UPDATE 1 .8 & 1 .9

10G. Rozengeure

n

Het is avond. Er is weer een dag voorbij gegaan. Miriam heeft heel de dag met Ruben gespeeld en aan haar vaardigheden gewerkt. Ze heeft al vier punten voor koken, twee voor lichaam, en dankzij het schoonmaken van de badkamer een punt voor schoonmaken.

Miriam kijkt op als ze Ruben hoort brabbelen. Over twee dagen groeit hij al op! De tijd gaat snel, dat wist ze wel, maar zó snel!

Ze kan niet geloven dat haar kleine Ruben straks al een grote peuter wordt! Aan de ene kant vind ze dat geweldig, maar aan de andere kant… het is een moeilijke leeftijd, en er zullen veel dagen komen waarop Miriam vermoeid onder de dekens kruipt.

En vanmiddag had ze ook al een ongelukje op de wc… Ze weet het niet zo goed.

‘Lieverd, je zit al de hele dag in die boeken gedoken. Word je niet kriegel van al die lettertjes?’Miriam antwoord afwezig van nee en leest geboeid verder.

‘Miriam, luister je wel naar me?’ roept Bruce die Miriam’s aandacht wil. Er verschijnt een ondeugend lachje op zijn gezicht. Hij pakt het boek uit haar handen. ‘Hé! Wat doe je?’ roept Miriam verafschuwd.

‘Waarom laat je me niet lekker even lezen?’ vraagt Miriam beledigd. ‘Omdat ik ook wat aandacht van je wil…’ grinnikt Bruce.

‘We hebben het nog steeds niet over de bruiloft gehad.’ begint Bruce.‘Weet je, Bruce. Ik hou van je, dat weet je toch?’ zegt Miriam enkel.

‘Ja natuurlijk weet ik dat! En ik hou ook van jou!’ roept Bruce. Hij drukt haar een vluchtige kus op haar lippen. ‘Als je van me houd, dan is dat toch genoeg? Waarom zouden we zo snel moeten trouwen?’

‘Maar het is je levenswens, lieverd!’ roept Bruce verbaasd.‘Weet ik, maar ik ben van gedachten veranderd. Want soms moet je jezelf op de tweede plaats zetten, en Ruben staat nu op de eerste plaats. Hij moet eerst ouder zijn.’

‘Misschien heb je gelijk.’ antwoord Bruce. ‘Maar ik denk toch…’‘Nee, Bruce. We doen het zo. Ik weet wat je wil gaan zeggen: je wil dat ik gelukkig ben. Maar ik ben gelukkig als dat kleine ventje van ons gelukkig opgroeit. En tot die tijd…’ Bruce begint haar heftig te zoenen.

Maar Miriam is moe en dus kruipen ze onder de warme dekens. Bruce kruipt tegen Miriam aan. ‘Morgen praten we verder…’ fluistert Bruce. Maar Miriam heeft het niet verstaan.

Miriam en Bruce liggen op hun bed. Ruben had hun al vroeg wakker gemaakt, maar nu lag hij lekker te slapen en hadden ze tijd voor elkaar.‘Ik heb zitten denken…’ begint Miriam. ‘Zou het niet leuk zijn voor Ruben als hij een broertje of zusje zou krijgen?’

‘Dat is nou precies waarmee ik in mijn hoofd zat.’ grijnst Bruce. Hij geeft Miriam een kus.

Het is dan wel vroeg, maar het feestje kan voor Miriam en Bruce niet vroeg genoeg beginnen!

Ze hebben nog even een uurtje liggen slapen, maar dan moeten ze er ook echt uit want Ruben krijst om aandacht en Bruce moet naar zijn werk.

Miriam schiet spontaan in de lach als ze Bruce zijn nieuwe werkkleding ziet. Als clown loopt hij door de slaapkamer. Miriam springt hem in de armen. ‘Fijne dag, clowntje.’ zegt ze lachend.

Bruce stapt de carpool in en begroet de chauffeuse. Hij had het ongelukje van Miriam al vaak voorbij horen komen tijdens zijn vele ritjes naar zijn werk, en vanaf de dag dat hij dat hoorde keek hij altijd goed of er een man of vrouw achter het stuur zat.

[Bruce had vandaag een kieskans, maar hij koos voor het ballonbeestje en daarmee verdiende hij een punt voor charisma verdient.]

Miriam zucht. Ze heeft echt geen leuke kleding, en straks al Ruben opgroeit moet hij ook fatsoenlijke kleding dragen. En ze wil nog zo graag iets voor zijn verjaardag kopen. Duidelijker kan niet, Miriam moet winkelen.

Miriam maakt een lekkere tosti voor zichzelf klaar. Lee begint wat onaardig tegen haar te blaffen, die heeft de laatste dagen veel te weinig aandacht van haar gehad.

Ze eet haar tosti. Als ze nou een kindermeisje belt, en daarna met Lee even naar de kledingwinkel gaat, dat is toch wel een aardig plannetje?

Dan zet Ruben voor de derde keer die dag een keel op. Miriam loopt naar haar zoontje toe en gooit hem in de lucht. Ze ruikt de vieze lucht die van hem af komt. ‘Het is tijd om in badje te gaan.’

En dat bevalt Ruben maar al te goed. Ruben is een echte waterrat, dat weet Miriam nu al!

Dan rinkelt de telefoon. Gehaast legt Miriam Bruce in zijn wiegje. Ze neemt de telefoon op.

Het is Milan. Ze spreken nog het één en ander af over hun afspraakje van zondag. Marjolein is erg ziek geworden maar ze willen het eerst nog even aanzien voordat ze het definitief afzeggen. Dat begrijpt Miriam natuurlijk.

Miriam belt daarna gelijk een kindermeisje en een taxi, want ze wilde immers gaan winkelen. ‘Och, het is nog een baby. Er hoeft niet veel te gebeuren. Het gaat mij er meer om dat als er wat gebeurt er iemand voor hem is.’

Het kindermeisje kon meteen al langskomen, en daar was Miriam hartstikke blij mee want ze wil natuurlijk het allerbeste voor haar kleine ventje.

Niet veel later arriveert Karen Gast al. Zij zal de komende tijd op Ruben gaan passen.

Miriam loopt naar haar toe en verteld enthousiast over hoe een makkelijke baby Bruce is. Maar dan moet ze echt gaan.

Eerst wilde Miriam naar de speelgoedwinkel, maar die was tot haar grote verbazing gesloten! Op een zaterdag! Gelukkig verkochten ze bij de kledingwinkel waar Miriam graag zaken doet, wél cadeautjes.

Ze koopt gelijk een nieuwe outfit voor als ze straks weer met een bolle buik door het huis mag hobbelen, en dan loopt ze naar de kassa op af te rekenen.

Als ze weer thuis komt stapt Bruce net de carpool uit. ‘Lieverd!’ roept Miriam. Ze springt Bruce opnieuw in de armen.‘Hoe was het?’ vraagt ze nieuwsgierig.‘Goed hoor, ik heb een charismapunt verdient met een kieskans.’ vertelt Bruce. ‘Gefeliciteerd!’

Een paar uurtjes later…

Die avond legt Miriam Bruce in zijn wiegje. Ze hoort buiten een ratelende auto de straat inrijden. Verbaasd kijkt Miriam naar buiten. ‘Wat krijgen we nou?’ vraagt ze geschrokken aan niemand in het bijzonder.

Een griezelige man stapt uit het busje en haalt een lichtgevend geweer tevoorschijn. Miriam deinst geschrokken op zij.

De man kijkt zoekend om zich heen en komt tot het besluit om het hondenhok te nemen. Hij loopt er naar toe en schopt de container omver. Dan gebruikt hij zijn geweer. Er klinkt een harde plof en plotseling is het hondenhok verdwenen.

Miriam hoort de man bulderen van het lachen, maar zij staat met knikkende knieën bij Ruben in de slaapkamer waar ze alles ziet van wat er zich buiten afspeelt.

De maan schijnt een helder licht op het kavel en ze ziet hoe de man richting de trap loopt. Miriam draait de deur van de slaapkamer op slot, uit angst dat hij naar haar toe komt. Maar de man gebruikt opnieuw zijn pistool en dan verdwijnt er na het hondenhok een buitenstoel.

Opgelucht haalt Miriam adem als de man weer in zijn wagen stapt en de motor start. Tien minuten blijft ze onbewegelijk staan, maar als ze er zeker van is dat de man nergens meer op kan duiken gaat ze verder met waar ze meebezig was.

Bruce ligt al in zijn bed en als Miriam Ruben heeft ingestopt kruipt zij er zelf ook naast. Ze heeft de deuren op extra goed gecontroleerd zodat ze zeker wist dat alles potdicht zat, maar nog steeds kon ze niet rustig slapen.

De volgende morgen…

De volgende dag wordt Miriam met een misselijk gevoel wakker. Het bed naast haar is al leeg. Dan gebeurt er iets wat Miriam niet verwacht, niet zo snel in elk geval. Haar buik groeit!

‘Bruce kom snel!’ schreeuwt ze naar boven. Bruce komt gelijk aanhollen. Hij stormt de kamer binnen. ‘Wat is er?!’ roept hij verschrikt.

Dan ziet hij Miriam haar bolle buik. ‘Je bent zwanger!’ roept hij verrast. Hij pakt haar beet en kust haar van boven tot onder. ‘Niet te geloven!’

Bruce zoent haar op haar lippen. ‘Ik ben zo gelukkig!’ fluistert Bruce. Miriam glimlacht zoals je alleen kan glimlachen als je weet dat je moeder word. Ze kan niet wachten haar tweede kindje in haar armen te houden.

Terwijl Bruce zich omkleed haalt Miriam kleding uit de lade die ze aan doet nadat ze een warme douche heeft genomen.

En dat doet ze dan ook. Als zij onder de douche staat komt Bruce de badkamer binnen. Hij meld haar dat hij naar zijn werk vertrekt. ‘Ruben heeft nog niet gegeten.’ roept hij erachter aan.

Miriam trekt haar kleren aan en loopt naar Bruce zijn bedje om hem te voeren. ‘Goedemorgen zonnestraaltje!’ roept ze vrolijk.

Ze geeft Bruce zijn flesje en bedenkt wat ze vandaag gaat doen.

Plotseling krijgt ze een idee. Ze gaat achter de computer zitten en bekijkt de meubeltjes voor de kinderkamer van de baby die eraan ziet te komen.

Maar het uitzoeken van een kinderkamer blijkt toch zo makkelijk niet te zijn. Ze wil graag het geslacht weten van de baby, maar daar moet Bruce het natuurlijk ook mee eens zijn.

Dus belt Miriam naar Bruce zijn werk om te vragen hoe hij daarover denkt. Bruce heeft er geen enkel probleem mee. Hij kan binnen een uurtje thuis zijn dus Miriam kan gelijk Marjolein bellen.

En dat doet ze dan ook! ‘Hé Marjolein! Met mij! Zeg heb jij een gaatje vrij in je gyneacologe-agenda?’‘Ben je zwanger?!’ tettert Marjolein vol ongeloof door de telefoon. Miriam glimlacht en vertelt haar een heel verhaal.

Een uurtje later staat ze bij de deur. Het kindermeisje is gearriveerd en ze ziet Bruce ook aankomen rijden.

Ze babbelt eventjes met Karen Gast maar hoort achter haar een auto aankomen rijden. ‘Ik moet gaan.’ zucht ze vermoeid. Karen knikt begrijpelijk en zwaait haar vrolijk uit.

Miriam stapt in en geeft een knikje aan Bruce dat ze kunnen vertrekken. Bruce had de auto nog aan staan, en rijd in één keer met een soepel bochtje de straat uit.

Ze komen aan bij het huis van Marjolein en Milan. Miriam stapt uit en loopt achter Bruce aan de veranda op. ‘Doen we hier wel goed aan?’ fluistert ze. Bruce knikt en zoent haar.

Dan doet Marjolein open. ‘Wauw, jij straalt!’ glimlacht ze naar Miriam. ‘Het is ook fantastisch om weer zwanger te zijn.’ Ze geeft Marjolein drie zoenen op de wangen.

‘Jij ook gefeliciteerd met de kleine op komst!’ zegt Marjolein tegen Bruce. ‘Ja, en jij met de verjaardag van Daan en Evi. Waar zijn ze eigenlijk?’

‘Och, die zijn met Milan mee naar mijn ouders. Ik wilde vandaag gaan werken en daar wilde ik de kinderen niet bij hebben.’ zegt Marjolein.Bruce en Miriam knikken begrijpend. ‘Je hebt helemaal gelijk!’ mompelen ze.

Miriam, Marjolein en Bruce lopen de huiskamer binnen. ‘Let niet op de rommel!’ mompelt Marjolein die richting de trap naar de kelder en tevens haar kantoor loopt.

‘Ik ben van plan dit op te geven.’ zegt Marjolein dan abrupt.‘Oh ja? Waarom?’ vraagt Miriam geschrokken. ‘Milan en ik willen graag verhuizen en de kans dat we weer iets moois als dit vinden is erg klein. En daarbij wil ik meer aandacht aan de kinderen besteden.’ vertelt Marjolein.

‘Ja, dat is volkomen waar. Maar dit is toch je lust en je leven?’ vraagt Miriam die zich inmiddels aan het omkleden is.

‘Ja, dat is wel zo.’ zegt Marjolein. ‘Alhoewel…’Het blijft even stil. ‘Kinderen en baby’s zijn mijn lust en mijn leven. En die heb ik nu. Ik wil mezelf op hun richten.’

‘Dan is dit vast een goede keuze.’ zegt Bruce die nog niet veel gezegd heeft. Marjolein knikt dankbaar.

Dan komt Miriam in haar ondergoed de kleedruimte uit lopen. ‘Zo, ik ben klaar.’Marjolein komt naar haar toe lopen en bekijkt haar bolle buik. ‘Laten we maar gaan kijken dan.’

De middag verloopt prima. ‘Jullie willen echt weten wat het word?’ vraagt Marjolein aan hun. Ze knikken beidde gespannen.

‘Wel, ik kan jullie met veel plezier mededelen dat Miriam een kerngezonde meid op met zich mee draagt.’ glundert Marjolein.

‘Fantastisch!’ is het enige dat ze kunnen uitbrengen. ‘Geweldig!’

Miriam staat op en omhelst Bruce. ‘Ruben krijgt een zusje.’ fluistert Bruce in haar oren.Miriam kan haar geluk niet op!

‘Gefeliciteerd!’ roept Marjolein. Ze is ook opgestaan. ‘Ik denk dat de bevalling er aan ziet te komen, dus bereid je maar voor.’ grinnikt ze.

‘Een meisje…’ mompelt Miriam, en ze droomt even weg in haar gedachten. Ze wrijft over haar dikke buik.

Dan rinkelt de telefoon. Marjolein loopt er naar toe en neemt op. ‘Goedemiddag met Marjolein Moraal, kan ik u helpen?’‘…’‘Oh, hoi mam!’‘…’‘Iets ernstigs?’ Marjolein verbleekt.‘…’‘Is er iets met Daan en Evi?!’

Miriam en Bruce kijken elkaar geschrokken aan. Binnen twee minuten is Marjolein uitgesproken en hangt op. ‘Er is iets aan de hand…’ snikt ze.‘Ís er iets met de tweeling?’ vraagt Miriam geschrokken.Marjolein schud haar hoofd.‘Wat is er dan?’

‘Ik weet het niet! Ik ga er gelijk heen!’ snikt Marjolein. Bruce loopt naar haar toe om haar te troosten en Miriam kleed zich snel om.

‘Red je het wel?’ vraagt Miriam als ze op het punt staat te vertrekken. Marjolein knikt dankbaar. ‘Fijn dat je meeleeft, maar dat is nergens voor nodig.’ zegt ze. Het klinkt een beetje bot, maar Miriam weet dat ze het zo niet bedoeld.

Met moeite neemt Miriam afscheid. Marjolein ziet er zo bedroefd uit, maar ze weet dat zij het zelf moet oplossen. Eerst moet ze maar eens naar haar moeder gaan om te horen wat er eigenlijk aan de hand is…

Die avond ijsbeert Miriam door de slaapkamer. ‘Wat zou er toch zijn?’ zegt ze steeds. ‘Waarom belt ze niet, waarom neemt ze de telefoon niet op?’ de vragen blijven maar komen en Miriam word helemaal gek van zichzelf.

‘Je moet je niet zo druk maken, het komt vast wel goed. Ze belt morgen heus wel, en anders jij haar. Ga nou maar slapen, want dit is echt heel slecht voor jezelf.’ mompelt Bruce.

Miriam beseft dat hij gelijk heeft. Ze kruipt onder de dekens. ‘Welterusten.’ fluistert ze. Bruce knikt, legt zijn boek opzij en gaat ook slapen, maar hij zit er ook wel een beetje over in.

De volgende ochtend ontwaakt Miriam pas om tien uur. De zwangerschap verloopt moeizaam, en het gaat niet makelijker als ze zo strest. Het komt vast wel goed, denkt ze steeds. Maar ze hoopt dat Marjolein haar vandaag belt.

Miriam kleed zich om en gaat naar boven, want Ruben is niet om zijn slaapkamer. Ze loopt naar het wiegje toe en kijkt stralend naar haar kleine vriend. ‘Goedemorgen slaapkopje.’ zegt ze glimlachend.

‘Ben jij vandaag jarig?’ Bruce giert van het lachen als Miriam hem heel hoog de lucht in zwiert.

Als Miriam de fles aan Ruben wil geven werkt Ruben niet echt mee. Wanneer hij geeuwt schiet Miriam in de lach. ‘Zo, zo, jij kan wel goed gapen, ventje!’ glimlacht ze. ‘Kan jij ook zo goed je flesje drinken?’

Voor Ruben dat goed heeft begrepen zijn ze weer vijf minuten verder, maar uiteindelijk drinkt hij het flesje helemaal leeg: tot aan de laatste drup!

Miriam wast Ruben zoals elke dag in de wasbak. De geur van zeep verspreid zich door de hele badkamer.

Terwijl ze Ruben aan het wassen is vertelt Miriam over Evi en Daan, want die zijn vandaag ook jarig.

Aangezien Ruben zo ontzettend moe is stopt ze hem maar weer in zijn bedje. En net wanneer ze hem stil heeft gekregen rinkelt de telefoon.

‘Hé Marjolein!’ roept Miriam verrast. Vrolijk babbelt ze een half uur met Marjolein. Het gesprek gaat over koetjes en kalfjes. ‘Wat worden ze snel groot hè?’, en ‘Ik kan het niet geloven dat ze nu al moeten opgroeien!’ zijn zinnen die over en weer gaan.

‘En weet je Marjolein?’ roept Miriam enthousiast. ‘Ik ben alweer gegroeid!’ En opnieuw volgen een reeks van felicitaties elkaar op. Want Marjolein moet Miriam niet alleen met haar bolle buik feliciteren, maar ze moet haar natuurlijk ook met Ruben feliciteren. En andersom natuurlijk ook!

Uiteindelijk hangen ze op. Miriam is blij Marjolein weer even gesproken te hebben, en het is natuurlijk helemaal fijn om te horen dat ze weer beter is, en dat ze morgen gewoon langs kunnen komen.

Miriam maakt een ontbijtje voor zichzelf klaar op het maar al te vieze aanrecht. Daar moet ze snel wat aan doen!

En niet alleen het aanrecht is aan een schoonmaakbeurt toe, eigenlijk kan het hele huis wel een opfrissertje gebruiken.

En dus gaat Miriam na het ontbijt gelijk aan de slag. Ze begint maar eens met iets simpels: de afwas…

Dan is het aanrecht aan de beurt…

Het vuilnis moet langs de weg worden gezet…

En Lee wil ook de aandacht die hij verdient…

Maar behalve dat is hij ook toe aan een schone mand…

En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is moet ook de badkamer er aan geloven…

Het is niet gek als we Miriam aan het eind van de dag uitgeput op de bank zien liggen slapen…

En Bruce komt hartstikke op tijd voor de verjaardag van zijn zoon thuis. En met promotie! Deze dag kan niet meer stuk!

En dan komt Bruce tijd. Helemaal op tijd voor de verjaardag van zijn zoon. En het mooiste van alles is, hij heeft ook nog promotie gemaakt! Deze dag kan niet meer stuk.

Hij loopt naar zijn oude maatje en speelt eventjes met hem. Maar hij merkt dat de tijd dringt, en dus gaat hij naar binnen.

Hij trekt snel wat andere kleren aan, want hij voelt zich afschuwelijk in dat pak. Het weegt een ton, en je zweet er ontzettend in!

Hij loopt de trap op naar de keuken hoe hij vertederd toe kijkt hoe Miriam Ruben het eten aan het voeren is.

‘Ben ik te laat om de verjaardag van mijn zoontje te vieren?’ vraagt Bruce vrolijk. Miriam draait zich om en springt op hem af. ‘Lieverd! Eindelijk!’

‘Ruben wil echt niet eten en ik maak me eigenlijk een beetje zorgen. Vanmorgen dronk hij al geen melk, en nu spuugt hij zijn pap ook alle kanten op.’ Miriam wijst naar een vlek met voedsel ik haar jurkje.

‘Hij is ook nerveus! Hij gaat opgroeien! Weet je dan niet meer hoe fijn die tintelingen in je lichaam zijn als je mag opgroeien?’ stelt Bruce haar gerust.‘Weet je dan niet meer hoe spannend die dagen zijn, dat je weer een fase verder bent in je leven?’

Miriam haalt haar schouders op. Vreemd genoeg weet ze daar niets meer van. ‘Van mij kan je aannemen, dat morgen alles weer normaal is.’ zegt Bruce.

Op een tafeltje in de woonkamer staat een prachtige taart met vijf kaarsjes. Voorzichtig steekt Bruce ze aan.

‘Kijk eens naar papa!’ roept Miriam vrolijk naar Ruben. Hij kijkt verbaasd over Miriam haar arm mee naar haar vader. Hij staat enthousiast te zwaaien met rammelaars.

‘Papa, maakt lawaai hé?’ vraagt Miriam aan Ruben. Ruben begint er van te lachen.

Miriam kijkt naar haar zoontje. Nog een paar minuutjes en dan zal ze nooit meer naar dat lieve babygezichtje kijken. Gelukkig hebben ze foto’s gemaakt.

Dan richten ze zich tot de taart. Ruben weet zo te zien wat hem te doen staat want hij begint te sputteren.

Maar goed, daarvan gaan de kaarsjes niet uit en dus helpt Miriam Ruben een handje met blazen.

Miriam kust hem op zijn hoofd en fluistert hem wat aanmoedigingen in het oor. Dan gooit ze hem de lucht in.

Glittertjes gieren om Ruben heen en hij begint enthousiast te lachen.

En dan komt er een prachtige peuter omlaag vallen. Miriam kan het niet geloven, wat is het een knappe vent!

Ook Bruce staat vol verbazing toe te kijken hoe het kleine jongetje ineens veranderd in een iets minder klein jongetje.

En als een echt gezinnetje zitten ze op de woonkamer hun stuk taart te eten. Ruben krijgt een hapje slagroom wat hij oppeuzelt.

Tot de volgende keer!

Wordt vervolgd…