10G Rozengeuren

Update 1.7

Veel later…

Miriam staat zich op te doffen voor de spiegel. Ze heeft echt een hartstikke fijne zwangerschap en alles verloopt prima. Nou maar hopen dat het met haar kleine net zo goed gaat.

Ze maakt zich alleen wel een beetje zorgen over het geld. Nu Bruce ontslag heeft genomen bij het postkantoor rollen de centen nou niet bepaald de rekening binnen.

‘Hallo kleine baby!’ roept Bruce tegen zijn zoon of dochter. ‘Maak je jij mama niet te druk vandaag? Het is een spannende dag, want we gaan jou bekijken!’

‘Hoe voel je je?’ vraagt Bruce dan serieus aan Miriam.‘Kan niet beter!’ glimlacht zij. ‘Ik ben alleen heel zenuwachtig!’Bruce begint te lachen. ‘Ik ook! Maar ik voel dat het goed komt.’

‘Zal ik dan nu mama’s verassing gaan laten zien?’ vraagt Bruce aan de baby. Miriam kijkt vragend naar Bruce. ‘Jij moet echt eens ophouden met die verassingen.’ lacht zij. ‘Maar goed, je hebt me nieuwsgierig gemaakt, dus kom maar op!’

‘Oké. Tel tot tien en kom achter mij aan.’ Braaf telt Miriam tot tien, en dan loopt ze de slaapkamer uit. ‘Weet je, Bruce, misschien moet je maar eens op zoek gaan naar een baan, want…’ en dan is ze stil. ‘Wat is…?’

‘Wat is dit? Hoe komen we hier aan? Dit ding kost een fortuin!’ Haar mond valt open van verbazing. ‘Kom je niet even zitten?’ vraagt Bruce, en hij klopt met zijn hand op de bijrijders stoel.

‘Dadelijk zijn we te laat.’

Miriam kan het nog steeds niet geloven. Wat gebeurt er toch allemaal in haar leven? Dit had ze zich eerst niet voor kunnen stellen!‘Bruce, hoe komen we aan dit geld?’ vraagt ze verbaasd.

‘Ik ben helemaal niet ontslagen, gekkie! Ik ben gepromoveerd, en dat leverde een dikke bonus op!’ glimlacht Bruce trots. Miriam schuift naar Bruce toe en bekijkt hem goed. Seconden lang kijkt ze hem aan om zeker te weten of hii niet liegt. Nee, dit is echt waar. Bruce spreekt de waarheid!Ze kust hem op de lippen.

‘Liefje, we moeten gaan hoor!’ fluistert Bruce tussen alle kusjes en knuffels door. Dan drukt hij op de toeter. Miriam schrikt op. ‘Ja, sorry. Laten we maar gaan.’ grinnikt ze.

Bruce start de auto en rijdt de straat uit. Ook hij kan het niet geloven. Kijk nou waar hij woont! Een prachtig huis, helemaal van hem en zijn vrouwtje, en over een paar daagjes mag hij het delen met hem of haar die hij het liefste heeft: zijn kind.

Als ze aankomen bij het juiste adres ziet Miriam een vrouw uit het raam naar hun kijken. Ze is blij haar gasten te zien. Want ja, ze waren best wel een beetje laat.

Miriam opent de deur van hun nieuwe wagen en klapt hem dicht. Ze loopt naar Bruce toe die ook zijn portier achter zich dicht gooit. Miriam herkent de zenuwachtige blik van Bruce. Ze is zelf net zo nerveus, en misschien zelfs wel nerveuzer!

‘Hoe gaat het met de kleine?’ vraagt Bruce nieuwsgierig. Hij wrijft over Miriam haar buik. Dat heeft hij al zo vaak gedaan en elke keer maakt het de baby weer rustig.

Ze lopen de veranda op van het reusachtige huis van dokter Moraal. ‘Zoiets is ook wel mooi, Mir.’ roept Bruce die het huis bekijkt. Miriam knikt afwezig, ze is helemaal niet bezig met het kopen van een nieuw huis!

De vrouw die zojuist naar hen had gezwaaid vanuit haar raam doet open. ‘Jullie moeten meneer en mevrouw Rozengeuren zijn?’Miriam knikt, maar Bruce verbeterd haar. ‘We moeten nog trouwen, maar deze kleine gaat natuurlijk voor.’ glimlacht hij.

‘Mijn naam is Marjolein Moraal.’ zegt Marjolein vrolijk, en ze geeft Bruce drie zoenen op haar wangen. ‘Gefeliciteerd met de baby.’ zegt ze vriendelijk.

‘Jij ook!’ antwoordt Miriam tussen de kussen door. Ze had allang gezien dat Marjolein ook zwanger was, maar zij moest waarschijnlijk nog een paar maandjes op haar kindje wachten.

Marjolein nam hun mee naar de kelder. Ze wreef, net als Bruce, over Miriam haar bolle buik. ‘Dat ziet er goed uit.’ zegt ze vriendelijk. ‘Laten we maar even naar jou gaan kijken.’

Dan richt ze zich tot Miriam. ‘Je mag je even verkleden en dan gaan we een echo maken om het babytje te kunnen zien, daarna vul ik nog even wat in op de computer, en dan zijn we klaar.’

Miriam knikt en loopt naar het hoekje dat afgeschermd word door twee hekjes. Ze trekt haar kleren uit en komt in haar ondergoed de kamer weer binnen.

‘Dat ziet er mooi uit!’ roept Marjolein enthouasiast. ‘Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden of die kleine er net zo goed uit ziet.’

Miriam gaat op het bed zitten en bekijkt de kamer die vol met schilderijtjes van vrolijke dieren hangt. Ze vind Marjolein heel erg aardig.

‘Goed.’ begint Marjolein die een koude gel over Miriam haar buik smeert. Dan drukt ze het computerscherm aan. ‘Dat is een heel mooie baby!’

Bruce kijkt nieuwsgierig met Marjolein mee. ‘Hoe is de zwangerschap tot nu toe verlopen?’ vraagt ze geïnteresseerd. Miriam vertelt haar vrolijk over het feit dat ze niet één keer misselijk is geweest maar dat ze wel heel vermoeid was aan het eind van de middag.

‘Dat is heel normaal.’ antwoord Miriam. Die begint ook te vertellen over haar misselijkheid, maar dat staat er helaas niet zo goed voor als bij Miriam. Bruce staart ongeinstreseerd voor zich uit. Hij vind al dat vrouwen praat maar niets.

‘Zoals je kunt zien ziet de baby er keurig uit. Er is niets mis mee.’ zegt Marjolein na een poosje. ‘Willen jullie het geslacht ook graag weten?’Miriam schud van nee. ‘Het is misschien een beetje cliché, maar het gaat ons erom dat het gezond is.’

‘Nou, zo te horen verloopt je zwangerschap prima.’ begint Marjolein als ze achter het bureau geschoven zijn. Ze typt wat dingen in op de laptop.

‘Ik denk dat je bijna kan gaan bevallen. Het is nu wachten tot het begint.’ zegt Marjolein tegen Miriam. ‘Zorg dat je morgen voldoende rust neemt en alles klaar ligt voor de komst van het kindje.’

Miriam knikt een paar keer. ‘Als je dan bent bevallen hoef je niet alles op te zoeken en te stressen. In het begin wil je baby vaak enkel slaap, aandacht en melk, narmate ze ouder worden hebben ze steeds meer behoefte aan actie en dergelijke.’

‘En ik denk dat ik daarmee dan ben uitgepraat.’ eindigt ze. ‘Hebben jullie nog vragen?’ Bruce en Miriam kijken elkaar aan, maar voor beiden is het allemaal glashelder.

‘Dan mag jij je wel weer even gaan verkleden.’ zegt ze tegen Miriam.

Dat laat Miriam zich geen twee keer zeggen. Ze loopt honderd maal liever in haar kleding dan in haar not-done lingerie-setjes rond.

Even later zitten ze in de zitkamer van Marjolein. ‘Kan ik jullie wat te drinken aanbieden? Een kopje koffie.’‘Nou ik moet zo aan het werk. Maar als je wilt kan je hier best blijven Miriam.’ zegt Bruce. Hij kijkt naar Miriam.

‘Om vier uur kan ik je weer oppikken.’Miriam knikt. ‘Als Marjolein het goed vind..’ zegt ze.‘Ja, natuurlijk!’ roept die enthousiast. ‘Hartstikke gezellig!’

Miriam staat op en zoent Bruce op zijn lippen. ‘Ik ben er om vier uur en geen minuut later.’grinnikt hij.Miriam knikt. ‘Oké, tot vanmiddag!’ roept Miriam hem na.

Miriam en Bruce kletsen nog even snel over de echo’s maar dan is het voor Bruce echt tijd om te gaan. Marjolein staat ondertussen koffie te maken.

En zo komt het dat Bruce alleen het huisje van Marjolein verlaat. Op naar zijn werk!

Miriam kijkt mee hoe Marjolein de kopjes met koffie inschenkt. ‘Heb je er wat in?’ vraagt ze. Miriam schud haar hoofd. ‘Nee, ik drink hem zwart.’ antwoord ze.

Miriam en Marjolein gaan aan tafel zitten en ze blijken meer gemeen te hebben dan ze denken. Zo heeft Marjolein ook een leuke vriend, en zijn ze pas in de omgeving komen wonen.

Ze praten over de zwangerschappen en Marjolein stelt voor om zodra de kleine kinderen geboren zijn, ze vaak samen te laten spelen. Dat vind Miriam natuurlijk een geweldig idee!

Ze bekijken ook de babykamer van de toekomstige baby van Marjolein. ‘Hoelang moet je nog?’ vraagt Miriam aan haar.‘Ongeveer de helft van jou!’ zucht ze vermoeid.‘Jij moet je mama niet zolang laten wachten!’ giechelt Miriam die over de buik van Marjolein wrijft.

Door de kleur kan je wel degelijk opmaken dat het een meisje is dat er verwacht wordt in huize Moraal. Dat maakt Miriam alleen maar nieuwsgierig naar het geslacht van hun kleine baby.

Als ze weer beneden zijn krijgt Miriam opeens hevige buikkrampen. Ze gilt het uit van de pijn!

‘Wat gebeurd er?’ roept ze. ‘MARJOLEIN!’ gilt ze. Marjolein komt van de wc gesneld, althans, ze probeert het. Met die bolle buik kan ze lang zo snel niet.

‘Ik denk dat de baby gaat komen!’ roept Marjolein vrolijk. Miriam kan er helemaal niet vrolijk bij kijken. Zo goed als de zwangerschap eerst verliep, zo slecht voelt ze zich nu.

Wordt vervolgd…