Jaargang 5 Nummer 1 Voorjaar 2004

Redactieleden : E. Knoek, D. Wijers A. Verweij Typewerk en Layout : Steven Verhoef Eindredactie : C.G.D. Alexander

3 Van de redactie

4 + 5 Vervelen

6 Lief & Leed

7 Het Leven Andersom

8 + 9 Wandeling

10 + 11 + 12 De Liefdes Brief

13 Overzichten

14 + 15 Vakantiereis per bus

O p de redactie hebben wij ons afgevraagd wat de oorzaak is van de afnemende belangstelling bij de bewoners van de Buizerd voor deze krant en voor de clubs? Langzaam maar zeker verdwijnen er clubs op ons complex. Er zijn te weinig leden en dan volgt opheffing of het samengaan met een andere hobbyclub. Ook de redactie constateert een terug gang. We ontvangen bijna geen kopij meer. Er moet een beslissing genomen worden over het voortzetten van de krant. Zonder meer stoppen lijkt ons geen goede oplossing.

De krant kan een goed middel zijn om verhalen en meningen uit te wisselen. Mogelijk voldoen de huidige vorm niet aan de wensen van de lezers? Misschien is er behoefte aan andere redactieleden? Daar kunnen we alleen maar achter komen door een gesprek met de lezers aan te gaan. We willen daarom op ……. een samenkomst organiseren waarin we de behoefte aan - en de verdere mogelijkheden voor de krant - kunnen bespreken. We kunnen daarna een gefundeerd besluit nemen over het al dan niet door

03

Hallo, hier een reaktie van Steven Verhoef: Ondanks mijn wezenlijke aandeel bij het maken van de kranten wil ik niet tot de redactie behoren. Ik heb de pest aan vergaderen. Ik geef er de voorkeur aan om onafhankelijk op de achtergrond te werken. Ik vind het een leuke krant met heel aardige inzendingen en ik zet me graag in om de verhalen ‘mooier’ te maken door ze te redigeren, te lay-outen en door er afbeeldingen bij te zoeken en te plaatsen. Ik constateer geen achteruitgang in de kwaliteit - nog in de functie - van ‘jullie’ krant. Sterker nog: Ik vind het een steeds aardiger krant worden. Wat mij betreft zijn er geen redenen voor ‘paniekverhalen’ over het voortbestaan hiervan. Wat mij betreft gaan we gewoon lekker door.

04

Och, als je ouder word, heb je overal geen zin meer in. En toch - als je je daaraan toe geeft, dan ga je je eigen vervelen. Ach, thuis heb je zo al je bezigheden, de één poetst wat meer dan de ander, maar dat zijn karweitjes die elke dag weer terug komen en toch zou je wel eens wat anders willen doen. Nou dat kan in de Buizerd hoor, om te

beginnen kun je op zondagochtend

van half 11 tot 12 uur niet alleen koffie drinken maar ook kan je dan wat met

elkaar praten. ’s Maandags is het een

drukke dag want dan is in de hobbykamer om 10 uur de handwerkclub en naast breien en haken word er ook nog gepraat - afijn praten en breien gaan wel samen, maar omdat de animo voor dat handwerken wat is afgenomen is ook gelijktijdig de Teken- en Schilderclub daar aanwezig, alleen met dat grote verschil dat die mensen maar weinig

zeggen, maar WEL wat doen. En dat bewijs laten ze zien met hun werk wat de Recreatiezaal wat opsiert.

En dan staat er nog een biljard en daar word ’s middags menig balletje geraakt

d o o r d e b i l j a r t c l u b onde r he t nuttigen van een kopje en een glaasje en daar is echt wel behoefte naar. Zelfs ’s avonds is er nog vertier namelijk kaarten - en niet zomaar kaarten - maar er wordt geklaverjast en daar zijn altijd veel liefhebbers voor. Het is dan ook een grote club en een groot voordeel daar word nou eens niet gerookt dus wat let je om ook eens te gaan klaverjassen.

Dinsdagmorgen is de recreatiezaal

beschikbaar voor de Trombosedienst om div. mensen wat bloed af te nemen, niet voor doping maar meestal te hoge

bloeddruk en ze hoeven dan niet de straat op, wat wel een mooi gebaar is van de Buizerd. Zo zie je maar weer waar al niet voor gezorgd word.

Woensdagavond is het sjoelen

geblazen, dan komen elke week zo’n 25 mensen bij elkaar om hun krachten te meten op de sjoelplanken. Het is dan een gerikketik van die sjoelschijven van jewelste. Ook daar wordt natuurlijk gepraat, want waar mensen zijn wordt met elkaar gecommuniceerd, maar dat doen we dan hoofdzakelijk in de pauze alwaar dan een kop koffie, thee of chocolademelk gedronken word. Dit is

05

een heel leuke club.

Op donderdag is er helaas niets te

doen, wel was er jarenlang een gymclub, maar met de jaren kwamen even goed de problemen en omdat de nieuwe bewoners veelal te oud en vaak ook nog gebrekkig zijn is helaas de gymclub ter ziele gegaan. Maar mochten er onder U mensen zijn die een uurtje wat sport en spel willen doen,

dan kunnen we wel weer wat organiseren; want bewegen blijft gezond.

Vrijdag is ook een rotdag, dan is er vaak

niets te doen. Ja, eens in de 2 maanden is er een meditatiedienst - ook in de recreatiezaal.

Dan hebben we nog de zaterdag - daar

moet je beslist de raampamfletten in de gaten houden, want dan is er een optreden van 1 of 2 personen en dan weer een heel zangkoor. Hetzij van piraten of een echt zangkoor en nog veel meer. En Oh ja - laat ik vooral de Bingoavonden niet vergeten. Ik mag wel zeggen dat zijn wel onze hoogtepunten, dus je ziet er is voor elk wat voor zijn of

haar gading te vinden. En tegen de nieuwe bewoners wil ik zeggen: “Schroom niet en doe mee, je wordt gelijk in de clubs van het Buizerdgebeuren opgenomen”. En mocht je je soms toch nog vervelen, kun je altijd nog een fietstochtje of wandeling maken. Zo vliegen de weken toch nog voorbij. A. v. Beekum.

06

Even de laatste nieuwtjes. Ik ben ziek geweest en heb een paar keer in het ziekenhuis gelegen. Maar Lief & Leed is gewoon door gegaan. Hierbij bedank ik Mevr. R. de Ruiter die het toen van mij heeft over genomen. Zij heeft toen zieken bezocht en nieuwe bewoners verwelkomd. Ik zelf ben alweer nieuwe bewoners gaan bezoeken. Dat zijn mevrouw Seeder v. Unen op 11-49 en mevrouw Gebbering op 10-07. Ik heb daar bloemen gebracht wat ze heel leuk vonden. Dus hierbij welkom in de Buizerd. Mevr. Verharen de Goede is van ons heen gegaan - zij woonde op 10-14. Zij is in Amsterdam begraven en met mevr. Haaf de Goede ben

ik daar heen geweest. Mevr. Haaf de Goede komt nu op 10-14 te wonen. Mevrouw Menning ligt in het ziekenhuis en die ga ik daar bezoeken. Over haar is nog geen nieuws. Als er nog iets van zieken of zo zijn dan kunt U mij bellen.

Mevrouw P. H. Kohn Kolhoff 10-12

tel. 228714

07

Het leven.... andersom zou zo slecht nog niet zijn! Ik bedoel - ok - het leven is hard; het kost je je leven en wat krijg je ervoor terug? Je gaat dood. Daarom denk ik dat het leven eigenlijk andersom zou moeten zijn, en dat gaat dan ongeveer zo: Eerst ga je dood, dan heb je dat alvast achter de rug. Dan breng je een aantal jaren door in het bejaardentehuis. Een beetje bingoën en kaarten. Je gaat steeds beter zien, horen, en krijgt zo langzamerhand een beetje haar. Zelfs je echtgeno(o)t(e) gaat er weer een beetje fatsoenlijk uitzien, wat weer gevolgen heeft m.b.t. andere (seksuele) gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren. Er wordt goed voor je gezorgd tot je er op je 65e uit wordt gegooid omdat je te jong bent. Vervolgens krijg je van je baas een gouden horloge, en begin je met werken. Je begint rustig aan met veel vrije dagen en naarmate je langer werkt word je alleen maar minder gestresst. Je seksuele gevoelens spelen nog meer op nu omdat het lichaam van je levenspartner goddelijke vormen begint aan te nemen.

Na een jaartje of 40 te hebben gewerkt ben je jong genoeg om een beetje het beest uit te gaan hangen. Aan school hoef je nog niet te denken. Je gaat elk weekend feesten, probeert alcohol en drugs uit, want over 25 jaar is het toch allemaal afgelopen. Je neemt lekkere vakanties naar Spanje en gaat iedere winter(apres)skiën, want je hebt 40 jaar een goede baan gehad en dus geld zat! Nu ben je klaar om je studententijd in te gaan, je gaat je verder bekend maken met de alcoholische drankjes en XTC-tjes. Leren en huiswerk maken? Joh, das niet nodig, je hoeft toch niet meer te gaan werken. Op je 12e ga je naar de basisschool. Je hebt geen enkele verantwoordelijkheid en je kan zoveel spelen als je wilt. Dan word je baby, je wordt aan de lopende band geknuffeld en vertroeteld en ten slotte kruip je lekker in een jonge vrouw, je brengt je laatste 9 maanden zwevend door. En het mooiste komt nog: JE EINDIGT ALS EEN SPETTEREND ORGASME !!

Deze keer .... Nee, laat ik eerst beginnen met Steven te bedanken voor de mooie- en toepasselijke foto’s die geplaatst zijn bij mijn routebeschrijving in de vorige Buizerdkrant. Je hebt precies de wandeling gemaakt die ik beschreven heb - knap hoor.

08

Nu begin ik echt met mijn wandeling - alleen heel anders; want ik ben eerst met de auto naar de parkeerplaats gereden van de Zuigerplas. Van daar ben ik de Zuigerplas rondgelopen, wat zo ongeveer 5 km is. Het liefst ga ik vroeg op pad want dan is het nog rustig en stil. Je kunt als je bij de plas bent naar links en rechts - het is beide even ver - maar ik ben rechts gegaan en je komt meteen in een bos terecht waar alle dode en af gewaaide takken en bomen gewoon blijven liggen, want juist daar tussen ontwikkeld zich een leven dat zijn weerga niet vind. Om te beginnen schimmels vormen zich op het dode hout. En diverse korstmossen wat weer een mooie frisse groene kleur heeft. Maar tussen die wirwar van takken ontwikkelt zich een rijk dierenleven van veel kevertjes en natuurlijk ook de wormen. Na verloop van tijd is er nog maar weinig over van die forse boom. Maar laat ik verder gaan, want ik heb nog maar 50 meter gelopen van de 5000. Kun je eens nagaan wat er allemaal zoal groeit als

je er maar oog voor hebt. Even verderop staat een bosje Duindoorn nog m e t h u n b l e e k g e l e bessen eraan, en je kunt dan nagaan dat de v oge l s n og genoeg te eten hadden, anders w a r e n z e a l lemaal op gegeten.

Er tussen waren enige gaten in de grond gegraven door de duinkonijntjes, want die zitten er ook genoeg. Als je even stil zit te wachten komen ze te voorschijn en huppelen over het grasveld of ze niets anders te doen hebben, en toch komen er elk jaar weer genoeg bij, want de vos en de fret lusten ook wel zo’n springertje. En wat zou je zeggen van die roofvogels zoals de s l e ch t v a l k e n d e Buizerd? Zo leeft de één v an de ander. Op eens hoorde ik gehamer en ik dacht: “Daar zijn een paar

timmerlieden aan het werk”. Maar niets daarvan het was een Bonte Specht die bezig was om in een oude berkenboom een gat te maken, want hij had waarschijnlijk trouwplannen. Nou met zijn grote grijpnagels zat hij tegen de boom geplakt en met zijn sterke snavel zat hij te hakken waar voorheen een dikke tak gezeten had en roffelde er lustig op los. Op zo’n stille plek is het een hels kabaal. Maar ik moet weer verder want er valt nog zoveel te beleven. Op iedere meter bos of veld leven wel honderd soorten insecten, kevertjes enz. enz. die de vogels eten, want voederhokjes en pindaslingers kom je daar niet tegen dus zowel de Kraaien, Mussen, Merels, Koolmezen, Vinken

09

en nog veel meer soorten leven van de insecten. Ik loop nu vlak langs de plas welke omzoomd is met een flinke rietkraag, maar daartussen in groeit nog een heleboel andere planten en op eens hoor ik dicht bij me “Kara .... kara ....kiet ...kiet” en dan kan het niet anders als onze vertrouwde Karekiet zijn. Hij is naar zijn roep genoemd. Hij is ook helemaal in gesteld op het riet, hij bouwt zijn nest ook tussen een paar rietstengels en zijn jongen eten alles wat daar tussen het riet leeft. Ja, Eenden en Waterhoentjes zie je genoeg en aan het gesnater te horen hebben ze het altijd wel naar de zin. Even verder uit de kant zijn een paar Futen bezig, want ook zij hebben het voorjaar in hun kop. “Wat zijn ze mooi hé ... met hun in een kam uitstaande kopveren”. En maar knikken en buigen, totdat de paring plaats vind. Aan de overkant is een eilandje daar groeit geen riet maar rondom staan er paaltjes die zo’n 50 cm. boven het water uitsteken. Er zitten een paar aalscholvers op. Ze hebben hun maaltje vis weer gevangen en zitten nu gezamenlijk met uitgespreide vleugels te wachten dat ze weer op gedroogd zijn voor een volgende duik. Ik had de grootste helft van de wandeling er al op zitten toen ik op een tak - die ongeveer 1,5 meter boven het water hing - een parelblauw vogeltje zag zitten. Dit vogeltje zie je niet vaak, maar als je het plekje kent, dan weet je dat hij er vaak te zien is, want

ze zijn aan een vaste plek gewoon. “En nu wil je weten wat voor een bijzonder mooi vogeltje het is”? Wel, het is het IJsvogeltje en als ik weer naar hem kijk neemt hij een duik en meteen komt hij het water weer uit met een klein Vorentje tussen zijn snavel. Als hij weer op zijn tak zit gooit hij het visje omhoog en trefzeker komt het visje - met de kop naar voren - tussen zijn snavel terecht. Ook de Grote Reiger doet dat zo - alleen hij staat met zijn lange stelten aan de kant van het water en met kleine beweginkjes van zijn lange nagels trekt hij de aandacht van de vissen en hij hoeft alleen zijn lange nek met lange snavel maar te buigen en met een

sierlijke boog gaat dat visje zijn einde tegemoet. Zo gaat het nou eenmaal in de dieren wereld. Het is eten of gegeten worden. Het is dan ook zo: Ze zingen zoals ze gebekt zijn, maar ze eten ook zoals ze gebekt zijn. En om dat allemaal te mogen zien is een heel groot voorrecht. Laten we ervan genieten - zo lang het er nog is. A. v. Beekum

Op de derde verdieping van het flatgebouw waar ik woon, is een nieuwe bewoonster komen wonen. Ik ontmoette haar bij de brievenbus. De brievenbussen zijn beneden in de hal. De plek waar bewoners elkaar tegenkomen bij het openen van de brievenbussen en bij het binnenkomen of weggaan. Je hoort er altijd hetzelfde: " Nee, de post is nog niet geweest. Vies weer hè! Gisteren was het een stuk beter. Wat een reclame toch allemaal; alleen maar afschrijvingen, etcetera, etcetera". Soms wordt het een wat langer praatje in de sfeer van: "Weer opgeknapt na de laatste operatie? Nog steeds last van hoge bloeddruk? De griepprik al gehaald"? Zoals ik al opmerkte, je hoort nog eens wat en je ziet elkaar. De nieuwe bewoonster is een kleine tengere vrouw; ik denk van een jaar of zestig. Ze is eenvoudig gekleed, geen make-up of sieraden en ze kijkt wat somber. Ze heeft een aardig gezicht. Zou ze weduwe zijn of gescheiden? Vragen doe je zoiets niet, hoewel, er wonen hier mensen die zijn zo brutaal als de beul. Het zal niet lang duren of daar kom ik wel achter. Gisteren stond ik weer gelijk met haar bij de brievenbus. Ze maakte hem open en ik hoorde haar mompelen: "Niets bijzonders." Nu moet ik bekennen dat ik wel van een grapje houd en riep dus: "Helemaal niets leuks? Geen liefdesbrief?" Tot mijn grote verbazing zuchtte ze diep en zei: "Was het maar waar!" In haar ogen kwam een diepe glans, ze was zelfs even mooi! Ik kon die blik niet vergeten en langzaam kwam er een plannetje bij me opborrelen - zoals ik al zei, ik ben een grapjas. Waarom zou ik die vrouw niet gelukkig maken en haar een brief schrijven? Alsof ik een onbekende

aanbidder ben. Een pracht van een idee. Hoe meer ik erover nadacht hoe leuker het me leek. De uitvoering van mijn plan had wel wat praktische bezwaren. Moest ik haar bij haar voornaam noemen? Die kende ik niet. Kon ik een mannenhandschrift nadoen? Op wat voor papier? Ik kon toch niet op een bloknoot velletje een liefdesbrief schrijven! Maar vooruit, problemen zijn er om overwonnen te worden, dit schitterende plannetje moest uitgevoerd worden. Wanneer ik mij iets heb voorgenomen zal het ook gebeuren! Ik begon te oefenen met een royaal handschrift en de tekst. Vervolgens kocht ik een paar vellen mooi briefpapier en enveloppen. Nu kon het spel beginnen!

Ik schreef:

10

"Lieve mevrouw van Ankeren,

Neemt u mij niet kwalijk dat ik

u schrijf maar sinds ik u

gezien heb, bent u niet meer

uit mijn gedachten. Ik begrijp

wel dat u zeer verbaasd bent dit

te lezen, maar met de hand op

mijn hart, ik heb eerzame

bedoelingen. Ik wil u alleen

maar laten weten dat ik u een

bijzondere vrouw vind. Ik hoop

u in de toekomst eens persoonlijk

te ontmoeten. Wees verzekert

van een warme genegenheid

mijnerzijds.

Een stille aanbidder”.

Al zeg ik het zelf toch een pracht van een brief, precies een soort brief die een wat oudere heer zou schrijven, denk ik, en verstuurde hem. Wat jammer dat ik haar gezicht niet kon zien wanneer ze de brief zou lezen. Van alles kon ik mij erbij bedenken, van flauwvallen, huilen, blijdschap, verbazing en nog veel meer. Maar ik kon alleen maar afwachten. Ik ben er nu achter dat ze Truus heet en nooit getrouwd is geweest! Dan zal ze wel helemaal ondersteboven zijn van de brief Misschien heb ik haar wat zelfvertrouwen gegeven, wie weet. Intussen is erop de verdieping waar ik woon ook iets gebeurd. Ik heb een nieuwe buurman! Had ik toch echt gedacht dat de vrijgekomen flat zoals gewoonlijk wel weer door een oudere dame bewoond zou worden, werd er gisteren op de deur geklopt en staat daar een werkelijk zeer goed uitziende man die zich voorstelde als mijn nieuwe buurman. Ik viel haast van mijn stokje. Ik vroeg hem binnen en bood hem een kopje koffie aan. Wat hij helaas niet accepteerde, hij verwachtte bezoek. Het werd dus een kort babbeltje, hij vertelde dat hij sinds een jaar weduwnaar was, het huis te groot was, kinderen elders woonde, je kent het wel. Een aardige man! Hij kwam heel netjes en bescheiden over, echt een nette man. Ik moet beslist mijn receptenboek weer eens opzoeken. Je weet maar nooit, misschien kan ik hem overrompelen met mijn kookkunst, er zijn tenslotte weinig aardige mannen in deze leeftijdsklasse, ik ga mijn best doen. Voor Truus van Ankeren ga ik nog een brief schrijven. Ik weet niet zeker of ik het mij verbeeld, maar ik krijg de indruk dat ze wat vrolijker kijkt en ze is naar de kapper geweest! Mijn tweede brief zal ik wat minder formeel opstellen, ik heb hem al helemaal in gedachten.

Zeg nou zelf, schitterend toch, je zult hem maar ontvangen! Mijn buurman, hij heet Bob, heeft inmiddels een kopje koffie bij me gedronken. Ik had zelf de appeltaart gebakken! Het was heel gezellig, ik had me echt uitgesloofd. Mijn mooiste blouse aangetrokken, parfum en make-up, een beetje filmsterachtig. We hebben prettig samen gebabbeld, ook over de mensen hier, geen kwaad hoor, maar gewoon hoe ze zijn. Over het algemeen heel gewoontjes, hij kon zien aan mijn boekenkast en cd- verzameling dat ik anders ben. Het is echt een heel sympathiek mens. Ik hoop zo dat het wat wordt! Truus van Ankeren heeft inmiddels de tweede brief ontvangen en wat denk je? Gisteren liep ze met een nieuwe jas, zo'n moderne, hij stond haar heel leuk. Ook heb ik haar al enige malen met diverse bewoners zien staan praten, ze komt uit haar schulp, zou dat door de brieven komen? Je ziet toch maar wat een creatief mens als ik te weeg kan brengen! Gisteren stond ze beneden bij de brievenbus met mijn buurman Bob te praten, ik heb dat gesprek heel subtiel verstoord. Het moet natuurlijk niet zo zijn dat ze denkt dat ze de enige aantrekkelijke vrouw hier is! Ik hou angstvallig de gang en de hal in de gaten. En wat denk je? Gisteren kwam die Truus bij mijn buurman Bob de deur uit! Dat 11

Lieve mevrouw Truus,

Ondergetekende, uw stille

aanbidder, wil u graag laten weten

dat u steeds in zijn gedachten bent.

Als ik mij niet vergis bent u naar de

kapper geweest, u ziet er mooi uit. Wat

wil ik u graag ontmoeten Ik moet u

eerlijk bekennen dat ik wat verlegen

ben en niet zo snel bij u aan durf te

kloppen. Mijn hart klopt wel voor u en

ik heb de stille wens dat wanneer u

mij leert kennen uw hart ook voor

mij zal kloppen. Met oprechte

gevoelens,

Uw stille aanbidder, die niet altijd

is toch van de gekke! Ze liepen druk te praten, ik zag het wel. Mij zagen ze niet eens. Heb ik mij daarvoor zo uitgesloofd? Wanneer ik er over nadenk heb ik zelf nog nooit een echte liefdesbrief ontvangen! Wil ik iemand een plezier doen pakken ze de enige man die de moeite waard is van me af. Nou ja, hij was nog niet van mij, maar bijna! Ik ben nu helemaal van streek, wat denk je? Liepen ze gisteren samen gearmd! Ze had lippenstift op! Schande! Wie had dat nu gedacht? Het leek zo'n bescheiden vrouwtje, maar ze ontpopt zich nu als een lellebel! En wat denk je wat ze tegen me zei? - ik moet gaan zitten want ik val bijna flauw van ellende - ze zei: "Ik ben zo blij dat ik hier ben komen wonen. Anders had ik Bob nooit leren kennen met zijn lieve brieven!". "Lieve brieven?" stamelde ik. "Ja, hij zegt dat hij van niets weet, hij is zo bescheiden, maar ik weet wel beter. We hebben het zo fijn samen. U bent de enige aan wie ik dit vertel, van die brieven dan, u bent zo'n aardige mevrouw. Maar wat ziet u bleek, voelt u zich niet goed?" "Ik voel een migraine opkomen." kon ik nog net uitbrengen en haastte mij naar mijn flat. Onvoorstelbaar zet ik me in voor mijn medemens en dan leveren ze me dit en die blouse die ze droeg was totaal de verkeerde kleur, stond haar helemaal niet. Wat denkt dat mens wel? Woont hier een blauwe maandag en gaat er nu al met de aardigste man van door! Bovendien heeft ze eigenlijk maar een miezerig figuur, maar als die sullige Bob daar gelukkig mee is, wat kan mij dat dan schelen? Ik neem een paar aspirine, de migraine zet nu echt door. Ik hoor ze samen lachen op de gang! Deze grapjas is voorlopig niet grappig meer! Ik heb mijn lesje geleerd! Riet Terlien januari 2004.

12

13

Hr. C. Lischer Tjalk 10-13 tel. 25 12 11 Hr. v.d. Zande Tjalk 12-18 tel. 25 32 11

VOOR HET HALEN VAN DOKTERSRECEPTEN (IN NOODGEVAL)

Maandag 10:00 - 12:00 uur handwerken H Mevr. R. de Ruiter tel. 21 60 04 13:30 - 16:00 uur biljarten R Hr. Kalkhoven tel. 25 29 35 19:30 - 22:00 uur klaverjassen (rookvrij) R Hr. Steenman tel. 25 33 82 Dinsdag 13:30 - 16:00 uur koersballen R Hr. van Veenendaal tel. 25 05 15 19:00 - 21:00 uur canasta R Mevr. A. Croese tel. 25 35 08 Woensdag 20:00 - 22:00 uur sjoelen R Mevr. Melius tel. 25 35 91 Donderdag 09:00 - 10:00 uur gymnastiek R Hr. van Veenendaal tel. 25 05 15 19:00 - 21:00 uur canasta R Mevr. A. Croese tel. 25 35 08 Vrijdag 10:00 - 12:00 uur tekenen/schilderen H Hr. van Beekum tel. 25 24 24 Zondag 10:30 - 12:00 uur koffieuurtje R vrij toegankelijk.

AKTIVITEITENLIJST: (H = Hobbyruimte en R = Recreatieruimte)

HET RESERVEREN VAN DE RECREATIEZAAL KUNT U DOEN BIJ:

Andere activiteiten of informatie worden op de prikborden en de ramen aan de ingangen van de flat en de recreatieruimte vermeld.

voorzitter Hr. N. Verweij Tjalk 12-02 tel. 25 01 16 2e Voorzitter-secr. Mevr. R. de Ruiter Tjalk 12-11 tel. 21 60 04 Bestuurslid Mevr. A. Paulus Tjalk 11-05 tel. 24 14 71

DE RAAD VAN TOEZICHT

Mevr. Th. In’t Veld Tjalk 11-67 tel. 25 26 51 Mevr. A. Croese Tjalk 12-09 tel. 25 35 08

FIN. BEHEER, INKOOP/VERKOOP KEUKEN/AMUSEMENT/ALGEMENE UITGAVEN

Hr. N. Verweij Tjalk 12-02 tel. 25 01 16 Mevr. R. de Ruiter Tjalk 12-11 tel. 21 60 04

14

De reis ging naar Braunlage in de Harz, dicht bij de vroegere grens met Oost Duitsland. De Harz is een mooi bergachtig gebied met uitgestrekte bossen, waarin nog wolven, bruine- en wasberen, lynxen, roofvogels en nog veel meer andere diersoorten leven. Drie vriendinnen en onder getekende maakten deel uit van een groep van 47 personen die in de vol geboekte bus reisden. Op 6 september om 05.10 zou de bus aan de achterkant van het station van Didam vertrekken. Dat onmogelijk vroege uur beviel ons absoluut niet. Want voor we aan de werkelijke reis zouden kunnen beginnen moesten we eerst een flink aantal uren “bussen” alleen al om er te komen. We besloten daarom om voor de nacht van 4 op 5 september een overnachtingadres te zoeken. Dat lukte en de hele 4e september hebben we aan deze vakantie vast geknoopt. De dochter van één van de vriendinnen bracht ons op die bewuste dag naar harderwijk, waar we in de bus naar Arnhem stapten. Arnhem bouwt ook aan de toekomst en dat maakte het voor de treinreizigers moeilijk om het station te bereiken. Met onze bagage moesten we over planken en door zand sjouwen om op het station te komen, waar we allereerst op koffie uit gingen. Na de koffie zochten we de trein naar Didam, waar we afgehaald zouden worden. Alles ging zoals afgesproken was en we werden voor het hotel afgezet waar we 2 riante kamers toegewezen kregen. De volgende morgen werden we afgeleverd bij het vertrekpunt van de diverse bussen. De reis - onderbroken door enkele pauzes - verliep vlot en laat in de middag kwamen we in Braunlage aan. ’s Zondagsmorgen konden we op eigen gelegenheid op pad en ons pad voerde naar het mooi aangelegde Kurpark waar we -

behalve van de omgeving - konden genieten van koffie en een concert. In Braunlage zagen we diverse lege winkelpanden waarvan de eigenaars naar het oosten waren vertrokken. Andersom waren er juist veel ‘Ossies’ naar het westen gekomen. Op maandag was ons eerste uitstapje die ons naar ‘heksendans’ Thale voerde. In een kring zitten en staan gebeeldhouwde heksen en een nogal boosaardig uitziende bosgeest. In de vele kraampjes rond dit tafereel zijn heksenpoppetjes te koop in diverse mate, mooi en lelijk, allemaal met een bezem, dus het moesten wel echte heksen zijn, ’s Middags reed de bus naar Wernigerode, een wel heel eigenaardig stadje. Het centrum bestaat vrijwel uitsluitend uit vakwerk huizen en gebouwen. Mooi om te zien, maar een lange smalle straat met deze bouw werkt heel vermoeiend. Na het bezoek aan deze stad stapten we in een ouderwets smalspoortreintje dat ons naar Anna Hobe bij Bad Harzberg - een luxueuze stad - bracht. Wat we tot dat moment gezien hadden maakte een welvarende indruk. In sommige delen over de voormalige oostgrens zag het er soms armoedig uit. Het hoogtepunt van deze reis was de tocht naar Berlijn. Het was een hele zit, 270 km

15

heen en 270 km weer terug, maar het was zeker de moeite waard. Omstreeks kwart voor elf stapten we uit op de beroemde Kurfürstendamm, dicht bij het al even beroemde warenhuis Kadewe (Kaufhaus des Westens). Na ongeveer 10 minuten hielden we dit ‘koophuis’ voor gezien. Later hoorden we dat op de 5e etage de kaasafdeling is met naar men zegt 18000 verschillende soorten kaas. Vergeleken met dit enorme gebouw zijn de Nederlandse warenhuizen maar groot uitgevallen dorpswinkels. Kijkend naar al die grote gebouwen deed de architectuur me denken aan Rotterdam. Verschillende architecten hebben zowel voor Berlijn als voor Rotterdam gewerkt en dat is herkenbaar. We brachten een bezoek aan de Gedáchtnis Kirche, strak en modern ingericht en een absoluut rustpunt in een waanzinnig drukke stad. De kerk is gebouwd tegen de toren - beter gezegd - tegen de ruïne die er na de oorlog van over was. ’s Middags maakten we een rondrit begeleid door een Nederlandse gids die veel vertelde en ons veel liet zien. Natuurlijk kwamen we ook bij de Brandenburger Tor, waar precies de scheiding tussen Oost en West lag. We zagen de overgebleven stukken van de muur, waarop veel schilders aan de westkant zich uitgeleefd hadden. Het plan is om de schilderingen op te knappen en de muur als een monument voor het nageslacht te bewaren. De gids wees ons op de lelijke grauwe huurkazernes die tijdens het Oost-Duitse bewind gebouwd zijn en nog bewoond worden. Ze worden opgeknapt en van een vrolijk kleurtje voorzien. We brachten nog een bezoek aan een klein museum dat in 5 jaar gebouwd is door vrijwilligers. Daar is te zien hoe de Oostduitsers de muur aan hun kant ‘beschermd’ hadden om te voorkomen dat mensen naar het westen zouden ontsnappen. Volgens de makers van het museum moet het er precies zo uitgezien

hebben. Tot slot een diner, waarna we weer aan de 270 km terug begonnen. Het was een lange dag geweest van 07:00 in de morgen tot 23:00 in de avond. Het laatste uitstapje ging naar Goslar - de duizend jaar oude - keizersstad. Deze stad is tot wereld erfgoed uitgeroepen. De dag daarop maakten we nog een mooie rit richting Nederland. De chauffeur hield niet van autobanen dus waar mogelijk koos hij een andere weg. We kregen nog een paar uur de tijd om in Hamelen - de stad van de rattenvanger - rond te kijken. Op een groot sprookjesachtig plein speelde een fluitist in middeleeuwse kledij zijn lokkende melodieën. Ook aan dit sprookje kwam een eind en de reis naar Didam werd voort gezet, waar tot slot een broodmaaltijd gereserveerd werd. Met een servicebus arriveerden we omstreeks half tien in Lelystad Het was weer een lange dag geweest na een mooie week. Dini Wijers