18 amsterdam ZATERDAG 28 JULI 2012

Schrijven hoeft geeneenzame bezigheid te zijn.Schrijfcafés en schrijfclubsbieden de mogelijkheid hetwerk en de beslommeringente delen.tekstMARLOESDEMOORfoto’s JOHANNES ABELING

Een krassende pen op vaal-wit papier in een mist vansigarettenrook. Donkerekringen op het tafelblad,weemoedige jazz en veel

whisky. Zo ongeveer zou je je schrij-ven in het café kunnen voorstellen.In Schrijfcafé 1900, elke tweede vrij-dag van de maand in café-restaurant1900 op de Hogeweg, ziet het er an-ders uit. Om tien uur ’s morgens zit-ten acht uitgeslapen vrouwen aaneen rechthoekige tafel met koppenkoffie en kruidenthee. Voor hen lig-gen schriften met gesteven kaften,gebloemde etuis gevuldmet een tien-tal scherpgeslepen kleurpotloden,een vulpen en een vlakgom. Onderleiding van Vera van der Hilst komenzij maandelijks bijeen om te schrij-ven. Entree twaalf euro, inclusieftwee consumpties.Samen schrijven en het delen van

teksten is populair. Niet alleen onlineop Twitter en blogs,maar ook offline.Annelies Knoop begon in 2006 methet Schrijfcafé in ’t Blauwe Theehuis

in het Vondelpark. Drie jaar geledenbegon Van der Hilst in café-restau-rant 1900 en sinds januari 2012 is deSchrijverstafel in het Compagniecafé(bij het Compagnietheater) actief. Deaanpak verschilt per café. De Schrij-verstafel richt zich op het schrijvenvan een filmscript, boek of kort ver-haal, terwijl bij Knoop en Van derHilst het schrijfproces centraal staaten het resultaat erminder toe doet.VanderHilst kiest ervoormidden in

het café te gaan zitten en niet in eenafgesloten ruimte, zoals Knoop doetin ’t Blauwe Theehuis. “Het werkt in-spirerend om tussen andere mensente zitten. Er zijn achtergrondgelui-den.Alsdemuziekhard staat, koppelik er meteen een oefening aan: watdoet ditmet je?”Van der Hilst heeft wijze gelaats-

trekken en draagt haar grijze haar ineen knot. Op haar neus staat een hal-ve leesbril. De vrouwen hebben hunpen in de aanslag en kijken haar ver-wachtingsvol aan. “Laten we eersteven landen met een simpel lijstje:welke tien dingen heb je vanmorgenaangeraakt?” Als iedereen alles heeftopgeschreven, worden de trefwoor-den een voor een opgelezen. Van derHilst gebaart naar een vrouw die aanhet eind van de tafel zit: “Ingrid, ikdenk dat jij heel ver weg zit; dat gaatzo niet werken. En Caroline, wil jijvandaag harder praten; de vorigekeer konden we jou heel slecht ver-staan.”

Dat is niet verwonderlijk, want het iserg lawaaiig in het café. Nu eens be-gint de koffiemachine uitbundig tegorgelen,danweer schiet eengroepjejonge vrouwen in een onbedaarlijkelach: “Die broek zat zo strak, het leekof hij geen piemel had.” De ander:“Maar die heeft hij wel hoor.” Zeproesten het uit.Het ontgaat de leden van de schrijf-

club. Onverstoorbaar pennen ze inhun schriften. Van der Hilst heeft op-dracht gegeven verschillende zinnenaan te vullen met drie regels tekst:‘Regen maakt mij….’, ‘Ik word blijvan…’Ingrid kijkt wat bedremmeld als zij

aan de beurt is: “Ik verstond ‘ik moetblijven’ in plaats van ‘ik word blijvan’, dus ik heb nu een heel anderverhaal gemaakt.”De anderen lachen. “Je moet niks,

Ingrid!”Van der Hilst maant tot stilte: “Ho,

dit is een valkuil hè. Niet reageren opelkaar, voordat iedereen de kansheeft gekregen voor te lezen. Wie ietsnietwil voorlezen, zegt ‘pas’.”Wat dat laatste betreft: “Vooral be-

ginnelingen moeten eraan wennenpersoonlijke dingen voor te lezen. Jeziet dat ze de eerste keer vaker pas-sen.”Tijdens een zogenoemd tienminu-

tensprintje moeten de schrijfsters intien minuten beschrijven wat zij opeen perfecte, vrije dag doen. DianeVeldkamp wil veel boeken lezen en

Schrijfclub Kantlijn, voor daklozen. ‘In het begin kwam ik vooral voor die vijf euro, gratis koffie en broodjes.Maar ik heb er nu echt lol in.’

Diepe gedachten over

een concert van James Taylor bezoe-ken. Als daar toch op wordt gerea-geerd, knijpt Van der Hilst vergoelij-kend de ogen toe: “Moeilijk hè, nietreageren.” En dan roffelt zij plotse-ling met beide handen op het tafel-blad en priemt vervolgens haar wijs-vinger in Diana’s richting. Zich ver-kneukelend en quasiondeugend:“Maar ík ga met jou naar James Tay-lor!”

VanderHilst graait in een rietentas en haalt er verschillendekaartjes met foto’s uit. Bij de

afbeeldingen moeten de vrouwen

Een man aaneen aanpalendtafeltje kijkt watverbaasd op