Het is 9 uur. De eerste zonnestralen schijnen door de zachtjes

bewegende vitrage naar binnen. In de slaapkamer van Monique en

Alwin is alleen een regelmatige, zachte ademhaling te horen, die

aantoont dat beiden nog slapen.

Alwin is de eerste die wakker is. Hij glimlacht slaperig en drukt

Monique dicht tegen zich aan. “Monique?” fluistert hij zachtjes.

Monique kreunt, ten teken dat ze liever nog even blijft slapen.

“Mooonique?”

Slaperig tilt Monique haar hoofd op. “Hee slaapkopje.” fluistert Alwin.

Monique glimlacht. “Ben je klaar om op te groeien vanavond?” Ze

kreunt en laat haar hoofd weer op het kussen vallen. “Grijs haar.”

gromt ze. Alwin kan een grinnik niet binnenhouden. “Kom, we moeten

er uit.”

Monique draait zich om en gaat op de rand van het bed zitten.

Zachtjes zet ze haar voeten op de ijskoude vloer neer. “Ik ga een

warme douche nemen.” mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen

Alwin.

Alwin is naar de keuken gelopen. Hij weet hoeveel zorgen Monique

zich hierom maakt, het opgroeien, ouder worden… Hij zal een lekker

ontbijtje voor haar maken, daar kikkert ze vast van op. Hij verzamelt

de ingrediënten op het aanrecht en begint de kruiden te snijden.

Het duurt niet lang voor Monique aangekleed en wel aan de tafel zit.

Alwin loopt naar haar toe en zet trots een bord omelet op tafel. “Kijk

eens, een omelet met kleine paprika-stukjes, precies zoals je het

lekker vind.” vertelt hij. Monique glimlacht om zijn enthousiasme en

neemt een hap.

Genietend sluit ze haar ogen. “Het is heerlijk Alwin.” prijst ze. Alwin

kijkt haar trots aan. “Hoe laat is het eigenlijk?” Monique kijkt op haar

horloge. “Half 10.” meld ze. “Shit!” roept Alwin uit. Vlug neemt hij nog

een paar happen en dan trekt hij zijn werkkleding aan.

Daarna snelt hij de trappen van het appartementencomplex af. Hij

heeft geluk, het is de eerste keer dat hij te laat is, dan zal zijn baas het

hem nog wel vergeven.

Monique zet de rest van de omeletten in de koelkast. Dat zal vast een

lekkere lunch zijn. Vanavond komt Mirthe langs, dan moet zij ook

opgroeien. Tegen die tijd wil ze het huis aan de kant hebben. Ze tovert

een emmer en spons tevoorschijn en laat de emmer vollopen met

zeep en water.

Bijna de hele middag boent ze het huis schoon. De keuken, de

badkamer, de woonkamer en alle ramen. Alles moet netjes zijn, en dat

lukt haar perfect. Daarna loopt ze naar beneden. Misschien kan ze wat

mensen leren kennen, ze wonen hier tenslotte pas net.

Beneden komt ze inderdaad een vrouw tegen. Ze stelt zich voor als

Cathrien Iepenburg. “Monique van der Voeten.” antwoord Monique.

“Zijn jullie nieuw hier?” Monique knikt. Een tijd lang praten de dames

over van alles en nog wat. Dan komt het onderwerp waar Monique zo

tegen op ziet ten sprake.

“Hoe oud ben je eigenlijk?” vraagt Cathrien nieuwsgierig. Monique

twijfelt. “Vanavond groei ik op.” “Dat klinkt niet enthousiast.” merkt

Cathrien op. Monique haalt haar schouders op. “Ik zie er een beetje

tegen op.” Cathrien lacht. “Ik ben gisteren opgegroeid, maar echt hoor,

het valt reuze mee! Je bent nog steeds dezelfde, je bent alleen ietsjes

ouder!” Opgelucht lacht Monique. Cathrien zal het wel weten.

“Weetje Monique, ik ben al járen bevriend met de huisbaas, en je bent

echt een aardige meid, als je wilt kan ik wel zorgen dat je rekeningen

verlaagd worden.” “Echt waar?!” roept Monique uit. Cathrien knikt.

“Wauw, bedankt!” lacht ze dan enthousiast.

Daarna loopt Monique nog even naar boven. Eindelijk heeft ze even

tijd en zin om achter de piano te gaan zitten. Ze schuift het krukje naar

achteren en neemt plaats.

Ondertussen is het drie uur en is Alwin ook al thuisgekomen. Hij heeft

een collega meegenomen, Josef den Draaijen. Vrolijk praten de

mannen over koetjes en kalfjes.

Maar een uurtje later neemt hij toch afscheid. “Zo meteen gaan mijn

vrouw en ik opgroeien.” verklaart hij. Josef knikt begripvol. “Veel

plezier, en tot morgen.”

Als hij binnenkomt hoort hij Monique’s pianospel. Hij glimlacht en loopt

naar de slaapkamer om zich om te gaan kleden.

Want een kwartiertje later gaat de bel al. Mirthe staat voor de deur.

Monique springt van het bankje af en maakt enthousiast de voordeur

open.

“Hee!” begroet Mirthe haar enthousiast. “Hee zus! Dat is veel te lang

geleden!” antwoord Monique. De meiden vliegen elkaar om de hals.

Enthousiast kwetteren de meiden over alles wat er de afgelopen tijd

gebeurd is, en alles wat er nog gepland staat. Promoties,

kleinkinderen… Ook merkt Mirthe vrij snel het wandkleed op.

“Svezette?” kirt ze. Monique knikt enthousiast. “Ze hebben echt leuke

dingen!”

Dan word haar gezicht serieus. “Ben jij er klaar voor? Het opgroeien.”

Mirthe haalt haar schouders op. “Ach, het is er tijd voor toch?”

Monique knikt vastberaden. Daar is zij inmiddels ook helemaal van

overtuigd.

Dan wandelt Mirthe plots naar het midden van de kamer. “En nú is het

er tijd voor.” lacht ze. “Ik eerst Mon!”

Daarna voelt ze de o zo bekende tintelingen in haar benen nog voor

de laatste keer. Ze maakt een klein sprongetje de lucht in… En komt

op de grond neer als een dame op leeftijd. “Daar moet ik allemaal nog

iets aan doem.” lacht ze, als ze zichzelf bekijkt. “Maar nu eerst jij nog!”

grinnikt ze tegen haar zus.

Monique lacht vrolijk met haar zus mee. Zorgeloos kijkt ze naar de

lichtjes die om haar benen verschijnen en dan springt ze de lucht in.

Als ze op de grond neerkomt als een exacte kopie van haar zus kan

geen van beiden hun lachen inhouden. Als het ooit in hun hele leven

duidelijk is geweest dat ze een tweeling zijn, is het wel nu!

Monique bekijkt zichzelf uitgebreid. “Mir, we lijken zo erg op elkaar!”

grinnikt ze. Alwin wenkt hen vanuit de andere kant van de kamer.

“Dames, nu ben ik!” lacht ze.

Mirthe en Leon

Ja, shhh, ik weet wat je denkt. Je denkt nu, OMGWTFF! Was dat een einde? Waarom

typt ze dit?! Nou, dat kom ik nu uitleggen. Er waren wat problemen met de sims. Dingen als:

- Vastlopen als er een sim opgroeid - Vastlopen als er een sim opgroeid

- Vastlopen als er een sim opgroeid - Vastlopen als er een sim opgroeid

Dus ja, ernsitge problemen voor een verjaardags update. Maar, no worries, jullie krijgen ze wel als ouderen te zien, Monique en Alwin, daar zorg ik wel voor.

Maar dat jullie het even weten. ^^

Xx Loorzels