10G Spar

Love will keep us together

Update 25De waarheid

‘Doe maar. Je kunt het wel.’ Nicole wenkte Dennis naar zich toe. Dennis grijnsde, wetend dat zijn moeder verlangde dat hij naar haar toe kwam waggelen. Ondeugend wilde hij gaan zitten, maar besloot toen om toch naar haar toe te komen.

‘Goedzo. Ik wist dat je het kon.’ Nicole straalde meer dan honderd procent. Dennis wist dat hij zijn moeder blij had gemaakt. Bijna de hele avond hadden ze ook al geoefend. Dennis keek zijn moeder ineens niet begrijpend aan.

Of was het een moeilijk gezicht dat hij trok? Nicole dacht het laatste. Ze zette hem op het potje en aaide hem over zijn bol. De haren op zijn hoofd dwarrelden de lucht in. Na een klein plasje riep Dennis een: ‘Klaar.’

Nicole plukte hem van het potje af en leegde ook meteen maar het potje. Dennis waggelde naar de slaapkamer van zijn ouders. Daar ging hij liggen op zijn eigen blauwe matrasje. Hij viel al snel in slaap.

Naast het huis kwam een piepende auto schokkend tot stilstand. Er zat een andere chauffeur in dan normaal. Niek schudde zijn hoofd. Hopend dat hij morgen weer zijn vertrouwde chauffeur voor zich zou zien. Hij stapte de auto uit. Kapot van zijn werk.

Zonder verder aandacht te besteden aan iets anders liep hij het huis in. Tessa kroop achter een struik tevoorschijn. Ze wilde absoluut niet dat haar vader op dit moment met haar ging praten. Ze voelde hoe hij merkte dat ze niet zo lekker in haar vel zat. Behoedzaam liep ze naar de auto op de oprit naast het huis. Sinds kort had Niek hem gekocht maar nog niet gebruikt.

Ze stapte – zonder erbij na te denken - de auto in. Hij was niet op slot. Verbaasd bekeek Tessa de spulletjes in de auto. Simpel een reiskaart van heel Ventil en een paar flesjes water. Ze had duidelijk verwacht dat haar vader wel meer had dan dat. Langzaam klemden haar handen zich vast aan het stuur. Wat had ze graag willen rijden. Maar helaas kon ze dat niet.

Geërgerd aan haar leeftijd liep ze weer de auto uit. Ze ging naast de oprit zitten – kijkend naar de sterrenhemel. Ze kon niet vertellen wat ze voelde, maar iets zat haar niet lekker. Of was het juist wel fijn? Dat gevoel. Ze wist het niet. Het was te onbekend voor haar.

De nacht ging verder. Nicole merkte dat ze dikker begon te worden. Ze wreef over haar bolle buik heen. Ze was nu al hoogzwanger.

De trek die ze kreeg toen ze naar haar buik keek viel haar op. Ze besloot een kommetje eten te nemen. Tessa wou net naar binnen sluipen toen ze Nicole dromerig een hap eten zag nemen. Haar ogen sloten zich – alsof de havermoutpap haar naar een andere wereld leidde. Tessa glipte er snel langs.

Nicole had haar niet gezien - at rustig door totdat de zonnestralen het huis verlichtte. ‘Is het al zo laat?’ Ze stond op en liep met waggelende eenden stapjes naar haar bed toe.

De uren daarna vlogen snel voorbij. Stef en Rachelle kwamen enthousiast het huis uitlopen. Stef ietwat bezorgd om Nicole. Maar ze had hem beloofd dat alles goed met haar ging en ze nog zeker niet zou bevallen als hij er niet was.

Binnen probeerde Niek voor Dennis te zorgen, maar het bleek lastiger dan hij had gedacht. Dennis wou niet op het potje. Hij schreeuwde steeds naar ‘’mama’’. Niek haalde zijn schouders op. ‘Dan geef ik je wel wat eten.’ Dennis liet dat wel toe. Gretig stopte hij even later zijn handje in de pap voor zich.

Tessa was ondertussen ongeduldig aan het bellen met Mike. ‘Hoe bedoel je dat alle computers in je huis zijn uitgevallen? Heb je het nog kunnen sturen via je mail?’ Haar stem sloeg over tot paniek. ‘Straks krijgen we een één!’ Ze wist geen controle meer te houden over haar eigen stem. Woest hing ze op.

Dennis - die begon te spelen met wat speelgoed - keek op. Tessa schudde geïrriteerd haar hoofd. Nog nooit was ze bang geweest voor school – voor de leraren. Altijd had ze alles netjes af. Nu ook wel, maar nu had ze het niet uitgeprint gekregen dankzij Mike. Waarom was ze ineens zo bang voor de leraren?

Ze wist het niet. Nog boos op Mike liep ze naar haar kamer om zich om te kleden. Niek hoorde haar gebrom. Stiekem wist hij niet of dit het goede moment was om achter haar aan te gaan. Haar te troosten. Want er zat iets achter. Iets wat ze zelf ook niet wist. Maar of hij dat nu moest achterhalen…

Hij besloot van niet. Nicole lag gelukkig onverstoorbaar door te slapen. Ze glimlachte zelfs even. Haar mond ging langzaam een klein stukje open. ‘Stef.’ fluisterde ze. Haar droom was blijkbaar heerlijk. Ze genoot al wist ze het zelf niet.

Tegen de middag kwam de carpool voor Tessa voor het huis rijden. Tessa liep naar de carpool toe. Ze had geluk gehad op school. Er was vandaag een vergaderdag, dus konden zij en Mike hun verslag sowieso nog niet inleveren.

De carpool reed weg gevold door een politie auto. Rachelle en Stef stapten eruit, mét promotie. De lach speelde om hun lippen. ‘Het was een heerlijke dag.’ merkte Stef op. Rachelle knikte.

Nicole wilde op dat moment net haar bed in stappen. Ze was er maar even uit geweest, maar nu alweer helemaal kapot. ‘Zwangerschap put je uit.’ constateerde ze, maar bij haar eerste zwangerschap was het lang niet zo erg.

Stef merkte het - dat Nicole lag te slapen. Hij nam de taak om Dennis te verzorgen tot zich. Hij zette hem op het potje, leerde hem wat woordjes, speelde met hem een spelletje en gaf tenslotte hem zijn flesje meerdere keren.

Tegen de avond sloeg Tessa de carpool voorzichtig dicht. ‘Tot morgen.’ Haar stem klonk zacht. Haar hoofd tolde. Het dansen ging prima. Kleine kinderen voelden zich al meteen veilig bij haar.

Tessa glimlachte licht. Binnen propte Dennis een handje vol pap naar binnen. ‘Tess!’ Hij lachte zijn tandjes bloot bij de binnenkomst van Tessa. ‘Hallo lieverd.’ grinnikte ze.

Opeens kromp Nicole in de slaapkamer ineen door pijn. ‘Stef!’ wist ze uit te brengen. Meteen was iedereen in rep en roer. Nicole klemde haar handen om haar buik heen. Ze wist wat er ging gebeuren en keek daardoor er erg tegenop.

‘Dit is moeilijker dan ik dacht.’ peinsde Mirna. Mark keek haar met een vertrouwde glimlach aan. Ze waren de enigste die nog bezig waren met hun huiswerk. ‘Ik help je wel.’ Mirna knikte en schoof zich wat dichter naast Mark.

Femke en de kinderen

Binnen de kortste keren was hun huiswerk ook af en konden ze goed en wel hun bed in stappen. Geen van allen snurkte. Daarom was het met zijn allen op dezelfde kamer goed uit te houden.

Vroeg in de morgen stond Femke alweer bij het vuur. De soepgeur snoof ze op. ‘Dit gaan ze lekker vinden.’ Haar mond liep bij haarzelf al over.

Het was weekend dus de kinderen hoefden niet naar school. Helaas moest Femke wel werken tot haar teleurstelling. Met een gerust hart liet ze haar kinderen achter bij de vertrouwde oppas.

Zodra Femke weg was stoof Marijke naar de oppas toe. ‘Euh.’ begon ze. ‘Kan je ons voor een paar minuten met rust laten? Ik wil wat belangrijks bespreken.’ De oudere vrouw knikte. Dankbaar stoof Marijke weer terug. Hopend dat ze geen vermoeden had gekregen waarover ze wou praten.

Iedereen stond warrelig bij elkaar totdat Marijke voor hun ging staan en ze riep op harde toon. Marleen rolde met haar ogen. ‘Luister.’ Marijkes stem klonk als een echte presentatrice. De rest keek haar verbaasd aan. ‘Ik wil jullie even wat laten doordringen.’ Haar stem werd zachter.

Ze keek om zich heen. Ze ging zitten in de hoek van de kamer. De rest om haar heen. ‘Luister.’ herhaalde ze. ‘Onze moeder is een super moeder, niet waar?’ Ze wachtte niet op een antwoord.

‘Hebben jullie er wel eens aan gedacht dat er ook super vaders bestaan?’ De rest keek haar strak aan. Duidelijk begon ze de aandacht goed te krijgen. ‘Wij hebben geen eens een vader. Ik heb mama er nog nooit wat over horen zeggen. Ik denk daarom dat onze vader een slechte man is.’ Haar stem werd nu rauw.

Marleen schudde haar hoofd. ‘Misschien, maar ik denk het niet. We weten niet wat er met onze vader is gebeurd. Helemaal niks. Misschien is dat ook wel beter zo.’ Marlijn die naast haar zat knikte.

Maarten keek rond van links naar echts. Er kwam een ‘’nietes, welles’’ discussie. ‘Rustig.’ mompelde hij. Zijn vriendelijke zachte gezicht lieten Marijke en Marleen stoppen met schreeuwen naar elkaar. ‘Misschien moeten we het vragen aan mama.’ Zijn ogen keken weg van de rest.

Hij vond zijn eigen voorstel al meteen belachelijk. Op dat moment kwam Femke – van niets wetend – het huis instappen. Niemand hoorde wat. De deur ging geluidloos open.

Mirna schudde haar hoofd in de kamer. ‘Ze heeft er nooit wat over verteld. Dan moeten we er denk ik ook niet naar vragen.’ ‘Maar wij hebben het recht om het te weten!’ Marijke leek even boos te zijn. ‘Ze moet de waarheid vertellen, niet alles achterwege houden.’

Ze stook haar armen over elkaar. Voor de ingang van de kamer stond Femke. Op een geschokte, begrijpende manier en toch ietwat boos te kijken. ‘Ze moesten eens weten.’ zuchtte ze.

Zonder er nog verder bij na te denken stapte ze de kamer in. Alle gezichtjes meteen op haar gericht. Marijke bloosde als enige. ‘Kom eens hier.’ zei Femke. Ze ging zitten op de grond.

Roxanne - suikerklokje

Tot de volgende keer