gevaarlijke leugens en een startend onderzoek

hoofdstuk 2

Deel 3

Het is bijna lunchtijd als rechercheur Morris iedereen opnieuw verzamelt in de zitkamer. “Goed.” Begint hij. “Ik heb iedereen apart gesproken en daaruit moet ik concluderen dat ik nog niet veel wijzer ben geworden.

Ik heb dus ook nog niets wat ik u kan melden. Daarom heb ik het besluit genomen om vanmiddag buitenshuis verder te gaan met het onderzoek. Zodra ik meer weet laat ik u dat natuurlijk direct weten, maar op dit moment kan ik nog niets concreets zeggen.”

“Betekent dat dat mijn man en ik vanavond naar de première kunnen gaan?” Vraagt Iris hoopvol. Rechercheur Morris knikt. “Dat lijkt me geen enkel probleem. Ik wens u een fijne avond. O, en ik kom morgenochtend opnieuw hiernaartoe, hopelijk met meer nieuws.”

Iedereen knikt opgelucht en neemt afscheid van rechercheur Morris.“Ik ga naar een hotel.” Nora staat resoluut op. Iedereen kijkt haar verbaasd aan. “Wat? Hoezo?” Vraagt Iris verward. “Zoals ik het zeg. Ik slaap vannacht in een hotel.”

“Dat is bespottelijk!” Zegt Iris. “Ik wil alleen zijn.” Verdedigt Nora zichzelf. Stephan staat op en twijfelt of hij haar handen in de zijne moet nemen. Maar als hij zich herinnert hoe Nora hem, sinds gisteravond, alleen nog maar afwijst, doet hij het toch maar niet.

“Ik vind dat je hier moet blijven.” Zegt hij. “We zullen je met rust laten, als je dat zo graag wilt. Maar ik vind niet dat je ergens alleen moet gaan zitten, ergens waar je niemand kent.” Nora draait zich om. “Ik wil hier niet meer zijn.”

Nico mengt zich in het stroeve gesprek. “Waarom niet?” Zijn bezorgde stem doet Nora doen omdraaien. Ze kijkt Nico aan. “Wat is er aan de hand?” Nora kijkt haar moeder aan en de liefde die ze net voelde toen ze naar Nico keek, is opslag verdwenen.

“Vraag dat maar aan je lieftallige vrouw.” Antwoordt Nora nukkig. Dan draait ze zich opnieuw om en loopt de zitkamer uit. Stephan wil achter haar aan gaan, maar Thom houdt hem tegen. “Misschien is het beter als ik ga.”

Stephan fronst zijn wenkbrauwen. “Misschien kan ik meer bereiken.” “Daar kun je weleens gelijk in hebben.” Reageert Stephan. “Oké, prima. Bedankt.” Thom knikt en haast zich vervolgens achter Nora aan.

Nora wil net de trap oplopen, als Thom zijn hand om haar pols klemt. “Waar ben je mee bezig?” Vraagt hij haar. “Wat is er aan de hand?” Nora wringt zich los. “Ik wil er niet over praten. Ik wil alleen zijn, om na te denken.”

“Je kunt beter hier blijven. Dadelijk denkt rechercheur Morris dat je voor een andere reden het huis verlaten hebt.” Dat trekt Nora’s aandacht. “Hoe bedoel je?” “Nou,” Zegt Thom. “Zo maak je je natuurlijk wel verdacht.”

“Maar dat is helemaal niet de reden dat ik-” “Dat weet ik.” Onderbreekt Thom haar. “Maar er is hier net een moord gepleegd en alles wat we nu doen kan verdacht zijn. Je moet opletten met wat je zegt en doet.” 

Nora knikt begrijpend. “Ik dacht weer eens alleen aan mezelf.” Thom glimlacht. “Waarom bel je Lotte niet? Misschien heeft ze zin en tijd om hierheen te komen. Dan kun je met haar praten. Ik weet dat je dat fijn vindt. Ze betekent veel voor je.”

“Ja,” Zegt Nora. “Ze is mijn beste vriendin.” “Nou dan! Waarom bel je haar niet gewoon? Je kunt het altijd proberen.” “Ja, je hebt gelijk.” Nora lacht haar parelwitte tanden bloot en Thom’s maag maakt een salto. “Dankjewel.” Dan loopt Nora de trap op naar boven. Thom kijkt haar na, totdat ze uit het zicht verdwenen is…