De vorige keer....-Universiteit de Keizer:Magda en Joël zijn verloofd, en Sven en Suze hebben gezoend, maar geen woord meer gesproken.

-Hoofdhuis:Leon had plannen voor een nieuw huis.Mirthe heeft Sarah ontmoet.

-Sascha & Fran:Een mysterieus telefoongesprek...

Locatie: Universiteit de Keizer; Magda, Joël, Suze en Sven.

“We zijn 2e-jaars! Met een tien!” gilt Suze. Ze springt omhoog in Sven zijn armen. Sven kijkt verbaast naar het enthousiaste meisje.

Vlug laat Suze zijn arm los. “Eum... sorry.” fluistert ze, met een hoofd dat verwonderlijk goed bij haar haren past.

Magda en Joël merken niets van het tafereel naast hen. Ze gaan volledig in elkaar op en letten niet op wat dan ook behalve elkaar.

Even later zitten (of liggen, in Magda's geval) ze samen in de voortuin bij de vijver. Een waterig lentezonnetje schijnt op hun armen en de lange grassprieten kriebelen.

Magda knijpt genietend haar ogen dicht tegen de zon. “Vier tienen. Vier tweede jaars.” mompelt ze. “Met die beurzen kunnen we zoveel doen. Ik vind dat we iets moeten doen om het te vieren.”

“We zouden uit kunnen gaan, ik bedoel, de universiteit is er ook om lol te hebben en zoveel lol hebben we nog niet gehad, toch?” Beredeneert Joël. Magda en Sven knikken.

Suze twijfelt even. Nachtclub, nacht en openbaar. Dan is er heel veel kans dat ze Fran weer tegen komt. Maar ach, Joël heeft ook gelijk, ze moet ook lol hebben en zolang ze bij de rest blijft kan er niets gebeuren. “Ik vind het een goed idee.” antwoord ze vastbesloten.

Sven knikt. “Ik weet nog wel een leuke plek, daar ging ik als tiener altijd heen, daar kunnen we wel heengaan.” Plotseling bedenkt Suze zich iets. “Magda, kom eens mee, ik heb laatst twee jurken genaaid, misschien is het wel iets voor jou.” Magda staat op en loopt nieuwsgierig achter Suze aan.

“Suze, hij is prachtig!” gilt Magda, als ze de crème-kleurige jurk aanheeft. “Vind je dat echt?” lacht Suze. “Ja, Suze, je bent hier echt hartstikke goed in, wil je er later iets mee doen?” Suze straalt “Jazeker, het lijkt me geweldig om later een klerenwinkel te openen.” “En die jurk voor jou?” vervolgt Magda. “Ach, dat is niets voor jou.” mompelt Suze. “Nee, maar wel voor jou, trek eens aan?”

Al snel heeft Suze de jurk aan. Hij is kort, met rood en felblauw. “Zie je wel?” grijnst Magda. Suze lacht, “Ach, je hebt ook gelijk ook.” “Weet ik toch.” antwoord Magda. “Eigenlijk moet ik nog iets aan mijn haar doen.” zegt Suze. Magda loopt de kamer uit. “Ik ga even mijn make-up checken!”

Die avond hebben beiden hun jurk aan. Vrolijk dansen Joël en Magda op de maat van het geluid. “Heb jij Suze nog gezien?!” schreeuwt Joël boven de muziek uit. “Ze kwam er zo aan, zei ze.” is het antwoord.

Bijna meteen komt Suze de trap af lopen. Onzeker kijkt ze in het rond. Nee, ze ziet echt nog geen Fran. Voorzichtig loopt ze op haar hoge hakken de trap naar de dansvloer af. “Heey.”

Na het besluit alleen maar haar vlecht uit haar haren te halen vielen de plukken rood haar krullend langs haar gezicht.

Ze loopt richting Sven, die alleen staat te dansen. Hij draait zich om. “Je ziet er prachtig uit.” fluistert hij. “Wat?!” roept Suze, in een poging de muziek te overstemmen. “Niets, dansen?!” roept Sven als antwoord.

De muziek zwelt nog harder aan en er wordt niet eens meer geprobeerd te praten, alleen nog maar gedanst. Langzaam vult de dansvloer zich en om één uur staat het helemaal vol.

Om half twee roept Joël boven de muziek uit: “Ik ga even iets drinken!” Sven kijkt zijn kant op “Ik ga wel mee.” Magda lacht “En de dames maar dansen!” Suze kijkt haar niet begrijpend aan. “Ik zei, en wij maar dansen!”

Zo zitten Sven en Joël even later aan de bar. “Een cola.” bestelt Joël, en hij werpt een vragende blik op Sven. “En een mix.” mompelt deze.

Joël trommelt verveeld een paradiddle (drumtechniek) op de bar. Sven slaakt een zucht.

“Sven, je mag Suze wel he?” valt Joël met de deur in huis. Sven bestudeerd blozend zijn nagels. Het barmeisje zet met een klap zijn drankje op tafel. “Eén mix.” roept ze. Ze pakt een tweede glas en zet die voor Joël neer. “En een cola.”

“Ik wil het haar wel zeggen.” mompelt Sven. “Maar je moet jezelf eerst moed indrinken?” antwoord Joël, met een knik naar Sven's mix van drank en zoet sap. “Juist. Kunnen we het over iets anders hebben?”

“Goed.” mompelt Joël, terwijl Sven een flinke slok uit zijn glas neemt, en zich bijna verslikt. Bij twijfel blijft het stil.

Sven kijkt achterom naar Magda en Suze, die nog druk aan het dansen zijn. Het blauw in Suze haar jurk lijkt nog feller onder de gekleurde discolampen. Op dat zelfde moment hebben de meiden het over bijna hetzelfde.

“Eigenlijk moet je het hem nu zeggen.” roept Magda. “Je ziet er eerlijk waar, oogverblindend uit.” Suze lacht “Ik versta jou niet eens, ik zie het al voor me. 'Sven! Ik houd van je. Wat zei je? Ik zei, Sven ik-'” Magda breekt haar geroep af. “Dat zeg ik ook niet, ik bedoel, ga naar buiten. Met een beetje geluk voelt hij hetzelfde, en dan komt hij vanzelf ook wel naar buiten.” Suze haalt haar schouders op. “Wish me luck!” roept ze, voordat ze naar buiten loopt.

Suze loopt naar buiten en ploft op de grond neer. Eigenlijk is het een belachelijk idee. Maar toch krijgt Magda al snel gelijk. Net als Suze weer naar binnen wil gaan komt Sven ook naar buiten. “Mag ik er bij komen zitten?” vraagt hij. “Tuurlijk.” antwoord Suze.

Een tijd staren ze samen naar de sterrenhemel. Een voor een lijken de sterren op de lichten om ze aan te moedigen. Het is stil. “Mooi he?” vraagt Sven, met een zucht. Suze knikt zachtjes.

“Het is magisch gewoon. En zo stil. Mijn stem is schor van het schreeuwen.” Sven lacht. “Je moet ook niet proberen te praten in een nachtclub, dat lukt niet.” Er valt weer een stilte.

“Mag ik?” vraagt Sven dan, en hij steekt zijn arm uitnodigend uit. “Graag.” Glimlacht Suze, en Sven trekt haar dicht tegen zich aan. Suze kruipt behaaglijk tegen warme lichaam en laat haar hoofd op zijn borst steunen. “Sven, mag ik je iets vragen?” “Natuurlijk.” antwoord Sven. “Waarom heeft het zolang geduurd?”

“Voor de mooiste liefdes duurt het het langst om op te bloeien.” fluistert Sven. Suze zucht. “Sprookjes bestaan niet.” “”Weet je het zeker?” vraagt Sven. “Want er ligt toch duidelijk een sprookje naast me.” vervolgt hij, en hij kust haar zachtjes op haar voorhoofd. “Kom laten we dansen, maar gewoon hier, buiten.”

Zachtjes deinen ze op en neer, op de muziek van de stilte, en het zachte gebonk van de nachtclub die zo dichtbij is, maar zo ver weg lijkt.

“Suze?” verbreekt Sven de stilte. “Hmm?” “Je bent langer dan ik, val jij wel op kleine jongens?” Suze lacht zachtjes. “Ik heb hoge hakken aan, je zult zien, als ik op blote voeten loop ben ik net iets kleiner dan jij.”

“Suze, wat zou jij later willen doen?” vraagt hij. “Een kleding winkel. S-” “Wacht even,” onderbreekt Sven haar. “Pirouette?” Suze draait voorzichtig onder zijn arm door. “Ja, ga door.” lacht Sven dan. “Ik wil graag een kleding winkel, samen met jou.” vervolgt ze, verlegen.

“Echt?” vraagt Sven. Suze knikt. “Sven, houd jij v-” Sven onderbreekt haar met een lange kus. “Sorry, zei je iets?” vraagt hij dan. Suze glimlacht. “Laat maar.”

Voor de glazen deur staan Magda en Joël. Magda wil naar buiten lopen, maar Joël houdt haar tegen. Hij knikt naar Sven en Suze. “Kijk eens.” Magda lacht. “Eindelijk.”

Locatie: Ergens op de universiteit....; Sascha.

“Wat moet je van me?”“Dat is een aardige begroeting zeg, je mag wel wat aardiger doen.”“Laat me met rust Fran.” antwoordde Sascha koel.

“Waarom zou ik? Jij liet ons in de steek.”“Ik wil niets meer met jullie te maken hebben, waarom stoppen jullie niet?”“Het waarom gaat jou niets aan. Als je wilt dat het stopt kom je maar terug.”“Maar ik wil niet terug!” gilde Sascha

“Ik wil niet dat alles wordt zoals het was, alles ging goed, totdat jij iets van je liet horen!”“Toe Sascha, doe niet zo kattig, we weten allebei dat het er niet beter op wordt als je zo doet.” klonk de venijnige stem van Fran door de telefoon.“Je kunt me niets maken, je weet niets van mij.”

“Sinds wanneer heb jij een stem, een mening? En wie zegt dat ik niets van je weet? Je hebt een bruin shirt aan nu, een kamer met zebra print en specialisatie onbepaald.”Geschrokken keek Sascha om zich heen, maar ze zag niemand die Fran zou kunnen zijn. “Kijk maar niet zo, je vind me toch niet.” lacht Sascha. “Dag hé, en gedraag je.” Fran hing op.

Huilend plofte Sascha op haar bureaustoel. Het was niet eerlijk, het moest stoppen, alles ging juist zo goed.

Locatie: Hoofdhuis.

“Het is geweldig Leon!” gilt Mirthe. “Het is echt een paradijs!” Leon lacht. “Ons paradijs.” Eline loopt langs hen door het tuinhek. “Komen jullie even helpen? Ons trouwfeest is tenslotte ook een housewarming en ik wil hapjes maken.”

Mirthe knikt, en ze lopen samen achter Eline aan naar binnen. Ze staan voor een gloednieuw hoofdhuis, met prachtige grote tuin. Het is volledig naar het ontwerp van Leon en Leon gloeit van trots.

Zo zit even later bijna de hele familie in de serre, waar net genoeg plaats is. Justin, Hope, Magda, Joël, Sven, Suze, Monique en natuurlijk de bewoners zijn aanwezig, de rest moest werken of naar school.

Magda zit, bij gebrek aan ruimte bij Joël op schoot, maar dat maakt niemand iets uit. Het huis is tenslotte ook al een beetje van hun.

Ook Hope zit ook schoot, bij haar vader, helaas kon Carine niet komen. Ze moest naar haar werk.

Eline schraapt haar keel. “We zijn bij elkaar om de gouden bruiloft van Peter en mij te vieren, en om te vieren dat Peter eindelijk met pensioen is.” Peter kucht. “Onder lichte dwang, dat wel.” voegt hij er aan toe. Het gezelschap lacht.

Eline praat nog een tijd door en Hope begint zich te vervelen. “Pap?” “Sst meisje.” is het antwoord van Justin. Verveeld zwaait Hope haar benen heen en weer.

Magda, die naast haar zit heeft door dat Hope zoveel meer leuks zou kunnen verzinnen dan stil zitten en luisteren, en ze fluistert: “Hope, houd jij van zwemmen?” Hope knikt heftig. “Ik hoorde dat hier een zwembad is aangebouwd, zullen we dat eens uit gaan proberen?” “Pap, mag dat?” vraagt Hope. Justin knikt.

“Het is net een echt openbaar zwembad!” roept Hope uit, als ze even later bij het zwembad staan. Magda lacht “Trek je je bikini even aan?” Hope knikt en haalt haar zwem spullen tevoorschijn.

Hope kleed zich vliegensvlug om en klimt het trapje van de glijbaan op. Als ze met een harde klap in het water beland blijft ze gewoon lachen. “Kijk uit, hij is nog een beetje stroef.” waarschuwt ze Magda.

“Ik zal er aan denken.” lacht Magda en ook zij glijdt stroef van het bovenste gedeelte van de glijbaan af. Het onderste gedeelte daarentegen, is nu wel nat, door het gespetter van Hope. Gillend vliegt ze door de bocht om lachend met en plons in het water terecht te komen.

Genietend van het lauwe water drijven ze na een tijdje op hun rug. Hope zucht gelukzalig. “Magda?” “Ja Hope?”antwoord Magda. “Jij houdt van Joël toch?” Magda knikt en een golfje water dwarrelt door Hope's haren. “En hij van jou he?” Magda knikt weer. “En jullie gaan trouwen en hier wonen he?” “Ja.” lacht Magda.

“Wat wil jij later worden Hope?” vraagt Magda. “Ik weet het niet. Maar ik wil wel een huis met een zwembad. En ik wil trouwen, en misschien een kat of een hond.” “En kinderen?” vraagt Magda nieuwsgierig verder. “Ja, ik denk het wel. Krijg jij ook kinderen, met Joël?”

“Ik hoop het.” lacht Magda. “Dat lijkt me heerlijk, en zo snel mogelijk.” “Dat wil Joël ook.” antwoord Hope serieus. “Ja?” “Ja.” Magda lacht. “Je bent een slimme meid, weet je dat Hope, en zeker voor jouw leeftijd.” Hope grinnikt. “Dat zeggen pappa en mamma ook altijd.”

“Maar Magda?” “Ja Hope?” vraagt Magda. “Als je zo blijft, word je vast een goede moeder.” Magda bloost. “Denk je?” “Ja.” antwoord Hope. “Dat is fijn, ik ben niet van plan te veranderen.” lacht Magda dan. “Magda, als ik groter ben, en jullie wonen hier, mag ik dan komen?” “Natuurlijk Hope!” lacht Magda. “Zo vaak als je wilt. Je bent tenslotte ook een beetje mijn nichtje.”

“Zullen we dan in de speeltuin?” vraagt Hope. Magda lacht. “Als jij dat wilt.” Ze kijkt door het raam naar buiten. “Maar nu niet, het regent.” Hope grinnikt. “Maar binnen ook!” gilt ze, terwijl ze Magda nat spettert.

Tot de volgende keer!