18 amsterdam - marloesdemoor.nl€¦ · 18 amsterdam ZATERDAG28JULI2012 Schrijvenhoeftgeen...
1
18 amsterdam ZATERDAG28JULI2012 Schrijven hoeft geen eenzame bezigheid te zijn. Schrijfcafés en schrijfclubs bieden de mogelijkheid het werk en de beslommeringen te delen. tekstMARLOESDEMOOR foto’sJOHANNESABELING E en krassende pen op vaal- wit papier in een mist van sigarettenrook. Donkere kringen op het tafelblad, weemoedige jazz en veel whisky. Zo ongeveer zou je je schrij- ven in het café kunnen voorstellen. In Schrijfcafé 1900, elke tweede vrij- dag van de maand in café-restaurant 1900 op de Hogeweg, ziet het er an- ders uit. Om tien uur ’s morgens zit- ten acht uitgeslapen vrouwen aan een rechthoekige tafel met koppen koffie en kruidenthee. Voor hen lig- gen schriften met gesteven kaften, gebloemdeetuisgevuldmeteentien- tal scherpgeslepen kleurpotloden, een vulpen en een vlakgom. Onder leidingvanVeravanderHilstkomen zij maandelijks bijeen om te schrij- ven. Entree twaalf euro, inclusief tweeconsumpties. Samen schrijven en het delen van tekstenispopulair.Nietalleenonline opTwitterenblogs,maarookoffline. Annelies Knoop begon in 2006 met het Schrijfcafé in ’t Blauwe Theehuis in het Vondelpark. Drie jaar geleden begon Van der Hilst in café-restau- rant 1900 en sinds januari 2012 is de Schrijverstafel in het Compagniecafé (bij het Compagnietheater) actief. De aanpak verschilt per café. De Schrij- verstafel richt zich op het schrijven van een filmscript, boek of kort ver- haal, terwijl bij Knoop en Van der Hilst het schrijfproces centraal staat enhetresultaatermindertoedoet. VanderHilstkiestervoormiddenin het café te gaan zitten en niet in een afgesloten ruimte, zoals Knoop doet in ’t Blauwe Theehuis. “Het werkt in- spirerend om tussen andere mensen te zitten. Er zijn achtergrondgelui- den.Alsdemuziekhardstaat,koppel ik er meteen een oefening aan: wat doetditmetje?” Van der Hilst heeft wijze gelaats- trekken en draagt haar grijze haar in eenknot.Ophaarneusstaateenhal- ve leesbril. De vrouwen hebben hun penindeaanslagenkijkenhaarver- wachtingsvol aan. “Laten we eerst even landen met een simpel lijstje: welke tien dingen heb je vanmorgen aangeraakt?”Alsiedereenallesheeft opgeschreven, worden de trefwoor- den een voor een opgelezen. Van der Hilst gebaart naar een vrouw die aan het eind van de tafel zit: “Ingrid, ik denk dat jij heel ver weg zit; dat gaat zo niet werken. En Caroline, wil jij vandaag harder praten; de vorige keer konden we jou heel slecht ver- staan.” Dat is niet verwonderlijk, want het is erg lawaaiig in het café. Nu eens be- gint de koffiemachine uitbundig te gorgelen,danweerschieteengroepje jonge vrouwen in een onbedaarlijke lach:“Diebroekzatzostrak,hetleek of hij geen piemel had.” De ander: “Maar die heeft hij wel hoor.” Ze proestenhetuit. Hetontgaatdeledenvandeschrijf- club. Onverstoorbaar pennen ze in hunschriften.VanderHilstheeftop- dracht gegeven verschillende zinnen aan te vullen met drie regels tekst: ‘Regen maakt mij….’, ‘Ik word blij van…’ Ingrid kijkt wat bedremmeld als zij aandebeurtis:“Ikverstond‘ikmoet blijven’ in plaats van ‘ik word blij van’, dus ik heb nu een heel ander verhaalgemaakt.” De anderen lachen. “Je moet niks, Ingrid!” Van der Hilst maant tot stilte: “Ho, ditiseenvalkuilhè.Nietreagerenop elkaar, voordat iedereen de kans heeftgekregenvoortelezen.Wieiets nietwilvoorlezen,zegt‘pas’.” Wat dat laatste betreft: “Vooral be- ginnelingen moeten eraan wennen persoonlijke dingen voor te lezen. Je ziet dat ze de eerste keer vaker pas- sen.” Tijdens een zogenoemd tienminu- tensprintje moeten de schrijfsters in tien minuten beschrijven wat zij op een perfecte, vrije dag doen. Diane Veldkamp wil veel boeken lezen en SchrijfclubKantlijn,voordaklozen.‘Inhetbeginkwamikvooralvoordievijfeuro,gratiskoffieenbroodjes.Maarikhebernuechtlolin.’ Diepe gedachten over een concert van James Taylor bezoe- ken. Als daar toch op wordt gerea- geerd, knijpt Van der Hilst vergoelij- kend de ogen toe: “Moeilijk hè, niet reageren.” En dan roffelt zij plotse- ling met beide handen op het tafel- blad en priemt vervolgens haar wijs- vinger in Diana’s richting. Zich ver- kneukelend en quasiondeugend: “Maar ík ga met jou naar James Tay- lor!” V anderHilstgraaitineenrieten tas en haalt er verschillende kaartjes met foto’s uit. Bij de afbeeldingen moeten de vrouwen Een man aan een aanpalend tafeltje kijkt wat verbaasd op
Transcript of 18 amsterdam - marloesdemoor.nl€¦ · 18 amsterdam ZATERDAG28JULI2012 Schrijvenhoeftgeen...
18 amsterdam ZATERDAG 28 JULI 2012
Schrijven hoeft geeneenzame bezigheid te zijn.Schrijfcafés en schrijfclubsbieden de mogelijkheid hetwerk en de beslommeringente delen.tekstMARLOESDEMOORfoto’s JOHANNES ABELING
Een krassende pen op vaal-wit papier in een mist vansigarettenrook. Donkerekringen op het tafelblad,weemoedige jazz en veel
whisky. Zo ongeveer zou je je schrij-ven in het café kunnen voorstellen.In Schrijfcafé 1900, elke tweede vrij-dag van de maand in café-restaurant1900 op de Hogeweg, ziet het er an-ders uit. Om tien uur ’s morgens zit-ten acht uitgeslapen vrouwen aaneen rechthoekige tafel met koppenkoffie en kruidenthee. Voor hen lig-gen schriften met gesteven kaften,gebloemde etuis gevuldmet een tien-tal scherpgeslepen kleurpotloden,een vulpen en een vlakgom. Onderleiding van Vera van der Hilst komenzij maandelijks bijeen om te schrij-ven. Entree twaalf euro, inclusieftwee consumpties.Samen schrijven en het delen van
teksten is populair. Niet alleen onlineop Twitter en blogs,maar ook offline.Annelies Knoop begon in 2006 methet Schrijfcafé in ’t Blauwe Theehuis
in het Vondelpark. Drie jaar geledenbegon Van der Hilst in café-restau-rant 1900 en sinds januari 2012 is deSchrijverstafel in het Compagniecafé(bij het Compagnietheater) actief. Deaanpak verschilt per café. De Schrij-verstafel richt zich op het schrijvenvan een filmscript, boek of kort ver-haal, terwijl bij Knoop en Van derHilst het schrijfproces centraal staaten het resultaat erminder toe doet.VanderHilst kiest ervoormidden in
het café te gaan zitten en niet in eenafgesloten ruimte, zoals Knoop doetin ’t Blauwe Theehuis. “Het werkt in-spirerend om tussen andere mensente zitten. Er zijn achtergrondgelui-den.Alsdemuziekhard staat, koppelik er meteen een oefening aan: watdoet ditmet je?”Van der Hilst heeft wijze gelaats-
trekken en draagt haar grijze haar ineen knot. Op haar neus staat een hal-ve leesbril. De vrouwen hebben hunpen in de aanslag en kijken haar ver-wachtingsvol aan. “Laten we eersteven landen met een simpel lijstje:welke tien dingen heb je vanmorgenaangeraakt?” Als iedereen alles heeftopgeschreven, worden de trefwoor-den een voor een opgelezen. Van derHilst gebaart naar een vrouw die aanhet eind van de tafel zit: “Ingrid, ikdenk dat jij heel ver weg zit; dat gaatzo niet werken. En Caroline, wil jijvandaag harder praten; de vorigekeer konden we jou heel slecht ver-staan.”
Dat is niet verwonderlijk, want het iserg lawaaiig in het café. Nu eens be-gint de koffiemachine uitbundig tegorgelen,danweer schiet eengroepjejonge vrouwen in een onbedaarlijkelach: “Die broek zat zo strak, het leekof hij geen piemel had.” De ander:“Maar die heeft hij wel hoor.” Zeproesten het uit.Het ontgaat de leden van de schrijf-
club. Onverstoorbaar pennen ze inhun schriften. Van der Hilst heeft op-dracht gegeven verschillende zinnenaan te vullen met drie regels tekst:‘Regen maakt mij….’, ‘Ik word blijvan…’Ingrid kijkt wat bedremmeld als zij
aan de beurt is: “Ik verstond ‘ik moetblijven’ in plaats van ‘ik word blijvan’, dus ik heb nu een heel anderverhaal gemaakt.”De anderen lachen. “Je moet niks,
Ingrid!”Van der Hilst maant tot stilte: “Ho,
dit is een valkuil hè. Niet reageren opelkaar, voordat iedereen de kansheeft gekregen voor te lezen. Wie ietsnietwil voorlezen, zegt ‘pas’.”Wat dat laatste betreft: “Vooral be-
ginnelingen moeten eraan wennenpersoonlijke dingen voor te lezen. Jeziet dat ze de eerste keer vaker pas-sen.”Tijdens een zogenoemd tienminu-
tensprintje moeten de schrijfsters intien minuten beschrijven wat zij opeen perfecte, vrije dag doen. DianeVeldkamp wil veel boeken lezen en
Schrijfclub Kantlijn, voor daklozen. ‘In het begin kwam ik vooral voor die vijf euro, gratis koffie en broodjes.Maar ik heb er nu echt lol in.’
Diepe gedachten over
een concert van James Taylor bezoe-ken. Als daar toch op wordt gerea-geerd, knijpt Van der Hilst vergoelij-kend de ogen toe: “Moeilijk hè, nietreageren.” En dan roffelt zij plotse-ling met beide handen op het tafel-blad en priemt vervolgens haar wijs-vinger in Diana’s richting. Zich ver-kneukelend en quasiondeugend:“Maar ík ga met jou naar James Tay-lor!”
VanderHilst graait in een rietentas en haalt er verschillendekaartjes met foto’s uit. Bij de
afbeeldingen moeten de vrouwen
Een man aaneen aanpalendtafeltje kijkt watverbaasd op
