HET BETOOG

Pijn, het leven zal geen gemis zijnMoet de arts de beslissende factor zijn bij actieve euthanasie?

Haar naam was Anna de Heer. Een vrouw van 99 jaar oud en de moeder van Chaya. Anna heeft genoten van haar leven, maar ze werd levensmoe. Levensmoeheid in zijn meest pure vorm. Anna werd hierdoor erg ongelukkig en wilde met actieve euthanasie uit het leven stappen. Helaas, een persoon die kampt met levensmoeheid komt niet in aanmerking voor actieve euthanasie. Geen arts die hen wilde en kon helpen. Chaya moest hierdoor elke dag toekijken hoe haar moeder leed aan haar levensmoeheid en steeds ongelukkiger werd. Chaya besloot om haar moeder te helpen. Chaya keek haar moeder diep in de ogen aan en gaf haar een kus op het voorhoofd. “Het is goed mama, ik ga je helpen”. Ze gaf haar moeder 160 pillen waardoor ze uiteindelijk werd verlost uit haar lijden. Chaya werd schuldig bevonden aan hulp bij zelfdoding van haar moeder Anna.

Moet de arts de beslissende factor zijn bij actieve euthanasie? Ik vind van niet. De arts moet niet de beslissende factor zijn maar de patiënt zelf. Bij actieve euthanasie wordt het leven van een patiënt beëindigt door het toedienen van een dodelijk middel. De arts praat met de patiënt die euthanasie wil plegen en kan door het gesprek een euthanasieverklaring geven. Daarna wordt de patiënt beoordeelt door een tweede arts die na het bekijken van zijn beoordeling akkoord gaat met de euthanasieaanvraag. Na dit proces besluit de patiënt zelf wanneer hij of zij uit het leven stapt. Maar het komt ook voor dat een patiënt die erg veel lijdt geen euthanasieverklaring krijgt terwijl de patiënt de pijn niet meer aan kan en toch zo door het leven moet gaan. Mensen die zoveel lijden moeten zelf kunnen beslissen of ze uit het leven willen stappen. Er zijn natuurlijk een aantal redenen te bedenken waarom een arts niet de beslissende factor moet zijn bij actieve euthanasie. Deze redenen staan hieronder beschreven.

TEGEN ARGUMENTEN

De patiënt beslistOm te beginnen moeten patiënten zelf hun beslissingen kunnen nemen. Ten eerste is de tendens van ‘de dokter zal het wel weten’ verdwenen waardoor de patiënt de zeggenschap over zijn of haar eigen lichaam wil hebben. Ten tweede krijgen medische professionals dagelijks te horen dat mensen niet verder willen met zware dosissen pijnstillers. En ten derde zullen er een aantal patiënten overgaan tot illegale euthanasie waarbij familieleden helpen.

De arts die weigertVerder weigeren artsen hulp te bieden bij actieve euthanasie omdat zij zich gedwongen voelen om hier aan mee te werken en omdat het tegen hun persoonlijke opvattingen in gaat. Artsen die gelovig zijn weigeren ook hulp te bieden omdat het tegen hun geloofsovertuigingen in gaat. Zij geloven namelijk dat god beslist wanneer iemand over lijdt.

Artsen voelen de pijn nietTen slotte kan de arts moeilijk bepalen of de patiënt uitzichtloos of ondraaglijk lijdt. Want de arts voelt het ondraaglijk lijden van de patiënt niet en de arts weet niet wat het uitzichtloos of ondraaglijk lijden nou werkelijk in houdt. Omdat de arts dit niet goed kan onderbouwen durft hij geen hulp te verlenen want dat is strafbaar.

Tegenargumenten die je moet weerleggen over het midden plaatsen en de laatste sterkste TEGENargument

VOOR ARGUMENTENEr zijn ook een aantal argumenten te vinden die voor de stelling ‘moet de arts de beslissende factor zijn bij actieve euthanasie?’ zijn. De argumenten voor staan hieronder beschreven.

Spijt is geen optie meerSommige patiënten moet je tegen zichzelf in bescherming nemen omdat euthanasie niet terug te draaien is en spijt hebben dan geen optie meer is. Maar aan de andere kant hebben mensen die ernstig ziek zijn en veel pijn en verdriet hebben vaak niet meer de kracht om zo door het leven te gaan. Ook voelt de arts niet wat de patiënt voelt en het is een grote stap om euthanasie te willen plegen. Als een patiënt actieve euthanasie aanvraagt zegt dat genoeg over het lijden van de patiënt .

Het is iets tussen arts en patiëntActieve euthanasie is exclusief iets tussen arts en patiënten. Want het gaat erom dat de patiënt, met of zonder euthanasie, in zijn laatste levensfase op de juiste manier word behandeld en goed begeleidt wordt door de arts. Maar waarom zijn er dan toch patiënten die heel erg lijden nog steeds in leven door weigering van de arts? En waarom zijn er dan patiënten die over gaan tot illegale euthanasie? Juist, een patiënt beslist zelf of die het leven nog wel of niet aan kan. Een arts hoeft de patiënt niet te helpen bij zijn beslissing. En als de patiënt eenmaal euthanasie wil plegen zal de arts alsnog op de juiste manier handelen en begeleiding geven aan de patiënt in de laatste levensfase. Alleen wordt de begeleiding dan gericht op het uitvoeren van de actieve euthanasie.