10G. Rozengeu

renHoofdstuk 1.1

Het is nog vroeg in de ochtend als Miriam opstaat. Ze pakt een leeg boek uit de boekenkast en begint te schrijven. Ze denkt aan de dingen die ze hier allemaal heeft, en ook aan de dingen waar ze voor wil gaan sparen. Een televisie bijvoorbeeld!

Ook schrijft ze over haar levenswens: Een gouden bruiloft vieren. Gewoon van iemand houden, en vooreeuwig samen zijn. Samen oud worden, samen gelukkig zijn.

Dan bergt ze haar dagboek op en gaat op de wc zitten. Een nieuwe dag, een nieuwe lach, en tijd voor nieuwe dingen, dat is haar motto.

Ze frist zichzelf even op onder de douche en daarna maakt ze een lekker ontbijtje voor zichzelf klaar.

Ze geniet van haar bordje havermout. Heerlijk, denkt Miriam.

Plotseling gaat de deurbel. Miriam snapt nog steeds niet dat er zoveel belangstelling is voor dit kleine huisje.

Miriam legt haar kommetje weg en loopt naar buiten toe. Een oude vrouw, gekleed in een oranje gewaad staat voor haar neus.

‘Goedemorgen liefje. Ik ben de koppelende zigeunerin. Als je je eenzaam voelt, kan ik je koppelen met een leuke man of vrouw, maar daar moet je wel wat voor over hebben.’

‘Wil je dat ik een leuke jongen voor je uitzoek?’ Miriam kijkt de vrouw verbaasd aan. ‘Euh…’ begint ze‘Ik begrijp wat je voelt. Je kan het vast nog niet geloven, dat ik jou prins op het witte paard in één keer naar hier kan halen, maar het is echt waar liefje. Ik heb alleen maar heel veel geld van je nodig. Maar dat heb je ervoor over, geloof me. Je krijgt geen spijt!’

‘Jij droomt er toch ook van oud te worden met je ware liefde? Nou, dan kan ik wat voor je betekenen, liefje.’‘’Mevrouw, stop alstublieft. Ik denk dat ik mijn ware liefde misschien al wel gevonden heb!’ roept Miriam geïrriteerd.

‘Echt waar, liefje? Eerlijk waar?’Miriam knikt. ‘Euh, ja.’‘Dat is geweldig, liefje!’ roept de vrouw enthousiast. ‘Zeg alstubieft geen liefje. Mijn naam is Miriam.’‘Aangenaam kennis te maken, Miriam. Ik ben Christa Appelboom.’‘Insgelijks Christa.’

‘Wie is de kanjer waar je het zojuist over had, lie… euh… sorry, Miriam.’Miriam glimlacht. ‘Gaat dat u soms iets aan?’ Een ondeugende blik verschijnt in haar gezicht.‘Hm, misschien ken ik hem..’‘Oké, zijn naam is Bruce.’‘Ga verder…’ mompelt Christa.‘Bruce Rozenboom. Hij heeft een hond, en euh…’ Miriam zwijgt. ‘Meer weet ik niet, eigenlijk.’

‘Dat bedoel ik! Je moet oppassen, Miriam. Ze bedriegen je! Wees voorzichtig, en zijn kapers op de kust, er zitten adders onder het gras!’ Miriam proest het uit. Dan kijkt ze recht in de serieuze ogen van Christa, waardoor ze nog meer moet lachen. ‘U meent het toch zeker niet?’ hikt ze.Christa knikt. ‘Ik meen het wel. En nu moet ik gaan. Pas goed op jezelf Miriam.’

Verbaasd, maar wel erg vermaakt blijft Miriam achter. De vrouw loopt weg en verdwijnt in het niets.

Gekke vrouw hoor, denkt Miriam. Maar tegelijkertijd beseft ze zich dat ze Bruce eigenlijk helemaal niet zo goed kent. Misschien moet ze eens wat met hem afspreken en hem wat vaker bellen?

Zal ze anders nu gaan bellen? Of is dat te opdringerig? Hm, even vragen of zijn hond al terecht is, is natuurlijk een goed excuus.

En dus loopt Miriam naar binnen en toetst het telefoonnummer van Bruce in op de telefoon.

De telefoon gaat zes keer over en net als Miriam wilt gaan ophangen neemt Bruce op. ‘Hé Bruce, ik dacht dat je er niet was.’‘…’‘Haha, dat is waar ook.’‘…’‘Is je hond eigenlijk al terecht?’‘…’‘Aah, dat is fijn!’

Ze kletsen elkaar een half uur lang de oren van de kop. Maar Miriam vind het fijn om met Bruce te kunnen praten, maar denkt Bruce er ook zo over?

Dan denkt ze aan haar baan. Daar moet ze nog even voor gaan trainen. ‘Hé Bruce, ik moet hangen.’‘…’‘Ja, natuurlijk! Ik bel je nog wel.’‘…’

Hoorde ze dat nou goed, vraagt Miriam zich af als ze naar buiten loopt. Zei hij wat ze dacht dat hij zei? Ze hing net te vroeg op, SHIT!

Waarom liet ze hem niet ophangen? Nou twijfelt ze weer!

Miriam besluit het van zich af te zetten en zich te concentreren op het touwtjespringen, maar dat gaat helaas niet zo makelijk.

Gelukkig heeft ze, een uur en een regenbui verder, haar punt voor lichaam toch binnen gesleept!

Als ze naar binnen wil gaan komt ze een postbode tegen. Hij bezorgd Miriam de rekeningen, en aangezien ze die afschuwelijk vind knoopt ze maar geen praatje aan met de jongeman.

Hoeveel zou hij er nu weer in hebben gestopt, vraagt Miriam zich af als ze de postbode een envelop de brievenbus in ziet proppen.

‘Ja, ik weet het. Mijn brievenbus is propvol.’ moppert Miriam terwijl ze door het raam de gebruinde jongen bestudeerd.

De rest van de dag brengt ze eigenlijk door met dezelfde bezigheid als de afgelopen dagen: opruimen.

Het is niet het leukste klusje, maar het moet toch gebeuren!

Natuurlijk slaat ze de douche niet over, want ze heeft zich hard uit de naad gewerkt met het touwtjespringen van vanmiddag.

Tegen de avond komt haar carpool aan. Toeterend stopt hij voor haar voordeur.

Hollend komt Miriam naar buiten. ‘Sorry, meneer!’ roept ze beschamend. Als ze opzij kijkt ziet ze tot haar schrik dat de chauffeur een mevrouw is! ‘Oh, het spijt me!’

De rest van de reis zwijgt de chauffeuse en Miriam doet gezellig met haar mee.

Dolblij met haar welverdiende promotie gaat ze naar binnen. Ze moet morgen weer vroeg uit de veren!

Ze trekt haar pyjama aan en stapt in bed. Ook deze nacht blijft het lampje aan. De wereld is zo griezelig als alles donker is!

En ja, zoals gedacht begint de morgen vroeg. Uitgerust stapt Miriam uit bed, trekt haar werkkleding aan en wandelt naar buiten.

Ze proeft gelijk een hapje van de voordelen van promotie maken. Fluitend stapt ze in de nieuwe wagen, en gelukkig met een nieuwe chauff, eh.. Chauffeur.

Op haar eerste werkdag bij haar nieuwe werkgever kwam ze gelijk voor een moeilijke beslissing te staan. Ze nam de keuze die haar het verstandigst leek.

Maar helaas, Miriam nam de verkeerde keuze. De bonus die ze gister had verdiend kon ze meteen weer inleveren, niet omdat ze niet goed haar best deed, maar omdat haar computer was gestolen!

Teleurgesteld, en best wel vermoeid komt Miriam thuis. Wat een pech!

Voor haar huis staat een vriendelijke jongen aan te bellen. Miriam loopt naar hem toe.

‘Hoi! Jij woont hier zeker?’ vraagt hij vriendelijk.‘Ja, dat klopt. Ik was aan het werk. Maar het was een lange nacht, dus als je het niet erg vind ga ik maar eens slapen.’

‘Oh, oke! Ik kom een andere keer wel weer eens langs.’ zegt de jongen. Hij glimlacht, maar Miriam merkt dat hij wel degelijk teleurgesteld is.‘Lijkt me leuk.’

Miriam neemt afscheid van de jongen en kruipt onder de warme dekens van haar bed. ‘Enkele reis naar Dromenland alstublieft.’ mompelt Miriam een beetje slaperig.

Ze slaapt niet lang. Na een uurtje of twee wordt ze gewekt door de telefoon. Miriam stapt haar bed uit. Ze is heerlijk uitgerust, en blij dat ze even heeft getukt.

Wie zou het zijn? vraagt Miriam zich af. Stiekem hoopt ze op Bruce..

‘Met Miriam Rozengeuren.’ zegt ze een beetje slaperig.‘…’‘Oh, hoi Christa.’

Christa wilde even weten hoe het ging tussen haar en Bruce. ‘Ik heb hem gebeld, maar we hebben elkaar nog niet gezien.’‘…’‘Fijn Christa, bedankt.’

Christa en Miriam hangen op. Wat moet die vrouw toch van me? En hoe komt ze aan mijn nummer? Met al die vragen in haar hoofd doet ze wat klusjes in haar huisje.

Rond kwart voor zeven belt ze Bruce op. Zomaar ineens! Ze heeft zin om uit te gaan, en van haar collega hoorde ze dat het koopavond is op woensdag. Ze toetst zijn nummer in en drukt op bellen.

‘Hoi Bruce! Ik wilde graag naar een winkel in Blauwwater, heb je zin om met me mee te gaan?’Het pakt allemaal goed uit want Bruce heeft er hartstikke veel zin in. Hij wilde er zelf ook wel even tussenuit.

Miriam fatsoeneert zich even voor de spiegel en wacht dan op de taxi. Binnen tien minuten staat hij voor haar deur de toeteren.

Als ze aankomen bij ‘Maak me mooi’-kledingzaak, geeft ze Bruce een dikke knuffel. ‘Hoi Bruce. Wat leuk dat je er bent!’‘Wat leuk dat jij me hebt uitgenodigd!’ roept Bruce enthousiast.

‘Haha, dat doen vrienden toch?’ lacht Miriam. Bruce knipoogt naar haar, en Miriam merkt dat ze begint te blozen.

Er wordt stevig geshopt, maar Miriam haar beurs is maar ligt, en dat weet ze maar al te goed.

‘Die zou je geweldig staan!’ zegt Bruce. ‘Kleurt prachtig bij je haar!’‘Denk je?’ vraagt Miriam blozend. Bruce knikt. ‘Zeker weten!’

Dan kijkt Miriam naar de prijs. Heb je gezien wat die kost?

‘Zoveel geld heb ik helemaal niet!’ Miriam haalt een haar uit haar gezicht.‘Maar ik wel!’ Er verschijnt een glimlachje op Bruce zijn gezicht. ‘Ik koop ‘m voor je.’‘Meen je dat?!’ Miriam vliegt Bruce om de hals. ‘Super dank je wel! Maar ik ga hem eerst passen, hoor. Straks zit hij helemaal niet goed.’

Onzeker stapt ze het pashokje uit. Zou hij mooi staan? Ze loopt naar de spiegel. Wauw! Bruce heeft gelijk. Miriam glimlacht, hij heeft nog smaak ook!

Ze bekijkt zichzelf eens goed in de spiegel. Waanzinnig jurkje, dat wel… maar dit kan ze Bruce toch niet laten betalen? Zal ze zeggen dat het een maatje te klein is?

Miriam kleed zich om en loopt met de kleding naar Bruce toe. ‘Hij zat niet zo mooi.’ mompelt ze. Zou hij het geloven? ‘Nou, dan houdt het op.’ zegt Bruce teleurgesteld.

Oh, wat heeft ze gedaan! Hij wilde haar zo graag een plezier doen. En nu ze gezegd heeft dat hij te klein was vind hij haar misschien wel dik!

De uren verstrijken, en tot nu toe hebben Bruce en Miriam het hartstikke gezellig. Miriam heeft haar gedachten even opzij gezet en besloten te gaan genieten van de avond.

‘Hé, Bruce! Is dit niet wat voor jou?’ roept Miriam die in de mannenkleding zat te sneupen. Bruce komt naar haar toelopen. ‘Leuk!’ roept Bruce. Hij pakt het aan en loopt naar de pashokjes.

Bruce vind zijn kleding erg leuk, en aangezien Miriam het voor hem heeft uitgezocht koopt hij het maar al te graag.

Miriam laat het er ook niet bijzitten. Ze pakt wat kleding van de rekken en loopt naar de pashokjes. Bruce zit stiekem mee te kijken en fluit af en toe naar Miriam.

Het is geslaagde avond. Bruce en Miriam lopen allebei naar de kassa om af te rekenen. Het valt Miriam allemaal mee, de prijzen dan. Ze heeft veel te veel gekocht!

Buiten pakt Bruce Miriam beet. ‘Het was geweldig met jou, schatje.’‘Dat moeten we vaker doen, vind je niet?’ fluistert Miriam. ‘Veel vaker.’ antwoordt Bruce.

Dan geeft Bruce haar een zoen op haar lippen. ‘Zie ik je snel?’ vraagt Miriam.‘Zo snel als mogelijk!’

Dan stapt Miriam in de taxi. Bruce moest nog ergens heen, dus ging Miriam maar vast alleen. Ze heeft het nog nooit zo leuk gehad met iemand!

Wordt vervolgd