#14

Het was als een droom. India werd wakker in de armen van Brett; wat haar deed beseffen dat het werkelijkheid was. Hij was hier, bij haar. Ze keek naar de slapende man naast haar en haar hart vulde zich met liefde.

Een week – één hele, volle week – was hij nu bij haar. Ze hadden uren achtereen in bed gelegen. Soms pratend over het leven, de toekomst. Maar meestal druk in de weer – met elkaar. Ze hadden samen het eten bereid, films gekeken en alles in haar huis gedeeld.

Ze wist dat het zo was. Ze wist het. Toch durfde ze het hem niet te zeggen. India wist hoe hij was. Hij praatte niet tot weinig over zijn verleden – vooral de tijd dat hij samen was met Elisabeth was moeilijk voor hem.

Natuurlijk, hij hield van haar en ze stierf. Maar er moest meer aan de hand zijn. Het leek wel alsof hij niet aan zijn vrouw en zoontje herinnerd wilde worden… Ze zuchtte. Ja, Brett was een gesloten boek met vast een boel hoofdstukken.

Toch zou ze proberen om stukje bij beetje elk hoofdstuk te ontcijferen. Ze hield tenslotte van hem. Ze wist dat het zo was. Ze wist het. Toch schrok ze van de bevestiging, van de gedachtegang. “Waar denk je aan?”

India schrok op van zijn warme stem. “Goedemorgen, slaapkop!” Ze keek hem stralend aan. Brett ging rechtop zitten en gaf haar een kus op haar linkerwang. Daarna stapte hij uit bed. Verbaasd staarde ze hem aan. “Wat doe je?”

“Het wordt tijd dat ik naar huis ga, India.” Ze opende haar mond; maar er kwam geen geluid uit, dus sloot ze hem weer. “Niet zo somber. Ik kom heus wel terug.” India probeerde haar vreugde te bedwingen. Ze leek wel een klein kind.

“Ik loop al een week in dezelfde kleren rond en verder… Heb ik een aantal verplichtingen.” Ze fronste haar wenkbrauwen. “O?” “Mijn nieuwe boek komt over een tijdje uit. Dus moet ik het promoten.” “Daar heb je me over verteld ja!”

Brett moest lachen om haar enthousiasme. Alsof ze blij was dat ze iets van hem wist. In principe had hij haar ook niet veel over zichzelf verteld. Sommige dingen wilde hij vergeten, verbannen en dus vooral niet met haar bespreken.

“Misschien kun je een keer bij zo’n promoting aanwezig zijn. Dan signeer ik een exemplaar voor je.” Hij knipoogde. “Dat zou ik heel leuk vinden!” Riep ze hem na, toen hij in de badkamer verdween. India stond op en trok haar kleren aan.

Vervolgens liep ze naar de keuken en besloot om een aantal pancakes te maken. Ze deed juist het beslag in de pan, toen Brett in de deuropening verscheen. Hij zag er adembenemend knap uit. Zijn haar was nat, zodat het lekker wild zat.

Zijn huid was rood van het hete water en zijn blik stond sloom – doordat hij te weinig had geslapen in de afgelopen week. India onderdrukte een opkomende giechel. Was zij niet de oorzaak dat hij te weinig had geslapen?

“Wat maak je?” Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel. “Pancakes. Zoals ze het in de Verenigde Staten bij het ontbijt eten.” Het vuur verwarmde het beslag en Brett draaide India naar zich toe.

“Bewaar je er een paar voor mij?” “Hoezo? Moet je nu al-” Brett knikte. “Het spijt me. Ik had het eerder moeten zeggen. Maar door deze onverwachte, heerlijke week met jou ben ik het totaal vergeten.”

India glimlachte. “Het was heerlijk hè?” Brett nam haar in zijn armen. “Overheerlijk.” Zo stonden ze een tijdje. “Ik kan je niet loslaten.” Zei India zacht. Brett drukte een kus op haar kruin. “Ik beloof je dat ik zo snel mogelijk bij je terug kom.”

India liet zich uit zijn armen glijden en draaide zich om naar het fornuis. Het beslag was aangebrand. Het bestond nu uit een zwarte onderkant en een rauwe bovenkant. Ze haalde de pan van het fornuis, zette de pit uit en gooide de mislukte pancake in de vuilnisbak.

“Kijk nu wat je doet.” Zei ze bitter. Ze smeet de pan op het aanrecht. “India…” Probeerde hij haar te kalmeren. “Waarom kun je niet gewoon blijven?” Vroeg ze op de man af. Brett krabde achter op zijn hoofd.

“Dit is mijn werk. Dit hoort bij het schrijversbestaan. Het zijn verplichtingen waar ik niet onderuit kan komen; hoe graag ik dat zelf ook zou willen.” Hij liep naar haar toe en nam haar handen in de zijne. “Zal ik je eens wat vertellen?”

India keek hem aan. “Toen Elisabeth stierf. En ik bedoel echt op het moment… Toen was ik mijn boek aan het promoten in het buitenland. Een vriendin van haar vond haar. Omdat ik heel de dag onbereikbaar was; hoorde ik ’s avonds pas wat er was gebeurd.

De volgende ochtend was ik pas bij haar. Veel te laat natuurlijk en totaal ontredderd. Ik voelde me zo machteloos. En bovendien heel schuldig. Als ik thuis was geweest dan was het misschien nooit gebeurd. Dan had ik het kunnen voorkomen.

Dus besef je eigenlijk wel hoe moeilijk het voor mij is om jou achter te laten? Om te weten dat jij… En ik ben er niet.” India slikte. Ze wist voor een paar minuten niets te zeggen. Sprakeloos, dat was ze. “Natuurlijk. Je wist dit niet.” Verbrak hij tenslotte de stilte. “Maar-”

“Ik ben Elisabeth niet, Brett.” Onderbrak India hem. “ Je zult niet iedere keer als jij op een promotietour bent iemand verliezen. En daarbij, je gaat nu toch niet naar het buitenland, of wel?” Brett schudde zijn hoofd.

“De eerste keer na de dood van Elisabeth was het heel moeilijk; die promotietour. Nu is het een deel van me. Iets wat ik altijd voel als ik een nieuw boek promoot.” “Je hoort dat niet te voelen, Brett.” Constateerde India.

Brett schokschouderde. “Het went. Maar iemand achterlaten… Dat went nooit.” India drukte haar lippen zacht op de zijne. “Ik zal op je blijven wachten.” Brett snoof haar geur diep in zich op en maakte zich vervolgens van haar los.

India twijfelde. En toen Brett bij de voordeur stond; nam ze haar besluit. “Brett!” Hij draaide zich om en haar hart bonkte in haar keel. “Ik…” Ze kwam niet uit haar woorden. Brett liep naar haar toe. “Wat is er?” Ze pakte zijn handen beet. “Ik houd van je.”