Amnesty in Actie, december 2014 - januari 2015

Amnestyin Actie #12

VOOR DE ACTIEVE ACHTERBANJAARGANG 15 - DECEMBER 2014

TURKIJE het verhaal van Hakan Yaman

10 DECEMBER Schrijf-marathon

SAUDI-ARABIË acties voor Raif Badawi

AMNE_AIA_NR12_02.indd 1 19-11-14 11:27

INHOUD

2 | AMNESTY IN ACTIE december 2014

2 UITGELICHT 3 GOED NIEUWS 4 ACHTERGROND Schrijfmarathon: voor wie wij schrijven 6 BIJ AMNESTY MET… 7 Ales Bialiatski bedankt supporters 8 FOTOREPORTAGE SOS Europa 10 Stagiairs in actie 11 Acties voor Raif Badawi 12 PORTRET Hakan Yaman 14 ACTIE Yevgeny Vitishko 15 GROETENACTIE

Zoals u eerder heeft kunnen lezen, moet Amnesty Nederland flink bezuinigen. Als gevolg daarvan zal Amnesty in Actie vanaf januari 2015 helaas niet meer in de huidige vorm verschijnen. We hebben het blad gedurende vijftien jaar met veel plezier voor u gemaakt. Wilt u op de hoogte blijven van wat Amnesty doet? Geef u dan op voor de maandelijkse e-nieuwsbrief: www.amnesty.nl/e-mailing. Via onze website www.amnesty.nl blijven we u op de hoogte houden van het mensenrechtennieuws. U vindt er eveneens onze schrijfacties, inclusief de voorbeeldbrieven.

Abonnement Wordt VervolgdWilt u meer nieuws- en achtergrondverhalen over mensenrechten? Neem dan een abonnement op Wordt Vervolgd, het enige maandblad over mensenrechten, uitgegeven door Amnesty International. Amnesty-leden die 30 euro of meer doneren, kunnen het blad kosteloos toegestuurd krijgen. Niet-leden kunnen een abonnement voor 30 euro per jaar nemen. Of probeer het magazine drie maanden gratis. Kijk op www.wordtvervolgdmagazine.nl.

Op 30 september overleed Casper le Pair. Hij was jarenlang een van de meest actieve en gezichtsbepalende mensen uit de achterban van Amnesty Nederland. Hij werd lid in 1971. In Amsterdam-Centrum sloot hij zich aan bij groep 005, waar-van hij lang ook de contactpersoon was. Op de jaarlijkse leden-vergaderingen heeft hij een scala aan onderwerpen aan de orde gesteld. Dat deed hij met zijn kenmerkende stem, vasthoudend en beminnelijk. Hij sprak zijn verontrusting uit als iets niet in orde was en zijn dank als daaraan iets werd gedaan. Zijn vrouw Nelleke was tot enkele jaren geleden vrijwilligster op het lande-lijk secretariaat. Onze gedachten zijn bij haar.

LAATSTE NUMMER AMNESTY IN ACTIE

CASPER LE PAIR (1931-2014)

AMNE_AIA_NR12_02.indd 2 19-11-14 11:27

MEER GOED NIEUWS OP WWW.AMNESTY.NL/GOEDNIEUWS

AMNESTY IN ACTIE december 2014 | 3

GOED NIEUWSWat doet u op 10 december? Wij willen u namelijk graag uitnodigen om op die dag samen met ons in de pen te klimmen. Want op de Dag van de Rechten van de Mens willen we weer ontelbare postzak-ken tot de rand toe vullen met brieven. Brieven aan regeringsleiders die het niet zo nauw nemen met de rechten van hun burgers. Op deze dag (en nacht) komen wij in actie voor zes mensen die onze steun hard nodig hebben. Lees hun verhaal op pagina 4 en 5. Net als vorig jaar willen we het Amnesty-huis 24 uur lang bemannen met gepassioneerde briefschrijvers. Onder anderen Jan Mulder, Thomas Heerma van Voss, Meester Bart en Nilgun Yerli schrijven mee. Mensenrechten activisten vertellen over hun werk, er is muziek, eten en drinken. Misschien komt u zelfs in de verleiding om een Human Rights Tattoo te laten zetten.

Is Amsterdam te ver, dan kunt u zich ook aansluiten bij een van de andere schrijf-marathons in Weert of Zwolle. In Weert opent een prachtig oud klooster 24 uur lang haar deuren voor brievenschrijvers. In Zwolle zijn we op 10 december vanaf 10.00 uur te gast bij boekhandel Waanders in den Broeren en later op de avond bij het Artez Conservatorium. Blijft u thuis maar wilt u toch iets doen, dan kunt u via de website van Amnesty meedoen aan de schrijfmarathon. Hier vindt u alle acties en kunt u razendsnel uw eigen brief op-stellen en versturen.

Dat het zin heeft, zo’n brievenbombar-dement, blijkt uit het verhaal van Ales Bialiatski (pagina 7) voor wie in 2012 en 2013 massaal werd geschreven: ‘De enorme hoeveelheid brieven die ik elke dag ontving, gaven me een krachtig gevoel van optimisme.’ Afgelopen juni kwam hij vrij.

Bialiatski’s woorden zijn de beste moti-vatie om ook dit jaar weer een tot aan de hemel reikende sta-pel brieven te gaan schrijven.

Saskia GrootegoedHoofdredacteur

UITNODIGING

COvER Hakan Yaman uit Turkije, voor wie in 2013

tijdens de Schrijfmarathon actiegevoerd werd. © AI

© A

I

Na 19 jaar uit dodencelThankGod Ebhos uit Nigeria zat 19 jaar in een dodencel, nadat hij in mei 1995 door een militair tribunaal was veroordeeld voor een gewapende overval die in 1988 plaatsvond. Amnesty International betwijfelde destijds de eerlijk-heid van militaire tribunalen in Nigeria. De gouverneur van de staat Kaduna verleende Ebhos onlangs gratie.Op 24 juni 2013 was Ebhos slechts minuten verwijderd van zijn executie. Ge-vangenisbewakers namen hem mee naar de galg, waar hij moest toekijken hoe vier andere gevangenen werden opgehangen. Na die executies zou hij de vol-gende zijn. De voltrekking van het vonnis werd echter opgeschort omdat deze moest worden uitge-voerd door een vuurpeloton, en niet door ophanging. Daar was de Benin-gevangenis niet op voorbe-reid. Ebhos’ vrijlating geeft hoop voor de vele honderden terdood-veroordeelden die wegkwijnen in Nigeriaanse gevangenissen.

Compensatie bewoners City Carton De rechtbank in Kenia heeft 75.000 euro toegekend aan de bewoners van City Carton, een sloppenwijk in de hoofdstad Nairobi. Het geld dient als com-pensatie voor de onwettige vernieling van de huizen en bezittingen van 336 families op 10 mei 2013. Zo’n tweehonderd jongeren, gewapend met mokers en breekijzers, vielen die ochtend de wijk binnen. De 170 agenten die City Carton omsingelden, deden niets om de bewoners te beschermen. Met de ontruiming werd ruimte gecre-eerd voor de uitbreiding van het Moi Educatief Centrum (MEC). In de jaren tachtig verdreef het MEC, met steun van de toenmalige president Moi, tweehonderd families naar een aangrenzend klein stukje land. Moi be-loofde de families meer land, maar kende dit in 1991 toch toe aan het MEC. De bewoners verbleven sindsdien op hun stukje grond, totdat in mei vorig jaar hun huizen werden vernield. Het MEC en de regering moeten nu compensatie betalen. Amnesty ondersteunde de bewoners met onderzoek en lobby.

Gewetensgevangene Ángel Colón vrijÁngel Colón uit Honduras zat 5 jaar ten onrechte in een Mexicaanse gevan-genis. Oktober dit jaar kwam hij vrij. Colón vertrok in januari 2009 richting Verenigde Staten om daar te gaan werken. In Mexico werd hij opgepakt. Politieagenten dwongen hem een bekentenis te ondertekenen over betrok-kenheid bij criminele activiteiten. Voor de rechtbank trok Colón de verkla-ring in en meldde hij te zijn gemarteld, maar er volgde geen onderzoek. Hij was gestompt en moest de schoenen van gedetineerden schoon likken. Waarschijnlijk vormt discriminatie een motief voor de martelingen en de detentie. Alle aanklachten tegen Ángel Colón zijn nu ingetrok-ken en hij is onvoorwaardelijk vrijgelaten. ‘Mijn boodschap aan iedereen die mij steunde en die tegen marteling en discriminatie is: geef nooit op. Er gloort hoop aan de horizon’, liet hij weten. Amnesty voerde intensief actie voor Colón.

© A

I©

Pri

véfo

to

AMNE_AIA_NR12_02.indd 3 19-11-14 11:27


RAIF BADAWI // 1 DUIzEND zWEEPSLAGEN ‘Mijn man richtte een website op. Hij wilde zijn mening delen en gebruikmaken van zijn recht op vrijheid van meningsuiting. In Saudi-Arabië is dat een misdrijf’, zegt Ensaf Haider. Haar man Raif Badawi zit inmiddels 2,5 jaar vast. Hij zou de Saudi-sche wet op informatietechnologie hebben overtreden en islamitische religieuze sym-bolen hebben beledigd. De blogger (1984, vader van drie jonge kinderen) werd begin mei 2014 veroordeeld tot 10 jaar cel, een geldboete en duizend zweepslagen. Vijftig slagen per keer, twintig weken lang. Als hij vrijkomt, mag hij 10 jaar lang niet reizen en mag hij geen journalistiek meer bedrijven.

Raif Badawi is medeoprichter van een van de grootste online fora van Saudi-Arabië, Saudi Arabian Liberals. Volgens Amnesty is dit de werkelijke reden voor zijn veroorde-ling. Amnesty beschouwt Badawi als gewe-tensgevangene en roept de autoriteiten op hem onmiddellijk en onvoorwaardelijk vrij te laten. Lees meer op pagina 11.

MOSES AKATUGBA // 2 DOODSTRAF vOOR vERMEENDE DIEFSTAL Negen jaar geleden stond de Nigeriaan Moses Akatugba, toen 16 jaar, op het punt om medicijnen te gaan studeren. Toen werd hij gearresteerd, omdat hij drie telefoons en geld gestolen zou hebben. Akatugba ontkent dat. Hij

vertelde dat hij is gemarteld. De agenten sloegen hem met kapmessen. Ze schoten in z’n hand. Ze hingen hem urenlang op aan zijn armen en benen. Ze trokken zijn vinger- en teennagels uit. ‘Ik had nooit gedacht dat ik nu nog zou leven. De pijn die ik in handen van de politieagenten meemaakte, is onvoorstelbaar’, verklaarde Akatugba begin 2014. Uiteindelijk onder-tekende hij een ‘bekentenis’ die de agen-ten al voor hem hadden geschreven.

Akatugba zat 8 jaar in de gevangenis toen eind 2013 zijn rechtszaak eindelijk begon. Het enige bewijs tegen hem waren de af-gedwongen bekentenis en de tegenstrijdige verklaringen van een getuige. Akatugba werd ter dood veroordeeld. Amnesty roept de autoriteiten op het doodvonnis in te trekken.

ERKIN MUSAEv // 3 BESCHULDIGD vAN SPIONAGE ‘Iemand heeft met opzet negen jaren van mijn zoons leven gestolen’, zei de vader van Erkin Musaev uit Oezbekistan. Musaev, zelf vader van twee kinderen, werd in januari 2006 gearresteerd toen hij op weg was naar een conferentie van de Ver-enigde Naties, waarvoor hij werkte. Agen-ten van de Veiligheidsdienst hadden een diskette met vertrouwelijke informatie in zijn bagage aangetroffen en beschuldigden hem van spionage. Volgens Musaev was

de diskette door de agenten in zijn tas gestopt. Zij dreigden met vervolging van-wege betrokkenheid bij terroristische groeperingen als hij spionage bleef ontkennen. Ook werd hij een maand lang overdag geslagen en ’s nachts ondervraagd. Familieleden werden be-dreigd. Uiteindelijk ondertekende Musaev een bekentenis en kreeg hij 20 jaar ge-vangenisstraf opgelegd wegens spionage voor een NAVO-lidstaat en misbruik van VN-fondsen. De door marteling afgedwon-gen bekentenis werd als bewijs geaccep-teerd. Amnesty roept de autoriteiten op Musaev vrij te laten.

YEvGENY vITISHKO // 4 vLOEKEN BIJ EEN BUSHALTE Yevgeny Vitishko uit Rusland werd op 3 februari 2014, vlak voor de start van de Olympische Winterspelen in Sotsji, gearresteerd. Hij zou bij een bushalte hebben gevloekt. Voor de autori-teiten was dit aanleiding om een voor-waardelijke straf om te zetten in een onvoorwaardelijke. Anderhalf jaar eerder was de milieuactivist veroordeeld tot 3 jaar voorwaardelijke gevangenisstraf. Dat gebeurde nadat hij bewijs verzameld had voor de kap van zeldzame bomen. Amnesty beschouwt Yevgeny Vitishko als gewetensgevangene en vraagt om zijn onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating. Lees meer op pagina 14.

Brieven schrijven voor mensen die groot onrecht is aangedaan. Wereldwijd doen honderdduizenden dat op 10 december, de Dag van de Mensenrechten. In 2013 schreven honderdduizenden mensen bij elkaar 2.373.422 brieven. Met succes. Gewetensgevangenen kwamen vrij. Mensen voelden zich gesteund. In Nederland staan dit jaar zes mensen centraal. Doe ook mee.

jIj HEBT DE MACHT OM MENSEN vRIj TE KRIjGEN

AMNE_AIA_NR12_02.indd 4 19-11-14 11:27


LIU PING // 5 CELSTRAF NA ACTIE TEGEN CORRUPTIE Op 19 juni 2014 werd Liu Ping (50) uit China tot 6,5 jaar gevange-nisstraf veroordeeld. Ze zou zich schuldig hebben gemaakt aan ‘ruzie zoeken en het uitlokken van onrust’ en ‘het bijeenroe-pen van een menigte om de openbare orde te verstoren’. Liu Ping had zich aan-gesloten bij de Nieuwe Burgerbeweging die naar meer democratie streeft. Deze beweging is de autoriteiten een doorn in het oog. Ze grijpen elke gelegenheid aan om leden ervan te veroordelen.

Liu Ping streefde naar meer transparantie en zette zich in om een einde te maken aan de corruptie in haar land. Haar dochter: ‘Mijn moeder werd gearresteerd omdat ze deelnam aan een besloten vergadering en omdat ze een spandoek liet zien waarop regeringsfunctionarissen werd gevraagd om hun vermogen bekend te maken.’ Amnesty beschouwt Liu Ping als gewetensgevangene en vraagt om haar onmiddellijke vrijlating.

CHELSEA MANNING // 6 35 jAAR CEL vOOR KLOKKENLUIDER ‘Het is nooit mijn bedoe-ling geweest om iemand pijn te doen. Ik wilde alleen maar mensen helpen. Toen ik ervoor koos geheime informatie openbaar te maken, deed ik dat uit liefde voor mijn land en plichtsbesef ten opzichte van anderen’, verklaarde Chelsea Manning nadat zij tot 35 jaar gevangenisstraf was veroordeeld. De Amerikaanse Manning (27) had geheime informatie gelekt naar de klokkenluiderssite WikiLeaks over mogelijke mensenrechtenschendingen door Amerikaanse troepen in het buiten-land. Er werden schokkende videobeelden gepubliceerd van een Amerikaanse lucht-aanval in Bagdad waarbij achttien burgers werden doodgeschoten.

Manning wilde een openbaar debat aan-wakkeren over het optreden van het Amerikaanse leger in Irak en Afghanistan. De rechter zag het anders en veroordeelde haar wegens overtreding van de spionage-wet en het ‘helpen van de vijand’. Amnesty verzoekt de autoriteiten om haar vrij te laten. Nadat het vonnis was uitgesproken gaf de soldaat, die als Bradley Manning werd geboren, aan als vrouw verder te wil-len leven en nam de naam Chelsea aan.

Ellen Nieuwenhuis

10 DECEMBER Jij hebt de macht om mensen vrij te krijgen. Doe ook mee aan de schrijfmarathon. Kijk voor meer informatie op www.amnesty.nl/schrijfmarathon.

// 4 // 5 // 6

// 1 // 2 // 3

AMNE_AIA_NR12_02.indd 5 19-11-14 11:27


ACHTER DE SCHERMEN met Dave Hardy, relatiemanager bij Amnesty. Je schoenen uitschoppen is volgens hem een bevrijding op alle fronten. Hij liep op 2 november de marathon van New York op blote voeten in solidariteit met de vluchtelingen in Syrië en Irak en om steun te vragen voor het werk van Amnesty.

Waarom werk je bij Amnesty? ‘Omdat Amnesty een verschil maakt bij het beschermen van mensenrechten. Ik ben van mening dat ieder mens het recht heeft om in veiligheid op te groeien, naar school te gaan, een dak boven zijn hoofd te heb-ben, ongeacht zijn geloof, zijn geslacht of waar op de wereld hij geboren is. Mensen-rechten mogen nooit worden afgepakt door wie dan ook. Het systeem van de mensen-rechten is misschien niet perfect, maar het is het meest universele morele en juridi-sche kader dat we op deze aarde hebben. En Amnesty is voor mij nog steeds de beste mensenrechtenwaakhond die er bestaat.’

Wat houdt je werk als relatiemanager in? ‘Ik denk mee over grote projecten en on-derhoud de contacten met de verschillende fondsen waarvan Amnesty geld ontvangt. Ook ben ik contactpersoon voor mensen die een grote gift aan Amnesty willen doen. Mensen worden vaak geraakt door iets dat ze in het nieuws zien en willen weten wat Amnesty daaraan doet. Ik probeer hun vragen zo goed mogelijk te beantwoorden. Omdat ik de afgelopen jaren op allerlei plekken in de organisatie heb gewerkt, ken ik veel verschillende aspecten van het werk van Amnesty. Ook organiseer ik voor hen kleinschalige evenementen zoals bijvoor-

beeld een Amnesty-concert tijdens het Grachtenfestival. Dit soort initiatieven wordt erg gewaardeerd.’

Wat heb je bereikt met je inspanningen inNew York? ‘Los van pijnlijke voeten en een prachtige ervaring, heb ik veel mensen weten te raken met mijn blotevoetenrace. Rennen op blote voeten was vaak de aan-leiding voor een gesprek over mijn motiva-tie. En dan kon ik vertellen over de situatie in Syrië en het werk van Amnesty. En uit-eindelijk heeft het ook nog bijna 2.200 euro opgeleverd. Samen met de vier andere Amnesty-lopers zitten we al op meer dan 11.000 euro.’

Waarom is je werk onmisbaar? ‘Ik denk dan even niet alleen aan mijn eigen functie maar aan het werk van fondsenwerving, waar mijn baan bij hoort. Als we niet aan mensen zouden vragen om ons geld te geven, dan zouden we minder geld binnen-krijgen en kan Amnesty minder bereiken op het gebied van het beschermen van de rechten van mensen. Fondsenwerving hoort er gewoon bij. Daar moeten we niet moei-lijk over doen. Mensen zien Amnesty soms als een instituut, als een soort Verenigde Naties, dat er altijd zal zijn om op te komen voor de mensenrechten. Maar dat is niet

‘Rennen op blote voeten was vaak de aanleiding voor een gesprek over de situatie in Syrië en het werk van Amnesty.’

zo. We moeten ons werk blijven uitleggen en we moeten mensen blijven vragen om ons te steunen. Want anders bestaat Amnesty straks niet meer en dat zou een enorm ver-lies zijn. Amnesty is belangrijk en kan veel betekenen. Daar is geld voor nodig.’

Wat was een ontroerend moment? ‘De foto’s die Amnesty-onderzoeker Donatella Rovera maakte van vrouwen en kinderen op de vlucht in Irak, hebben me zeer geraakt. Die beelden zijn soms echt hartverscheu-rend. Dan denk ik ook: er klopt iets niet. Mijn inspanning – rennen op blote voeten in New York – is een lachertje vergeleken bij wat zij meemaken. Vluchtelingen lopen dagenlang door de brandende zon met kinderen op hun arm, zonder schoenen aan hun voeten. Het lijkt wel het einde der tijden. Zo’n probleem is zo groot, dat kan niemand eigenhandig oplossen. Ook Amnesty niet. Maar Amnesty kan wel de beelden naar buiten blijven brengen en overheden wijzen op hun verantwoorde-lijkheden.’

Wat doe je in de toekomst? ‘Ik moet er even goed over nadenken, ik heb al zoveel verschillende dingen gedaan bij Amnesty. Waarschijnlijk zou ik op termijn iets kiezen buiten de organisatie. Ik zou denk ik voor iets simpels kiezen. Mijn blotevoetenmara-thon noemde ik bare feet marathon. Het principe van ‘bare minimum’ – een mini-maal leven, spreekt me wel aan. Wat heb je nou eigenlijk nodig om een gelukkig leven te leiden? Dat vind ik een uitdagende vraag. Misschien ga ik wel de eerste blote-voetenmarathon organiseren.’

Saskia Grootegoed

© D

ave

Har

dy

AMNE_AIA_NR12_02.indd 6 19-11-14 11:27


‘Toen agenten mij op 4 augustus 2011 arresteerden, dacht ik: “Nou, dat is het dan. Het is gebeurd, ik moet geduld hebben en het door-staan.” Alles draaide 180 graden. Meer dan 15 jaar had ik andere mensen beschermd die problemen hadden, en nu bevond ik mij in dezelfde situatie. Maar zelfs in de gevangenis ging mijn strijd door. Het belangrijkste was dat ik mezelf niet toestond dat ze me zouden breken. Het doel van de autoriteiten was dat ik clementie zou vragen en daarmee schuld zou bekennen, berouw zou tonen. Maar ik wist dat ik zo’n verzoek nooit zou schrijven.

Ik had voor mijn mensenrechtenorganisatie Viasna twee bankreke-ningen geopend in het buitenland, omdat me dat in Wit-Rusland onmogelijk was gemaakt. Dit was voor de autoriteiten een perfecte aanleiding om me op te pakken. Ik werd veroordeeld tot 4,5 jaar gevangenisstraf wegens “grootschalige belastingfraude”. De echte reden voor de veroordeling was mijn streven naar een democratisch Wit-Rusland.

In de gevangenis was weinig frisse lucht. De eerste maanden had ik hoofdpijn. We mochten maximaal een uur rondlopen, maar ik kon niet verder kijken dan de muren van mijn cel of die van de lucht-plaats. Het was verboden om overdag te gaan liggen of te slapen, dus sliepen we zittend, onze hoofden van de deur afgewend zodat de bewakers het niet zagen. Ze ontzegden mij de bezoeken van mijn vrouw, ze ontnamen mij mijn voedselpakketten, en ze verhinderden dat ik iets in de gevangeniswinkel kocht. Om me extra straffen te kunnen geven en om te voorkomen dat ik amnestie kreeg, werden telkens nieuwe gevangenisregels bedacht die ik zou hebben overtre-den. Zo werd ik gestraft voor het dragen van laarzen die het verkeer-de patroontje hadden. En voor een extra pak koekjes in m’n tas. Op deze manier worden politieke gevangenen onderdrukt.

Maar de enorme hoeveelheid brieven die ik elke dag ontving, gaven me een krachtig gevoel van optimisme en de zekerheid dat ik gelijk had. De waarde van die brieven is zo veel groter in de ge-vangenis dan wanneer je vrij bent. Elke keer als ik ze ontving was ik heel, heel gelukkig. Ik kan oprecht zeggen dat ik ze allemaal heb gelezen. Ik heb er niet één gemist. De brieven en tekeningen van kinderen maakten de diepste indruk op me. Ik wil iedereen zo graag bedanken.

”Je bent vrij”, deelde de gevangenisdirecteur me op 21 juni 2014 mee. Tot de laatste seconde voordat ik de gevangenis daadwerkelijk verliet, durfde ik het niet te geloven. Mijn vrijlating kwam volkomen onverwacht. Net als de gevangenis is dit een nieuwe realiteit, waar ik aan moet wennen. Het grootste geluk is dat ik weer samen ben met mijn familie en vrienden.

Ik ben ervan overtuigd dat ik 1,5 jaar eerder ben vrijgekomen door de inzet van heel veel mensen, onder wie Amnesty-aanhangers. Daardoor werd mijn zaak wereldwijd bekend. Duizenden mensen kwamen in actie. Dat konden de autoriteiten niet negeren. Ik zal me blijven inspannen voor de bescherming van de mensenrechten in Wit-Rusland – we zullen niet werkeloos toezien. We zullen niet opgeven.’

Tijdens de schrijfmarathon van 2012 werd wereldwijd voor Bialiatski’s vrijlating geschreven. In Nederland voerde een vrijwilligersteam begin 2013 vier weken lang intensief actie voor hem tijdens de campagne 4weeksforfreedom.

Gewetensgevangene Ales Bialiatski ontving duizenden brieven in zijn cel in Wit-Rusland. Afgelopen juni kwam hij na bijna 3 jaar vrij. Hij vertelde wat die brieven voor hem betekenden.

‘IK WIL IEDEREEN zO GRAAG BEDANKEN’

© R

FT-R

L

‘Ik ben ervan overtuigd dat ik 1,5 jaar eerder ben vrijgekomen door de inzet van heel veel mensen, onder wie Amnesty-aanhangers.’

AMNE_AIA_NR12_02.indd 7 19-11-14 11:27

Op 3 oktober 2013 zonk een Libisch vissersschip met meer dan vijfhonderd migranten aan boord voor de kust van Lampedusa, Italië. Hierbij verdronken 366 migranten. De meesten van hen kwamen uit het door conflicten verscheurde Eritrea en Somalië. Een jaar na dit tragische ongeval fotografeerde en filmde Francesco Zizola het zeewrak. Zizola wil hiermee alle mensen herdenken die bij deze en andere rampen omkwamen terwijl zij op zoek waren naar een beter leven door op gammele bootjes naar Europa te varen. Landen van de Europese Unie nemen steeds strengere maatregelen om migranten buiten de grenzen te houden. Daardoor wordt de oversteek gevaarlijker. In 2014 verdronken meer dan drieduizend mensen op de Middellandse Zee, maar de Mare Nostrum-reddingsoperatie van de Italiaanse marine redde ook 150.000 levens. Mare Nostrum wordt nu ingekrompen en waarschijnlijk stopgezet. Er komt een gezamenlijke EU-opsporingsoperatie. Die beslaat echter een veel kleiner gebied en is vooral gericht op het tegengaan van ‘illegale’ migratie en niet op het redden van levens.

Roep Europa op de tragedie voor haar kust te stoppen: www.amnesty.nl/sos-europa.

Foto’s: © Francesco Zizola / NOOR

SOS EUROPA

AMNE_AIA_NR12_02.indd 8 19-11-14 11:27

AMNE_AIA_NR12_02.indd 9 19-11-14 11:27


Stagiairs Vivienne Schröder en Chiel Lemaire: ‘We hopen dat de kaart van Nederland dadelijk helemaal bedekt is met locaties waar geschreven wordt.’

Doodzonde vinden ze het dat ze vorig jaar niet meededen aan Amnesty’s schrijfmarathon, al hebben ze na alle enthousiaste verhalen en beelden ervan bijna het gevoel dat ze erbij waren. Dit jaar halen Vivienne Schröder (21) en Chiel Lemaire (24) de schade ruimschoots in. Als stagiairs bij de afdeling Actie proberenzij ervoor te zorgen dat op 10 december op zoveel mogelijk plekkenin het land wordt geschreven.

Begin november, als het gesprek met de twee studenten Culturele Maatschappelijke Vorming aan de Hogeschool van Amsterdam plaatsvindt, stromen de bestellingen voor actiematerialen binnen. Chiel: ‘Als je ’s ochtends inlogt, zit je inbox vol met bestellingen.’

Er zijn op dat moment al 225 schrijfmarathons aangemeld en de verwachting is dat dat er nog veel meer worden. Dat mag ook wel, want de ambitie is hoog: liefst honderdduizend brieven. In Weert en Amsterdam wordt 24 uur lang geschreven, veel lokale Amnesty-groe-pen organiseren 12-uursacties in een bibliotheek, gemeentehuis of kerk en op veel plaatsen wordt een paar uur lang geschreven.

Een aantal groepen is creatief met getallen. Zo organiseert de groep Haarlem (kengetal 023) verdeeld over een aantal dagen op 23 ver-schillende plaatsen een schrijfactie van één uur. Bij de schrijfmara-thon in Maastricht wordt de vrijlating van het voormalige groepslid Al-Mansouri gevierd. Hij kwam afgelopen augustus na 8 jaar vrij uit een Iraanse cel. Daarom organiseert de groep acht uur lang schrijf-acties op acht verschillende locaties in de stad.

Chiel: ’We hopen dat de kaart van Nederland dadelijk helemaal bedekt is met locaties waar geschreven wordt.’ Ook mensen die niet aan Amnesty verbonden zijn, organiseren mee. Chiel: ‘We hebben de contactgegevens van sportclubs en buurthuizen in heel Nederland

gezocht. Die bellen we persoonlijk. We krijgen soms heel leuke reac-ties. Zo kreeg ik iemand van een koepelorganisatie van buurthuizen in Almere aan de telefoon, die meteen toezei van 9 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds een schrijftafel op alle locaties te zullen plaat-sen. Maar natuurlijk spreek je ook mensen die nog voordat je verteld hebt waarvoor je belt, zeggen: “Amnesty, daar heb ik geen belang bij”.’ Bij verschillende bedrijven wordt ook geschreven. Zo nemen in de kantoren van Google, Elsevier en ASN Bank enkele honderden medewerkers de pen ter hand en sporen veel bibliotheken en boek-handels hun klanten ertoe aan. Zelfs Tweede Kamerleden doen op het Binnenhof mee aan de Amnesty-actie.

Vivienne is onder de indruk van de ambitieuze plannen van veel Amnesty-groepen. Is zij onrealistisch? Nee, dat denkt ze niet. ‘Met al die inzet gaat het ze denk ik nog lukken ook. Veel groepen zijn al ja-ren bezig en hebben veel contacten. Ze organiseren bijvoorbeeld al jaren een fakkelwake. Van sommige groepen verwacht ik heel veel.’

Vivienne hield zich bij een eerdere stage ook al bezig met het coördi-neren van vrijwilligers. Wat haar aan de Amnesty-vrijwilligers opvalt, is dat ze allemaal een sterk moreel kompas hebben. ‘Amnesty-vrijwil-ligers zijn zó betrokken. Ze maken echt deel uit van de organisatie. Ze werken zich voor niks uit de naad en zijn heel enthousiast. Ze vinden het heel belangrijk wat ze doen. Dat is zo leuk om te zien.’

De twee stagiairs hadden zich geen betere stage kunnen indenken. Chiel: ‘We groeien in de organisatie. We zijn zeker geen stagiairs die alleen maar koffie halen en kopiëren. We hebben echt een functie.’ ‘Ik vind het fantastisch’, zegt Vivienne. Chiel knikt instemmend: ‘Ik kijk enorm uit naar de dag zelf.’

Bernadette Booij

OvERAL WORDT GESCHREvEN

© A

I

AMNE_AIA_NR12_02.indd 10 19-11-14 11:27


Sinds 12 september staan elke vrijdagmid-dag twee Amnesty-medewerkers met protest-borden voor de Saudische ambassade in Den Haag. ‘Free Raif Badawi’ staat er op de borden, en ’10 jaar cel, 1.000 zweepslagen. Omdat hij blogde.’ Zo wil Amnesty de Saudi-sche ambassadeur eraan herinneren dat de organisatie niet vergeet dat in zijn land elke vrijdag een afschuwelijke straf dreigt voor iemand die niets heeft misdaan. Het is één van de activiteiten van Amnesty om door te dringen tot de Saudische autoriteiten.

In de zomer van 2013, na Badawi’s eerste veroordeling, stuurde Amnesty Nederland de autoriteiten een petitie voor zijn vrijlating. Toen in 2014 zijn straf werd verhoogd, volg-de een tweede petitie met 41.141 handte-keningen aan de Saudische koning. De zweepslagen kunnen beginnenOp 1 september dit jaar komt het bericht dat het hooggerechtshof het vonnis tegen Raif Badawi heeft bevestigd. Elke vrijdag na het middaggebed mag Badawi nu vijftig zweepslagen krijgen, voor de ogen van het publiek dat de Al-Jafali Moskee in Jeddah verlaat. Twintig weken lang. Amnesty maant de Nederlandse ambassade in Riyad meteen tot actie en na Amnesty’s acties dringen Tweede Kamerleden er bij minister Timmer-mans van Buitenlandse Zaken op aan het publiekelijk voor Badawi op te nemen. De minister belooft alleen de zaak in EU-ver-band te bespreken. Amnesty start een actie waarbij deelnemers direct een e-mail sturen naar de Saudische ambassade in Nederland.

Pogingen van een Amnesty-delegatie om de ambassadeur te spreken mislukken.

Elke vrijdag in Den HaagDus worden er borden gemaakt en staan op 12 september de eerste Amesty-medewer-kers bij de ambassade op de stoep. ‘Vanach-ter de ramen van de ambassade werd naar buiten gekeken om te zien wat we deden. Eén man maakte een foto. Verder gebeurde er niets’, zegt Amnesty’s Midden-Oosten-expert Floor Beuming over dit eerste bezoek.

Op 18 september vraagt Amnesty met con-fronterende spotjes ‘Bloggen is slecht voor je rug’ op de radio en in kranten aandacht voor de gruwelijke lijfstraf. De Volkskrant

plaatst een opiniestuk van Amnesty-direc-teur Eduard Nazarski over het uitblijven van een publieke reactie van de Neder-landse regering.

Elke week weer zijn er de speculaties: zul-len de zweepslagen deze vrijdag dan echt beginnen? Elke week weer volgt het bericht dat Badawi niet naar zijn martelplek is ge-bracht. Maar hoe lang nog? Op 26 septem-ber en 10 oktober voert Amnesty de druk op de ambassade verder op. Via sociale media wordt de achterban opgeroepen de ambassade te bellen en om Badawi’s vrij-lating te vragen. Op Facebook wisselen de bellers tips uit over hoe je de ambassade het beste kunt bereiken. Weinigen lukt het iemand te spreken te krijgen, maar de ambassade heeft de aandacht voor Badawi zeker gemerkt.

De acties voor de ambassade gaan door. Verandert dat niets, dan wordt op 10 december wereldwijd geschreven voor Badawi’s vrij lating tijdens de schrijfmara-thon. De uitvoering van deze barbaarse straf moet worden voorkomen.

Bernadette Booij

Om te voorkomen dat Badawi zweepslagen krijgt, protesteert Amnesty elke vrijdag bij de Saudische ambassade.

Elke vrijdag stijgt de spanning. De blogger Raif Badawi vraagt zich in zijn Saudi-sche cel af of hij die middag vijftig zweepslagen zal krijgen. Zijn vrouw in Canada denkt aan wat haar man wacht. En Amnesty herinnert de Saudische ambassade in Den Haag eraan dat Raif onmiddellijk moet worden vrijgelaten.

ELKE vRIJDAG DENKEN AAN RAIF BADAWI

© A

I

ACHTERGROND De Saudische autoriteiten voeren sinds het begin van de Arabi-sche Lente een klopjacht op iedereen die kritiek uit. Tientallen zijn veroordeeld tot lange gevangenisstraffen. De protestbeweging in Saudi-Arabië wordt zo volledig om zeep gebracht. Amnesty onderzocht vorig jaar wat de Nederlandse regering doet om Saudische mensenrechtenactivisten te beschermen. Bitter weinig was de conclusie in het rapport Wie zwijgt, stemt toe?. Een inventarisatie leert dat Nederland een jaar later in EU-verband rechtszaken in Saudi-Arabië beter waarneemt. Maar zij laat veel mogelijkheden om mensenrechtenverdedigers te steunen onbenut. Vooral publieke uitspraken tegen veroordelingen blijven achterwege.

AMNE_AIA_NR12_02.indd 11 19-11-14 11:27


Hij droomde er vroeger van om naar Europa te gaan. Die droom kwam uit: op uitnodi-ging van Amnesty is hij in Amsterdam. Met een zakdoekje dept hij zijn linkeroog, waarin een oogprothese zit. In juni vorig jaar veran-derde zijn leven voorgoed.

‘Mijn leven was goed: ik heb twee dochters en werkte als buschauffeur. Mijn vader reed op een bus en als kleine jongen al wilde ik ook buschauffeur worden. Ik heb geen oplei-ding gehad. Dit is het enige wat ik kan.’

Op 3 juni 2013 wandelde Hakan Yaman na zijn werk naar huis. Hij had zijn bus in de buurt geparkeerd. Hij passeerde een van de demonstraties tegen politiegeweld in het Gezipark. In dat park in Istanbul waren in mei demonstraties begonnen, aanvankelijk tegen de plannen van de overheid om het park te bebouwen met woningen en winkels. Doordat de politie met buitensporig geweld ingreep, liepen de demonstraties uit de hand: er werd ook geweld ingezet tegen voorbijgangers die niets met de demonstra-ties te maken hadden.

‘Ik wist van de demonstraties, ik woon vlak-bij het park en de politie was er iedere dag aanwezig. Ik liep altijd door die buurt. Dat was soms gevaarlijk, maar er was maar een weg naar huis. Die avond reed een waterka-non op me af. Plots richtten ze op mij en spoten me omver. Daarna vuurden ze van dichtbij een traansgasbus af, die in mijn

maag kwam. Ik kon niet meer ademen. Vijf of zes agenten kwamen op me af en begon-nen me in elkaar te slaan. Een van hen had een scherp voorwerp waarmee hij mijn oog uitkerfde. Ik kan me niet alles herinneren, want ik verloor mijn bewustzijn. Ze sleepten me over de grond en lieten me voor dood achter in een vuur dat op straat brandde. Omdat iemand dit met een mobiele telefoon heeft gefilmd, weet ik wat er is gebeurd.’

Yaman had geluk dat hij het overleefde. Hij raakte wel zwaargewond. ‘Ik verloor een oog en er kwam hersenvloeistof uit mijn hoofd. Mijn neus was weg en de botten in mijn wang waren gebroken. Ik heb zes operaties gehad, er volgen er nog twee. Het is een wonder dat ik nog leef. De artsen zeiden dat ze me niet konden redden, maar God zorgde ervoor dat ik er nog ben, voor mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders.’

Vanuit een gebouw vlak bij de plek waar Yaman door de agenten werd mishandeld, filmde iemand de aanval. Yaman zag het filmpje pas toen hij na veertien dagen uit zijn coma ontwaakte. Het vormt nu een be-langrijk bewijsstuk in zijn rechtszaak. Zijn belangrijkste missie is om ervoor te zorgen dat de agenten die zijn leven verwoestten, worden berecht.

‘Kijk wat mij is overkomen. Ze mogen er niet mee wegkomen. Dit is erg stressvol en slecht voor mijn gezondheid. Telkens als ik

Met lichte tred komt hij het Amnesty-kantoor binnen. Hij schudt handen. En vertelt in het Turks – de enige taal die hij spreekt – zijn verhaal. Hakan Yaman (38). Geen activist. Geen mensenrechten-advocaat. Een gewone man die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.

‘IK HAD EEN GOED LEvEN’

AMNE_AIA_NR12_02.indd 12 19-11-14 11:27


een politieagent zie, denk ik aan wat er is gebeurd en hoe de agenten die mij martel-den en voor dood achterlieten nog vrij rond-lopen. Ik zal me beter voelen als ze zijn ge-straft, maar ik krijg mijn oude leven en mijn oog er niet mee terug.’

‘De afgelopen veertien maanden heb ik veel operaties ondergaan. Als ik alleen zou zijn,

zou ik bij mijn vader wonen. Maar ik moet voor mijn gezin zorgen en ik kan niet meer werken. We hebben daardoor nu grote finan-ciële problemen.’

Naast de vele operaties om zijn gezicht te herstellen, heeft Yaman ook psychische pro-blemen. ‘Ik kan niet slapen, eten, drinken. Ik slik vijf verschillende antidepressiva. Zon-der deze pillen kan ik niet slapen, mét deze pillen kan ik nauwelijks opstaan. Toen ik uit mijn coma kwam, keek ik in de spiegel. Ik herkende mezelf niet. Mijn jongste dochter durfde drie maanden lang niet bij me in de buurt te komen. Nu is ze niet meer van mijn zijde weg te slaan gelukkig. Ik kan me er

niet toe zetten iets te doen, want om dingen te ondernemen moet je goed in je vel zitten, en dat zit ik nu niet. Maar ik moet doorgaan voor mijn dochters Özlem en Sıla.’

Yaman krijgt veel steun van Amnesty en andere organisaties. Tijdens de Schrijfmara-thon van 2013 werd aandacht aan zijn zaak besteed. Er werden wereldwijd meer dan

135.000 brieven verstuurd waarin werd opgeroepen een onderzoek in te stellen naar de aanval en berechting van de daders. Hakan ontving zelf duizenden brieven. ‘Ik had nog nooit zoveel brieven gezien. Ik was geschokt en blij. Tienduizend brieven kreeg ik. Ik kan ze niet allemaal beantwoor-den, maar: bedankt. Dit heeft ons enorm gesteund. Ik ben hoopvol dat deze zaak een goed einde krijgt.’

Op dit moment is het onderzoek nog in volle gang. Maar de agenten zijn nog altijd niet geïdentificeerd. ‘Dat is een grote marteling voor mij. Ik doe alles wat ik kan om gerech-tigheid te krijgen. Zolang die agenten niet

zijn opgepakt, kan dit iedereen overkomen. Ik moet doorgaan om dat te voorkomen. Die agenten gaven niets om mij, maar ik ben een vader, ik heb kinderen. Ook hun toekomst is verpest. Niemand vraagt zich af wie deze kinderen de afgelopen vijftien maanden heeft gevoed. Hoe we aan geld voor school komen. Deze agenten moeten aan de kinderen denken: wij hebben dit hun vader aangedaan en nu kan hij niet werken.’

Amnesty nodigde Yaman uit om naar Europa te komen om aandacht te vragen voor zijn zaak. Hij ontmoette parlementsleden in Den Haag, mensen van de Amsterdamse politie en collega-buschauffeurs die een solidari-teitsactie voor hem hielden. Na Nederland reisde hij door naar Frankrijk, België en Duitsland. Naast al deze serieuze afspraken was er ook tijd om een andere droom uit te laten komen. ‘Het is mijn eerste keer in het buitenland. Het is goed om even in een andere omge-ving te zijn. En mijn droom is uitgekomen: ik mocht racen op het circuit in Zandvoort. Dit zijn gelukkige dagen voor me.’

Elke Kuijper

HAKAN YAMAN BEDANKT U WWW.YOUTUBE.COM/WATCH?v=F0qv4PRqAjK

‘Ik had nog nooit zoveel brieven gezien. Ik was geschokt en blij. Dit heeft ons enorm gesteund. Ik ben hoopvol dat deze zaak een goed einde krijgt.’

©

AI

‘MIJN jONGSTE DOCHTER DURFDE MAANDEN NIET IN MIJN BUURT TE KOMEN’‘MIJN jONGSTE DOCHTER DURFDE MAANDEN NIET

IN MIJN BUURT TE KOMEN’

AMNE_AIA_NR12_02.indd 13 19-11-14 11:27


Yevgeny Vitishko uit Rusland is de afge-lopen jaren verschillende keren opgepakt op beschuldiging van triviale vergrijpen, alleen om hem de mond te snoeren. Zo werd de milieuactivist in juni 2012 veroordeeld tot drie jaar voorwaardelijke gevangenisstraf. Hij had een gat gemaakt in het hek dat de bouwplaats van de woning van de gouverneur van Sotsji markeerde. Hij wilde bewijs verzamelen voor de kap van zeldzame bomen op het afgezette gebied. Ook bracht hij protest-graffiti aan op het hek. Vitishko moest zich aan strenge regels houden om te voorkomen dat zijn voorwaardelijk straf werd omgezet in drie jaar cel. Op 3 febru-ari 2014, vlak voordat de Olympische Spelen in Sotsji van start gingen, werd Vitshko weer opgepakt. Hij zou bij een bushalte hebben gevloekt. Met zijn ‘vloek’ overtrad hij de regels en moest hij alsnog de gevangenis in. Amnesty beschouwt Yevgeny Vitishko als gewetensgevangene.

Extra strafYevgeny Vitishko (40) is lid van de milieu-organisatie Environmental Watch for North Caucasus. Hij onderzocht onrechtmatig-heden bij de bouw van Olympische voor-zieningen in Sotsji.

In maart dit jaar werd Vitishko overge-bracht naar een strafkamp. De autoritei-ten leggen hem geregeld extra straffen op, omdat hij de gevangenisregels zou hebben overtreden. De echte reden is dat hij juri-dische hulp geeft aan medegevangenen. Zo werd hij op 31 juli 2014 drie dagen in een isoleercel gezet vanwege het ‘incorrect bewaren’ van zijn voedsel. Eerder werden overtredingen geconstateerd als het overdag ‘slapen in een strafcel’, een ‘onverschil-lige werkhouding’ en ‘weigering om het gevangenis personeel te groeten’.

Wat kunt u doen? Schrijf een brief aan de openbaar aanklager in Moskou en roep hem op om Yevgeny Vitishko onmiddellijk en onvoorwaardelijk vrij te laten.

De milieuactivist Yevgeny Vitishko is met 3 jaar celstraf het zwijgen opgelegd.

(plaats, datum)

Dear Prosecutor General,

Yevgeny Vitishko is an activist, punished for exposing environmental damage around the construction of the Sochi Winter Olympics. In February 2014, he was sentenced to three years in prison for apparently damaging a fence. In September 2014, Yevgeny lost his appeal case. The charges, Yevgeny's conviction, his trial and the lost appeal case are all suspect – designed to punish him for speaking out.

I call on you to immediately and unconditionally release Yevgeny Vitishko, based on the repeated calls of an unfair process. Amnesty International considers Yevgeny to be a prisoner of conscience.

Yours sincerely,

(naam, adres)

STUUR vóóR 1 MAART 2015 EEN BRIEF NAAR:Prosecutor General, Yurii Yakovlevich Chaikaul. B. Dmitrovka, d.15a125993 Moscow GSP-3Russische Federatie

vOOR ANDERE ACTIES: WWW.AMNESTY.NL/ACTIES

© M

ikha

il M

orda

sov

/ AFP

/ G

etty

Im

ages

vERvOLGD OM ‘vLOEKEN’ BIj BUSHALTE Schrijf voor Yevgeny Vitishko’s vrijlating.

AMNE_AIA_NR12_02.indd 14 19-11-14 11:27


Bahareh Hedayat is lid van de Campaign for Equality die zich inzet voor gelij ke rechten voor vrouwen. In Iran worden vrouwen op grote schaal gediscrimineerd, zowel in de wet als in de praktij k. Zo zij n veel banen bij de overheid verboden voor vrouwen en telt een verklaring van een vrouw in de rechtbank half zo zwaar als die van een man. Baharehs inspanningen voor hervormingen zij n bestraft met 10 jaar gevangenisstraf. Amnesty beschouwt haar als gewetensgevangene.

‘Ik mis iedereen, en zie m’n leven aan mij voorbij trekken’, liet ze weten.

Het is belangrij k om Bahareh te steunen. Een (niet-religieus) kaartje met een persoonlij ke boodschap zal zij enorm waarderen.

GROETENACTIE Bahareh Hedayat is een voorvechtster van de rechten van vrouwen in Iran. Ook streeft ze naar politieke hervormingen. Omdat ze voor haar mening uitkwam kreeg ze 10 jaar gevangenisstraf.

vOORBEELDGROET

We stand by your courageous efforts to bring about positive changes for Iranian women.

(We steunen je in je moedige inspanningen om

positieve veranderingen voor Iraanse vrouwen te

realiseren.)

Het werk van Amnesty International wordt mede mogelij k gemaakt door:

PEFC/30-31-151

PEFC gecertificeerd

Dit hout komt uit duurzaam beheerd bos en gecontroleerde bronnen

www.pefcnederland.nl

Amnesty in Actie is een interne uitgave van de Nederlandse afdeling van Amnesty International en geeft achtergrond-informatie aan actieve leden | Hoofdredactie Saskia Grootegoed | Redactie Elke Kuij per, Floor Beuming, Bernadette Booij en Moniek van Zij l | Fotoredactie Jorn van Eck en Karen Veldkamp | Uitgever Ellen Nieuwenhuis | Lay-out Heij dens Karwei, Amsterdam | Druk Senefelder Misset, Doetinchem | Redactie- & Amnesty-secretariaat Keizersgracht 177 (bezoekadres) Postbus 1968, 1000 BZ Amsterdam, T 020 626 44 36, E [email protected] | Servicecenter T 020 535 21 11, E [email protected] | IBAN NL42 INGB 0000 454000 t.n.v. Amnesty International, Amsterdam | ISSN 1570-6193 Oplage 15.000 | Amnesty in Actie wordt verpakt in recyclebaar kunstfolie waaruit bij verbranding geen giftige stoffen ontstaan

MEER GROETEN OP WWW.AMNESTY.NL/GROETENLIJ ST

BEHAREH HEDAYAT

EVIN PRISONCHAMRAN HIGHWAYSHAHID KATCHUYI STREET

DARAKEH, TEHRAN, IRAN

Amnesty deze Zuid-Afrikaanse fairtrade-wij n op de markt. De witte wij n is een frisse Sauvignon Blanc, de rode een soepele Merlot. Een fl es wij n kost € 8,99.

U kunt deze wij nen kopen in de winkels van Grapedistrict of vanaf zes fl essen online bestellen op www.grapedistrict.nl, of bel 020 66 51 115. Een deel van de opbrengst gaat naar Amnesty.

De Londense advocaat Peter Benenson las in 1961 een bericht dat hem niet meer losliet. Twee Portugese studenten waren gevangengezet. Ze hadden een dronk op de vrij heid uitgebracht. In het dictatoriale Portugal was zo’n onschul-dige en optimistische daad strafbaar. Benenson besloot daarop tot de oprich-ting van Amnesty International.

Toost op de vrij heidBreng ook een toost uit op de vrij heid. Nu kan dat met Amnesty’s Fellowship-wij n. Samen met Grapedisctrict brengt

WEBSHOP.AMNESTY.NL

MEER WETEN OvER ACTIEF zIJ N BIJ U IN DE BUURT: WWW.AMNESTY.NL/REGIOzIE vOOR DE CURSUSKALENDER: WWW.AMNESTY.NL/INFOPUNT

AMNE_AIA_NR12_02.indd 15 19-11-14 11:27

AMNE_AIA_NR12_02.indd 16 19-11-14 11:27

Amnesty in Actie, december 2014 - januari 2015

Documents

Transcript of Amnesty in Actie, december 2014 - januari 2015