Sam en Lucas zijn peuter geworden, Suze en Sven zouden uitgaan.

Zo gezegd, zo gedaan. Zodra June het telefoontje kreeg, zei ze

meteen ja. Ze wou toch nog wat ervaring opdoen met kinderen, en dit

was een perfecte kans. “Dus, je weet het, zes uur naar bed, de flesjes

zijn in de koelkast, die moet je even opwarmen en testen.”

June lacht. “Ik weet het, je hebt het ook opgeschreven, dus het komt

wel goed.” Suze grinnikt en klopt haar mijn op zijn schouder. “Kom, we

kunnen June echt wel vertrouwen, laten we gaan.”

Op de gang geeft Suze haar nichtje nog een knuffel. “Veel succes.”

June glimlacht. “Het gaat wel lukken hoor, ik zal goed voor mijn

neefjes zorgen.”

Suze glimlacht, en loopt met Sven de deur uit. “Tot straks!” “Tot straks,

veel plezier samen!”

Bij de auto pakt Sven Suze’s hand vast. “En, heb je er zin in?” fluistert

hij. Suze glimlacht. “Hoe kan ik er géén zin in hebben?” Ze stappen in

de auto en rijden de straat ui.

June gaat naast Sam en Lucas op de bank zitten. “Nou jongens, wat

willen jullie gaan doen?” Even is het stil, en brabbelt de tweeling zo

maar wat in het wilde weg.

Net als June op wil staan en wat speelgoed pakken, hoort ze een

zacht kinderstemmetje achter zich. “Verhale.” Ze draait zich om en ziet

dat Lucas haar tevreden aankijkt. Sam kraait vrolijk. “Verhale!” roept

hij uit. June lacht. “Dan krijgen jullie een verhaaltje!”

June helpt de tweeling van de bank af te komen, en pakt een

sprookjesboek uit de kast. “Wat denken jullie, willen jullie het verhaal

van de Gelaarsde Kat horen?” “Kat!” kraait Sam vrolijk. June grinnikt.

“De Gelaarsde Kat it is.”

“Lang, lang, geleden, in een ver land, lag er een molenaar op sterven.

Hij had drie zoons, waartussen hij zijn erfenis wilde verdelen. De

oudste zoon kreeg de boerderij, de middelste zoon het geld, maar de

jongste zoon kreeg enkel de kat.”

Lucas lijkt geïnteresseerd het verhaal te volgen –voor zover het hem

lukt, maar Sam kijkt de kamer al weer rond om iets nieuws te vinden.

Hij ontdekt de speeltafel achter hem en kruipt er ongestoord naartoe.

Lucas ziet dat zijn broertje weg is, en kruipt dringend achter hem aan.

Zodra hij de speeltafel in de gaten heeft, is zijn concentratie ook

volledig weg. June lacht. “Het geeft niet, ik heb ook huiswerk bij me.”

~

“En, weet jij al wat je neemt?” Suze zucht. “Er is zóveel keus.” Ze kijkt

nogmaals de kaart over. “Maar nee, ik heb geen idee.” Sven lacht. “Ik

denk dat ik de tartaartjes neem.”

Suze haalt haar schouders op en legt de menukaart neer. “Dan neem

ik dat ook. Wat jij kiest is vast lekker.” Sven grinnikt en pakt haar hand.

“Ober?” De dichtstbijzijnde ober komt aangesneld. “Bent u klaar om te

bestellen?”

Sven knikt. “Ik zou graag twee tartaartjes hebben.” De ober knikt.

“Anders nog iets?” “Nee, ik denk dat dat het wel was.”

Het duurt niet lang voordat de ober terugkomt met twee borden

tartaartjes met sperziebonen en saus. Suze glimlacht. “Dat ziet er

chique uit.”

Sven grinnikt. “Het is een chique restaurant.” Hij snijd voorzichtig een

stukje af, en prikt het aan zijn vork. “Wil je het proeven?” “Ja, graag.”

lacht Suze. Zorgvuldig steekt Sven de vork in haar mond. Suze

glimlacht en slikt. “Heerlijk,” brengt ze uit.

~

“De Verlichting was de periode waarin dingen die niet simpel verklaart

konden worden, niet langer verklaard werden door middel van

Godsdienst, maar met wetenschap.” mompelt June geconcentreerd.

Ze is uiteindelijk toch blij dat ze haar geschiedenisboek heeft

meegenomen. Dat proefwerk gaat ze echt niet vanzelf kennen.

Plots voelt ze een klein handje op haar knie. Geschrokken kijkt ze

naar beneden. Twee kleine gezichtjes kijken opgewekt omhoog.

“Dune pele?” vraagt Sam vrolijk. Lucas, die blijkbaar eerder heeft

leren lopen, loopt dichter naar de bank en kijkt haar met smekende

puppyoogjes aan. June lacht. “Goed, spelen.”

June tilt Lucas op en danst met hem door de kamer. Het jochie giert

het uit van plezier. June lacht. Ze mag deze jongentjes wel. Hoe kan

ze ze niet mogen, ze hebben zoveel charme.

Geconcentreerd probeert Sam op de driewieler vooruit te komen. Als

hij merkt dat het hem nog niet lukt om vooruit te komen zonder hulp,

zet hij zijn voeten op de grond en loopt hij simpelweg verder.

~

“Heeft het gesmaakt?” Suze glimlacht vriendelijk. “Het was heerlijk.”

De ober knikt tevreden. “Mooi zo. Kan ik meteen nog een dessert

opnemen?” Sven kijkt even naar Suze en knikt dan. “U kunt kiezen uit

gebakken ijsberg, drie soorten taart, en de specialiteit, gevulde

flensjes.”

Suze kijkt even nadenkend voor zich uit. “Doe mij maar de gevulde

flensjes.” Sven knikt. “Voor mij hetzelfde.”

~

Voorzichtig zet June Sam op het potje. De jongen sputtert tegen en

probeert zichzelf van het potje af te duwen. June zet hem er opnieuw

op. “Je moet blijven zitten, voor mij, oke?”

Sam knikt begrijpend en gaat terug op het potje zitten. Mijn zijn handje

klopt hij op het potje. “Potje braaf,” meent hij.

Plots voelt June een hand aan de achterkant van haar been.

Geschrokken kijkt ze om. Lucas staart haar aan. “Moe,” is het enige

woord dat hij hoeft te zeggen.

Ze brengt de tweeling naar boven. Bijna meteen als ze in bed liggen,

slapen ze.

Beneden gaat de deur open. Suze ademt de zoete rozenlucht van

haar net gekregen boeket in. “Ik vind het zó lief van je.” kirt ze. Sven

lacht, en bloost lichtjes. “Laten we liever even naar de tweeling gaan

kijken. En June redden, ze mag naar huis.”

Tot de volgende keer!