijven. Zoals elke geest droeg Adam het mannelijke en vrouwelijke in zich en was hij in staat om nieuw leven te scheppen. Zijn Schepper begreep dat Adam het net zo moeilijk zou krijgen als Lucifer en moest Hij hem tegen zichzelf in bescherming nemen. In zijn slaap haalde Hij het scheppende en levengevende gedeelte uit de eerste mens en vormde daaruit de eerste vrouw, want Hij wist dat alleen een schep-pende en levengevende vrouw in staat zou zijn om de eerste mens tot nederigheid aan te zetten en zo werd de eerste mens, man. Toen Adam ontwaakte en de eerste vrouw zag, noemde hij haar “Eva”, wat bete-kent “de levengevende” en zei: “Been, van mijn gebeente”, want hij begreep dat - net zoals zijn borstkas zijn tere hart beschermde - zij hem zou beschermen om niet te lichtvaardig met zijn verkregen eigenschappen om te gaan. Adam en Eva werden door Hem onderwezen. Zo leerden zij alle dingen ken-nen en hoe zij er gebruik van konden maken. Hij legde in de eerste man en de eer-ste vrouw de gezegende voortplantingskracht, maar gaf aan dat de tijd hiervoor niet rijp was en dat zij er dan pas gebruik van mochten maken, wanneer Hij terug-kwam en Hij legde over hen het kleed van gehoorzaamheid”.

24

H O O F D S T U K 9

De brandende braamstruik

Inmiddels was er een uur verstreken en was de kudde tot aan de voet van de Horeb gekomen. Hij gaf zijn honden opdracht om de kudde bij de doornstruiken weg te houden. Zo maar ineens stond een doornstruik in brand. Hij moest oppas-sen dat het vuur niet oversloeg naar het gras en liep naar de doornstruik en zag dat het vuur, ondanks de vlammen, de doornstruik niet verteerde. Hij begreep het niet en wilde teruglopen naar de kudde. Opeen hoorde hij zijn naam twee keer roepen. “Mozes! Mozes!.” Hij schrok, bleef staan en al zijn haren sprongen overeind. Hij herkende de stem uit duizenden, zijn leraar, maar dat was toch niet mogelijk. De stem vervolgde: “kom niet dichterbij en doe uw sandalen uit, want de plaats waar u staat is heilige grond.” Het was echt de stem van zijn leraar en de stem vervolgde: “Ik ben de God van uw vaderen, de God van Abraham, de God van Isaäk en de God van Jakob.” Mozes bedekte zijn gezicht, want hij durfde niet naar God op te zien en de stem vervolgde: “Ik heb de ellende van mijn volk in Egypte gezien, de jammer-klachten over hun onderdrukkers gehoord; Ik ken hun lijden. Ik ben afgedaald om hen te bevrijden uit de macht van Egypte, om hen weg te leiden uit dit land, naar een land dat goed en ruim is, een land dat overvloeit van melk en honing.” De stem vervolgde met het noemen van de namen van de bevolkingsgroepen in dat land en zei verder tegen Mozes: “Ga er dus heen. Ik zend u naar de farao. U moet mijn volk, de Israëlieten, uit Egypte leiden.” Mozes was verbouwereerd. Terstond vroeg hij zich af of zijn joodse afkomst, zijn opvoeding aan het hof van Egypte, zijn leraar, zijn vlucht uit Egypte en het leiden van de kudde van vader Jetro slechts een hemelse voorbereiding was op dat wat komen moest, want waar-

25

lijk hij geloofde dat zijn God tot hem sprak. Maar Mozes kende zijn zwakheden en zijn voortdurende gestruikel over woor-den en timide zei hij tot God: “Wie ben ik dat ik naar de farao zou gaan, en dat ik de Israëlieten uit Egypte zou leiden?” God antwoordde hem: “Ik zal u bijstaan, en dit is het teken dat Ik het ben die u zendt: als u het volk uit Egypte hebt geleid, zult u Mij vereren op deze berg.” En Hij zei: “Dit moet u de Israëlieten zeggen: Hij die is, zendt mij naar u.” De tweespraak tussen God en Mozes ging nog even door, want Mozes voelde zich niet in staat om de farao te overtuigen. De stem sprak zacht, maar ook vol kracht, het was de stem van een God die gehoorzaamd moest worden en hij hoor-de zeggen: “is Aäron de Leviet niet uw broer? Ik weet dat hij een goed spreker is! Hij is op weg naar u en hij zal blij zijn als hij u ziet. Spreek met hem, leg hem uw woorden in de mond. Ik zal u beiden bijstaan als u moet spreken en u ingeven wat u moet doen.” Bovendien zei God tegen Mozes: “Dit moet u tegen de Israëlieten zeggen: De HEER, de God van uw vaderen, de God van Abraham, de God van Isaäk en de God van Jakob, heeft mij naar u gezonden. Dit is mijn naam voor altijd. Zo moet men Mij aanspreken, door alle generaties heen. Ga nu, en roep de oudsten van Is-raël bijeen.”

26

H O O F D S T U K 10

Sippora

Volkomen uit zijn evenwicht gebracht, ging Mozes terug naar zijn kudde en leidde het naar de waterplaats, verzorgde de dieren en bracht ze naar de hem be-kende grot in het gebergte. Het schemerde al toen hij en de honden aan eten toe-kwamen. Hoe moest het nu verder? Mozes wreef zijn handen door zijn haar en voelde zijn trouwring en hij dacht aan zijn vrouw Sippora. Wat was hij verliefd op haar geweest en zij op hem. Zo ver-liefd zijn was een paradijselijk gevoel en o wat begreep hij Adam en Eva. Ook hij en Sippora hadden er hevig naar verlangd om volledig één te zijn. Maar ze ken-den de consequenties, ze zouden weggestuurd worden en alleen - zonder familie - op de wereld komen te staan. Mozes was naar vader Jetro gegaan en had gevraagd of hij spoedig met zijn dochter Sippora mocht trouwen. Vader Jetro had hem alleen maar aangekeken en beschaamd had hij zijn hoofd gebogen. Vader Jetro had zijn dochter geroepen en toen zij beiden voor hem stonden, had hij hen beiden nogmaals aangekeken en zonder één gesproken woord begrepen zij hem en vader Jetro gaf hen toestem-ming om over zes maanden te trouwen. Ze hadden elkaar beloofd niet ongehoorzaam te worden, maar het waren moeilijke maanden geweest. Als ze elkaar vasthielden, stroomde het bloed door hun lichaam en voelden ze elkaars warmte. Ze hadden het volgehouden en de bruiloft werd een prachtig feest. Heel de familie van Sippora was bijeengekomen en vader Jetro, die ook priester van Midjan was, had hen zijn zegen gegeven en hun in de echt verbonden. De verbintenis werd beklonken door twee gouden rin-gen met een zilveren draad er doorheen, die zij van vader Jetro kregen en aan el-kaars vinger deden. Dit gebaar van vader Jetro had hem diep ontroerd, want goud

27

was het symbool van de liefde in zijn God en zilver was het symbool van de wijs-heid in zijn God. Vader Jetro had hen toegesproken dat liefde de basis van een goed huwelijk was en dat zij de wil en de ernst moesten hebben om hun verbintenis werkelijkheid te laten worden en hij zei hen geduld met elkaar te hebben. Haast zou alles in een stroomversnelling brengen en slechts leiden tot een kortstondige vlam. Vader Jetro was een wijze man. Niet voor niets had hij hen zes maanden laten wachten. Ze waren geestelijk naar elkaar toegegroeid en waren krachtig gewor-den. Ze hadden zo veel méér met elkaar, dan bij hun eerste verliefdheid. Ja, vader Jetro was wijs. Zodra hij thuis zou komen, zou hij hem alles vertel-len.Hier voelde hij zich eenzaam, hij verlangde naar huis, naar Sippora en hun zonen Gersom, wat betekent “vreemdeling” en Eliëzer, wat betekent “Mijn hulp is God”.

28


Vader Jetro

Vader Jetro zag de kudde aankomen. Het verbaasde hem, want het was pas de vierde dag en Mozes zou een week wegblijven. Toen de kudde dichterbij kwam, zag vader Jetro het al, er was wat gebeurd. Hij zag dat de kudde door de honden werd geleid en dat Mozes er een beetje ver-dwaald bij liep. Toen de kudde thuis was en hij naar Mozes liep, zag hij aan het ge-zicht van Mozes dat dit niet de ontspannen Mozes was, hij droeg de sporen van zorg. Nog vóór dat vader Jetro een vraag kon stellen, zei Mozes: “We moeten pra-ten”. Sippora zag hem komen, zag de trekken op zijn gezicht en opende haar ar-men opdat zou komen, wat zou komen. Mozes omhelsde haar, dankbaar voor haar liefde en zei: “Kom, we moeten praten met vader Jetro”. Ze hadden alle tijd en Mozes begon te vertellen. Ten tijde van zijn geboorte had de toenmalige farao opdracht gegeven om alle pasgeboren mannelijke baby’s van het Israëlitische volk te vermoorden. Zijn moeder had hem drie maanden ver-borgen weten te houden. Hij was door zijn zus Mirjam in een biezen mandje ge-legd en Mirjam had de mand tussen het riet in de Nijl verstopt. Daar had een Egyptische prinses hem gevonden en zich over hem ontfermd. Zij had hem zijn naam Mozes gegeven. Zijn joodse moeder was zijn voedster geweest. Hij vertelde over zijn opvoeding aan het hof van farao, zijn bijzondere leraar, zijn inwijding in de kennis van het ontstaan van de materie en de bovennatuurlijke verschijnselen.Mozes sprak ook over het slavenbestaan van het Joodse volk in Egypte, zijn woede op een Egyptische slavendrijver en de moord op die slavendrijver en ook over zijn vlucht naar het land van Midjan. Mozes vertelde ook hoe fijn hij het vond om bij vader Jetro en Sippora te zijn, hoe hij genoot van het hoeden van de kudde en dat hij niets liever zou willen dan

29

schaapsherder blijven. Daarna vertelde hij over zijn verblijf, twee dagen geleden, bij de berg Horeb. Hoe hij daar een brandende doornstruik zag, die niet verbrand-de en de stem van de God van Abraham, Isaäk en Jacob had gehoord. De stem had hem opgedragen om naar Egypte te gaan om het Joodse volk uit Egypte naarde berg Horeb te leiden. Hij was er van overtuigd dat die stem van zijn leraar was. Hij zou die stem uit duizenden stemmen hebben herkend. Hij viel stil, hij had alles gezegd. Nooit had hij zijn verhaal aan vader Jetro en Sippora verteld. Geen woord over zijn verleden. Ze hadden hem altijd als de vreemdeling uit Egypte geaccepteerd. Nu was alles gezegd en wachtte hij op hun reactie. Vader Jetro nam het woord en zei: “Je bent een begenadigd mens Mozes. Ik geloof je als je zegt dat dit de stem van je leraar was. Dat betekent dat jouw God je zelf heeft opgeleid om zijn volk weer thuis te brengen naar het land dat eens aan jouw voorvaderen was toegezegd. Je bent niet geboren om als schaapsherder mijn kudde te weiden, je bent geboren om een grote kudde naar het beloofde land te leiden. Vertrouw op die stem, vertrouw op jouw God, ga met jouw gezin naar Egypte en draag geen twijfel in je. Wees ervan overtuigd dat je jouw broer Aäron onderweg zal ontmoeten.” Mozes keek naar Sippora en zij knikte ter bevestiging van de woorden van haar wijze vader.

30


De tien plagen

Mozes, Sippora, Gersom en Eliëzer namen afscheid van hun vader en opa Jetro en trokken richting de berg Horeb om van daaruit naar Egypte te gaan. Aäron was al een dag eerder vanuit Egypte vertrokken, eveneens richting de berg Horeb. Het was bij de berg dat zij elkaar troffen en zij omhelsden elkaar. Mozes bracht Aäron op de hoogte van de woorden die de HEER tot hem had ge-sproken en van de tekenen die de HEER hem had opgedragen om aan de Israëlie-ten te tonen. Aäron vertelde Mozes dat de HEER hem had opgedragen om Mozes in de woestijn tegemoet te gaan. Daarop reisden zij allen naar Egypte, daar aangekomen riepen zij de oudsten van Israël bijeen en Aäron bracht verslag uit van de woorden die de HEER tot Mozes had gesproken. Voor de ogen van de Israëlieten verrichtte Mozes de tekenen die God hem had opgedragen en het volk geloofde. Toen zij vernamen dat de HEER zich hun lot had aangetrokken en hun ellende gezien had, knielden zij neer en bo-gen zich eerbiedig. Nu het Joodse volk geloofde dat God hun lot had aangetrokken, gingen Mo-zes en Aäron naar de farao. Deze keek hooghartig neer op beide mannen en met een minachtend gebaar van zijn hand gaf hij permissie om te spreken en Aäron zei: “Zo spreekt de HEER, de God van Israël: Laat mijn volk vertrekken om ter ere van Mij een pelgrimsfeest te vieren in de woestijn.” Maar de farao antwoord-de: “Wie is de HEER dat ik naar Hem zou luisteren en Israël zou laten gaan? Ik ken de HEER niet en ik laat Israël niet gaan.” Aäron zei daarop dat de HEER had gezegd: “Ik zal mijn hand opheffen en Egyp-te treffen met allerlei wonderen.” Maar de farao stuurde ze geërgerd weg. Wat er ook zou gebeuren, hij zou het volk van Israël niet laten gaan.

31

En zo kwamen er negen plagen over Egypte waar alleen de Egyptenaren last van hadden. Water van de Nijl veranderde in bloed, ontelbare kikkers, ontelbaar aantal luizen, steekvliegen, veepest onder het vee en aantasting voedselvoorraad, huid vol met zweren, hagel en vuur over het Egyptische land, sprinkhanenplaag en duisternis over Egypte. Ondanks dat de farao Mozes en Aäron meerdere malen had teruggeroepen en be-loofd had dat het volk mocht vertrekken, hield hij zich niet aan zijn woord. Na el-ke belofte om te mogen vertrekken had Mozes steeds door het opheffen van zijn hand de plaag doen stoppen. Het had geen resultaat en dat noodde tot de tiende plaag: de dood van de eerstgeborenen van Egypte en ook van het hof. Het doel van de plagen was tweeledig: 1. Farao dwingen het volk van Israël te laten gaan. 2. De Israëlieten te doen geloven in de almacht van God. In de nacht van de dood van de eerstgeborenen klonk er in de huizen van de Egyptenaren en ook bij de farao gejammer op. Het was geen toestemming om te gaan, maar een verzoek om alsjeblieft te vertrekken, voordat er nog meer rampen zouden gebeuren. De smeekbeden van de Egyptenaren gingen vergezeld met de afgifte van kleding en gouden en zilveren sieraden.

32


Gods hulp

Het Joodse volk en hun kuddes verlieten hun huizen in Egypte en gingen op weg naar het beloofde land. De HEER ging voor hen uit; overdag in een wolkko-lom, ’s nachts in een vuurzuil, om hun licht te zijn. Zo kwamen zij door de woes-tijn bij de Rietzee aan. Bij de Rietzee aangekomen zagen de Israëlieten ineens dat de Egyptenaren hen achterna gekomen waren. Hevige angst maakte zich van hen meester en zij riepen luid tot de HEER. En tegen Mozes zeiden ze: “Waren er in Egypte geen graven, dat u ons naar de woestijn hebt gebracht om te sterven?” Mozes antwoordde het volk: “Vrees niet en blijf volhouden: dan zult u zien hoe de HEER u vandaag nog zal redden. Want vandaag ziet u de Egyptenaren nog, daar-na zult u ze niet meer zien, nooit meer! De HEER zal voor u strijden; zelf hoeft u geen vinger uit te steken.” De HEER gaf Mozes opdracht om zijn staf op te heffen boven de Rietzee en de zee spleet in tweeën en de Israëlieten konden over de droge bodem door de zee trekken. Toen de laatste Israëliet aan de overkant was, stroomde het water weer te-rug naar haar gewone plaats en overspoelde heel de strijdmacht van de farao. Vol ontzag was het volk over het gebeuren en zij stelden vertrouwen in de HEER en Mozes. Na drie dagen door de woestijn getrokken te zijn zonder water te vinden, kwa-men zij bij Mara aan. Het water was zo bitter, dat het niet te drinken was en het volk begon weer te morren. Mozes vroeg de HEER op hulp en op Zijn advies gooi-de hij een stuk hout in het water en het water werd zoet. Het volk en het vee dron-ken het zoete water en zij vervolgden hun weg naar de oaseplaats Elim. Daar aan-gekomen sloegen zij hun kamp op rond de waterplaats.

33

Vanuit Elim trokken zij richting Sinaïgebergte door de woestijn van Sim. Op-nieuw begon het volk te morren en verlangden zelfs naar de vleespotten van Egyp-te. Opnieuw kwam God hen te hulp. ’s Morgens regende het manna (brood) en ’s avonds vloog een zwerm kwartels het kamp binnen en konden ze vlees eten.

34


Kaïn en Abel

Het was een hele opgave voor Mozes. Het volk was talrijk en elke dag waren er wel nieuwe problemen en moesten ruzies worden bijgelegd. Op een dag was zijn schoonvader Jetro gekomen en die hoorde alles wat de HEER voor het Joodse volk had gedaan en Mozes vertelde hem over zijn problemen met het volk. Jetro adviseerde Mozes om eerst van het volk een eenheid te maken en de beste manier op dat te doen was ze te groeperen naar afkomst. Bij elke groep zouden ei-gen mensen moeten worden aangesteld om de dagelijkse problemen op te lossen. Mensen die bekwaam waren, godvrezend, betrouwbaar en onomkoopbaar. Mozes volgde Jetro’s advies op en besloten werd om het volk in te delen naar hun voorvaderen, de zonen van Jakob en de twee zonen van Jozef, dat waren Ruben, Simeon, Levi, Juda, Naftali, Dan, Gas, Aser, Issachar, Zebulon, Manasse en Efraïm. Maar het gemor van het volk zat Mozes niet lekker. Het volk was bevrijd van het juk van de Egyptische slavernij, werd zichtbaar door de HEER geholpen, maar als het maar even tegen zat dan kreeg hij van het volk verwijten. “Waarom heb je ons hierheen gebracht?” “Wat doen we hier?” “Wat heeft dit leven voor zin?” Waarom die onvrede, die harde opstelling en het opvliegende karakter van het volk. Het bevreemdde Mozes. Mozes, opgegroeid aan het Egyptische hof en onderwezen door zijn leraar, wist dat God in elk mensenkind zijn zeven eigenschappen met de prikkel tot eigen wil had gelegd. Hij had voetstoots aangenomen dat elke Israëliet dit van zijn vader ook had vernomen. Blijkbaar niet. Mozes riep alle mensen die binnen de groepen leiding gaven bijeen.

35

Het werd hem duidelijk dat al voor de zondvloed deze kennis verloren moest zijn gegaan. Hij onderwees hen dat God bij elk ongeboren mensenkind Zijn zeven goddelijke eigenschappen (de liefde, de wijsheid, de wil, de orde, de ernst, het geduld en de barmhartigheid) en de prikkel van een eigen wil in hun hart legde. Het doel van het leven van de mens was om al die zeven eigenschappen tot volledige ontwikke-ling te brengen. Om het te verduidelijken, vertelde hij het verhaal van het brandoffer van Kaïn en Abel, de eerste twee zonen van Adam en Eva. Kaïn was landbouwer en Abel was schaapherder. Abel droeg de liefde voor zijn HEER in zich en had de wil om deze liefde aan Zijn HEER te uiten. Hij vatte het idee op om een brandoffer voor de HEER te maken. Abel droeg wijsheid in zich en besloot om aan zijn HEER het beste van het beste te geven. Dat waren zijn eerstgeboren lammeren van zijn beste schapen. Om orde te scheppen aan zijn brandoffer verzamelde hij eerst brandhout en bladeren en leg-de dit te drogen. Hij koos met zorg zijn beste lammeren en het vlees van deze die-ren besmeerde hij met welriekende kruiden. Het was hem ernst om een goed offer te maken en met geduld wachtte hij tot het brandhout en de bladeren kurkdroog waren en de kruiden in het vlees waren getrokken. Toen maakte hij een verhoging legde daarop het brandhout, de bladeren en het vlees en bracht vuur bij het offer.De HEER zag genadig neer op Abel en zijn offer. De rook en een heerlijke geur stegen op naar de hemel. Toen Kaïn zag dat Abel een verhoging maakte om een brandoffer aan zijn HEER te brengen, wilde Kaïn niet achterblijven en schraapte loofbladeren van het land en gooide daarop vruchten van het land en stak het met vuur aan. De loofbladeren waren echter nog vochtig en de vruchten waren niet gedroogd. De rook sloeg neer op de aarde. De HEER sloeg dan ook geen acht op het brandoffer van Kaïn. Het neerslaan van de rook van zijn brandoffer maakte hem woedend en haat ont-stak in zijn hart en die haat richtte zich op Abel. Kaïn nodigde Abel uit om samen te gaan wandelen. Abel voorvoelde wat er stond te gebeuren, maar zijn barmhartigheid voor zijn broer was zo groot, dat hij meeging en Kaïn vermoordde zijn broer.

36

Mozes liet hiermede zien dat Abel al zijn ontvangen goddelijke eigenschap-pen op de juiste wijze had ontwikkeld. Hij was beeld en gelijkenis van God gewor-den en werd onmiddellijk in de hemel opgenomen. Kaïn echter was niet verder gekomen dan de eerste eigenschap de liefde. Hij had deze echter niet naar de HEER of zijn naaste Abel ontwikkeld, maar naar zich-zelf, de eigenliefde. Eigenliefde die geen tegenspraak en tegenslag duldde, mondde uit in haat. Het deed zijn hart verstenen en leidde tot moord op zijn broer. Alle leiders van de groepen hadden vol verbazing naar Mozes geluisterd. Ze hadden zich eerst nog afgevraagd hoe ze handen en voeten moesten geven aan hun leven. Het verhaal van Kaïn en Abel gaf antwoord op al hun vragen op. Probeer te leven als Abel.

37


De tijd van Adam tot Noach

Uit de reacties van de leiders van de groepen had Mozes begrepen dat er nog een lange weg te gaan was. Slavernij is een ernstige vorm van misbruik van de mens. Het Egyptische volk had het Joodse volk als “eigendom” beschouwd en ook als zodanig behandeld. De onderdrukking had hun menswaardig bestaan wegge-nomen. Dat leidde tot instinctmatig gedrag, met als gevolg dat er van enige ontwik-keling van de ziel en geest geen sprake kon zijn. God had Zijn volk tijdig gered, an-ders zou het de mensen net zo zijn vergaan als ten tijde van Noach. Het werd tijd om het volk op de hoogte te stellen van het verhaal van Adam en Eva en hun nakomelingen tot aan Noach. Opnieuw vroeg Mozes aandacht van alle leiders van de groepen en vertelde: “Adam en Eva waren de eerste mensen waarin God niet alleen Zijn zeven ei-genschappen, de liefde, de wijsheid, de wil, de orde, de ernst, het geduld en de barmhartigheid had gelegd, maar ook een vrije wil om besluiten te kunnen ne-men, om te kiezen, te willen en te handelen. Met die eigenschappen en het juiste gebruik ervan, konden zij beeld en gelijkenis van God worden. Het was een paradijselijk gevoel om zo’n geest te hebben. Ze begrepen het ont-staan van de geest, de materie, het heelal en alle natuurlijke en bovennatuurlijke zaken van hemel en aarde. Zij konden, net als God, leven scheppen. God had hun echter medegedeeld dat zij nog niet rijp waren om leven te schep-pen. Ze moesten eerst hun geest sterken. Konden ze het geduld opbrengen, hadden ze de wil om er aan te voldoen, was het hun ernst om elkaar beter te leren kennen. Als hun liefde voor elkaar vaste vorm kreeg en zo op orde kwam, dan zou God terugkomen en hun Zijn zegen ge-ven. Hoe meer de wijsheid in de geest zou ontwikkelen, hoe verfijnder en mooier de vorm zou worden en Adam en Eva groeiden uit tot schoonheden. Die schoon-

38

heid werd hun te machtig, hun liefde voor elkaar smachtte naar eenwording en zonder de zegen van God bood Eva haar schoot aan. Ineens was het paradijselijke gevoel weg, zagen ze dat ze naakt waren, was hun geest versluierd, moesten ze helemaal opnieuw beginnen. Uit hun eenwording werd Kaïn, wat betekent “brenger van dood”, geboren. Het leven was zwaar, alles moest nog geleerd worden en met vallen en opstaan konden zij overleven. Op een avond keken zij elkaar aan en zeiden tegen elkaar: “Wat er ook ge-beurt, ik breng jou terug bij God”. Toen God dit zag, gaf Hij hun Zijn zegen over hun verbintenis en uit die verbintenis werd Abel, wat betekent “zegen van God”, geboren. Vanaf die tijd hielp God hen door middel van engelen om een aards le-ven op te bouwen. Kaïn was een natuurmens, verbonden aan de aarde, voor hem gold werken. Hij kende geen geloof en was zonder zondebesef. Dat God Kaïns brandoffer ver-wierp, was omdat het niet in geloof was geofferd. Hij weigerde Gods aanbod op verzoening. Hij was vervreemd van God, van andere mensen en zelfs van hemzelf. Na de moord op Abel vertrok Kaïn naar het land van Nod. Hij was uit Gods nabijheid en het ontbrak hem dan ook aan Gods leiding. In het land van Nod kreeg hij gemeenschap met een vrouw. Zijn nageslacht bestond hoofdzakelijk uit veehoeders, muzikanten en koper/ijzersmeders. Ook Adams nageslacht werd talrijk en reislustig. Ze zagen hoe elders de vrou-wen beeldschoon waren en zij namen uit die andere omgeving de dochters tot vrouw. Zo vermengden zich de nageslachten. De HEER zag hoezeer de slechtheid van de mensen op aarde was toegeno-men en hoezeer de begeerte van hun hart de hele dag naar het kwade uitging. Het werd zo erg dat nog slechts één man en zijn gezin rechtschapen bleven. De zielen van de mensen hadden zich zo ver van de oude orde van God ver-wijderd, dat zelfs het laatste spoortje bewustzijn van hun eigenlijke ik, door de pu-re zorgen voor het vlees, was verdwenen. De ziel verbond zich met het vlees en het besef van de goddelijke geest was er niet meer. Het was zelfs zo erg dat men het begon te ontkennen. De mens was niet meer te overtuigen dat het bestond. Om te voorkomen dat deze zielen volledig (voor eeuwig) verloren zouden

39

gaan, moest hun leven worden beëindigd en God stond toe dat, door eigen schuld, de onderaardse zeeën de aarde overspoelden”. Door het verhaal werd het de leiders van de groepen duidelijk dat God het Joodse volk gered had van de definitieve dood van hun ziel. Ook zij waren door de slavernij verworden tot verstandige dieren en zij beseften dat zij opnieuw een kans kregen.

40


Een gouden stierkalf

Drie maanden na hun vertrek uit Egypte bereikten de Israëlieten de Sinaï-woestijn en dicht bij de berg Horeb sloegen zij hun kamp op. Mozes stond voor de vraag hoe hij dit volk moest opvoeden. God riep hem meerdere keren de berg op en gaf Mozes wetten die de Israëlieten de weg moesten wijzen hoe te leven als Gods volk. Elke keer als Mozes van zijn bezoek aan God terugkwam, stelde hij het volk in kennis van alle woorden en bepalingen van de HEER. Steeds betuigde het volk eenstemmig: “Alle woorden die de HEER tot ons gesproken heeft, zullen wij onderhouden.” Na dit alles riep de HEER Mozes naar zich toe op de berg, waar hij moest wachten om de stenen platen met de wetten en bepalingen in ontvangst te nemen. Mozes ging samen met zijn dienaar Jozua de berg van God op. Rondom de top van de berg hing een wolk, Jozua bleef daar wachten en Mozes betrad alleen de top. Veertig dagen en nachten bleven zij op de berg. Het volk aan de voet van de berg stond te wachten op de terugkomst van Mo-zes. Maar Mozes bleef wel erg lang op de berg, zolang dat ze bang waren dat er wat met Mozes was gebeurd en ze vroegen Aäron om een nieuwe God te maken, die hen de woestijn uit zou leiden. In Egypte was het bij het volk de gewoonte om bij de aanstelling van een nieu-we farao goud en edelstenen te brengen om hem te doen groeien in zijn functie. Goud werd aangezien voor een heel bijzondere stof, het zou geestelijke verlichting geven. Hoe meer goud de farao had, des te beter kon hij helder denken en wijze beslissingen nemen. Die bijzondere waarde bestond eveneens voor diamanten en robijnen. De diamant stond voor goddelijke macht, voor ernst en onkreukbaar-heid en de robijn stond voor liefde en waardigheid.

41

De nieuwe farao werd dan ook op een gouden troon gezet en gekroond met een kroon van goud, bezet met diamanten en robijnen. Een betere leider zonder dit al-les was niet denkbaar. Aäron kende het Egyptische gebruik en hij besloot een gouden stierkalf te ma-ken. Hij bedacht zich, dat de stierencultus op zichzelf geen afvalligheid van God betekende, omdat het beeld kon worden opgevat als voetstuk voor de er onzicht-baar boven tronende godheid. Hij maakte van de ontvangen sieraden een gouden stierkalfje. Het volk was laaiend enthousiast en ging het beeld met God vereenzelvigen. Mozes was nog steeds op de berg bij God en had zojuist de twee stenen platen waarop Gods wetten waren geschreven, ontvangen. God wees Mozes op het volk dat zich nu al van hun God had afgekeerd. Mozes en Jozua snelden naar beneden en zagen hoe het volk zich te buiten ging aan drank en eten en hoe zij het gouden stierkalfje vereerden als hun God. Van woede gooide Mozes de stenen platen op de grond kapot, greep het gouden stier-kalfje en gooide het in het vuur. Er bleef een grote klomp metaal over. Er ging een siddering door het volk. Mozes was er weer. Allen waren op slag nuchter. Hoe hadden zij zichzelf zo kunnen laten gaan. Angst om zonder leider te komen zitten, had hun tot de verering van het stierkalfje gebracht. De Apis, een Egyptische godheid, voorgesteld als een stier, en het volk schaamde zich. Vanaf die dag droegen de Israëlieten geen sieraden meer. De HEER was barmhartig en droeg Mozes op om twee nieuwe platen uit te hak-ken en naar boven te komen. De HEER schreef opnieuw de tien regels.

42


U zult niet doden

Op de eerste plaat stonden de geboden die betrekking hebben op de relatie van de mens met God. Op de tweede plaat de geboden die gaan over de relatie tus-sen de mensen onderling. Op de tweede plaat stond onder andere: “U zult niet doden”. Dat riep bij zijn dienaar Jozua vragen op. Hij was in gewetensnood, want toen ze aan het begin van het verblijf in de woestijn in Refidim waren, rukte Amalek en zijn leger op tegen Israël. Mozes had Jozua opgedragen om manschappen te kie-zen en ten strijde te trekken tegen de Amalekieten. Jozua had Amalek en zijn leger verslagen met het zwaard. Hij had, hoewel uit zelfverdediging, gedood. Jozua sprak Mozes hierover aan en deze vertelde het volgende: “Jozua, ik heb jullie verteld dat God bij elk ongeboren mensenkind Zijn zevengoddelijke eigenschappen en de prikkel van een eigen wil in hun hart legt en dat het doel van het leven van de mens was om al deze zeven eigenschappen tot volle-dige ontwikkeling te brengen en ik heb het toegelicht met het verhaal van Kaïn en Abel. Wat denkt je dat er gebeurd als een ander van je steelt, als men vals tegen je ge-tuigt, als een ander je vrouw zou begeren, als er ontrouw komt? Je gaat de ander haten en wat doet haat. Je zag het bij Kaïn. Haat doet je ziel verstenen en zonder ziel is er geen eeuwig leven, komt er nooit een beloofde land. Die eeuwige dood mag je geen enkele ziel aandoen. Dat is de geestelijke betekenis van ‘U zult niet doden’. Alle geboden op de tweede tafel zijn bedoeld om te voorkomen dat de ziel van de mens schade oploopt. De eerste eigenschap van God is de liefde. De tweede eigen-schap is de wijsheid. Dan zullen vanzelfsprekend ook zijn voorschriften liefde en wijsheid in zich dragen!” Jozua was gerustgesteld.

43


Het schrijven van de vijf boeken

Mozes had aan het Egyptische hof leren lezen en schrijven. Zowel het Egypti-sche schrift als het spijkerschrift, wat werd gebruikt voor brieven naar andere ko-ningen in Azië, was hem bekend. Hij had gezien hoe men van papyrusstengels pa-pierrollen maakten. Men sneed de stengels in lange repen en dan werden ze, nog nat, samengedrukt. Door het kleverige sap van de plant plakten de stengels aan el-kaar en na het drogen werd een lijm gebruikt om het waterdicht te maken en wer-den de rollen glad gepolijst, waarna men er op kon schrijven. De plant groeide aan rivieroevers in woestijnachtige gebieden. Toen de Israëlieten zich vestigden in het land van de Amorieten, grenzend aan de rivier Arnon, kreeg Mozes meer tijd ter beschikking. Hij begreep dat het voor het nageslacht van de Israëlieten goed zou zijn om alle van de HEER verkre-gen wetten en regels op te schrijven. En ook om de hele heilsgeschiedenis vanaf Adam aan papierrollen toe te vertrouwen. Mozes besloot om dit eerst aan de Heer voor te leggen en met Zijn toestem-ming en met Zijn Geest schreef hij de geschiedenis vanaf de Zonen van aartsva-der Jakob in Egypte tot in het land van de Amorieten, tezamen met alle woorden die de Heer had gesproken in de boeken Sjemot (Exodus), Wajikra (Leviticus), Be-midbar (Numeri) en Dewariem (Deuteronomium). De geschiedenis vanaf Adam tot Noach, de zondvloed, de roeping van Abram, de Toren van Babel, het leven van Jakob, de vestiging van Jakob en zijn fa-milie in het Egyptische Gosen tot en met de dood van Jozef in Egypte had Mozes van zijn leraar vernomen en beschreef hij in zijn boek Bereesjiet (Genesis). In het eerste hoofdstuk van zijn boek Bereesjiet beschreef hij het opnieuw geeste-lijk geboren worden van de mens aan de hand van de schepping van de aarde. De gevolgen van het opnieuw geestelijk geboren worden beschreef hij in het

44

tweede hoofdstuk, vers 1 t/m 3. Omdat papier beperkt was, werden alleen de hoofdpunten opgetekend, al het an-dere wat de begrijpende lezer vanzelfsprekend vond, werd weggelaten.

45


Jozua

Juist voordat het vertrek uit Egypte zou aanvangen, had Mozes hem bij zich geroepen. Hij had zich voorgesteld als Hosea, wat “verlossing” betekent, zoon van Nun en afstammeling van Efraïm, zoon van aartsvader Jozef. Mozes had hem ver-zocht bij hem te blijven als zijn assistent en had hem de naam Jozua gegeven. Al heel snel had Mozes hem een speciale opdracht gegeven. Ze waren nog maar net een paar dagen onderweg of hij moest al manschappen uitkiezen om het volk te verdedigen tegen koning Amalek. Ze hadden de Amalekieten verslagen en hij had van de manschappen heel wat geleerd om oorlog te voeren. Toen ze bij de berg Horeb waren, was Mozes al een paar keer naar boven ge-gaan om op de top met de HEER te spreken en na een van die keren vroeg Mozes hem om mee naar boven te gaan. Om de top hing een ondoordringbare wolk. Hij wist dat de HEER daarin huisde en eerbiedig bleef hij met Mozes op afstand wachten. Na 7 dagen ging Mozes de wolk in. Jozua wachtte 33 dagen op zijn terug-keer. Toen Mozes na 33 dagen uit de wolk stapte had hij twee platen bij zich met daarop de wetten die de HEER had gegeven. Hij had het meer dan indrukwek-kend gevonden. Maar toen ze naar beneden liepen, zagen zij hoe het volk feest vierde en rond een gouden beeld danste, een stierkalfje die kracht en goddelijkheid uitstraalde net zoals de Egyptische godheid Apis. Hij begreep de woede van Mozes toen deze de twee platen op de grond kapot gooi-de en het stierkalfje in het vuur gooide. Hij was vanuit de Paran-woestijn door Mozes in opdracht van de HEER met nog elf anderen uitgezonden om het beloofde land Kanaän te verkennen. Toen zij na 40 dagen terugkwamen, brachten zij verslag uit. Het land was inderdaad een land van melk en honing. Tien van de twaalf mannen waren angstig omdat ze ge-weldig grote en sterke mensen hadden gezien. Heel het volk begon te jammeren

46

en wilde een nieuwe leider kiezen om hen terug te voeren naar Egypte. Ze wilden Mozes, Aäron, Kaleb en hem zelfs stenigen. Gelukkig verscheen toen de heerlijkheid van de HEER boven de tent van samenkomst. Dat laatste had een enorme indruk op Jozua gemaakt. Hij had ontzag voor de HEER.

47


De vragen van Jozua

Mozes had van de Heer vernomen dat, met uitzondering van Jozua, niemand van de Israëlieten die uit Egypte waren bevrijd, het beloofde land binnen mochten gaan. Dit wegens gebrek aan vertrouwen in de HEER ten tijde van beproeving door honger en dorst, door verering van afgoden, door omgang en ontucht met Moabitische vrouwen en opstand tegen de HEER na verkenning van het beloofde land. De tocht naar het beloofde land zou duren tot de laatste Israëliet zou zijn overleden. Mozes mocht het beloofde land wel zien, maar niet de Jordaan oversteken. Hij zou, zodra hij het beloofde land gezien had, met zijn voorvaderen en met Aäron verenigd worden. Hij was bedroefd hierover en had enorm veel spijt, maar hij wist wat de oorzaak was. In de woestijn Sin, toen er gebrek was aan water en het volk in opstand was gekomen, had hij met zijn staf hard op de rots geslagen enborrelde er water omhoog. Hij had de eer aan zichzelf gehouden in plaats van de heiligheid van de HEER hoog te houden. Het was om die reden dat de HEER aan Mozes opdracht gaf om Jozua, wiens naam betekent “de HEER schenk heil” voor te bereiden op het leiderschap. Mozes begon Jozua alles te vertellen wat de HEER hem, als zijn Egyptische leraar, had geleerd en gaf hem de eerste boekrol, Bereesjiet, ter lezing. Met grote interesse begon Jozua de geschiedenis van zijn voorvaderen te lezen. Van Adam tot Noach, de zondvloed, van Noach tot Abraham en van Abraham tot aan de ves-tiging van Jakob en zijn familie in het Egyptische Gosen tot en met de dood van Jozef. Met grote belangstelling las hij het verhaal van Jozef, want hij was een af-stammeling van Efraïm, de tweede zoon van Jozef. Ja, Jozua had het boek als een verhaal gelezen. Door de uitleg van Mozes over het brandoffer van Kaïn en Abel en de oorzaak van de zondvloed begreep hij dat hij het boek anders moest lezen, meer met de geest. Maar ook na een tweede en

48

derde keer lezen, bleven er nog vragen over en hij wendde zich tot Mozes. “Mozes”, zei Jozua, “waarom schrijf jij ‘Het werd avond en het werd och-tend; dat was de eerste dag’. Tussen avond en ochtend ligt toch de nacht en de dag ligt toch tussen de morgen en avond? Datzelfde geld voor de tweede en derde dag en op de vierde dag komen er twee grote lichten, terwijl God al op de eerste dag zei: ‘er kome licht’. Ik begrijp dat niet”. Mozes glimlachte en zei: “Je hebt helemaal gelijk, Jozua. Je hebt er in ieder ge-val over nagedacht en het niet klakkeloos voor waar aangenomen. Wat ik met Gods Geest in beelden van de schepping heb geschreven, is het ontwaken van het eerste godsbegrip bij de aardse mens. Na onze natuurlijke geboorte op aarde is het de bedoeling dat de mens opnieuw geestelijk geboren wordt. Dat de ziel zich weer volledig met de geest verenigt, zodat opnieuw het paradijselijke gevoel van Adam en Eva in de mens herleeft en de mens weer verbindt met Gods Geest. Dat is het belangrijkste voor de mens en vandaar als eerste beschreven is. Als het eerste gods-begrip bij de mens ontwaakt, dan zal God er alles aan doen om het verder te ont-wikkelen. Ik zal het toelichten.”

49


Geestelijk geboren worden

Mozes nam de boekrol van Jozua over en begon te lezen en toe te lichten:

BEERESJIET (GENESIS), HOOFDSTUK 1

1 In het begin schiep God de hemel en de aarde. 2 De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte, en de geest van God zweefde over de wateren. 3 Toen zei God: “Er moet licht zijn!”. En er was licht. 4 En God zag dat het licht goed was. God scheidde het licht van de duisternis; 5 het licht noemde God dag, en de duisternis noemde Hij nacht. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de eerste dag.

De hemel is het geestelijke in de mens. De aarde is het natuurlijke in de mens. De wateren is de kennis in alle dingen. De geest van God zweeft er wel boven, maar bevindt zich er nog niet in, met andere woorden de kennis is nog maar beperkt. Het licht is de liefde van God, als de mens dat ontvangt, begint het in de mens te schemeren. Het nachtelijk duister van de mens is de onbekendheid met het geestelijke. De eerste dag is dan ook de eerste waarneming van het geestelijke. Hoe meer de mens zich met zijn verstand richt naar aardse zaken, des te zwakker wordt in hun hart het goddelijk licht van de liefde en het geestelijk leven (duister-nis). Pas als God door Zijn barmhartigheid een levenslichtje in het hart van de mens aansteekt, gaat de mens de betrekkelijkheid van de aardse zaken inzien (schemer).

6 En God zei: “Er moet een uitspansel zijn tussen de wateren, een afscheiding tussen het ene water en het andere.”

50

7 En God maakte het uitspansel; Hij scheidde het water onder het uitspansel van het water erboven. Zo gebeurde het. 8 Het uitspansel noemde God hemel. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de tweede dag. Als er na de eerste echte levensdag van de mens niets meer zou gebeuren, dan loopt de mens het risico dat het goddelijk licht weer wegvloeit in allerlei aardse za-ken. Het goddelijk licht vloeit weg in het natuurlijke licht. Dat is de reden, dat God in de wateren (kennis) van de mens een gewelf, een rots plaatste. Met rots wordt bedoeld het vaste en levende geloof. De vaste rots (het levende geloof) is de hemel in het hart van de mens. Als het geloof sterker en sterker wordt, dan wordt zichtbaar hoe onbeduidend het natuurlijk verstandelijke is. Zo ontstaat er meer licht en het begint ochtend te worden in de mens.

9 En God zei: “Het water onder de hemel moet naar één plaats samen vloeien, zodat het droge zichtbaar wordt.” Zo gebeurde het. 10 Het droge noemde God land, en het samengevloeide water noemde Hij zee. En God zag dat het goed was. Het sterken van het geloof is als een voorjaarszon, het geeft warmte. Die warmte heet liefde en is in het hart geestelijk de bodem, waarin de goede zaden gaan kie-men en wortel slaan. 11 En God zei: “Het land moet zich tooien met jong groen gras, zaadvormend gewas en vruchtbomen die ieder naar zijn soort vruchten dragen, met zaad erin.” Zo gebeurde het. 12 En uit het land schoot jong groen op, gras, zaadvormend gewas, in allerlei soorten, en bomen die ieder naar zijn soort hun vruchten droegen, met zaad erin. En God zag dat het goed was. 13 Het werd avond en het werd ochtend; dat was de derde dag.

51

Het vuur van de liefde verwarmt en verlicht de mens. Die wordt energieker en meer tot daden in staat. Dan zegt God, als de eeuwige liefde, tegen de liefde in het hart van de mens: “ Het land moet zich tooien …..” en in het hart krijgt de mens een standvastige wil, kracht en moed en de mens gaat aan het werk. De juiste kennis wordt in het hart omgezet in de daad en uit de daad volgen aller-lei werken. De door het licht uit de hemel tot de juiste kennis verheven oorspronkelijke avond van de mens wordt zo tot daad, waarop de werken moeten volgen. Dat is de derde dag van de ontwikkeling van het hart en de gehele mens in de mens, dat is de gees-telijke mens. 14 En God zei: Er moeten lichten zijn aan het hemelgewelf, die de dag van de nacht zullen scheiden; zij moeten als tekens dienen, voor zowel de feesten als voor de dagen en de jaren, 15 en als lampen aan het hemelgewelf om de aarde te verlichten.” Zo gebeurde het. 16 God maakte de twee grote lampen, de grootste om over de dag te heersen, de kleinste om te heersen over de nacht, en Hij maakte ook de sterren. 17 God gaf ze een plaats aan het hemelgewelf om de aarde te verlichten, 18 om te heersen over de dag en over de nacht, en om het licht van de duisternis te scheiden. En God zag dat het goed was. 19 Het werd avond en het werd ochtend; dat was de vierde dag. Het hemelgewelf is de vaste wil, die voorkomt uit de kennis en de liefde. Het grote licht is de geest van God. Het kleine licht is de ziel van de mens, die door het grote licht omgevormd wordt tot een licht. De sterren zijn de talloze inzichten, welke kennis voortvloeit uit het grote licht. 20 En God zei: “Het water moet wemelen van dieren en boven het land moeten de vogels vliegen langs het hemelgewelf.”

52

21 Toen schiep God de grote zeemonsters en al de krioelende dieren, waar het water van wemelt, soort na soort, en al de gevleugelde dieren, soort na soort. En God zag dat het goed was. 22 God zegende ze en Hij sprak: “Wees vruchtbaar en wordt talrijk; bevolk het water van de zee, en laat de vogels talrijk worden op het land.” 23 Het werd avond en het werd ochtend; dat was de vijfde dag. 24 En God zei: “Het land moet levende wezens voortbrengen van allerlei soort: tamme dieren, kruipende dieren en wilde beesten van allerlei soort.” Zo ge beurde het. 25 God maakte de wilde beesten op het land, soort na soort, de tamme dieren, soort na soort, en alles wat over de grond kruipt, soort na soort. En God zag dat het goed was. De schepping van de dierenwereld is het helemaal tot leven komen van alles wat de mens van nature in zich heeft. Zijn kennis (wateren) vullen zich met leven. 26 En God zei: “Nu gaan Wij de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelij- kend; hij zal heersen over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht, over de tamme dieren, over alle wilde beesten en over al het gedierte dat over de grond kruipt. 27 En God schiep de mens als zijn beeld; als het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen. 28 God zegende hen, en God sprak tot hen: “Wees vruchtbaar en word talrijk; bevolk de aarde en onderwerp haar; heers over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht, en over al het gedierte dat over de grond kruipt.” 29 En God zei: “Hierbij geef Ik alle zaadvormende gewassen op de hele aardbodem aan jullie, en alle bomen met zaaddragende vruchten; zij zullen jullie tot voedsel dienen. 30 Maar aan alle wilde beesten, aan alle vogels van de lucht en aan alles wat over de grond kruipt, aan alles wat dierlijk leven heeft, geef Ik al het groene gewas als voedsel.” Zo gebeurde het. 31 God bekeek alles wat Hij gemaakt had, en Hij zag dat het heel goed was. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de zesde dag.

53

En zo komt de mens geestelijk tot leven. Die zes dagen zijn de zes perioden die ieder mens moet doormaken tot rijping en vervolmaking van zijn ziel en geest. BEERESJIET (GENESIS), HOOFDSTUK 2 1 Zo werden de hemel en aarde voltooid, en alles waarmee ze toegerust zijn. 2 Op de zevende dag bracht God het werk dat Hij verricht had tot voltooiing. Hij rustte op de zevende dag van al zijn werk dat Hij verricht had. 3 God zegende de zevende dag en maakte hem heilig, want op die dag rustte God van al het werk dat Hij scheppend tot stand had gebracht. Na de zes perioden komt de zevende periode van rust, en dat is het zaligste, eeu-wig leven. Die zevende periode heet “rust” omdat er geen dwang, geen angst en geen zorgen meer op de voleindigende geest drukken. Zijn bestaan gaat voor eeuwig over in de volle macht van kennis, inzicht en een geheel vrije wil. Het is een gezegende periode. Het paradijselijke gevoel van Adam en Eva is weer terug. En Mozes gaf de boekrol weer aan Jozua terug.

54


Barmhartig zijn

De boekrol lag op de schoot van Jozua. Hij was er stil van geworden. Hij dacht na over de woorden van Mozes. Zes perioden om ziel en geest te doen rij-pen en het begint bij de liefde. Uit die liefde komt de kennis/wijsheid (wateren) voort, het vaste geloof (ernst), hemelgewelf als de wil. Toen wist Jozua het en hij zei tegen Mozes: “Is het niet gewoon de zeven ei-genschappen, die God bij de geboorte van de mens in zijn ziel legt, om die op de juiste manier tot ontwikkeling te brengen?” Mozes bevestigde zijn gedachten en zei dat er drie stadia waren om tot wederge-boorte te komen: 1. het zuiveren van je hart; 2. een levend geloof, wat levend wordt door werken der liefde; 3. de opwekking van de geest uit de duisternis. Het zuiveren van je hart moet je zien als vloeistof. Hoe minder mengsels er in een vloeistof zitten, des te zuiverder de vloeistof is en dat geldt ook voor het hart van de mens. Als je de veelsoortige mengsels van hartstochten, begeerten en behoeften uit je hart weet te verbannen, dan wordt het hart steeds zuiverder, gezonder en krachtiger. Jozua begreep dat het toch niet gemakkelijk was om in het aardse leven tot volledige rijping en vervolmaking van ziel en geest te komen. Hoe gemakkelijk kon de eigenliefde niet ontstaan, hoogmoed lag zo dichtbij en de één of twee zielen-stukjes van Lucifer maakte het ook niet eenvoudiger. Hoe snel had het volk niet rond het gouden stierkalfje gedanst, omgang gehad met de Moabitische vrouwen en vele keren tegen de HEER gemopperd. Tegen beter weten in vroeg Jozua dan ook aan Mozes: “Is er geen gemakkelij-ker weg?” Tot zijn stomme verbazing antwoordde Mozes met “Ja” en Mozes ver-

55

volgde: “Barmhartig zijn, consequent barmhartig zijn, net als God. In barmhartig-heid zit de liefde, de wijsheid, de wil, de orde, de ernst en het geduld ingesloten. Consequent barmhartig zijn, maakt de mens volmaakt van ziel en geest.”

56


Waarom had God het Joodse volk uitverkoren

Jozua had het verhaal van de Toren van Babel gelezen. Ze hadden tegen elkaar gezegd: “Laten wij een stad bouwen met een toren, waar-van de spits tot in de hemel reikt; dan krijgen wij naam en worden wij niet over de aardbodem verspreid.”Dat was in strijd met het verbond van God met Noach en zijn zonen. Na de zondvloed had God Noach en zijn zonen gezegend en gezegd: “Wees vruchtbaar, word talrijk en bevolk de aarde.” De bouw van de stad en de to-ren was dan ook een uiting van hoogmoed en opstand tegen God. Voor God was dit een reden om verwarring in hun taal te brengen en het volk naar alle kanten van de aardbodem te verdrijven. Maar Jozua zat met een vraag: “Waarom had God na de spraakverwarring alleen voor Abram en zijn nakomelingen gekozen, waarom niet gewoon voor al het volk.” Op die vraag had Jozua het antwoord niet in de boekrol kunnen vinden en hij legde de vraag aan Mozes voor. Mozes kende het antwoord, want dat kwam door de barmhartigheid van God en hij antwoordde Jozua: “ Lucifer wilde zich boven de Godheid verheffen en zijn Schepper volledig aan hem onderwerpen. Dat lukte hem niet, dus besloot hij Hem te vernietigen. Ook dat lukte hem niet. De vaste aarde is niets anders dan de gevangen ziel van de woe-dende Lucifer, terwijl diens geest stevig geboeid in haar is opgesloten. Zijn boos-heid is te vergelijken met Leviathan, het uitgestorven zeemonster, dat eens het grootste, krachtigste en meest onverwoestbare dier op aarde was. Deze geest deed het meerdere keren voorkomen dat hij zich wilde beteren, als hem werd toege-staan om een tijdlang goddelijk vereerd te worden. Als hem dat niet zou bevallen, zou hij zich helemaal omkeren en een zuivere geest worden.

57

In zijn barmhartigheid om ook Lucifer weer tot de zijnen te mogen rekenen gaf de HEER hem alle ruimte onder de volkeren met uitzondering van een klein volk-je, dat Hij voor zichzelf hield en dat was het Joodse volk. Maar het wezen was hier-mede niet tevreden en greep steeds meer in, in de goddelijke ordening en werd op-nieuw in de vaste aarde gevangen.”

58


Waarom niet alles beschreven

Nog steeds lag de boekrol Beeresjiet op de schoot van Jozua. Hoewel de boekrol niet zwaar was, vond hij het een gewichtig boek. Het boek ver-telde meer, iets waarop hij zijn vinger niet kon leggen. Het was net of hij met dit boek iets gewaar was geworden, wat hij al eerder had vernomen of meegemaakt of gezien, zonder dat hij wist wat het was. Het was anders dan het scheppingsver-haal dat over de wedergeboorte ging. Hij kon er niet over uit en vertelde Mozes van zijn gedachten. Mozes antwoordde Jozua: “ik heb de oergeschiedenis niet beschreven. De mens is daar nog niet rijp voor. Alles wat niet zichtbaar is, wordt niet geloofd. Maar is het je niet opgevallen dat de geschiedenis zich heeft herhaald?” De geschiedenis van Lucifer en de zijnen is te vergelijken met de geschiedenisvan Adam tot Noach. Lucifer en de zijnen vervielen in hoogmoed en hadden de drang om hun Schepper te vermoorden en God moest de vernietiging van ziel en geest van de zijnen voorkomen door de “oerknal”. Het nageslacht van Adam verviel eveneens in hoogmoed, waarbij God de opgra-ving van het ondergrondse water toestond, dat leidde tot de zondvloed. Ook nu weer om de vernietiging van ziel en geest te voorkomen. Lucifer - Adam Oerknal - Zondvloed 10 Zonnestelsels - 10 Voorvaderen

De geschiedenis vanaf Abram, wiens naam op aangeven van God gewijzigd is in Abraham, tot de doortocht door de Rietzee is te vergelijken met het plan en de voorbereiding op de uitvoering van het plan.

59

Eencellige zielendeeltjes - Abram Meercellige zielendeeltjes - nageslacht van Abraham Verstrooiing van de begrippen van de geest - babylonische spraakverwarring Evolutie tot mens - slavernij Als mens geboren worden - redding uit slavernij/doortocht door de Rietzee

Het verblijf in de woestijn mag je zien als het verblijf van de mens op aarde. Het beloofde land mag je zien als het eeuwig leven.” Jozua had met open mond geluisterd. Hij moest even slikken. Hij vroeg zich af of het ooit wel goed zou komen met de mensheid. Na de oerknal kwam de zondvloed en na de zondvloed verviel de mens opnieuw, Sodom en Gomorra en zelfs onder de hoede van God verviel het Joodse volk in zijn oude fouten. Mozes antwoordde hem: “Het komt goed!” Jozua vroeg of de HEER hem dit had medegedeeld. Mozes antwoordde hem, dat dit niet het geval was. Maar het stond wel in de boekrol, die hij nu op zijn schoot had. “Kijk eens naar de betekenis van de namen van de aartsvaders van de eersteaardse periode.” Jozua rolde de boekrol open en ging op zoek naar zijn voorvaders en noteer-de: Adam betekent Man, Set betekent Is aangewezen, Enos betekent Sterfe-lijk, Kenan betekent Treurigheid, Mahalalel betekent De geprezen God, Je-red betekent Zal nederdalen, Henoch betekent Onderwijzen, Metuselach be-tekent Zijn dood zal brengen, Lamech betekent Wanhoop/vertwijfeling enNoach betekent Vertroosting rust. Toen las Jozua alleen de betekenissen van zijn aartsvaders en las: “Man is aangewezen (tot) sterfelijkheid (en) treurigheid, (maar) de geprezen God zal nederdalen (om te) onderwijzen. Zijn dood zal brengen (aan de) wanhopige en ver-twijfelden vertroosting (en) rust.” Bron: http://www.jesussaves.nl/de-verlossing-voorzegd-in-genesis-5 En Mozes zei: “Waar God in Zijn liefde voor het Joodse volk naar de aarde is afgedaald en van de ondergang van ziel en geest heeft gered, zo zal Hij eens later in Zijn wijsheid af-

60

dalen naar de aarde om Zijn volk te onderwijzen.” Dankbaar en ontroerd rolde Jozua de boekrol weer op en overhandigde het aan Mozes, waarna Mozes de vijf boekrollen in de ark, die in de tabernakel stond, opborg.

61


De overgang

40 Jaar lang hadden ze samen opgetrokken. Mozes, de man van God, en Jozua zijn assistent. Van Egypte tot aan het Abarim-gebergte, waar ze nu bij de berg Nebo in Moab, recht tegenover Jericho, hun kamp hadden opgeslagen. Jozua had gezien hoe Mozes, vlak voor het vertrek uit Egypte, zijn vrouw Sippora en hun zonen Gersom en Eliëzer had teruggestuurd naar vader Jetro in het land van Midjan. De taak van Mozes was te zwaar geweest om er een gezinsleven op na te houden. Mozes had zich voor de volle 100% aan God en aan het Joodse volk gewijd. De keren dat het volk morde, zich te buiten ging en ongehoorzaam was aan de wil van de HEER, had Mozes steeds voor het volk gepleit. Jozua had diep respect voor Mozes en hij had hem onvoorwaardelijk geassisteerd, wetend dat alles waartoe Mozes hem had opgedragen, voortkwam uit de wil van de HEER. Hij had het verhaal van de maan, de strafkolonie voor overleden mensen die zich te buiten waren gegaan en de maanmensen gehoord, maar hij wist nog niet wat er gewoonlijk met ziel en lichaam gebeurde bij het overlijden van de mens en hij bevroeg Mozes hierover. Mozes wees hem op het feit dat God bij de voorbereiding op de uitvoering van Zijn plan aan alle materie drie basiselementen had gegeven en voor de atmos-feer was dat de aardatmosfeer, de tweede en de derde luchtregio en hij vervolgde:“Dat eeuwig leven bestaat, hoef ik niet verder toe te lichten. Toen de HEER mij bij de berg Horeb riep, zei Hij: ‘Ik ben de God van uw vaderen, de God van Abra-ham, de God van Isaäk en de God van Jakob’. De HEER is niet een God van do-den, maar van levenden. Daarom gaan ziel en geest over naar de tweede luchtre-gio om daar los te komen van het aardse leven en om het proces van rijping en ver-volmaking van ziel en geest te voltooien. Hoe dan ook, de zes perioden van geeste-lijk geboren worden, moeten ten volle doorlopen worden. Zodra het paradijselijke

62

gevoel van eenwording van ziel en geest aanwezig is, gaat men over naar de derde luchtregio, die we dan ook de eerste hemel noemen. Hoe meer perioden je op aarde hebt doorlopen, hoeveel te gemakkelijker het gees-telijk leven in de tweede luchtregio wordt. In de tweede luchtregio is het proces dan ook het aanvaarden en het ten uitvoer brengen van het Woord van God. Men-sen die God niet kennen of niet willen kennen, mensen die hun aardse leventje wil-len voortzetten en zich dus verzetten tegen het Woord van God, verharden op-nieuw hun geest en worden soms voor kortere tijd teruggeworpen op aarde om op-nieuw hun zeven eigenschappen te ontwikkelen. Dit proces kan zich in een veel-voud herhalen, afhankelijk van de houding van de mens ten opzichte van het Woord van God. En hebben ze het te bont gemaakt, dan is er altijd nog de maan. Dat mensen soms het gevoel hebben dat overleden dierbaren heel nabij zijn, kan gebeuren omdat luchtregio’s golfbewegingen kennen. De afstand van de tweede luchtregio met de aarde is dan klein. Wat er na de eerste hemel gebeurt, is voorbe-houden aan de hemel.” Mozes eindigde dan ook met: “Met de mens EINDIGT de ontwikkeling van de aardse evolutie, maar de mens staat aan het BEGIN van zijn eeuwig geestelijk leven. In opdracht van de HEER zegende Mozes Jozua en legde zijn handen op hem, waarna Jozua vervuld werd van de geest van wijsheid. Mozes liep de berg Nebo op, waar de HEER hem het beloofde land liet zien, waarna hij, 120 jaar oud, stierf.

63

Literatuur

Bij het schrijven van “De mens, Omega en Alpha” is gebruik gemaakt van tek-sten uit de Bijbel. De teksten komen uit de Willibrordvertaling, uitgave 1995, van de Katholieke Bijbelstichting. Ook is gebruik gemaakt van onderstaande boeken van Jakob Lorber. De Oos-tenrijker Jakob Lorber (1800-1864) werd door de HEER geroepen om “schrijf-knecht van God” te worden. Alle teksten uit zijn boeken zijn verkregen door het innerlijk woord van de HEER. 1. De Huishouding van God Deel 1: De oergeschiedenis van de mensheid 2. Het grote Johannes Evangelie Deel 1 t/m 10 3. Aarde en Maan 4. Het grote Johannes Evangelie Deel 11, Het innerlijk woord van de HEER ontvangen door Leopold Engel

lxiv

Dankwoord

In het bijzonder wil ik mijn hemelse Vader danken voor de afgelopen 23 jaar, waarin ik in mijn parochiegemeenschap mocht voorgaan in vieringen en Zijn Woord mocht overwegen. Op vragen om mijn geest te openen voor Zijn Woord werd ik door de jaren heen steeds gehoord en gaf het mij de mogelijkheid om thans mijn vijfde boek te schrijven.

Een woord van dank gaat naar de Jakob Lorber Stichting die mij heeft t o e g e-staan om gebruik te maken van teksten uit de boeken van Jakob Lorber, onder de voorwaarden dat ik geen halve pagina’s ging overschrijven. Zijn boeken, woorden van de HEER, zijn een rijkdom voor elke geest.

Dank ben ik verschuldigd aan mijn echtgenote en mijn kinderen, die mij steeds door hun hun vragen en antwoorden hebben gesteund in het schrijven en voor wie ik soms, misschien wel vaak, afwezig aanwezig was, door in gedachten be-zig te zijn met het schrijven.

Dank ook aan mijn schoonzus Marga van der Lans-Boere. Met haar Bijbel op haar bureau heeft ze heel nauwgezet het typoscript gelezen en mij geattendeerd op taalfouten, verschrijvingen, te lange zinnen en ontbrekende gegevens. Door haar inbreng werd het verhaal makkelijker leesbaar.

Tot slot wil ik dominee Egbert van der Weide bedanken voor de inhoud van zijn voorwoord.

lxv

S E C T I E 1

Leo van der Lans

Leo is in 1946 in Voorhout geboren. Hij was het negende kind uit een rooms-ka-tholiek gezin. Zijn vader overleed in 1959 op 53 jarige leeftijd. Na de MULO koos hij voor een administratieve baan en volg-de in de avonduren onderwijs tot op ni-veau van bedrijfseconomie (HEAO). Hij trouwde in 1968 met Anneke en zij kregen twee dochters en zijn inmiddels

49 jaar getrouwd. Tijdens zijn loopbaan was hij maatschappelijk betrokken. Plaatselijk 13 jaar als penningmeester van de Stichting Bejaarden Huisvesting Noordwijkerhout en gedurende enkele jaren lid van de Toewijzingscommissie Huisvesting Bejaarden.Regionaal was hij gedurende 8 jaar secretaris van de Stich-ting Bollenstreek voor Dagverblijven en Tehuizen en van de Stichting Begeleid Wo-nen Bollenstreek. Vanaf zijn vervroegde pensionering (2008) tot juli 2015 was hij actief betrokken bij de GGZ (geestelijke gezondheidszorg) te Leiden. Betrokken bij de plaatselijke geloofsgemeenschap was hij vanaf 1992 acht jaar vice-voorzitter van Parochiebe-stuur en Parochievergadering en tijdens die periode eveneens bestuurder van het Dekenaal Bestuur Bollenstreek. Hij volgde de pastorale school met uitleg over de Bijbel. Dat leidde tot een niet te stillen honger naar het Woord en de ontdekking van de boeken van de Oostenrijkse mysticus Jakob Lorber, welke boeken hem veel inspiratie gaven. Vanaf 1995 tot 2015 ging hij voor in vieringen van de geloofsge-meenschap, waarvan de laatste 12 jaren als gebedsleider met een zending van de bisschop van Rotterdam. Het Woord van God, 20 jaar bijbelteksten overwegen en de boeken van Jakob Lorber hebben hem geïnspireerd bij de totstandkoming van het boek: “De mens, Alpha en Omega”.

66

De mens, Omega en Alpha - Leo van der...

Documents

Transcript of De mens, Omega en Alpha - Leo van der...