10G. Rozengeu

renHoofdstuk 1.4

‘Ben je er klaar voor?’ fluistert Bruce. Ze zijn net de taxi uitgestapt, en deze scheurt piepend de straat uit. Miriam houdt haar hoofd opzij maar kan haar nieuwsgierigheid bijna niet bedwingen.

‘Je mag kijken.’ In een ruk draait Miriam haar hoofd om. Eerst snapt ze het niet. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ zegt ze verontwaardigd, maar langzaam dringt het tot haar door.

‘Dit meen je niet! Dit is niet waar!’ gilt ze enthousiast. ‘Nee, je neemt me in de maling!’ Ze staat te springen van opwinding.

‘Het is echt waar, Mir.’ zegt Bruce. Hij slaat een arm om haar heen. ‘Het is maar voor tijdelijk, ik wilde je niet met een huis opschepen waar je je niet thuis zou voelen. We kunnen nu rustig de tijd nemen om een huis uit te zoeken.’

‘Oh, Bruce. Het is fantastisch! Zullen we binnen gaan kijken?’ vraagt Miriam. Ze had dit niet van Bruce verwacht. Wist hij soms al dat hun ruzie goed zou komen?

‘Laten we dat maar gauw gaan doen.’ antwoordt Bruce. ‘Maar nu eerst…’ en hij zoent Miriam liefdevol op haar mooie roze lippen.

Bij het binnenkomen wordt je gelijk verwolkomt door het klein maar fijne woonkamertje waar Bruce en Miriam gezellig kunnen genieten van de avond.

In de hoek vinden we een klein bureautje met een laptop erop.

In de andere hoek is een schildersezel te vinden voor de creatieve sims onder ons. Een spiegel om aan je charismavaardigheden te werken, en op het bijzettafeltje liggen enkele boeken om uit te leren.

De keuken die groot genoeg is om een lekkere maaltijd te bereiden is opgefleurd met planten potjes en pannen.

De eettafel is niet groot maar de kamer biedt genoeg ruimte voor een grote eettafel.

Op de bovenverdieping vinden we ook nog een badkamer met douche, bad, toilet en gootsteen.

Als je door de deur loopt kom je terecht in een klein halletje met een trap, afwasmachine en een voerbak voor de hond.

De trap leidt naar de ruime garage die eventueel als kamer kan dienen of in dit geval als hondenkamer.

De hond kan hier als een gek rondrennen en vervolgens een dutje doen in zijn mand.

Er is een niet ruime slaapkamer voor Bruce en Miriam gereserveerd waar ze tot rust kunnen komen en van elkaar kunnen genieten.

Als je door de deur gaat kom je in dit kamertje dat nu als halletje dient maar eventueel ook als kinderkamer kan worden ingericht.

Dan is er nog één kamertje die leeg staat en waar een toekomstig kind van Bruce en Miriam zich geheel terug kan trekken.

‘Het is fantastisch!’ zegt Miriam voor de zoveelste keer. Ze staan in hun slaapkamer en hebben het huis al voor de zesde keer bekeken.

‘Ik begrijp gewoon niet hoe ik dat heb kunnen betalen na al dat vreemde gedoe van de challenge.’

‘Challenge?’ vraagt Bruce nieuwsgierig. ‘Stik! Daar heb ik je nog niets over verteld. Het ging ook zo snel tussen ons.’ mompelt Miriam.

‘Ik ben in een challenge terecht gekomen. Ik ben het begin van 10 Generaties. Het spijt me dat ik dat nooit eerder heb verteld!’

‘Het geeft niet. Het lijkt me hartstikke leuk.’ glimlacht Bruce.‘Zullen we dan maar meteen aan het werk gaan?’ Er verschijnt een ondeugende grijns op Miriam haar gezicht. ‘Goh, dit had ik niet van jou verwacht, Miriam Rozengeuren.’ fluistert Bruce, en hij zoent haar heftig op de mond.

Gierend van het lachen belanden ze op het bed. ‘Zullen we de kans grijpen dit bed even uit te testen?’ vraagt Bruce.

Miriam knikt en ze verdwijnen onder de dekens.

Even later komen ze weer boven de dekens uit. Bruce merkt dat de verhuizing best wel vermoeiend was, en hij wrijft het slaap uit zijn ogen.

Dan loopt hij naar Miriam toe en geeft haar een zoen. ‘Ik ga even in bad, maak je een lekkere boterham klaar?’‘Met alle plezier.’ grinnikt Miriam.

Miriam verdwijnt naar boven en bestudeerd de koelkast van de binnenkant. Ze komt tot de conclusie dat Bruce al boodschappen heeft gedaan. Ze haalt wat spulletjes uit de koelkast en gaat aan de slag.

Miriam besmeert een paar boterhammen met boter en legt er een plakje boterhamworst op. Ze kan het nog altijd niet begrijpen! Dit is allemaal van haar, maar niet alleen van haar, het is ook van Bruce.

Terwijl Miriam een liedje neuriet ligt Bruce in bad. Hij zingt het zelfde liedje, maar het is al snel duidelijk dat Bruce nooit internationaal door zal breken met zijn talent voor zingen.

Even later zitten ze samen aan tafel. ‘Zeg Bruce,’ begint Miriam twijfelend. ‘Hoe denk jij nou écht over kinderen?’

‘Als een kindje van ons jou gelukkig maakt heb ik daar alles voor over.’ antwoord Bruce.

‘Nee, Bruce! Ik meen het! Doe even serieus, alsjeblieft zeg!’‘Ik meen het anders ook hoor! Dat ik een kennissim ben wil niet per direct betekenen dat ik geen kindje wil. Het lijkt me juist fantastisch om met jou een kindje op te voeden.’

Dan gaan ze verder op een ander onderwerp. Als ze zijn uitgegeten staat Miriam op. Lee, de hond van Bruce en tevens van haar, staat te blaffen in de bijkeuken.Met liefde schenkt ze wat brokken in Lee’s etensbakje.

‘Zo jongen, alsjeblieft.’ geeuwt ze.

Dat ze moe is houdt niet tegen dat ze moet werken. Met een opvoerend tempo trekt Miriam haar werkkleding aan en gaat op pad. Eigenlijk wil ze binnenkort wel eens een andere baan.

Bruce is pas ontslagen, maar hij heeft wel wat te doen vandaag. Eerst gaat hij naar de slaapkamer om een andere outfit aan te trekken.

‘Dat is beter.’ mompelt hij even later in zich zelf. Hij duwt de lade dicht en bekijkt zichzelf in de spiegel. En toch ontbreekt er iets…

Hij sjokt de trap weer op om even een telefoontje te plegen. Hij toetst het nummer in en laat de telefoon overgaan.

Dan krijgt hij een vrolijke stem te horen van een jonge vrouw. ‘…’‘Hallo! U spreekt met Bruce Rozenboom. Ik zou graag een afspraak willen maken.’

‘…’‘Om zes uur zegt u? Ja, dan heb ik wel tijd.’‘…’‘Oké, bedankt en tot ziens!’

Dan zoekt Bruce Lee op om een wandelingetje te maken. Lee heeft de grote, lege garage inmiddels ook ontdekt, en rent rondjes langs de ramen.

‘Kom jongen! Ga je mee?’ vraagt Bruce aan Lee. Lee begint te blaffen en daaruit maakt Bruce op dat hij erg nodig moet. Hij gaat naar buiten en verlaat het huis samen met zijn hond, enfin hun hond.

Tegen zessen komt Bruce weer thuis. Hij pakt wat geld uit de keukenla en loopt de trap af. Het is knipperdeknip-tijd.

‘Goeden…, avond moet ik zeggen, of niet?’ roept de kapster vriendelijk. Bruce geeft een vriendelijk knikje. ‘Gaat u zitten meneer.’

‘En hoe ziet u uw nieuwe kapsel voor zich?’ vraagt ze vriendelijk.‘Uh.. Een beetje moderner, zonder die afschuwelijke scheiding, en die pieken mogen er af.’

‘Hmm, ja dat gaat goed komen.’ mompelt de vrouw haast onverstaanbaar. Ze pakt een schaar en dan…

…Bruce zijn hoofd verdwijnd in één grote stofwolk. Bruce houdt zijn lippen stevig op elkaar. De lokken haar schieten door de kamer. Bezoekers kijken geintreseerd toe, wie heeft deze manier van knippen ooit meegemaakt?

Een beetje onzeker komt Bruce uit de stofwolk vandaan, maar zodra hij het resultaat ziet weet hij wel beter.

‘Fantastisch!’ roept hij enthousiast. ‘Moet je mij nou zien!’ giert hij uit. ‘Joh, ik herken mijzelf niet eens!’

‘Niet te geloven!’ Bruce wrijft over zijn hoofd. Dat dit mogelijk is! Denkt hij verbluft.

Hij bedankt de kapster, rekent af bij de kassa en loopt dan naar buiten. Het is gaan regenen en Bruce heeft geen paraplu mee, daarom loopt hij met een stevig tempo richting zijn huis.

Hij heeft geen flauw idee hoelaat Miriam thuis komt en dus besluit hij straks eerst maar een maaltijd voor zichzelf te maken.

En dat doet hij zonder enkel probleem. Hij stopte een kant en klare maaltijd in de oven en naar tien minuten kon hij beginnen met schranzen.

Niet lang daarna begint hij aan de torenhoge afwas. Dat moet helaas ook gebeuren. Het liefst huurde hij er iemand voor in, maar misschien was dat wel een beetje overdreven.

Hij moest eigenlijk nog zijn ronde doen met Lee, maar die lag zo lekker te snurken dat hij dat maar zo liet.

Bruce pakt een zak chips uit de kast en ploft op de bank. Ongeduldig wacht hij op Miriam, en denkt na over de bruiloft.

Om tien uur is er nog steeds geen carpool voorbij gereden en dus besluit hij de factures even door te bladeren: niets intressants.

Dan komt Miriam eindelijk thuis. Bruce staat op om de krant weg te leggen en Miriam ploft in de stoel. Ze trekt haar broekspijpen omhoog en aait pijnlijk over de blauwe plek.

‘Wat heb jij nou gedaan?!’ vraagt Bruce bezorgd. ‘Gevallen tijdens een oefening,’ snikt Miriam. Bruce omhelst Miriam liefdevol. ‘En wat vind je ervan?’ vraagt hij. Miriam bekijkt Bruce enthousiast van top tot teen. ‘Je ziet er prachtig uit!’ straalt ze.

Even later ligt het stel rusteloos tegen elkaar aan in bed. Ze zijn toe aan een lange en diepe slaap, maar lang zal de nacht niet duren. Morgen moeten ze weer vroeg op…

Wordt vervolgd…