1

De grote verleiding 

 Chris Claeys

2

© Brugge, juli 2010

3

Hoofdstuk 1 Met een slaperige blik overzag ze de groententuin. Haar haar stond nog recht na een zweterige nacht door de hoge zomerse temperaturen. Ook de nacht bracht geen verkoeling. De verandering van klimaat die wetenschappers al zo’n tijd voorspeld hadden, kwam toch uit. De dauw die vanmorgen op de groentenbedden moet gelegen hebben, was al lang weer verdampt. De vage geur van de tomatenplanten was echter blijven hangen alhoewel zwak. Nog niet eens ontbeten, dacht ze meteen al aan het middagmaal dat ze zou klaarmaken. Het was niet het genot van het eten maar wel dat van het klaarmaken dat haar bijna deed jubelen. Zo meteen zou ze het internet opgaan en een keuze maken van een gerecht. De kunst van het koken bestond voor haar in het combineren van toevallige ingrediënten. Veel verfijning in de presentatie had ze niet maar de smaakpapillen verdienden de hoogste eer boven het oog. In gedachten overliep ze de inhoud van de koelkast in combinatie met de groenten die klaar waren om geoogst te worden. Over elke fijne smaaktoets zou ze nadenken alhoewel dat meer onbewust was. Het talent dat ze had om smaken op elkaar af te stemmen was blijkbaar aangeboren en kon je van geen enkele chef leren. Laat staan van de koks op de televisie die de schermen op bijna alle televisiezenders overgenomen hadden. Proeven, proeven schreeuwden ze het telkens uit. Afkruiden! Ik mis net dat beetje umph! Daar had zij geen enkel probleem mee. Alle commentaren die ze ooit gekregen had waren uitsluitend positief. Bijna telkens lovend zelfs. Zou ze haar carrière echt kunnen veranderen? Of zou ze blijven haar werk doen zonder dat ze er genoeg van terugkreeg?

De eenvoudige appreciatie was echter niet meer voldoende. Het streven naar perfectie was een obsessie geworden. Deze week zou het moeten lukken! Zou het? Kon ze met een eenvoudige toets de perfectie bereiken om zo haar enige doel na te streven? Het was te vroeg in de morgen om een adequaat antwoord op de vraag te geven. De volgende dagen zouden het misschien duidelijk worden. Zo vroeg in de morgen had ze echter te weinig energie om een serieuze repliek daarop te kunnen voorzien. Na een douche en twee kopjes espressokoffie zou het klaar worden wat het plan De kans was klein dat het vandaag zou lukken. Zoveel hing af van zoveel kleine details! Met een zucht draaide ze zich om. Eerst een douche, dan een ontbijt en een wandeling met de hond. Structuur was belangrijk! Zonder dat voelde ze zich hulpeloos. Door de ongeschreven regels te volgen, leek het leven gemakkelijker. Aangezien het geen weekend was, at ze geen

4

zachtgekookt eitje. Cholesterol was immmers een famliekwaal. Een gewoon broodje met kaas of Parmaham was veel gezonder en het zorgde voor een glimlach bij de huisarts wanneer die een bloedstaal afgenomen had. Of het echt de moeite was om absistentie te gebruiken, was nog maar de vraag. Wie heeft ooit bewezen dat een zachtgekookt eitje een doodsoorzaak kan zijn? En toch haalde ze uit de koelkast een plakje kaas op een gezond, natuurlijk bruin, broodje. Samen met een espresso en een glaasje fruitsap, versgeperst natuurlijk, was het een ultiem ontbijt.

Maandenlang reeds had ze het geprobeerd. Talloze pogingen waren ondernomen na etteloos bekijken van kookprogramma’s en het volgen van cursussen. Niks had geholpen! Wat kon ze nog meer ondernemen om eindelijk haar doel te bereiken? Met een zucht schoof ze de stapel kookboeken op de tafel opzij. Met een bons viel het opengeslagen kookboek met recepten uit de middeleeuwen op de grond. De hond kwam er nieuwsgierig aan snuffelen maar kreeg meteen een waarschuwing. Alsof hij het zou vinden! Uren en dagen had ze gelezen en gekeken in de talloze recepten die ze in haar bezit had. Ook het internet had geen oplossing kunnen bieden. Als het zo niet lukte, wat zou ze dan moeten doen om te slagen? De moed opgeven? Dat was niet meteen haar ding maar dan toch?

Haar haar was bijna droog. Verstrooid ging ze er met haar handen door. Een borstel of een kam had ze niet nodig. Niet dat ze zich die niet kon veroorloven! Drogen aan de stok en dan een paar keer met de handen erdoor was voor haar voldoende. Andere vrouwen zouden het misschien niet snappen maar ze hechtte weinig belang aan haar uiterlijk. Puur natuur, zoals haar gerechten, beviel haar het best. Ze besefte dat het vandaag niet meteen een goede start was en met een schouderophaling vermande ze zich. Het had geen zin om te blijven broeden. Er moest actie ondernomen worden en zij was de enige die dat kon doen. Ze hoefde immers niet op iemand anders rekenen om haar zaakjes te regelen.

Bijna energiek draaide ze zich om naar de keuken en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Immer positief blijven was één van haar karaktertrekken en dat had haar geen windeieren gelegd in haar beroep. Net toen ze de lade opgentrokken had om haar snijplank eruit te nemen, rinkelde de telefoon. Dat kon toch niet! Ze had er echt geen behoefte aan om weer maar eens te praten over onbenullige zaken. De overdosis aan sociale contacten kon ze enkel maar verliezen door een portie eenzaamheid. Al zag ze de eenzaamheid door andere ogen dan de meeste mensen. Waar anderen zouden klagen over een gebrek aan contacten kon

5

zij het bijna bejubelen. De zin om de telefoon gewoon niet op te nemen was groot maar anderzijds wist je nooit wie er haar belde. Nummerherkenning had ze nog nooit overwogen om te nemen. Misschien moest ze toch eens informeren. Als ze nog lang twijfelde zou het gerinkel gewoon stoppen en zou de keuze voor haar gemaakt worden. Maar dan bleef natuurlijk de drang om te weten wie er precies met haar wou spreken. Ze kon niet riskeren dat Theo haar belde en dat ze niet zou opnemen. Hij hield niet van wachten en zou het nooit tolereren.

Net op het ogenblik dat ze de telefoon vastpakte, stopte het gerinkel. Even was er bijna paniek bij haar maar dan berustte ze. Theo, als hij het geweest was, zou hij begrijpen dat ze ook geregeld boodschappen moest doen en dat ze dus niet altijd thuis kon zijn. Hij had haar gevraagd om zelf geen contact op te nemen. Waarom begreep ze niet. In elk geval was de kans groot dat hij het kon inschatten en zelf weer zou bellen. Omdat ze zelf niet graag telefoneerde, weigerde ze om 1919 te draaien. Dat was ook de reden dat ze geen antwoordapparaat nam. Het verplichtte je om zelf weer contact op te nemen en dat deed ze liever niet. Wie haar dierbaar was, begreep dat ten volle en drong niet aan. Communicatie was één van haar sterke punten maar dan zag ze liever in de ogen van de mensen dan naar de muur van haar eetkamer. Maar stel dat hij het vanavond weer wou proberen dan zou ze haar kansen op het spel zetten zonder de nodige voorbereidingen te kunnen treffen. Anderzijds had ze het nog niet gevonden dus was het misschien beter dat de vraag gewoonweg niet gesteld werd. Ze schudde haar hoofd. Theo had een vreemde invloed op haar gemoedstemming terwijl ze daar normaal gezien helemaal niet onderhevig aan was. Er stond natuurlijk heel wat op het spel. Ze schudde nogmaals het hoofd en nam de snijplank opnieuw vast. Samen met haar Globalmes waren dit haar belangrijkste attributen in de keuken. Heel wat chefs waren zeer zorgzaam met hun messen maar zij koesterde hen. Het nadeel van Japanse messen was, dat niettegenstaande hun hardheid, ze des te kwetsbaarder waren . Ze had ze al zolang gehanteerd dat ze op vrienden leken. Alhoewel de echte vrienden haar dat waarschijnlijk kwalijk zouden nemen dat ze met een mes vergeleken werden. Met heimwee dacht ze terug aan haar vader die haar ooit leerde om ze te wetten. Niettegenstaande zijn lessen kon ze hem nooit evenaren in scherpte. Ze wou dat hij nog leefde en haar messen haarscherp maakte. Hij kon de fijnste plakken Parmaham perfect afsnijden met het mes. Zelfs in delicatessewinkels slaagden ze er niet in met de machine om zijn vaardigheid te evenaren.

6

Theo had ze ooit leren kennen via een advertentie. Niets vreems of kinky. Maar meteen hadden de woorden haar droom geëvenaard. Stel dat zij uitverkoren zou worden! Hoeveel kandidaten op de advertentie gereageerd hadden, wist ze niet. Maar in elk geval stond ze in het goede boekje van Theo. Dat was overduidelijk ook al wist ze de reden niet noch hoe sterk de andere kandidaten geweest waren. Als ze haar partner ooit over Theo zou vertellen, dan zou ze het toch voorzichtig aanpakken. Conclusies zijn vlug getrokken niettegenstaande ze onwaar zijn. Maar voorlopig was dit niet aan de orde. De advertentie was beantwoord maar niemand was op de hoogte. Noch van de inhoud, noch van de intenties noch van het beoogde resultaat. En dat was maar best zo.

De beslissing voor de lunch moest nu gauw genomen worden. In tegenstelling wat haar collega’s dachten, koos ze vaak voor eenvoudige gerechten. Het was niet altijd culinair in tegenstelling met de inhoud van de gesprekken die ze vaak voerde. Mensen kregen de indruk dat ze van koken alles wist. Dat ze een culinair genie was dat kookboeken verslond zoals anderen genoten van een Duveltje op een terras en dronken naar huis strompelden. Ze had gemerkt dat de tomaten in de groententuin mooi gerijpt waren. In combinatie met de mozarella, buffel natuurlijk, en de verse basilicum zou het een eenvoudige maar waardige lunch worden. De balsalicumazijn mocht niet ontbreken. Voor de kleur maar ook voor de smaak presenteerde ze er preischeuten bij. Met één zo’n potje zou je een veld met prei kunnen zaaien! De smaak vergoelijkte echter de verspilling van de scheuten! Maar dat voldeed niet. In de koelkast lag ook nog een artisjok. De kunst om die te bereiden was zodanig eenvoudig als je enkele basistechnieken volgde. Voor anderen maakte ze er ook een vinaigrette bij. Zij hield van de natuurlijke smaak maar de meeste mensen wilden er een toegevoegde dimensie bij. Zo’n vinaigrette maken was natuurlijk kinderspel. Wat olie, azijn, mosterd, look, peper en zout en dat maakte die extra dimensie. Of het nodig was? Zij bleef bij de natuurlijke smaken van wat ze bereidde. Daar hoefde de extra dimensie niet bij. En toch was het net dat waar ze hopeloos op zoek naar was! Net dat beetje extra maar dan in een vermomming die hopelijk niemand zou ontdekken. Snel ontdeed ze de steel van de artisjok, bestreek die met limoen, citroen had ze toevallig niet in huis en gooide de artisjok bevallig in het kokende water. Met een draai stelde ze de kookwekker in. Je moet die helemaal doordraaien tot aan het einde en dan de geselecterde tijd aanduiden. Dat had haar partner haar geleerd. Of het echt zo was deed er niet toe. Het was leuk om ervaringen te delen. In elk geval kon het geen kwaad om het zo te doen en al snel was het een gewoonte geworden.