Verrekijkers 14

studenten tussen de soeP en de Patatten

Is halal koosJer?ambIeer Je een Job In het zuIden?

Februari 2011 # 1 jaargang V www.verrekijkers.org

Editoriaal Tekst: Janus Verrelst

� Verrekijkers

Redactie

Dries Rombouts, Hans Moens, Janus Verrelst, Johan Costermans, Kamal Kharmach, Karolien Berger, Koen Huysmans, Stefan Raeijmaekers, Wouter Moons

Lay-out

Wouter Moons

Werkten mee

Bert Leysen, Caroline Kolkman, Charlotte Van Dyck, Deborah Meersmans, Dries Rombouts, Hans Moens, Janus Verrelst, Johan Costermans, Joris Michielsen, Jurgen Tack, Kamal Kharmach, Karolien Berger, Kirsten Cornelissen, Koen Huysmans, Laura Emery, Samira Hamici, Margo Clerckx, Stefan Raeijmaekers, Stéphanie Tack, Melvin

Verantwoordelijke uitgever

Janus Verrelst Prinsstraat 13 - 2000 Antwerpen

Met de steun van

Inhouds-tafel3 inlEiding: Eten doen we uiteindelijk allemaal

4 EEn dag in hEt lEvEn: Aan tafel met daklozen

6 dossiEr: Keukengeheimen

7 dossiEr: Niet zomaar een pita!

8 gEzondhEid: een ‘welvaartsziekte’ in een ontwikkelingsland

10 stEm van dE studEnt: Wat ligt er op het bord van de Antwerpse student?

1� dossiEr: Is halal koosjer?

14 FotorEportagE

16 Cultuur: Lastige Marokkanen …

17 Column: Food for thought

18 dEbat: Tweede zit voor gelijke kansen

�0 CultuuragEnda: Uit met Verrekijkers

�� organisatiE in dE kijkEr: Ontwikkelingssamenwerking voor beginners …

�4 Cultuur: Oorlog en zijn spelregels

�7 rECEpt mEt rEspECt: Lauwe lentesalade

Je kent het verhaaltje. Dat van de culinaire jet-set. Van de garnaal die naar Marokko trekt om onder de zon te worden gepeld. Van de kiwi die rond de wereld trottert om menig fruitsla te verfijnen. Van de steur die lustig eitjes werpt om de mensheid van exquisiteit te voorzien. Je kent ze, deze kronkels van onze wereldeco-nomie. En je doet er ook aan mee. Misschien niet altijd bewust en zeker ook niet constant. Want er is ook nog de lokale kweek. Dat vind je leuk. Niet dat je die lokale kweek zo lekker vindt, maar je vindt het leuk dat er keuze is. Je

moet kunnen kiezen. En je moet toegeven, anno 2011 heb je niet te klagen. Heb maar eens de pech om in de jaren vijftig te moeten shoppen. Geen Dr. Oetker om je eetlust instant te bevre-digen, geen Thaïs, Mexicaans of Marokkaans in de koelkast. Gelukkig leef je in een tijd waarin je met je geld meteen alles, hier en nu krijgt. Met dit nummer maken we daar enkele kant-tekeningen bij. We schotelen je een mix voor van achtergrond en opinie, met daarbij zoals steeds de ongezouten mening van de student. Smakelijk!

KlantisKoning

inlEidingTekst: Karolien Berger — Foto: Wouter Moons

3Verrekijkers

EtEnmoEtEnwEuitEindE-

lijKallEmaalB oerenkost, vegetarisch, exotisch, koosjer of halal? De moge-

lijkheden zijn eindeloos en soms ook verwarrend. Misschien kan de uitdrukking ‘je bent wat je eet’ duidelijkheid schep-

pen? Je eetpatroon kan namelijk sterk verschillen naargelang je geloof of je principes.

To eat or not to eat …

Vegetarisch eten is hot. De motieven van de vegetariërs zijn niet altijd even duidelijk: sommigen zijn tegen de vleesindustrie, anderen doen het voor het milieu of vinden vegetarisch eten gewoon gezonder of lekkerder. Tegenstanders schilderen vegetariërs soms af als groene geitenwollen-sokken en huiveren bij de gedachte hun dagelijkse portie vlees te moeten missen. Feit is dat te veel vlees niet goed is voor je hart en bloedvaten, je cholesterol en je gewicht. De productie van vlees heeft ook negatieve gevolgen voor het milieu, aangezien deze veel grond, water en energie vraagt. Het broeikaseffect is er ook niet meteen bij gebaat. Of je vegeta-riër wil worden, beslis je natuurlijk zelf, maar het kan alvast geen kwaad om eens een dag je steak te laten.

Dichtbij en ver weg

Sommigen vinden het al dan niet eten van vlees niet zo belangrijk, en wil-len vooral weten waar hun eten vandaan komt. Je kan bijvoorbeeld kiezen voor seizoensgroenten en -fruit, of voeding uit biologische landbouw. In onze rubriek ‘Recept met Respect’ (p. 27) gaan we alvast met lokale sei-zoensproducten aan de slag. Deze groenten en fruit zouden beter voor het milieu zijn, aangezien ze minder ver worden getransporteerd of niet bespoten worden met schadelijke stoffen. Dit wil echter niet zeggen dat je exotische lekkernijen beter links laat liggen. Fair trade is een goed alter-natief voor wie bijvoorbeeld van mango’s, koffie en chocolade houdt. Ook al reizen deze producten de wereld rond vooraleer ze in onze winkels belanden, het Fair trade label garandeert dat de lokale boeren een eerlijk loon krijgen voor hun werk.

Geloof in je eten?

In de vijf wereldgodsdiensten bestaan regels omtrent wat je wel, en wat je zeker niet mag eten. Het jodendom en de islam hebben vrij strikte, omvangrijke ‘spijsregels’. Op pagina 12 kan je je kennis over deze regels testen. Het christendom kent daarentegen geen strikte wetten. De veer-tigdaagse vasten voor Pasen was lang een traditie, tegenwoordig doen hier nog maar weinig mensen aan mee. Hindoes vermijden producten die ‘schadelijk kunnen zijn voor hun geestelijke ontwikkeling’. Velen eten vegetarisch, maar vlees is niet verboden. Wel verboden is rundvlees, omdat dit afkomstig is van heilige koeien. Boeddhisten ten slotte bepalen grotendeels zelf wat ze eten: sommigen eten geen vlees en/of vis, ande-ren wel. Veel hangt af van hun omgeving.

EEn dag in hEt lEvEn Tekst: Charlotte Van Dyck — Foto’s: Johan Costermans

4 Verrekijkers

AAn TAfel meT DAklozend ecember 2010. Niet eens putje win-

ter en toch al Siberische temperatu-ren. Een eenzame bedelaar trotseert

de koude en ik vraag me af hoe hij in godsnaam aan eten zal geraken.

De Steenhouwer is een sociaal restaurant in hartje Antwerpen. Mensen die het financieel moeilijk hebben, kunnen er elke ochtend terecht voor voedselpakketten. Ook kunnen ze er beroep doen op een verpleegster, kapper en pedicure of computer. Iedere weekdag biedt het restaurant voor anderhalve euro een warm middagmaal aan. Vandaag: aardappelen met wortelen, vissticks en currysaus.

De Steenhouwer zit afgeladen vol. Ik schuif aan bij een groep jonge daklozen en vraag hen wat het straatleven voor hen betekent. “Het is een stempel”, vertelt de Kevin, 33 jaar en dakloos.

“Eens mensen weten dat je van het OCMW leeft of dat je in den bak gezeten hebt, is het om zeep. Maar geef mij een kans en ik grijp ze.”

Een blonde jonge vrouw bevestigt zijn verhaal. Ze is vijfentwintig en verslaafd aan heroïne. Op haar trui hangen opgedroogde bloedspat-ten. Maar voorts ziet ze er doodnormaal uit. Voorzichtig vraag ik hoe ze de maaltijd beta-len. Tot mijn verbazing blijken ze altijd wel aan geld te komen.

Aan tafel

“Heroïne is gemakkelijker te krijgen dan weed”, vertelt Tim. Hij had een goed leven. “Ik werkte voor het leger. Maar sinds mijn vrouw vermoord is, heb ik het wat laten hangen. En eens hero-ine je te pakken heeft …” Hij lacht timide en zegt dat hij zich schaamt voor gisteravond. “Zo heb

EEn dag in hEt lEvEnTekst: Charlotte Van Dyck — Foto’s: Johan Costermans

�Verrekijkers

je mij nog niet vaak gezien, hé Kevin.” Na vijf happen staat hij op en rent richting de toiletten. “Dat is van de heroïne”, zegt Kevin, “Het veegt u van de kaart. Je gaat knock-out. En de volgende dag houd je niets binnen.”

Even later schuift een nieuwe gast bij ons aan tafel. Met twee volwassen kinderen en een scheiding achter de rug heeft ook hij het moei-lijk. Gelukkig houdt Kevin de moed erin en kan de man na een tijdje weer lachen. “Kom maar af als ge kunt vanavond!” De onderlinge kame-raadschap is groot.

Achter de toog

De Steenhouwer draait vooral op vrijwilligers. Achter de toog staat Wim. Hij werkte jarenlang als jurist bij een bank, maar is inmiddels gepen-sioneerd. Subtiel wijst hij me een oude, kleine vrouw aan. “Dat is een echte. Die leeft al der-tien jaar op straat.” Wims kijk is door de jaren wel veranderd. “Ik ben altijd fan van het sociale vangnet geweest. Maar hier zie je soms dat het een hangmat wordt.”

Tekst: Jurgen Tack, leidt het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek.dossiEr

6 Verrekijkers

KEuKEn-gEhEimEn

P aniek rond de salontafel: de pollepel is zoek en het andere programma gaat beginnen! De pollepel is ons huis-, tuin- en keukenjargon voor de zapper in huis. Het idee om het meest

essentiële object in huis een pollepel te noemen kwam van onze jongste: “Ja zeg, iedere keer dat ik naar een andere post probeer te zappen kom ik op weer een nieuw kookprogramma terecht. Dat is hier precies een pollepel waarmee ik in de soep sta te roeren.” En zo werd de zapper de pollepel.

We kunnen er inderdaad niet naast kijken (letterlijk dan): onze huiskamer wordt overstroomd met kookprogramma’s. Een bijzonder fenomeen want nooit eerder waren er zoveel kookprogramma’s op televisie, maar ook nooit eerder werd er zo weinig gekookt in Vlaanderen. Welke drang verklaart dan onze honger naar kookprogramma’s? De kennis die ons dat zou kun-nen opleveren kan moeilijk de aanleiding zijn. Kregen we vroeger nog de ingrediënten op een lijstje, krijgen we nu nog amper informatie. Juryleden allerhande kunnen in detail uitleggen wat er fout loopt. Hoe het dan wel moet, blijft evenwel een goed bewaard geheim. En die kennis over voeding kunnen we echt wel gebruiken. Wist u dat nog amper 1 kind op 10 de link legt tussen maïs en popcorn?

Nooit eerder werden zo veel kookboeken verkocht dan in het afgelopen jaar. Je vindt in de boekhandel nog amper een detectiveroman of het moet de chef zijn die wordt vermoord. Zestigduizend voedingsartikelen kun je vinden in een niet al te grote supermarkt. Meer dan ooit zijn we vegeta-riër, maar nog nooit eerder aten we zo weinig groenten.

We transporteren water over de Alpen, rijst over de wereldzeeën. We eten immers multicultureler dan ooit. Maar laat de koks van exotische gerechten maar thuis, want zij worden heel wat minder gesmaakt dan hun menukaart.

De kook-hype zorgt voor economische welvaart! Het zijn evenwel slechts enkele Pieten, Sergio’s en Peters die er wel bij varen. De lokale famili-ale boer blijft aan de kant staan: in Vlaanderen met zijn varken, in Kenia met zijn vee.

Maar met meer kook- dan kwisprogramma’s kon het niet anders of ook de politieke klasse zou van zich laten horen. Bart De Wever had amper de slimste mens verlaten of Steve Stevaert werd de nieuwe voorzitter van de culinaire gids GaultMillau. Een verrassende carrièrewending? Niet echt, want zijn salontafel ligt vol kookboeken en hij kijkt regelmatig naar kook-programma’s. Er zit een voorzitter in elk van ons!

dossiErTekst: Deborah Meersmans

7Verrekijkers

“F inJan is met voorsprong het beste pita-adres van Antwer-pen”. Deze slagzin troffen we

begin dit jaar aan in de nieuwe uitgave van Gault Millau. Voor het eerst werd een pitabar in deze bekende culinaire gids geprezen. Verdiend? Ver-rekijkers ging uit eten.

Het blijkt een drukke dag in het nieuwste topres-taurant van ’t Stad en even vrezen we dat er geen plaatsje meer voor ons is. De ober, die ons met-een weet te charmeren, denkt er anders over. Door het geroezemoes heen krijgen we zelfs de keuze tussen twee tafels. We besluiten aan te sluiten aan de grote ronde tafel.

Alleen voor de service al verdiende het perso-neel van FinJan een plaatsje in de Gault Millau. Zonder aarzelen worden onze jassen aangeno-men en wordt een menukaart onder onze neus geschoven. Onze drank en de zuiderse olijven komen er ongelooflijk snel aan en de bestelling wordt opgenomen. De ober is nog maar net de keuken in of we krijgen onze shoarma van kal-koen met feta al voorgeschoteld. Het tempo en de vriendelijkheid verdienen alle lof. Dat besef-fen ook de andere gasten aan onze tafel. Buiten vriest het nog steeds, maar de warmte die we hier aantreffen geeft ons het gevoel in de zui-derse zon te zitten. De rechthoekige shoarma-borden zijn gevuld met vlees, groenten, een pitabroodje en afgewerkt met de welbekende groene peper. Het luxeaanbod aan sauzen en de portie frietjes pronken tussen onze borden in.

We eten onze buik vol en proeven van de joviali-teit aan tafel voor we ons kritisch oog laten oor-delen. Onze conclusie: de 13 op 20 in de Gault Millau is verdiend maar, meer had wat overdre-ven geweest. Uitbater Chacham wil zijn klanten voornamelijk een kwalitatief hoogstaande snack aanbieden aan een snelle en correcte bediening. En daar slaagt hij wonderwel in.

De porties waren groot en het eten heeft onze smaakpapillen wel kunnen bekoren, maar van een culinair hoogstandje kan je helaas niet spre-ken. Vooral de service en het aangename decor

nIet zomaar een PIta!

maken FinJan anders dan al die andere pita-bars in Antwerpen. De eigentijdse en warme inrichting staat in fel contrast met de overbe-lichte panden waar je ’s nachts soms na een feestje binnenstommelt om je honger te stil-len. In FinJan waan je je al bijna even snel als de bediening in het Midden-Oosten of in een Zuiders oord. De gezellige drukte verlost je van de stijve ‘moderne chique’ uit de hooggewaar-deerde restaurants die je op andere pagina’s in de Gault Millau aantreft. En de prijs blijft schap-pelijk. In FinJan is iedereen welkom.

En laten we eerlijk zijn, je gaat niet naar een pitabar op zoek naar een culinaire hoogstand, toch? Eén ding staat vast: dit tropisch terrasje op het hoekje naast het museum mag niet ont-breken in onze agenda voor deze zomer!

FinjanGraaf v. Hoornestraat 1 2000 Antwerpen

gEzondhEid Tekst: Bert Leysen — Foto’s: Bert Leysen

8 Verrekijkers

P aradoxaal genoeg rukt overgewicht ook op in ontwikkelingslanden zoals Nicaragua. De Vlaamse Luci Morren

richtte dertig jaar geleden Soynica op, een ngo die de Nicaraguaanse voeding wil verbeteren. Veel van haar collega’s kampen zelf met over-gewicht.

Luci Morren: “De belangrijkste oorzaak is dat ze overdag niet goed eten en dus honger opstapelen tegen de avond. Ze komen thuis tussen 18 en 19 uur en eten gallo pinto, een traditioneel gerecht met rijst en bonen. Ze krijgen dan te veel sui-ker en vet binnen.

Ook culturele factoren spelen een negatieve rol. “Ken je de uitdrukking ‘dik is hermosa, dik is mooi’? De ‘ideale vrouw’ zit goed in het vlees. Een man zei me eens dat vrouwen overgewicht krijgen als ze hun zelfwaarde verloren hebben. De secretaresse op zijn kantoor was zwaarlijvig en elke poging om te vermageren mislukte. Ze had het helemaal opgegeven. Maar plots werd ze terug verliefd. Ze begon onmiddellijk te ver-mageren en werd weer aantrekkelijk.”

Natuurlijk heeft niet iedereen een liefdesdrankje als medicijn. Soynica helpt vrouwen om hun gewicht te controleren. “We hadden twee jaar lang een lijst voor het personeel. Elke maand moesten ze zich wegen. Ze hebben het opge-geven. Ik ook. Moeten we er terug mee begin-nen?”

“Dit jaar is er een Finse nutritioniste langsge-weest die erg bezorgd is om het overgewicht van

onze vrouwen. De Finnen hebben zelf ook grote problemen met overgewicht. De vrouw werkt met foto’s om de vrouwen te helpen vóór het dieet en nadien. Het is geen afschrikwekkend dieet. Ze doen er meestal twee jaar over om 35 kilo kwijt te spelen, zonder ziek te zijn.”

een ‘welvaarts-zIekte’ In een

ontwIkkelIngsland

Tekst: Janus Verrelst & Dieter Wijffels — Foto: Daan Neels

�Verrekijkers

Tekst: Janus Verrelst — Foto’s: Samira HamicistEm van dE studEnt

10 Verrekijkers

Xavier Van Meerbeeck Derde bachelor geneeskunde

Wat zit er in jouw studentenkookpotje?

Ik zit niet op kot, dus meestal kookt mama voor mij. Als ik eens alleen thuis ben probeer ik wel te variëren in mijn eten. Ik maak dan bijvoorbeeld wok, spaghetti carbonara of een steak. Als ik het druk heb schakel ik snel over naar de typi-sche opwarmmaaltijden, zoals pizza, lasagne of restjes van de dag ervoor.

Waar ga je graag iets eten in Antwerpen?

Mijn studentenbudget laat het niet echt toe geregeld in ‘t stad te gaan eten. Ik ga wel graag naar De Bourgondiër in Wilrijk, Da Giovanni wegens de studentenkorting en gewoon lekker, of een frituur. Als ik met vrienden ergens ga eten dan is het steeds iets anders, maar meestal iets exotisch, zoals Grieks of Indisch.

Welke gerechten uit het Zuiden kan je best smaken?

Als met het Zuiden, Zuid-Europa bedoeld wordt dan lust ik alles eigenlijk, of het nu pasta is, Grieks of pita. Over Afrikaanse gerechten ken ik jammer genoeg nog niets.

Let je op de ecologische voetafdruk van je voedsel?

Eerlijk gezegd niet. Als student let ik eigenlijk vooral op de prijs van mijn inkopen. En die twee komen zeker niet altijd overeen. Als Spaanse mandarijntjes goedkoper zijn dan Belgische dan denk ik daar niet verder over na. Misschien dat ik in deze tijden van klimaatopwarming er meer op zou moeten letten, maar prijzen vergelijken is gewoon een reflex geworden.

Stap je wel eens een wereldwinkel binnen?

Nee, nog nooit gedaan eigenlijk. Ik weet er ook geen zijn.

Sophie Goossens Tweede bachelor Rechten

Wat zit er in jouw studentenkookpotje?

Een keukenprinses zal je mij niet snel noemen, tenzij dan prinses van de desserts. Van mijn grootvader heb ik het boek

‘De cakes van Sophie’ gekregen en daar heb ik al een aantal recepten van uitgeprobeerd. Mijn favorieten zijn de “kokos en chocoladebolletjes”-cake en de “chocolade, whisky en kof-fie”- cake. Het wordt zelfs stilaan de gewoonte om een jarige met enkele cakejes te verrassen.


In de top drie van toffe eetplekjes staan de Wagamama, de ViaVia en de Tapa Bar. Voor Mexicaanse wraps, Griekse sla-tjes of Schotse lekkernijen ben ik ook steeds te vinden!


Zolang het niet te pikant is, ben ik wel voor vele wereldse gerechten te vinden. Tijdens een USOS-weekend kregen we ter voorbereiding van de Congo-inleefreis een stukje Congo voorgeschoteld dat me erg nieuwsgierig maakte naar wat we ginder allemaal nog zullen gepresenteerd krijgen.


Sinds een paar maanden duikt het Fairtrade-logo meer en meer op in de keuken, dus we proberen wel uit te kijken naar eerlijke producten. De choco en de bananen zijn al zeker in de smaak gevallen.


Heel graag zelfs! Tijdens pakjestijd heb ik dit jaar meer dan een uur in de Oxfam Wereldwinkel rondgekeken en steeds ontdekte ik nieuwe spulletjes. Van kaartjes, kalen-ders, wereldmuziek en gelukspoppetjes tot chocoladerepen. Alles is er het kopen waard. En je steunt er rechtstreeks de originele producenten mee.

Michiel Robberecht Tweede bachelor Taal- en letterkunde

Wat zit er in jouw kookpotje?

Aangezien ik nog bij mijn ouders woon, kook ik niet vaak. Als het er wel van komt probeer ik er iets speciaals van te maken. Mijn favoriete driegangenmenu: als voorgerecht een ciabatta broodje met mozzarella en tomaat, gekruid met paprika, ore-gano en basilicum. Als hoofdgerecht pasta pesto met zalm, geserveerd met een tomatenslaatje. Als dessert een zelfge-maakte cocktail. Ik heb een toestel om cocktails in laagjes

wat lIgt er oP het bord van de

antwerPse student?

Tekst: Janus Verrelst — Foto’s: Samira Hamici stEm van dE studEnt

11Verrekijkers

te maken. Zo kan je bijvoorbeeld de Belgische vlag maken. De Flaminganten onder ons kunnen dan weer de Vlaamse kleuren gebruiken.


Van tijd tot tijd lust ik al eens een goede pita. De Finjan aan de Waterpoort is één van mijn favoriete pita-plekken. Als mijn lieve ouders me voorstellen om te gaan eten, leid ik hen naar de Entrepot Du Congo. Waar ik zeker niet binnenstap is in Da Giovanni. Het gehaaste ritme en opdringerig perso-neel is niets voor mij. Ik hou ook niet van éénpansgerechten. Noem me maar een culinaire autist: ik heb nood aan struc-tuur op mijn bord.


Moambe met saka saka en banaantjes! Dat is een Congolees feestmaal dat mijn ouders vaak klaarmaken. Mijn grootou-ders hebben van 1950 tot 1999 in Congo gewoond. Eerst in Kinshasa, daarna in Kisangani. Ik lust ook exotisch fruit zoals mango’s. Verder heb ik ook een boontje voor Marokkaanse zoeternij. Wanneer ik in een dipje zat, ging ik vroeger naar de Marokkaanse bakkerij Zahnoun om er een soort pannen-koek te kopen. Dat kon me altijd opbeuren. Helaas zijn deze koeken al twee jaar uit de handel.


Niet meteen. Mijn ouders koken.


Ik ben er al wel eens binnen geweest voor hun sapjes. De chips vind ik niet lekker.

Laura Emery Eerste bachelor sociologie

Wat zit er in jouw kookpotje?

Meestal ga ik ’s middags eten in het studentenrestaurant, want mijn goede voornemens van koken op kot zijn een beetje verwaterd. Het is handig, lekker, voordelig en zonder afwas! Maar als ik toch eens de keukenprinses uithang, kies ik voor een lekkere wok met kip, groentjes, pikante curry en wat kokosmelk.


Ik hou van de Mata Mata Pili Pili, een Afrikaans restaurantje in de Hoogstraat. Ook in Wok Away kan je mij wel eens vin-den, evenals in de Mama’s Garden: een nieuwe pitabar dicht bij de Grote markt. Hier hebben ze een voordelige special tij-dens de week. Wagamama heeft lekkere Aziatische gerech-ten en ligt naast UGC. Last but not least vind je me soms in Da Giovanni, de pizzeria aan de Groenplaats die vrij voor-delig is voor studenten.


Chili con carne en Bobotie: een ovenschotel met gehakt, ker-rie en banaan uit Kaapstad.


Ik probeer er wel op te letten, al geef ik toe dat ik er soms niet genoeg aandacht voor heb. Ik probeer seizoensgebon-den groenten te kopen. Als het gaat, kies ik ook liever groen-ten uit eigen land, maar dit is niet altijd duidelijk. Meestal let ik wel op de verpakking van de producten. Koekjes die alle-maal apart ingepakt zijn, laat ik liever staan.


Ik stap geregeld een wereldwinkel binnen. Thee, fruitsap, suiker, koffie koop ik daar en als ik een klein cadeautje zoek dan vind ik het ook meestal daar!

Samira Hamici Derde bachelor taal- en letterkunde

Wat zit er in er jouw studentenkookpotje?

Een kookpotje zou ik het niet noemen. Daarvoor staan mijn keu-kenvaardigheden nog niet genoeg op punt. Zo komt mijn goede vriend Dr. Oetker af en toe wel over de vloer en dan gebruiken we de oven. Als ik zelf achter het fornuis sta, dan maak ik al eens een Spaanse tortilla klaar. Dat is simpel en snel: wat aard-appeltjes schillen, een ajuintje erbij en een eitje erover!


Ik heb sinds twee jaar de Japanse keuken ontdekt, niets smaakt beter dan een bolletje rijst met een vers stukje vis! Er zijn zo veel sushi barretjes in het Antwerpse. Een leuk stekje vind je aan de UGC cinema waar je sushi aan de lopende band kan krijgen.


Ik moet toegeven dat ik eigenlijk niet zo gek ben van de Belgische keuken, het concept van ‘patatje, groentje en een vleesje erbij’ spreekt me absoluut niet aan. Geef mij maar noodles en wok elke dag, scampi’s gebakken op welke wijze dan ook, op een bedje van couscous gevolgd door gebakken bananen, groene thee, ijs en pannekoekjes!


Nee niet echt, ik woon nog thuis en mijn mama doet de inko-pen dus heb daar zelf weinig controle over.


Jazeker! Enkele huizen van waar ik woon is er een Oxfam-winkel en daar stap ik geregeld eens binnen. Ze verkopen daar verschillende smaken confituur die je in de supermarkt niet vindt. Soms koop ik daar ook wel eens een verjaar-dagscadeau. Ze hebben ontzettend leuke kaarsenhouder-tjes en juwelen.

dossiEr Tekst: Karmal Kharmach, Kirsten Cornelissen & Stefan Raeijmaekers

1� Verrekijkers

ishalalKoosjEr?

Test je kennis over de islamitische en joodse keuken

m oslims en joden houden er spe-cifieke eetregels op na. Halal en koosjer dicteren hun dieet. Velen

weten dat moslims geen varkensvlees eten. De koran heeft nog meer voorschriften in petto. Al deze regels bepalen hoe er bij Rachida en Fatima wordt gekokkereld. En dan is er naast het chris-tendom nog die andere monotheïstisch gods-dienst: het jodendom. Wat weet je over hun eetcultuur? Test je kennis.

Oplossingen: c, b, a, b

‘Halal’ en ‘Haram’

Zelfs onder niet-islamitische lezers doet de term ‘halal’ waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Omdat we het woord ‘halal’ meestal tegenkomen op het raam van de plaatselijke pita-bar gaan we er automatisch van uit dat het enkel verwijst naar de islamitische voorschriften rond voeding. Niets is minder waar. De begrippen ‘halal’ en ‘haram’ vormen eigenlijk de basis van een vol-ledig juridisch systeem. Ze geven aan wat voor moslims wel (‘halal’) en niet (‘haram’) toege-staan is en mogen dus niet verengd worden tot het gebied van voeding.

Maar de precieze inhoud van het begrip ‘halal’ is niet het enige misverstand. Buitenstaanders fixeren zich ook teveel op de manier van slach-ten en vergeten dat bij de bereiding van vlees nog een heel aantal andere factoren meespeelt. Vleeseters en dieren die al gejongd hebben, komen niet meer in aanmerking voor de menu-kaart. Ook dieren die voor het slachten gesla-gen of op een andere manier slecht behandeld werden, kunnen onmogelijk als ‘halal’ worden beschouwd.

Test eerst je kennis

1. De termen ‘halal’ en ‘haram’ geven aan:a wat ‘rein’ en wat ‘onrein’ isb wat ‘eetbaar’ en wat ‘niet eetbaar’ isc wat ‘toegestaan’ en wat ‘niet toegestaan’ is.

2. Enkel de manier van slachten bepaalt of een stuk vlees ‘halal’ is.

a waarb niet waar

3. In tegenstelling tot het jodendom kent de islam geen voorschriften wat betreft de manier van eten, de keuze van bestek of het tijdstip waarop een bepaalde maaltijd gehouden wordt.

a waarb niet waar

4. Het is moslims en joden verboden voedingswaren te consumeren die door de aanhanger van de andere religie bereid werden.

a waarb niet waar

dossiErIlustratie: Melvin

13Verrekijkers

Een ander voorschrift dat de meeste lezers ongetwijfeld zullen kennen, is het verbod op varkensvlees. Maar veel minder bekend is dat ook het vlees van hazen, beren, zwijnen en – bij de meeste gelovigen – paarden uit de isla-mitische keuken geweerd wordt. Pas wanneer aan al deze voorwaarden voldaan is, kan het slachtproces van start gaan: de slager richt het dier naar Mekka en snijdt met een scherp mes de halsslagader door. Hij dankt hierbij God, aangezien de Schepper het dier ter beschik-king heeft gesteld.

Islam en Jodendom

De voedingsgewoonten van islam en jodendom kennen zowel gelijkenissen als verschillen. In beide religies moet het slachtmes vlijmscherp zijn en moet de slager het dier volledig laten uitbloeden. In tegenstelling tot de Islam, echter, gaan de voedingsvoorschriften in het jodendom veel verder dan de oorsprong en verwerking van het vlees. Zo zijn er regels rond de manier van eten, het tijdstip van de maaltijd en de combina-

tie van de gerechten. Vlees en vis mogen niet in hetzelfde gerecht, maar wel in dezelfde maaltijd genuttigd worden. Vooral de combinatie van zui-vel en vlees levert problemen op: wie een stuk vlees eet, mag minstens drie uur lang geen zui-velproducten tot zich nemen en omgekeerd. De strikte scheiding tussen vlees, vis en zuivel heeft zelfs tot gevolg dat voor (bijna) elk gerecht apart bestek voorzien moet worden.

In principe hebben moslims geen problemen met voedsel dat door de aanhanger van een andere religie bereid werd: niet de bereider, maar vooral de producten waarmee de kok werkt, zijn van belang. Het jodendom, daarentegen, hecht meer belang aan de kok en zijn kooktechnieken: voed-sel dat werd klaargemaakt door een niet-jood is dan ook zeker uit den boze.

FotorEportagE Tekst: Caroline Kolkman — Foto: Caroline Kolkman

14 Verrekijkers

d eze foto laat mijn ervaring met voed-sel en multiculturaliteit in Antwerpen zien. Ik heb gekozen voor één van de

restaurants in het centrum. Een plek waar ik vaak kom en waar de mix van culturen al lang onder-deel van het dagelijks leven is geworden.

Ik heb het restaurant vastgelegd zoals ik het tegenkwam, met het personeel in volle actie, gezien vanaf een afstand, met de omgeving die in de winkelruit weerspiegelt.

FotorEportagETekst: Caroline Kolkman — Foto: Caroline Kolkman

1�Verrekijkers

CultuurTekst: Margo Clerckx — Foto: Johan Costermans

16 Verrekijkers

Johan Petit (wereldberoemd sinds het magistrale Klein Jowanneke gaat dood) en Bart Van Nuffelen - samen het Martha!tentatief - besloten enkele jaren geleden een stuk te maken over het veel-kleurige leven in Antwerpen. Want, zo merk-ten ze terecht op, ook al worden we omringd door 164 andere nationaliteiten (méér dan in New York), toch kent geen mens het verhaal van de Pool in het stadspark, de Afrikaan op het Conincksplein, … én van die lastige Marokkaan op de hoek van de straat.

Na uitvoerig onderzoek ontstond Revue van het ontembare leven (april 2010-oktober 2011), een aaneenschakeling van losse stukken die elk een ander deelaspect van de stad weerspiegelen.

Bang is Revue 4. In deze monoloog is Johan Petit - de bange blanke tegenover Jamal, de kwade Marokkaan. Beiden 36 en afkomstig uit Borgerhout. “Het werd een zeer persoonlijk ver-haal,” vertelt Petit ons, “over jezelf vreemd voe-len in je eigen stad”.

Bang doet nadenken én lachen. Dankzij her-kenbare anekdotes, weet Petit de ziel van elke presente Belg én Marokkaan te bekoren (al

gaan zij vooral strijk bij Petits abominabele Marokkaans). “De reacties zijn over het alge-meen héél positief, en zéker bij de Marokkaanse gemeenschap”, klinkt een trotse Petit. “Het is dankzij organisaties zoals Moussem (dat Bang mee produceert) en OC De Nova dat ook zij ein-delijk bereikt worden”.

Zijn conclusie is alvast duidelijk: “Al die cultu-ren samen, dat botst soms. Om de intercultu-rele samenleving te doen werken, zullen we ons best moeten doen.” Maar hij ziet de toekomst rooskleurig in: “Mijn kinderen vinden andere culturen spannend. Ze halen vaak woorden als ‘whoela’ en ‘oewijoo’ tevoorschijn. Fantastisch toch?!”

Bang wordt volgend jaar hernomen, maar in tus-sentijd volgt Revue 5: Polen op zondag, een stuk over het stadspark. In april komt Revue 6 aan de beurt, waar Petit naar eigen zeggen enorm naar uitkijkt. Een bestaand stuk van Theater Zuidpool op een unieke locatie: Opus XX op het Tsjintsjansplein. Een stuk waarin Sofie Decleir vertelt over absurde historische feiten en dit op het veelkleurige Sint-Jansplein. Dat gaat vuur-werk geven!

Lastige Marokkanen …Kiel, 2020 Antwerpen. Geen locatie geschik-ter voor het nieuwe stuk van Johan Petit: Bang. Hierin neemt Petit het fenomeen van de bange blanke en de lastige vrémde onder de loep.

Een overzicht van alle stukken én de partners die meewerkten aan de Revue vind je op www.marthatentatief.be.

Tekst: Joris Michielsen — Illustratie: Koen Huysmans Column

17Verrekijkers

Z es ogen op mij gericht. Het eten staat uitgestald op een tafel tegen de muur, netjes

met een staandertje voor het bestek. Als gast mag ik eerst opscheppen. De gast-heer neemt immers nooit meer dan zijn kostganger – die bovendien de lekker-ste stukjes (hart, lever, niertjes) uit de pan mag vissen. Nadat alle potten plech-tig voor mij geopend zijn, neem ik vork en lepel en zet ik mij aan tafel. Ik wacht tot mijn disgenoten hebben opgeschept. Tot mijn verbazing heeft geen van hen bestek vast. “We use the fork that God gave us,” zegt één van hen, wijzend naar zijn hand.

De volgende dag. Het gebed loopt ten einde en ik houd mijn ‘godenvork’ in de aanslag. Dan zie ik de drie broeders grinniken, elk met een vork en lepel in de hand. We lachen ons krom. Het ijs is gebroken voor de rest van mijn verblijf.

Eten brengt mensen en culturen bij elkaar. Of toch niet? Ik erger me aan die

studenten die plots vegetariër worden wanneer ze de kip zien die de dorpelin-gen speciaal voor de gelegenheid heb-ben geslacht. Omdat ze het dier twintig minuten ervoor nog zagen rondlopen. Ook de diners tijdens conferenties van hulporganisaties stuiten me tegen de borst, zeker als ze in de hoofdstad van één of ander ontwikkelingsland plaats-vinden.

Een paar jaar geleden was ik te gast op het jaarlijkse congres van de Human Development and Capability Association in Delhi. Ik presenteerde er een paper over armoede, ongelijkheid en soci-ale inclusie. Het dagelijkse avondbuffet bestond uit een overvloed aan drank en hapjes. Exotische dansers moesten het festijn verder opleuken en ook een spec-taculaire vuurspuwact mocht niet ont-breken. Op zulke momenten herinner ik me de spreuk die een sociaal geënga-geerde rechtenstudent uit Delhi me ooit influisterde: “If you want to work for the poor, live as one of them.” Vorig jaar zag

ik hem terug, opgekleed in pak met das. Hoogstwaarschijnlijk werkte hij onder-tussen voor de meer gegoede Indiërs.

“If you live like the poor, work for the poor,” moet een aantal Keniase poort-wachters eens gedacht hebben. Uit protest lieten ze de bewoners van een nabijgelegen sloppenwijk aanschui-ven bij het buffet van een internationale conventie rond de wereldwijde voed-selkwestie. De hoge gasten konden er niet mee lachen. Wellicht hadden ze een ander soort inmenging met de lokale cultuur in gedachte. Toch moet men toegeven: de buitenwippers hadden het probleem nauwelijks beter kunnen aan-kaarten. Aan voedsel geen tekort, zolang men het maar eerlijk wil verdelen.

Joris Michielsen is als doctoraatstudent verbonden bij het departement sociolo-gie (UA). Met de middelen van VLIR-UOS voert hij onderzoek naar sociale zekerheid in India.

FoodForthought

dEbat Tekst: Kirsten Cornelissen — Foto: VLIR

18 Verrekijkers

16februari 2008, de Leuvense universiteit organiseert voor het eerst een infodag voor allochtonen. De opkomst valt eerder mager

uit: geen enkele allochtone scholier daagt op. De Vlaamse Interuniversitaire Raad (VLIR) evalueerde het beleid rond gelijke kansen aan de universiteiten. Haar conclusie: “Er is nog veel werk aan de winkel”.

Lekken in de pijplijn

Half januari presenteert de VLIR haar Gelijke Kansenrapport tijdens een studiedag over gelijke kansen en diversiteit aan de Vlaamse universiteiten. Zo’n honderd (vrouwelijke) beleids-medewerkers nemen deel aan de studiedag. Dat het thema wel degelijk leeft binnen academische muren, staat vast. Of die aandacht zich ook vertaalt naar een stijgende diversiteit van personeelsleden en studenten, is andere koek. Neem het zogenaamde ‘glazen plafond’. Hoewel meer dan de helft van de afgestudeerde masterstudenten vrouw is, daalt dit per-centage in de loop van de academische carrière. Zo is nog 53% van de assistenten vrouw, tegenover amper een tiende van alle gewoon hoogleraren. De pijplijn vertoont ook bij allochtonen stevige lekken. Hun aanwezigheid groeit wel, maar hun lage slaagcijfers zorgen voor een sterk vertraagde doorstroom. Studenten met een functiebeperking vertegen-woordigen maar 0,1% (volgens de nauwe definitie van het Financieringsdecreet), werkstudenten 1,2%.

Actie!

Ondanks die naakte cijfers kennen sommige universiteiten, zoals de Universiteit Antwerpen, een vrij lange traditie van gelijke kansen en diversiteit in hun beleid. Anderen, zoals de UGent, volgen pas sinds kort en schragen hun beleid op de ‘good practices’ van collega-universiteiten. Alle universitei-ten drukken hun engagement voor gelijke kansen uit in een plechtige verklaring of visietekst.

De Opdrachtsverklaring van de Universiteit Antwerpen legt de nadruk op het pluralistische en democratische karakter van de instelling. De recent opgerichte Stuurgroep Gelijke Kansen en Diversiteit komt maandelijks bijeen en verzamelt kwantitatieve gegevens over de aanwezigheid van kansen-groepen aan de UA. Via allerlei initiatieven krijgen studen-

ten en personeelsleden de mogelijkheid tot een multiculturele vorming. Zo organiseert het Centrum Pieter Gillis lezingen en discussies over levensbeschouwelijke diversiteit. Het Centrum voor Migratie en Interculturele Studies (CeMIS) is gespeci-aliseerd in onderzoek, onderwijs en dienstverlening over de migratie en integratie van etnische minderheden. De Univer-sitaire Stichting Ontwikkeling en Samenleving (USOS) brengt culturen in contact via debatten en inleefstages.

Vrouwen uit het vizier

Hoe divers de initiatieven van de universiteiten ook zijn, ze vertonen gelijkaardige tendensen. Oorspronkelijk gingen ze vooral over de gelijke kansen voor vrouwen. De voorbije vijf jaar krijgen andere doelgroepen zoals allochtonen, personen met een functiebeperking en werkstudenten meer aandacht. Dat is een goede evolutie, ware het niet dat de idee nu leeft dat de achterstelling van vrouwen in het academisch per-soneel tot het verleden behoort. En als vrouwen de top niet bereiken, is dat toch hun eigen, vrijwillige keuze voor het gezin? Waarom zou het universiteitsbestuur nog maatrege-len treffen contra genderdiscriminatie? De verschuiving van focus heeft ook te maken met de gewijzigde financierings-context. Het Aanmoedigingsfonds en het Financieringsdecreet belonen beleidsaandacht voor andere benadeelde groepen, en meer specifiek: groepen van studenten. Dit verklaart ook waarom universiteiten vooral maatregelen uitwerken voor studenten eerder dan voor personeelsleden.

Clubje vrijwilligers wordt centrale dienst

Een andere tendens is de structurele verankering van het beleid rond gelijke kansen. Waar gelijke kansen een paar jaar geleden nog het ‘dada’ was van een clubje vrijwilligers, heeft elke universiteit nu een dienst die gelijke kansen en diversiteit opvolgt. In theorie zorgt zo’n centrale dienst voor een bre-der draagvlak. In de praktijk komt daar niet altijd veel van in huis, doordat (mannelijke/autochtone) beleidsvoerders wei-nig baat hebben bij een verandering van de situatie of zich niet bewust zijn van de problematiek. Vrijwilligers en experts in het thema moeten ook inspraak krijgen in het beleid. En in plaats van alles centraal te organiseren, verdienen ook initi-atieven die van onderuit komen hun plaats.

twEEdEZitVoorgElijKE

KansEnUniversiteiten slagen niet op gebied van gelijke kansen

Tekst: Kirsten Cornelissen — Foto: VLIR dEbat

1�Verrekijkers

5 to do’s voor de universiteiten

Het VLIR-rapport ziet nog verbeterruimte en zet de Vlaamse universiteiten aan het werk.

1. Het beleid in gelijke kansen is nu te vrijblijvend. Formuleer duidelijke doelstellingen en streefcijfers tegen bepaalde deadlines.

2. Prima dat jullie maatregelen voor gelijke kansen nemen. Maar hebben die ook effect? Ontwikkel instrumenten om de doeltreffendheid van acties te meten en vergelijk ze met andere (eventueel buitenlandse) praktijken.

3. Maak meer fi nanciële middelen vrij om succesvolle pro-jecten en expertise te verankeren aan de universiteit.

4. Betrek jullie doelgroepen bij het beleid. Hebben ze zelf een idee voor een actie? Geef hen inspraak!

5. Vlaanderen staat mijlenver achter op buurlanden als het genderstudies betreft. Sinds de postacademische oplei-ding Vrouwenstudies werd stopgezet, heeft Vlaanderen maar één opleiding die specifi ek over gender en diversi-teit gaat. Universiteiten kunnen hun buitenlandse colle-ga’s bijbenen: maak een overzicht van bestaande vakken en seminaries die gender en diversiteit behandelen; werk een gezamenlijk vak of seminarie uit; richt een interuni-versitaire Master of ManaMa op.

Nu jij!

Het Tutoraatproject laat studenten van de Associatie Antwer-pen wekelijks bijles geven aan leerlingen uit de derde graad ASO en TSO. Het project speelt in op de problemen die kans-arme/allochtone jongeren ondervinden op school: leerach-terstand, gebrekkige motivatie, weinig zelfvertrouwen, … Op www.ua.ac.be/tutoraat vind je meer info over het project en kan je je kandidaat stellen om tutor te worden.Student Focus. De interculturele studentenvereniging aan de UA organiseert evenementen die speciaal openstaan voor allochtone studen-ten. Onder meer een docufi lm rond diversiteit, lezingen en workshops over identiteit en islam staan op het programma. Neem een kijkje in hun kalender: www.studentfocus.be.

doemee!

verrekijkers is steeds op zoek naar enthousiaste studenten.

neem contact op via [email protected]. tot snel?

wij zijn steeds op zoek naar:

rEdaCtEurs

journalistEn

FotograFEn

illustratorEn

steunons!

& abonneer Je!

via mail: [email protected] (vermeld

je naam en adres).

stort 7 euro op rekening-nummer 979-1491734-

73 (vermeld abonnement, je naam en adres).

CultuuragEnda Tekst: Karolien Berger

�0 Verrekijkers

FILM

Vanaf 9 maart

Die FremdeCartoon’s, Antwerpen

Inkom: 7,5/6,5 (met studentenkaart)

Umay is de mishan-delingen van haar man beu en ze vlucht weg uit Istanboel met haar zoontje Cem van vijf. Ze vertrouwt erop dat ze een beter leven zullen hebben bij haar ouders in Berlijn, maar daar worden ze vrij koel ontvangen. Tegen beter weten in hoopt ze dat de familiebanden opgewassen zullen zijn tegen de sociale druk. Maar al vlug ziet Umay dat haar familie de diepgewortelde tradi-ties en conventies niet kan negeren en ver-scheurd wordt tussen hunw liefde voor haar en de waarden van de Turkse gemeenschap. Als haar ouders beslui-ten om Cem terug te sturen naar zijn vader, smeekt Umay nog één keer om haar te helpen, maar uiteindelijk breekt ze voorgoed met hen. Dan ontmoet ze Stipe, met wie ze een nieuw leven kan opbouwen. Ze probeert zich te ver-zoenen met haar fami-lie, maar beseft niet dat het daarvoor te laat is … ‘Die Fremde’ is een krachtige en diep-

menselijke fi lm over de strijd van een vrouw tegen de nog steeds heersende traditie van de eremoorden.

Meer info: www.car-toons-cinema.be

Vanaf 9 maart

Made in DagenhamCartoon’s, Antwerpen

Inkom: 7,5/6,5 (met studentenkaart)

Made in Dagenham is gebaseerd op echte gebeurtenissen bij de fabriek van Dagenham Ford in 1968, waar 850 vrouwelijke arbeiders in protest gingen tegen seksueel onderscheid om hun baanprestaties en in staking gingen. De stakingscommissie werd uitgenodigd op de thee door secretaresse Barbara Castle van de werkgelegenheid, om een oplossing te vinden voor deze protesten.

Meer info: www.car-toons-cinema.be

16 – 26 maart

Filmfestival: Eye on PalestineDiverse locaties in Antwerpen, Gent en Brussel

Inkom: 4/2,5 voor studenten

Vorig jaar werd dit fi lm-festival met films en activiteiten voor rond

Palestina voor het eerst georganiseerd. En met succes! De tweede edi-tie is alvast fors uitge-breid en belooft onder andere documentaires ‘die ons dieper dan de dagelijkse berichtge-ving doen graven in de geschiedenis en actua-liteit van de Palestijnse kwestie’. Voor alle info kan je terecht op de website, waar binnen-kort een volledig over-zicht te vinden is van alles dat georganiseerd wordt.

Meer info: www.eyeon-palestine.be

MUZIEK

13 maart, 15.00

Workshop: Rhythm Session Koninklijk Museum voor Midden-Afrika, Tervuren

Inkom: 4 + toe-gangskaartje voor het museum

Wil jij weten hoe Afri-kaanse instrumenten bespeeld en gemaakt worden? Dan is deze workshop vast iets voor jou. Gedurende ander-half uur laten profes-sionele muzikanten je kennis maken met de Afrikaanse muziek en instrumenten. Na een initiatie djembé, spleet-trommel, dum-dum, kalebas of rammelaar,

kan je de unieke col-lectie van het Midden-Afrika museum nog gaan bewonderen.

Meer info: www.africamuseum.be

2 april, 20.30

Buscemi & Squadra Bossa Cultura De Roma, Borgerhout

Inkom: 12/10 (-26)

Deejay, producer en muzikale duizendpoot Dirk Swartenbroekx aka Buscemi heeft met de muzikanten van Squa-dra Bossa een heuse theatertour in elkaar gestoken. Wie zin heeft in een muzikale ontdek-kingstocht over jazz, fl amenco naar afrobeat en balkanbeats, weet alvast waar naartoe. De tour trekt gedurende het voorjaar doorheen heel Vlaanderen.

7 april, 20.30

Chango SpasiukDe Roma, Borgerhout

Inkom: 16 /14 (-26)

Het gaat zeer goed met Chango Spasiuk. Op zijn 12de begon Chango accordeon te spelen, ondertussen is hij uitgegroeid tot een waar virtuoos. Enkele jaren geleden won hij

een prestigieuze BBC award als beste nieuw-komer, tegenwoordig trekt hij de wereld rond om de Argentijnse cha-mamé te verspreiden. Chamamé is een folk-traditie uit Noord-oost-Argentinië, die je misschien nog het best kan omschrijven als ‘muziek met de ste-vigste swing van het land’. Sfeer gegaran-deerd!

DEBATTEN / ACTIES

2 maart – 7 april18.30

Water in de wereldLange Sint-Annastraat 7, Antwerpen

Inkom: 50 voor de ganse reeks, gratis voor studenten

De lezingenreeks ‘Water in de wereld’ is een organisatie van de UA en ARGUS. Tijdens vier thema-avonden komen van februari tot mei de belangrijkste proble-men en uitdagingen inzake waterbeleid aan bod. Gerenommeerde experts uit binnen- en buitenland komen gratis en voor niks hun exper-tise delen met geïnte-resseerde studenten en medewerkers. De lezin-gen zijn in het Engels. Om 18.30 begint de avond met een sand-

uitmEtVErrEKijKErs

Een selectie uit het cultuuraanbod

CultuuragEndaTekst: Karolien Berger

�1Verrekijkers

wichbuffet, nadien vol-gen twee lezingen, een vraag en antwoord-moment en een recep-tie. Vergeet je niet in te schrijven via de website van de UA!

Meer info: www.argusmilieu.be

18 maart

Koffi estop Broederlijk DelenVerschillende locaties

Inkom: vrije bijdrage

Met de ‘koffiestop’ heeft Broederlijk Delen ondertussen al meer dan 200.000 euro verzameld. Het con-cept is simpel: nodig je vrienden, familiele-den, collega’s, buren en voorbijgangers uit om in ruil voor een kop (h)eerlijke koffi e een vrije bijdrage te leve-ren voor het werk van Broederlijk Delen. Kof-fi estop-pakketten kan je bestellen via de web-site, waar je ook jouw actie kan registreren. Te veel gedoe? Schuif dan gewoon aan bij een bestaande koffi e-stop, er zijn er tien-tallen in Antwerpen. “Ik lust geen koffi e”, is overigens geen excuus, vaak wordt ook thee of eerlijk fruitsap aange-boden.

Meer info:www.koffiestop.be

22 maart, 20.30

Zuidcafé-Moussem: Irak, een land van voorzichtige hoopDe Roma, Borgerhout

Inkom: 4

De Iraakse hoofd-stad Bagdad. Een stad gekleurd door eeuwen van poëzie en muziek. Maar ook door onder-d r uk k ing en oor-log. Hassan Khayoon, Mowaffk Al-Sawad en Sattar Al-Saadi zijn drie kunstenaars uit Irak. Ze geloven in de toekomst, zijn hoopvol maar voor-zichtig. Elk op hun eigen manier brengen ze een hulde aan hun vaderland: met gedich-ten, percussie en fi lm. Zuidcafé wordt georga-niseerd door de Roma, Zuidcafé en Moussem, in samenwerking met de Antwerpse Wereld-winkels, de Provincie Antwerpen en 11.11.11.

Meer info: www.deroma.be

25 maart en19 april, 18:00– 22:00

4x4 Ontwik-kelingssa-menwerking anders bekeken!IOB, Lange Sint-Annastraat 7, Antwerpen

Inkom: gratis, mits inschrijving via: [email protected]

Gedurende vier thema-avonden wordt dit jaar al voor de derde keer op rij telkens een ander aspect uit de ontwik-kelingssamenwerking belicht. Deze avonden zijn een samenwer-king tussen het IOB, de UA, 11.11.11 en het Zuiderpershuis. Voor wie wil, is er een buf-fet voorzien. Nadien volgen voordrachten door medewerkers van het IOB en andere spe-cialisten uit de sec-

tor, een debat en de mogelijkheid tot napra-ten met een drankje. Op 25 maart staat de smokkel in Sub-Sahara Afrika centraal, op 19 april wordt aandacht besteed aan schuld-verlichting voor armere ontwikkelingslanden.

27 maart, 8 & 29mei, 26 juni

‘Generatie Borgerhout’-wandelingOntmoetingscentrum Atlas

Inkom: 5/ 50% kor-ting wanneer je iemand meeneemt van een andere generatie. Reserveren is verplicht.

In de Antwerpse wijk, Borgerhout staat de wereld niet stil. Kom er het stadsleven ontdek-ken tijdens een leerrijke groepswandeling van ongeveer 3 uur. Onder-weg houdt je halt bij echte Antwerpenaren, die je met plezier ver-tellen over hoe zij de stad ervaren.

Meer info:

www.generatiestad.be

30 maart, 8 april,3 & 12 mei

StadsklapOntmoetingscentrum Atlas

Inkom: gratis, mits inschrijving via: www.vormingplusant-werpen.be

Het opzet van stads-klappen is dat nieuwe Antwerpenaren vragen stellen rond een cen-traal thema, aan meer ervaren stadsgenoten. Tijdens deze namidda-gen krijgen de inbur-geraars een beeld van hoe de samenleving in het echt functioneert.

Zeker interessant voor alle mensen die begaan zijn met zijn of haar stad.

Meer info:

www.vormingplusant-werpen.be

FESTIVAL

4 – 6 maart

Mind the BookdeSingel, Antwerpen

Inkom: 5

Mind the book is een nieuw literair evene-ment dat dit jaar voor het eerst in deSingel en later ook in de Voor-uit in Gent georgani-seerd wordt. Het is een alternatief en actueel boekenfeest, eens iets anders dan de alom bekende commerciële boekenbeurs. De orga-nisatoren beloven een festival met lezingen, debatten, podiumvoor-stellingen, muziek en beeld.

14-19 maart

Calamartes-festivalHof van Liere

Inkom: veel activitei-ten zijn gratis, andere betalend en/of te reserveren.

“Je bent student en je wilt wat!” Met deze slo-gan zorgen Unifac en het Calamartes Team er dit jaar naar eigen zeggen voor dat “jouw

culturele natte droom waarheid wordt”. Naar jaarlijkse gewoonte worden een hele week lang culturele activitei-ten voor en door stu-denten georganiseerd in de prachtige spie-geltent. Een greep uit het aanbod van dit jaar: Jazzavond, Comedy Night, Unifac Award-show, workshops, en tal van andere activi-teiten.

Meer info: www.calamartes.be

EXPO

Nog tot 5 juni

Hungry EyesFotomuseum, Antwerpen

Inkom: 7/5 (studen-ten)/1 (-26)

Dit voorjaar prikkelt het Fotomuseum naar eigen zeggen meer dan enkel ’the eye’: drie fotogra-fen benaderen voeding namelijk op een totaal andere manier. De Belg Tony Le Duc fotogra-feert al 25 jaar eten. De Russische kunste-naar Dimitri Tsykalov brengt vlees weer tot leven en zoekt de dood in groenten en fruit. De Franse Valérie Belin ten slotte maakt verbluf-fende composities met een fruitmand of een zakje chips.

Meer info: www.fotomuseum.be

Activiteiten aangeduid met een:

zijn toegankelijk met cultuurcheques! Meer info vind je op www.antwerpenstu-dentenstad.be/cultuur

organisatiE Tekst: Stéphanie Tack

�� Verrekijkers

w einig mensen zijn op de hoogte van de activiteiten die België met zijn 18 partnerlanden uitvoert. Toch valt

er veel te vertellen over de bilaterale ontwikke-lingssamenwerking van ons land. Ontdek het Belgisch ontwikkelingsagentschap: BTC.

BTC, van waar juist?

De Directie-generaal Ontwikkelingssamenwerking (DGD) is onderdeel van de federale overheids-dienst Buitenlandse Zaken. DGD beslist over de strategische lijnen van de Belgische ontwikke-lingssamenwerking, terwijl BTC de beschik-bare budgetten omtovert tot concrete projecten en programma’s in de partnerlanden.

Ten dienste van andere donors

BTC stelt zijn middelen en zijn expertise ter beschikking om de armoede in de wereld uit te roeien. Via het departement International Services voert BTC ook projecten uit voor andere opdrachtgevers, zoals de Europese Commissie en de Wereldbank. Vaak gebeurt dat in cofinanciering met andere donorlanden of -organisaties, wat niet alleen schaalvoorde-len oplevert maar ook de impact van de inter-venties vergroot.

Wat? Waar?

BTC beheert ruim 300 projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. In 2009 bedroeg de omzet meer dan 237 miljoen euro.

De Belgische hulp spitst zich toe op een aantal landen, sectoren en thema’s.

De partnerlanden behoren tot de armste lan-den ter wereld of kennen een jarenlange erva-ring met Belgische ontwikkelingssamenwerking. Affiches van BTC projecten kan je terugvinden in Algerije, Benin, Bolivia, Burundi, DR Congo, Ecuador, Mali, Marokko, Mozambique, Niger,

Palestijnse gebieden, Peru, Rwanda, Senegal, Tanzania, Uganda, Vietnam en Zuid-Afrika.

BTC heeft zich gespecialiseerd in de volgende vijf sectoren: basisgezondheidszorg, onderwijs en opleiding, landbouw en voedselzekerheid, basisinfrastructuur en goed bestuur.

Verder heeft de organisatie oog voor zoge-naamde transversale thema’s, onderwerpen die deel uitmaken van bijna elk project rond ont-wikkelingssamenwerking. Voor BTC zijn deze: gelijke rechten voor mannen en vrouwen, zorg voor het milieu, sociale economie, kinderrech-ten en de strijd tegen aids.

BTC voor Juniors

Als je de vacatures in de ontwikkelingssa-menwerking bekijkt, merk je snel dat er veel beroepservaring in het domein wordt geëist. Dat maakt het moeilijk om binnen te geraken. Vrijwilligerswerk is een goed alternatief, maar blijkt financieel niet altijd haalbaar.

Het Junior Programma (JP) werd in 2006 opge-richt om jongeren een kans te geven een eerste werkervaring op te doen in de sector van ont-wikkelingssamenwerking. Mits enkele voorwaar-den, kan je je kandidaat stellen om als Junior Assistent te werken.

Meer info aub

Geselecteerde kandidaten krijgen een con-tract aangeboden van minimum één tot maxi-mum twee jaar. Ze werken onder rechtstreekse begeleiding van een coach en de hoofdzetel in Brussel voorziet ze steeds van een goede omkadering.

Een Junior Assistent komt doorgaans terecht in één van de projecten van BTC. Nieuw aan het JP is dat je ook aan een non-gouvernementele organisatie (NGO) verbonden kan worden.

ontwIkkelIngssamenwerkIng voor begInners …

Het Belgisch Ontwikkelingsagentschap: BTC

Meer info: www.btcctb.org

organisatiETekst: Stéphanie Tack

�3Verrekijkers

Hoe begin ik eraan?

Wie wil solliciteren voor het JP moet allereerst de Infocyclus volgen, een vorming die een groot aantal Noord-Zuid-thema’s behandelt zoals de economische internationale context, antropo-logie, milieu, humanitaire hulp en mensen-rechten. Daarnaast is het de bedoeling dat de kandidaat nadenkt over zijn of haar kritische ingesteldheid, sociale vaardigheden en moti-vatie. Wie zich nog niet goed kan oriënteren in de wereld van de internationale solidariteit, krijgt een overzicht van de mogelijkheden die voor de aanstormende Junior Assistent beschik-baar zijn.

Wat na de Infocyclus?

Eén keer per jaar doet het JP een oproep voor kandidaten. Na een motivatiebrief, een schrifte-lijk examen en een mondelinge proef, kan je als kandidaat in de reservepool terechtkomen.

Wanneer de verantwoordelijken van de pro-jecten de nodige profielen hebben opgesteld, zoeken de medewerkers van het JP in de reser-vepool naar de best passende kandidaat. Elk profiel is welkom, van dierenarts tot jurist. Op deze manier wil het JP bijdragen tot een nieuwe generatie medewerkers.

Geselecteerd?

Voor vertrek krijgt de kersverse medewerker een vorming op de BTC-hoofdzetel in Brussel. Samen met andere enthousiaste Juniors in spe, maak je kennis met de verschillende aspecten van het werk ter plaatse – van werkinstrumen-ten, crisismanagement tot voorbereiding op een eventuele cultuurshock. En ja, een opsomming van alle mogelijke ziektes die je zou kunnen krijgen in het land van bestemming behoort ook tot de lesstof. Laat je hierdoor echter niet afschrikken. Na de uitleg onderga je de nodige medische controles en spuitjes.

ontwIkkelIngssamenwerkIng voor begInners …

Het Belgisch Ontwikkelingsagentschap: BTC

benin ontdekken als junior assistent

Op 1 september 2010 belandde ik in Benin, een klein landje in West-Afrika. Sindsdien werk ik als Junior Assistent in Bohicon, een gezellig stadje op drie uren rijden van de kust, ver van de chaos en vervuiling van de eco-nomische hoofdstad Cotonou.

Economie en landbouw, talrijke combinaties mogelijk

Ik mocht beginnen aan een landbouwproject. Als TEW’er had ik nog nooit een rijstveld van dichtbij gezien. Van zaden, meststoffen en andere tech-nische aspecten had ik al helemaal geen kennis. Gelukkig houd ik me voornamelijk bezig met informatiesystemen, de transformatie en com-mercialisering van lokale rijst en de institutionele ondersteuning aan pro-ducentenorganisaties, zodat het takenpakket toch nog bij mijn studie aansluit. Je ziet maar: de wereld van de ontwikkelingssamenwerking loopt over van de professionele kansen.

Het project ‘Projet d’appui à la filière riz du Bénin” (PAFIRIZ) ondersteunt de nationale rijstsector om zo Benin’s afhankelijkheid van de rijstimport te verminderen, een bijdrage te leveren tot de voedselveiligheid en de inkom-sten van de plattelandsbevolking te vermeerderen. PAFIRIZ wordt gefinan-cierd door de Europese Unie. Omdat België de nationale landbouwsector al goed kende, werd BTC gevraagd het project uit te voeren.

Rare beestjes, die expats

Leven als blanke in zwart Afrika is niet altijd even gemakkelijk. Je wordt meteen opgemerkt. Zeker in een klein stadje als Bohicon. De eerste klun-gelige brommerrit van deze ‘yovo’ (lokale aanspreekvorm voor blanke of buitenlander) viel bij de meeste inwoners natuurlijk wel in het oog. Ik ben steeds opnieuw onder de indruk van het aantal ‘yovo’s’ die je in de hoofdstad Cotonou wel tegenkomt. Een speciaal volk toch, die ‘yovo’s’. Ze voelen zo’n drang om het buitenland te beleven.

Het Junior Assistentschap is niet alleen een goede leerschool op profes-sioneel vlak, maar vormt ook een onschatbare persoonlijke verrijking. Het dagelijks contact met Beninezen is op zich al goud waard. Een warm ontvangst en de raad om het doucement aan te doen, maakten dat ik me hier snel thuis voelde.

Wie meer informatie wenst, neemt best een kijkje op http://blogco- operation.be. Je vindt er per land een overzicht van de aanwezige Junior Assistenten. Kijk ook naar de verhalen (en binnenkort ook filmpjes) die de Assistenten op hun individuele blogs posten.

Tekst: Janus VerrelstCultuur

�4 Verrekijkers

o orlog is geen pretje. Daar hoef ik je niet van te overtuigen. Het verwoest levens, laat trauma’s na en hypo-

thekeert sociale ontwikkeling. Er vallen steeds onschuldige slachtoffers, mensen die nooit om een conflict gevraagd hebben en er niet aan deel-nemen. Het internationaal humanitair recht, ook gekend als het ‘oorlogsrecht’, moet deze mensen beschermen. Het baseert zich op een reeks inter-nationale verdragen, waarvan de Verdragen van Genève en Aanvullende Protocollen de belang-rijkste zijn. Het Internationale Rode Kruiscomité (ICRC) heeft van de internationale gemeenschap de opdracht gekregen toe te zien of deze verdra-gen worden nageleefd. Naast de bescherming van oorlogsslachtoffers probeert het ICRC strij-ders en burgers over de hele wereld te informeren over het internationaal humanitair recht. Ook op Universiteit Antwerpen. Zo komt het Rode Kruis-Vlaanderen begin april naar de stadscampus met drie oorlogsfilms die telkens een ander aspect van het internationaal humanitair recht behandelen. Een primeur op de UA.

Maandag 4 april

The Mark of CainGroot-Brittannië – 87 minuten Oorlogsdrama over de folteringen in Irak (2007).

In augustus 2003 wordt Shane Gulivier samen met Britse legertroepen naar Irak gestuurd om daar de vrede te bewaren. In het gebied waarin ze terecht komen is de lokale bevolking hen lie-ver kwijt dan rijk. De Irakezen zien de Britten namelijk als stelende bezetters. De sfeer raakt al gauw gespannen. Om de opstandelingen te inti-mideren bezondigen de Britse soldaten zich aan verschillende folterpraktijken. Wanneer de mis-sie erop zit trekt Gulivier terug naar Engeland. Met de foto’s van de wanpraktijken.

Foltering

Het internationaal humanitair recht verbiedt nadrukkelijk foltering, of onmenselijke of ont-

erende behandelingen van personen. Niet alleen staat dit expliciet vermeld, de verdragen bestaan ook grotendeels uit maatregelen die doelen op de preventie van foltering. Staten moeten het ICRC bijvoorbeeld steeds toegang verlenen tot beschermde personen, zodat hun situatie kan worden geëvalueerd. Foltering is verboden ongeacht het doel waarvoor men de techniek gebruikt.

Dinsdag 5 april

Weapon of War, confessions of rape in Congo.Nederland – 59 minutenDocumentaire over seksueel geweld in Congo (2009).

Nergens is seksueel geweld tegen vrouwen zo wijdverbreid als in Congo. Deze documentaire vertelt de verhalen van een soldaat en een voor-malige rebel. De gewezen rebel vertelt hoe hij door de oorlog in een beest veranderde. In een poging om zich met zijn verleden te verzoenen besluit hij een van zijn slachtoffers te ontmoeten. De soldaat is een geestelijke in het staatsleger. Hij ziet het als zijn opdracht om verkrachters te confronteren met de gevolgen van hun misdrij-ven. Hoewel hij stuit op tegenwerking en onbe-grip van andere soldaten is hij vastbesloten om hun gedrag te veranderen. Net zoals hij dat zelf heeft gedaan.

Seksueel geweld

Het internationaal humanitair recht beschouwt verkrachting, seksuele slavernij, gedwongen prostitutie, of elke andere vorm van seksueel geweld die kadert in een wijdverbreide of stel-selmatige aanval gericht tegen een burgerbevol-king als een misdaad tegen de mensheid. Het ICRC probeert in zijn humanitaire program-ma’s steeds rekening te houden met de speci-fieke noden en problemen van vrouwen en heeft daarbij speciale aandacht voor slachtoffers van seksueel geweld.

oorlogEnZijn

sPElrEgElsEen filmweek op de Universiteit Antwerpen

Tekst: Janus Verrelst Cultuur

��Verrekijkers

Woensdag 6 april

Falsos PositivosVerenigde Staten, Colombia, Italië – 55 minutenDocumentaire over één van de grootste militaire schan-dalen in Colombia (2009).

Deze film onthult waarom Colombiaanse sol-daten recent een heel aantal onschuldige men-sen vermoordden. President Uribe belooft al jaren premies aan soldaten die succesvol strij-den tegen de FARC guerrilla. Aangetrokken door deze beloning kwamen soldaten op het idee om onschuldige burgers te vermoorden, om hen ver-volgens te laten vermommen als FARC-strijders. Falsos Positivos volgt twee families van slachtof-fers in hun zoektocht naar de waarheid.

Media en het internationaal humanitair recht

De media spelen een belangrijke rol in het bevor-deren van de naleving van het internationaal humanitair recht. De media kunnen deze sleu-telpositie benutten om zowel het respect voor als de schendingen tegen het recht aan het licht te brengen. Dit is uiteraard een andere aanpak dan het ICRC, dat steeds haar neutraliteit en onpartij-digheid wil bewaren om de continuïteit van haar humanitaire werkzaamheden te verzekeren.

Het internationaal humanitair recht biedt in gewapende conflicten bescherming aan perso-nen die niet aan de vijandelijkheden deelnemen. Journalisten die in conflictgebieden actief zijn, krijgen een specifieke vermelding en worden beschermd als burger. Het ICRC beschikt hier-voor over een hotline die 24 uur op 24 bereik-baar is.

Internationaal humanitair recht

Het internationaal humanitair recht bestaat uit een geheel van regels die om humanitaire rede-nen de gevolgen van gewapende conflicten probe-ren te beperken. Het beschermt personen die niet of niet langer aan de vijandelijkheden deelnemen, zoals gewonden, zieken, krijgsgevangenen en ook burgers. Ook biedt het recht bescherming aan bij-voorbeeld culturele goederen. Daarnaast beperkt het de middelen, zoals het gebruik van bepaalde wapens, en de methoden van oorlogsvoering.

Het internationaal humanitair recht gaat terug op regels van oude beschavingen en godsdiensten. Oorlogvoering is altijd onderworpen geweest aan bepaalde principes en gewoontes, maar de uni-versele codificatie van die regels nam een aan-vang in de 19de eeuw. Deze regels zoeken een evenwicht tussen de humanitaire zorg en de mili-taire vereisten van staten.

De filmvertoningen gaan telkens van start om 19.30 en vinden plaats in ‘De Grauwzusters’, Lange Sint-Annastraat 7. Inschrijven doe je via [email protected]. Voor meer informatie kan je terecht op www.usos.be.

Tekst: Janus Verrelst & Dieter Wijffels — Foto: Daan Neels

�6 Verrekijkers

rECEptTekst en Recept: Koen Huysmans — Foto: Karolien Berger

�7Verrekijkers

w eg met spaghetti uit blik en droge boterhammen met choco! Sinds een paar jaar kan je ook als stu-

dent elke week een biologisch groente- of fruit-pakket bestellen. Voor 6 tot 8 euro ben je gesteld voor vijf dagen. Het initiatief gaat uit van de vzw Voedselteams. Zij kopen groenten en fruit hoofd-zakelijk aan bij lokale en duurzame landbouwers en brengen producenten en consumenten samen. Resultaat: de landbouwers krijgen eerlijke prij-zen en de consumenten betalen niet te veel. De groentepakketten zijn ook een ideale manier om eens niet-alledaagse inlandse groenten te ont-dekken. Wekelijks vind je ook een recept bij de pakketten, om inspiratie op te doen voor een heerlijk kookavondje.

Raapstelen en warmoes zijn bijvoorbeeld niet direct de groenten waar je aan denkt om een slaatje te maken, toch zijn dit typi-sche voorjaarsgroenten die je niet mag missen. In de supermarkt kan je er soms lang naar zoeken, maar de volgende maanden zal je ze zeker in de groentepak-ketten ontdekken. Deze bladgroen-ten zijn heerlijk in warme gerech-ten maar de typische smaak komt veel beter tot zijn recht als je ze rauw opdient in een frisse lentesa-lade. Probeer alvast dit recept uit:

Ingrediënten: (voor 4 personen)

20g Raapstelen20g Warmoes1 Bussel jonge wortelen2 Tomaten1 Bussel radijsjesOlijfoliePeperGrof zout10cl Room½ Limoen2 Sneetjes broodBoter

Recept

Snij het loof van de wortelen en schrob ze pro-per. Kook ze 5 minuten in gezouten water, giet ze af en spoel ze koud onder stromend water. Snij de tomaten in partjes, schik ze samen met de wortelen in een ovenschotel, besprenkel met olijfolie en bestrooi het geheel met grof zout en gemalen peper. Plaats de salade ongeveer tien minuten in een oven van 200°C of onder een grill. Snij ondertussen de radijsjes in fi jne plak-jes, spoel de warmoes en raapstelen proper en meng alles met de warme groenten. Klop voor de dressing de room half op en meng dit met het sap van een halve limoen. Smaak verder af met peper en zout. Snij het brood in blokjes, laat

wat boter in een pan bruin kleuren en bak het brood tot krokante korstjes. Schep de dres-sing over het slaatje en strooi de korstjes er over. Serveer dit als bijgerecht of geef het met extra geitenkaas als maaltijdsalade.

Wil jij ook een pakket bestellen? Surf naar www.voedselteams.be en klik

door naar groentetassen, of mail naar [email protected]. Elke maandag tus-

sen 17 en 18 uur kan je bestelde pakket-ten afhalen aan de studentenresto.

Raapstelen en warmoes zijn bijvoorbeeld niet direct de groenten waar je aan denkt om een slaatje te maken, toch zijn dit typi-sche voorjaarsgroenten die je niet mag missen. In de supermarkt kan je er soms lang naar zoeken, maar de volgende maanden zal je ze zeker in de groentepak-ketten ontdekken. Deze bladgroen-ten zijn heerlijk in warme gerech-ten maar de typische smaak komt veel beter tot zijn recht als je ze rauw opdient in een frisse lentesa-lade. Probeer alvast dit

wat boter in een pan bruin kleuren en bak het brood tot krokante korstjes. Schep de dres-sing over het slaatje en strooi de korstjes er over. Serveer dit als bijgerecht of geef het met extra geitenkaas als maaltijdsalade.

Wil jij ook een pakket bestellen? Surf naar www.voedselteams.be en klik naar www.voedselteams.be en klik

door naar groentetassen, of mail naar [email protected]. Elke maandag tus-

sen 17 en 18 uur kan je bestelde pakket-ten afhalen aan de studentenresto.

lauwElEntEsaladE

Met raapstelen en warmoes van vzw Voedselteams

Verrekijkers 14

Documents

Transcript of Verrekijkers 14