De vorige keer...

Eindelijk is het zover. De dag waar de meeste Bruijntjes naar uit

hebben gekeken. De vakantie. Suze en Sven staan thuis al klaar in

de deuropening. Koffers staan opgestapeld, wat extra tassen… Nu is

het alleen nog wachten op de taxi.

Suze staart vrolijk voor zich uit. “Hoe lang nog?” vraagt ze, terwijl ze

nadenkend met haar vinger tegen haar wang tikt. “Niet langer dan een

minuut geleden.” grinnikt Sven.

Het is alsof Suze‟ woorden een magisch effect hebben, want

inderdaad, heel snel erna komt de taxi aan hun kant de straat inrijden.

Suze lacht voldaan, een rare blik van Sven uitlokkend. “Kom

tovenaresje, we moeten nog langs Hope, June, Magda én Joël.” “Ik

ben géén tovenaresje, ik ben gewoon geweldig.” mompelt Suze, quasi

verontwaardigd, terwijl ze haar tong uitsteekt. Sven beantwoord dit

met een kus. De taxi toetert.

“Weten jullie zeker dat dit niet te koud is?” Hope staart naar haar

hotpants en rilt zachtjes. Carine glimlacht. “Als kind ben ik in Tiwikii

geweest en geloof me, het mag dan mooi zijn, maar de hitte! Niet te

doorstaan met een lange broek.” Hope haalt haar schouders op en

wrijft over haar koude armen.

“En TakeMizu?” Hope kijkt nieuwsgierig naar haar ouders. “Warm,

maar niet zó warm.” is Justins verklaring. “Een beetje hitte mag ook

wel, het zal toch wel meevallen?” Hope‟s woorden klinken

twijfelachtig.

Carine schud lachend haar hoofd. “Dan niet eigenwijsje.” Voordat

Hope iets terug kan zeggen klinkt buiten de taxi al. Justin staat op en

omhelst zijn dochter. “Veel plezier.” Ook Carine omhelst Hope op haar

beurt. “Bel, mail, Skype. We zijn benieuwd wat je uithaalt.” Hope

grinnikt. “Zal ik doen!” Ze pakt haar koffers op en loopt de deur uit.

Ook in het huis een stukje verderop word afscheid genomen. “Veel

plezier meid.” fluistert Tess tegen haar dochter. June knikt. “Ik bel je

wel, goed?” Tess knikt.

“Doe jij ondertussen ook maar iets leuks.” vind June. Tess glimlacht

geheimzinnig en denkt aan Dylan. “Dat… zal ik doen.” zegt ze dan

langzaam. Ze is een sim die het uitgaansleven niets anders dan

waardeert, en de komende week zal ze dat doen ook!

Dan klinkt buiten de taxi. “Op naar Tiwikii.” glimlacht June. “Op naar

Tiwikii.” herhaalt Tess. Ze pakken beiden een koffer op en leggen die

in de taxi. Daar gaat June naast Suze zitten. Tess zwaait June uit

totdat de taxi helemaal uit het zicht verdwenen is.

Ook bij het hoofdhuis is alles al gepakt en gezakt. Magda is in een van

de koffers nog opzoek naar haar mobieltje en vind hem ergens

onderop. “Joël, die wil ik bij me houden in het vliegtuig.” mokt ze. Joël

glimlacht voorzichtig, toekijkend hoe Magda de koffer vluchtig opnieuw

inpakt. Op de achtergrond grinnikt Mirthe.

“En, wat gaan jullie allemaal doen daar?” vraagt Mirthe nieuwsgierig.

Magda grinnikt. “We zijn langs Sim Reizigen geweest, en we hebben

een paar folders ingepakt die ons interessant leken, maar verder

hebben we eigenlijk nog niets écht ingepland.”

“Dit is de laatste keer dat jullie het rijk alleen hebben, dus maak er

goed gebruik van.” grinnikt Joël met een vlugge knipoog. Mirthe bloost

lichtjes, maar lacht mee, Leon daarentegen grijnst alleen maar breed

tegen Joël en knipoogt terug.

Magda kijkt naar de volledig blauwe hemel. Geen enkel wolkje waagt

zich op deze heerlijke dag. Niets kan het nog verpesten. Magda werpt

een speciale laatste blik op het reusachtige standbeeld tegenover het

huis. Ze heeft geen flauw idee waar het voor staat, maar ze is er aan

gehecht geraakt. Ze neemt zich voor om het binnenkort aan Joël te

vragen, die was er bij toen het standbeeld gemaakt werd.

Joël voelt een zacht kopje tegen zijn spijkerbroek en kijkt omlaag.

Koko kijkt hem vrolijk aan. Joël pakt de kat voorzichtig op en houdt

hem voor zijn hoofd. Koko zet zijn fluweelzachte poot tegen Joëls

wang en miauwt zachtjes. “Ja jongen, ik ga jou ook missen hoor! Over

een weekje ben ik weer terug.” vertrouwt hij de kat toe.

Het duurt niet lang voordat de taxi naar het vliegtuig er is. Nu naar het

vliegveld, dan nog een eindje met een huurauto en dan is het al zover.

“Tiwikii, here we come!” gilt Magda, die van alle spanning een beetje

hyper is geworden.

Eindelijk zijn ze er dan, na acht lange uren reizen. Het is al middag als

ze op Tiwikii aankomen. Sven stapt als eerste uit de auto. Een golf

hitte walmt de auto in als hij de deur openmaakt. June stapt achter

hem aan. De hitte golft tegen haar aan, drukt tegen haar luchtwegen,

maar is tegelijkertijd zó heerlijk. Ze besluit haar lange spijkerbroek zo

snel mogelijk om te wisselen voor een korte broek.

Achter de auto is de grote villa al in zicht. Blauwe planken, een grote

tuin, terras, garage en bovenal de zilte zeelucht van het privéstrand.

De gang

De woonkamer

De eetkamer

De keuken

Het terras

De overloop

Het balkon

De slaapkamer van Magda en Joël

De badkamer

June’s slaapkamer

De slaapkamer van Suze en Sven

Hope’s slaapkamer

Eenmaal omgekleed zit het gezelschap buiten op het terras. Het

zachte briesje brengt de warmte met zich mee, maar verfrist ook.

Suze zucht gelukzalig. “Heerlijk dit, hier kan ik wel een week

doorbrengen hoor.” daar is de rest het mee eens. “Het is heet, maar

we hebben een strand.” vind Hope.

Magda kijkt over haar schouder naar het helderblauwe water. Witte

schuimkoppen banen zich een weg over het strand, en trekken zich

dan weer terug. De golven klotsen tegen ze steiger van de buren, die

op het moment niet in hun vakantiehuis zijn.

“En?” verbreekt Joël de stilte, waarin alleen het rustgevende geruis

van de zee te horen is. “Wat zijn we van plan te gaan doen vandaag?”

Magda staart twijfelend voor zich uit. “Ik wil zo snel mogelijk

zwemmen, en het strand 5 minuten rijden verderop lijkt me ook leuk.”

Hope en June zijn het met dit idee wel eens. Suze, Sven en Joël

vinden het een verspilling van ontspanning. “We hebben hierachter

ook gewoon een strand. Ik wil wel inplannen wat we verder gaan

doen.” Joël knikt. “Ik help wel.” Sven glimlacht. “Ik blijf ook gewoon

hier.” “Dat ik niet wegga wil niet zeggen dat ik niet wil zwemmen.”

meld Suze. “Sven, mijn bikini is ingepakt he?” Sven knikt.

Eenmaal omgekleed druppelen de vakantiegangers langzaam in

badkleding opnieuw naar buiten. Joël rent over het zand richting de

zee. Zijn voeten duwen de kleine opgewarmde zandkorrels weg.

Vrolijk stormt hij het zeewater in. Het is opvallend genoeg niet eens

echt koud. Een kleine golf spat tegen zijn blote borst uiteen. Joël hapt

naar adem en duwt zichzelf onder water. Een paar seconden later

komt hij weer boven water, zijn haren uitschuddend als een natte

hond. “Komen jullie nog? Het is heerlijk!” lacht hij naar de anderen op

de kant.

Suze voelt voorzichtig met haar voet aan het water. Als ze merkt dat

het reuze meevalt door de warme zon stapt ze de zee in. Genietend

knijpt ze haar ogen dicht, voordat ze met een prachtige duik het

diepere water induikt.

Als Sven zijn verloofde ziet genieten kan ook hij niet achterblijven.

Eerst voorzichtig, maar daarna rennend gaat hij het water in. Golven

gaan zachtjes langs zijn lichaam als hij onderwater duikt.

Hope en June zien de anderen genieten en lopen toch ook het water

in. De zon schijnt op hun schouders en dwars door het water heen.

Magda springt in een klap het water in. De golven spatten uiteen,

druppels achterlatend in het water (wat natuurlijk niet opvalt).

Hope kan het niet helpen meer te genieten van het verfrissende, wilde

water, dan ieder ander. Als kind was haar grootste droom om later, als

ze groot was een zwembad in de tuin te krijgen. De droom was een

beetje vervaagd geweest, maar Hope weet vrij zeker dat ze er wel

voor zal zorgen.

Suze besluit dat ze wel genoeg gezwommen heeft, droogt zich

vluchtig af en gaat op de hangmat liggen. Ze knijpt haar ogen dicht

tegen ze felle zon. De stralen gaan over haar nog vochtige lichaam,

verwarmen haar huid en ze geniet er mateloos van.

De hangmat beweegt lichtjes omdat er iemand naast haar gaat zitten.

De schaduw valt precies op haar gezicht en Suze kijkt verstoord op.

Sven kijkt lachend terug. Onmiddellijk valt op Suze‟ gezicht de

glimlach terug.

Suze komt voorzichtig iets omhoog en legt haar hoofd voorzichtig

tegen zijn borst aan. Sven trekt haar zachtjes iets omhoog en drukt

een kus op haar lippen.

Samen kijken ze naar de golven die zachtjes het strand op en af gaan.

“Zo hé, als jullie een auto huren, huren jullie er ook wel een luxe he?”

vind June. Magda, Hope en June hebben zich al klaargemaakt om

naar het strand te gaan.

Magda lacht. “Tuurlijk! Altijd het meest luxe nemen!” grinnikt ze. Hope

lacht mee. Ze drukt op het knopje voor de regeling van de ramen.

Langzaam gaan deze omhoog, tot ze volledig omhoog zijn. Nergens

tegenaan natuurlijk, het dak ligt half in de kofferbak. Met een glimlach

stuurt ze de ramen weer naar beneden.

Binnen zijn Joël en Sven al begonnen met het plannen van de dagen.

Joël heeft een kaart voor zich op tafel liggen.

Met zijn vinger volgt Joël kronkelige en rechte paden door het

landschap van de buurt. Soms komt hij aan bij iets interessants, wat

hij dan aan Sven meld.

Sven heeft de taak van de foldertjes en het bijhouden van welke dag

ze wat doen.

Suze komt de kamer binnen, haalt de borstel nogmaals door haar

vochtige haren, gaat op de bijzettafel zitten en legt ze borstel naast

zich. “Lukt het?” glimlacht ze.

“Ja.” meld Joël droogjes. “We hebben alle dagen, behalve de laatste.”

Sven geeft Suze het schema aan. “Nou, de laatste dag vertrekken we

„s avonds…” beredeneert Suze. “We zouden overdag opruimen,

thuisblijven en misschien nog een laatste paar locaties bezoeken.”

Sven tikt met een pen tegen zijn kin. “Opruimen, thuis en laatste

locatie bezoeken dus.” vraagt hij nog even na. “We zouden een

kampvuur kunnen maken.” vind Joël. Suze knikt, Sven maakt

aantekeningen.

Magda, June en Hope zijn al aangekomen op de strandkavel.

Een voor een stappen ze uit de warme auto.

Magda wijst naar een klein kraampje op het strand. “Kijk!” gilt ze.

“Souvenirs, kleding!” June grinnikt. “Ik wil nog een ander setje…”

Zo koopt iedereen een voor een souvenirs voor zichzelf, familie,

vrienden… June kijkt bewonderend naar haar pakje voor ze het

afrekent. Dit vind Pim vast leuk. Ze besluit ook iets voor haar moeder

te kopen.

Zodra alle souvenirs en kledingstukken afgerekend zijn stormt Hope

naar het strand. “En nu wil ik zelf een souvenir vinden, helemaal

gratis!” is haar verklaring.

Magda komt lachend naast haar zitten. “Misschien vinden we wel een

échte haaientand, niet zo‟n souvenirshop nepperd.” giechelt ze. June

legt haar strandlaken neer. “Ja dag, ik ga zonnen.”

June valt naast ze op haar knieën en begint ook door het zand te

zeven. “Vooruit dan!” grinnikt ze. “Ik heb iets!” gilt Hope plots. Ze trekt

haar handen uit het zand, maar het enige wat mee omhoog komt.

Magda grinnikt en haalt een stuk gekleurd glas uit het zand.

Langzaam gaat de zon onder. De lucht kleurt langzaam van blauw

naar rood en dan naar paars. De prachtige kleuren drijven boven het

golvende zeewater. Fonkelende sterren zweven in de lucht.

Uiteindelijk heeft de lucht een donkerblauwe kleur. Magda staat op en

staart naar de sterren die heel zachtjes van felwit naar iets donkerder,

terug naar wit fonkelen. Het patroon is verslavend. “We moeten naar

huis, we zijn de tijd een beetje vergeten.” meld Magda.

June knikt en staat op. Samen lopen Magda en June over de nog

nagloeiende stenen. Magda kijkt om naar Hope die nog in het zand

zit. “Kom je nog?!” roept ze. “Jaahaa.” klinkt het antwoord.

Het duurt niet lang of Hope volgt ze op. “Ik kom al.” moppert ze, terwijl

ze met haar ballerina's het pad oploopt.

Als Hope aankomt bij de auto zitten June en Magda al klaar. June

maakt de deur achter zich open. “Gaat u zitten.” grinnikt ze.

Zodra ze weer bij het vakantiehuisje aankomen rent June de trap op

om zich om te kleden. Joël is bezig met zijn hamburgers in de keuken

en Suze en Sven zitten al klaar in de eetkamer.

Al snel schuiven Magda en Hope aan. Ook June, met haar nieuwe

setje laat niet lang meer op zich wachten. “Zo, daar zijn jullie, was het

leuk op het strand?” meld Suze. Magda bloost lichtjes met de

gedachte van haar verantwoordelijkheid voor Hope en June in haar

achterhoofd. “Ja, sorry, het liep wat uit, we vergaten de tijd.”

Joël draait zijn hamburger nog een keer om in de pan. Hope kijkt op

van het gesis. “Ik heb honger, zijn de hamburgers al klaar?” Joël

grinnikt. “Geduld nichtje, het is bijna klaar.”

“Hoe is het bij jullie op school?” vraagt Magda nieuwsgierig aan Hope

en June. “Het grootste gedeelte van de klas is over, ik ga nu ook naar

Vwo 4.” June knikt. “Ik deed tl/havo, het is havo 2 geworden.” meld ze

gloeiend van trots. Tegen wie of hoe vaak ze het ook zegt, het blijft

geweldig, ze is zó blij dat het haar gelukt is.

“Zo, op tijd genoeg?” vind Joël, terwijl hij de borden uitdeelt. Magda,

June en Hope praten een tijdje door over school en studie. Suze en

Sven maken gebruik van de afwezigheid van de rest. Sven legt zijn

hand op die van Suze. Suze knijpt in de zijne. Ze zijn van plan te

trouwen als ze thuiskomen, ook al hebben ze er nog niets voor

geplant.

Suze neemt een grote hap van haar hamburger. Ze likt haar lippen af.

“Heerlijk Joël, dankje. Maar Sven kookt nog steeds beter, was op de

uni al zo, dat ik nu nog.” glimlacht ze. Joël werpt een sarcastische

glimlach terug. De rest lacht vrolijk mee.

De familie eet nog een tijdje door, pratend over koetjes en kalfjes.

Sven en Joël nemen de afwas op zich, de rest verspreid zich door het

huis om wat laatste dingen te doen voor ze gaan slapen.

Suze bijvoorbeeld heeft na een blik op de lege muren besloten deze

week een schilderij te maken. Ze doopt haar kwast in de verf en gaat

er voorzichtig mee over het canvas.

Plots sluiten twee warme armen zich om haar lichaam. Suze laat haar

kwast bijna wachten. Sven legt zijn hoofd op haar schouder en kijkt

naar het schilderij. “Wat schilder je?” vraagt hij, met zijn zachte stem.

“En kat, het is voor de kale mu-” Suze kan haar zin niet afmaken, want

Sven drukt een kus op haar lippen. “Zo mooi als jij kan het niet

worden.” vleit hij. “Gek.” grinnikt Suze, tussen een kus door.

En zo, na een beetje uitstel van sommigen…

Slaapt uiteindelijk iedereen diep, na

de vermoeiende dag.

Alles is stil, op wat krekels, en het eeuwig golvende, rimpelende water

na. Sterren staan hoog boven de bomen en bergen. Langzaam

beweegt een enkele wolk door de hemel, tot de sterren het enige in de

donkerblauwe hemel is.

Tot de volgende keer!