10G. Rozengeu

renHoofdstuk 1.1

miriam

Verbaasd kijkt Miriam om zich heen. ‘Huh?’ ze wrijft over haar hoofd. ‘Waar ben ik? Waarom kan ik me niets herinneren? Is er hier iemand die me dit uit kan leggen?’

Ze kijkt nog een keer om zich heen. Maar ze ziet niet veel meer dan wegen. Nergens een teken van leven! Of toch wel…

In de verte ziet ze een piepklein huisje staan. Misschien moet ik daar maar eens heen gaan, denkt Miriam. Ze loopt in de richting van het huisje.

Miriam baggert door de natgeregende grasvelden, en sluipt als een wild dier door de achtergelaten akkers. Na een uurtje is het einde in zicht.

Het kan niet ver meer zijn, denkt Miriam. Nu maar hopen dat er iemand is die me meer over deze vreemde situatie kan vertellen.

Als ze aankomt valt het huisje haar flink tegen. Het is niet bepaald groot, liever gezegd, piepklein. Ze drukt op de bel.

Er doet helaas niemand open. Teleurgesteld loopt Miriam naar één van de ramen en kijkt en nieuwsgierig doorheen.

Hmm, er staan wel meubeltjes in. Vreemd hoor! Dan loopt ze naar de voordeur en trekt de klink omlaag. Hè, wat gek? Je doet je deur toch zeker wel op slot als je op pad gaat. Ach waarom dan? Wie gaat er hier nou inbreken?!

Het ziet er best netjes uit, en alles lijkt ook zo nieuw. Niets mis mee. Alhoewel, ik zou er niet willen wonen. Doe mij maar de villa van Paris Hilton, of wie dan ook!

Miriam loopt naar de minibar. Bovenop ligt een klein verfrommelt briefje. Nieuwsgierig vouwt Miriam hem open. Hè, wat is dit?

Hallo Miriam,

Welkom in je nieuwe

huis. Sorry voor de

meubeltjes maar

meer konden we ons

niet veroorloven. Je

zal je wel afvragen

wat je hier te zoeken

hebt. Laat ik het kort

en simpel houden: Jij

bent het begin van 10

generaties. Succes

ermee! Oh ja, voor ik

het vergeet te

zeggen: In de

boekenkast vind je

waarschijnlijk wat

meer informatie over

de 10G. Challenge.

Met vriendelijke

groeten,

Miriam gaat op het toilet zitten, want ze moest al de hele tijd zo nodig!

‘Dit is toch te gek voor woorden?! Eerst wordt je tegen je wil in ontvoerd, dan wordt je gedumpt in een verlaten gebied, en nu moet je ook nog ‘even’ 10generaties gaan stichten? Wie denken ze dat ik ben?! Sinterklaas?’

Dan hoort ze een vrolijk gefluit. LEVEN! Schiet er door Miriam’s hoofd. Ze rent naar buiten

Ze rent naar buiten om te kijken wie er langs komt. Het is de postbode. Ze schudden elkaar de hand. ‘Amalia Jansen, de postbode.’‘Miriam Rozengeuren, aangenaam kennis te maken.’‘Insgelijks.’

‘Zeg, kom jij hier elke dag?’ vraagt Miriam vol bewondering.

Amalia knikt. ‘Jep! En wat brengt u hier zo?’‘Nou, dat is een vreemd maar lang verhaal. Laten we het erop houden dat er tien generaties moeten gaan komen, en ik ben er het begin van.’

‘Nou, dat is me nogal wat!’ zegt Amalia. ‘Zeg ik moet helaas weer verder, maar uh.. succes ermee!’‘Ja bedankt.’

Het gesprek met Amalia stelt Miriam gerust dat er in elk geval leven is in deze rare wereld. En het helpt haar eraan herinneren dat ze nog in de boekenkast wilde gaan kijken.

De rest van de ochtend brengt ze door met het lezen van informatie over de 10g challenge. Ze begint er steeds meer van te begrijpen.

De tien generatie challenge is een challenge waar je van het één op andere moment in kan zitten. Als Sim heb je geen keus. Je krijgt een klein huisje aangeboden met een beetje budget.

Dan is het aan jou geld te verdienen, een leuke man op te sporen, en kinderen te krijgen. Pff, daar was ze nog niet aan toe. Alhoewel, dat verhaal over een leuke man ziet ze wel zitten.

Ze moet eerst maar eens een baan gaan zoeken. Ze ruimt haar boeken op, en merkt niet dat er iemand is langs geweest met wel een heel bijzonder pakketje.

Als ze naar buiten gaat om de krant te pakken ziet ze het leuk ingepakte cadeautje meteen staan. Ze kijkt in de verte of ze iemand ziet.

Ja, daar loopt wel iemand. Dan rent ze de man achterna. ‘Hé! Wacht even! Meneer, is dit van u? Hé!’ De man zet het ook op rennen en verdwijnt uit het zicht.

Dan richt ze haar gedachten weer op het cadeautje. Nieuwsgierig maakt ze het open. Huh? Een nieuwe computer! Waar had ik dat aan te danken? Nou, ja… altijd mooi meegenomen.

Een poosje later gaat de bel. Miriam loopt naar buiten. Voor haar staat een bejaarde vrouw die de hand uitsteekt. Miriam schudt hem en glimlacht vriendelijk. ‘Hallo, mijn naam is Trudy van de plaatselijke tuinvereniging. Als we jou tuin mogen inspecteren kun je misschien lid worden van de vereniging.’

‘Lijkt me leuk, Trudy. Maar ik heb geen eens een tuin!’‘Dan maak je er toch één! Zo moeilijk kan het niet zijn.’ Trudy haalt een envelop uit haar zak en overhandigd hem aan Miriam. ‘Alsjeblieft, hier zit een brochure in over onze tuinvereniging, en er zitten wat tomantenzaadjes bij. Dan kan je meteen aan je tuintje beginnen!’

‘Nee, nee, nee mevrouw. Vriendelijk bedankt, maar ik heb niet zulke groene vingers.’Trudy haalt haar neus op. ‘Puh, stelletje luie Sims!’

‘Nou ja! Waar slaat dat nou weer op?’‘Op je luiheid. Jullie denken altijd dat jullie het druk hebben, maar jullie zitten gewoon op je luie kont niets te doen.’ Puh! Ze moest eens weten, denkt Miriam. Maar ze houdt zich in.

‘Nogmaals vriendelijk bedankt mevrouw, maar ik heb geen interesse. Tot ziens.’ En ze loopt haar huisje binnen.

Ze heeft best wel trek gekregen en kijkt in de koelkast of ze iets eetbaars kan vinden. Ze pakt een stuk brood en besmeert één stukje met pindakaas.

Wat denkt die Trudy wel niet, denkt Miriam geïrriteerd.

Ze gaat op de stoel zitten en geniet van haar boterham met pindakaas.

Hoe vind ik nou een leuke man, waar ik van houden kan, in een gebied zoals dit. Een verlaten uitgestorven…

Dan gaat de bel. Alweer?! Zo verlaten is het hier dus toch niet.

Achteraf gezien had Miriam best wat broodjes bij mogen smeren want er staat bezoek op de stoep.

Miriam loopt naar buiten. Zou het weer iemand zijn van zo’’n stomme vereniging? Misschien wel van de architectenvereniging. Nou dan kunnen ze ophoepelen, want er is hier niets bijzonders. Ze woont in een vierkante doos! Of iets soortgelijks…

‘Hallo! Ik ben Wilbert, en dat is Wanda. Wij komen jou even bezoeken. Want zo’n mooie meid als jij kun je niet alleen laten zitten.’

‘Ik… een mooie meid? Nou vriendelijk bedankt.’

Wat een interesse, denkt Miriam. Ze valt wel op types als Wilbert, maar toch… hij is wel heel enthousiast.

Dan ziet ze nog iemand haar kant oplopen. Ze gaat naar de man toe. ‘Hallo, ik ben Miriam. Wat brengt jou hier?’‘Mijn naam is Bruce Rozenboom. Ik eh.. Ik was aan het wandelen met de hond, maar ik ben hem kwijtgeraakt.’‘Welke hond loopt er nou weg? Volgens mij had hij een heel lief baasje!’ flirt Miriam.

‘Haha, misschien wel, ja. Maar ik heb hem de laatste tijd wel erg verwaarloosd.’ bloost Bruce. ‘Joh, ik wist helemaal niet dat hier mensen woonden.’ zegt hij dan.‘Oh, ik ben hier gisteren uit de lucht komen vallen. Vreemd verhaal, vertel ik je nog wel.’ grinnikt Miriam.Bruce haalt zijn wenkbrauwen op. Wat een fantasie heeft dat meisje.

Miriam heeft wel enige gevoelens voor Bruce. Ze zouden zomaar hele goede vrienden kunnen worden.

Dan denkt ze aan de 10generatie challenge. Daar heeft ze immers een man voor nodig. Wilbert is geen geschikte kandidaat maar Bruce kan er wel mee door.

Als hij dan maar niet de kinderen net als zijn hond behandeld, denkt Miriam lachend.

‘Is er iets?’ vraagt Bruce. Miriam schudt haar hoofd. ‘Nee, hoor. Ik zat even te denken of ik je hond had gezien. Als ik hem zie zal ik je bellen. Wat is je nummer?’

Bruce en Miriam wisselen hun telefoonnummers uit. Zo, denkt Miriam. Dat was een goed excuus zijn nummer te vragen.

Na nog een goed balletje te hebben overgegooid nemen Bruce en Miriam afscheid. Wilbert en Wanda zijn dan al vertrokken. Oeps, denkt Miriam, ik heb helemaal geen praatje met Wanda gemaakt, en ze komen van zo ver speciaal voor mij!

Bruce omhelsd Miriam stevig. ‘Bel je me snel?’ fluistert Bruce in haar oor.‘Beloofd.’

Dan is het tijd voor de huishoudelijke klusjes. Want onddanks dat het een klein huisje is, en er maar één persoon woont, wordt het toch snel vies, en dat is niet de bedoeling.

Ook slaat Miriam de douche deze middag niet over, en het is ook alweer hoogste tijd om de blaas te legen.

De tijd vliegt en dan is het alweer donker buiten.

Miriam zit op de stoel haar avondmaal te drinken. Het smaakt haar niet, zo te zien. Tegen haar wil in gooit ze het blikje in één keer achterover.

Ik hoop dat ik mijn kinderen betetere maaltijden kan voorschotelen, denkt Miriam.

Dan ziet ze de krant liggen. Oh, shit! Denkt Miriam. Ik moet nog een baan zoeken!

Snel bekijkt ze de facturen. In de beveilig is een goedverdiende baan vrij. Die neem ik maar, denkt Miriam.

Er was ook een baan in het onderwijs, dat spreekt haar veel meer aan, maar dat verdiend helaas lang niet zo goed.

En dan is het hoogste tijd om te gaan slapen. Miriam kruipt haar bedje in, maar laat haar nachtlampje aan staan. Ze is bang in het donker…

Wordt vervolgd.