Glunderend van alle aandacht kijkt Monique naar Alwin, die net opgemerkt heeft dat het kleintje te voelen is. Het gaat vandaag nog gebeuren, Monique weet het heel zeker. Vandaag komt het kleine kindje ter wereld.

En jawel, vrijwel meteen na die gedachte gaat de bevalling van start. Na twee uur van gillen, pijn, nog meer gillen, wanhopigheid en gescheld...

“Hallo kleine Connor, heb jij nu al die problemen veroorzaakt?” de kersverse ouders kunnen wel gillen van geluk. Connor is helemaal compleet, en is een kleinere versie van zijn ouders.

Maar bijna meteen daarna grijpt Monique weer naar haar buik. En inderdaad, kleine Tess komt ter wereld. Het is een kopietje van haar broer (alleen dan de vrouwelijke vorm :).

Doodmoe dragen de ouders hun kinderen naar bed. De kamer is helemaal groen met geel en heel vrolijk. De tweeling valt bijna meteen in slaap.

Maar ondanks al die drukte word Muffin natuuurlijk niet vergeten. Vrolijk geeft Alwin Muffin een knuffel. Vandaag is Muffin jarig. Als het hondje begint te janken zet Alwin hem op de grond.

Het is tijd voor Muffin om op te groeien. Zijn vacht lost op tot wit, en van het zwart blijven alleen nog kleine vlekjes over. Een dalmatiër!

Ookal is ze moe, Monique wil nog heel even aan haar plantjes werken, ze schreeuwen om aandacht. De tuin staat vol onkruid en de planten beginnen langzaam te verwelken van de dorst. Monique kan het niet langer aanzien.

Ze begint het onkruid weg te trekken en gaat dan alle plantjes met de gieter af. Het is eigenlijk wel grappig bedenkt ze zich. Zelf deel van een tweeling en dan moeder van een tweeling. Misschien zit het in de familie.

Een paar dagen later is het al weer tijd voor een verjaardag. (sorry, ik heb niet zo veel foto's gemaakt van de babytijd -_-'). Iedereen staat bij de taarten. Zelfs Muffin heeft zijn bot meegesleept om te kijken.

En zo spelen twee peutertjes even later vrolijk met de blokken...

Hoofdhuis

“....”“Ja, nee, ik begrijp het.”“...”“Nee, is goed. Dag mevrouw.”“...”Mirthe hangt teleurgesteld op.

Ze loopt naar de woonkamer, waar Joël zit te spelen en pakt de jongen op. “Je bent jarig jongen!” zegt ze, en ze probeert een glimlach op haar gezicht te toveren. Maar Joël weet wel beter. Hij kruipt weg in haar nek en wrijft met zijn andere arm onhandig over Mirthe's rug.Geen adoptie... dat was ook wel even schrikken.

Even later staan ze samen bij de taart. Mirthe glimlacht vrolijk naar haar zoontje, die vrolijk terug lacht, en blaast de kaarsjes voor hem uit.

Als ze hem op de grond zet kijkt Joël naar zijn voeten, alsof hij tegen ze zeggen wil: 'kom op, spring dan!' (get on your feet, feet :). En uiteindelijk luisteren ze naar hem en springt hij de lucht in.

En daar staat een grotere versie van peuter Joël! Lachend bekijkt hij zijn handen, (“Ze zijn nu echt veel groter! :D”) en pakt hij een stuk taart. Meteen daarna rent hij naar zijn nieuwe kamer.

Hij kiest een ander setje kleren uit en kijkt rond in zijn kamer. Daarna klimt hij op zijn bed.

Dromerig staart hij voor zich uit en wiegt heen en weer. Als hij gaat liggen, kan hij precies naar buiten kijken, waar de sneeuw al bijna weg is.

Justin & Carine

Zielsgelukkig staat het stel, dat vandaag officieel gaat trouwen aan de rand van het bed. Vanmiddag... Eerst gaan ze verhuizen, dan word de bruiloft gehouden in de voortuin en als dat voorbij is gaan ze op huwelijksreis.

Het is middag en Justin en Carine staan klaar. Achter hen verzamelt Justin's familie zich.

Ze kijken elkaar aan en dat is voor Justin het teken om een ring uit zijn zak te halen.

Iedereen klapt. Joël misschien nog wel het hardst. Hij gaat later ook trouwen, dat weet hij zeker. Net als oom Justin. (je zult zelfs wel moeten, lief stamhoudertje van me :))

This one goes out to you and yours worldwideI say hey I be gone todayBut I be back around the waySeems like everywhere I goThe more I seethe less I know

But I know one thingThat I love youI love you I love youI love you

I’ve been a lot of places all around the wayI’ve seen a lot joy and I’ve seen a lot of painbut I don’t want to write a love song for the world,I just want to write a song about a boy and a girlJunkies on the corner always calling my nameAnd the kids on the corner playing ghetto gamesWhen I saw you getting down well I hoped it was youAnd when I looked into your eyes I knew it was true

I say Hey I be gone todayBut I be back around the waySeems like everywhere I goThe more I seethe less I knowBut I know one thingThat I love youI love you

Now I’m not a highly metaphysical manBut I know when the stars are alignedyou can bump into person in the middle of the roadlook into their eyes and you suddenly knowRocking in the dance hall moving with youDancing in the night in the middle of JuneMy momma told me don’t lose you‘cause the best luck I had was you

And I said rocking in the dance hall moving with youI said Hey momma hey momma close to youRocking in the dance hall moving with youI said hey trippa trippa close to youRocking in the dance hall moving with youI said Hey Momma close to youRocking in the dance hall I saidhey momma hey momma hey momma hey momma

My momma told me don’t lose youCause the best luck I had was youAnd I know one thing that I love youI said Hey I be gone today but I’ll be back around the wayIt seems like everywhere I goThe more I see the less I knowBut I know one thing for sureI love you

~Michael Franti Spearhead – Say Hey (I Love You)

Takemisu

“De reservering van kamer 231?” vraagt de man.Justin knikt. “Voor de huwelijksreis.” glimlacht hij.De man overhandigt hem de sleuteltjes. “Nog gefeliciteerd.”

Ze bekijken hun huisje, pakken de spullen uit en dan besluit Carine om een tour te nemen.

Een helikopter land op de weg en ze stappen in. Het is een beetje krap, maar ze houden zich goed vast.

“Oke, dank u!”“...”“Nee, nee, maakt niet uit, juist fijn!”“...”“Dag mevrouw!!”

Hoofdhuis (alweer :)

Met een grijns van hier tot ginder hangt ze, voor de tweede keer vandaag op.

Vrolijk rent ze naar de woonkamer. Als een klein kind vliegt ze haar moeder in de armen. “Mam, mam, het gaat wel door!” Eline lacht. “Rustig meisje, wat was er precies gebeurd dan?” “Het was een vergissing, morgenochtend om 10 uur brengen ze ons adoptie kindje langs!”“Dat is geweldig!” klinkt ook Eline nu enthousiast.

Buiten klinkt er getoeter van Leon die thuiskomt. Helemaal hyper racet Mirthe naar buiten en vliegt Leon om de hals, die haar lachend opvangt. “Wat is er?”

Mirthe laat haar benen zakken. “De adoptie gaat door!” gilt ze. “Ze hadden zich vergist, morgen om 10 uur krijgen we een kindje!” De grijns om Leon's mond word steeds wijder. “Echt waar? Maar net belde je nog...” Mirthe snoert zijn mond met een kus. “Het gaat wel door! Ze belden net dat het een foutje was!” (dit vond ik zo'n leuke foto :))

Gelukzalig zitten ze even later op de bank. Het dringt nu pas echt tot ze door. Een kind!

Ook Joël deelt de feest-stemming van zijn ouders.

Hij moet lachen om de vrolijkheid van iedereen (he, ik word er zelf helemaal vrolijk van :D) en stoeit nog een tijdje met zijn vader. Morgen is het weekeinde, en na dit grote nieuws... dus hij mag later naar bed.

Joël is ondertussen het meest met de katten bezig. Hij geeft ze aandacht, maakt de kattenbak schoon... Morgen....

De volgende dag klimt hij in de speeltuin, om de tijd zo snel mogelijk voorbij te laten gaan. Hij heeft een leuke familie hoor, maar met niemand valt te spelen. Nu komt er iemand van zijn leeftijd bij (1 dag jonger >o<). Zijn handen glibberen van de stang af en met een plof komt hij in het zand terecht.

Hij klopt het zand van zijn broek af en rent rondjes om het draaiwiel (draaitoestel ding...?) om er daarna op te springen. Hij ziet het huis zo vaak voorbij gaan dat hij er duizelig van word en gaat naar binnen. Nog een kwartiertje...

Twintig minuten speelt hij nog op het keyboard, hij wil namelijk later rockster worden heeft hij besloten.

Dan gaat hij naast zijn moeder staan. “Mam ze zijn te laat.” Mirthe lacht om zijn ongeduld. “Vijf minuutjes maar, dat valt toch wel mee? ” er klinkt getoeter vanaf de straat. “Daar zijn ze al.”

Er komt een meisje binnen. Ze lacht vrolijk en er speelt een spontane blik in haar ogen. Haar felle kleren laten haar blauwe ogen extra opvallen.

Joël verliest meteen zijn ongeduld en lacht vrolijk terug. “Ik ben Joël.” zegt hij. “Ik ben Suze.” luid het antwoord.

Suze lijkt heel blij met de speeltoestellen in de achtertuin en begint er meteen op te zwaaien. Joël volgt haar vrolijk en duwt het draaitoestel vooruit.

Het begin van een mooie vriendschap...