zoemtrompet

zoemtrompetKlaartje Scheer

Kopjes rinkelen. Er is visite. Er is taart.


Ze heeft er genoeg van.

Pieka wil ergens anders zijn.

Ze schopt haar schoenen uit, sluipt langs het geroezemoes

en glipt door de achterdeur.

Zachtjes de koude stenen trap af.

Buiten is overal lawaai.

Pieka’s oren tuiten.

Buiten is overal lawaai.

Pieka’s oren tuiten.

Ze wil weg van winkelwagentjes en luidsprekers.

Ze wil gras aan haar tenen voelen kriebelen.

Dus loopt ze een lang eind.

Voorbij dingen die ronken en dreunen.

Dwars door gekrijs en gesis en geknetter.

Langer dan ze ooit eerder ging.

Voorbij gebrom en gebonk en geraas.

Ver voorbij alles wat zoeft en dreint en suist.

En nog veel verder.

Ze loopt onder de zwaaibomen en over de kale heuvels.

Takken zwiepen en zand vliegt om haar oren.

Een rommelwolk komt dichterbij.

Flits, flits en kabeng!

De wolk breekt. Een tak kraakt. De regen klettert.

Pieka voelt zich eenzaam.

Was het wel een goed idee?

Een héél goed idee!

De wereld is wijd!

Licht als een pluis vervolgt ze haar weg.

Langs knispers en plofjes, een ritseling...

Plonk! Kijk!

Wat ligt daar vrolijk te schitteren?

Een fluisteraar?

Een floephoed?

Een toeter of een zoemtrompet?

Het sputtert een beetje.

Pieka blaast zo hard ze kan.

Al gauw slingeren zoemtonen de verte in.

Ze golven boven meren en botsen tegen bergen.

Steeds komen er andere tonen. Pieka hoeft bijna niet meer

te blazen om de lucht te doen gonzen.

Zoem wordt zoem van nog meer zoem.

De echo wekt een droomdier.

Het droomdier tintelt.

Spitst de gekreukelde oren. Rekt zich uit.

Erheen!

Mee met de echo, in vliegende galop.

Een bries en een zucht. Het is stil.

Alles is ademloos.

En dan klinken de vreemdste klanken

dieper dan de zee en hoger dan de sterren.

Een zoemzang tot het duizelt in de nachtwind.

Eindelijk! Zegt Pieka.

Ga je mee, Gezebed?

Ik weet de weg.

Ja, ik noem je Gezebed.

Documents