Epiloog

Ergens achteraf, net buiten de Britse hoofdstad Londen, staat een jonge vrouw in de achtertuin van haar knusse plattelandshuis. Het witte huis met de blauwgekleurde luiken is een juweeltje. Het is een favoriet bij fotografen en een inspiratie voor architecten.

De jonge vrouw, Nora Grootendaehl, staart naar de weilanden achterin haar tuin, terwijl een man het grindpad betreedt. De man, Thom de Ruijter, merkt dat zijn lichaam direct reageert als hij haar in het vizier krijgt.

Nora kijkt verrast noch verbaast als ze Thom ziet. “Ik weet het.” Zegt hij. “Lotte.” Concludeert Nora. “En je moeder.” Nora fronst haar wenkbrauwen. Ze is sprakeloos. Ze had nooit verwacht dat haar moeder het ook maar aan iemand zou vertellen.

En al helemaal niet aan Thom. “Ik begrijp het niet. Zelfs Nico weet van niets.” Thom schokschoudert. “Ik weet het ook niet, maar ze stond erop het me te vertellen.” Nora vraagt zich plotseling af of haar moeder het al die tijd geweten heeft; van haar en Thom.

“Lotte heeft me ook veel verteld. Ze is me op komen zoeken.” “Wanneer?” “Een aantal maanden geleden. Ze zei dat het slecht met je gaat.” “O ja?” Nora zet haar handen in haar zij. “Die muur hoef je van mij niet op te trekken.” Zegt Thom. “Ik zie zo ook wel hoe het met je gaat.”

“Het gaat niet slecht met me!” “We dwalen af. Het punt is dat Lotte me maar een deel van de waarheid kon vertellen. De reden dat we niet samen kunnen zijn, naar jouw mening, wist zij ook niet. En bij toeval, of niet, kreeg ik een brief van je moeder.”

“En zij heeft je de reden gegeven.” “Ik zie geen reden.” Nora’s mond valt open. “Ik heb iemand van het leven beroofd, Thom, dat zegt toch al genoeg?” “En daardoor dacht je dat ik niet bij je wilde zijn, dat ik misschien wel ons kind van je wilde afnemen?”

Het is duidelijk dat hij alles weet. Dat hele verdomde weekend is hem nu bekend. Hij weet nu wie de werkelijke dader van de moord op Maria is, hij weet over haar geheime zwangerschap en de geboorte van het kind, hij weet dat hij de vader is…

Nora knikt beschaamd haar hoofd. “Het enige wat ik wil, wat ik al maanden wil, is bij je zijn, Nora.” “Waarom veracht je mij niet? Door mij zit mijn moeder achter tralies – onschuldig! En ik ben te laf om mijn mond open te trekken, om haar eruit te halen!”

“Je moeder wil dat jij je kind ziet opgroeien.” Nora weet niet meer wat te zeggen. Al die maanden, hier, alleen met de baby, heeft ze gehuild en geschreeuwd om vergeving, maar die kwam er niet en die zal er ook nooit komen.

“Ik hoop dat je nu wel beseft dat je moeder echt heel veel van je houdt.” Nora kijkt Thom aan. “En ik van haar.” “En Nico doet er alles aan om je moeder eruit te krijgen. Ik weet zeker dat het hem lukt.”

Nora is daar niet zo zeker van. Haar moeder wil helemaal niet gered worden. Het lijkt wel alsof ze gestraft wil worden voor alles wat ze in haar leven fout heeft gedaan. Ze slaakt een diepe zucht. Ze mist haar moeder.

“Ben je nu boos op Lotte, omdat ze haar belofte verbroken heeft?” “Haar ben ik dankbaar. Boos ben ik op mezelf.” Thom loopt naar haar toe. “Ik ben blij dat die vete tussen jou en je moeder eindelijk voorbij is. Jullie gingen er allebei aan onderdoor.”

“Ik ben veranderd, weet je.” Zegt Nora. “Ik ben niet meer zo hard, ook niet tegenover mezelf. En wat mijn moeder voor mij heeft gedaan, dat is gewoon niet te bevatten. Ik heb haar onredelijk behandeld. Ik schaam me zo.”

In al die maanden dat hij haar niet gezien heeft, dacht hij alleen maar aan dit moment. Aan hun weerzien, na een vreselijke, eenzame tijd. God, wat heeft hij haar gemist. Hoe kon hij nu proberen om haar te vergeten? Zij zit in zijn hart, als een tattoo op een huid.

“Vanaf nu komt alles goed, dat beloof ik je.” Alleen hij kan haar moed inspreken, sterker maken dan ze zelf is, de liefde schenken die ze zo hard nodig heeft… Ze heeft hem gemist. Net zoals die grijns van hem, die nu op zijn gezicht staat.

Die grijns had ze nachten aaneen in haar dromen gezien. Nu zou ze hem voor het eerst weer voelen, proeven. De kus is vol verlangen, passie en een gevoel van thuiskomen. “Je bent inderdaad veranderd.” Merkt Thom op. “Dat heeft onze dochter met me gedaan.”

Thom hapt naar adem. Nora neemt Thom bij de hand en trekt hem naar het huis. Het huis uit zijn dromen – een droom die van hen tweeën werd. “Ik zal je aan haar voorstellen. Ze is een plaatje.”

“Ze lijkt vast op jou.” Grijnst Thom. Nora schudt haar hoofd. “Om eerlijk te zijn lijkt ze verdacht veel op jou.” Thom kijkt haar aan, maar hij ziet aan haar gezicht dat ze geen grapje maakt. “Ik meen het.” Lacht Nora. “Ze heeft bruine donshaartjes.”

Thom lacht. Hij kan niet wachten om hun dochtertje in zijn armen te sluiten. “Hoe heb je haar genoemd?” Nora kijkt naar hem op, met een apart soort glinstering in haar ogen, alsof ze iets gaat onthullen.

“Iris.”

Einde