Verrekijkers 13

december 2010 # 3 jaargang IV www.VerrekIjkers.org

Tekst: Dries RomboutsEditoriaal

Redactie

Karolien Berger, Sabrina Ceurvelts, Johan Costermans, Koen Huysmans, Hans Moens, Daan Neels, Lisa Dewint, Judith Nuijen, Dries Rombouts, Charlotte Van Dijck, Monica Van Fleteren, Janus Verrelst, Karolien Vrints, Dieter Wijffels

Lay-out

Wouter Moons

weRkten mee

Bramok, Bie Van Giel, Deborah Meersmans, Melvin, Joris Michielsen, Evelien Nienhuis, Bert Leysen, Kirsten Cornelissen

V.u.

Janus Verrelst Prinsstraat 13 - 2000 Antwerpen

met de steun Van

VooRwooRddossieR: music FoR LiFe4 MusicforWeeskinderen5 DeOlympischeSpelenvanhetgevenoRganisatie in de kijkeR6 PaxChristiinCubavoorBooksforLifede stem Van de student 9 overMusicforLifedossieR: music FoR LiFe12 MetSiskainhetGlazenHuisgoed om weten15 RomantischenomadenofcrimineleprofiteurscoLumn17 ASeriousRequestforMusicforLifeRecept met Respect18 ReceptforLifegezondheid19 Deborstofdefles?Dilemma!een dag in het LeVen Van...21 EentutorvandeUAcuLtuuR22 GroetenuitBorgerhout24 CultuuragendaFiLmRecensie26 Grootsoffer(Deshommesetdesdieux)wedstRijd!

a ntwerpen mag zich de volgende weken het centrum van gewe-

tensvol Vlaanderen noemen. Het Glazen Huis van de Music for life-gekte landt op de Groenplaats en brengt ook de studenten in ver-voering. Verrekijkers zal niet het eerste antwerpse magazine zijn dat uitpakt met het thema Music for life deze winter maar dat mag geen excuus zijn om niet ons steentje bij te dragen. We doen het natuurlijk op onze manier. als magazine mogen we in de beste journalistieke praktijk ook eens

een kritische noot over het initia-tief laten horen. dit nummer stapt dus niet (of toch niet helemaal) in de reclamecampagne van de jaarlijkse StuBru-rode Kruis-actie maar analyseert waarom wij alle-maal het spel graag meespelen, wat het bijdraagt aan het maat-schappelijke debat over Noord-Zuidverhoudingen en waarom het ook gewoon een leuk initiatief is. Van dat laatste zijn wij, de vrijwil-ligers van Verrekijkers, zeker wel van overtuigd. We doen zelf een duit in het zakje maar vragen ook aan jou, beste lezer, om hetzelfde

te doen. organiseer met je vrien-den een actie ten voordele van Music for life en poseer met deze Verrekijkers voor het Glazen Huis. Upload je foto voor 1 januari 2011 op onze Facebookpagina (Group Verrekijkers) en laat zoveel moge-lijk Facebook-vrienden je foto ‘liken’. de populairste foto op Facebook krijgt een Fnac-bon ter waarde van 20 EUr. de beste foto volgens de Verrekijkers-redactie krijgt bovenop een Fnac-bon van dezelfde waarde een plaatsje in ons februarinummer. Verrekijkers voor het leven!

inhoudstaFeL

�

Vind nog meeR op www.VeRRekijkeRs.oRg & onze Facebook pagina!

VeRRekijkeRs VooR het LeVen!

Tekst: Bie Van Giel, Coördinator Advocacy Internationale Samenwerking Rode Kruis-Vlaanderen Internationaal — Illustratie: Studio Brussel

VoorWoord

d rie jonge radiopresenta-toren die een week lang non-stop radio maken

vanuit een glazen huis op een plein in een grote stad, slechts overlevend op een dieet van sap-jes, en die daarmee miljoenen euro’s binnenhalen voor een ramp die de kranten niet eens haalt… Probeer het concept van Music for life eens uit te leggen aan iemand buiten Vlaanderen of Nederland en je krijgt gegarandeerd gefronste wenkbrauwen als reactie.

Het succes van Music for Life, of Serious Request zoals het bij onze noorderburen heet, is uniek voor Europa. Jeugdverenigingen, sportclubs en cafévrienden zet-ten de meest zotte acties in elkaar voor de slachtoffers van landmij-nen. Kinderen keren hun spaarpotje om voor moeders op de vlucht. Werknemers verkopen koekjes tijdens de middagpauze om mala-rianetten te kunnen kopen. De campagne stelt elk jaar een stille ramp in de kijker en slaagt er tel-kens in om het land daarvoor te mobiliseren.

Het idee ontstond in 2004 in Nederland toen de jongerenradio-zender 3FM besloot iets voor het goede doel te doen. Ze kwamen al gauw in contact met het Rode Kruis dat vond dat in de wereld veel gebeurt dat nauwelijks in de publici-teit komt, zoals de nood in Darfoer. Serious Request was geboren. Twee jaar later pikte Studio Brussel het idee met evenveel succes op.

Toch blijkt de campagne enkel te slagen in de lage landen. Zowel Zweden als Zwitserland probeerden het uit, maar bleven steken op een opbrengst van een paar honderddui-zend euro. Voor een keer is het een voordeel om als land klein maar fijn te zijn. De nationale radiozenders in Nederland en Vlaanderen kunnen

met hun aanstekelijke enthousiasme moeiteloos het hele land op de been brengen. Daarbij slaagt het Rode Kruis er in om elke keer weer met een heel nieuw thema aan te komen. Landmijnen, water, vluchtelingen, malaria, weeskinderen,… Welke andere organisatie is op zoveel vlak-ken actief?

Music for Life is voor het Rode Kruis natuurlijk een enorm cadeau. Met de campagne kan de hulporgani-satie mensen bereiken die men via andere kanalen niet bereikt. De uit-daging blijft om de boodschap zo goed mogelijk over te brengen. Stille

rampen komen niet in het nieuws omdat het probleem vaak zo moeilijk te vertellen is.

Het is dus een kunst om het pro-bleem in een hapklare radiojingle te brengen, die na het laatste nummer van Kings of Leon en net voor een Milk Inc-klassieker de luisteraars informeert over de bestemming van het ingezamelde geld. Dat de bood-schap niet bij iedereen even goed blijft hangen, getuigt het radiofrag-ment van een vrouw die vorig jaar iedereen opriep om de mensen met tyfus te steunen… Misschien een idee voor volgend jaar?

�

Laat een wees-kind niet aLLeen!

Tekst: Karolien Berger — Illustratie: Studio BrusselMUSic For liFE

h et concept van Music for life is simpel: een glazen huis, drie pre-

sentatoren van Studio Brussel die overleven op sapjes & shakes en tal van plaatjes voor het goede doel. Voor de vijfde editie ver-huist de hele actie naar onze Groenplaats. Van 18 tot 24 decem-ber kan je er dag en nacht je duit in het zakje doen voor het goede doel. Wat dat goede doel dit jaar precies inhoudt en hoe jij kan helpen, zetten we hier nog even op een rijtje. Het suc-ces van Music for life, of Serious request zoals het bij onze noor-derburen heet, is uniek voor Europa. Jeugdverenigingen, sport-clubs en cafévrienden zetten de meest zotte acties in elkaar voor de slachtoffers van landmijnen. Kinderen keren hun spaarpotje om voor moeders op de vlucht. Werknemers verkopen koekjes tij-dens de middagpauze om mala-rianetten te kunnen kopen. de campagne stelt elk jaar een stille ramp in de kijker en slaagt er tel-kens in om het land daarvoor te mobiliseren.

de actie in het koRt

Music for Life staat dit jaar hele-maal in het teken van weeskinderen die hun ouders hebben verloren door aids. Volgens schattingen van het Rode Kruis gaat het wereldwijd om 15 miljoen kinderen. Een hallucinant cijfer, maar gelukkig is er hoop. Het Rode Kruis heeft tal van hulpacties om deze kinderen op te vangen en de opbrengst van Music for Life gaat dit jaar integraal naar deze acties.

stiLLe Ramp

Het Glazen Huis van Music for Life trekt elk jaar ontzettend veel aan-dacht. Bedrijven, jeugdbewegingen, scholen en tal van jongeren, gezin-nen en geëngageerden zetten acties op om geld in te zamelen. Drie pre-sentatoren van Studio Brussel laten zich net voor Kerstmis een week opsluiten in een glazen huis en pre-senteren om beurten acht uur, dag en nacht. Tal van artiesten en poli-tici doen mee. Het gedroomde sce-nario om de aandacht eens op een stille ramp te richten. Dat hebben ze bij Music for Life gelukkig goed

begrepen. Er wordt dan ook bewust gekozen voor een wereldprobleem dat de schijnwerpers van de media zelden of nooit haalt.

In zuidelijk Afrika stijgt het aantal weeskinderen jaarlijks met 100.000. Deze kinderen blijven alleen achter, opgroeien zonder ouders tekent hen voor het leven. Het Rode Kruis gaat samen met de kinderen op zoek naar oplossingen. Ze proberen er voor te zorgen dat de wezen in hun ver-trouwde omgeving kunnen blijven. Bij familie, of als het echt niet anders kan in een weeshuis. De kinderen worden ondersteund, maar er is net zo goed aandacht voor de familie die hen opvangt. Het Rode Kruis stelt de kinderrechten centraal: onder-dak, voedsel, een goede gezond-heid en onderwijs. Er is ook ruimte voor psychosociale steun. Als je je ouders verloren hebt, is een luiste-rend oor of een schouder om op te huilen soms meer dan welkom. De Rode Kruisvrijwilligers kennen aller-lei methodes en technieken om de kinderen op te vangen. Dankzij hun inzet krijgen de weeskinderen de kansen die ze verdienen.

�

music FoR weeskindeRen

MUSic For liFETekst: Kirsten Cornelissen — Illustratie: Koen Huysmans

“Entertainment, competitie en records, het zijn de vaste succesnummers van Music for Life. Het goede doel veran-dert al gauw in het doel om het record van het record te verbreken. Die speelse opwinding zet ons onbewust aan tot geefgedrag. Studio Brussel gebruikt een moreel thema om een publiek te bereiken en luisteraars te binden.” Doet de radiozender het nu voor zichzelf of is het een oprecht initiatief? “Ik denk dat Music for Life wel degelijk ook een eerlijk engagement vertaalt”, zo zegt de professor.

“Een echt kind van zijn tijd, zo kun je Music for Life noe-men. We zitten opgezadeld met het atlascomplex: televi-sie en kranten schotelen ons onophoudelijk problemen op waar we niet meteen iets aan kunnen doen. Rampen

als die in Haïti knagen aan ons geweten. In plaats van op te komen voor anderen, zit de kleine krantenlezer en tv-kijker in zijn zetel. Vroeger was geefgedrag een morele daad. Mensen gaven aalmoezen omdat het zo hoorde. In de geglobaliseerde context is die religieuze, eenvoudige verplichting om te geven een humanistische bekommer-nis geworden.”

“Maar hoera: een geeffestijn als Music for Life biedt zowaar een uitlaatklep voor onze morele frustratie. De festijnen nemen vaak de vorm aan van surrogaatac-ties, waarbij je een sms stuurt of een bedrag stort in plaats van rechtstreeks te helpen. Hoe zichtbaarder het doel van de actie, hoe beter. Geef zoveel euro en Studio Brussel zorgt voor zoveel muskietnetten.”

“Geeffestijnen pikken er uiteraard het meest spectacu-laire en dramatische uit, de rampen die ons in één klap ontredderen. Structurele armoede spreekt niet tot onze verbeelding en is niet makkelijk aan het licht te brengen.”

“Of ik zelf een nummer ga aanvragen in het Glazen Huis? Ik ben nog nooit gaan kijken. Als ik dit jaar toch zou gaan, is het uit curiositeit. Geef mij maar de echte Olympische Spelen in plaats van de Spelen van het geven.”

geVeRs: wie zijn ze, wat doen ze, wat dRijFt hen?

Gevers zijn kuddediertjes. om te onderzoeken hoe vrijgevig mensen echt zijn, gaven biologen van de Vrije Universiteit amsterdam aan proefper-sonen een geldbedrag, dat ze zelf mochten hou-den, of eerlijk mochten delen met een onbekende. Verder kregen ze vragen over zichzelf en hun ver-wachtingen in het spel. Wat bleek? Juist de proef-personen die verwachtten dat anderen hun geld zouden delen met anderen, deden dat zelf ook. Proefpersonen die het geld wilden houden, ver-wachtten dit gedrag ook van anderen. We laten ons dus vooral leiden door verwachtingen over de vrijgevigheid van anderen, misschien om mis-bruik van onze eigen vrijgevigheid te voorkomen. Jammer alleen: ruim veertig procent onderschatte de vrijgevigheid van zijn medemens.

Gevers zijn vaak niet eens rijk. inkomen heeft geen effect op het al dan niet geven en het bedrag van de donatie. integendeel, mensen met een laag inkomen geven vaak een groter deel van hun inko-men aan goede doelen.

Gevers zijn sociale netwerkers. Mensen met een uitgebreid netwerk zouden genereuzer zijn. Ze hebben veel kans om geïntegreerd te zijn in een netwerk waar positieve normen bestaan die geef-gedrag stimuleren. Ze komen ook vaker in aan-raking met verzoeken tot donaties, bijvoorbeeld binnen hun eigen netwerk. En laat bovendien de karakteristieken van sociaalgezinde geesten – ver-trouwen, empathie, cognitieve capaciteiten – pro-sociaal gedrag bevorderen.

Gevers zijn vaak hoog opgeleid. Hoog opgeleiden zouden een goed begrip hebben van noodsitua-ties, veel vertrouwen hebben in andere mensen en in de goede bestemming van hun geld. ook zijn ze meestal financieel onafhankelijker.

Gevers zijn een beetje voorspelbaar. Mensen met een linkse politieke voorkeur schenken eerder aan acties voor de bescherming van dieren en het milieu, of voor internationale hulp. Wie zijn socio-economische status wil bevestigen, geeft veeleer aan culturele instituties.

Bron: Auten & Rudney 1990; Uslaners 2002

�

Professor Walter Weyns geeft zijn sociologische kijk op Music for Life.

de oLympische speLen Van het geVen

Tekst: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis — Foto’s: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis orGaNiSatiE iN dE KiJKEr

“a ls we ooit terugkeren naar dit land,

dan doen we iets voor de bevol-king.” Met deze woorden keerden we in 2009 terug huiswaarts na een boeiende doorreis in cuba. We hadden geluk en vonden een vaca-ture bij iKV Pax christi Nederland als vrijwilligers voor een project ter ondersteuning van de vreed-zame democratische oppositie op dit paradijselijke eiland vol tegen-strijdigheden. We hebben het onderste uit de kan gehaald en werden aangenomen! Het avon-tuur kon beginnen en eind sep-tember 2010 vertrokken we voor vijf weken naar cuba.

In Cuba heeft de overheid een totale controle over de massame-dia. Vrijheid van meningsuiting is er in de wet vastgelegd, maar wordt op allerlei manieren aan banden gelegd. Wetten ter bescherming van de nati-onale veiligheid of het verbieden van vijandelijke propaganda worden aan-

gewend om andersdenkenden achter de tralies te krijgen. De staatsveilig-heid doet er manu militari alles aan om kritische burgers te vernederen, te chanteren en te intimideren.

boeken VooR cuba

Het mag gezegd dat het slecht gesteld is met de persvrijheid in Cuba. Door de censuur is het moei-lijk om in het land aan moderne lite-ratuur te komen, laat staan aan boeken die indruisen tegen het revo-lutionaire gedachtegoed. IKV Pax Christi wil de censuur doorbreken en vraagt toeristen die naar Cuba gaan Spaanstalige boeken mee te nemen naar de talrijke onafhankelijke huis-kamerbibliotheken die het eiland rijk is. Pax Christi stuurt ook vrij-willigers uit om deze bibliotheken te bevoorraden en daar passen wij in het plaatje.

We stuurden boeken over mensen-rechten en democratiseringsproces-sen maar ook Spaanstalige literatuur

van onder andere Isabel Allende, Gabriel Garcia Marquez en Vargas Llosa naar de Cubaanse hoofdstad, Havana. Eenmaal ter plekke moesten we de boeken over de onafhanke-lijke huiskamerbibliotheken ver-spreiden. Cuba heeft een uitgebreid netwerk van onafhankelijke biblio-theken. Via deze bibliotheken willen Cubanen hun ontevredenheid over het regime uiten en een mening vor-men dankzij de kracht van literatuur. Elke provincie heeft een coördina-tor die onder andere boekbespre-kingen en discussiebijeenkomsten organiseert. De coördinatoren moe-ten ook de circulatie van de door het regime verboden boeken stimu-leren. Tijdens onze rondreis hebben we de kans gekregen verschillende provinciale coördinatoren te bezoe-ken. Ieder van hen heeft zo zijn eigen systeem, net als elke onafhan-kelijke bibliotheek een eigen systeem heeft voor het uitlenen van boeken en de administratie ervan. Samen met het vertrouwen van de lezers zijn dit onmisbare elementen voor een goede verspreiding van de infor-matie. Deze onafhankelijke biblio-theken worden door Castro’s regime uiteraard geenszins aanvaard en de bibliothecarissen hebben alle-

�

het cuba Van castRo:

met geen pen te beschRijVen

Pax Christi en Books for Life

orGaNiSatiE iN dE KiJKErTekst: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis — Foto’s: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis

maal een persoonlijke geschiede-nis vol intimidatie en vernedering, angst en controle achter de rug. Bij diverse bezoeken troffen we maar een klein aantal boeken aan, omdat er dikwijls tijdens overheidsraz-zia’s boeken worden ingenomen. De Cubanen zijn inventief en proberen hun boeken op allerlei manieren af te schermen. Voorbeelden zijn dub-bele bodems in kasten, een zicht-bare bibliotheek in de woonkamer en een ander gedeelte achter slot en grendel onder het bed. Alle biblio-thecarissen waren enorm blij met ons bezoek. De meesten benadruk-ten het belang van kennis en waren ons enorm dankbaar voor de boeken die wij meebrachten.

de VRouwen in het wit

Anderzijds bezochten we ook fami-lieleden van gewetensgevangenen die in maart 2003 zijn opgepakt. Terwijl het merendeel van de internationale aandacht naar de Amerikaanse aanval op Irak ging, zijn er in maart 2003 75 kriti-sche burgers die zich inzetten voor de mensenrechten gearresteerd als politieke gevangenen. Onder hen bevonden zich bibliothecaris-sen, vakbondsleiders, en onafhan-kelijke journalisten. Alle 75 werden na schijnprocessen veroordeeld tot lange gevangenisstraffen, varië-rend van 6 tot 28 jaar. De westerse wereld heeft verontwaardigd op deze overheidsactie gereageerd. De Europese Unie vaardigde zelfs sanc-ties uit.

Na de massale arrestaties tijdens de zwarte lente in maart 2003 heb-ben vrouwelijke familieleden van de 75 politieke gevangenen zich verza-meld. Ze strijden op een vreedzame manier voor de vrijheid van hun geliefde. De Damas de Blanco hou-den wekelijks een vredevolle mars in Havana. Iedere zondag verza-melen ze in de katholieke kerk van Santa Rita. Ze bidden dan om vrij-heid, vrede en gerechtigheid. Na de kerkdienst wandelen ze, volledig in het wit gekleed en met een bloem in de hand in stilte de kerk uit. Met veel bewondering hebben we deze kerk-

dienst bijgewoond en na afloop de mars bekeken. Na een kleine tocht keren de vrouwen terug naar de kerk en stellen ze zich op in een lange rij. Samen roepen ze om vrijheid: “Libertad, libertad!”

Vaak beschikken deze vrouwen in het wit ook over een persoon-lijke bibliotheek. We bezochten de familieleden om onze solidari-teit te tonen, om medicijnen en een bijdrage voor de dure transport-kosten naar de gevangenis te over-handigen. Natuurlijk luisterden we ook vol ontzag naar hun verha-len en ervaringen. Bovendien brach-ten we brieven mee van bekende Nederlandse schrijvers, journalisten en politici die al sinds 2006 contact met hun Cubaanse collega’s onder-houden. Eén van de vrouwen die we bezochten riep ook haar doch-ter erbij, een meisje van zeven jaar. Zij is een paar maanden nadat haar vader is opgepakt geboren en kent haar vader dus alleen van de maan-delijkse bezoeken. Het meisje wordt op school door sommige leerlingen gepest omdat ze de dochter is van een gewetensgevangene, ze heeft al meerdere malen een psycholoog moeten opzoeken. Voor deze kin-deren is elke dag er een van angst, angst om alweer ten prooi te val-len aan schrijnende vernederingen. Bij dit meisje begon het al bij haar geboorte. Haar naam, Maria Libertad, was al voldoende voor het regime om het gezin te veroordelen.

Na jaren bemiddeling van Spanje en de Cubaanse katholieke kerk besloot Raúl Castro op 7 juli 2010 de gewe-tensgevangen van de groep van 75 eindelijk vrij te laten. Voor de oppositie zijn deze vrijlatingen eer-der uitzettingen. De gewetensge-vangenen moesten een uitreisvisum naar Spanje aanvaarden en wer-den meteen op het vliegtuig gezet. Momenteel zitten er nog 12 dis-sidenten vast omdat zij niet naar Spanje willen reizen. Ze willen hun strijd om verandering in hun dier-bare Cuba ter plaatse voortzetten. De vrijlating van de nog resterende activisten zal veel internationale aandacht krijgen. De mogelijke ver-soepeling van de handelsbetrekkin-

�

doe mee!

Verrekijkers is steeds op zoek naar enthousiaste studenten. Neem contact op via [email protected]. tot snel?

wij zijn steeds opzoek naaR:

RedacteuRs

JouRnalisten

FotogRaFen

illustRatoRen

steun ons én abonneeR je!

1. contacteer ons via mail: [email protected] en vermeld je naam en adres. 2. Stort 7 euro op ons reke-ningnummer 979-1491734-73 met vermelding van abonnement, je naam en adres.

orGaNiSatiE iN dE KiJKEr Tekst: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis — Foto’s: Deborah Meersmans & Evelien Nienhuis

gen tussen Cuba, de VS en Europa zal hier in zekere mate afhankelijk van zijn en zou in het voordeel van de Cubaanse regering werken.

De Europese Unie reageerde al posi-tief op de vrijlatingen, Washington blijft eerder voorzichtig. Maar Raúl Castro bevindt zich in een moeilijke positie. Als hij zijn belofte intrekt en de laatste 12 gewetensgevange-nen niet vrijlaat, zal hij de recent getoonde goodwill van Europa en de VS verliezen. Als Castro zich aan zijn belofte houdt en de over-blijvende dissidenten toestemming geeft in Cuba te blijven, kan de stem van de oppositie zich versterken op een moment waarop het land zich in grote economische moeilijkheden bevindt door aangekondigde mas-saontslagen en andere economische hervormingen. De tijd zal uitwijzen welke beslissing Castro neemt.

Aan het einde van onze reis werd ons de vraag gesteld of we zou-den terugkeren naar Cuba. Het is waar dat zelfs wij als contrarevolu-tionaire toeristen de staatscontrole hebben gevoeld. Na een nachte-lijke confrontatie met de politie werd het ons duidelijk dat de poli-tieke politie alles onder controle had. Ze wisten zelfs waar we koffie gin-gen drinken. Vreemd genoeg hebben

ze ons nooit op heterdaad betrapt noch aangehouden, hoewel ze daar alle kans toe hadden. Misschien wil-den ze geen negatieve internatio-nale aandacht trekken? Hoe het ook zij, we keren graag terug naar Cuba. Maar liever vieren we volgende keer samen met de mensen die we tijdens deze aangrijpende reis hebben leren kennen, de vrijheid van een demo-cratisch Cuba!

�

Tekst: Hans Moens — Fotos: Geïnterviewden zelf StEM VaN dE StUdENt

Rein Vanassche

Wat weet je over Music for life 2010? Ken je ook the-ma’s van de vorige edities?

Music for Life zal dit jaar voor het eerst plaatsvinden in Antwerpen. De opbrengst gaat naar het Rode Kruis-Vlaanderen, zij zullen het geld gebruiken om weeskindjes te hel-pen waarvan de ouders zijn gestor-ven ten gevolge van aids. Ik herinner mij dat het thema vorig jaar was om malaria de wereld uit te helpen en dat dit een groot succes was.

Wat vind je van dit initiatief?

Ik vind het een zeer goed initia-tief. Ik kan me geen leukere manier inbeelden om een inzamelactie te organiseren voor een goed doel. Daarom komen er elk jaar opnieuw zoveel mensen op af, geloof ik. Ik bleef vorig jaar wel met een wrang gevoel zitten na de aardbeving in Haïti begin januari. Omdat de men-sen zich al zo hadden ingezet voor Music for Life, was de goesting al wat over om weer geld te doneren. Maar al bij al, ze doen dat goed.

Hecht je zelf belang aan solidariteit en ontwikkelingssamenwerking?

Zelf neem ik regelmatig deel aan solidariteitsacties. Zo ben ik toch al enkele keren naar Gent en Leuven afgezakt om een kijkje te nemen bij het Glazen Huis. Op evenemen-ten ten voordele van ons zusterdorp Santo Thomas in Nicaragua ben ik ook altijd te vinden. Zelf heb ik nog nooit iets helpen organiseren, mis-schien iets voor in de toekomst.

Ben je zelf bezig met de pro-blematiek rond ontwik-keling in het Zuiden?

Ik denk er over na om mijn buiten-landse stage in een ontwikkelings-land te gaan doen, maar voorlopig ligt dat nog ver van mijn bed.

�

de stem Van de

studentover Music for Life

StEM VaN dE StUdENt Tekst: Hans Moens — Fotos: Geïnterviewden zelf

sheLLey zuckeRman


Deze editie zet zich in voor wees-kinderen van ouders die gestorven zijn aan aids, wat een zeer goede zaak is. Educatie en preventie zijn zeer belangrijk, niet alleen in deze doelgroep maar ook in het alge-meen. Van de vorige edities is er mij vooral één bijgebleven met drinkbaar water als thema, als ik mij niet ver-gis, was dat twee jaar geleden. Toen heb ik ook zelf bijgedragen door een karaf te kopen.


Schitterend initiatief! Heel de omka-dering zit zeer goed in elkaar, het trekt elk jaar ook meer en meer toe-schouwers en levert meer en meer donaties op. Vooral het feit dat het rond de feestdagen georgani-seerd wordt, zet de mensen aan om meer te storten. Dus hopelijk is dat dit jaar weer het geval als het in Antwerpen doorgaat!

chRistophe theyssen


Ik weet dat het gaat over presenta-toren van Studio Brussel, die zich in het Glazen Huis opsluiten en er 24 uur op 24 radio maken. Je kan num-mers aanvragen in ruil voor giften aan een goed doel. Het Glazen Huis bevindt zich dit jaar in Antwerpen, maar het heeft ook al in Gent, en waarschijnlijk in andere steden gestaan. Het thema van dit jaar ken ik niet, maar ik weet dat ze ooit iets tegen malaria en voor drinkbaar water hebben gedaan. Ik vond de vorige editie de leukste, omdat ik het toen pas ben beginnen volgen.


Ik vind het een tof initiatief, omdat het zo leuk wordt gebracht. Het is een populair concept dat door de aandacht die het krijgt belangrijke bedragen kan verzamelen. Wat ik eigenlijk belangrijker vind is hoe dit geld beheerd wordt en dat is het deel van het verhaal dat we natuurlijk niet te zien krijgen...


Natuurlijk, men mag niet blind zijn voor de rest van de wereld. Alle mensen en producten uit de derde wereld zouden op dezelfde manier moeten worden behandeld en men moet ze zo sterk mogelijk proberen integreren in een eerlijke en werk-bare markt.

Ben je zelf bezig met de proble-matiek rond ontwikkeling in het Zuiden?

Ik heb het afgelopen jaar een zeer interessante serie lezingen gevolgd op de universiteit, waardoor ik heel wat nieuwe inzichten kreeg en mijn ogen toch nog iets meer opende voor de ontwikkelingsproblematiek. Bovendien start ik binnenkort met straatwerk voor unicef, om zo deze problematiek ook verder te versprei-den onder de mensen.

10

Tekst: Hans Moens — Fotos: Geïnterviewden zelf StEM VaN dE StUdENt

eLLen Van hooL


Ten eerste weet ik natuurlijk dat de actie dit jaar in Antwerpen zal door-gaan. De actie van dit jaar zal gaan rond weeskinderen van moeders met aids, waar ik persoonlijk sterk ach-ter sta. Dit omdat opvoeding en alles wat daarbij komt kijken een noodza-kelijk goed is om van een volwaardig leven te kunnen genieten. Van vorige acties heb ik vooral deze rond drink-baar water en malaria nog onthou-den. Die hadden beide te maken met gezondheid, wat naar mijn mening een van de belangrijkste zaken is die aangepakt moeten worden op wereldvlak.


Ik vind Music for Life een heel mooi initiatief. De mediabelangstelling is enorm groot en ook de opbrengst is elk jaar fenomenaal. Dit is ook een mooie manier om het grote publiek bewust te maken van een bepaalde problematiek en om aan te sporen tot actie.


Ik denk dat solidariteit en ontwikke-lingssamenwerking van groot belang zijn. Grote problemen kunnen niet op kleine schaal opgelost worden, denk ik en daarom lijkt het mij van groot belang dat vele grote spelers de handen in elkaar slaan.


Ik ben zeer geïnteresseerd in dit thema, dit ligt ook in de lijn van mijn studies Politieke Wetenschappen. Enkele jaren geleden heb ik in Marokko deelgenomen aan een soci-aal project, maar voor de rest is mijn bijdrage aan deze problematiek nog niet veel verder gekomen dan naden-ken over mijn consumptie en enkele donaties. Maar ik denk dat als ieder-een een beetje zijn best zou doen om zijn steentje bij te dragen, we al veel verder zouden komen.


Ik hecht er belang aan, omdat we nu eenmaal allemaal mensen zijn en elkaar moeten steunen en helpen. Wij kunnen niet zonder het Zuiden en het Zuiden kan niet zonder ons. Het is bijvoorbeeld goed mogelijk dat er in het arme Zuiden iemand gebo-ren wordt die enorm slim is, maar zijn of haar talenten gewoonweg niet kan gebruiken. Deze persoon zou misschien een remedie tegen een tot nu toe ongeneeslijke ziekte hebben kunnen vinden.


Ja, maar vooral met de kleine dingen die als iedereen ze zou toepassen een grote invloed zouden hebben, zoals op je waterverbruik letten. Verder heb ik meegedaan aan spon-sorlopen en op de middelbare school gaven we een jaar lang met de klas ieder één euro per maand aan een dorp in Afrika. Dit geld kon worden gebruikt voor het bouwen van een nieuwe school of waterput.

11

Tekst: Karolien Berger — Foto’s: Koen HuysmansMUSic For liFE

1�

met siska in het gLazen huis

Tekst: Karolien Berger — Foto’s: Koen Huysmans MUSic For liFE

h et is ondertus-sen een traditie aan het worden: half december krui-

pen drie Studio Brussel-presenta-toren in het Glazen Huis, om het beste van zichzelf te geven tijdens een weeklange radiomarathon. de actie leidt steevast tot ontroe-rende radiomomenten en massa’s geld voor het rode Kruis. Siska Schoeters deed al drie keer mee en vertelt over haar ervaringen.

Wat dacht je toen ze je voor het eerst vroegen voor Music for life?

Ik vond dat een hele grote verras-sing. Ik werkte nog maar sinds sep-tember vast voor Studio Brussel, als sidekick en als het meisje van de Afrekening. Ik voelde me nog niet echt een vaste waarde en Music for Life was toen ook niet zo groot als nu. Het was nog maar de tweede editie, ik besefte eigenlijk niet zo goed wat me te wachten stond.

Hoe bereid je je voor op een intensieve week met erg weinig privacy?

Niet, dat gaat niet. Ik heb onder-tussen drie keer meegedaan en drie keer heb ik gedacht “Hoe bereid ik me daar nu het best op voor?” De eerste keer weet je niet wat er gaat komen. Je kan enkel zorgen dat je je kerst-cadeautjes op tijd gekocht hebt, want je komt er pas de 24ste uit. Dat is iets heel stoms en praktisch (lacht). Een beetje rust in je hoofd is ook aangewezen, maar dat bereik je natuurlijk niet op commando.

een kijk achteR de scheRmen

Hoe zien jullie dagen eruit in het Glazen Huis?

Iedereen heeft een shift, je presen-teert twee keer vier uur. Daartussen moet je wat uitbollen, wat me het eerste jaar niet lukte. Je zou een uurtje moeten blijven zitten, luiste-ren of rustig een boek lezen en dan gewoon naar bed. Daarna opstaan, douchen, je uitzending doen, uitbol-len en dan begint het weer opnieuw.

Er is ook niets anders om te doen. In het begin wil je overal heel de tijd bij zijn en dat gaat niet. Ik voelde mij ook erg onzeker door de camera’s en de grote belangstelling. Op de beel-den van toen valt het bijvoorbeeld op dat ik de hele tijd aan mijn neus kwam. Mijn moeder wees me er zelfs op. Dat was echt uit pure ner-vositeit, ik voelde me zo bekeken!

Jullie krijgen in het Glazen Huis niet veel te eten. Hoe zit dat precies?

We krijgen een soort van smoothies. Sinds Music for Life koop ik dat zelf echt nooit meer, hoewel dat eigenlijk wel lekker en gezond kan zijn. Elke morgen moeten we zo’n sapje drin-ken, waar ze dan muesli door mixen. Er zijn er ook met yoghurt, we wor-den goed voorzien van vitamientjes! Maar een week enkel dat eten, steekt na een tijdje wel tegen. Gelukkig is er altijd een pot verse wortelsoep te vinden, voor wie de zoete drank-jes echt niet meer binnen krijgt. Vast voedsel krijgen we niet.

Zo’n week vraagt om een duidelijk engagement. Ben jij geëngageerd?

Engagement, daar doen we het voor! Ik ben in het gewone leven niet de meest geëngageerde, ik mag daar niet over liegen. Er zijn enkele vaste, vaak kleine dingen die ik steun en waarvoor ik me inzet, de lokale scoutsen en de chiro’s bijvoor-beeld. Dat is natuurlijk geen goed doel, maar ook belangrijk. Als er een grote ramp gebeurt, draag ik natuur-lijk mijn steentje bij. Net zoals eigen-lijk iedereen dat zou moeten doen. Ik ga echter niet op de barricades staan om te vechten tegen alles waartegen gevochten zou moeten worden. Dat doe ik veel te weinig. Maar tijdens Music for Life maak ik dat wel goed. Stel je voor, ik eet een hele week niet!

schoeteRs, hou je kLep!

deed je als student mee aan acties voor het goede doel?

Tijdens mijn eerste weken aan het Rits werd ik overhaald om mee te

betogen tegen bezuinigingen en sociaal onrecht. Eerlijk gezegd wist ik, achttien jaar en net op kot in Brussel, totaal niet waar het over ging. Ik zag toen ook dat de nieuws-diensten kwamen filmen en dacht de hele tijd: “Vraag mij niks, want ik weet niet eens waar het over gaat!” Verder zit engagement volgens mij vaak in kleine dingen, maar die vond ik eigenlijk ook niet op het Rits. Ik kon me daar precies nergens voor enga-geren (lacht).

Via de radio bereik je elke dag wel honderdduizenden mensen. Gebruik je dat forum om je luiste-raars een geweten te schoppen?

Nee, want ik vind niet dat je dat mag doen. Dat is iets heel persoon-lijks en je kan er heel veel mensen mee bereiken, maar je kan er even-goed heel veel mensen mee wegja-gen. Ik heb een programma tussen vier en zes, dat mensen op een aan-gename manier en met zoveel moge-lijk muziek door de spits wil trekken. Ik vind het niet mijn taak om dan te brullen over wereldse proble-men. Zo’n dingen moet je overla-ten aan mensen die daar wel echt mee bezig zijn en iets van afweten. Ik heb mijn job en die probeer ik zo goed mogelijk te doen. En natuur-lijk wordt tijdens Music for Life heel Studio Brussel ingelicht over wat we gaan doen en waarvoor we dat doen. Tegen 19 december kennen we dat thema dan ook echt en kunnen we precies vertellen waarover het gaat. Dan vind ik het wel mijn taak om mensen te sensibiliseren, maar op een doordeweekse dag vind ik dat eigenlijk niet. Mensen zitten daar ook niet op te wachten hoor, ze den-ken waarschijnlijk al vaak genoeg: “Schoeters, hou je klep! Speel muziek!”

Wat kan je ons vertellen over de actie van dit jaar?

Music for Life steunt dit jaar wees-kinderen van ouders met aids. Dat is een heel mooi thema, een heel gevoelig thema ook. Voor de echte aftrap van de actie doen ze hier eigenlijk heel geheimzinnig over de precieze inhoud, een uitgebreide briefing krijgen we zelf pas een korte

1�

Tekst: Karolien Berger — Foto’s: Koen HuysmansMUSic For liFE

tijd op voorhand.

Voel je – nu je zwanger bent – een speciale vorm van affi-niteit met dat thema?

Ik denk het niet. Kinderen raken de hele gemeenschap sowieso wel. Beelden van kinderen die lijden, grij-pen volgens mij iedereen naar de keel, of je nu zwanger bent of niet. Ik denk dan ook dat de actie in Antwerpen dit jaar echt een succes gaat zijn, iedereen moet komen!

stop gewoon met zagen...

Er komt ook kritiek op Music for life: de actie zou te veel focussen

op de muziek en de leuke acties, en te weinig op de problematiek zelf. Wat vind jij van die kritiek?

Mensen hebben altijd overal kri-tiek op. Als het niet genoeg rond de muziek is opgebouwd, vinden men-sen het veel te zwaar en veel te seri-eus. Als het alleen over de ramp gaat, bereik je veel minder mensen. Wij blijven Studio Brussel, wij blijven dé muziekzender van Vlaanderen, wij moeten het op die manier doen. Ik ben het eigenlijk soms een beetje beu om die kritiek te horen. We doen echt iets goed, we vertrekken vanuit het idee om mensen te hel-pen. Mensen die daar dan kritiek op hebben, mogen hun mening natuur-lijk ook hebben maar stop eens met

zagen, alsjeblief! Het zal dan wel zo zijn dat onze actie te veel op muziek gericht is... maar muziek maakt het leven aangenamer, dus laat ons het gewoon zo doen en dan nog eens geld inzamelen. Veel mensen vragen me ook waarom Music for Life niets doet voor mensen in België. Jammer genoeg zijn er zoveel problemen, we moeten iets kiezen. Je kan dan beter een goed doel kiezen waar veel mensen zich verbonden mee voelen, zoals kinderen in Afrika. In België zijn er genoeg instanties om men-sen op te vangen volgens mij, al zijn het er blijkbaar nog niet genoeg. Ik roep alle kritische mensen op om vijf euro te geven en gewoon hun mond te houden (lacht).

Wat wil je je collega’s dit jaar in het Glazen Huis nog toewensen?

Ik hoop dat ze echt veel honger heb-ben, zoals ik drie jaar aan een stuk. Ik hoop dat ze heel moe zijn en echt afzien. Nee, het gaat heel leuk wor-den en ik ga het jammer vinden dat ik er zelf niet in zit. Na vorig jaar dacht ik al wel dat ze me dit jaar niet zouden vragen, vier keer op rij zou misschien van het goede wat te veel zijn. Ik wil iedereen veel plezier wensen en hoop van harte dat het weer een succes wordt!

1�

Tekst: Judith Nuijen GoEd GEWEtEN

1�

Romantische nomaden

oF cRimineLe

pRoFiteuRs?“Ooit als kind ben ik vertrokken, zonder route kaart of plan,

Onderweg al heel mijn leven, wat is daar de zin toch van,

Onderweg stel je geen vragen, voor hoe lang nog en waarom,

Onderweg ben je zigeuner, je reist voort en ziet niet om.”

(Willem Vermandere)

Tekst: Judith Nuijen GoEd GEWEtEN

d e passage uit een zigeu-nerballade schetst een romantisch beeld van

de roma als rondreizend volk, het ultieme symbool van vrij-heid. Vaak worden ze voorgesteld als muziek makende nomaden te paard in kleurige, folkloristische klederdracht. de eeuwige zwer-vers die moesten zien te overleven in een vaak vijandige samenle-ving. daartegenover staat het idee van de roma als werkschuw en wereldvreemd volk, niet pas-send in onze samenleving, wonend in caravans aan de rand van de stad en hun eigen taal sprekend. Bedelaars, soms zelfs criminelen die zich weigeren aan te passen aan de normen en waarden van het land waar ze verblijven.

Afgelopen zomer waren de Roma weer volop in de aandacht. Na enkele gewelddadige incidenten had de Franse president Nicolas Sarkozy de omstreden maatregel genomen om “de problemen die door het gedrag van bepaalde Roma-zigeuners worden veroorzaakt” aan te pakken, waarbij hij met name pleitte voor hun uitzet-ting. De Roma moesten maar terug naar hun land van herkomst. Maar wie zijn deze Roma nu eigenlijk en wat klopt er van de clichébeelden die er over hen bestaan?

Het gaat om een groep mensen die eeuwen geleden (rond 1420 in Nederland en België) hun land van herkomst, India, verlieten op

zoek naar betere levensomstan-digheden en een welvarender toe-komstperspectief. Velen onder hen kwamen na verschillende omzwer-vingen in Europa aan, zowel in Oost als in West. De meesten bleven lange tijd hun nomadenleven trouw: als ambachtslui, mandenvlechters, handelaren, paardenkoopmannen, waarzeggers en muzikanten kwa-men ze her en der aan de kost.

In nagenoeg alle Europese landen zijn er perioden geweest waarin zigeuners werden verdreven, ver-volgd of zelfs uitgeroeid. De Tweede Wereldoorlog vormde een jammer-lijk hoogtepunt, zigeuners werden, naast Joden, de grootste slachtoffers van de naziterreur. Wereldwijd zijn er ongeveer 12 miljoen Roma, zo’n acht miljoen leven in Europa. De meeste van hen leven in de Balkan en met name in Roemenië, een klein deel woont in West-Europa, het Midden-Oosten, Noord- en Zuid-Amerika en Noord-Afrika. Voor de overkoepelende term Roma is ove-rigens gekozen vanwege de vaak negatieve bijklank die de benamin-gen zigeuner en gipsy hebben.

De Roma hebben in tegenstelling tot andere etnische groepen weinig of geen tastbare symbolen van een-heid, zoals een gemeenschappelijke taal, een aangrenzend leefgebied dat ze als hun terrein beschouwen of een gemeenschappelijke geschiede-nis of vaderland. Je kan dus ook niet zomaar spreken over een overkoe-

pelende Roma-identiteit. Je zou kun-nen zeggen dat in de loop van de geschiedenis de buitenwereld hen is gaan beschouwen als een groep, een proces van categorisering dat overi-gens vooral is gebeurd op basis van negatieve karakteriseringen van de Roma. Ondanks dat dit vaak aange-nomen wordt is de drang naar reizen geen essentieel cultureel kenmerk van de Roma. Er zijn wel degelijk groepen van Roma die in het verle-den voortdurend onderweg waren, maar het rondreizend bestaan lag vaak veeleer aan de sociale omstan-digheden waarin ze moesten leven, dan aan een diepgewortelde ofwel aangeboren gewoonte.

Hoewel de Roma onder andere door discriminatie en verdrijvingen in het verleden vaak in de slachtoffer-rol worden gepositioneerd, zijn het wel degelijk zijzelf die de segregatie in stand houden. Zo leeft er bij hen vaak een groot wantrouwen tegen de maatschappij waarin ze leven en haar instituties. Ze kiezen er zelf menigmaal voor om geen beroep te doen op onderwijs en sociale zeker-heid, mechanismes die onze samen-leving zo hoog acht. De Roma kiezen er vaak zelf voor zich te onderschei-den door niet geheel te integreren in het land waarin ze leven. Door deze dualiteit wordt het intercultu-reel samenleven zeker niet verge-makkelijkt. Romantische nomade of criminele profiteurs? Het antwoord is vele male complexer en genuan-ceerder dan deze vooroordelen doen vermoeden. Toch zullen ze door hun geschiedenis en leefgewoontes iets ongrijpbaar behouden, wat maakt dat de Roma altijd tot de verbeelding zullen blijven spreken.

1�

colUMNTekst: Joris Michielsen — Illustratie: Melvin

Binnenkort trekt de StuBru/Rode Kruis-karavaan weer door ons land. Charitainment: volksver-tier met kerstmuts, sjaal en glüh-wein in de hand stappen we door het ganse land, ditmaal voor 15 mil-joen aidswezen wereldwijd. Hoe nobel het doel van de oprichters van het Nederlandse Serious Request in 2004 ook was om een stille ramp als het vergeten conflict in Darfoer op de kaart te zetten, de Belgische Music for Life-variant blijkt meer en meer te zijn vervallen in een platte ontwikkelingsbraderie.

Onderzoek van Panis en collega’s toont dat bij StuBru de nadruk ligt op het entertainmentgehalte, fond-senwerving en het verhogen van het samenhorigheidsgevoel voor het Glazen Huis. Bewustmaking over de ontwikkelingsproblematiek is een bijkomstigheid! Vorig jaar ver-wezen de presentatoren tijdens de uitzendingen nauwelijks naar het Rode Kruis, malaria of muskieten-netten. De zendtijd werd voorna-melijk gebruikt om Music for Life, StuBru en gulle gevers in de kijker

te zetten. Het is ook niet verwon-derlijk dat maar 75% van de bezoe-kende feestvierders weet dat het geld naar het Rode Kruis gaat en dat 30% niet eens weet dat er mus-kietennetten worden aangekocht. Slechts een kwart herinnert zich vaag de thema’s van 2008 en 2007. Van een stille ramp op de kaart zet-ten gesproken!

Dat aids geen pretje is, weten de geïnfecteerden en hun omgeving wel, maar dat HIV voor vele goede-doelers een reden tot feesten blijft blijkt uit cynische namen als Soirée HIV of HIVive le Vélo. Gelukkig is niemand op het idee gekomen om onveilige seks te verkopen voor aidswezen, hoewel Seduction for Life hier dichtbij komt. Van de 190 acties die op de Music for Life-agenda staan, gaan slechts zes organisa-ties meer inhoudelijk in op HIV/aids. Al werd bewustmaking soms zeer ruim opgevat. Op Wereld Aidsdag zal Jong CD&V condooms verko-pen. Mooi initiatief, ware het niet dat ze het niet konden laten om de condooms een politieke oranje kleur

mee te geven. Ik ben benieuwd of de leden op 1 december de red rib-bon zullen willen opspelden. De Poets je tanden schoon-actie van het Verbond der Vlaamse Tandartsen slaat me helemaal met verstom-ming! Om mensen te sensibiliseren rond de aidsproblematiek willen zij “de mensen eens op een andere manier sensibiliseren om hun tanden beter te verzorgen.”

Vandaar een serieus verzoek voor Music for Life: zorg voor inhoud zodat HIV/aids geen lachertje wordt! Leonard heeft spreekverbod tot 25 december, dus hem vragen om te discussiëren over het aandeel van de Kerk in de problematiek ligt mis-schien wat moeilijk. Maar de pre-sentatoren zouden Karel De Gucht, die de voorbije edities schone schijn kwam maken met de donatie van de belastingbetalers, kunnen interpel-leren over de door Europa opgelegde handelsakkoorden die India beletten goedkope anti-retrovirale genees-middelen uit te voeren naar Afrika. Anders verwordt Music for Life voor mij een ramp om snel te vergeten.

1�

a seRious Request FoR music FoR LiFe

rEcEPt Tekst/Recepten: Koen Huysmans — Foto: Karolien Berger

nu je alles weet over het Glazen Huis, is het hoog tijd om zelf in actie te schieten! Je hoeft

niet in een jeugdbeweging of stu-dentenvereniging te zitten om zo samen grootse acties te onder-nemen ten voordele van Music for life. Kruip eens in je keuken, trek met je kookkunsten de stad in om zo geld in te zamelen voor weeskinderen van aidsouders. Je zal er versteld van staan hoe-veel zo’n eenmansactie oplevert. Wie weerstaat tijdens de kerstin-kopen aan een kraampje vol lek-kers? Volgende recepten helpen je op weg.

FRuitstokjes:

• druiven, mandarijntjes, ...• 400 g suiker• 15 cl water • Satéstokjes

Was en droog het fruit en prik het op satéstokjes. Meng de suiker en het water samen in een pot. Breng dit aan de kook op een zacht vuurtje en roer af en toe. Let op, verbrand je niet aan de siroop, die wordt heel warm. Na een kwartier stop je met roeren en laat je het nog een kwar-tier tot half uur verder pruttelen. Test eerst door een klein schepje siroop in ijskoud water te laten val-len. Als die een hard bolletje vormt, is de siroop klaar, zo niet moet je hem nog wat langer laten pruttelen. Haal de pot van het vuur en haal de fruitspiesjes door de siroop. Draai met het fruitspiesje tot al het fruit bedekt is met de siroop en laat de fruitspiesjes uitlekken op een stuk bakpapier tot de suikersiroop hard

wordt. Omwikkel een piepschuimen plaat met aluminiumfolie om hier de fruitstokjes in te prikken. Bewaar de spiesjes op een droge plaats, dus niet in de koelkast.

kaneeLkoekjes:

• 500 g bloem voor fijn gebak• 250 g hoeveboter• 200 g rietsuiker• 2 eieren• 2 eetlepel kaneelpoeder• snuifje zout

Verwarm de oven op 170°C. Klop de eieren samen met de suiker, kaneel en het snuifje zout tot een schuimige massa. Meng hieronder de bloem en zachte boter en kneed dit even. Rol het deeg uit op een met bloem bestrooid werkblad. Steek er vorm-pjes uit en leg deze op een bakpa-pier. Bak ze ongeveer 12 minuten.

gLühwein:

• 1 fles rode wijn• 50 g suiker • 5 kruidnagels• 1 kaneelstok• 2 jeneverbessen (optioneel)• 1 citroen• 1 sinaasappel

Schrob de citroen en sinaasappel schoon en snijd deze in schijven. Prik de kruidnagels in de citroen, voeg alle ingrediënten samen in een pot en verwarm ze op een zacht vuur. Laat dit minstens een kwartier trekken alvorens te serveren. Denk er aan dat alcohol bij 80°C verdampt, maak je glühwein dus niet te warm.

1�

Recept FoR LiFe

Tekst: Bert Leysen — Schilderij: Jean Fouquet (bewerkt door Koen Huysmans) GEZoNdHEid

e en kinderwens is mis-schien nog ver van je bed, maar toch kan het inte-

ressant zijn om vandaag al eens over deze vraag na te denken. Er zijn verschillende voor- en nade-len aan beide manieren om een baby eten te geven. Vaak komt de discussie erop neer dat borstvoe-ding ‘gezonder’ is en flesvoeding ‘praktischer’.

Voor miljoenen vrouwen in ont-wikkelingslanden die HIV-positief zijn en een baby krijgen, gaat het dilemma veel dieper. Voor hen houdt borstvoeding een gezondheidsri-sico in en is flesvoeding vaak niet toegankelijk, geschikt, betaalbaar, duurzaam of veilig.

Als een seropositieve vrouw borst-voeding geeft, kan ze het HIV-virus doorgeven aan haar kind. Het risico dat dit gebeurt wordt geschat op 4% à 22%. Een nachtmerrie dus voor elke moeder in die situatie.

Degelijke flesvoeding is niet overal verkrijgbaar. Als het al te vinden

is, is het vaak te duur. Verder heb je natuurlijk water nodig om fles-voeding klaar te maken. Vaak is het drinkwater vervuild en is flesvoeding daarom onveilig. Dat alles maakt dat flesvoeding in heel veel ontwik-kelingslanden niet bruikbaar is en zeker niet op lange termijn.

op zoek naaR een opLossing

De internationale gezondsheids-gemeenschap buigt zich over deze problematiek sinds in 1985 de eerste keer werd aangetoond dat een moe-der door borstvoeding het HIV-virus had doorgegeven aan haar kind.

Tegenwoordig gebeurt er heel wat op dit vlak. Organisaties verstrekken gratis flesvoeding aan moeders die dat nodig hebben.

Ondertussen bestaan er ook genees-middelen die HIV kunnen onder-drukken, de anti-retrovirale therapie. Het is bewezen dat deze genees-middelen het risico van een moe-der-tot-kind-transmissie (zoals het overdragen van het HIV-virus in vaktermen heet) verkleinen, maar

nooit helemaal kunnen wegwer-ken. Het virus is immers heel moei-lijk uit het lichaam te krijgen als het eenmaal voet aan grond heeft. Overigens kunnen deze genees-middelen enkel efficiënt zijn als ze beschikbaar en betaalbaar zijn voor de families. Op heel wat plaatsen wordt ervoor gezorgd dat dit zo is, maar dat is helemaal niet evident.

Het onderzoek blijft in volle gang, zowel op moleculair domein (op zoek naar de superpil tegen HIV en AIDS) als op het gebied van de volksgezondheid (op zoek naar de beste manier om HIV-overdracht te voorkomen).

eFFect Van ondeRVoeding

Op dit moment zijn heel wat onder-zoekers bezig met de vraag in welke mate de bestrijding van ondervoe-

1�

de boRst oF de FLes?

Dilemma!

Tekst: Bert Leysen — Schilderij: Jean Fouquet (bewerkt door Koen Huysmans) GEZoNdHEid

ding het risico op het doorgeven van aids verkleint. Behalve met armoede en HIV kampen dezelfde vrouwen immers vaak met voedingstekorten, bijvoorbeeld van vitamine A.

Een vitamine A-tekort leidt net als veel andere voedingstekorten tot een zwakkere ziekteweerstand. Het is aangetoond dat vrouwen met een tekort aan deze vitamine meer risico lopen om het HIV-virus door borst-voeding aan hun kind door te geven. Het vreemde is dat het toedienen van extra vitamine A óók meer risico geeft op de overdracht van de ziekte. Dus niet alleen de vitamine A-tekor-ten moeten aangevuld worden, maar de hele santenkraam van vitaminen en mineralen en dat in de correcte verhoudingen.

Multimicronutriëntsupplementat-ie (het geven van een hoop extra vitaminen en mineralen) kent een opmars in het onderzoek naar HIV-preventie. Mijn bescheiden mening is dat wetenschappers het vaak moei-lijker maken dan nodig, of commer-

ciële belangen nastreven door firma’s te steunen die ingewikkelde formu-les willen verkopen. Ze zouden mis-schien beter kijken of het dagelijks eten van fruit en groenten een effect heeft op de gezondheid van moe-der en kind. “An apple a day keeps the doctor away”.

De voornaamste kritiek van HIV- en aids-patiënten in ontwikkelings-landen op de grote aids-campagnes luidt: Waarom geven jullie ons pillen als we niet genoeg te eten hebben?

wat is het nu?

Na een omweg komen we terug bij de centrale vraag van dit artikel. Wat moet een HIV-positieve moeder doen om haar baby te voeden? De borst of de fles?

Deze prangende problematiek is de aanleiding geweest voor uitgebreide studies. Er wordt onder meer onder-zoek gedaan naar de verschillen in gezondheidseffecten tussen alle voe-dingspraktijken voor de allerklein-

sten. De verschillende praktijken zijn exclusieve borstvoeding, borst-voeding gemengd met andere voe-ding zoals water, flesvoeding en vast voedsel, of volledige vervanging van borstvoeding.

Op basis van deze onderzoeken bracht de Wereldgezondheidsorga-nisatie dit jaar een nieuwe richt-lijn uit over HIV en voeding voor de allerkleinsten. Opvallend is dat deze richtlijn veel meer de voorkeur geeft aan borstvoeding dan de vorige richtlijnen. Er moet aan een hele lijst voorwaarden voldaan zijn vooral-eer flesvoeding beschouwd wordt als een waardig alternatief voor borstvoeding.

Een concreet voorbeeld van een ver-andering in de richtlijn is het vol-gende. Moeders met het HIV-virus moeten anti-retrovirale therapie krij-gen om het overdrachtsrisico via borstvoeding zoveel mogelijk te ver-kleinen. Dat is iets anders dan het vroegere “vrouwen die anti-retrovirale therapie nodig hebben voor hun eigen gezondheid, moeten die kunnen krijgen”.

concLusie?

In de meeste ontwikkelingslanden blijft borstvoeding de gezondste voe-dingstechniek voor baby’s, óók als het HIV-virus roet in het eten komt strooien.

Hoe vreemd ook, HIV is het beste wat het onderzoek naar de effec-ten van borstvoeding had kunnen overkomen. Als dit virus er niet was geweest, wisten we nu veel minder over de kracht van moedermelk…

�0

EEN daG iN HEt lEVEN VaN ...Tekst: Charlotte Van Dyck — Foto: Charlotte Van Dyck

h et tutoraatproject wil de leerachterstand die allochtone of kansarme

jongeren soms oplopen wegwer-ken. daarom geven tutors, studen-ten uit het hoger onderwijs, bijles aan deze jongeren uit de derde graad van het middelbaar onder-wijs. op die manier zou het hoger onderwijs toegankelijker moeten worden voor deze doelgroep.

Het Tutoraatproject is een initia-tief dat Kathleen Vercauteren, lid van de stuurgroep Gelijke Kansen en Diversiteit van de Universiteit Antwerpen (UA), die het project in 2005 opstartte. Floor Keuleers (21 jaar) was twee jaar lang tutor bij het project. Ze volgde een bachelor in de Politieke Wetenschappen en stelde zich kandidaat om Frans te geven. “Het leek me leuk om met allochtone jongeren te werken.”

Twee jaar lang gaf Floor Franse les. Ze vond het overigens ook een goede manier om haar Frans te onderhouden. “Eerst gaf ik een jaar grammatica, daarna een jaar literatuur. Vooral in de grammaticalessen kroop wel wat voorbereiding want ik zocht vaak op hoe iets precies in elkaar zat en maakte de oefeningen zelf thuis.”

Negentig minuten lang geven de tutors bijles aan groepjes van maxi-mum acht jongeren. Zo hoopt het Tutoraatproject niet alleen de leer-achterstand van de jongeren weg te

werken maar ook de instroom te ver-groten van allochtone en kansarme jongeren in het hoger onderwijs. “En dat is een goede zaak”, vindt Floor. “De meeste jongeren zijn namelijk niet echt gemotiveerd om te studeren. Hoger onderwijs lijkt niet echt belangrijk voor hen. Ze kennen vaak maar weinig men-sen die hoger onderwijs gevolgd hebben. Maar via het Tutoraatproject merken ze dat hoger onderwijs ook hen heel wat kansen biedt.”

De grote troef van het Tutoraatproject is dat de afstand tussen jongeren en tutors redelijk klein is. Het zijn immers ongeveer leeftijdsgenoten. Maar of de jonge-ren via het Tutoraatproject veel bij-leren, weet Floor niet. “Je leert hen sowieso dingen bij. Maar of ze het tegen de examens nog kunnen, is een andere zaak. De meesten zijn wel gemotiveerd maar vaak ontbreekt de tijd en ruimte hen om te studeren. In mijn eerste klas zaten drie Marrokaanse meisjes. Zij moesten thuis ook veel meer meehelpen in het huishouden dan ik ooit heb moe-ten doen. Dus ze hebben ook minder tijd voor huiswerk.”

Alle tutors moeten een dag lang een workshop volgen waarin ze tips en tricks meekrijgen, want de meeste van hen krijgen geen didactische vakken in het hoger onderwijs. Dat vormt echter geen probleem. “Omdat het niet de bedoeling is dat je de leerkracht uit-hangt, biedt de workshop voldoende houvast voor de tutors”, aldus Floor.

Wil je je graag meer weten of bijles geven? Meld je dan aan op de volgende website: www.ua.ac.be/tutoraat.

�1

Een dag in het leven van

een tutoR Van de ua

On

twer

p:n

ieu

we M

edia

die

nst

- u

niv

ersi

teit

an

twer

pen

Info

Interesse?Neem contact op met de projectcoördinator!

El Hassan AouragheUniversiteit AntwerpenGelijke kansen & DiversiteitCampus MiddelheimGebouw A, lokaal 222Middelheimlaan 12020 AntwerpenTel.: 03 265 30 [email protected]

Meer info vind je op onze website:

www.ua.ac.be/tutoraat

Hoe stel je je kandIdaat?

Op onze website www.ua.ac.be/tutoraat vind je een kandidaatstellingsformulier dat je rechtstreeks kan invullen.

Deze website kan je ook raadplegen voor meer informatie over het project en de infosessie(s).

Je kandidaat stellen is eveneens mogelijk door de projectcoördinator te bellen of te mailen.

Wanneer je in aanmerking komt om bijles te geven, nemen wij contact met je op.

STUDENTEN met talenten om bijles te geven

GEZOCHTm/v

Universiteit Antwerpen

aan kansarme en/of allochtone leerlingen van de 2de en 3de graad secundair onderwijs in de provincie Antwerpen

www.ua.ac.be/tutoraat

cUltUUr Tekst: Sabrina Ceurvelts — Foto: Sabrina Ceurvelts

��

Het leven zoals het is: Het Krugerpark

gRoeten uit boRgeRhout

Wat zich de afgelopen zestien jaar afspeelde op en rond het Borgerhoutse Krugerpark

is zeker geen honderd procent succes-story. Het is een verhaal van vallen en

opstaan, waarbij de onderlinge solidari-teit altijd een belangrijke rol heeft gespeeld.

1 993. Walter lotens’ dochter Elke tikt een huisje op de kop aan het

Krugerpark. Voor de leraar zeden-leer betekent dit een eerste ken-nismaking met deze groene long in hartje Borgerhout. Een dik jaar later wordt hijzelf ook parkbe-woner. Zijn nieuwe optrekje in de Mertensstraat blijkt door de vorige eigenaars voorzien van niet één maar drie sloten en ook de keldergaten zijn volledig gebar-ricadeerd. “Een bunker van wan-trouwen te midden van een Marokkanenplein”, omschrijft hij het schamper. lotens ziet zijn zogenaamde probleem-buurt echter evolueren van een ‘grimmig plein’ tot een ‘gepaci-ficeerde groene zone’ en schreef

er een boek over: Groeten uit Borgerhout. dagboek van een buurtbewoner.

eigen eRVaRingen

Zoals de ondertitel van het boek laat vermoeden, pende Lotens in eerste instantie een persoonlijk relaas neer. Aan de hand van dagboekfragmen-ten en eigen beschouwingen geeft hij zijn lezers een unieke inkijk in de ontwikkelingen op en rond een klein, maar boeiend stukje van Oud-Borgerhout. “Elke zit voor het raam”, tekent Lotens op 29 augustus 1993 op. “Ineens ziet ze de bloembak van haar rechterbuurman voorbijwande-len. Even later ligt hij aan stukken voor de deur van haar linkerbuurman.” Een dag later klinkt het cynisch: “Het

huis van de rechterbuurman staat te koop. Zonder bloembak.” In de win-ter van 1995 titelt hij een dagboek-fragment als De wet van de jungle. In deze prille dagboekaantekenin-gen zijn het vooral de momenten van grote en kleine frustraties die doorschemeren.

Een aantal pagina’s verder beginnen eerder kleine en grote verwezelij-kingen in het oog te springen. Het buurtcafé Apropoo dat anno 1997 “op vrijwillige basis, met weinig centen, maar met veel enthousiasme” uit de grond werd gestampt. Initiatieven van geëngageerde burgers als Borgerhout Beter Bekeken (BBB) en

diens opvolger, BorgerhouDt van Mensen (BvM) die er langzaam aan in slagen te wegen op het beleid. Het verhaal van de Roma, ook wel de Bourla van Borgerhout, waar ook Lotens samen met vele anderen een vrijwillige hand toestak en waar “op lange termijn verbeelding en inzet de overhand haalden”. De immer oprukkende verrechtsing en de stijle opmars van het Vlaams Blok (nu Vlaams Belang) die met de gemeen-teraadsverkiezingen van 2006 een halt kon worden toegeroepen. De hele actie Maak het knus rond de Peperbus waarmee zich een concreet samenwerkingsverband begon af te tekenen tussen politici, ambtenaren en burgers. Allemaal tekenen aan de wand voor Lotens dat “de verzuring voorbij is aan het Krugerpark, maar zeker nog niet alle problemen zijn dat ook.”

cUltUUrTekst: Sabrina Ceurvelts — Foto: Sabrina Ceurvelts

Het boek evenwel louter omschrij-ven als een triviaal Het leven zoals het is: het Krugerpark zou de pen-nenvrucht van Lotens oneer aan-doen. Zijn persoonlijke ervaringen worden immers naadloos vermengd met de geschiedenis van het multi-culturele stadsdeel, een uitgebreide schets van de politieke strijd die er geleverd werd en wordt en algemene inzichten over verstedelijking en wijkontwikkeling.

de eVoLutie naaR een boRgeRokko-pLus

Vanuit het perspectief van de Sint-Janskerk, die in de volksmond de Peperbus placht te heten en die vanaf 1890 een vaste waarde vormt in het straatbeeld, komen we te weten dat Borgerhout in de loop van de twintigste eeuw ingrijpende transformaties doormaakte. Wat ooit een Vlaams-christelijke, wel-varende randgemeente met een landelijk karakter was, verpau-perde en ontvolkte na de Tweede Wereldoorlog. Lotens schetst hoe geleidelijk Marokkanen van over-wegend Berberorigine op de goed-kope woningen afkwamen en het zogenaamde Borgerokko het levens-licht zag. Thans, aldus Lotens, bestaat er een “Borgerokko-plus, en dat is meer dan een met couscous ver-rijkt Borgerhout.” Hij omschrijft zijn buurt als een wereld in het klein, een microkosmos met ook nieuwe ingrediënten van onder andere Oost-Europese en Afrikaanse origine.

op de VuuRLinie tussen Links en Rechts

Jonge politieke partijen vonden rond het Krugerpark en de Peperbus, en in de wijdere omgeving, een uiterst geschikte plek om zich te profile-ren. De auteur illustreert dat zijn wijk in de vuurlinie lag en nog steeds ligt van de politieke en ide-ologische strijd over de organisa-tie van de huidige samenleving, waarbij men ofwel ageert vanuit een extreem-rechts cultureel fun-damentalisme ofwel geïnspireerd wordt door een linkse, dynami-

sche en open cultuuropvatting. Niet alleen schetst Lotens hoe Vlaams Blok (Belang) in de verzuurde sfeer van Borgerhout een vruchtbare voe-dingsbodem vond en erin slaagde mosterscores neer te zetten op de zwarte zondag van einde 1991, ook wordt duidelijk geïllustreerd dat een aantal van zijn sleutelfigu-ren er stevige Borgerhoutse en niet altijd kosjere wortels op na houden. Daartegenover zet Lotens uiteen hoe aan de andere kant van het politieke spectrum Agalev het levenslicht zag, dat nadien werd herdoopt tot Groen!. Vanzelfsprekend wordt ook aan het ontstaan van de Arabisch Europese Liga (AEL), dat onder impuls van de Libanees-Antwerpse intellectueel Dyab Abou Jahjah van-uit datzelfde Borgerhout in 2002 definitief op de politieke kaart werd gezet, niet voorbij gegaan.

stemmen uit de stadswijk

Het hiaat dat het dagboek van Lotens dreigt te vertonen doordat hij van 1998 tot 2004 zes jaar in Suriname toefde, wordt enerzijds door de beschrijving van een aantal politieke kantelmomenten vakkundig opgevuld. Het plaatje wordt nage-noeg helemaal vervolledigd door ook de verhalen van andere buurtbe-woners op tekenen en door een vrij groot aantal goed georganiseerde initiatieven die zowel van onderuit als van bovenuit de afgelopen twin-tig jaar op en rond het Krugerpark ontstonden, te belichten. Deze uit-eenlopende waaier aan getuigenis-sen van oude en nieuwe bewoners, middenstanders, politici, weten-schappers, ambtenaren, buurttoe-zichters, wijken pleinanimatoren, kunstenaars en vertegenwoordigers van actiecomités geven immers enigszins een glimp weer van de verscheidenheid van de buurt.

Veelal gaat het evenwel om gelijkge-stemde zielen, die ongeveer dezelfde optimistische balans opmaken als Lotens. Het hoogste woord wordt gevoerd door zogenaamde gentri-fiers, jonge en minder jonge twee-verdienende nieuwkomers die meestal hoogopgeleid en enigzins

kapitaalkrachtig zijn en beetje bij beetje de wat eens een achterge-stelde buurt was inpalmen. Voor hen is Krugerpark nog lang geen tuin van Eden, maar op lange termijn focussen deze groep gespreksge-noten eerder op de schuchtere stap-pen in de goede richting. De vaakst gehoorde verzuchting is dat er nog maar weinig sprake is van verme-ning en dat de scheiding der geesten nog lang niet overbrugd is. “Er wordt nog te veel en te vaak naast elkaar geleefd”, vat een buurtbewoonster samen. Mohammed Chakkar van de Marokkaanse Federatie (FMV) ziet het heel wat somberder in: “Ook nu blijven de spanningen onderhuids aan-wezig. Er is niet veel nodig om de vlam terug in de pan te doen slaan.”

Lotens’ duuRzaam-heidsdRiehoek

De ontwikkelingen rond het Krugerpark zijn allerminst uniek en soortgelijke processen zijn terug te vinden in andere wijken in Antwerpen of bij uitbreiding in andere grote steden. Lotens weet echter de nieuwsgierigheid van de lezer te wekken voor het lokale relaas van Oud-Borgerhout en verzaakt bovendien niet aan meer universele bespiegelingen. Het particuliere relaas van Lotens toont op een concrete manier aan dat het in de eerste plaats gaat om een moeizame zoektocht naar een goed uitgebalanceerde duurzaamheids-driehoek waarin bevlogen politici, ambtenarij en bevolking elkaar kun-nen vinden.

Groeten uit Bogerhout van Walter Lotens is uitgegeven bij Uitgeverij Lannoo.

ISBN 9789020991239

Richtprijs: € 22,50

��

Tekst: Koen Huysmans — Illustratie: BramokcUltUUraGENda

theateR:

the tangible – tG Stan

Monty – Antwerpen van 16 tot 18 december inkom: € 14 / 8

Het vertrekpunt van de voorstelling is enerzijds het gebied van de zogenaamde Vruchtbare Halvemaan met Palestina als epicen-trum en anderzijds de mensen die deze voorstel-ling maken, met hun uit-eenlopende realiteiten en achtergronden.

www.monty.be

Barakstad – KVS

KVS – Brussel van 7 tot 16 januari 2011 inkom: € 16 / 10

In Barakstad kruist acteur-maker Guy Dermul teksten van de Antwerpse cult-schrijver JMH Berckmans met een striemend pamflet van de Franse daklozen-specialist Patrick Declerck. Woede en aanklacht, reflectie en poëzie vin-den hun equivalent in de muziek van drummer Han Bennink en een strijkkwar-tet van Kaat De Windt.

www.kvs.be

opus XX – theater Zuidpool

Bourla – Antwerpen 2 februari 2011 – 20 uur inkom: € 12 / 8

Zuidpool herneemt de veelgeprezen solo Opus XX van Sofie Decleir over de twintigste eeuw die net achter ons ligt. In geen enkele andere eeuw heeft de mens op zo’n korte tijd zó veel verwezenlijkt en tegelijk zó veel verschrik-

king teweeggebracht. Opus XX gaat terug op het boek Europeana: een zeer korte geschiedenis van de twintigste eeuw van de Tsjechische schrijver Patrik Ourednik. “Ourednik bekijkt onze wereld alsof hij van een andere planeet komt. Hij is het marsmannetje dat even komt kijken”, aldus actrice Sofie Decleir.

www.toneelhuis.be en www.zuidpool.be

muziek:

roland For life

Theater aan de Stroom – Antwerpen (Linkeroever) 12 december – 20 uur inkom: vrije bijdrage ten voordele van Music for Life / reserveren verplicht

Blueslegende Roland Van Campenhout komt naar de nieuwe zaal van Theater aan de Stroom met twee extra kersen op de taart: countrymadammen Tine Reymer en Nathalie Delcroix als special guests.

www.cclink.be

Mishalle, Watts & dramé – 11 Songs

KVS – Brussel 18 februari 2011 – 20 uur inkom: € 16 / 10

De saxofonisten Luc Mishalle (B) en Trevor Watts (GB) werkten meer dan 10 jaar gele-den al eens samen met de Burkinabese percussionist Adama Dramé. Nu bouwen ze daar een stevig ver-volg aan. Mishalle, Watts en Dramé maken muziek voor dit project dat bestaat uit drie groepen uitvoer-ders: Marockin’ Brass (een uitgekiende blazerssec-tie), Foliba (een percus-

sie ensemble uit Burkina Faso) en Brusselse gnaoua musici. Het concert ver-bindt traditionele manding en gnaoua ritmiek met een hedendaagse muziek-schriftuur en improvisatie voor blazersensemble.

www.kvs.be

FiLm:

little Baby Jesus of Flandr

Cartoons – Antwerpen vanaf 15 januari 2011 inkom: € 7,50 / 6,50 / 6 (op maandag)

Regisseur Gust van den Berghe ging voor dit drama aan de slag met het verhaal van Felix Timmermans En waar de sterre bleef stille staan. De cast bestaat uit-sluitend uit acteurs met een verstandelijke handi-cap.

Little Baby Jesus of Flandr vertelt het ongewone ver-haal van de drie armoe-zaaiers Suskewiet, Pitje Vogel en Schrobberbeeck. Ze hebben genoeg van hun armoede en honger en besluiten deze Kerstmis Driekoningen te gaan zingen. En met succes want ze zingen zich rijk. Wanneer ze echter op de terugweg naar het café in het bos verdwalen, zijn ze onverwacht als echte Drie Koningen getuige van de geboorte van een klein kin-deke Jezus. Ondersteboven van deze wonderlijke gebeurtenis schenken ze al hun zuurverdiende giften weg. ’s Ochtends twijfelen ze echter aan hun gevoel van vervulling. En wan-neer ze de volgende Kerst besluiten opnieuw te zin-gen ontstaat er ruzie over hun intenties. De wegen van het drietal scheiden…

www.cartoons-cinema.be en www.littlebabyjesus.eu

de Bankroet Jazz live!

De Roma i.s.m. Letterenhuis – Antwerpen 27 januari 2011 – 20u30 inkom: € 12 / 10

Een recente en enige ver-filming van het filmscena-rio geschreven door Paul van Ostaijen in 1921 op de puinhopen van het na-oor-logse Europa. De voorstel-ling is in jaren-twintigstijl gemaakt en wordt in De Roma live begeleid door een zevenkoppige jazz-band onder leiding van de Nederlandse componist Wouter van Bemmel.

www.deroma.be

FestiVaL:

Ua goes Music for life Verschillende locaties van 10 tot 22 december

De Universiteit Antwerpen engageert zich massaal voor dit goede doel. De personeelsleden en stu-denten van de campus-sen Groenenborger en Drie Eiken organiseren een Music for Life week om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de actie. Het startschot wordt gege-ven op 10 december met een spetterende Music for Life party. De studenten en medewerkers kunnen geld geven aan Music for Life om hun proffen uit te nodigenvoor dit feestje. In de week van 13/12 orga-niseren ze o.a. een ontbijt for life, een symposium over AIDS, een filmavond, sportactiviteiten, etc.

www.ua.ac.be/ musicforlife

��

Tekst: Koen Huysmans — Illustratie: Bramok cUltUUraGENda

armwoede / Pauvérité / Powerty

KVS – Brussel van 13 december 2010 tot 16 januari 2011

Over een tijdspanne van één maand plant de KVS discussies, acties, voor-stellingen en artistieke interventies. Niet om het Europees jaar van de Armoede af te sluiten, maar om een begin te maken. De KVS biedt in deze periode ook ruimte aan kunstwerken van mensen in armoede.

www.kvs.be

debatten & acties:

Solidariteitsdag:Stop the Killings!

Brussel 11 december

Wereldwijd stijgt het aan-tal leden van sociale organisaties die het slacht-offer worden van moord-aanslagen. Het gaat om vakbondsmensen, men-senrechtenactivisten,

verantwoordelijken van boeren- en vrouwenor-ganisaties, advocaten en journalisten. Het actie-platform Stop the Killings organiseert een solida-riteitsdag met de soci-ale beweging in Colombia, Guatemala en de Filipijnen voor de rechten garande-ren van zij die ijveren voor rechtvaardigheid.

Doe mee met de symboli-sche actie aan het Brussels Centraal Station! 101 acti-visten gaan er symbolisch tegen de grond, in een aanklacht tegen de moor-den. Aansluitend zijn er workshops, debatten, film en muziek.

www.stopthekillings.be

How can we build glo-bal partnerships for development?

USOS – Antwerpen 13 december – 19u inkom: gratis

Millenniumdoelstelling 8 verwacht van de ontwikkelde landen dat zij in samenwerking aan efficiënte ontwik-

kelingshulp doen. 10 jaar na de Millenniumtop bekijken Manuel Montes van de Verenigde Naties en Núria Molina van de Europese koepel voor NGO’s, Eurodad, waar we momenteel staan.

www.usos.be

eXpo:

afghanistan 2007 –Een reis in beelden –Pieter-Jan de Pue

Cultuurcentrum nOna – Mechelen van 12 november tot 19 december inkom: gratis

Pieter-Jan De Pue (°1982) studeerde aan het RITS in Brussel, richting filmre-gie. Hij ging in de zomer van 2007 voor vier maan-den naar Afghanistan, waar hij fotoreporta-ges maakte voor het Internationale Rode Kruis, Demining, Solidarité Afghanistan Belgique en Dutch Committee for Afghanistan.

www.nona.be

Marokko en Europa

Klooster van de Grauwzusters – Universiteit Antwerpen van 27 januari tot 20 februari 2011 inkom: gratis

Deze tentoonstelling ver-trekt vanuit de Europese beeldvorming over Marokko en de beeldvor-ming van de Marokkaanse bevolking over de Westerse wereld. Het wenst zo de interculturele dialoog te bevorderen en geeft stof tot nadenken over de rela-tie tussen Marokko en Europa.

www.maroceurope.org

= toegankelijk met cul-tuurcheques; info op www.antwerpenstu-dentenstad.be/cultuur

��

Tekst: Judith Nuijen — Foto: www.marsfilms.comFilMrEcENSiE

“Ik ben niet bang voor terroristen en nog minder voor het leger. De dood vrees ik evenmin, ik ben een vrij mens.” Dit is de reactie van één van de acht in Algerije levende Franse monniken op de terroristische dreiging van buitenaf. De monniken leven al jaren vreedzaam samen met hun Islamitische dorpsgenoten hoog in de Maghrebijnse ber-gen. Ze werken in hun moestuin, verkopen honing op de markt, geven medische verzorging en wijden een groot deel van hun dag aan bidden en gezang. Maar de sfeer buiten het klooster wordt steeds grimmiger en geweld-dadiger. Ondanks de serene rust van de kloostergemeen-schap, woedt er een interne strijd. Sommige monniken

slaan aan het twijfelen. Ze twijfelen aan hun keuze voor het monnikenbestaan en zelfs aan het bestaan van God. Toch ontstaat er bij de monniken langzaam maar zeker een grote vastberadenheid om niet toe te geven aan de druk van buitenaf om het klooster te verlaten. Ze beslui-ten tegen alle adviezen in te blijven, met alle gevolgen van dien.

isLam VeRsus chRistendom

Des hommes et des dieux van regisseur Xavier Beauvois - die met deze film in Cannes de speciale juryprijs won - is een vrije reconstructie van de gewelddadige gebeur-tenissen die in 1996 in Algerije plaatsvonden. De nadruk wordt niet gelegd op de politieke context, maar op het intieme en persoonlijke verhaal van de monniken. Actuele thema’s zoals terroristisch geweld en islam ver-sus het christendom worden aangesneden. Deze krijgen echter nergens de overhand, maar zijn op subtiele wijze verweven met het verhaal.

De monniken dwingen met hun toewijding en vastbera-denheid veel respect af en behouden tot het einde hun waardigheid. De dilemma’s en de afwegingen die de monniken moeten maken worden op een geloofwaar-dige manier in beeld gebracht. Nergens wordt geoordeeld of een dwingende betekenis gegeven. De kalme, haast serene manier waarop Des hommes et des dieux gefilmd is - met veel close-ups en lange takes - maakt dat het onvermijdelijke, tragische slot des te meer impact heeft.

��

gRoots oFFeR

Des hommes et des dieux

WEdStriJdTekst: Wouter Moons — Illustratie: Wouter Moons

j e hebt het kunnen lezen in dit nummer. Eind december strijkt het Glazen Huis neer op de Groenplaats. Gedurende één

week zamelt solidair Vlaanderen geld in voor het rode Kruis. Verrekijkers doet mee. Nu ja, toch op onze manier. Maak tijdens Music for life op de Groenplaats een foto van jezelf met een exemplaar van Verrekijkers. de origineelste én de populairste foto winnen een Fnac-bon ter waarde van € 20. de origineelste foto krijgt ook een plaatsje in ons februarinummer.

h oe werkt het? Upload je foto voor 1 januari 2011 op onze Facebookpagina (Group Verrekijkers) en laat zoveel

mogelijk Facebook-vrienden je foto ‘liken’. de leukste foto volgens de Verrekijkers-redactie en de populairste foto op Facebook winnen elks een Fnac-bon ter waarde van € 20. Veel fotoplezier!

��

maak een Foto en win!

UW MAANDELIJKS MONDIAAL MAGAZINE.

www.MO.be

Speciaal aanbod voor lezers van Verrekijkers

OB

4662

4

Jaarabonnement voor slechts € 27 (i.p.v. € 33) Bestellen? Stuur een mailtje naar

[email protected] of bel 02 536 19 77.

20%korting

OB46624_MO.indd 1 12/11/10 15:13

certified PDF

Verrekijkers 13

Documents

Transcript of Verrekijkers 13