1

Mei 2012

Verwondering nr 8

Voedsel voor Verstand en Spirit Met O.A

Het syndroom van Bonnet Zandloperpreken aard-engelen Koeienritueel De ziener van Brahan Dertien aan Tafel Het vrolijke Kerkhof Omoto-Kyo Dit e-zine wordt gemaakt en volgeschreven door Loes Modderman info@scienceart.nl

2

Do Not Believe. Do Not Disbelieve. THINK !

In dankbaarheid en bewondering opgedragen aan: Helderzienden en profeten, sectariërs en magiërs , klunzen, fantasten en dappere wetenschappers, nieuwsgierigen, bevlogenen en geïnspireerden, idealisten en utopisten, eenpitters en eigenwijzen en allen die hun eigen ster durven te volgen, vertegenwoordigd in Plinius de Oude 23-79 John Aubrey 1626-1697 Emma Hardinge-Britten 1823-1899 Charles Hoy Fort 1874-1932 William Corliss 1926-2011

Coen Vermeeren 1962 - en de onsterfelijke Fries Klaas Dijkstra, die in 1965 nog zeker wist dat de aarde plat is.

3

HET SYNDROOM VAN BONNET

Er zijn een hoop merkwaardige syndromen waar mensen aan kunnen lijden, en geen van allen zijn ze prettig om te hebben. Een van de wonderlijkste is beslist het

syndroom van Charles Bonnet (1720 -1793) ◄ Deze Zwitserse filosoof en naturalist die een aantal werken over psychologie en insecten schreef, was veelzijdig genoeg om zich ook met het oog bezig te houden. Naar aanleiding van de verschijnselen die zijn grootvader had, en die hij op latere leeftijd ook zelf kreeg, beschreef hij wat 'Het syndroom van Bonnet' zou gaan heten: de bizarre gevolgen van macula-degeneratie. De macula is een klein, cirkelvormig vlies in het midden van de retina (de laag

aan de binnenkant van het oog waar de beelden terechtkomen). Met het ouder worden kan de macula worden aangetast,

waardoor iemands gezichtsvermogen langzaam verslechtert, met name het centrale gedeelte.

Mensen met deze afwijking zien steeds minder in het midden van hun blikveld. Maar dikwijls zien ze ook méér. Veel oudere mensen met Bonnet zien dingen die niet op deze wereld thuis horen. Omdat ze vrezen voor dement te worden versleten, zwijgen ze daar vaak over. Pas de laatste jaren is aan het licht gekomen dat de visioenen gekoppeld aan het Bonnet syndroom meer regel dan uitzondering zijn, en komt de voorlichting op gang. Volkomen normale en evenwichtige mensen vallen ten prooi aan bezoek van geesten, engelen, kabouters en elfen, miniatuur- en insectwezens en optochten van

bizarre figuren met grote hoeden. Er is geen sprake van binnengaan in een imaginaire werkelijkheid; mensen met Bonnet zien gewoon die tafel en die straat, alleen loopt er opeens een rij elfen over die tafel, en is het straatbeeld aangevuld met dieren of mensen die er in deze werkelijkheid niet lopen. Die beelden hebben de kwaliteit van 'echt' , en zijn dus heel anders dan droombeelden. Dat de dagelijkse dingen niet verdwijnen, maakt het in zekere zin makkelijker om er mee om te gaan. De meeste Bonnet patiënten slagen er dan ook in om op den duur met hun extra beelden te leven, en werkelijkheid van 'extra' te onderscheiden. Natuurlijk heeft men getracht een reden te vinden voor dit unieke verschijnsel. Een veelgehoorde verklaring is dat als het zicht achteruit gaat en de hersens

minder visuele informatie krijgen, ze zelf beelden gaan vormen. Dat onze hersens daar wonderwel toe in staat zijn weten we uit onze dromen, en ook uit proeven met gezonde mensen in een ruimte zonder licht en zonder geluid. Ook dan laten de beelden niet lang op zich wachten. Maar als dat zo is bij het Bonnetsyndroom, waarom dan alleen bij deze patiënten, en niet bij de miljoenen van wie het zicht om andere redenen achteruitgaat? Tot nu toe lijkt geen enkele verklaring de lading in alle gevallen te dekken. Een wonderlijke bijkomstigheid is dat de wereld van Bonnet veel overeenkomst vertoont met de beelden die opgeroepen worden bij het gebruik van sommige drugs, zoals DMT, en Ayahuasca, dat ook DMT bevat. Mensen die trippen met deze substanties hebben het gevoel dat ze toegang hebben tot andere dimensies, en hun wereld is net als bij Bonnet bevolkt met merkwaardige wezens, insecten, en elfen. En net als bij Bonnet verdwijnt de omgeving niet, maar de andere werkelijkheid wordt er als het ware overheen gelegd. Ineens zit er, in beide gevallen, een elf in de vensterbank.

Mogen we voorzichtig speculeren? Zou het kunnen zijn dat zowel gebruikers van DMT als, op een raadselachtige manier, lijders aan het Bonnet syndroom, in staat zijn parallelle werkelijkheden te zien die voor ons volstrekt onzichtbaar zijn? Zijn wíj in werkelijkheid de blindgangers in een bizar en wonderbaarlijk multiversum ?

4

MUZIKAAL WONDERKIND uit 'Het Toekomstig Leven', Juli 1900

Uit een verhaal over muzikale wonderkinderen en daaraan gekoppeld de veronderstelling dat hun talent een overblijfsel is uit een vorig leven, hier een komisch fragment over een Spaans jongetje, Pepito Arriola, dat al vanaf zijn tweede jaar alles speelde wat hij hoorde. Op drie-jarige leeftijd gaf hij in het openbaar pianoconcerten. (...) Evenals Mozart verschijnt de kleine Pepito aan het hof, en wordt hij overladen met liefkozingen en geschenken van de grooten der aarde. Naar aanleiding van een concert, waarop de kleine virtuoos de inwoners van Madrid verrukt had, wenschte de koningin van Spanje hem te zien en liet

zij hem uitnoodigen voor een feest aan het hof. De kleine Pepito kreeg volop koek, suikergoed en confituren. Vervolgens plaatste men hem aan de piano en speelde hij eenige stukken, op eene wijze, die deed vergeten dat het een kind was. Maar een klein ongelukje herinnerde de omstanders aan den leeftijd van den concertgever. Van de tabouret komende, verloor hij zijn broekje. De familie werd verlegen, maar de koningin kwam glimlachend hem te hulp en bracht met moederlijke teederheid zelve zijn kleeding in orde. De geschiedenis vermeldt niet, dat Mozart ooit iets dergelijks is overkomen.

UIT 1934 Sir Oliver Lodge (1851-1940) was een belangrijk geleerde en een overtuigd Spiritualist. Wat hij hier zegt over 'ether' is nog net zo, of misschien nog wel meer omstreden dan in zijn tijd, maar dat zegt helaas niets over de objectieve waarheid... Uit: Nieuwsblad van het Noorden 22-1 1934

De patriarch der Engelsche geleerden, Sir Oliver Lodge, heeft dezer dagen gedurende acht minuten voor lens en oor van een spreekfilm-camera gezeten en zijn meening gegeven over de toekomst van de wereld. De film is niet voor vertooning in onzen tijd bestemd maar is reeds achter slot en grendel opgeborgen, als deel van een spreekfilmarchief dat een serie wetenschappelijke voorspellingen van de voornaamste geleerden van den tijd bevat. Sir Oliver Lodge is thans 83 jaar oud en hij kan met recht worden beschouwd als een van de oude wijzen der moderne wereld. Hij heeft zijn gansche lange leven gezocht naar wezen en bestemming van het leven en de schepping. En in den laten avond van zijn bestaan houdt hij met overtuiging vast aan een troostrijke stelling. „De ether die ons omringt", zegt hij o.a. in de spreekfilm, „is de eenige groote werkelijkheid. Hij is onzichtbaar en onhoorbaar. Men kan hem niet voelen, niet proeven, niet ruiken. Maar het is de stof, die het heelal bijeenhoudt, waarin de sterren liggen en alle andere materie, welke slechts een vergankelijke verzameling atomen is. De geleerden van dezen tijd, waarin vele belangrijke ontdekkingen zijn gedaan op het gebied der natuurkunde, willen het bestaan van den ether ontkennen. Maar in de 21ste eeuw zal men ontdekken, dat de ether het begin en het einde van alle dingen is, het element dat alleen het stoffelijk leven van lichaam en geest mogelijk maakt". Sir Oliver Lodge gelooft dat onze etherlichamen of onze etherische vormen onze stoffelijke lichamen doordringen en bij den dood, zooals wij dien verstaan, vrijkomen en voortleven.

5

ZANDLOPER PREKEN Bron: 'The Book of Days' 1872

Het wilde nog wel eens uitlopen, de preken van de reformatorische dominees. De katholieken hielden het kort, maar die hadden dan misschien ook minder te zeggen, omdat ze de Bijbel niet zo lazen. Na de Reformatie veranderde dat drastisch, want dominee zijn is niet zoals het priesterschap een roeping waarmee men al jong wordt belast, maar een zaak van goed kunnen praten, en dus dominee worden. Maar de verenigde gelovigen waren er ook nog, en een twee uur durende preek kan vermoeiend zijn.

Tegenwoordig weten we dat een goed verhaal van tien minuten beter blijft hangen dan urenlang gezever, maar psychologisch was men in de 16de eeuw en later nog niet zo ver. Bij gebrek aan horloges nam men daarom zijn toevlucht tot de zandloper. In veel protestantse kerken werd die binnen handbereik van de dominee in een houder geplaatst, zoals ▲ hier in de kerk van Anloo, Drente, waar de dominee zeker ook van preken hield. De zandlopers liepen een uur - de meest gebruikelijke tijdsduur. Vandaar dat ze in het Engels ook 'hour glass' heten. Zandlopers gingen tot de normale uitrusting van de prediker horen, en zijn assistent liep achter hem aan met Bijbel en zandloper. Vanaf de 17de eeuw werden er ook half-uur glazen vervaardigd, en dan kon de dominee kiezen: een

donderpreek van een half uur of eentje van een uur (of een veelvoud daarvan). Onwillekeurig schiet ons nu de prediker Johannes Brugman te binnen, aan wie we refereren als we het hebben over 'praten als Brugman'. Maar Johannes was een Franciscaan van vóór de Reformatie, en het was meer de bezieling dan de lengte van zijn preken die de geschiedenis inging. Sommige zandlopers waren prachtig bewerkt, zoals deze, uit de kerk van St. Alban in Londen. ◄ In Hurst, Berkshire was er eentje van smeedijzer met versieringen van eikenbladeren en klimop, waartussen den tekst stond: "as this glass runneth, so man's life passeth." Het frame van de zandloper van St. Dunstan was van massief zilver. Maar mooi of niet, het valt te begrijpen dat de dominee menig maal in het vuur van zijn preek vergat om de zandloper in de gaten te houden. En zo geschiedde dat een assistent en de koster

van een kerk waar de dominee van geen ophouden wist en al bijna door zijn tweede glas heen was, opstond en de dominee verzocht de kerk zelf af te sluiten en de sleutel onder de deur te schuiven, want hij had er genoeg van. De gemeente was al enige tijd eerder ingeslapen. De gemeenteleden waren niet makkelijk te plezieren. Als de prediker korter preekte dan het zand liep, dan werd hij uitgemaakt voor lui. Maar overschreed zijn preek de loopduur van het zand, dan liet men dat overduidelijk weten door te geeuwen en te rekken, tot men uiteindelijk daadwerkelijk in slaap viel. Ik wed dat dat tegenwoordig niet veel anders is. Zo wordt het nooit wat met de Verlossing.

6

MIJN LIEVELINGS ROMEIN

Kent u Plinius de Oudere (23-79) ? Die onverge -lijkelijke nieuwsgierigaard die uiteindelijk in het vuur van de Vesuvius verdween? Op 25 augustus van dat fatale jaar 79? Wat een

geweldige man was dat. Met de middelen van die tijd onderzocht hij alles wat hem voor de neus kwam en schreef dat op. Boeken vol met waarnemingen, overleveringen, theorieën en speculaties, waarvan een deel heel redelijk klinkt en een ander deel volkomen krankzinnig. Maar dat lag niet aan Plinius, maar aan de gebrekkige kennis van zijn tijd. Voor een deel moest Plinius het hebben van wat hem verteld was, net als dat nog eeuwen in onze wereld het geval is gebleven. Alleen was Plinius geen betweter zoals kerkdienaren en wijsneuzen in onze en elke tijd. Wat hij zelf niet kende beschreef hij toch, want wat hij zelf niet onderzocht had kon daarom nog best waar zijn. Zo hoort dat: openheid voor verklaringen, zonder a priorie afwijzingen. Plinius was de volmaakte wetenschapper. Ik hou van die man, en ik kan iedereen aanraden 'De Wereld' te lezen, het lijvige uittreksel van zijn 'Naturalis Historia' , vertaald in het Nederlands en uitgegeven bij Polak & Van Gennep in Amsterdam. Plinius neemt de wereld door: de elementen, de werelddelen, biologische verhandelingen over mensen en dieren, planten, geneeskunde, delfstoffen, en tenslotte kunst, waar hij ook veel over te zeggen heeft.

Historisch gezien een schatkamer aan informatie. Het mooie is dat Plinius zich tamelijk laatdunkend kan uitlaten over een onwaarschijnlijke theorie, maar er zelf ook wat paraat heeft. Van elk een voorbeeld. Over Sophocles, de Griekse tragediedichter die hij zeer bewonderde, schrijft hij: "Deze (Sophocles) zegt ons dat barnsteen ontstaat uit de tranen van meleagriden (een soort vogel). Wie zou het niet vreemd vinden dat zulk een man dit geloofde, of hoopte dat hij anderen daarvan kon overtuigen? Of waar zou je zo'n onnozele jeugd kunnen vinden die wil geloven dat vogels jarenlang huilen of dat er zulke geweldige tranen bestaan?" En dan legt Plinius uit waar barnsteen wél vandaan komt, en dat had hij goed. In de afdeling Dieren schrijdt hij Sophocles waardig voorbij: "Een hond blaft niet tegen iemand die het vlies van de nageboorte van een hond bij zich draagt of mest van het haar van een haas in zijn hand houdt. Wie honing uit een korf haalt en de snavel van een specht bij zich heeft, wordt niet door de bijen gestoken. Een slangenhuid, fijngestampt met zout, spelt en wilde tijm en met wijn in de keel van runderen gegoten wanneer de druiven rijpen, maakt dat ze het hele jaar gezond blijven. Men kan ze ook drie zwaluwjongen

in drie bolletjes geven. " En zo gaat het nog even door. Plinius verloor zijn te korte leven toen hij in 79 AD bij de uitbarsting van de Vesuvius het niet kon laten de berg op te gaan, hoewel zijn neef en biograaf, Plinius de Jongere, hem daarvan trachtte te weerhouden. Hij werd maar 56. Helaas. Een typisch geval van Dood door Wetenschap. Wie houdt van geschiedenis en een onvergelijkelijk mengsel

van wetenschap, bijgeloof en misverstand, moet Plinius op z'n verlanglijst zetten.

7

PLANTENPRAAT Tony Ortzen in 'Two Worlds' Sept 2009

Twintig jaar geleden zei prins Charles dat het belangrijk was tegen planten te praten, en dat ze antwoorden. De prins kwam vaker in de pers voor deze

en andere alternatieve ideeën. Nu heeft hij gelijk gekregen van de Royal Horticultural Society in Engeland. Kort geleden rondde men daar een onderzoek af naar het effect van de menselijke stem op tomaatplanten - en de resultaten waren bloeiend! Eerst werd er een advertentie in The Times geplaatst waarbij mensen werden uitgenodigd auditie te doen als 'plantfluisteraar' . Tien verschillende stemmen werden gekozen. Opnamen werden gemaakt van vrijwilligers terwijl ze passages lazen van Shakespeare's Midzomernachtsdroom, Charles Darwins 'On the Origin of Species' en John Wyndhams 'The Day of the Triffids' . De volgende stap was om de planten te laten luisteren naar de verschillende

opnamen door de koptelefoons van een MP3 speler, die was bevestigd aan de pot . De planten werden in dezelfde kas gehouden, gedurende en na het experiment. Controle planten in dezelfde kas kregen niets te horen. De planten die het beste groeiden luisterden naar Sarah Darwin, achterachterklein- dochter van Charles, lezend uit zijn geruchtmakende boek. Haar plant groeide bijna 2 cm hoger dan de meest succesvolle van de andere planten. "Ik denk dat het eervol is om een stem te hebben die tomaten kan laten groeien", zei Sarah, "maar ik ben er niet zeker van of het het timbre van mijn stem is of de tekst van "The Origin of Species" die maakte dat de plant rechtop ging zitten om te luisteren. Hoe dan ook, het was een plezier om te doen." Mr. Crosbie, de leider van het experiment vond het iets bijzonders hebben dat een plant reageert op een verhaal hoe zijn soort is ontstaan, maar sloot niet uit dat het Sara's stem was die het verschil maakte. Vrouwenstemmen bleken meer aan te slaan dan mannenstemmen. Het volgende project is al gepland: onderzoeken waarom planten vrouwenstemmen prefereren.

EXPLOSIEF bron: R. Dewitt Miller 'Forgotten Mysteries 1947' Laat in het jaar 1917 werd Dr. Franz J. Polgar (1900-1979) aangesteld in de functie van interviewer van vijandelijke officieren, vanwege niet te negeren bewijs dat hij kon gedachtenlezen. Dr. Polgar, een Hongaarse luitenant, was bewusteloos geslagen door het exploderen van een handgranaat in een loopgraaf. Toen hij weer bij z'n positieven kwam, bleek hij griezelig bekwaam in het lezen van andermans gedachten. In het ziekenhuis vertelde hij voortdurend doktoren en verpleging wat ze dachten, iets waar die lang niet altijd verrukt over waren. Na enige tijd kwam dat talent de geheime dienst ter ore, zoals toen en nog steeds de enigen die psi talenten serieus nemen - als het in hun straat te pas komt tenminste. Dat deed het in dit geval. Maar Polgar liet zich niet exploiteren. Hij vertrok naar Amerika zodra de oorlog over was. Op 1 mei 1936 werd Dr. Polgar getest voor een verzameling psychologen aan de universiteit van New York. Ze gaven Polgar, die ooit student was geweest bij Sigmund Freud, mentale bevelen. Zonder een woord te zeggen trok Polgar zijn vest uit en hing dat om de schouders van een meisje. Op die handeling hadden de psychologen zich geconcentreerd. Natuurlijk werd het geval verklaard door onbewust gefluister van de psychologen gekoppeld aan een uitzonderlijk goed gehoor bij Polgar. Wat natuurlijk niet werd getest. De verklaringen zijn meestal gekker dan de feiten. Een ander experiment slaagde op dezelfde wijze, en nog een, en nog een. Dr. Polgar verscheen in de krant. Zelfs sceptici schenen (voor het moment) overtuigd dat hij wérkelijk kon gedachtenlezen. Polgar werd een beroemde stage-hypnotist en schreef in 1951 zijn autobiografie: 'Life of a Hypnotist'.

8

AARD- ENGELEN

Als kind las ik ooit een artikeltje in 'Het Beste' geschreven door iemand die overal vreugde uit kon putten. Ik herinner me er niets meer van, alleen dat die man blij was als z'n overhemden gewassen en gestreken uit de wasserij (dit was vóór het wasmachine tijdperk)

terugkwamen. Voor hem was dat iets om zich op te verheugen. Waarom dat is blijven hangen na een jaar of 50 weet ik ook niet, maar toen ik een tijdje geleden het boek 'Earth Angels' van Shaun McNiff ▲ las kwamen die overhemden weer bovendrijven. McNiff is ook zo iemand die overal plezier uit put, en dat vertaalt naar de transcendente ervaring, naar het overstijgende, naar 'engelen'. Engelen die om de hoek van iedere vaas met bloemen of ieder door de zon beschenen voorwerp heenkijken en ons vragen om wat beter, rustiger, aandachtiger te kijken naar het 'gewone' om ons heen. Om de inspiratie op te vangen die ze ons gratis en voor niets toespelen. Schrijft McNiff: "De paradox is essentieel voor de identiteit van engelen; het is in me en niet in me, van deze wereld en niet van deze wereld. Ik stel me een engel voor als een verbindende kracht die creatieve interactie tussen ons en de wereld ondersteunt. Die kracht kan niet worden vastgepind, maar is voortdurend in beweging. Als iemand in zijn omgang met de wereld om hem heen is afgesneden van het creatieve spel dan is er

verlies van ziel. Een gebroken fles kan even uitdagend zijn als een schilderij voor iemand die het contempleert als een expressie van een overstijgende 'licht' wereld. De engel neemt vorm aan in de interactie tussen mensen en de 'dingen', en tussen mensen en mensen." En dan zegt McNiff iets wat de meesten van ons

wel zullen herkennen: "Ik heb vaak gevoeld dat gedachten ontstaan in het proces van het gesprek. Als ik praat met een ander mens, wordt er in die communicatie iets nieuws geboren; nieuwe gedachten, nieuwe formuleringen. Dat kan niet aan een van beide gesprekspartners worden toegeschreven, want het ontstaat 'tussen hen in' - in het krachtveld dat zij beiden samen scheppen. Er is

verlies van zelfbewustheid, men is alleen nog participant in een proces. Datzelfde gebeurt als ik verdiept ben in het schrijven van een boek, of een schilderij maak, of intens naar muziek luister. Wanneer de engelen van de schepping floreren, voelen we ons of we niet alleen zijn, maar gedragen worden door iets wat groter is dan wijzelf, een inspanningsloze vitaliteit die de schrijver D.H. Lawrence omschrijft als : "Niet ik, niet ik, maar de wind die door mij heen blaast." Een idee voor een essay komt uit een regel die ik lees in een tijdschrift dat op tafel ligt. Mijn schilderij wordt beïnvloed door de tekening die mijn achtjarige dochter zit te maken, een gedicht vindt zijn oorsprong in een gevoel over een telefoonconversatie. Alles is met alles verbonden - engelen zijn voortdurend aan het werk." De beroemde SF schrijfster Ursula LeGuin ▼ schreef ooit een bekroond en symbolisch verhaal dat ze de 'The Ones Who Walk Away From Omelas' (degenen die weglopen uit Omelas) noemde, en in een van haar essays vertelt ze dat ze een bord met de naam 'Salem' (Oregon) zag in haar achteruitkijkspiegel, de omkering van (O)melas. Zo kreeg ze haar ideeën; de engel in actie. Schrijft McNiff: "Maar eerst moet ik mij met relaxte en vloeiende discipline verbinden met het schilderij, het boek of de sport. De scheppende engelen hebben meer nodig dan een terloopse relatie. Wij moeten leren om iets door ons heen te laten werken en erop te vertrouwen dat het zijn weg wel vindt. Dat is de plaats waar kunst en religie elkaar ontmoeten." Sommigen van ons worden getroffen door een plotseling bevrijdend inzicht. Colin Wilson ◄, schrijver over veel aspecten van de menselijke geest, beschrijft in zijn boek 'Superbewustzijn' die wonderlijke ervaring die we de 'piekervaring' noemen, en die ons overkomt als we spontaan loskomen van de innerlijke 'gewoonheid', van de levensangst, van de verveling en het gevoel dat er geen verrassingen meer om de hoek liggen. In het dagelijks leven, zegt Wilson, is alles wat onze aandacht kan vangen een focus voor onze creatieve energie. En daar ligt de ontdekking van onze innerlijke vrijheid, onze inspiratie.... onze engelen. Een piekervaring is een diepgevoelde bevestiging van het leven. Ja, ja, ja. Vreugde. Vrede. Zekerheid. Wilson zegt het ongeveer zo: als je gevangen zit in pre-occupatie met het dagelijks gedoe zie je de wereld als een worm die omhoog kijkt, maar als je kunt ontspannen en je niet afsluit, ben je als een arend die in de lucht hangt; vrij om te gaan waar de geest je heenvoert.... Dan vind je engelen op je pad.

9

KOEIEN RITUEEL Sommigen onder de lezers zijn allicht bekend met de infameuze veeverminkingen die zonder ophouden plaatsvinden in diverse staten van de USA. Speculaties te over maar nooit een zekere verklaring waar we houvast aan hebben, of waar actie op ondernomen kan worden. Dieren, meestal koeien, worden dood aangetroffen minus hun geslachtsdelen, oog, lippen, bloedleeg en naar alle waarschijnlijkheid bewerkt met laser, want de wonden zijn dichtgeschroeid. Roofdieren, zeggen de leunstoelsceptici. Kul, natuurlijk. Dieren eten andere dieren op slordige wijze, en niets aan deze verminkingen is slordig. De karkassen worden soms na dagen pas ontdekt, want de ranches in Amerika zijn groot en je vee tellen doe je niet dagelijks. Maar als ze worden ontdekt, blijkt dat zelfs de vliegen van de dode dieren af zijn gebleven. Vaak hangt er een chemische lucht om de arme beesten. En sporen? Ho maar. Geen voetstappen, geen sporen van roofdieren, geen sporen van een angstige koe, geen afval, geen niks niet. De enige verklaring die steek houdt is verticaal omhoog en recht naar beneden, zoals op het plaatje. Een UFO. Waarmee de raadsels pas goed beginnen. Internet staat vol met sites die verder ingaan op het fenomeen. Daarom wil ik hier een stukje vertalen uit het boek 'Stalking the Trickster' van Christopher O'Brien, een journalist die vele jaren onderzoek deed in de San Luis Valley, een uitgestrekt dal op de grens van Colorado en New Mexico. Dit gebied is een hotspot wat betreft onverklaarbare verschijnselen. UFO

waarnemingen zijn er aan de orde van de dag, zwarte helikopters vliegen af en aan, vee wordt enthousiast verminkt en de Valley bewoners hebben het opgegeven om de sheriffs nog langer melding te doen; er is geen beginnen aan. O'Brien schreef er eerder 3 boeken over: The Mysterious Valley, Enter the Valley en Secrets of the Mysterious Valley. Nu het fragment uit zijn 4de boek dat een meer algemene aandacht heeft voor 'weird' . O'Brien beschrijft hoe hij door een rancher meegenomen wordt naar de plaats waar het laatste slachtoffer ligt. Terwijl ze over de koe gebogen staan merken ze dat een grote prijsstier langzaam in de richting van de dode koe loopt. De rest van de kudde staat op enige afstand te grazen. O'Brien: "De stier liep voorzichtig naar de koe toe, rook er aan en loeide een onwerkelijk hartverscheurende, treurige MOOO-OOO-OOOO. Onmiddellijk kwamen de andere 30 tot 40 koeien donderend aanrennen over de prairie. Ze gingen om het dode dier heen staan, snuivend

en met hun poten slaand in de richting van hun gevallen kameraad. Toen, met de klok mee, bewogen al die dieren zich langzaam in een kring om de dode koe heen. Een koeien ritueel. De 10 aanwezige ranchers stonden met open mond te kijken. Ik vroeg hen of ze ooit eerder zoiets hadden meegemaakt. Ze schudden sprakeloos het hoofd. Een van hen zei: "In al de jaren dat ik rancher ben

heb ik zoiets nog nooit eerder gezien." Wat bracht die koeien tot zo'n uitzonderlijk ritueel? Instinctief moeten ze zich bewust geweest zijn van de ongewone dood van hun mede-koe, en misschien ook van het gevaar wat ze zelf liepen? Er kan nog wel een raadsel bij.

Historisch: Iemand vond zijn eigen overlijdensadvertentie in een Londense ochtendkrant. Hij belde een vriend: "Heb je al in de krant gekeken? Heb je gezien dat mijn dood in de krant staat?" "Ja", zei de vriend. "Waar bel je vandaan?"

10

Igor Kudryavtsev: TROLL

11

DE ZIENER VAN BRAHAN Boeken vol zijn er geschreven over Nostradamus, die met zijn voor veel interpretaties vatbare kwatrijnen de gemoederen vooral rond het millennium heeft beziggehouden. Voorspellingen op lange termijn zijn nooit zo erg betrouwbaar. Zelfs voorspellingen binnen een generatie lijden aan onnauwkeurigheid, ook bij mensen als Edgar Cayce, die toch niet verlegen zat om echte gaven. Misschien omdat 'tijd' zo'n betrekkelijke grootheid is in deze wondere wereld, is dat precies het moeilijkste om precies in te zijn. En namen, van dingen en van mensen. Die kom je in langere termijn voorspellingen eigenlijk nooit tegen. Iemand uit de 16de eeuw kon een vliegtuig geen vliegtuig noemen. Goedbeschouwd een onhandige beperking, die maakt dat voorspellingen en ook regelrechte beschrijvingen van wat men zag vaak te wensen overlaten aan duidelijkheid. De Highlands van Schotland, dat weten we allemaal, is rijk aan 'het

zesde zintuig' . Het weidse ruige land heeft veel helderzienden voortgebracht, en opmerkelijk veel mediums komen er vandaan. Een van die begaafden was Coinneach Odhar (in't Engels Kenneth Mackenzie), die de geschiedenis is ingegaan als de Brahan Seer, de Ziener van Brahan. Hij werd geboren rond 1660 in de buurt van Uig, op het Schotse eiland Lewis. Van zijn kinderjaren is niets bekend, maar in 1675 werkte hij als boerenknecht voor de Seaforth lords, op het landgoed van Brahan. Daar heeft hij zijn naam aan te danken. Volgens de overlevering viel Kenneth in slaap op een elfenheuvel, en bij het ontwaken vond hij een steen op zijn borst, met een gat erin. Sinds die dag was hij helderziend, en wanneer hij door de steen keek zag hij de toekomst. Misschien dat hij de steen alleen gebruikte om zijn gave een 'redelijk' aanzien te geven, maar stenen met gaten worden van oudsher gezien als een middel om de 'andere wereld' te bereiken.. De meeste van zijn voorspellingen betroffen Schotland zelf, kanalen en wegen die hij in de toekomst zag, bruggen die er gebouwd zouden worden, en calamiteiten en veldslagen die ermee te maken hadden. In het licht van wat we nu weten kunnen zulke vage voorspellingen makkelijk in de goede richting worden uitgelegd, maar wat de Brahan Seer werkelijk zag, en of dat sloeg op wat er later gebeurde is onmogelijk vast te stellen. Dat voorspellen slecht kan aflopen ondervond de Brahan Seer toen hij bij Isabella, de vrouw van de Graaf van Seaforth, werd geroepen. Isabella, die bekend stond als de lelijkste vrouw van Schotland, wilde van Mackenzie weten waarom haar man nog niet was thuisgekomen uit Parijs.

De ziener zag de bui al hangen, en verzekerde Isabella dat haar man het goed maakte. Maar Isabella wilde de waarheid, op straffe des doods. Mackenzie bevestigde toen dat de graaf zich in het bed van een ander bevond, en hij voorspelde niets dan narigheid voor het machtige geslacht van Seaforth, dat met de laatste graaf ten onder zou gaan en het kasteel van Brahan zou verliezen. Isabella, die behalve uiterlijk ook qua karakter blijkbaar te wensen over liet, gaf haar vazallen krijsend van woede opdracht de ziener te grijpen en in een vat met kokende pek te gooien.

Alles wat Mackenzie bij die fatale gelegenheid had voorspeld kwam uit. Een stenen monument bij Channory Point, Rosemarkie, herinnert aan de plek waar de Brahan Seer werd vermoord. De plaquette vertelt het treurige verhaal van zijn laatste voorspelling. Sneu.

12

YUMMIE!!

13

ALWEER Vandaag kreeg ik het nieuwe nummer van Paranormal Magazine, een nogal nieuw tijdschrift met imposante medewerkers en een scala aan interessante onderwerpen. Kortom: een tijdschrift om in een comfortabele stoel mee af te reizen naar onbekende verten. Maar een van de eerste dingen die ik las deed me vanuit dat gemak weer achter de computer springen. Want Dr. Matthew Smith, een paranormaal onderzoeker die al 20 jaar bezig is, zegt hij, heeft een idee. Hij trekt een jaar van z'n leven uit om zelf paranormale talenten te ontwikkelen. Die hij nu, volgens eigen zeggen, niet heeft. Dat is interessant. Talenten zijn, voor zover ik weet, aangeboren, en geen goed dat bij congenitale afwezigheid kan worden verkregen. Smith, zoals hij zelf het beste weet, heeft al 20 jaar geleden besloten dat psi niet bestaat. Daar kan geen talent, al of niet aanwezig, tegenop. Wanneer het hem lukt een medium of wat anders te worden zal hij zich, zegt hij, bij James Randi opgeven voor de $ 1.000.000 prijs, al sinds jaar en dag uitgeloofd voor wie aan goochelaar Randi kan bewijzen dat er zoiets bestaat als psi, in welke vorm dan ook.

Zoals de meesten allicht weten, zit die prijs met twee componentenlijm vastgeplakt in Randi's zakken, en het ziet er niet naar uit dat die ooit zal worden losgeweekt. Niet omdat de uitgedaagden zonder talenten zitten, maar omdat Randi de regels naar zijn hand kan zetten zo vaak en zo drastisch als hij wil. Nou ja, breek me de bek niet open. Smith weet zijn kennissen wel te kiezen. Een jaar om paranormale gaven te ontwikkelen. Ik heb onmiddellijk besloten zelf een uitdaging aan te gaan: tussen vandaag en volgend jaar word ik concertpianist. En ik ga nu oefenen. Anders dan Smith heb ik al een muzikaal talent, maar mijn pianospel is roestig en niet indrukwekkend, maar toch. Misschien kan het bij nader inzien wel in een half jaar. En als ik dan na dat halve jaar een prestigieuze prijs win, met uitnodigingen voor het Concertgebouw, dan heb ik bewezen dat muzikale talenten maakbaar zijn en concertpianisten bestaan. Zo niet, dan is alweer gebleken dat niemand muzikaal is en dat de pianisten die we zien hologrammen zijn en hun muziek elektronisch gegenereerd wordt. Jammer dat Randi geen prijzen uitlooft voor muzikanten. Maar dan ...die zou ik toch niet krijgen.

OUDE GODEN IN EEN NEW AGE JAS

Het is aan de orde van de dag dat oude religies uit de kast worden gehaald en aangepast aan New Age behoeften. Vooral in het Wicca-gedachtengoed maakt men graag gebruik van oude goden en gebruiken. Maar ook de Griekse goden zijn van stal gehaald. Griekse Pagans zijn 10 jaar bezig geweest om het verbod op hun verering van 12 Olympische goden ongedaan te maken. Dat is ze eindelijk gelukt na een langdurig proces. Nu is de volgende gang naar het Europese parlement, om de oude heilige plaatsen zoals de Acropolis weer opnieuw tot middelpunt van hun verering te kunnen maken. Volgens Vasillis Tsantilas, ITC medewerker en spreekbuis van 2.000 gelovige heidenen, gaat het niet om het vereren van die 12 goden als persoon, maar om het zinnebeeld van natuurlijke verschijnselen of menselijke eigenschappen. Een van de oprichters van de beweging, een 61 jarige filosoof, is het vooral de bedoeling om de normen en waarden en de filosofische inzichten van de antieke Griekse beschaving nieuw leven in te blazen.

Volgens een andere leider zijn er minstens 100.000 aanhangers van de nieuwe religie die iedere volle maan ceremonies houden, op de traditionele manier, in lange toga's met kleurige banden in hun haar. In Griekenland is het de Oosters Orthodoxe Kerk die de scepter zwaait, en die is natuurlijk stevig gekant tegen oude nieuwlichterij. Een Griekse priester windt er geen doekjes om: " ze zijn een handvol miserabele opwekkers van een morsdode religie, die terug willen keren naar de duistere wanen van het verleden." Nou ja. je kunt je afvragen wie dan de duisterste wanen heeft. Het lijkt me wel wat, zo'n gezellig stelletje goden op de Olympus.

14

DERTIEN AAN TAFEL Bent u bijgelovig? Loopt U op vrijdag onder een ladder door? Krijgt u een hart- verzakking als een zwarte kat uw pad kruist? Maakt u nooit een afspraak op vrijdag de

dertiende? Hoeveel bijgelovigheden kent u? En houdt u daar rekening mee? Dat lijken nu tamelijk malle vragen, maar er waren tijden toen bijgeloof volstrekt algemeen was, en niemand twijfelde aan de waarheid dat het cijfer 13 ongeluk bracht. En zoals dat gaat: het cijfer 13 bracht ook werkelijk ongeluk, want wat we in ons hoofd hebben kan zomaar werkelijkheid worden. In het Engels heet dat 'selffulfilling Prophecie' - een zichzelf vervullende profetie. In een boek uit 1911, van spokenjager Elliott O'Donnell, vond ik een prachtig spookverhaal dat gebaseerd is op het in de 19de eeuw heel algemene en overal gerespecteerde geloof dat het ongeluk bracht om met 13 mensen aan tafel te gaan. Eén van die mensen zou dan binnen het jaar overlijden. Een variatie was dat degene die het eerst opstond het eind van het jaar niet zou meemaken. Dat werd dus lang tafelen. Dit geloof was zo sterk dat er in 1880 zelfs een groep mensen in Amerika zich verenigde in 'De Dertien Club', en omgeven door veel publiciteit maaltijden met 13 mensen organiseerde. Hoewel de club lang heeft bestaan, veranderde die uiteindelijk niets aan het hardnekkige geloof dat wie zijn leven liefhad eerst koppen moest tellen voor hij op een feestje aan tafel plaatsnam. Maar nu het spookverhaal, dat speelt rond 1890. Echt gebeurd, volgens de schrijver. Ten huize van een graaf in Budapest werd een feestelijke maaltijd georganiseerd. Toen iedereen aan tafel wilde schuiven ontdekte iemand dat er 13 mensen waren, en er brak een storm van protest los. De arme graaf wist niet wat hij aanmoest met de situatie, en het voorgerecht stond al koud te worden. Toen kwam er een bediende aangesneld die de graaf wat in het oor fluisterde. Het gezicht van de graaf lichtte op, en hij riep naar zijn gasten: " kijk nou toch, Max, een oude vriend van mij werd net aangekondigd, en ik dacht dat hij allang dood was! Wat een verrassing! Nu zijn we met z'n veertienen!" Een golf van opluchting ging door de aanwezigen, terwijl de onverwachte gast de deur binnenkwam: een bebaarde jongeman met een opvallend bleek

gelaat, die met holle stem de aanwezigen begroette en zwijgend plaatsnam. In de conversatie mengde hij zich niet, en behalve een glas wijn nam hij geen voedsel tot zich. De avond verliep gemoedelijk en de gasten namen een voor een afscheid, tot alleen de 14de man en de gastheer nog over waren. De graaf, die zich al enige tijd verwonderde over de zwijgzaamheid van zijn eens zo spraakzame vriend, nam nu het woord. " We hebben elkaar in 16 jaar niet gezien, vertel me hoe het met je is en wat je al die tijd hebt gedaan! Wat wonderlijk dat je net vanavond hierheen kwam! Je kwam als geroepen, ik zou niet weten wat ik anders gedaan zou hebben en hoe het was afgelopen." "Maar ik wel", zei de gast. "Jij zou de eerste geweest zijn die opstond van tafel, en dus zou je binnen een jaar gestorven zijn. Dat is de reden waarom ik kwam." De Graaf barstte in lachen uit. "Kom kom, Max", riep hij. "Je was altijd al een beetje geschift, en in dat opzicht ben je blijkbaar niet veranderd. Vertel me nu de echte reden!" Max leunde achterover in zijn stoel en keek de graaf in de ogen. "Die heb ik je al verteld", zei hij. "Als je me niet gelooft, het zij zo. " En dan vertelt Max wat er allemaal met hem is gebeurd in die 16 jaar, en hoe hij smoorverliefd werd op een getrouwde vrouw. Dat ging een tijdje goed, tot een bediende hen betrapte en het doorvertelde aan de echtgenoot, die helaas een jaloerse natuur had....en in het handgemeen dat daarna plaatsvond..."schoot jij hem dood" , vulde de graaf behulpzaam aan. "Nou nee", zei Max..."hij schoot mij dood". Hij keek de graaf aan, die ijskoud en lijkbleek werd, want opeens begreep hij dat hij in gesprek was met een geest. Enkele ogenblikken zaten ze in doodse stilte in de donkerwordende kamer. Toen stond Max op en hij verdween in de duisternis. Nooit werd hij meer

gezien. De graaf deed naspeuringen naar het verhaal van Max, en vond dat hij de waarheid had gesproken, en een overlijdenscertificaat bewees dat zijn vroegere vriend inderdaad al jaren dood was vóór hij de 14de man aan tafel werd. Wat zijn enige doel was geweest, daaraan twijfelde de graaf niet langer.

15

VREEMDE WERELD GAGA....

Lady Gaga, een 24 jarige zangeres van wie het niet meevalt een niet al te 'opwindende ' foto te vinden, is zo gek als haar naam doet vermoeden. Ze zegt als de dood te zijn voor kwade geesten, en laat daarom ieder hotel waar ze haar intrek wil nemen tevoren scannen door een team paranormale freaks, voor ze er binnengaat. Daartoe heeft ze $60.000 uitgegeven aan EMF meters. Een kleverige geest die ze Ryan noemt schijnt haar speciaal angst aan te jagen, en omdat ze een 'very spiritual person' is, wil ze van hem af, en dat heeft ze vergeefs geprobeerd via seances. Er zijn nou eenmaal mannen die op haar vallen, levend en dood. Misschien wordt het tijd voor lady Gaga om eens normaal te gaan doen.

Dan zal ze nog meer opvallen.

GAS..... Een paar jaar gelden was er een Zuidafrikaanse airliner die vanaf Heathrow in Londen vertrok, maar gedwongen was om terug te keren omdat het brand alarm afging. Waarom? Het methaangas van de 72 varkens in het ruim was ontsnapt. Misschien de seat belts te strak aangetrokken? GENOEG.....

Oude mannen kunnen eigenwijs zijn, maar deze 99 jarige Italiaan spant de kroon: na 77 jaar huwelijk scheidde hij vorig jaar van zijn

96 jarige vrouw, omdat hij brieven had gevonden waaruit bleek dat ze 60 jaar eerder een gepassioneerde slipper had gemaakt.

Dat is, zoals wij allen begrijpen, onvergefelijk. Rosa gaf de affaire toe maar kon haar man niet bewegen af te zien

van een scheiding. Samen hebben ze vijf bejaarde kinderen en een reeks jongere nakomelingen.

Maar met deze heugelijke stap heeft het echtpaar het record gebroken dat eerder stond op naam van een Engels echtpaar van 98,

die 36 jaar getrouwd waren geweest. Ieder nadeel hep se voordeel.

BLURPº º º...LEKKA.....

Het Sea Life Aquarium in Londen kreeg een vis van 4 kilo die niet wilde eten. De vorige eigenaars hadden hem grootgebracht met uitsluitend KitKat chocoladewafels. Nu probeert men hem te laten wennen aan een gezonder dieet... (ill. Fortean Times)

16

EN DE BOOM ZEI..... Stel u voor: iemand heeft twee bessenstruiken in de tuin, links eentje met rode en rechts eentje met witte bessen. Die staan er al sinds mensenheugenis, zo'n 25 jaar. Maar op een dag zijn ze van plaats verwisseld. De rode staat opeens rechts en de witte is naar links verhuisd. Dat overkwam een kennis van ons, die na 25 jaar hoort te weten waar haar bessenstruiken staan. Verhalen dat struiken en bomen zich verplaatsen of zelfs verdwijnen zijn minder zeldzaam dan het lijkt. Dat roept de vraag op: wat kunnen bomen nog meer? Dat ze leven is nog niet tot iedere houthakker of gemeenteambtenaar doorgedrongen, maar gelukkig zijn de meesten van ons daar wel van overtuigd. Ze hebben een warme uitstraling, we kunnen ons verheugen in hun schoonheid en ons verschuilen onder hun bladerdak. Prinses Irene bracht hun meer esoterische eigenschappen al eens onder onze aandacht. Bomen zijn persoonlijkheden, en geen boom is gelijk aan de andere, zelfs als ze dezelfde genen delen. Dat bomen dan ook door bijna alle culturen vereerd werden is geen wonder. Het is eerder een wonder dat wij ze omhakken, die stille, zwijgende, schitterende landschapaccenten zonder wie ons toch al platte land nog platter zou worden. Als vissen konden schreeuwen, zou niemand meer gaan vissen. Afgezien van enkele joodse vissen die zich uitleven in bijbelteksten als ze zieltogend op de markt liggen, wordt van vissen niet verwacht dat ze zullen protesteren. Dat doen ze dan ook niet. Helaas. Hetzelfde geldt voor bomen: die ruisen en kraken, maar spreken doen ze niet. Daarvoor moeten we bij de Enten van Tolkien zijn, en dat is fantasie. Maar ook zwijgend kan een boom wat uitdrukken. Bovenstaande foto maakte ik op de joodse begraafplaats van Muiderberg, waar de natuur en de stenen elkaar letterlijk omhelzen. De liaan die zich om de steen heeft geslingerd roept een gevoel van bewuste actie op. Liefde voor wie eronder die steen ligt? Wie zal het zeggen. En wat dan te denken van de volgende berichten? Uit Fortean Times: Naast het huis van de 83 jarige (in 1985) Elaine Roida in Farmingham, Massachusetts staat een oude Iep. Toen mrs. Roida's zoon die op een dag probeerde te snoeien, kreunde de iep steeds als de zaag in de buurt van een tak kwam.

Elaine herinnerde zich toen de dag dat haar kleinkinderen hun namen in de bast van de boom kerfden. Ze hoorden eigenaardige geluiden en schrokken zich wezenloos. Sindsdien durfden ze niet meer in de buurt van de boom te komen. Een journalist die naar de boom kwam luisteren, sloeg haar armen om de stam. Een zachte zucht steeg op uit de wortels. Mrs Roida zegt dat wetenschappers graag proeven met de boom zouden doen, maar dat heeft ze geweigerd. "De boom is mijn vriend", zegt ze, "en met je vrienden laat je niemand experimenteren". Mrs Roida leeft niet meer. Zou die boom er nog staan? Een 25 m. hoge Pecan boom in Needham, Alabama, huilt als een puppy. In April 1981 werd het geluid het eerst gehoord. Duizenden nieuwsgierigen stroomden toe, met bandrecorders en zagen, om de boom te verlokken tot een reactie. Er werd gezocht naar natuurlijke verklaringen in de vorm van kleine dieren in de stam, of opgesloten lucht die probeerde te ontsnappen. Het geluid werd nooit verklaard. Als iemand onze voeten met een zaag zou bewerken zouden we ook tekeer gaan. Maar er zijn ook bomen die zich onbomelijk maar wel natuurlijk gedragen. Sommige bomen kunnen wandelen. Niet een heel eind en niet zonder moeite, maar toch. Als ze te weinig licht krijgen of de grond is uitgeput, dan groeien ze wortels aan de kant waar ze heen willen en trekken wortels aan de ander kant uit de aarde. Zulke bomen zijn alleen met hun van hoog naar laag groeiende wortels met de aarde verbonden, en niet met hun stam. Verschillende soorten komen voor in Latijns Amerika, waarvan sommige wel 1 m per jaar kunnen 'lopen' . Ook de mangroven in California kunnen zich op die manier verplaatsen. Op YouTube zijn verschillende filmpjes over lopende bomen te vinden.

17

HET GAT VAN DE DOMINEE Soms gebeuren er op deze wereld dingen die niet in een bepaalde

categorie passen. Geen geesten, geen UFO's, geen paranormaal vaker beschreven fenomeen. Geen Bermuda driehoek of een andere raadsel -achtige verdwijning

van iets wat ooit gewoon tastbaar was.

Nee, iets heel anders. Een verschijning. Van een gat. Zomaar, op het pad voor de kerk. Dominee Byles schreef in 1975 een brief aan een tijdschrift waarin hij vertelde over iets wat hem was overkomen. In 1947 was hij Vicar van de St. Bartholomew's Kerk in het dorp Yealmton, South Devon, Engeland. Op een zaterdagmiddag wandelend over 'zijn' kerkhof, ontdekte hij tot zijn ontsteltenis een gat in het pad vlak bij de een kerkdeur. Een groot gat, onregelmatig, maar wel een meter in doorsnee. Dat pad moet zo snel mogelijk gerepareerd worden, dacht hij. Gevaarlijk voor de mensen die de kerk bezoeken. Hij ging de kerk in om het met zijn vrouw te bespreken die daar andere taken aan het doen was. Toen hij weer naar buiten liep bleek in korte tijd het gat twee keer zo groot geworden. Hij riep zijn vrouw naar buiten. Beiden stonden verbijsterd in het gat te staren, en de Vicar overwoog erin af te dalen, maar zat er wel een bodem in? Hoe diep?

Hij gooide een steen naar beneden, en dat klonk alsof er een stenen muur was geraakt. Toch maar niet afdalen, beter om het gat zo gauw mogelijk te bedekken, dacht Byles, en hij ging naar het dorp om wat platen te halen om het pad weer toegankelijk te maken. Onderweg ontmoette hij Mr. Knight, de locale begrafenisondernemer en bouwvakker. Byles nodigde hem uit naar het gat te komen kijken. Toen ze bij de kerk aankwamen was het gat weg. Verdwenen. Foetsie. Zowel het pad als het gras eromheen, zo even nog een puinhoop, zag eruit of er nooit iets aan de hand was geweest. Terwijl de Reverend Byles zich op het hoofd krabde en naar een verklaring zocht, nokte Mr. Knight stilletjes af. Die heeft ze niet allemaal op een rijtje, zal hij gedacht hebben. Op het incident is hij nooit meer teruggekomen. De dominee is na al die jaren nog perplex. Hij weet dat zowel hij als zijn vrouw het gat hebben gezien en er zelfs een steen in hebben gegooid. Reverend Byles werd geïnterviewd voor het programma van Arthur Clarke's World of Strange Powers. Zijn verhaal toen week niet af van wat hij in de brief aan de 'Devonshire Association' schreef in 1975. Kunnen we dit voorval scharen onder die verspreide getuigenissen van mensen die even in een andere dimensie terecht zijn gekomen? Hetzelfde, maar net even anders? Mensen die een restaurant bezoeken dat er in onze werkelijkheid nooit is geweest? Of schuilen voor de regen in een gastvrij huis dat de volgende de dag een ruïne blijkt te zijn waarvan de laatste bewoner al 50 jaar dood is? Wat zou er gebeurd zijn als de Vicar in het gat was afgedaald? Zou het gat zich boven zijn hoofd gesloten hebben? Alsof niet alleen het gat maar ook hijzelf er nooit was geweest?

YEUK In een website over de geschiedenis van eigenaardige Engelse woorden, meestal uitgestorven, vond ik het woord Yeuk, dat geen Engelssprekend persoon zal herkennen als een oud woord, Schots van oorsprong, dat, yes, jeuk betekent. Ons jeuken komt dus uit het Schotse 'to yeuk', een Middelengels woord uit de 15de eeuw.. Dit is de omschrijving: YEUK kan gebruikt worden om een speciale sensatie, namelijk de irritatie van de zenuwuiteinden in de huid of slijmvliezen te benoemen die een neiging om jezelf te krabben oproepen als iemand alleen is, of nopen tot een spoedige aftocht in gezelschap. Het is ook de naam voor de parasitaire kwaal schurft. Het is maar dat je't weet.

18

OUIJA-BORD - De doden aan het woord Over de geschiedenis van het OUIJA bord bestaan verschillende lezingen. Sommige schrijvers traceren het tot in de Oudheid, en veel daarvan moet met een korrel zout genomen worden. In de vorm waarin we het nu kennen is het in elk geval een uitvinding van vrij recente datum. Omdat mensen altijd naar middelen hebben gezocht om met geesten te communiceren, zijn er in de loop van de eeuwen voor dat doel heel wat

merkwaardige uitvindingen gedaan. Een van de vroegste vormen van voorspellen-met-letters gebeurde door graankorrels naast de letters van het alfabet te leggen en een haan te laten pikken. De volgorde van het pikken bepaalde de boodschap. In Griekenland en Rome kende men blijkbaar al een voorloper op de modernere seance. De Griekse filosoof Pythagoras (ca 550 v. Chr.) moedigde zijn leerlingen aan om met geesten te spreken. De deelnemers verzamelden zich in een kring om een tafel op wielen, die weer op een platte steen stond waarop symbolen waren gegraveerd. Of die tafels ook de lucht ingingen vertelt de historie niet. In China was men in diezelfde periode ook al bekend met een dergelijke wijze van spiritcommunicatie, die als ongevaarlijk werd gezien, en ook sommige Indianenstammen maakten gebruik van een vroege versie van het OUIJA bord, het Squdilatc bord, met symbolen ipv letters. Dat diende vooral om vast te stellen wanneer bepaalde ceremonies het beste konden worden gehouden. Zo heeft elke cultuur wel iets wat met wat fantasie met het OUIJA bord in verband kan worden gebracht. De recente geschiedenis van het OUIJA board is wat beter te traceren. Volgens sommige bronnen begon het in 1853, toen de heer Planchette, een Frans medium, een hartvormig plankje op wieltjes bedacht. Maar op de aarde en in het hiernamaals is die meneer Planchette onbekend, want 'planchette' betekent gewoon 'klein plankje' . In dat rijdende plankje was een potlood bevestigd, waardoor eventuele boodschappen op papier geschreven konden worden. De planchette was dus een handig hulpmiddel bij automatisch schrift. Waarschijnlijk heeft de planchette zich gaandeweg ontwikkeld uit eerdere

versies, zoals dat in de geschiedenis meestal gaat. De 'Psychographs' of ' Spiritographs' , ◄ waren grote apparaten die door Spiritualisten werden bedacht om de communicatie met gene zijde te stroomlijnen. Daarbij vonden de uitvinders inspiratie in de recente uitvinding van de telegraaf. Maar uiteindelijk resulteerde dat allemaal toch in een prototype bord ► zoals we dat nu nog kennen: een bord met letters en een planchette als aanwijzer. Het eerste patent op het ontwerp werd geregistreerd op naam van

Elija J. Bond in 1890, en in 1892 door hem verkocht aan William Fuld. Fuld's bedrijf, de Baltimore Talking Board Company, noemde het bord 'Ouija, the Mystifying Oracle' . In 1966 werden de rechten gekocht door de Parker Brothers speelgoed en spellen fabriek, die ook het goed verkopende Monopoly verkocht. Maar al gauw overtrof de verkoop van

het OUIJA bord die van Monopoly: het werd een enorme hit. Het eerste jaar ver- kocht Parker ruim 2 miljoen OUIJA borden, en al gauw begonnen ook andere bedrijven ze te produceren, zij het onder een andere naam. Vele miljoenen gingen er over de toonbank. Tot voor een paar jaar is Bond's ontwerp onveranderd gebleven, maar nu is het vervangen door een 'Glowing in the Dark' versie, die het allemaal nog griezeliger moet maken. Het gebruik van het OUIJA bord, in het Engels ook vaak 'Talking Board' of 'Spirit Board' genoemd, is niet onomstreden. Sommige gebruikers prijzen het de hemel in als middel om contact te krijgen met gene zijde, en anderen gaan door het lint bij het idee. Zij waarschuwen vooral tegen het onvoorbereid gebruik van het bord: "het is geen gezel- schapsspelletje, en je weet maar nooit wat je naar binnen haalt" . Kijkend naar de vele enge verhalen die de minder plezierige ervaringen met het OUIJA bord belichten, zouden ze wel eens gelijk kunnen hebben. Toch zijn er ook voorbeelden van mensen die hun paranormale talenten hebben ontdekt door met het OUIJA bord te experimenteren, zoals bv Jane Roberts , die in de 70er jaren bekend werd door haar channelling van 'Seth' . Bij haar was het als een experiment begonnen, met een verrassend vervolg! Hoe dan ook, OUIJA is geen speelgoed, maar wel een boeiend stukje spiritistische geschiedenis.

19

HET VROLIJKE KERKHOF Bron: Fortean Times en Internet.

In Sapânta, een traditioneel dorpje in Roemenië, ligt het enige vrolijke kerkhof van Europa. Toeristen uit hele wereld zoeken het op, en in deze 'Cimitirul Vesel' , vrolijke begraafplaats, wordt veel geglimlacht. Geen wonder. De jonge man die dit kerkhofje van de grond kreeg was een houtbewerker met een visioen. Ion Stan Patras werd geboren in 1908, en in 1935 zag hij Cimitirul Vesel voor zich, waarbij innerlijke stemmen hem opdroegen kruisen te maken voor het toekomstige kerkhof. Het eerste kruis dat hij maakte was voor een verre verwant, maar gauw volgden er meer. Patras was niet alleen een begaafd houtsnijder, maar ook een

getalenteerde volksschilder en dichter. Ieder kruis werd door hem beschilderd en van een tekst voorzien.

De nu meer dan 800 kruisen zijn verlucht met schilderingen en volksmotieven, en niet te vergeten teksten die iets zeggen over de bezitter van het graf. Voor zichzelf maakte Patras ook een kruis kort voor hij stierf. Zijn leerling Dumitru Pop zet het werk voort en maakt zo'n 10 tot 15 kruisen per jaar. De dominante kleur is blauw, de kleur van spirituele aspiraties en eeuwig leven. "Niemand is op dit kerkhof bang om te sterven" zei Patras, "omdat men zich hier bewust wordt van leven na de dood." Sommige grafteksten zijn behoorlijk komisch. Zoals deze: "Onder deze zware steen ligt mijn arme schoonmoeder. Als ze nog drie dagen langer had geleefd, dan zou ik hier gelegen hebben, en zij zou mijn grafschrift lezen." Of: "God vergeve de man die mij doodstak toen ik dronken naar huis ging. Dankzij hem kan ik hier nu rustig liggen in de schaduw van het kerkje." en: Vrouw! Er is een plaatsje voor je naast mij. Geniet van iedere minuut van je leven. Maak vooral geen haast, want ik blijf in de andere wereld toch wel op je wachten." Google 'Cimitirul Vesel', en je vindt talloze plaatjes van dit bijzondere kerkhof.

20

LAMA In het Tibetaanse Boeddhisme wordt de incarnatie van een gestorven leider gezocht door een aantal monniken die daarvoor desnoods de hele wereld over gaan. Zo wordt de volgende Dalai Lama en de Panchen Lama gekozen uit enkele mogelijke kinderkandidaten. Een bijzonder proces, maar wel een die een kind al vroeg bij zijn familie weghaalt om hem klaar te stomen voor een ongewoon leven. Zo ook in het volgende actuele geval: Osel Hita Torres werd in 1985 geboren als de 4de zoon van een Spaanse familie, aanhangers van Lama Yeshe, de stichter van de FPMT, de Foundation for the Preservation of the Mahayana Tradition. Nauwelijks een jaar oud werd hij door monniken herkend als

mogelijke kandidaat en gekozen uit 9 andere kinderen De Dalai Lama bevestigde in 1986 zijn status als volgende incarnatie van Lama Yeshe. Vanaf dat moment was de jongen 'Lama Tenzin Osel Rimpoche' , en een jongen voor wie een normaal leven er niet meer inzat. Maar Osel kwam terug. Zelf zegt hij: "Sommige mensen denken dat ik, omdat ik Lama Yeshe's incarnatie ben, ook precies zo ben als Lama Yeshe. Maar dat is niet waar. De wereld verandert, en het Tibetaanse Boeddhisme verandert." Osel ziet zichzelf nog steeds als iemand met een opdracht, maar een heel andere; hij is teruggegaan naar Spanje en heeft daar een opleiding aan de filmacademie met succes afgerond. Hoewel hij geen afstand neemt van zijn Tibetaanse achtergrond en alles wat hij daardoor geleerd heeft, voelt hij het nu als zijn opdracht de wereld met moderne middelen een stukje beter te maken. Meer over Osel: http://www.fpmt.org/Teachers/Osel/

Vereniging voor reïncarnatietherapeuten: http://www.reincarnatietherapie.nl/

INTERNET Hoe denken de wereldgodsdiensten over reïncarnatie? http://www.comparativereligion.com/reincarnation.html en over bijna dood ervaringen en reïncarnatie http://www.near-death.com/reincarnation.html

En tenslotte een uitvoerige site van het 'Reincarnation Research Center' met veel artikelen, ook over hoe de bijbel over reïncarnatie denkt: http://reluctant-messenger.com/reincarnation-research-center.htm

21

JADE - HET KEIZERLIJK GELUK Een paar jaar geleden bezochten we het diamantmuseum in Antwerpen. Alles draait daar om diamant, en dat is het behoud gebleken van de orthodox- Joodse wijk waar het zich allemaal afspeelt. Op dezelfde dag dat wij er waren, bleek later een aantal diamanten ontvreemd te zijn. Hoewel iedere stap daar door 20 camera's wordt gevolgd, is de menselijke vindingrijkheid, aangedreven door hebzucht, blijkbaar altijd nog in staat wegen te vinden om de kostbare stenen te pikken. Wij waren het niet, dat weet ik zeker. De replica's in het museum - ook al zwaar bewaakt - verzoenden mij volledig met het feit dat ik geen diamanten kan kopen. Geef mij maar een mooie kiezel. Je kunt je afvragen of diamanten net zo gewild zouden zijn als ze even algemeen waren als kiezels. Vast niet.

Maar wat bij ons diamant is, is bij de Chinezen altijd jade geweest. Jade heeft een groot scala aan kleuren, letterlijk van wit naar zwart. Afhankelijk van de plek waar jade wordt gedolven, is het mineraal meer of minder kostbaar. De beste groene Jade komt uit Myanmar. Er is een Chinees gezegde: " Goud kan op waarde geschat worden, maar jade is "priceless." En dat geeft meteen aan hoeveel waarde er in China aan jade werd gehecht. In het China van 8.000 jaar geleden werd jade gezien als de neerslag van de essentie van Hemel en Aarde, en daarom was de steen heilig. En blijkbaar ook praktisch, want tijdens de Shang (1700-100 B.C.) en Zhou

(770-256 B.C.) dynastieën werden jade zwaarden en hellebaarden gezien als de ultieme symbolen van macht. China's 'He jade' is het meest bekend. Daar zit een verhaal achter dat speelde rond 700 B.C., toen een man die Bian He heette en woonde in de Staat Chu een stuk jade vond, nadat hij een phoenix op die plek in vlammen had zien opgaan. Mythischer kan bijna niet. He nam het stuk mee naar koning Li, die de waarde niet kon zien en He verloor zijn linker voet als straf voor zijn bedrog. Bij de volgende koning Wu hinkte hij opnieuw hoopvol met zijn jade naar het paleis, maar deze keer hield hij geen voeten meer over. Pas de derde koning, Wen, nam de moeite beter te kijken, en ter ere van de volhoudende maar behoorlijk domme He werd de jade naar hem genoemd.

Meer dan duizend jaar na die arme He bleef jade het symbool van de opperste macht in China, onder de regering van elke dynastie. Toen de verschillende koninkrijken van China in 221 B.C. werden verenigd onder keizer Qin Shi Huang, gaf die handwerkslieden de opdracht He jade tot een keizerlijk zegen te maken en het met 8 karakters te graveren, verklarend dat de eigenaar van het zegel de bezitter was van 'Het mandaat van de Hemel, een Lang Leven en Eeuwige Voorspoed.' De keizerlijk troon was de 'Jade troon' , en daarmee was alles

gezegd... Maar enkele jaren later werd de Han dynastie gevestigd, en de toenmalige keizer Ziying van de troon gestoten. Het He jade zegel werd herdoopt in 'Mandaat Zegel van de Han Dynastie'. Omdat er aan jade esoterische eigenschappen werden toegedicht, werd het gebruikt als communicatie medium tussen sjamanen en de goden. Daarbij vertegenwoordigde iedere soort jade een andere godheid.

"Beter een fragment van jade dan een complete klei tegel" zei men in China. Hoewel jade stond voor eer en deugden, waren moord en doodslag in de keizerlijke families aan de orde van de dag. Van Confucius wordt gezegd dat hij de gladheid van jade vergeleek met de menselijke deugd van welwillendheid, de hardheid met rechtvaardigheid, de diversiteit in kleur met vindingrijkheid en de doorzichtigheid met trouw. Sieraden van jade werden volop gedragen door de hogere klassen. De 'spirit' van jade zou zich vermengen met de 'qi' van de eigenaar, tot grotere schoonheid van

de jade en een betere gezondheid en kracht van de drager. In tijden van ziekte zou jade de genezing bevorderen. Jade is hoe dan ook heel bijzonder materiaal. Het kan ongelofelijk fijn gesneden worden, en is daarom speciaal geschikt gebleken voor de verfijnde Chinese kunst.

22

HET HUILENDE JONGETJE U kent toch ook wel het huilende jongetje? Dat tranentrekkertje dat in zoveel woningen prominent boven de schoorsteen hangt? Wat? Hebt u er zelf een? Dan zou ik hem maar gauw afvoeren, want u verkeert in levensgevaar! Dit is het verhaal van wat ze in Engels sprekende landen een 'Urban Legend' noemen: een rondzingend verhaal dat ergens een kern van waarheid heeft, en vervolgens een eigen leven gaat leiden.

Maar zijn dat niet de leukste? Op een morgen in 1985 publiceerde de Britse tabloid The Sun een verhaal met de titel: 'de Laaiende Vloek van de Huilende Jongen' , waarin een echtpaar kond deed van een huiselijk drama. Een brandende fritespan had de boel in lichterlaaie gezet, en het enige wat aan de brand ontsnapte, was het schilderij van het huilende jongetje. Dat bericht deed nogal wat stof opwaaien, of vlammen oplaaien, zo je wilt. Reacties stroomden binnen van lezers en brandweerlieden. Peter Hall, een Yorkshire brandweerman, deed verslag van een aantal branden die zijn corps had bestreden, waarbij huizen geheel waren verwoest ...behalve dat verrekte jongetje, dat in Engeland nog populairder schijnt te zijn dan hier. Niet noodzakelijkerwijs steeds hetzelfde portret, want het bestaat in vele variaties, maar wel altijd dat kind met die tranen, die, zoals schrijver Lyall Watson het uitdrukt, je 'laten smelten of overgeven, afhankelijk van je smaak' . Een lezeres meldde dat er in haar huis al drie keer brand was ontstaan nadat ze het bewuste schilderij had gekocht. Een vrouw vertelde dat een explosie haar huis had

verwoest, behalve het vermaledijde schilderij. Een half jaar na de aankoop ging m'n huis in vlammen op, schreef een ander, en toen ik het schilderij probeerde te verbranden wilde het geen vlam vatten. Sommigen beschreven

hoe zij of hun familie in het ziekenhuis waren beland nadat er op onverklaarbare wijze brand was uitgebroken ...en altijd bleef het jongetje onbeschadigd, terwijl in sommige gevallen de schilderijen die ernaast hingen volledig waren opgebrand. Ongeveer 50.000 huilebalkjes zijn er verkocht in Engelse warenhuizen; 50.000 potentiële brandhaarden.

De reacties van lezers waren wekenlang zo overrompelend voor The Sun, dat de krant overging tot actie: lezers werden uitgenodigd hun huilende jongetjes naar de krant te sturen voor een massale verbrandingsactie. De krant ontving er ruim 2.500, maar de redactie kreeg eerst geen toestemming voor een vreugdevuur. Verontruste omwonenden waren bang voor occulte gevolgen van de actie. Tenslotte werd een veld uitgekozen dat vrijwel

risicoloos was, en een locale schone werd ingehuurd ◄ om voor een mooi plaatje op de voorpagina van The Sun te zorgen. De brandweerlieden en de toeschouwers die het vreugdevuur in de gaten hielden, verwachtten dat de aangebrande portretten zouden protesteren, maar die lieten zich willig in de

as leggen. Maar lang niet iedereen deed afstand van z'n 'schat'; de emotionele band tussen eigenaar en reproductie was soms te sterk, met alle risico's van dien.....

23

Het huilende jongetje nam wraak : kort na het vreugdevuur werd The Sun getroffen door massale stakingen, vernielingen en arbeidsonrust. De brandvloek bleek ook nog niet geneutraliseerd, want opnieuw moest de brandweer uitrukken, en weer werden onbeschadigde jongetjes in de as gevonden. Ik moet zeggen, het kind hiernaast heeft bepaald een lugubere uitstraling.... Wie schilderde de abomidabele kinderen? Het plaatje dat in eerste instantie de angstgolf triggerde was getekend met G.Bragolin Bragolin was een Spaanse schilder die eigenlijk Bruno Armadio heette. Hij was geboren in 1911, en stierf in 1981, 4 jaar voor de gekte losbarstte. De schilder maakte 27 verschillende huilebalken, die in de 60er en 70er jaren massaal werden gereproduceerd en over de hele wereld verkocht. Maar ook andere schilders met andere jongetjes zijn verdacht. De enige overeenkomst is de massaproductie van al die tranentrekkers. Wat moeten wij hier nu van denken? Schrijver Lyall Watson wijst erop dat het in het geval van een 'vloek' altijd gaat om portretten, en nooit om landschappen of zonnebloemen. Het is de afbeelding van menselijke gezichten, van ogen, die ons een griezelig 'levend' gevoel kunnen geven. Portretten zijn

als poppen; net mensen, en misschien zit er wel een diepe wijsheid achter het verbod van Jodendom en Islam om mensen uit te beelden. Wie zal het zeggen.

OPERATIE Uit: Harold Sherman - Wonder Healers of the Philippines (1967) Mrs Elsie Levinson uit California vertelt aan Dr. Harold Sherman, een arts die jaren onderzoek deed naar 'psychic surgery' in de Filippijnen en met de resultaten van dat onderzoek op de telvisie kwam: "Ik ben een geboren Filippino, getrouwd met een Amerikaan. Met dit verhaal wil ik bewijs geven van 'psychic surgery' . Wat u vertelde op TV was waar. Twee jaar geleden waren mijn man en ik op de Filippijnen. Malcolm, mijn man werd heel erg ziek met ondragelijke krampen in z'n buik. We gingen met hem naar een ziekenhuis in Manilla. Daar werd hij behandeld door een Chinese arts, een van de besten. Die kon de oorzaak van de pijn niet vinden, en riep er andere artsen bij, maar ook die konden geen diagnose stellen. Mijn man lag dubbel van de pijn . Het leek erop dat hij het niet zou overleven, en mijn Filippijse familieleden drongen erop aan dat Malcolm naar een psychische healer zou gaan. Ze noemden een man, Ben, die erg goed scheen te zijn. Ik praatte met mijn man, en ik vertelde hem wat mijn familie had gezegd. Hij was erg sceptisch, maar hij had zoveel pijn dat hij alles wel wilde proberen. We namen hem mee naar de plaats waar Ben opereerde. Toen Ben zag hoe nerveus Malcolm was, liet hij hem eerste een andere operatie bijwonen. Dat overtuigde mijn man. Ben onderzocht hem, en zei bijna direct: "Je man heeft water in zijn lever" . Ik wist niet wat dat betekende, maar ik ontdekte later dat dat in medische termen 'lever edema' heet: vocht in de lever. Ben legde zijn handen op mijn man's buik, duwde, en het lichaam opende, zodat hij met zijn vingers bij de lever kon komen. Meneer Sherman, u hebt genoeg van zulke operaties gezien, dus je zult geloven wat ik vertel. De Chinese dokter stond toe te kijken. Hij wilde er per se bij zijn als wij zo dwaas waren om naar een psychische chirurg te gaan. We zagen allebei hoe er water uit de lever kwam! Ben sloot de buik. De wond heelde zonder litteken. De pijn was weg. Malcolm stapte van de tafel af, en is verder gezond gebleven."

24

OOMOTO - KYO

Sommige geestelijke gebeurtenissen hebben een grotere impact dan waar het centrale figuur om te doen was. Het schijnt dat er wat dat betreft meer ruimte is in oosterse culturen dan in die van ons. Het begon allemaal met een eenvoudige en ongeletterde Japanse huisvrouw, Degutchi Nao (1836-1918).◄ Nao verklaarde in 1892 dat ze een 'spirit droom' had gehad, waarbij ze in bezit was genomen door Ushitora no Konjin, een geest, die haar woorden op had laten schrijven. Met andere woorden: Nao was een vroege channeler. De leringen die ze opschreef gingen haarzelf ver boven de pet. Veel weten we niet van haar, want pas in 1895 trad ze breder voor het voetlicht. Haar aanhangers

groeiden in aantal, maar de doorbraak kwam in 1898 toen Nao in contact kwam met Ueda Kisaburo, een man die zich had verdiept in spirit invloeden. In 1899 stichtte het tweetal een nieuwe religie die uiteindelijk Oomoto-Kyo ging heten. Kisaburo trouwde in 1900 met een van de dochters van Nao en noemde zich voortaan Deguchi Onisaburo. ▲ Oomoto-Kyo kwam niet uit de lucht vallen. De principes zijn geënt op de Shinto religie, zoals van de meeste sektes in Japan. Shinto, wat 'de weg van de goden' betekent, is de oorspronkelijke godsdienst van Japan waarin veel invloeden zijn samengebracht. Oomoto's rituelen en de animistische elementen van het geloof zijn geïnspireerd door Shinto. Het fundamentele onderscheid zit in het monotheïsme van Oomoto, terwijl Shinto een polytheïstische godsdienst is. Oomoto heeft net als Shinto een heel volkse spiritualiteit waarin ook divinatie een rol speelt. Daarnaast zijn de Oomoto-kiyo leringen gericht op wereld harmonie en vrede, en op de ontwikkeling van het

individu om die universele harmonie een stukje dichterbij te brengen. Oomoto leert dat alle godsdiensten en alle profeten en leraren geïnspireerd zijn vanuit hetzelfde goddelijke beginsel. Er is één Grote Geest die het Universum beheerst, en daarom is het ook niet nodig om aanhangers te werven, want in wezen zijn alle wegen goede wegen. De openbaring die aan Degutchi Nao werd gegeven is een wonderlijke. De godgeest Ushitora no Konjin kwam bijna dagelijks door met een luide mannenstem. Op den duur kon Nao dat niet meer verdragen en ze vroeg om een andere manier van communiceren. Vanaf dat moment begon ze met automatisch schrift. In de laatste 26 jaar van haar leven schreef ze 200.000 bladzijden in een schrift

dat ze zelf niet kon lezen. Anderen deden dat voor haar. De geest zei onder meer dat hij 3000 jaar op een eiland had gezeten, wachtend tot zijn tijd kwam terwijl een andere godheid van de wereld een puinhoop maakte. Nu was zijn tijd gekomen, en Ushitora no Konjin zou rechtzetten van krom was. Iedere vijf jaar houden volgelingen een dienst op dat eiland. Ushitora no Konjin instrueerde Nao in het opzetten van Oomoto-kyo, en hij gaf haar aanwijzingen hoe ze een healer kon worden. Onisabura maakte zijn eigen worsteling door. Na een afranseling door boeven had hij een uittredingservaring. Door een gids werd hij meegenomen naar de spirituele wereld waar hem een blik werd gegund in verleden, heden en toekomst. Jaren later schreef hij daar een boek in 81 delen over: Reikai Monogatari, verhalen van de spirituele wereld. Deze boeken en de boeken die Degutchi Nao schreef onder invloed van Ushitora no Konjin, zijn de heilige boeken van Oomoto-kyo. Een merkwaardige bijkomstigheid is dat de sekte zich met enthousiasme bedient van Esperanto, en in die kunstmatige taal zijn ook fragmenten van de heilige boeken vertaald.

25

NESSIE - HET ONGRIJPBARE MONSTER

Wie 'Loch Ness' hoort denkt aan monsters. Wie zelf in Schotland is geweest en het smalle diepe meer heeft bezocht, heeft zeker uitgekeken naar 'Nessie' . De toeristenindustrie rond het fenomeen laat je niet vergeten dat er op z'n minst een springlevende legende is, ook al is het grofstoffelijk bestaan van Nessie nogal onwaarschijnlijk. Wat niet betekent dat hij niet bestaat en ook echt regelmatig gezien wordt. Wie zich verdiept in vreemde verschijnselen stuit vroeg of laat op monsters. Nessie is de bekendste, maar zeker niet de enige. De wereld is vol meren en rivieren waar zo nu en dan iets ongewoons uit de golven te voorschijn komt. Ook op het land worden dieren gezien die er niet horen te zijn, omdat ze miljoenen jaren geleden uitstierven, of omdat ze in geen enkel biologisch handboek voorkomen. Toch zijn er mensen die er melding van maken. Men moet niet alles geloven, maar wie aan een meer woont of de zee bevist en vertrouwd is met het spel van wolken en lucht, weet welke dieren er normaal voorkomen. Zo iemand is in principe een betrouwbare getuige. Wat heeft dit allemaal met spiritualiteit te maken, vraagt u zich misschien af. Nou, dat zit zo.

St.COLUMBA We maken even een uitstap naar het Schotse eilandje Iona,

een bijzondere plek in het westen van Schotland met een spirituele geschiedenis. Want daar kwam in het jaar 563 de in Ierland geboren Kelt St Columba samen met 12 metgezellen aan land. Hij stichtte er een klooster dat nog steeds op het eiland staat, en verspreidde het Christendom van daaruit over Schotland. Columba (Latijn) zowel als Iona (Hebreeuws) betekent 'Duif' . Columba was helderziend, had visioenen, zag de toekomst, genas en beheerste technieken die we in de regel aan Jezus toeschrijven. Kortom, hij is niet voor niets heilig verklaard. In een boekje over Columba's leven van de negende abt van Iona, Adamnan, vinden we een merkwaardig verhaal. Op een van zijn tochten moest Columba de rivier de Ness (die

uitkomt in Loch Ness) oversteken. Aan de oever zag hij hoe enkele heidense Picten iemand uit het water haalde die was aangevallen en gedood door "een beest dat in het water leefde". De boot waar Columba en zijn getrouwen mee wilden oversteken lag aan de overkant van de rivier. Columba beval een van de monniken erheen te zwemmen en de boot mee terug te nemen. Het beest liet niet lang op zich wachten, en naderde de gehoorzame monnik "met een machtige brul uit zijn gapende muil". Maar Columba had dat voorzien. Hij hief zijn handen en maakte in de lucht een kruisteken. "Toen

gaf hij het woeste beest dit bevel: Je zult niet verder naderen of de man aanraken. Verdwijn! Toen het monster de woorden van de heilige hoorde, vluchtte het zo snel als het kon, "alsof het door touwen werd weggetrokken." En, vertelt Adamnan: "De broeders verheerlijkten God, en ook de heidense barbaren vielen op de knieën, onder de indruk van het wonder dat zij zelf hadden gezien, en zij prezen de God van de Christenen". Prachtig.

NESSIE EN OMAND Een ander, meer recent verhaal over de relatie tussen het geloof en het monster vinden we in een boek over de Schotse dominee Dr. Donald Omand, 'Exorcist Extraordinairy'. Omand ▲, van professie exorcist en van afkomst een Schot met paranormale gaven, zag helder en voelde de dingen beter aan dan menig ander dienaar van de kerk. Zelf had hij twee ontmoetingen met monsters: een in Loch Duich in Schotland, en de tweede vanuit een boot varend op een fjord in Noor wegen. Die keer zag hij het onbestaanbare dier van dichtbij, en de schipper vertelde hem dat het 'evil' was, slecht, zich manifesterend voor sommigen die een bepaalde gevoeligheid hadden terwijl

zulke monsters voor anderen verborgen blijven. Omand verdiepte zich in historische en imaginaire monsters en kwam tot de conclusie dat het hier ging om dieren die miljoenen jaren geleden waren uitgestorven, maar

26

onder de juiste omstandigheden nog altijd zichtbaar waren, als een mysterieuze echo van wat eens was. Hetzelfde verschijnsel kennen we uit de parapsy- chologie: scènes en mensen, 'spoken' uit het verleden die hun imprint hebben nagelaten op een bepaalde plek, waar ze steeds opnieuw gezien of gehoord worden. Het gebeurde in juni 1973 dat Donald Omand uiteindelijk besloot om het monster van Loch Ness uit te drijven. Hij had er goed over nagedacht. Omand was zeker niet een overijverige kerkdienaar die impulsief te werk ging. Wat hem tot die stap bracht waren de vrij unanieme ervaringen van mensen die met een monster hier of daar in aanraking waren geweest: ze veroorzaken Kwaad. Niet omdat ze mensen aanvallen, maar omdat ze Kwaad verspreiden door de karakters van mensen aan te tasten. Waar of niet waar is hier niet het punt, het gaat om de ervaring. Voor Omand, die zich specialiseerde in exorcisme van plaatsen, voorwerpen en circusdieren, gaf die ervaring uiteindelijk de doorslag. En het was het Kwaad dat hij wilde uitdrijven, niet het monster zelf. Met een plaatselijke priester werkte Omand een plan uit. Zowel langs als op het water zouden uitdrijvingsceremoniën worden verricht. Gezien de lengte van Loch Ness geen geringe opgave. Omand was dan ook uitgeput toen de laatste bezwerende woorden waren verklonken, en moest naar zijn caravan gedragen worden. Zoals ook Omands bedoeling was: Nessie wordt nog steeds gezien. Sterker nog, er is al een voorziening getroffen voor zijn/haar botten mocht het dier ooit boven water komen. In Psychic News van 10 oktober 2009 lezen we over een niet nader gelokaliseerd natuurmuseum waar men de rechten op die publieks- trekkende resten heeft zeker gesteld. Hetzelfde voor de Yeti/Yowi/Bigfoot/Sasquash of

hoe dat dier(?) in verschillende culturen mag heten. Men kan hier spreken van een vooruitziende blik, want de kans dat men deze wezens vangt of liever dood aantreft is behoorlijk minimaal. Maar voor het geval dat, heeft het museum Nessie alvast in z'n tuin gezet. ► Maar dit terzijde. Wie zich verdiept in monsters komt er langzaamaan achter hoe complex het fenomeen is, of het nu om Nessie of om andere wezens gaat die eigenlijk niet, of niet meer, op deze wereld thuishoren. Het zou te ver voeren om daar veel dieper op in te gaan, maar omdat we het over Nessie hebben:

LOCH NESS

Donald Omand zei het al en ook Sint Columba had het in de gaten: er is meer aan de hand in Loch Ness. 250 miljoen jaar geleden veroorzaakten bewegingen in de aardkorst een scheur in Schotland, nu bekend als the Great Glenn. Drie meren ontstonden: Loch Oich, Loch Lochy en Loch Ness. Het grootste is Loch Ness: bijna 24 mijl (36 km) lang en 1.5 km breed. Op het diepste punt is het loch 300 m diep. Pikzwart water. Wat allemaal niet bijdraagt aan de open sfeer. Nessie zal boven de oppervlakte uit moeten komen, anders wordt hij niet gezien. Mijn zoon was enige jaren geleden in

Schotland met een vriend, en wandelend langs het Loch stak een zwarte panter het pad over. Volgens mijn zoon. Zijn vriend had een andere herinnering: ze hadden de panter een veld zien oversteken. Afgezien van het feit dat panters (in het jargon ABC's, of Anomalous Black Cats) niet in Engeland thuishoren maar er toch regelmatig gezien worden, gaat het hier meer om het verschil in herinnering. Je ziet niet elke dag een panter in het wild, dus je zou zeggen dat je de details wel zou onthouden. Ik mailde Richard Freeman, een Brit die alles bijhoudt wat met Loch Ness te maken heeft om er t.z.t. een boek over te schrijven. Hij schreef terug dat juist zulke tegengestelde verklaringen typerend zijn voor wat zich rond het Loch, en ook in verband met andere fenomenen afspeelt. In de parapsychologie heet dat

'The Trickster' , de bedrieger. Je denkt iets te hebben en het klopt niet. Mensen die Nessie zien, en er zijn betrouwbare getuigen, zien steeds iets anders. De een ziet een plesiosauriër die al miljoenen jaren is uitgestorven, de ander ziet iets wat het midden houdt tussen een nijlpaard en een schildpad, of er is sprake van de mythologische

vormveranderende 'Ech Uisque' of 'Kelpie', een waterpaard...men ziet hobbels, of men ziet ze niet, men ziet grote ogen of juist helemaal geen ogen. Sommige Nessies hebben horens, anderen een kale kop. Die verhalen zijn niet door de media-aandacht ontstaan. In de Inverness Courier staan verslagen uit het begin van de 19de eeuw, toen het Loch al even vreemd was.

27

De enige modernere constante is dat men altijd 'vergeet' foto's te maken, zelfs mensen die dag en nacht de wacht houden bij het Loch. En als men er aan denkt, dan zijn de batterijen onverklaarbaar leeggelopen. Vaste filmcamera's die het Loch vanaf de kasteelruïne Urquhart in de gaten houden staan altijd precies gericht waar Nessie zich niet vertoont. Als u ooit bij Loch Ness geweest bent ziet u het allemaal voor u. Loch Ness. Plaats van vreemde ervaringen. Wat wordt er behalve vele versies van Nessie nog meer gezien? UFO's, bijvoorbeeld. Orbs. Bolbliksems. Men in Black, als u dat wat zegt: onderzoekers hebben bezoek gekregen van on-aardse griezels die over de hele wereld opduiken in verband met onverklaarbare verschijnselen, met name UFO's maar ook andere fenomenen. De ABC's, waar we het al over hadden. Fairies en gnomen en andere schepsels waar alleen de romantici onder ons nog in geloven. Maar ze zijn gezien, door mensen die er helemáál niet in geloven. In september 1978 stond Pete Smithson oog in oog met een fantoom soldaat die in zijn vliegkleding, compleet met parachute, op hem af wankelde. Niet precies wat je bij Loch Ness verwacht. De soldaat vervaagde en verdween. Bij navraag bleek dat er in 1940 een vliegtuig in het loch was gestort, waarbij de bemanning zich had weten te redden, op één na....

ALEISTER CROWLEY Er is veel gespeculeerd of het feit dat Aleister Crowley (1875-1947), de infameuze magiër die Boleskine House aan de zuidzijde van Loch Ness voor enige jaren bewoonde en er zijn zwarte magie bedreef, iets te maken heeft met de sinistere sfeer die rond het Loch hangt. Maar Crowley ging er precies wonen omdat er al veel was misgegaan in Boleskine house, dat tegenover een begraafplaats ligt en waar de overlevering wil dat er heksenrituelen werden gehouden. Op de plek van Bolskine house stond ooit een kerk die tot de grond afbrandde...met de gemeente erin. Alle voorwaarden dus voor een spookverhaal of wat. Misschien was Donald Omand goed bezig toen hij het Loch exorceerde, want het ziet er naar uit dat er wel wat rondwaart. Sommige serieuze onderzoekers kregen het er zo benauwd dat ze er nooit meer teruggekomen zijn. Anderen schreven boeken over hun ervaringen. Mensen die van mysteries houden blijven ze schrijven en lezen, en onderzoekers komen en gaan. Toeristen stromen toe en blijven hopen op die ene glimp van Nessie. Bedriegers maken er weer een potje van en fotoshoppen Nessies in elkaar.

Internet staat er vol mee. Je kunt erin geloven of je schouders erover ophalen, maar tot nu toe heeft niemand, echt helemaal niemand er het laatste woord over gezegd..

John Wilkinson (1728-1808) was een Engelse industrieel die gek was van

ijzer. Hij stond aan de wieg van de vervaardiging van ijzeren scheepsrompen, en zijn bijnaam was 'Iron Mad' Wilkinson. Het idee dat ijzer kon drijven was teveel voor de meeste van zijn tijdgenoten. Gezien zijn enthousiasme voor het materiaal, was bijna alles in zijn omgeving van ijzer gemaakt. Het was dus niet zo gek dat hij in een ijzeren kist begraven wilde worden; een heel gedoe om die van de West Midlands naar zijn geboorteplaats Lindale in Cumbria te vervoeren, maar uiteindelijk werd hij waardig begraven en volgens zijn uitdrukkelijke wens werd er een ijzeren monument op zijn graf geplaatst. Tot de bliksem erin sloeg. Het monument werd nooit hersteld en kwam op de schroothoop terecht. Ook zijn ijzeren kist, regelmatig verplaatst, is met Wilkinson en al op den duur verdwenen. Een passend grafschrift voor 'Iron Mad' Wilkinson was geweest 'Rust in Peace' , maar daar kwam men pas later op.

28

GEKAPT Jaren geleden kwam ik in contact met iemand die bijna elke nacht stilzwijgend werd gadegeslagen door een zwarte gezichtsloze figuur in een soort monnikspij met de kap omhoog. Hoewel die astrale bezoeker niet kwaadaardig scheen, was die man er vanzelfsprekend als-de-dood voor. Ook na een x-aantal eendere ervaringen was de angst niet afgenomen. Een zoektocht op internet onthulde dat de verschijning van wat in het engels 'Hooded Beings' genoemd worden, heel algemeen is. Ze komen 's nachts binnen door deuren en muren, staren en gaan weer huns weegs, de waker/slaper achterlatend met een onvergetelijke ervaring die zich, naar ze meestal hopen, niet meer zal herhalen. Wie, wat zijn deze 'monniken'? Hebben ze het goed of kwaad met ons voor? Of zijn het neutrale observeerders van onze slaap, onze angst, onze fantasie? Zoals meestal bij dit soort verschijnselen: we weten het niet.

George Ritchie, een van de eerste mensen die een uitvoerige Bijna Dood Ervaring beschreef, vertelt in zijn book 'Return from Tomorrow' over een immens 'centrum' wat hij tijdens zijn BDE bezocht. In dat 'gebouw' waren gekapte figuren druk doende met

onbegrijpelijke bezigheden, waarbij Ritchie het gevoel had dat wat daar werd uitgedacht ooit als 'inspiratie' op de aarde zou terechtkomen. Hij was de enige niet die tijdens zijn astrale avonturen een ontmoeting had met deze in pijen gehulde enigma's. Een pij maakt onherkenbaar. Een kap nog meer. Niet voor niets hebben overvallers een voorkeur voor sweatshirt met capuchon dat hun identiteit verhult. Misschien is het mede daarom dat veel mensen de astrale 'monniken' als kwaadaardig ervaren. Wie zijn gezicht niet laat zien is verdacht. Er zijn berichten van rode ogen in een zwart gat waar een gezicht zou moeten zitten. Rode ogen deugen niet. Sommige beschrijvingen doen sterk denken aan 'de Negen' van Tolkiens Ring, de 'undead'; verlammend kwaadaardig. In de verhalen van volwassenen en kinderen die ze hebben gezien, zijn

de zwarte abominaties niks te beroerd om een tijdelijke verlamming te veroorzaken, waardoor het slachtoffer pas veel later aan het gillen slaat. Kinderen die zoiets meemaken houden dat hun hele leven bij zich, maar dat schijnt de geheimzinnige bezoekers niet te deren. Traditioneel werd 'de Dood' vaak afgebeeld als een gekapte figuur

met een zeis. In de kap bevindt zich een kale schedel. Maar dat is een representatie van de stiel van die symbolische figuur, en heeft weinig te

maken met de heel zichtbare manifestaties die zich overal, ook bij daglicht en gezien door meerdere mensen tegelijk, voordoen. In de Keltische overlevering ten tijde van de Romeinse beschaving is sprake van drie 'Cucullati' (cucullus = capuchon) : drie gekapte figuren ◄ die de overgang van leven naar

dood begeleidden. Overlappend met de Cucullati is de Grieks-Romeinse godheid Telesphorus, zoon van Asklepios de healer. Telesphorus' speciale krachten beïnvloedden slaap en droom. Hij werd gezien als een beschermer van kinderen. Ontstonden die godheden uit eendere menselijke ervaringen? Hoe dan ook, de zwarte 'monniken' zijn voor veel interpretaties vatbaar: geesten, bewoners van andere dimensies, aliens, wat je maar wilt. Maar wat is hun bedoeling? Wat komen ze doen? Stephen Wagner, editor van www.paranormal.about.com zegt er het volgende over: "Zoals met alle geest-fenomenen is het onmogelijk om iets definitiefs te concluderen. Deze entiteiten blijven niet lang genoeg hangen en verschijnen niet zo regelmatig dat er objectief onderzoek gedaan kan worden. We hebben alleen maar de getuigenverklaringen. Hoewel het verleidelijk is om ze af te doen als onderdeel van een droom of een maaksel van ons onderbewuste, is dat geen verklaring voor de vele getuigenissen op klaarlichte dag. Niettegenstaande hun onaangename uiterlijk lijken deze figuren niet dreigender te zijn of slechter dan andere soorten verschijningen, zelfs als ze beschreven worden met griezelige ogen of een kwaadaardige grimlach. Al met al vertegenwoordigen zij een duidelijke categorie binnen de vele mysterieuze en onverklaarde wezens die met ons aardse bestaan verbonden zijn.

29

DE OPGANG Lezend in oude

nummers van het Spiritua- listische blad 'Two Worlds' werd ik getroffen door een verhaal van William

Thomas Stead (1849 - 1912), een beroemde Britse Spiritualist en journalist die omkwam bij de ramp met de Titanic. Tijdens zijn productieve leven was Stead geliefd en gewaardeerd om zijn integriteit en moed. Op latere leeftijd ontdekte hij het automatisch schrift, en zo schreef hij het bekende 'Letters from Julia' , doorgegeven door een jonge vrouw die hij maar oppervlakkig had gekend. Ook redigeerde hij jarenlang het door hem in het leven geroepen Spiritualistische tijdschrift 'Borderlands' . Na zijn dood zocht Stead al snel contact met zijn dochter Estelle, via het direct voice medium Etta Wriedt en het toen heel bekende medium Alfred Voût Peters. Op de dag van de ramp was dochter Estelle in gezelschap van een jonge man, Pardoe Woodman, die kort tevoren gegrepen werd door het gevoel dat de ramp aanstaande was. Hoewel hij op dat moment geen medium was, werd de link met Stead misschien toen al gelegd. In de jaren 1917 en 1918 was het deze Woodman die via automatisch schrift het verhaal deed van de ondergang van de Titanic en wat er daarna met de doden gebeurde, gezien door de ogen van William Stead. Stead beschrijft hoe hij bij zijn dood de bevestiging kreeg van alles wat hij tot dan toe geloofd en gepropageerd had. Dat verraste hem eigenlijk, want niets is zeker totdat men zelf die grens is overgegaan. Al zijn twijfels werden in een klap weggenomen, en wat verlangde

hij als journalist op dat moment naar een telefoon om de kranten te doen weten wat er werkelijk gebeurt na de dood! Maar het verrassendst was dat hij vanuit zijn geestelijke toestand waarnam wat er met de zielen gebeurde die minder goed voorbereid waren dan hijzelf. Meer dan dat: Stead bleek in staat hen te helpen bij hun moeilijke overgang. Dit is wat hij beschrijft: "Ik was nog dicht bij de aarde en ik kon precies zien wat er daar gebeurde. Het einde van de Titanic kwam en de verdrinkenden waren dood. De hele scène was ongelofelijk pathetisch. Velen die beseften wat er was gebeurd werden verteerd door angst en twijfel over het lot van hun geliefden en zorg over hun eigen toekomst. Wat zou het oordeel zijn? Sommigen waren mentale wrakken, verward, onbewust en met een geestelijke verlamming. Een wonderlijke stel van menselijke zielen, wachtend voor de overgang naar een nieuw land. Honderden lichamen in de zee, en honderden zielen die zeefden in de lucht , levend, hoewel velen dat nog niet beseften. Sommigen waren zo woedend dat ze hun rijkdommen niet konden redden dat ze tot elke prijs terugwilden op het gezonken schip. Het was geen prettig gezicht. We wachtten en wachtten. Uiteindelijk was iedereen bij elkaar. Het was een vreemde reis. We rezen samen vertikaal de lucht in met een enorme snelheid...en het was een glorieuze aankomst, alsof we vanuit onze Engelse somberheid in een stralende Indiase hemel terecht waren gekomen. Elk van ons werd begroet door familie en oude vrienden die al

eerder waren overgegaan." Tot zover Stead. Aan dit verslag moest ik denken toen ik vanmorgen op de blog van New Yorker Chris Holly een verhaal vond over wat er is gebeurd tijdens 9/11. Zij beschrijft hoe mensen in de haven van New York met verbijstering zagen wat er op een afstand met de Towers gebeurde. Toen de torens waren ingestort, de branden waren uitgewoed en de stofwolk was opgetrokken gingen sommigen verder het water op om letterlijk afstand te nemen van het gebeurde en de omvang van de ramp tot zich door te laten dringen, geschokt starend naar de resten van wat eens zo'n hoogtepunt van de stad was geweest.

Een nicht van Chris Holly was met haar gezin op een van die bootjes en zij vertelde later het verhaal. Ik citeer Holly: " Terwijl ze op de boot de scene gadesloegen werden ze iets vreemds gewaar boven ground zero: boven de overblijfselen van de gebouwen, boven de stad zagen ze flitsen licht met de afmetingen van mensen die oprezen uit de ruines naar de donker wordende hemel. De groep mensen in de boten sloeg in stilte het vertrek van honderden geesten gade, die als witte mist omhoog gingen, opgeheven naar de avondhemel. De mensen die toekeken huilden, want iedereen voelde wat er gebeurde. Mijn nicht vertelde me dat degenen die het gezien hadden zeker waren van wat ze zagen. Het was geen rook, geen lichten van de stad, maar honderden en honderden individuele zielen die omhoog gingen tot ze uit het gezicht verdwenen. Recht omhoog. Het gebeuren duurde al met al een uur, en toen werd het minder en hield tenslotte op. Wat de vrouw en al die anderen die dag zagen heeft voorgoed hun leven veranderd, en naast de herinnering aan de schok en de verwoesting zal ook dat buitengewone bovenaardse schouwspel voor altijd in hun herinnering blijven.

30

STOEPTEKENING Begin november 2011 was er een straattekenfestival in Sarasota Florida Een grote hit op het festival was van de hand van een Nederlander. Kunstenaar Leon Keer maakte een 3D-tekening met de titel 'Lego Terracotta Army'. Keer: 'Ik ben geïnspireerd door het terracottleger van Qin Shi Huangdi, de eerste keizer van China. Keer maakte de tekening met de hulp van drie anderen met wie hij al overal op de wereld 3D projecten heeft gerealiseerd. Hier het kunstwerk in twee fasen.

31

HET NABESTAAN VAN THOMAS PAINE

Arthur Findlay (1883-1964), een van de steunpilaren van het Engelse Spiritualisme, kwam tot bezinning na het lezen van 'Common Sense' van Thomas Paine (1736-1809), de 18de eeuwse dwarsligger. Niet dat Findlay daarmee Spiritualist werd, verre van dat, maar het hielp de nuchtere en praktische Engelsman in het formuleren van zijn gedachten, en het zich losmaken van het enge Presbyteriaanse milieu waar hij in opgroeide. Zijn veel later geschreven boek 'The Curse of Ignorance' had veel aan Paine te danken, en hij wijdt een hoofdstuk aan de 'ketter' wiens boeken door zijn moeder in het vuur werden gegooid. Thomas Paine, verguisd en bewonderd, maar meer van het eerste dan van het laatste. Paine nam geen blad voor de mond, maar deed vooral een beroep op redelijkheid en gezond verstand om de misstanden in 18de eeuws conservatief Engeland en Amerika aan de kaak te stellen. Je zou hem kunnen vergelijken met klokkenluiders van tegenwoordig, die ook have en goed verliezen omdat ze de waarheid durven spreken. Wat dat betreft is er weinig veranderd.

Door zijn boeken en pamfletten die van leer trokken tegen politiek machtsmisbruik, oneerlijk verkregen rijkdom, standsverschillen en de invloed van de kerk, werd hij een 'persona non grata' en is het welbeschouwd een wonder dat hij toch nog een natuurlijke dood is gestorven. Dat een man die zo bekend was slechts 6 mensen op zijn begrafenis kreeg, zegt iets over zijn populariteit. Zelfs een begraafplaats op een Quakerkerkhof werd hem geweigerd, en uiteindelijk werd hij in de grond gestopt ergens op zijn eigen farm in de buurt van New York. Waar ik het hier over wil hebben is Thomas' afterlife. Dat van zijn botten, wel te verstaan, want over zijn andere, meer esoterische Afterlife heb ik geen informatie. Mij dunkt dat dat wel goed zit. Maar met zijn lichaam zijn vreemde dingen gebeurd. De Engelse journalist William Cobbett (1763-1835) ► was een van die 'larger than life' figuren die een kamer kon vullen in z'n eentje en ook al hield hij bij uitzondering zijn mond, toch onmiddellijk opviel. Cobbett had een vernietigend werk geschreven over Paine, zonder hem te kennen of degelijk kennis te nemen van diens ideeën. Aansluitend op de reputatie van Paine, viel dat boek bij diens vele vijanden in goede aarde. Maar Cobbett bedacht zich. Teruggekeerd in Engeland na enkele jaren in Amerika werd hij getroffen door de afschuwelijke armoede in de steden die het gevolg was van de industriële revolutie. Hij hing zijn conservatieve principes aan de wilgen en werd een van de meest radicale sociale hervormers van Engeland. Toen las hij opnieuw een van Paine's boeken, een aanval op het Engelse financiële systeem. De schellen vielen hem van de ogen, en als Paine een profeet was, dan was Cobbett zijn apostel.

Nadat hij twee jaar in de gevangenis had gezeten vluchtte Cobbett weer naar Amerika in 1817. Hij schreef nu een biografie van Thomas waarin hij hem de hemelen inprees, maar kon er geen uitgever voor vinden. Vervolgens ontstond in zijn daadkrachtige geest het onzalige plan om Paine's reputatie en zijn stoffelijk overschot te redden door hem een prachtige herbegrafenis te geven in beider geboorteland Engeland. Niets was goed genoeg voor Cobbetts compatriot. Probleem was hoogstens dat hij geen geld had voor zo'n onderneming en geen medewerking van de autoriteiten, die eerbetoon aan

Paine niet zagen zitten. Voor de opgraving had hij toestemming nodig, maar hij deed het zonder.

De sheriff ontdekte de diefstal en zat de dief achterna, zonder succes. Cobbett boekte

een trip naar Engeland, voor hem en nog iemand, veilig gekist en weggeborgen in de buik van het schip. Eenmaal in Engeland met zijn vreemde gezel besloot hij geld bijeen te brengen door Thomas te kijk te zetten. Maar niemand was geïnteresseerd, erger: Cobbett werd uitgelachen en

beschimpt. Hij organiseerde diners en evenementen, maar niemand kwam.

Lokken van Paine's haar werden verkocht, maar de opbrengst was minimaal. Uiteindelijk

moest Cobbett toegeven dat zijn positieve ideeën over Paine niet door iedereen werden gedeeld. Daar was hij, met zijn vernietigende boek, mede schuldig aan. Uiteindelijk kwamen Paines botten onder Cobbetts bed terecht, in afwachting van betere tijden. Die zijn niet gekomen. Na de dood van Cobbett raakte men het spoor van Paine's overblijfselen bijster. Cobbetts secretaris ontfermde zich over Paine's brein, en zijn schedel zou in handen gekomen zijn van een Anglicaanse priester. Ook enkele lokken haar zijn bewaard. De rest is verdwenen. Arme Thomas, wiens werken nog steeds herdrukt worden. Dat wel.

32

WEDERGEBOORTE Zoekend in oude kranten naar reïncarnatiegevallen vond ik niet veel, maar wel vier opeenvolgende berichten over de zoektocht naar en vondst van de 14de - de huidige - Dalai Lama.

◄ Algemeen Handelsblad 10-1 1934 Sumatra Post 10-2-1934 ▼

Algemeen Handelsblad 21-7 1939 ▼ Tantsjoe????

Het Vaderland 30-10 1936 ▼ Dalai Lamai....

33

ERVARING

Dr. Elisabeth Kübler - Ross vertelt in een van haar boeken een wonderlijke ervaring die veel impact had op haar vaak moeizame strijd voor meer begrip rond het stervensproces. Michael Tymn, schrijver over Spiritualisme, vertelt het verhaal op zijn blog. De gebeurtenis speelt nog vroeg in de carrière van Kübler-Ross. Haar eerste confrontatie met de BDE kwam van een Mrs Schwartz, wiens hart na 45 minuten reanimatie weer begon te kloppen, net toen ze dood was verklaard. Ze leefde daarna nog anderhalf jaar, en in die tijd vertelde ze haar ervaring tijdens een seminarie van Ross over dood en sterven, op de universiteit van Chicago. Zo'n 10 maanden na de dood van mevrouw Schwartz besloot Ross voorlopig op te houden met het geven van seminars. Die beslissing besprak ze tijdens een lezing die ze gaf samen met een dominee. Na afloop begaven beiden zich naar de lift. Voor de lift stond een vrouw die Ross vaag bekend voorkwam, maar ze kon haar niet plaatsen. De dominee stapte in de lift, en de vrouw vroeg Ross of ze met haar mee mocht lopen naar haar kantoor. Op dat moment schoot Ross te binnen dat ze Mrs Schwartz voor zich had, en ze vermoedde te hallucineren. De vrouw zag er normaal uit, alleen was er iets transparants aan haar. "Het was de langste wandeling van m'n leven", bekent Ross. Van alles ging er door haar heen. Was ze, als psychiater, zo vaak met hallucinaties van anderen geconfronteerd dat ze er zelf door was aangestoken? Om haar 'hallucinatie' op de proef te stellen raakte ze de verschijning naast haar aan, maar die verdween niet en was ook niet ijskoud. Ross voelde zich tegelijk observerend psychiater en patiënt. Toen ze het kantoor bereikten deed Mrs Schwartz de deur open en vertelde Ross dat ze om twee redenen teruggekomen was: ten eerste om haar en Reverend Gaines, een dominee die zich met Ross had ingezet

in het seminar programma, te bedanken, en ten tweede om Ros dringend te vragen niet te stoppen met haar werk rond dood en sterven. Ross ging achter haar bureau zitten en pakte pennen en potloden om zich ervan te overtuigen dat ze niet droomde. Misschien zou de geestverschijning nu weg zijn? Maar Mrs Schwartz was er nog steeds. Vriendelijk zei ze "Dr. Ross, heb je me gehoord? Je werk is nog niet klaar. Wij zullen je helpen en je zult weten wanneer de tijd rijp is, maar hou er nu niet mee op. Beloof je dat? " Bezorgd om haar eigen geestelijke toestand vroeg Ross de vrouw of ze een paar woorden wilde schrijven aan Reverend Gaines. Dat vond Mrs Schwartz geen probleem, en ze schreef, zittend aan het bureau, een briefje. Toen stond ze op, en zei: "Dr. Ross, beloof het me." "Ik beloof het", zei Ross. Daarop verdween Mrs Schwartz. Ross bewaarde natuurlijk het briefje, met de bedoeling het handschrift te laten onderzoeken om te zien of het overeen kwam met dat van de levende Mrs Schwartz, maar op de een of andere manier kwam het er niet van. Na verloop van tijd gaf ze het briefje aan Reverend Gaines, voor wie het bestemd was. Op het briefje stonden de volgende woorden: "Hallo. Ik ben langsgegaan bij Dr. Ross, een van de twee die bovenaan mijn lijst staan. De andere bent u. Ik zal nooit iemand vinden die jullie plaats kan

innemen. Ik wil u laten weten, net als ik dat tegen haar heb gezegd, dat ik nu vrede heb en thuis ben. Jullie hebben mij geholpen en dat wil ik laten weten. Een simpel 'dank je wel' is niet genoeg. Wees overtuigd hoezeer ik het meen. Nogmaals dank, Mary Schwartz.". In die beginjaren was Kübler -Ross zelf nog erg sceptisch als het ging om verschijningen. "Ik geloofde daar niet in", zei ze. Vandaar dat ze ook niet overweg kon met de verschijning van Mrs Schwartz. Maar met haar werk rond sterven en dood is ze, zoals we weten, nog vele jaren doorgegaan, en op den duur werd ze een van de grootste autoriteiten op dat gebied. "Dood is simpel het afleggen van het fysieke lichaam, zoals een vlinder uit zijn cocon kruipt", schreef ze. "Het is een overgang naar een hogere vorm van bewustzijn waarin je blijft waarnemen, begrijpen, lachen en groeien."

34

WAAROM 'VERWONDERING' ?

Mocht u zich afvragen waarom dit e-zine 'Verwondering' heet: Voor mij is verwondering een kernbegrip in mijn eigen leven. Ik ben nooit opgehouden me te verwonderen en te verbazen over het vele merkwaardige, interessante en prachtige op deze wereld, en dat zijn ook de dingen waarover ik wil schrijven. Niet met een 'starry eyed' New Age-blik, maar met belangstelling, ironie en be-wondering. Daarnaast is er nogal wat waarover ik me op kan winden, en ook dat zal de lezer niet bespaard blijven. Mijn opvatting van 'spiritualiteit' is ruim, en mijn eigen ervaring is dat zo ongeveer alles interessant wordt als je je erin verdiept. Dit e-zine is geboren om anderen te laten delen in mijn fascinatie, en soms ook in mijn verbijstering. Ook niet erg spirituele mensen zullen er hopelijk iets in vinden. Elie Wiesel schrijft in 'The Town Beyond the Wall': "emotie, goed of kwaad is menselijk, maar onverschilligheid is dat niet. Wie zich niet meer kan laten raken verliest zijn menselijkheid." Erger u, wind u op, verdiep u, bespiegel en verwonder u met mij.

COLOFON Dit e-zine verschijnt 12 x per jaar, onder redactie van en, tenzij anders vermeld, volgeschreven door Loes Modderman. Het is gratis voor wie zich er per email op wil abonneren, en zal in PDF worden verstuurd. Prints zijn helaas niet verkrijgbaar. Bijdragen naar: info@scienceart.nl Stuur het gerust door naar anderen, maar vraag hen zich bij mij aan te melden.

© Overname van

artikelen voor ander gebruik alleen met mijn schriftelijke toestemming .

mijn twee websites:

scienceart.nl blikoponeindig.com

Blog (gestopt): paravaria.blogspot.com