IT isn’t all about the money Altijd weer dezelfde liedjes door de ether. Het zingt en neuriet wel lekker weg dat liedje van Meja Anna Pernilla Kullersten: It's all about the money. It's all about the dum dum didudumdum Dat liedje speelt steeds door mijn hoofd als ik alle berichten over de decentralisatie of transitie AWBZ naar Wmo hoor en lees: It's all about the money. De liedjes zijn ook steeds dezelfde in artikelen en congressen: aanbesteden; het formuleren van „uitvragen‟; in beeld brengen van schadelasten; verdeling van de cliëntenpopulatie naar doelgroepen en postcode gebied; kosten die met de begeleiding zijn gemoeid; verwachte in- en uitstroom. And I think we got it all wrong anyway Zingt Meja er achteraan. Allemaal hartstikke leuk maar het draait niet alleen om het inkopen van dezelfde taken op het gebied van begeleiding en dagbesteding door een andere overheid. Of het persen van doelgroepen in een nieuwe verordening. So tell me how we fail to understand Nou heel simpel: het budget dat met de taken meekomt is het budget van 2010. Beetje inflatie er bij per jaar. Wat kostenstijgingen in de sector. Het besef dat het Rijk altijd al meer uitgaf dan het beschikbare budget, ongeveer 10%. Een verschil van opgeteld meer dan 15%, betekent dat er in 2013 voor gemeenten fors minder budget is om begeleiding en dagbesteding in te kopen dan wat dat pakket in 2013 kost. Beetje afhankelijk van de feitelijke verdeling in mei 2012, redden gemeenten dit dus niet zonder keuzes te maken in vraag en aanbod. It makes me wanna run away and hide Verbergen is inderdaad wat er nu voor een deel gebeurt. Beleidsarm invoeren heet dat. Beleidsarm invoeren betekent het inventariseren van bestaande contracten en die proberen tegen een lager tarief over te nemen. Maar de bestaande contracten van de zorgkantoren zijn niet de toekomstige contracten van gemeenten minus 15%. Zorgaanbieders laten zich niet zomaar 15% afpakken en hun cliënten ook niet. We find strange ways of showing them how much we really care Zonder een gedegen analyse van de individuen die overkomen met de wetswijziging op individueel niveau in plaats van op groepsniveau, dreigen generieke maatregelen om binnen het budget te blijven. Generieke maatregelen zijn geen oplossing. Het begint allemaal met “ken uw klant” en dan maatwerk leveren om gerichte keuzes te kunnen maken. Dat bereiken gemeenten niet met aanbesteden, inkopen en een nieuwe verordening alleen. Om maatwerk te kunnen leveren moet een gemeente ook zich zelf onder de loep nemen: ben ik als gemeente zelf wel geschikt om deze taak op te pakken? Kunnen onze medewerkers de vraag signaleren? Kennen ze het maatwerk wel? Zijn ze voldoende toegerust? Hoe sturen we als gemeente zorgaanbieders en leveranciers op hun aanbod? Hoe monitort mijn gemeente prestaties en de uitputting van de budgetten? Waar liggen de risico‟s en welke prestaties wil mijn gemeente leveren? Tijd voor een ander liedje Scan niet alleen de doelgroep die overkomt maar scan ook uw eigen organisatie. De sleutel voor beheersbare kosten en maatwerk ligt niet alleen bij de doelgroep maar vooral ook bij de eigen organisatie. Die verdient alle aandacht.