1

november 2011

Verwondering nr 2

voeding voor verstand en spirit Met o.a.

JOHREI El cristo de medinaceli GOD LOU 2012 - nuchter bekeken Een hemelse vlucht Karakuri Bent u gejotteld? De 'Royal Touch'

Dit e-zine wordt gemaakt en volgeschreven door Loes Modderman info@scienceart.nl

2

Do not Believe. Do not Disbelieve.

THINK In dankbaarheid en bewondering opgedragen aan: Helderzienden en profeten, sectariërs en magiërs , klunzen, fantasten en dappere wetenschappers, nieuwsgierigen, bevlogenen en geïnspireerden, idealisten en utopisten, eenpitters en eigenwijzen en allen die hun eigen ster durven te volgen, vertegenwoordigd in Plinius de Oude 23-79 John Aubrey 1626-1697 Emma Hardinge-Britten 1823-1899 Charles Hoy Fort 1874-1932 William Corliss 1926-2011

Coen Vermeeren 1962 - en de onsterfelijke Fries Klaas Dijkstra, die in 1965 nog zeker wist dat de aarde plat is.

3

JOHREI Hier in het Westen veel minder bekend dan het verwante Reiki, maar niettemin een, ja wat eigenlijk? een religie? een methode? een filosofie? - met 3 miljoen praktiserende healers. Grondlegger van Johrei is Okada (achternaam)

Mokichi (voornaam) (1882-1955). Okada was een dichter, schilder, mysticus en ziener, en daarnaast zakenman met een gezin. Tijdens zijn leven hield Okada zich vooral bezig met schoonheid. Hij verzamelde kunst en stichtte musea, want hij geloofde dat alle kunst door het hogere wordt geïnspireerd en op iedereen kan inwerken tot heil van de mensheid. Naast kunst hield hij zich ook bezig met het ontwerpen van prachtige tuinen en gebouwen. Een veelzijdige man.

Okada, of 'Meishu-sama'- meester van het Licht - zoals zijn volgelingen hem noemen, werd geboren in een arm gezin. Zijn ouders gaven hem een sterk rechtvaardigheidsgevoel mee. Zijn artistieke talenten werden in de weg gezeten door zijn slechte gezondheid. Artsen verklaarden hem ongeneeslijk, maar dat was voor Okada een reden om zich te verdiepen in de oorzaken van gezondheid en ziekte en zijn medicatie te analyseren. Zijn conclusie was dat de allopathische geneesmiddelen die hij kreeg hem eerder ziek maakten dan gezond. Hij herwon zijn gezondheid, opende een winkeltje, trouwde, verloor vrouw en kind aan complicaties bij de geboorte,

en wat hem restte in 1923 bij een aardbeving en economische crisis. Rampspoed belette hem niet om zijn leven weer op te pakken en zich te richten op de spirituele kant van het bestaan. Okada voelde dat hij een missie had. Na de Tweede wereldoorlog begon hij zijn ideeën te verspreiden in woord en geschrift. Kern van zijn leer was dat wij moeten afzien van ons materialistisch mensbeeld, en materie en spirit in evenwicht moeten brengen. Hij leerde dat er universele goddelijke energie is, toepasbaar voor ons allemaal, en dat die energie of dat Licht ons kan helpen om onze gezondheid en ons geluk te bevorderen, wanneer we onze levenswijze aanpassen, organisch gekweekt voedsel eten en onze idealen op een hoger pijl brengen. Okada noemde de goddelijke energie 'Johrei' . Johrei werd in 1953 in Amerika geïntroduceerd, en nu zijn er overal in de VS Johrei Fellowships. Veel van Okada's boeken zijn in andere talen vertaald.

Het Licht van Johrei wordt uitgedrukt in het Japanse teken, 'HIKARI' (rechts bovenaan), een symbool dat alleen Johrei ingewijden mogen dragen. "God te dienen is het grootste werk dat iemand kan doen", zei Okada. Het lijkt zo simpel. Iedereen kan van zichzelf een kanaal maken van goddelijke energie. Het proces gaat zo: De ontvanger van de energie gaat tegenover de Johrei healer zitten, en opent zichzelf voor het Licht zodat je geest en lichaam gereinigd kunnen worden. Beiden zeggen een gebed. De healer heft zijn hand op en richt een kwartier lang de uitstromende energie op iemands voorhoofd, borst en buik. Daarna keert de ontvanger zich om en wordt de energie gericht op achterhoofd en rug , ook weer voor ongeveer een kwartier. De sessie wordt afgesloten met een dankgebed. De bedoeling, zegt Okada, is dat alle negativiteit uit het spirituele lichaam verdwijnt en de vibratie wordt verhoogd, waardoor een reactie wordt opgeroepen in zowel het fysieke lichaam als de ijlere lichamen. Het proces bevordert de zuiverheid van denken en handelen en de goddelijke natuur in ieder mens krijgt de kans zich te openbaren. Er zijn artsen die werken met Johrei en er bijzondere resultaten mee behalen.

Okada zegt: "Johrei is een pad om de ziel klaar te maken voor het Tijdperk van Licht". Hij kan het weten.

4

EL CRISTO DE MEDINACELI Bron: Wilma Carroll in 'Exploring the Healing Miracle' Ergens in een achterafstraat in Madrid staat een oude kerk. Wie van plan is naar Madrid te gaan moet hem zeker bezoeken, want de kerk geeft onderdak aan een bijzonder beeld: El Cristo de Medinaceli. Elke week op vrijdagavond staan mensen in lange rijen om de voeten van het 500 jaar oude beeld te kussen. Een beeld met een legendarische historie.... Ergens in de 17de eeuw maakten de Moren zich meester van het beeld en andere kerkelijke schatten. Ook namen ze een

klooster vol monniken en een aantal burgers in gijzeling. De eis was een hoog bedrag aan puur goud. Daar kon men niet aan voldoen, en dus startten de onderhandelingen die een jaar duurden. De mensen werden vrijgelaten, maar de religieuze voorwerpen bleven in handen van de Moren en werden meegenomen naar Marokko. Om die heiligheden terug te krijgen werd de kerk gesommeerd hun gewicht in goud te betalen. Daarmee werd uiteindelijk ingestemd, en het wegen zou plaatsvinden op het centrale plein van Rabat. Een grote weegschaal werd opgesteld. El Cristo de Medinaceli was de eerste die zou worden gewogen. Men hield het gelovige hart vast, want het twee meter hoge beeld was van massief ebbenhout en woog een fortuin. Maar, o wonder, toen het beeld op de schaal was getild bleek het lichter dan een veertje. De Moren waren in paniek. Ze zagen af van de transactie en besloten het beeld en alle andere voorwerpen te verbranden. Maar die nacht werd de stad getroffen door een geheimzinnige ziekte waardoor honderden mensen stierven. Dat was de dieven teveel, en alle kerkelijke eigendommen werden onverwijld teruggegeven aan Spanje. Om die heugelijke gebeurtenis te vieren werden de geretourneerde voorwerpen in een triomfantelijke processie door de straten van Madrid gedragen, met El Cristo voorop. Volgens kronieken uit die dagen was de verwelkoming van de bevolking zo roerend dat het Christusbeeld tranen vergoot, en velen in het publiek werden genezen van ziekten en gebreken. Daarmee begon de roemrijke carrière van El Cristo de Medinaceli. De schrijfster van het artikel was in Madrid op een koude dag in februari, en meer uit nieuwsgierigheid dan uit devotie sloot ze zich aan bij de wachtenden. Tien dagen eerder had ze bij het ijs-skaten de banden van haar linker voet gescheurd en de tot de omvang van een meloen opgezwollen enkel was deskundig en voor weken in het gips gezet. Wilma betrad daarom de duistere kerk op krukken, temidden van biddende mensen, waarvan sommigen het in de verte zichtbare beeld op de knieën naderden. Ze kende de geschiedenis van het beeld, maar geloofde niet in wonderen. Een beeld is tenslotte een beeld. Maar zodra ze het beeld naderde werd ze gevangen in de uitstraling van de in purper geklede El Cristo, die een sterk magnetisch veld om zich heen had. Wilma kon haar ogen er niet van afhouden. Er scheen licht om El Cristo heen te hangen en ze nam een gouden halo waar. Even leek het haar of het beeld ademde. De lichtval, dacht ze, puur gezichtsbedrog.

Een beeld is een beeld, toch? Toen het haar beurt was om de voeten van de Christusfiguur te kussen, besteeg Wilma de treden van de trap en viel op haar knieën. Ze kon niet anders. Min of meer beschaamd kwam ze overeind en verliet haastig de kerk, zich intussen vaag bewust dat haar voet in het gips anders aanvoelde. Die nacht kon Wilma niet slapen. Het gips irriteerde haar en jeukte vreselijk. De volgende dag spoedde ze zich naar het ziekenhuis om zich ander gips te laten aanmeten, iets wat comfortabeler zat. Zodra het gips was open gezaagd hoorde Wilma uitroepen van verbazing, en doktoren en verpleging kwamen aangesneld. Haar enkel bleek volkomen normaal. Nergens pijn, goede flexibiliteit: als nieuw. Wilma ging terug naar de kerk om nogmaals het beeld van El Cristo in zich op te nemen. Ze checkte de lichtval, maar de aura die ze de vorige dag had gezien kwam werkelijk van het beeld, en niet van de verlichting. Ook had ze nog steeds de indruk dat het houten beeld werkelijk ademde. Rondvragend naar andere genezingen bleek haar dat de kerk daar liever geen aandacht aan besteedt. Toen ze de priester wilde vertellen wat haar overkomen was, luisterde die nauwelijks, en gaf geen commentaar. Ook de kerkgangers schenen niet bereid om er over te praten. Wilma besluit haar verhaal met de notie dat zulke wonderen, hoewel voor ons totaal onverklaarbaar, veroorzaakt worden in het astrale gebied, en vervolgens in het fysieke veranderingen kunnen veroorzaken. Allemaal goed en wel, maar dat verklaart niet een ademend beeld, of een aura die krachtig en voelbaar is. Een beeld is tenslotte een beeld...niet dan?

5

VURIG SPOOK Ontleend aan Fortean Times 86

Engeland. Een Pub in North Yorkshire. Saltersgate Inn, bij de plaats Whitby, tussen 'Devil's Elbow' en 'The Hole of Horcum', voor wie er een kijkje wil nemen.. In die 400 jaar oude pub brandt al 200 jaar non-stop een vuur. De traditie wil dat er vreselijke dingen zullen gebeuren als het vuur ooit uitgaat, dus om dat te voorkomen is er iemand aangesteld speciaal om brandstof op het vuur te gooien. Maar soms brandt het vuur op een laag pitje. En dan vallen er schilderijen van de wand en verdwijnt het schuim op het bier. De vaste klanten houden het vuur scherp in de gaten, en willen er niet hun gemak van nemen als het niet laaiend brandt. "Ik heb gezien wat er kan gebeuren", zegt de bewaker van de vlammen: "een paar jaar geleden kwam er een schilderij van de muur, zomaar, zonder reden. Het hing

aan een grote stevige haak". De traditie dateert van 1796, toen een douane beambte werd vermoord door smokkelaars en onder de haard werd begraven. Om de verdenkingen van de politie af te wenden werd de haard aangestoken en brandend gehouden, zodat niemand eronder zou gaan zoeken. Dat is sindsdien zo gebleven, om te voorkomen dat het nog erger zal gaan spoken dan nu al het geval is. In de Engelse krant van vandaag (11 juni 2011) lees ik op internet dat de herstelwerkzaamheden aan de pub zijn gestaakt omdat er geen geld meer is, terwijl hij nodig moet worden gerestaureerd. Wat moet er straks van het spook worden, als de pub instort en hij geen warme behuizing meer heeft. Misschien besluit hij dan alsnog om het hogerop te zoeken.

FATIMA ontleend aan Fortean Times 86

Toen de maagd Maria - of wat het dan ook was - voor de eerste keer verscheen op 13 oktober 1917 aan, zoals ze meestal doet, een paar eenvoudige kindertjes, was dat een gebeurtenis met een staartje in het stadje Fatima in Portugal. Maar in 1996 kreeg die staart wel een hele vreemde kronkel: in Iran deed het verhaal de ronde dat niet de moeder van Jezus, maar Fatima, de dochter van Mohammed aan de kinderen was verschenen.

O Hemel, wat een verwarring. Duizenden Iraanse pelgrims maakten zich op om af te reizen naar Portugal om hun erfgoed te claimen. De Paus protesteerde bij de Iraanse overheid, en dat leidde tot vertraging in de verstrekking van visa en enig gezond verstand van een Islamitische leider in Portugal, die het allemaal volkomen belachelijk vond. Maar waar kwam dat idee vandaan? Van een Portugees-joodse socioloog, Moises Espirito Santo die een studie had geschreven over Fatima, en had geopperd dat de naam Fatima, (toegegeven, een Islamitische naam, maar de Moren hadden Spanje en Portugal eeuwenlang in bezit! ) - aan de plek was gegeven door een Berber sekte die in vroeger eeuwen veel macht en invloed had in Noord Afrika en het Iberisch schiereiland. So what, zou je zeggen. Dat was in de 10de en 11de eeuw. Die kindertjes, dat was in de 20ste. En toen was Portugal gedegen en onvervaard katholiek, zoals het dat geweest is sinds de 15de eeuw, toen Ferdinand van Aragon II en Isabella van Castilië samen de Moren en de Joden bekeerden of verdreven en daarmee een hoogstaande en vreedzame cultuur om zeep hielpen. Hoe dan ook, het werkje van Esperito Santo werd in Iran vertaald en het vond een wijd lezerspubliek. Of al die Iraniërs uiteindelijk tot bezinning zijn gekomen of toch hun bedevaart gemaakt hebben vermeldt het verhaal niet.

6

GOD LOU Soms lijkt het alsof er in Nederland niets geks te beleven valt, en Spiritualisten voor de jus over de aardappelen moeten zorgen. Geen spoken, geen draken, geen steencirkels, geen piramides. Alles vlak en saai, het landschap en de mensen. Maar vergis je niet, we hebben hier ook onze portie gekte gekend. Neem nou Lou de Palingboer. De ouderen onder ons kennen hem vast nog, op z'n minst bij naam, want in de jaren van zijn messiasschap deed hij heel wat stof opwaaien. Ik herinner me zijn vrouwelijke niet al te bijdehante aanhangers die blaadjes probeerden te slijten op het Damrak in Amsterdam. Een discussie beginnen had geen zin, en toetreden tot Lou, 'in Lou zijn' was ook niet mijn idee van leuk.

Hoewel zijn prediking er mocht wezen, wat humor betreft. Ik citeer uit het amusante boekje van Wim Zaal, "Gods Onkruid' : "De dominee mag draaien, de pastoor papegaaien, de verloste laat zich geen valse oksels onder de ziele naaien; uit de hemel komen geen misschientjes. De profeet, in het vrije waaien van de Geest gekozen, aan zijn zondigheid ontdekt en met een vurige kool gereinigd, spreekt uit het volstrekte. Zijn woord is waarheid. En wie dat ter harte nemen, staan voor eeuwig in de handpalm des Allerhoogsten gegraveerd." Tot zover Lou. Het mag duidelijk wezen dat hij geen taalwonder was en evenmin een helder denker, maar origineel was hij zeker.. Louwrens Voorthuijzen wordt in 1898 geboren in het dorp Breezand, in de kop van Noord Holland. Het gezin is volgeling van de prediker Jelle Adema en bijbelvastheid wordt Lou met de paplepel ingegoten. Maar dat heeft een averechts effect. Hij vindt de bijbel een bij-bel; de hoofd-bel is de innerlijke beleving. Theologen logen, merkt hij snedig op. Het moment van goddelijke inspiratie komt voor Lou in 1927 tijdens een nachtelijke strandwandeling. Het is volkomen duidelijk: Lou is geroepen om de duivel te bestrijden. Veertig dagen strijdt hij met bokkenpoot. Zijn psychotische godsdienstwaan is gemodelleerd naar het Evangelie. Hij scheidt van zijn eerste vrouw in 1942, en gaat verder door het leven met de imposante Amsterdamse Mien Wiertz. ▲ De kost verdient Lou op de Amsterdamse Dappermarkt, waar hij de leer verkondigt en paling verkoopt. Desgewenst geeft hij zijn leringen ook in een nabijgelegen koffiehuis. Zo vormt zich een kring van gelovigen rond Lou, die het niet moet hebben van de goed onderlegden of Bijbelkenners, maar van de simpele gelovige die houvast zoekt. En dat kon Lou bieden. Vanaf 1954 geeft hij wekelijks zijn wollige speeches in Frascati en de Brakke Grond in Amsterdam, voor 'Lou-mensen'. Zijn aanhang groeit gestaag. Een verzekeraar die 'in Lou is' koopt een prachtig huis in Muiden ▼ voor Lou en Mien en hun gevolg. De beweging neemt steed meer het karakter aan van een sekte. Lou vertelt zijn wazige verhalen en geniet van dikke sigaren en

alcohol en van de warmte van zijn aanhangers, want om 'de duivel te verdrijven' bedenkt hij de ceremonie van het 'aanliggen' : vrouwelijke volgelingen mogen een tijd tegen hem aan liggen om zijn 'kracht te voelen' . Met intuïtieve slimheid verdeelt hij zijn volgelingen in een hiërarchische structuur. Mannen slapen gescheiden van hun vrouwen. Spanningen ontstaan tussen leden en tussen echtelieden, wie zal dat verbazen. Op het hoogtepunt van de sekte zijn er meer dan 500 aanhangers 'in-Lou', maar ook buiten de directe invloedssfeer trekt Lou belangstelling. Door vreemde voorspellingen krijgt hij tegenwind, en hij verhuist dan naar Overijssel, en in 1968 naar België.

In dit alles speelde Mien een belangrijke rol. Zij vertelde hem dat hij 'Christus' was, en hoewel Lou dat oorspronkelijk tegensprak steeg hij op den duur nog hoger: hij werd God. En God kan niet sterven. Maar Lou was ziek en zou niet meer beter worden. "Allemaal de schuld van de ongelovigen!", riep Mien. Lou stierf op 23 maart 1968. Het werd een spektakel. Zijn volgelingen waren radeloos, riepen, trokken hun haren uit en gingen op aanraden van Mien onder en bovenop hem liggen om zijn lijk warm te houden. Lou kon en mocht niet dood zijn. Kruiken werden aangelegd. Toen dat niet hielp gokte men op de derde dag; dan zou hij zeker verrijzen. Intussen begon Lou te stinken. Vol schuldgevoel werd hij uiteindelijk begraven. Na zijn dood ging alles gewoon door. Het blad 'Lou' bleef verschijnen, en Mien had de touwtjes stevig in handen. Ze werd oud in Spanje. Maar er is een site: http://www.louserfenis.nl/ en 'Lou Leeft!' . Voor wie het wil geloven.

7

L E V E N

N A

D E

D O O D

FISHY Er zijn veel mensen die geloven dat we niet alleen kunnen reïncarneren als mens, maar ook als dier. En als sommigen onder ons zich een leven in een ander menselijk lichaam menen te herinneren, misschien is dat dan bij mensen

die ooit een dier zijn geweest ook zo. We proberen het ons voor te stellen. In Fortean Times kom ik een verhaal tegen van een man die misschien wel heeft

gedacht dat hij een vis was geweest, of ernstig verlangde er ooit een te worden. Die man was Neil Gordon Wilson uit het westen van Australië.

Als kind was hij ziekelijk en ook op latere leeftijd werd hij geplaagd door verschillende kwalen. Het ligt voor de hand dat zijn sociale leven daaronder had geleden, en hij ging dan ook

zijn eigen gang, door bekenden beschreven als een stille, vriendelijke man met wie men moeilijk contact kreeg. Toen Wilson in 1995 dood werd gevonden in een veld in de omgeving van zijn huis, was hij gekleed in een nauwsluitend groen vissenpak. Dat pak bedekte hem van top tot teen, en zijn benen waren in meerminstijl gewrongen in de staart van het pak, dat hij, zo bleek achteraf, zelf met grote zorg had vervaardigd. Wanneer hij kon nam hij een duik in het nabijgelegen Toolondo meer, waar hij zich voelde als een vis in het water. Wat er met hem was gebeurd viel niet meer te achterhalen. Wel werd er in zijn schuur nog een ander vissenpak gevonden, een oranje. Waarschijnlijk uit de periode dat hij zich het best voelde als goudvis. Zijn zwijgzaamheid is in het kader van zijn vissenbestaan wel te verklaren. Wanneer hij vroeger een school-vis was geweest, dan moet hij het gebrek aan andere vissen van zijn soort als een pijnlijk gemis hebben ervaren. Wilson werd als mens 49 jaar. Wie weet is hij inmiddels uit het ei gekropen.

INTERNET

Er zijn veel websites te vinden over Leven na de Dood. De meesten zijn in het Engels, helaas, want Nederland is maar een klein landje en veel kennis op dit gebied komt uit Amerika en Engeland, of, zoals de site die ik hier wil bespreken, uit Australië. Victor Zammit is een Australische advocaat die zich full time richt op 'promoten' van het Leven na de Dood. Dat klinkt behoorlijk commercieel, maar dat is het niet. Zammit is een gedreven mens, die vol overgave probeert de levenden ervan te overtuigen dat er licht achter de horizon is. Dat doet hij niet met godsdienstige argumenten, maar met wetenschap. Zammit houdt nauwkeurig bij wat er allemaal gedaan, onderzocht en geschreven wordt, en hij heeft een legertje vertalers in dienst die hem bijstaan in het verspreiden van het Goede Nieuws. Al met al is de site van Zammit alleszins de moeite waard. Dit is 'm: http://www.victorzammit.com/ Links op de eerste pagina vindt je een menuutje waarin je 'Nederlands' kunt aanklikken. Ook het boek 'A Lawyer Presents the Case for the Afterlife' kun je voor een groot deel in het Nederlands downloaden. Ergens in het midden vind je een plek waar je je email kunt invullen, zodat je elke vrijdag de laatste toevoegingen in je postvak krijgt: verhalen, nieuws, links, boekbesprekingen, interviews en filmpjes, want Zammit heeft ook heel wat op YouTube staan. Die wekelijkse toevoegingen zijn niet in andere talen omgezet. Hoe dan ook, een site om in de gaten te houden als je geïnteresseert bent in wat er in het buitenland gebeurt. En in leven na de dood natuurlijk.

8

2012 - nuchter bekeken.

Hollywood heeft zich er meester van gemaakt en een kaskraker vervaardigd waarin de wereld ten onder gaat maar de

hoofdpersonen, zoals dat hoort, blijven leven. We kennen allemaal de datum: 21 december 2012.

Da's behoorlijk bijna. Nog maar een paar maanden en dan gaan we met z'n allen. Waarheen, dat moeten we nog even afwachten. Dikke boeken worden er geschreven waarin het ons allemaal uit de doeken wordt gedaan, van grote kosmische rampen tot een 'overgang' naar een spirituele dimensie waaromtrent veel te zeggen maar weinig te bewijzen valt. Hoe we op dit alles kwamen weten we ook: de Maya's. Hun

kalender houdt op. Ergens moet die natuurlijk ophouden. Misschien was er geen

grotere steen, of zijn we die in de loop der eeuwen kwijtgeraakt. In ieder geval is het een tamelijk wankel gegeven,

en een smalle basis om het lot van de wereld aan af te meten. De Maya's hebben een kalendersteen gehouwen, maar geen

gedetailleerde voorspelling gedaan. Dat is een niet onbelangrijk onderscheid in dit verband. Wanhopige pogingen om de duistere kwatrijnen van Nostradamus op één lijn te brengen met de Maya 'voorspelling' hebben tot nu toe gefaald. Wie wat zoekt kan het altijd wel vinden. Ook enkele andere tradities zijn nagekeken, en daar heeft men bevestiging denken te vinden voor het een of het ander. Maar de afstammelingen van de Maya's zelf, uit den treure ondervraagd over hun 'voorspelling', krijgen - blijkt uit een interview - een staart van ons gezeur en liggen er zelf niet van wakker. Dus waarom willen we toch zo graag een datum? Wat is toch de kick ? Niet dat we niet met z'n allen afstevenen op rampzalige gebeurtenissen, als we op de ingeslagen heilloze weg voortgaan. Er is geen profetisch talent nodig om dat in de gaten te hebben. Wat de spirituele kant betreft: het ligt waarschijnlijk aan mij, maar hoe moeten we ons een collectieve spirituele omwenteling voorstellen? Aliens die ons ongebruikte DNA in één klap activeren? De komst van de Maitreya, zoals SHARE International ons wil doen geloven? Of wat? Niet dat ik niet zou willen, ik ben met alle weldenkende mensen vóór een positieve omwenteling, maar niet met uitschakeling van ons gezond verstand of kritisch vermogen. Grappig in dit verband is dat we vóór het omineuze jaar 2000 allemaal vol waren van Milleniumvoorspellingen. Ik heb er stapels tijdschriften uit de 90er jaren op nagekeken, en nee, niets over 2012, maar alles over rampen en onheil verbonden met de mijlpaal van 2000. Voor zover ik weet was die Mayakalender toen ook al bekend, maar maakte niemand zich daar blijkbaar zorgen over. Ook het jaar 2000 hebben we gehaald met z'n allen, en we leven nog. Behalve vanwege de Maya's is er nog een andere reden waarom we 2012 hebben verkoren als het zoveelste eind van onze beschaving: de conjunctie (in één lijn staan) van de zon met het centrum van de Melkweg. Maar dat is niet iets wat op één dag gebeurt; dat is een proces van jaren. Bovendien: conjuncties van planeten, Aarde, Zon en Maan zijn sinds mensenheugenis reden geweest voor voorspellingen, meestal van rampzalige aard. Net als de overgang van de ene naar de andere eeuw, of zonsverduisteringen, kometen en andere ongewone hemelverschijnselen. Ook daar zijn boeken over volgeschreven.

9

Wij mensen hebben iets met apocalypsen en armageddons, en sommigen van ons verlaten haven en goed om een geschifte sekteleider te volgen naar de top van een berg, in afwachting van de tweede zondvloed. Maar nog steeds draaien we onze rondjes om de zon. Nog een andere reden voor pessimisme is dat we volgens de zonnecyclus uitgerekend in 2012 te maken krijgen met grote activiteit van zonnevlekken en protuberansen (zonnevlammen die ver het zonnestelsel ingaan).

Die zijn behoorlijk gevaarlijk, dat is waar. Ze kunnen onze satellieten beschadigen, en je moet er niet aan denken dat zo'n ding op een van onze steden terecht komt. Ook kunnen ze onze elektronica danig in de war brengen. En aangezien we al totaal gedesoriënteerd zijn als onze computer crasht, is het voorstelbaar wat een puinhoop dat gaat worden. Maar zonneactiviteit is onvoorspelbaar en verrassend, en we kunnen niet zeker weten of zoiets nou net rond december 2012 gaat gebeuren, en ook niet of de gevolgen dan catastrofaal zullen zijn. Onze wereld wordt bedreigd. Door meteorieten waarmee we in botsing kunnen - en ooit zullen - komen, door uitbarstende supervulkanen die de aarde voor vele jaren onbewoonbaar kunnen maken, door smeltende ijscontinenten en door de verschuiving van de polen ( iets wat periodiek gebeurt), maar het meest nog door onze eigen hebzucht, agressie en gebrek aan verstand. Wat betreft 2012: Als je 't mij vraagt is het grootste gevaar iets waar we niemand over horen: dat we met z'n allen ons gaan concentreren op 21 december 2012, en onze angsten en zwartkijkerij precies datgene zullen veroorzaken wat we vrezen: een ramp. Niet omdat de Maya's dat hebben voorzien, maar omdat gebundelde gedachten nou eenmaal tot collectieve destructie kunnen leiden. Dat is een ding wat zeker is. Daarom is het maar goed dat de meest dichtbevolkte gebieden op deze prachtige planeet de Mayakalender lekker aan zich voorbij laten gaan. Sterker nog: ze hebben waarschijnlijk nooit van Maya's gehoord.

PATENT

In een boek over vreemde patenten vond ik deze uit 1903: J. Karkowski heeft een methode bedacht om de doden te bewaren, in waterglas, een chemische stof, later volgegoten met vloeibaar glas. Interessant. De patent-aanvrager heeft er deze illustratie bijgedaan, want het is natuurlijk ook heel goed mogelijk om alleen het hoofd te bewaren. De heer Karkowski garandeert een oneindig lange levensduur van tante, of wie u dan maar voor altijd in uw nabijheid wilt bewaren. We vragen ons af: Op de schoorsteenmantel? Meneer Karkowski moet een wonderlijke man geweest zijn. Zou hij na zijn dood zelf geheel of gedeeltelijk op iemands dressoir terecht zijn gekomen?

Method of Preserving the Dead

Patent No. 748,284

Inventor: J. Karkowski, Herkimer, New York

Issued: December 29, 1903

10

GEURENDE GEESTEN

Vorig jaar was ik bij een demonstratie van een Braziliaans schildermedium. Op een gegeven moment liet hij het publiek weten dat er dokters in de zaal waren. Geestelijke, wel te verstaan. Konden we dat ruiken?

Ja. De meesten van ons roken chloroform, hoewel dokters in deze tijd die lucht zelden meer bij zich dragen. Enkelen roken het niet. Ik dacht dat ik wat rook, maar suggestie is ook zo wat. Hoe dan ook, geuren die paranormale verschijnselen begeleiden zijn een bekend fenomeen. Menig contact met een overledene heeft plaats via de vertrouwde geur van een bepaald merk tabak, een parfum, of een bloem waar de overledene een voorkeur voor had. De geur is de communicatie, want in de meeste gevallen moet de achterblijver het daarmee doen. Maar die specifieke geur is genoeg om de levenden te overtuigen van de aanwezigheid en het voortleven van hun dierbare.

In een parapsychologisch tijdschrift lees ik meer over dit soort geuren. Mediums hebben regelmatig gewag gemaakt van de geuren waarmee de geesten zich bekend maakten. Het medium Rev.Stainton Moses

(1839-1892) onderscheidde een geur die hij 'spirit geur' noemde, en die volgens de aanwezigen uit Moses' hoofd leek te komen. Spookhuizen hebben vaak een herkenbare geur die gekoppeld is aan bepaalde verschijningen of bepaalde vertrekken. Plaatselijk zijn die dan ook bekend als 'de geurende dame' of 'de kamer van de lavendel'. De geuren komen en gaan, ze blijven niet hangen zoals bijvoorbeeld de lucht van sigaretten in een huis waar nooit gerookt wordt. Dieren nemen ze beter waar dan mensen en uit hun gedrag blijkt dat ze de herkomst schijnen te herkennen. Geuren zijn niet altijd prettig om te ruiken, soms kan het ook behoorlijk stinken in de aanwezigheid van geesten. In sommige gevallen kan die onaangename lucht een aanwijzing zijn voor hoe een persoon is overleden, voor 't geval iemand daarin is geïnteresseerd. In zo'n geval lijkt de geur bedoeld als een dringende boodschap of een noodkreet. Hoe die geuren tot stand komen weten we natuurlijk niet, maar omdat de meesten van ons niet helderziend genoeg zijn om onze dierbaren na de dood te zien, is het misschien verstandig om onze neus wijd open te houden.

HOMO IN MACHINA De mens in de machine. Clifford Pickover, ► een joodse wiskundige en computerfreak met een waanzinnig hoog IQ , fascinerende creativiteit en absurde productiviteit (wat sommige mensen kunnen doen in één leven!) komt met een interessante gedachte. Pickover worstelt met het metafysische in al zijn boeken, maar hij neigt naar een hemel die niet buiten maar in ons is. En zo voorspelt hij dat er een tijd aankomt waarin onze hersens en onze persoonlijkheid kunnen worden gedownload en we ook na onze dood doorgaan met leven. Hij zegt: "Rond 2075 zullen we ons leven na de dood leven als software in machines die ik voor 't gemak 'hemel machines 'noem. Nu al worden er computers ontwikkeld naar het model van onze neo-cortex, waarin ongeveer 32 triljoen zenuwverbindingen liggen die we in de loop van ons leven aanleggen. De hoeveelheid computergeheugen die er nodig zou zijn om dat te evenaren is maar 80x zoveel als wat we nu hebben, en die capaciteit stijgt in hoog tempo. Het experimenteren met intelligente computers is al vele jaren aan de gang; computers die denken en hun eigen programmering ter hand nemen. Zulke dingen zijn allang geen SciFi meer, en dat heeft voor- en nadelen. Pickover ziet ons na onze dood via zijn 'hemel computer' de mooiste dingen beleven, dingen waar we tijdens ons aardse bestaan niet aan toe gekomen zijn. Voor een man die ieder jaar een boek aflevert en daarnaast heel veel andere dingen doet moet zo'n productief Afterlife de hemel zijn. Of dat ook voor ons geldt, is de vraag.

11

HULPVERLENING Kunnen we rekenen op genuanceerde hulpverleners als het gaat om onze bijzondere ervaringen? Nee, in de meeste gevallen niet, helaas. In de hulpverlening blijken de paradigma's al even vast te liggen als in de wetenschap: Wat je meemaakt komt uit je onderbewuste of uit je jeugd of uit je fantasie, en andere opties worden niet overwogen. Dat is betreurenswaardig, omdat die andere opties voldoende bereikbaar zijn, als hulpverleners zich beter zouden (laten) informeren. De uitzonderingen daargelaten: in Nederland is het nog altijd niet mogelijk om in de reguliere hulpverlening je verhaal te doen over een Bijna Dood Ervaring, een geestverschijning, helderziende waarnemingen of over het feit dat je stemmen hoort. Gelukkig dat de meeste mensen met dat soort ervaringen helemaal

niet bij de hulpverlening hoeven aan te kloppen, maar soms ontstaat paranormale gevoeligheid na een ziekte of een ongeluk, en dan kan het zijn dat men er geen raad mee weet en aan zichzelf gaat twijfelen. Een tijdje geleden was er een documentaire op de TV over mensen die stemmen horen. Niet schizofreen, nee, in principe gezonde mensen die geplaagd worden door voortdurend gebabbel en negatief commentaar in hun hoofd. Bij sommigen kan dat zulke ernstige vormen aannemen dat die stemmen het normale functioneren in de weg zitten. Gesprekken met mensen van vlees en bloed zijn dan bijna niet meer mogelijk. Dat moet vreselijk zijn, en natuurlijk is het iets waar je vanaf wilt. In de betreffende documentaire waren de hulpverleners bijzonder welwillend en begripvol. Ze legden de geplaagden geduldig uit dat die stemmen uit hun onderbewuste kwamen en dat hun negatieve zelfbeeld daar debet aan was. Wat men vervolgens doen kon was dat zelfbeeld opkrikken. Gesprekken over waar men goed in was, wat men van zichzelf waardeerde en hoe dat in verhouding stond tot de negatieve uitingen van het onderbewuste, dat alsmaar die persoon naar beneden wil halen. Meer bewegen was ook goed. Doen waar je zin in hebt, sterker worden, meer zelfvertrouwen kweken, zodat op den duur de stemmen het zwijgen zou worden opgelegd. Enzovoort. Het lijkt allemaal zo logisch. Ik had het zelf kunnen bedenken, net als die mensen die de therapie in groepjes volgden. Geen kunst aan. Ware het niet dat er misschien toch ook iets anders aan de hand zou kunnen zijn. Iets wat men ook wel 'helderhorendheid' noemt.

Inmenging van entiteiten die een prima ontvanger vinden in sommige mensen, en daar kwaadaardig gebruik van maken. Soms na een spelletje met een OUIJA bord. Want als je een geest bent die in deze sfeer wil blijven rondhangen, wat is er dan leuker dan een onschuldige huisvrouw het leven zuur te maken, en hulpverleners om de tuin te leiden. Net zoiets als een virus zetten op internet: niemand kan je pakken maar je hebt de voldoening dat je de dag van ontelbare onbekenden grondig zit te verpesten. Sommigen mensen en entiteiten geeft dat een doel in hun leven. Maar dat alles is te ver van het bed van reguliere hulpverleners. De stap is te groot. De klassieke psychologie te dwingend. De baan te belangrijk. Je moet er niet aan denken als je tegen je cliënt zou moeten zeggen dat hij heel misschien geplaagd wordt door iets waar je als RIAGG medewerker geen oplossing voor weet, zodat je hem moet doorsturen naar een paranormale kwakzalver. Onlangs vernam ik op de Dag van de Parapsychologie dat mensen die stemmen horen die voor hen werkelijk als stemmen klinken, onder de MRI zijn gescreend. Wat bleek: die stemmen activeren in de hersenen het hoor-gebied, net als alle andere dingen die wij horen dat doen. Wanneer wij ons stemmen voor de geest halen, onze moeder in gedachten horen praten of de buurvrouw, dan is er een ander gebied actief. Stemmen horen is echt, zegt de scan. Kijk, ik bedoel maar.

VOETEN De Hindoes vertellen een verhaal over een vrouwelijke kluizenaar die eens een bepaalde tempel in Zuid-India bezocht. Uitgeput van de lange tocht, besloot ze te rusten onder een boom dichtbij de ingang van de tempel. Terwijl ze daar lag, was een van de priesters ernstig geschokt haar te zien liggen met haar voeten wijzend in de richting van de tempel; een daad die als hoogst oneerbiedig tegenover de godheid wordt beschouwd. Toen hij haar aansprak op haar heiligschennis, antwoordde ze: "Beste man, laat me alsjeblieft weten waar God níet te vinden is, en ik zal met plezier m'n voeten in die richting leggen."

12

EEN HEMELSE VLUCHT

Misschien herinneren de oudjes onder ons zich nog de communistische tevredenheid toen Yuri Gagarin in zijn ommetje in de Spoetnik geen hemel had aangetroffen; zie je wel, allemaal flauwekul. De techniek had het weer eens bewezen. Maar wat dan te denken van dit uitzonderlijke verhaal uit betrouwbare bron (Martin Caidin in 'Natural or Supernatural'), een verhaal dat de populaire boeken nooit heeft

gehaald. Maar of het hier wérkelijk om de hemel gaat ? Je moet wel een groot geloof hebben om dat te denken. Persoonlijk denk ik dat de astronauten in het verhaal entiteiten hebben gezien die hun uiterlijk aan de gewenste 'werkelijkheid' kunnen aanpassen. Op zich al wonder genoeg. Maar oordeel zelf. In juni 1985 hoorden de verbijsterde vluchtleiders in het controlecentrum voor ruimtestation Salyut 7 ▲ de stemmen van de astronauten een bericht stamelen van wat hen op die 155ste dag van hun missie overkwam. "We worden omgeven door een verblindend oranje licht", meldde commander Atkov. Zó letterlijk verblindend was het licht, dat de astronauten dachten dat er een explosie was geweest. Maar niets van dat alles . Toen ze weer uit hun ogen konden kijken en door de patrijspoorten van de Salyut 7, hadden ze het volgende aan Ground Control te melden: "We zien gezichten. Buiten het schip...zien we zeven gezichten...Ze...het zijn er zeven, enorm, grote menselijke gestalten met vleugels. Ze zien er uit als...wat wij op aarde noemen...engelen." De zeven 'engelen' hielden de Salyut 7 bij terwijl hij de aarde omcirkelde met een snelheid van bijna 8 km per seconde. En toen, abrupt, waren ze weg.

Toen de heftige ervaring en de schrik wat waren weggeëbd overtuigden de kosmonauten zichzelf en elkaar dat het een groepshallucinatie was geweest. Twaalf dagen later, op de 167ste dag van de missie, werden de drie mannen aangevuld met twee mannen en een vrouw. En wéér was er die verblindende oranje gloed die alles in brand leek te zetten. En wéér was Ground Control in woordenloze verbazing toen vanaf de Salyut 7 werd verteld: "we zagen zeven engelen....glimlachend. Ze glimlachten alsof ze een glorieus geheim met ons delen. Iedere engel was reusachtig, net als de eerste keer. Ze bleven een paar minuten bij ons, en toen...waren ze weg. We zien ze nu niet meer. " Natuurlijk werden deze conversaties strikt geheimgehouden. Iedere verdere evaluatie van het voorval werd verboden en vragen werden niet beantwoord. Het geval werd bekend toen een top ingenieur van het Russische ruimteprogramma zich in Amerika vestigde en contact zocht met een journalist, wiens onderzoek op een muur van zwijgen stukliep Wat die astronauten met hun ervaring hebben gedaan en hoe ze die hebben ingepast in hun aardse leven, is iets wat we wel zouden willen weten..

GROEI Hieronder een stukje dat van internet is gehaald, en waarvan de herkomst niet bekend is. Op een dag vonden de werknemers bij aankomst op hun kantoor een bord bij de ingang: "Gisteren is degene die jullie groei altijd in de weg stond overleden. Je kunt hem je respect betuigen in de gymzaal." Natuurlijk vroeg iedereen zich af wie er overleden was. De firma was niet zo groot en iedereen kende elkaar. Bovendien was men het er met zichzelf en elkaar niet over eens wie die groei had belemmerd. Er was dus heel wat onzekerheid toen men zich naar de gymzaal begaf, waar de kist geopend op een verhoging stond. Eerbiedig naderden de werknemers, een voor een. Op de bodem van de kist lag een spiegel. Iedereen die er in keek zag alleen zichzelf. Een tekst in de kist zei: "Er is maar één persoon die grenzen kan stellen aan je groei. Die persoon ben jij."

13

KARAKURI

We hebben een paar jaar geleden (in 1997) de rage van de Japanse Tamagotchi ► gehad, die rare elektronische 'poppen' die je in leven moest zien te houden door er voor te 'zorgen'. Nou ja. Maar Japan heeft meer te bieden op het gebied van poppen. Eeuwenoude tradities zijn verbonden met mechanische poppen, die 'Karakuri' heten. Een traditie die zich nog steeds manifesteert in een liefde voor robots, elektronisch of mechanisch. Ieder mens kent de fascinatie voor poppen. Iedere cultuur kent z'n eigen poppenspel tradities, en of poppen nu volkshelden voorstellen of gewoon speelgoed zijn, ze boeien zowel kinderen als volwassenen. In de Karakuri traditie gaat het altijd om 'automata' , poppen die uit zichzelf bewegen en eventueel taken uitvoeren, waarmee ze de mens zoveel mogelijk benaderen.

Maar waar zulke 'automata' in de Westerse traditie vooral een knap kunststukje waren van individuele knutselaars, zijn ze voor de Japanner veel meer een werkelijk 'bezield' fenomeen. Want het geloof in de 'spirit' , de bezieling van niet-levende dingen is nog steeds levend in de Japanse cultuur. In Shinto, het Japanse Boeddhisme, worden natuurlijke fenomenen en objecten geëerd als 'Kami' - en ervaren als voorzien van eigenschappen als groei, vruchtbaarheid en voortplanting. Dat lijkt vreemd in onze ogen maar voor de Japanner is dat vanzelfsprekend.

Kami omvat zowel organische als anorganische fenomenen. De levende natuur is bezield, bergen en stenen zijn bezield, stormen zijn bezield, en overal zijn de geesten van de voorouders. Japan heeft een lange geschiedenis in het ritueel en dramatisch gebruik van poppen. Poppen representeren de relatie tussen het materiële en het spirituele, en zij worden gezien als een belichaming van spirituele bezoekers. Shinto ceremonies eren al het leven, en daarin hadden Karakuri vaak een rol. Tot laat in de 19de eeuw werden poppen in Japan niet weggegooid of gerecycled, maar ter aarde besteld op een begraafplaats. Dat geeft aan hoeveel eerbied poppen opriepen. Een pop die met spirit is bezield kan niet opeens alleen maar materie worden als hij uit elkaar valt. Poppen zijn mooi, of vertederend, maar zodra een pop menselijk uit z'n ogen kijkt, krijgen we een ongemakkelijk gevoel. Hoe dol we ook op poppen zijn, ze moeten toch op de een of andere manier verschillen van mensen.

Een pop of robot die niet meer te onderscheiden is van een mens... dat is eng. Griezels als Frankenstein staan model voor die angst. Japanse Karakuri lopen die kans niet, want hun gezichten zijn nooit bewegelijk. Net als in het Japanse NO-theater zijn het geschilderde maskers, vastgezet in een door de traditie bepaalde uitdrukking.

De traditionele Shinto opvatting heeft nieuwe vormen van Karakuri geïnspireerd, en Japan is op het gebied van robots een voorloper in de wereld. Daarbij wordt veel studie gemaakt van biomechanismen, om de robots zo natuurlijk mogelijk te laten bewegen en handelen. Maar daarbij wordt rekening gehouden met 'net niet echt' , waardoor een robot veel meer aanspreekt en populairder zal worden dan een namaak mens. Een van de pioniers op het gebied van robotica heeft een instituut gesticht waarin religie en robot-ontwikkeling beiden een plaats hebben. De leden komen regelmatig samen in gebed en meditatie en ze lezen Boeddhistische teksten om vanuit het oude geloof nieuwe inspiratie te

ontvangen voor hun wetenschappelijke arbeid. ◄ Hier een klassieke Karakuri pop met een modern robothondje.

14

EVIDENCE EN PROOF

Michael Prescott is een auteur en blogger over

paranormale onderwerpen. Ik lees hem graag, want hij is een denker die de ander weet mee te nemen in zijn gedachtengang.

Een van zijn recente blogs gaat over leven

na de dood, en de eeuwigdurende

controverse rond het 'ultieme bewijs' dat de gemoederen al zo lang bezighoudt en bij tijden heeft verhit. Dat bewijs zal er vermoedelijk nooit komen, zegt Michael. En hij legt uit waarom niet. Over woorden: In het Engels zijn er twee woorden voor bewijs : 'Evidence' en 'Proof'. Onder evidence wordt verstaan het soort bewijs dat men verzamelt aan de hand van feiten en gebeurtenissen - bewijs dat in de richting lijkt te wijzen van een bepaalde conclusie. Evidence is, wat je zou kunnen noemen, de weg erheen. Proof daarentegen is het definitieve bewijs waar je niet meer omheen kunt. Om een vergelijking te trekken: Er is 'evidence' dat de aarde een levend organisme is, maar er is 'proof' dat de aarde een bol is. (Uit dit voorbeeld blijkt meteen dat wat voor de een onomstotelijk is bewezen, voor de ander misschien nog lang in het 'evidence' stadium zal blijven, misschien wel voor altijd.)

Terug naar Michael Prescott, die opmerkt dat er in de afgelopen 150 jaar in onze cultuur een ongelofelijke massa 'evidence' is verzameld die mensen heeft overtuigd van een Afterlife, op grond van eigen en andermans ervaringen, mediumschap en wetenschappelijke experimenten. Maar daarmee is het absolute 'proof'- het ultieme, niet aan te vechten bewijs - niet geleverd. Niet omdat al die 'evidence' op zelfbedrog of fraude berust, zoals sceptici ons willen doen geloven, maar omdat de interpretatie van al die 'evidence' een kwestie is van onze persoonlijke voorkeur. Wat voor de een absoluut 'proof' is, is voor de ander nou eenmaal niet meer dan de zoveelste aanwijzing-in-de-richting-van, of iets wat om een andere verklaring vraagt. Wij kunnen, zegt Prescott, de stoffelijke werkelijkheid alleen bewijzen wanneer we die objectief kunnen waarnemen, meten en aantonen met andere middelen dan ons bewustzijn. We kunnen niet bewijzen wat naar z'n aard subjectief is. Wat wij alleen kunnen kennen is de werkelijkheid zoals ons eigen bewustzijn die interpreteert. Zelfs het bewustzijn van een ander kunnen we alleen maar aannemen. We kennen en begrijpen de wereld en de mensen om ons heen door de zeef van ons eigen, subjectieve bewustzijn. Objectieve 'proof' van de realiteit van de subjectieve ervaring - in dit geval de ervaring dat het leven na de dood niet ophoudt - is onmogelijk, zegt Prescott. Wel voor onszelf, natuurlijk, maar nooit 'vanzelfsprekend' ook voor een ander. Daarom heeft het weinig zin op grond van 'evidence'; anderen te overtuigen. Pas als zij dezelfde interpretatie verlenen aan subjectieve ervaringen van henzelf en anderen, verliest 'evidence' het karakter van 'geloof' en wordt 'evidence' voor hen persoonlijk 'proof' . En daar moeten we maar mee leven.

WONDERLIJK GEVAL Edgar Cayce (1877-1945), de beroemde 'slapende profeet' en helderziende die duizenden mensen in zijn slaap diagnosticeerde en de juiste middelen voorschreef, vertelt ergens het volgende verhaal. Op een dag was hij in het centrum van een stad om boodschappen te doen. Hij ging een warenhuis binnen en deed wat hij doen moest. Terwijl hij op de lift stond te wachten die hem naar beneden moest brengen, werd zijn aandacht getrokken door een rode trui in een rek. De lift kwam eraan, ging open, maar Cayce besloot er niet in te gaan omdat hij de trui nog even wilde bekijken. Iets viel hem op aan de lift, en aan de mensen die erin stonden. Maar op dat moment drong niet tot hem door wat er 'anders' was. De lift stortte naar beneden. Iedereen dood. Toen wist Cayce wat hem zo getroffen had: de mensen in de lift hadden geen aura.

15

HET KIND EN DE DOMINEE Hoe het bestaat dat een dominee absoluut niet gelooft in een vorm van leven na de dood is een van die psychologische puntjes waar ik in de hemel wel eens opheldering over wil vragen. Zo'n dominee was Dr.

Horace Westwood, en hij is allang dood, want hij was van 1884. In een artikel van Michael Tymn - een onvolprezen schrijver over de geschiedenis van het Spiritualisme - kwam ik de dominee tegen. Westwood wist veel dingen zeker. En dat is in dit geval mooi, want dat betekent dat hij niet voor één gat te vangen was. Waar een ander allang overstag gegaan zou zijn, bleef hij sceptisch en bedacht hij steeds nieuwe valkuilen voor zijn medium, die daar nooit never in viel. Wie was dat medium? Haar naam was Anna, en ze was 11 jaar oud. Heel toevallig kwam Westwood in 1918 bij een vriend een OUIJA bord tegen, en besloot hij er zelf een aan te schaffen, voornamelijk als speelgoed voor zijn kinderen. Voor hen werkte het bord niet, maar toen Anna, het dochtertje van een nicht erachter ging zitten werd er geschiedenis geschreven. Het kind bleek een fantastisch medium. Nauwelijks raakte ze de planchette aan of die vloog over het bord, woorden en zinnen spellend die logisch en samenhangend waren. Al snel bleek dat ook inhoudelijk de pet van een elfjarige ver overstegen werd. Westwood besloot Anna te blinddoeken om te zien of ze dan nog zo goed met het bord uit de voeten kon. Maar dat maakte geen enkel verschil. Dus dacht de dominee dat het het onderbewuste van het kind moest zijn dat informatie plukte uit de hersens van de volwassenen. Ik weet niet hoe het met de lezer is, maar zo'n idee vind ik minstens zo wonderbaarlijk als communicatie van de Andere Kant. Hoe dan ook, Westwood besloot een nieuw bord te maken met de letters in een onlogische volgorde. Dat zou het kind misschien verwarren. Maar nee, de planchette racete even vaardig over het bord, en berispte de arme dominee dat hij kon doen wat hij wilde, maar dat het bewijs van voortbestaan hoe dan ook geleverd zou worden. Jakkes. Westwood wist nu niet meer zo goed wat hij nog moest geloven, al was dat beslist niet in leven na de dood. Anna werd gevraagd om automatisch schrift te proberen. Binnen een week schreef ze vellen vol, en ook met een blinddoek voor ging dat lekker. Haar boodschappen werden steeds geleerder, en na verloop van tijd kon ook de dominee ze niet meer volgen.

Er kwam een boodschap van een kind dat Westwood kende, en dat op 6 jarige leeftijd in het ziekenhuis was gestorven. Nadat ze zich had geïdentificeerd vroeg ze Westwood om contact met haar moeder op te nemen. Dat was een dilemma voor de dominee, die nog steeds dacht aan telepathie en onderbewust verkregen informatie. Gelukkig voor Westwood wilde de vader van het meisje er niets van weten. Maar de moeder natuurlijk wel. En Anna schreef maar door. Massa's informatie die zelfs de vader overtuigde. Een nieuwe periode brak aan: twee entiteiten, Ruth en Ralph, ooit bij leven stenografen van het Pentagon, namen de zaak in handen. Via hen kwamen de boodschappen door, maar het duo bedacht ook spelletjes om de dominee op andere gedachten te brengen. Anna moest balletjes meppen terwijl ze geblinddoekt was, en die kwamen natuurlijk exact op de afgesproken plek terecht; iets wat voor een normaal mens onmogelijk was. Ook lieten ze Anna schaken en pianospelen, kunsten die ze als kind van 11 rudimentair beoefende, bleek ze met hulp uit de geestenwereld uitstekend te beheersen. Voor het pianoconcert haalden de twee stenografen Kate, een begaafde pianiste uit de hogere sferen om door de handen van Anna iets muzikaals te laten horen. Dat gebeurde. Nooit was Anna in trance; ze was volkomen alert en bewust van wat ze deed. Die geleidegeesten moeten wel ten einde raad geweest zijn, want Westwood vertikte het om zijn ongeloof aan de kant te zetten. Waarom was die man toch dominee geworden, vraag je je af. Maar de trukendoos van Ruth en Ralph was nog niet leeg, en ze lieten een Mr. X opdraven die geleerde discussies op touw zette, veel informatie over het leven na de dood gaf, en filosofeerde dat het een lieve lust was. Westwood krabde zich op het hoofd. Maar hij had een idee: als deze Mr. X een boek kon lezen dat op een willekeurige blz was opengeslagen en op de kop neergelegd, dan zou hij, héél misschien, overtuigd raken. Zijn redenering was dat Anna zoiets niet onbewust kon doen. Er zijn grenzen, toch? Voor Mr. X bleek het peanuts, en Anna las de aanvang van de bladzijde feilloos, op een klein versprekinkje na. Op Kerstmis 1918 werd Virginia, een meisje uit de gemeente van de dominee, bij een ongeluk gedood. Twee dagen later kwam ze door, nog verward en gedesoriënteerd. Ze vroeg naar haar moeder en naar haar pasgeboren broertje. Westwood en Anna wisten niet dat er een baby was. Westwood bleef volhouden dat het Afterlife hem niets kon schelen, maar dat hij door Anna er wel in moest geloven. In 1949 schreef hij een boek over deze merkwaardige periode. Anna raakte na drie jaar haar gaven kwijt, toen Ralph en Ruth er mee ophielden. Evengoed een bijzonder verhaal, waard om verder verteld te worden. Iets wat de dominee heeft gedaan in het boek 'There is a Psychic World'

16

FAMILIEGESCHIEDENIS

In Lourdes heb ik, op zoek naar beeldjes voor mensen die er graag een wilden hebben, heel wat Maria's door m'n handen laten gaan. Hoewel ze allemaal de typische witte jurk en blauwe gordel hebben waaraan men de

Lourdes-Maria herkent, zijn de gezichten allemaal anders. Maar blauwe ogen, lichtbruine haren en een rozenkrans, daar valt niet aan te ontkomen. Geen wonder dat veel katholieken denken dat Jezus en Maria tot hun geloof behoorden. Voor mensen die nooit in levenden lijve door iemand gezien zijn, zijn Jezus en zijn moeder merkwaardig vaak geïdentificeerd. Alles en iedereen die verschijnt, of lijkt te verschijnen op een ongewone plaats, een baard heeft en een enigszins wit voorkomen, kan voor Jezus doorgaan. Hetzelfde geldt voor Maria, behalve de baard natuurlijk.

Wat willen we toch graag weten hoe die mensen eruit hebben gezien. De beelden kennen we allemaal, en de iconografie van heiligen bepaalt

het beeld van onze fantasie. Maar zouden we al die beelden naast elkaar leggen, dan lijken die

Jezussen, Maria's en heiligen absoluut niet op elkaar. Wel hebben ze één ding gemeen: Maria, Jozef en Jezus zien er niet joods uit. Terwijl dat nou toch het enige is wat zeker het geval is geweest. Wat is er mis met een Semitisch uiterlijk? Langs welke vreemde wegen is de heilige familie ontdaan van zijn etnische kenmerken? Antisemitisme is niet alleen zichtbaar in wat er is, maar zeker zozeer in wat er niet is. Jezus en Maria stonden in een rijke traditie die met het Christendom niets van doen had, aangezien dat toen nog niet bestond. Paulus, de eerste theoloog, heeft het Christendom uitgevonden en verspreid en daarbij handig gebruik gemaakt van de heidense sentimenten. Zonder Paulus was het Christendom als een kleine joodse sekte een roemloze dood gestorven. Ook Paulus was een Jood, net als Petrus en Johannes en de rest. En ook zij zijn ontdaan van wat hun rechtens toekomt: hun eigen etnische afkomst en religieuze en culturele traditie. Dat wat we zeggen lief te hebben wordt gemangeld en gevormd naar onze eigen wensen. En daarmee is ons historisch besef afgegleden tot het niveau van mollige cherubijntjes en schattige blonde krulletjes. Helaas. Jezus, of liever 'Jeshua' en de traditie waar hij uit voortkwam en waar hij zijn krachtige leringen aan te danken had, zijn ons, innerlijk en uiterlijk, ontgaan.

MISVERSTAND Een berichtje uit FATE uit 1991: Jack Sered, 50, onderging een niertransplantatie in een ziekenhuis in Ramat Gan, Israel, en was daarna 2 weken buiten westen. Toen hij ontwaakte werden er Scud raketten op Israël afgevuurd, en het medisch personeel droeg uit voorzorg gasmaskers. "Waar ben ik", gilde Sered hysterisch, "is dit het Hiernamaals? Zijn jullie aliens? Ben ik dood?" Een van de artsen verwijderde zijn masker om de man te laten zien dat hij een mens was, en vertelde de patiënt dat de operatie was geslaagd en dat zijn moeder hem het beste wenste. Toen ging Sered door het lint, want zijn moeder was al 4 jaar dood. De dokter had het over zijn stiefmoeder. Het duurde even voor de patiënt de dingen weer in aards perspectief kon zien...

17

KLEUTER bron: Psychic News April 2010 In Duitsland is een drie jaar oude kleuter die in het water viel en klinisch dood was weer tot leven gekomen. Het kind was in een onbewaakt ogenblik in de buurt van het huis van zijn grootouders bij Berlijn in een meertje gevallen. Zijn grootvader vond zijn levenloze onderkoelde lichaam en probeerde hem te reanimeren, maar dat mislukte. Met een helikopter werd het jochie naar een ziekenhuis gebracht, maar ook daar had de reanimatie geen succes. Intussen was de jongen al 3 uur dood. Alleen omdat zijn lichaamstemperatuur zo laag was ging men door met reanimeren. Uiteindelijk werd de jongen dood verklaard. Toen kwam hij weer tot leven. Iedereen was verbijsterd. De behandelend arts verklaarde in 30 jaar praktijk zoiets nog nooit te hebben meegemaakt. Nog verbijsterender was dat het kind aan die lange periode niets overhield. Zijn ouders vertelde hij dat hij door zijn overgrootmoeder, Oma Emmi teruggestuurd was. Oma Emmi, zoals we begrijpen, was al een tijdje dood. De jongen had haar nooit gekend. Zo'n verhaal is vooral de moeite waard omdat zulke jonge kinderen zo'n ervaring niet kunnen verzinnen, en het ook niet mooier zullen maken dan het was. Voor onderzoekers zijn kinderervaringen het beste studiemateriaal.

OP IS OP Nu alle grote ondernemingen in de naam van de Heilige Privatisering worden opgesplitst in grijpgrage particuliere onderdelen en niemand meer zijn gezonde verstand schijnt te kunnen gebruiken als het gaat om wat werkelijk deugt, komt het mij voor dat er hier een mechanisme aan het werk is dat we ook in andere facetten van ons dagelijks leven terugvinden. Kijkend naar de reclame, dan valt me op dat de makers van body-producten de weg helemaal kwijt zijn. Diepe wanhoop moet hebben toegeslagen, want hoe je't ook keert of draait, we blijven zitten met twee armen en twee benen, handen en voeten, één romp

en één hoofd, en daar is dan nog wat haar bovenop geplant. Schluss. Basta. That's it. Volgens de Schepper was dat genoeg, en functioneel is het ook. Desalniettemin weten reclame-yuppen en hun opdrachtgevers ons lichaam te verdelen in een oneindig aantal stukjes en beetjes: - tig soorten haar - natuurlijk of 'gekleurd' - vele soorten wimpers en nagels, oneindig veel huidtypen en tandgevoeligheden, om van geuren, pukkels en uitscheidingen maar te zwijgen. Godelieve, wat zitten wij ingewikkeld in elkaar, nooit geweten dat we zoveel gevaarlopende onderdelen hadden. Gelukkig dus maar dat er voor de meest minuscule eigenschap of afwijking van ons handig gebouwde lichaam een genezend zalfje, lotionnetje, crème-pje, shampootje, of speciaal tandpastaatje te koop is. En al die hoogstnoodzakelijke producten kunnen we dan verwijderen of aanbrengen met prijzige elektrische ongein, een arsenaal aan 'wetenschappelijk' ontwikkelde tandpasta en klontjesvoorkomende kwastjes. Want opeens heeft iedereen van voor in de twintig rimpels, puistjes, een sinaasappelhuid, gespleten haarpunten of een onhandelbare pruik, gevoelige tanden, tanderosie en tandsteen, eelt hielen, voetschimmel en gruwelijke kalknagels waardoor we onze voeten zelfs in het zwembad moeten verbergen. Want ons leven zou voorbij zijn als we in het openbaar betrapt worden op een eksteroog of een koortslip. En dan de binnenkant: weerstand uit een flesje, darmen die hun mening geven, immuunsystemen die maar niet opgebouwd raken, tenzij uw peuter tot de lagere school uit een potje blijft eten. Wat mij betreft zijn we gek geworden. Wie al jong begint met smeren kan rekenen op een snel verouderende huid. Die kan dan door de plastisch chirurg weer in model worden getrokken, voor zolang als het duurt. Maar wat is er mis met water en zeep? En wat is er mis met je natuurlijke haarkleur? Wat is er mis met zichtbare veroudering, als onze leeftijd er naar is? Wat maakt een rimpel zo vreselijk dat we er van wakker moeten liggen? Of grijze haren? Worden we daar minder mens van, of minder waard? En waarom laten we ons kwalen aanpraten die we niet hebben, zodat de fabrikanten ons producten kunnen verkopen die de houdbaarheidsdatum liggen te overschrijden in onze badkamer? Ik maak me ernstig zorgen. Niet alleen vanwege ons merkwaardige mensbeeld, maar zeker ook vanwege die arme reclamejongens die in dienst van die stakkerige beauty- en voedselindustrie steeds maar weer nieuwe onderdelen van ons lichaam moeten zien te vinden die zo vreselijk nodig aandacht verdienen. We hebben alles al gehad. Meer zit er niet aan. Mij dunkt dat we onderhand op zijn.

18

BOEK- en SCHRIJVERBESPREKING -

COLIN WILSON

35 jaar geleden las ik het boek dat me in een klap een spirituele en intellectuele injectie gaf: 'The Occult' (1971), van Colin Wilson. Voor mij was dat zo'n boek wat ik gelijk per dozijn wilde

kopen om het iedereen in de maag te splitsen: "Dat móet je

lezen! " Die neiging heb ik nog steeds, en als ik het boek zie liggen

voor een paar euro, Engels of Nederlands, dan koop ik het om het weg te geven. 'The Occult' bestaat uit drie delen, waarvan alleen het eerste en derde deel vertaald is in 'Het Occulte' ►. Anders werd het boek te dik, misschien. Enkele jaren later verscheen 'Mysteries' (1978) en 'Beyond the Occult'(1988), beide voortbouwend op 'The Occult'. Colin Wilson werd geboren in 1931, en zijn eerste boek 'The Outsider' uit 1956 werd meteen een bestseller en vestigde zijn naam als schrijver en denker. Sindsdien schreef hij zo'n 150 boeken. Van huis uit criminoloog, kwam Wilsons interesse in het paranormale pas jaren later op gang, nadat hem door zijn uitgever was gevraagd een boek over paranormale verschijnselen te schrijven. Zo ontstond 'The Occult' , dat in vele talen vertaald werd. Wilson is een fenomeen. Zijn uitzonderlijke intelligentie paart hij aan een enorme nieuwsgierigheid, een onwaarschijnlijke belezenheid (wat ben ik daar jaloers op!) en een groot schrijftalent. Zijn boeken brengen je op ideeën, laten je kennismaken met esoterische paden die je zeker nog nooit hebt bewandeld, en zijn tegelijk een fantastische aanloop om verder te lezen, want hij noemt schrijvers en onderzoekers en bespreekt hun werk. Dat is Wilsons kracht: zijn hersens werken via associaties; van het een komt hij op het ander, en daardoor verbreedt hij onze inzichten, terwijl hij nooit oppervlakkig is. Wilson is een filosoof, maar eentje die je niet in de blauwe lucht laat staren, wanhopig denkend "wat bedóelt hij in's hemelsnaam", maar een man van de praktijk die nooit tevreden is met zijn eigen ingenomen standpunten en daar ook zonder

problemen op terug durft te komen. Zo schreef hij oorspronkelijk dat het poltergeist-fenomeen wordt veroorzaakt door psychische energie van een gefrustreerde puber - een standpunt dat door de meeste parapsychologen wordt gedeeld. In 1981 wijdde hij een heel boek aan het fenomeen, Poltergeist!, waarbij hij

terugkwam op zijn eerdere gedachten: Poltergeistfenomenen worden wel degelijk mede veroorzaakt door geesten - activiteit.

Naast boeken over criminologie, parapsychologie, Spiritualisme en mediums, reïncarnatie, afterlife, psychische archeologie, Atlantis, UFO's en aliens, excentrieke mensen, Rudolf Steiner, Wilhelm Reich, C.G.Jung, heilige plaatsen en oude legenden, schreef Wilson ook verschillende naslagwerken, samen met zijn zoon Damon en enkele andere schrijvers. Enkele jaren geleden richtte hij een fonds op om oude boeken die het verdienen om te worden gelezen, opnieuw uit te geven in 'The Colin Wilson Library'. Zo kunnen wij nu weer genieten van bijvoorbeeld 'The Soul of Things' van William Denton uit 1863, een heel vroeg boek over psychometrie. Onlangs verscheen er een documentaire DVD ter gelegenheid van zijn 80ste verjaardag: een interview met Wilson en een rondgang door zijn huis en schuren met 150.000 boeken! Oh my.... Indrukwekkend en fantastisch voor fans van deze open wetenschapper die zich altijd heeft laten leiden door waar onderzoek hem bracht, en afkerig is van ieder vooroordeel en betweterigheid waar wetenschappers zo vaak aan lijden. Geleid door bewijzen kwam hij ertoe overtuigd te raken van het bestaan van leven na de dood, geesten, Ufo's en de enorme krachten die in de menselijke geest besloten liggen. Hoewel er naar verhouding weinig van Wilson's werk in het Nederlands is vertaald, zijn er toch zo'n 20 boeken bij Nederlandse uitgevers verschenen. Het laatste - voor zover ik weet - is 'Superconsciousness' (2009) dat onmiddellijk vertaald is in het Nederlands als 'Superbewustzijn., Het boek gaat over een onderwerp dat Wilson al vele jaren door z'n boeken weeft: de 'piekervaring' - of hoe wij aan ons dagelijks bewustzijn kunnen ontsnappen en ervaren wat onze menselijke mogelijkheden zijn op het gebied van creativiteit, inzicht, mystieke en paranormale intuïties... Warm aanbevolen! Het mag duidelijk zijn dat ik, na het lezen van meer dan 30 boeken van Wilson, een fan ben. Komt u wel eens bij de Slegte of een ander antiquariaat, kijk dan eens uit naar 'Het Occulte' , dat vaak op de schappen staat. Misschien schrikt de titel u af, maar er is niets occults aan het boek, het had ook 'een esoterische geschiedenis' kunnen heten, of 'een overzicht van het paranormale', of zoiets. En misschien is 'Superbewustzijn' iets voor u??

19

BEN JIJ GEJOTTELD? Een van de meest raadselachtige voorvallen in m'n leven was de verschijning van 4 flessen sterke drank. Misschien kijken de meesten daar niet van op, maar ik wel. Ik drink namelijk geen druppel, al 45 jaar niet. De flessen bevonden zich in een kast op zolder, die ik zelden hoefde te openen. De ontdekking was toeval. Ze konden er best al een jaar hebben gestaan. Ten tijde van de vondst woonde ik alleen. Niemand kwam het huis binnen zonder dat ik het wist. Vier flessen dure drank. "Dat hebben de kaboutertjes gedaan" zou m'n moeder zeggen. Om de een of andere reden vind ik dat geen aannemelijke verklaring. Maar een andere heb ik evenmin. Een typisch geval van luchtval. Wie op jacht gaat naar paranormale verschijnselen komt vroeg of laat op internet, in boeken of beter nog: in z'n eigen ervaring onverklaarbare verdwijningen en verschijningen tegen. Verdwijningen niet van de soort van de Bermuda Driehoek, maar gewoon, je huissleutels die altijd op dezelfde plek liggen, een pen die je net nog hebt gezien, of die bril die je met de beste wil van de wereld niet meer terug kunt vinden terwijl hij net nog op je neus zat. Voor zulke huiselijke raadselen is een naam: 'Jott' , wat een afkorting is van 'Just One of Those Things' , een naam die bedacht werd door parapsycholoog Mary Rose Barrington, vicepresident van de respectabele SPR - Society for Psychical Research in London. Die weet dus waar ze 't over heeft. Zij onderscheidt verschillende categorieën. Waaronder: 1. de 'wandelaar' : een artikel verdwijnt van een bekende plaats en wordt uren, dagen, maanden later onverklaarbaar teruggevonden in een andere, soms bizarre locatie, of soms ook op dezelfde plek (waar men al honderd keer heeft gezocht). 2. de 'Wegvlieger': Een voorwerp verdwijnt van een bekende lokatie en komt nooit terug. Althans niet tijdens ons leven.

3. de 'Luchtvaller' : het verschijnen van een vreemd voorwerp dat niet bekend is bij de waarnemer. Zulke gevalllen zijn in de Spiritualistische verslagen van seances veelvuldig beschreven. 4. de ' Wisselaar': een voorwerp dat verdwijnt en waarvan de plaats wordt ingenomen door een soortgelijk voorwerp, maar niet hetzelfde. In de catechorie 'Luchtvaller' vond ik een leuk voorbeeld in Fortean Times, van Bill Harrison, ◄ een Engelse brandweerman die healer was geworden. Op 19 oktober 1993 kwam hij thuis in Blackfort, Somerset, om een totaal onbekend koperen kandelaartje aan te treffen op zijn schoorsteenmantel. In het bestek van enkele weken verschenen er vele voorwerpen, waaronder een kanonskogel, een bierkraan, enkele kandelaars, een weegschaaltje en 30 zilveren munten, oud en modern. Zijn huis was altijd afgesloten en beveiligd. Bill voelde dat het met zijn werk te maken had. Niemand heeft de vermissing van koperen en zilveren voorwerpen aangegeven. De geschiedenis en de praktijk van het spiritisme is vol 'apporten': voorwepen die tijdens seances 'out of thin air' materialiseerden. Velen daarvan waren het resultaat van fraude, maar lang niet allemaal. In onze tijd was het de kortgeleden overleden Sai Baba die zijn aanhangers verbaasde met de productie van 'vibuti', een soort as die niet alleen in zijn eigen buurt maar ook in de huizen van gelovigen elders op de wereld uit de hemel kwam vallen. Dat is dan toch wat lastiger te verklaren. Ook bij andere gelegenheden, bv tijdens poltergeist

verschijnselen, komen 'luchtvallers' en 'wandelaars' voor . Afdoende verklaringen zijn er niet. Grappende Geesten? Een andere dimensie die de onze even overlapt? Zijn er mensen die, bewust of onbewust, onze fysische wetten kunnen manipuleren? Nog even een leuk voorvalletje..... Een variatie op de 'luchtvaller' is wat ik maar even noem de 'dubbelaar' . Een verhaal in FATE uit 2002 van Ann Druffel, schrijfster van diverse boeken over paranormale onderwerpen. Toen Ann haar man Charlie verloor gebeurde er diezelfde avond iets wonderlijks. Ann had twee dochters. Een van hen, Carolyn, had 12 jaar eerder uit Rome een rozenkrans voor haar vader meegenomen waar hij bijzonder aan gehecht

20

was en die hij dagelijks gebruikte. Diana had de rozenkrans even geleend om bij haar overleden vader te bidden, en stopte hem daarna in haar moeders jaszak. Toen Carolyn korte tijd later om de rozenkrans vroeg, bleken er twee identieke rozenkransen in haar moeders zak te zitten, in elkaar gestrengeld. Een bevredigende verklaring was niet voorhanden. Moeder en dochters zagen het als een bewijs dat hun vader hen een teken had gegeven, wetend dat beide dochters de rozenkrans als herinnering aan hun vader hadden willen bewaren. Geesten staan blijkbaar voor niets, als ze willen. De perfecte oplossing voor familievetes bij een erfenisverdeling: gewoon vermenigvuldigen. Een ander vreemd gevalletje dat ik tegenkwam in relatie tot de rozenkrans is een ervaring van een van de lezers van Fortean Times, getiteld: :

HEILIGE MARIA!! Ongeveer 5 of 6 jaar geleden ging ik mijn moeder opzoeken in Islesworth, Middlesex (Engeland) Ik stapte uit de bus op een brede weg, nogal ver van de huizen verwijderd, en passerende auto's waren er niet op dat moment. Een rozenkrans viel op me, vanuit het niets. Ik keek om me heen, maar er was niemand, de weg was helemaal leeg. Ik stond niet onder een boom en er waren geen vliegtuigen in de lucht. Het voorval was verbijsterend en ik zocht naar een logische verklaring. Aangezien ik niet religieus ben, had de rozenkrans geen speciale betekenis voor me. Maar omdat familie en vrienden het zien als een 'teken'- al zou ik niet weten waarvan - heb ik de rozenkrans maar bewaard. Je weet maar nooit. Als dat geen geval van een luchtvaller is.....!

HELM Er zijn prachtige dingen op de markt. Neem nou een helm om Aliens te beletten in je hoofd te kruipen. Dat zou met

gemak 'Het Beste Idee van Nederland' kunnen zijn, ware het niet dat een Amerikaan ons is voorgeweest. Zijn naam is Michael Menkin. Deze knutselaar begon in 1998 'gedachtenschermen' te maken voor mensen die ontvoerd waren. Laten er geen misverstand over bestaan dat ik hier iemand in het ootje zit te nemen, want ik geloof in ontvoeringen - hoe die dan ook mogen plaatsvinden - en ik ben diep overtuigd van het bestaan van het fenomeen UFO - wat het dan ook mag zijn . Het geval wil dat dat laatste een moeilijk puntje is. Iedereen beweert wat anders, en hoewel de verhalen van ontvoerden vaak gelijkenis vertonen, liggen hun impressies emotioneel gezien ook vaak mijlenver uit elkaar. Ik bezit boekjes met de mooiste visioenen en de prachtigste contacten en de meest opwindende boodschappen over een heerlijke toekomst, en daarnaast zijn er de sombere, griezelige, conspiratieve boeken over de Hidden Agenda van Aliens, die ons geluk worst zal wezen.

Ieder maakt er het zijne van. Wie het weet mag het zeggen. Terug naar Menkin. Deze uitvinder zond in 2009 zijn helmen de wereld rond. Dat duidt op ernstige bezorgdheid. Hij levert de garantie dat wie zo'n gevoerde helm, baseball-cap, muts op zijn hoofd zet geen last meer zal hebben van UFO's in de achtertuin. Dat moet een hele geruststelling wezen voor menigeen die het wel gehad heeft met die scheefogige langvingerige griezels die ook van onze kinderen en huisdieren niet af kunnen blijven. Een handleiding om zelf zo'n gedachtescherm te maken is inmiddels op het net verkrijgbaar. Duur: 4 uur. Kosten: $ 30.- Geen geld, voor gemoedsrust en een ononderbroken tuk. Meer over dit nuttige project:

http://aliensandchildren.org/

21

HERSENS

Onlangs werden twee gerenomeerde wetenschappers, de fysici Brian Josephson en David Peat, uitgesloten van deelname aan een congres in Engeland. Ze kregen een beleefde brief thuis die de reden uit de doeken deed: de heren hielden zich naast de fysica bezig met parapsychologie. Zoals iedereen begrijpt kan zo'n interesse niet getolereerd worden onder de verstandige deelnemers aan een dergelijke bijeenkomst. Toch? Brian Josephson is een brilliante man die zijn flitsende carrière met een Nobelprijs is begonnen.

David Peat is ook niet mis. Zijn afwijzing was gebaseerd op zijn belangstelling voor sjamanisme en de verbanden die hij legt tussen sjamanistische bewustzijnstoestanden en kwantumfysica. De brief die de heren kregen baarde zoveel opzien (mede dankzij internet!) en wekte zoveel protest dat later het verbod is ingetrokken. Maar het feit dat twee gerenommeerde wetenschappers die zich niet laten beperken door wat de mainstream fysici 'toelaatbaar' vinden, geweigerd kunnen worden op een congres van hun eigen vakgebied, is een schande voor de wetenschap, een absoluut dieptepunt en een teken aan de wand. Wie het wil nalezen: op de blog van parapsycholoog Dean Radin staat er meer over: http://www.tcm.phy.cam.ac.uk/~bdj10/articles/uninvite.html Wetenschap, lieve mensen, is een prachtig instituut en we kunnen niet zonder, maar de mensen die haar bedrijven zijn soms bange kleine kinderen die op hun speelgoed zitten uit angst dat een ander ermee vandoor zal gaan. Brian Josephson heeft zich aangesloten bij SCEPCOP, de internetclub die tegengas geeft tegen de debunkers en de ongeïnformeerde sceptici. http://www.debunkingskeptics.com/ Vorig jaar was ik op de Dag van de Parapsychologie, een jaarlijks terugkerend evenement georganiseerd door het Parapsychologisch Instituut in Utrecht. Omdat de laatste lezing uitviel werd de tijd gevuld met interessante filmpjes over parapsychologisch onderzoek en hypnose. Hypnose is sinds de 18de eeuw een goed onderzocht fenomeen. Een eeuw voor de parapsychologie als wetenschap van de grond kwam, werd in Frankrijk en Duitsland hypnose als bewustzijnstoestand ontdekt, toegepast en beschreven. En hoewel uit modern hersenonderzoek precies kan worden nagegaan wat er bij hypnose gebeurt en welke hersendelen er wel of niet bij betrokken zijn, is er nog steeds een groep sceptici, waaronder goochelaar

'million dollar man' *James Randi, ► die hardnekkig blijven beweren dat

hypnose (en het hele scala aan paranormale verschijnselen en onderzoek) volksverlakkerij is. Debunking - de term voor het ongenuanceerd en fanatiek verwerpen van alles wat niet binnen de grenzen van de doorsnee wetenschap valt - is een religie, met priesters en gelovigen. Goed. Maar dit moet ze toch wel overtuigen, dacht ik bij het zien van het volgende filmpje:

Een vrouw moet bevallen. Normaal lukt niet, dus de keizersnede komt in beeld. Maar de vrouw is allergisch voor elke vorm van anaesthesie. Het kind kan niet blijven zitten. Dus wil men het met hypnose proberen. Gelukkig is de vrouw een goed subject, want dat is lang niet altijd het geval. Wat we zien in het filmpje is een vrouw van wie de buik wordt opengesneden, het kind eruit wordt gehaald, de buik weer wordt gesloten. Tijdens dit hele proces ligt de vrouw te lachen en te zingen. Het hoogste lied. Dat was haar gesuggereerd: zing maar, dat doe je graag. Zo te zien had ze het prima naar haar zin, en het kind werd gezond geboren. Geen centje pijn, dat was duidelijk. Je zou zeggen: zoiets moet zelfs de meest hardnekkige debunker toch overtuigen. Daar kun je niet omheen, een vrolijk zingende vrouw met een openliggende buik. Maar nee. Sceptici die de film hebben gezien hebben een betere verklaring dan de werking van hypnose: de vrouw speelt toneel. Ze doet alsof. Die domme chirurgen en hun assistenten trappen erin. Zoals gewoonlijk. Wat ik me dan afvraag is of die debunkers het erop zouden willen wagen om hun eigen buik te laten openen, en te spelen dat ze er niks van merken. Daar heb ik grif een miljoen dollar voor over.

* James Randi looft al tientallen jaren 1 miljoen dollar uit voor wie kan

aantonen dat er zoiets als 'paranormaal' bestaat. In werkelijkheid is hij niet van plan om dat bedrag ooit uit te keren. Telkens als iemand met hem in het strijdperk treedt verhoogt hij de inzet, of hij wordt ziek, of er is een andere reden waarom het 'bewijs' niet aan zijn maatstaven voldoet; maatstaven die nooit tevoren vastliggen maar door hem gaandeweg worden 'bijgesteld'. Laat u in dit opzicht niets wijsmaken!

22

DIEREN.... Omdat heel veel mensen onder ons 'iets hebben' met

dieren, wil ik iedere keer wat dierlijkheden plaatsen, in foto's, anekdotes of ervaringen. Mocht u zelf een bijzondere ervaring hebben met uw huis- of een ander dier, laat het weten! Deze keer wat vogelnieuws. De tekst bij de foto (gevonden in Fortean Times) luidt: een Winterkoninkje op zoek naar een huis zag een opgezette snoek in een garage in Fritton, Norfolk en nam de woonruimte in beslag. Het nest werd ontdekt door Dick Jeeves, die de 10 kilo zware vis 30 jaar geleden ving en de kop op een plank bevestigde.

Een bericht uit hetzelfde tijdschrift: De duiven van London hebben de Ondergrondse

ontdekt. Niet alleen om te fourageren maar ook om te reizen. Diverse reizigers hebben op verschillende stations duiven gezien die heel gericht de metro in hoppen, bij de deur blijven en na een of twee haltes weer op het perron stappen. Hoewel een woordvoerder van de Engelse Vogelbescherming volhoudt dat duiven alleen een metro ingaan op zoek naar voedsel, is dat niet de ervaring van sommige reizigers, die de liftende duiven probeerden te voeren - zonder resultaat. De vogels waren alleen geïnteresseerd in hun reis van A naar B. Een andere reiziger zag steeds dezelfde rode duif uitstappen bij een perron waar drie andere duiven op hem schenen te wachten. Samen begonnen ze te fourageren. De rode duif nam na een half uur de metro terug. Waarom de dieren liever de trein dan de vleugels nemen is een lastige vraag. Nog een merkwaardig duivenverhaal: Twee wedstrijdduiven uit Northumberland (Engeland) hebben zich permanent in Casablanca gevestigd, de een vier maanden na de ander. De eerste vogel werd door eigenaar David Dougal in Frankrijk losgelaten om terug te vliegen naar huis. In plaats daarvan ging ze de andere kant op, naar Noord Afrika, en maakte het zich gezellig in de duiventil van Marokkaan Essofi Mohamed. Vier maanden later miste David Dougal een jonge duif. Kort daarop ontving hij een brief van Essofi Mohamed: de verdwenen jonge duif - een neefje van de eerste, was bij zijn tante in Mohameds duiventil ingetrokken. Bijzondere bijkomstigheid: het neefje, een paar weken eerder uit het ei gekropen, had zijn tante nooit gekend en kon nog maar net vliegen. Had tante hem geroepen? Beide duivenliefhebbers, allebei 31 jaar, zijn sindsdien penpals. De vogels maken het uitstekend.

POES GRIJPT BOVEN HAAR STAND Deze foto werd genomen in Japan, in een natuurreservaat. De dappere poes sprong 2 meter de lucht in om de zeearend in de vlucht te grijpen. Hij miste de vogel, die een vleugelwijdte had van 2½ meter, op een paar centimeter na. Wat maar een geluk is, want een arend is geen merel.

23

DE VLOEK VAN CARLISLE

Terwijl de Katholieke kerk er alles aan doet om waardige dingen zoals gelovigen, processies, stervenden en auto's, en onwaardige als jagers en hun wapens te zegenen, en daarmee blijk geeft van een onwaarschijnlijk opportunisme (what else is new), zijn er ook mensen, Katholieken en anderen, die blijkbaar liever vervloekt dan gezegend worden. Zulke mensen wonen er in het Engelse stadje Carlisle, in Cumbria. Maar eerst de geschiedenis: van de 13de tot de 17de eeuw werd de Schots/Engelse grens geplaagd door de 'reivers' , boeven die in groepen smokkelden, overvallen pleegden, vee stalen, afpersten, reizigers om zeep hielpen en oppermachtig waren in het hele grensgebied. Ze waren snel, ongrijpbaar, en horen tot de bloedigste karakters van de toch al niet van bloed verstoken Schotse en Engelse geschiedenis. De taal heeft enkele woorden aan hen te danken, zoals 'bereave' , beroven, maar in de zin van 'verlies van leven'. Ook het woord 'kidnappen' en 'blackmail' komt bij hen vandaan. In 1525 waren de reivers zo'n pest geworden dat de toenmalige Aartsbisschop van Glasgow, ► Gavin Dunbar (1490-1547), een vloek uitsprak over alle reivers van het grensgebied. Dat was niet zomaar een vloekje, maar een uitgebreide en gespecificeerde, en hij luidde aldus: "Ik vervloek hun hoofd en alle haren op hun hoofd; ik vervloek hun gezicht, hun verstand, hun gedachten, hun mond, neus, tong, tanden, voorhoofd etc etc en ieder deel van hun lichaam, van de top van hun hoofd tot hun voetzolen., voor en achter, binnen en buiten " De Aartsbisschop liet duidelijk niets aan het toeval over en ging grondig te werk. Vervolgens vervloekte hij hen "lopend en rijdend, staand en zittend, etend en drinkend, slapend en

wakend, binnen en buitenshuis, hun vrouwen en kinderen, vee en paarden, oogst en schuren en alles wat ze nodig hebben voor hun bestaan." Alsof dat nog niet genoeg was riep hij ook nog alle vloeken en kwaadaardige wensen over hen af 'sinds het begin van de wereld' en de goddelijke vervloeking van Lucifer die hen in de hel zou werpen. De bisschop moet ongelofelijk ziedend geweest zijn om zoveel vervloekingen uit zijn mond te kunnen krijgen. Hij haalde er zelfs Kaïn en Abel bij, de Zondvloed, Sodom en Gomorra en de plagen van Egypte. En hij wenste dat de aarde zich aan hun voeten zou openen. En nog veel meer, maar de tendens is nu wel duidelijk. Tenslotte natuurlijk het allerergste: excommunicatie. Toen was hij waarschijnlijk uitgeput. Kapot. Dat alles heeft blijkbaar de reivers niet belet om nog ruim een eeuw lekker door te gaan. What the hell, zullen ze gedacht hebben. En toen bedacht iemand in deze tijd dat die vloek eigenlijk wel een mooie tekst was om op een steen te graveren, en daarmee het komende Millenium te vieren. Een onzalige gedachte. Waar iedereen zijn beste wensen aan de komende 1000 jaar meegaf, werd in Carlisle een 16de eeuwse vloek (en wat voor een!) uit de kast gehaald om hem mooi te graveren in de 'Cursing Stone' , zoals hij nu bekend staat. Kunstenaar Gordon Young ontwierp de steen. Hij schijnt van een reiversfamilie af te stammen. Vandaar. Vóór de steen in 2001 werd geplaatst in het Tullie House Museum, en ook daarvoor al, was er de nodige controverse , vooral van Christelijken zijde. Dat werd er niet beter op toen Carlisle sinds 2000 een onwaarschijnlijk aantal rampen te verwerken kreeg. Overstromingen, een heftige uitbraak van Mond en Klauwzeer, veel werkeloosheid, grote branden en geen doelpunten van het plaatselijke rugby-team. En iedereen weet dat dat een ramp is. Sindsdien is er hevig gediscussieerd. Het percentage van de bevolking dat, verlicht als men is, de steen wilde houden waar hij was, was net iets groter dan dat van mensen die de beuk erin wilden. De Anglicaanse bisschop van Carlisle , reverend Graham Dow, sprak zich tegen het behoud van de steen uit. Hij zei: "De originele vervloeking was niet een daad van God. Daarom hou ik vol dat de steen daar beter niet kan zijn. Woorden hebben macht en ze beïnvloeden degenen die ze lezen." De steen kapot slaan? Of hem zegenen? De controverse duurt voort. Het gaat niet goed met Carlisle.

24

COLOFON Dit e-zine verschijnt 12 x per jaar, onder redactie van Loes Modderman. Het is gratis voor wie zich er per email op wil abonneren, en zal in PDF worden verstuurd. Prints zijn helaas niet verkrijgbaar. Artikelen rechtstreeks overgenomen van internet worden NIET geplaatst. Kopij naar: info@scienceart.nl

© Overname van

artikelen voor ander gebruik alleen met schriftelijke toestem- ming van de redacteur.

WAARSCHUWING UIT 1891 William Thomas Stead (1849-1912) was een van de pioniers van het Spiritualisme in Engeland, en daarnaast een bekend journalist . Stead kwam in 1912 om bij de ramp met de Titanic, een gebeurtenis die hij zelf voorzien had. Ook na zijn dood liet hij van zich horen. Enkele jaren lang gaf hij een boeiend tijdschrift uit: 'Borderlands' dat nu heel zeldzaam is geworden. Ook schreef hij verschillende boeken, waaronder ' Real Ghost Stories' waarin op de eerste bladzijde de volgende waarschuwing aan de lezer wordt gegeven:

ALSTUBLIEFT LET EROP 1. Dat de vertellingen op deze bladzijden beter niet gelezen kunnen worden door iemand van jonge leeftijd, iemand die geprikkeld raakt door morbide onderwerpen, of door iemand met een ongewoon nerveus

temperament. 2. Dat studenten van dit onderwerp zich richten naar de ernstige waarschuwingen in de Heilige Schrift aan degenen die zich bezighouden met de geestenwereld en die zichzelf openstellen voor de vreselijke consequenties van bezetenheid. 3. Dat de reikwijdte van de complexe menselijke persoonlijkheid onvoldoende wordt begrepen, waardoor alle experimenten in hypnose, spiritualisme etc, wanneer ze niet gedaan worden vanuit de meest ernstige en voorzichtige houding door de meest evenwichtige personen, beter vermeden kunnen worden. DEZE WAARSCHUWING is hier gedrukt op aanbeveling van Katholieken, Theosofen, en Spiritualisten, die verklaren diep overtuigd te zijn van hun noodzakelijkheid. Tot zover de waarschuwing. Verplaats hem naar onze tijd, en stel u voor dat we onze geweldadige computergames vergezeld laten gaan van deze tekst. Of hem pubers onder de neus houden die zich vermaken met Ouija borden of 'glaasje draaien'. De tijden zijn veranderd!

25

DE BANSHEE

In Ierland leven volgens de overleveringen nogal wat buitengewone creaturen. Een daarvan is de Banshee - een Gaelic woord, afgeleid van 'bean'- vrouw - en 'Shee' of 'SÍ' of 'Sidhe' - een van de woorden voor 'the Otherworld' van elfen en aanverwant. De Banshee is dus een elfenvrouw, maar ze is veel meer dan dat. Haar taak is een bijzondere: waarschuwen voor de naderende dood. Dat doet ze op onprettige wijze: door te jammeren, luid en doordringend. De roep van de Banshee is onmiskenbaar en vervolgt degenen die het ooit hoorden tot aan hun eigen dood. Het lijkt een van de vele mythen die de ronde doen in Ierland. Maar ook in deze tijd zijn er mensen die zweren de Banshee gehoord te hebben, haar langgerekte klaagzang en onnatuurlijk volume, waardoor men weet dat het geen dier of gewoon mens kan zijn. "Ik hoorde de Banshee" vertelt een Ier aan Patricia Lysaght, auteur van een studie over Banshees. "Ik hoorde haar hier vlakbij in de

nacht en de grond trilde onder me, de hele vallei echode haar kreet. Ellen Burns hoorde het ook, en die is zo doof als een kwartel."

"Het kan geen dier zijn, want geen enkel dier kan zo lang jammeren zonder adem te halen", zegt een ander. Volgens de overlevering was het in de belangrijke families van Ierland waar de Banshee de dood van een van de leden aankondigde. Zo'n verhaal stamt uit 1913: "Ik was tegen de schemering in mijn eigen huis in Baile an Ghabona. Toen klonk het meest gruwelijke gekrijs dat ik ooit heb gehoord, ongeveer 200 meter verderop. Ik verwachte het nog eens te horen, en dat gebeurde, maar nu aan de andere kant van het huis, op dezelfde afstand. En toen kwam de derde keer, zo vreselijk dat mijn hele lichaam ervan trilde. Toen hield het op. De volgende morgen was de buurman gestorven. Zijn naam was Colbert. Toen ik het verder vertelde hoorde ik dat die familie altijd wordt gevolgd door de Banshee." Verhalen over de Banshee zijn te traceren tot de 8ste eeuw. Wie haar gezien hebben beschrijven haar als een kleine vrouw met lang haar en gekleed als een vrouw van het platteland. Maar meestal wordt ze niet gezien maar gehoord. En tegenwoordig schijnt ze niet alleen meer de dood aan te kondigen van telgen van oude families, maar

ook die van het gewone volk. Het bovennatuurlijk aspect wordt bevestigd door het feit dat niet iedereen de Banshee kan horen. " ....Twee dagen geleden stierf een oude vrouw hier in de buurt", vertelt een getuige. "Mijn broer en ik wandelden rond die tijd met de hond en ik hoorde een schokkend gejammer en gehuil bij het huis waar de oude vrouw ziek lag. Ik zei het tegen m'n broer, maar die hoorde niets."

Sommigen zeggen dat de kreet niet gehoord kan worden door de direct betrokkenen, alleen door wie op een afstand van de stervende staat. De kreet van de Banshee wordt soms van alle kanten tegelijk gehoord, soms ook beweegt het zich rond de plek waar iemand op sterven ligt. Het geluid heeft een

onaardse kwaliteit, en als men probeert het te lokaliseren en te naderen, lijkt het weg te wijken. Zegt een getuige: "de kreten waren dichtbij en een moment later mijlen ver weg." Soms ook nadert het geluid het huis van de stervende en wordt steeds luider, maar neemt af als het huis gepasseerd is. Wat is de Banshee? De meningen zijn verdeeld. Traditie wil dat ze een lid is van het mystieke ras van de Tuatha De Dannan, de oudste bewoners van Ierland waar ook het elfenras van afstamt. Anderen zien haar als de geesten van overleden 'keeners', de vrouwen die worden ingehuurd om te kermen tijdens begrafenissen. Een vrome interpretatie van de Banshee is dat ze een demonisch wezen is dat haar ongenoegen laat horen als zielen naar de hemel gaan. Laat ze in dat geval maar blijven huilen.

26

DE WAARHEID Anthony de Mello in 'The Song of the Bird'

Ik kon m'n ogen niet geloven toen ik de naam van de winkel zag: WAARHEIDSWINKEL De vrouw achter de toonbank was heel beleefd. Welk type waarheid wilde ik kopen? Gedeeltelijke waarheid, halve waarheid? De hele waarheid, natuurlijk. Voor mij geen bedrog, geen misleiding, geen rationalisaties. Ik wilde mijn waarheid kant en klaar en zonder verpakking. Ze wuifde me naar de andere kant van de winkel. Daar wees ze me op de prijskaartjes. "De prijs is erg hoog, meneer" zei ze. "Zeg het maar", zei ik, vastbesloten tot het verkrijgen van de Hele waarheid, wat de kosten ook mochten zijn. "Je zekerheid", antwoordde de vrouw. Met een zwaar hart verliet ik de winkel. Ik heb nog steeds de veiligheid nodig van mijn geloof.

HET KATJE Opgestuurd door Bert Jippes uit Assen, de eerste bijdrage van een lezer! Oorspronkelijk taal gehandhaafd.

In 945 stierf in Bagdad de mysticus Shibli. Na zijn dood zag een van zijn vrienden hem in een droom en stelde hem de vraag: 'Hoe heeft God je behandeld?' Hij antwoordde aldus: 'Hij liet mij voor Zich plaats nemen en vroeg: 'Aboe Bakr, weet gij waarom Ik u vergeven heb?' Ik zei: 'Wegens mijn goede werken.' Hij zei: 'Neen.' Ik zei: 'Omdat ik in mijn bidden oprecht ben geweest.' Hij zei: 'Neen.' Ik zei: ' Wegens mijn pelgrimstocht en mijn vasten en het bidden van de voorgeschreven gebeden.' Hij zei: ' Neen, niet daarom heb Ik u vergeven. ' Ik zei: ' Wegens mijn reizen om kennis te vergaren, en omdat ik ben uitgeweken naar de vromen?' Hij zei: ' Neen.' Ik zei: 'O Heer, dit zijn de werken die tot redding leiden; ik heb ze boven alles gesteld en daarbij gedacht dat Gij mij deswege vergeving zou schenken!' Hij sprak: 'En toch, niet om al deze daden heb Ik u vergeven.' Ik zei: 'O Heer, waarom dan wèl?' Hij sprak: 'Herinnert gij u, hoe gij eens door de stegen van Bagdad gingt en een katje vond dat geheel verzwakt was door de kou en van muur naar muur liep om

beschutting te vinden tegen de snerpende koude en de sneeuw? en dat gij het uit medelijden hebt opgepakt en in uw mantel geborgen en het zo beschermd hebt tegen het gure weer?' Ik zei:' Ja, ik herinner het mij.' Hij sprak: 'Omdat gij barmhartig waart voor deze kat, daarom ben Ik barmhartig geweest voor u.'

TOEVALLIG van een lezer van Fortean Times, dec 2010

Voor een tijd woonde mijn broer met zijn Noorse vriendin in Vancouver. Ze kocht een handgebreide Noorse trui voor hem, als cadeautje. Helaas liet mijn broer die op een dag in de bus in Vancouver achter. Ongeveer een jaar later, in Montreal, zo'n 2000 mijl ten oosten van Vancouver, zat hij in een bar, en toen hij omkeek zag hij een man die zijn trui aanhad. Hij sprak de man aan en vroeg hoe hij eraan gekomen was, en dat hij diezelfde trui in de bus in Vancouver was kwijtgeraakt. De man vertelde dat hij de trui van zijn vriendin had gekregen, die hem in de bus in Vancouver had gevonden. De man was zo onder de indruk van de toevalligheid dat hij de trui aan mijn broer teruggaf.

27

VREEMDE WERELD

GRAANCIRKEL IN INDONESIA In een artikel in de Jakarta Post werd in januari 2011 melding gemaakt van een heuse graancirkel. In de rijst en niet in het graan, want dat is daar niet voorhanden, maar het gaat om het principe. Het patroon ◄ werd ontdekt bij het dorp Sleman, Yogjakarta, en naar men meent is de cirkel gemaakt tijdens noodweer op zondag. Niet echt weer dus waarbij je denkt "kom, laat ik m'n plankje en meetlat eens tevoorschijn halen." De cirkel is 70 meter in doorsnee, gefotografeerd vanuit een helicopter. Toen het nieuws eenmaal bekend was geworden, verzamelden de boeren zich om het publiek uit de rijpende rijstvelden te houden. Geef ze eens ongelijk. Het is tenslotte je boterham.

Later nam de politie het over. In 1986 en '87 waren er ook al eens cirkels verschenen op Oost Java, maar dat was niet veel soeps. Deze is mooi. In Engeland, waar er jaarlijks tientallen verschijnen, halen ze al vele jaren de pers niet meer. In Indonesië is een cirkel iets bijzonders, en iedereen schijnt zich ermee te bemoeien. Op Twitter speculaties te over, over wie en wat, over 2012 en over hoe eng het allemaal is. Zijn het echt Aliens? Een journalist denkt van niet. Tenslotte, als die gabbers van zo ver weg komen hebben ze toch ruim provisie nodig, denkt hij. En daarvan is niks terug te vinden in het veld, geen plastic, geen flesjes, nada. Jammer, want aan hun afval zou je een hoop kunnen aflezen, toch? Intussen hebben wetenschappers zich over de grond gebogen, of die anders van samenstelling is. Wat dat heeft opgeleverd vertelt het verhaal niet.

IN DE AANBIEDING

In 2010 meldde een Chinese krant, het SanXiang City News dat een echtpaar was aangehouden die hun drie kinderen hadden verkocht om hun verslaving aan video games te kunnen bekostigen. Het stel had elkaar tijdens het gamen leren kennen. In 2007 kwam hun eerste kind, dat ze verwaarloosden om zoveel mogelijk tijd met hun spelletjes te kunnen doorbrengen. Bij het tweede kind, een meisje, was het idee opgekomen de baby te verkopen. Ze kregen er $500 voor. Toen was de beurt aan de eerstgeboren zoon, die aanzienlijk meer opbracht. Pas toen ook de derde spruit verdween kreeg de omgeving argwaan. Het stel had geen idee iets illegaals te hebben gedaan. Tenslotte, kinderen zijn van jou, om ermee te doen wat je wilt, niet dan?

VERTRAGING

Het lijkt Ierland wel, of IJsland: civiele projecten die het kunnen schudden vanwege ongeziene medebewoners. Deze keer is dat het geval in Auckland, New Zealand. De stad op het North Island wil graag het treinnetwerk faciliteren door een dure treintunnel aan te leggen, en zo de wegen te ontlasten. Maar Taniwha, een mythisch monster zet het 2,5 miljard project op de tocht. Glenn Wilcox, een lid van de Maori wetshandhaving, klaagde dat de bestuurders het monster niet meenamen in hun berekeningen, terwijl het er toch het eerst was, heel wat eerder dan de blanken. Zeg nou zelf, dat geeft rechten. De Taniwha is een mythische beschermer met een belangrijke rol in Maori folklore. Maar als hij kwaad wordt heb je een probleem. Sindsdien heeft de gemeenteraad van Auckland de Maori's weten te overtuigen dat wat betreft het monster alle wegen zullen worden bewandeld om Taniwha niet te ergeren. Ook in 2002 zijn er al problemen geweest met deze Taniwha, en de aanleg van de weg die door zijn domein liep moest gestopt nadat zich een aantal ongelukken had voorgedaan. Een gerespecteerde Maori oudste legt er de nadruk op dat er met zulke godheden niet te spotten valt, en dat je ze met de juiste rituelen moet pacificeren, anders tart je het noodlot.

28

DE "ROYAL TOUCH" bron: Joyce Cooper 'Psychic Healing Through the Ages'

Stel u voor: een ouderwets defilé zoals dat in Juliana's tijd bij paleis Soestdijk plaatsvond, maar dan met Beatrix die lange rijen zieken aanraakt op de plek van iemands kwaal: en iedereen gelooft dat het zal helpen. Onvoorstelbaar.

Maar nog niet zo heel lang geleden was de 'Royal Touch', de koninklijke aanraking, een normale praktijk. Het geloof dat de koning kon genezen op grond van zijn ambt en afkomst, was een overblijfsel uit de tijd dat keizers, koningen en farao's werden gezien als afstammend van de goden, en daardoor als intermediair tussen goden en mensen. Het kon niet zo wezen dat iemand in zo'n 'door God gegeven' functie zijn onderdanen in nood niet kon helpen. Dat gold ook voor het verzekeren van een goede oogst en een overvloedige visvangst; de koning werd grote macht toegemeten. Hij zegende de oogst, zoals tegenwoordig priesters in katholieke landen nog auto's, motoren of 'de jacht' zegenen. 'The Royal Touch', de koninklijke aanraking, ontstond in Frankrijk, waar de koningen dachten het talent voor healing te hebben geërfd van Clovis, koning der Franken (465-511 AD). Volgend op zijn kroning raakte de arrogante Lodewijk XIV 2.600 lijders aan in enkele dagen. Zijn opvolger Lodewijk XV maakte minder haast: in zijn regeringsperiode 'genas' hij ongeveer 2.000 mensen, maar onder Lodewijk XVI werd met de praktijk gestopt. Te veel gedoe, misschien, al die zieken over de vloer. Engelse koningen en koninginnen waren bekend om hun genezingen van 'scrofula' , een veel voorkomende klierziekte die tot misvormingen leidde.

Naar aanleiding daarvan werd scrofula 'The King's Evil' - het koningskwaad' genoemd. Elizabeth I (1533-1603) en Charles I (1600-1649) hielden beiden healing ceremonies, en van Elisabeth werd gezegd dat

ze duizenden mensen heeft genezen door het kruisteken te maken over hun vergroeiingen en gezwellen.

Toen Charles I werd geëxecuteerd vonden er wonderen plaats. Een tractaat uit die tijd vertelt over een meisje dat blind was tengevolge van Scrofula, en weer kon zien toen ze haar ogen met Charles' bloed besmeerde. Charles II ( 1630-1685)▼was een uitzonderlijk healer. De annalen maken melding van 90.798 patiënten die hij aanraakte en die ter plekke genazen. De rituelen van de 'Royal Touch' werden altijd in een religieuze setting uitgevoerd. Een verslag uit de 17de eeuw vertelt hoe dat ging: "Bij de publieke healing zat de koning in zijn stoel, omringd door hoffunctionarissen. Een priester las dan het Evangelie van Marcus, hfst 16. Als hij bij vers 18 was gekomen, "Gij zult de zieken de hand opleggen en zij zullen genezen", bracht de chirurgijn een zieke naar voren. De koning streek over het gezicht en de nek van de patiënt waar de scrofula het ernstigst was. (hoe ernstig kun je zien op internet, want de ziekte bestaat nog steeds). Een tweede chirurgijn ontfermde zich dan over de patiënt. Intussen las de priester het hoofdstuk van Marcus uit en begon met het evangelie van Johannes. Bij vers 8 werd diezelfde patiënt opnieuw voor de koning gebracht. Een bediende gaf de koning dan een gouden medaillon aan een wit zijden lint, dat de koning om de nek hing van de patiënt terwijl de priester vers 9 las. Dan werd er gebeden. Tenslotte brachten de opper-kamerheer en enkele edelen linnen en een waskom voor de koning, om zijn handen te reinigen. Dat was het einde van de ceremonie, die voor elke nieuwe patiënt precies zo werd herhaald." De praktijk eindigde met Queen Anne (1655-1714) die geen succes had met haar healingen. Enkele kleinkinderen van Queen Victoria (1819-1901) kregen scrofula en werden genezen door de beroemde healer Harry Edwards. Een grappige anekdote betreft Willem III van Oranje (1650-1702), in Nederland opgegroeid maar koning van Engeland. Hij weigerde mee te doen aan wat hij 'hocus pocus' noemde. Toen hij uiteindelijk toch een patiënt de hand oplegde mompelde hij "God geve je een betere gezondheid en meer gezond verstand."