Vakbond in Beweging 83 | 2014

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X

Toelatingsnummer P408993

vakbond inbeweging

PB- PP B-BELGIE(N) - BELGIQUE

8/6342

actieVERSCHIJNT DRIEMAANDELIJKS | NR. 83 | 20e JAARGANG DEC 2014 | JAN-FEB 2015

Inhoud

2 | Vakbond in Beweging 83

Nr. 83 - 20ste jaargangDEC 2014 | JAN-FEB 2015Prijs: € 1Jaarabonnement: € 4

Driemaandelijkstijdschrift van Linx+ABVV-regio AntwerpenIn samenwerking metABVV seniorenwerking

Verantwoordelijke uitgever:Dirk SchoetersOmmeganckstraat 352018 Antwerpen

Redactieadres:Ommeganckstraat 352018 Antwerpen03 220 67 [email protected]@abvv.be

Medewerkersaan dit nummer:Dirk SchoetersMarina Van den BulckLuc Van OverbergheChristophe CallewaertFrans Van HeddeghemSylvie MariënCédric HaesPeggy Devis

Vormgeving:Albert Balboa

3 EDITO Wij zullen ons nooit overgeven

4 DUO-INTERVIEW Dirk Schoeters | Bruno Verlaeckt

9 METGROOTVERZET Congres ABVV regio Antwerpen

14 FOTOREPORTAGE Staking 24/11

16 INTERNATIONAAL Ergste vormen van kinderarbeid

20 BOEKBESPREKING Spraakmakende interviews en bedenkingen over de acties

25 ACTIVITEITEN Straffe Madammen 2015

Ondertekende teksten geven uitsluitend de mening weer van de auteur en binden geenszins de organisatie.

+


“Grote delen van Europa, landen als Nederland, Duitsland, Griekenland, Spanje en andere mogen dan gevallen zijn voor een hard beleid van neoliberalisme, egoïsme en conservatisme, maar wij zullen niet verzwakken of falen. Wij zullen doorgaan tot het einde, wij zullen strijden in de straten, wij zullen strijden in de bedrijven en de diensten, wij zullen vechten met groeiend zelfvertrouwen en groeiende kracht in de theaters en de concertzalen, wij zullen de solidariteit en onze warme samenleving verdedigen, wat de kost ook moge zijn, wij zullen strijden in de redactielokalen, wij zullen strijden aan de universiteiten en in de scholen, wij zullen strijden in de media en op het internet, wij zullen strijden met de kracht van een overtuiging; wij zullen ons nooit overgeven.”

Het is met enige binnenpret dat ik dit bekend historisch citaat een heel andere betekenis geef door er een paar woorden in te veranderen. Omdat het om een paragraaf gaat uit een toespraak, bij het begin van de 2de Wereldoorlog, van Winston Churchill, voormalig Britse eerste minister en één van de meest conservatieve politici uit de Europese geschiedenis. Net zijn beroemde

woorden door de mangel halen en ze inzetten tegen de meest rechtse en conservatieve Belgische regeringen sinds vele jaren, zal wel slecht vallen bij de aanhangers van Bourgeois en Michel. Maar ze moeten niet klagen, wij hebben al andere, veel grovere, uitspraken van hen naar ons hoofd geslingerd gekregen.

Maar afgezien van het plezier om rechts te bestrijden met de retorische wapens van één van hun voorbeelden, geeft dit aangepaste citaat wel het gevoel weer dat heerst na de nationale betoging van 6 november en de Antwerpse stakingsdag op 24 november. Het gevoel – of beter nog, het besef – dat het asociale beleid van N-VA, CD&V, Open VLD en MR op vele fronten en vele manieren bestreden wordt, door veel organisaties en door nog veel meer mensen. De betoging en de provinciale stakingsdagen overstegen hun zuiver syndicale karakter door de deelname van mensen die niet tot de traditionele vakbondsachterban behoren. De acties en activiteiten die door het socioculturele en maatschappelijke middenveld naast, samen of in het spoor van de vakbondsacties gevoerd worden, maken het protest heel breed. Deze strijd wordt inderdaad niet alleen geleverd in de straten, de bedrijven en de diensten. Maar ook door kunstenaars in de kunsthuizen, door studenten en bepaalde academici aan de universiteiten en scholen, door sommige journalisten en door vele gewone mensen op internet en in de sociale media.

Een staking wordt gemaakt door de militanten aan de piketten. Maar op maandag 24 november was er meer. Stakende vakbondsleden en een bonte verzameling actievoerders van Hart Boven Hard troffen elkaar aan de piketten, in De Roma, tijdens de fietseling, en bij de actie van

Stop Armoede Nu! aan het OCMW van Antwerpen. In het Frans zegt men “bien etonné de se retrouver ensemble”, verbaasd zich in elkaars gezelschap te bevinden. Want het was een ongekende, maar tegelijkertijd een enthousiasmerende ervaring. Natuurlijk is het wat snuffelen en wennen aan elkaars actiemiddelenen -cultuur. Aan de ene kant de kracht van het collectief verenigd in een wel echt sterk vakbondsfront, aan de andere de verzamelde expressie van het individuele verzet. Er zijn wel een paar redenen te bedenken waarom dit niet met elkaar zou klikken. Er zijn echter veel belangrijkere redenen waarom de samenwerking wel moet lukken. En de belangrijkste is dat we samen een goede kans maken om dit land een andere richting uit sturen. Brede lagen van de bevolking zijn niet akkoord met de onrechtvaardige, de onevenwichtige en de ondoeltreffende regeerakkoorden. Laat ons dit tonen in een breed maatschappelijk verzet. Er zijn alternatieven voor dit door een harde neo-liberale ideologie en door revanchisme ingegeven beleid. Laat ons die samen uitdragen.

Met de algemene staking van15 december doen we het in de regio Antwerpen samen opnieuw en nog beter. Syndicale beweging en burgerbeweging hand in hand. Met de belofte dat we samen verder doen tot we gehoor vinden. Dat engagement neemt ABVV-regio Antwerpen. Omdat het Hart gaat boven Hard.En omdat we dit nooit zullen opgeven.Ons nooit zullen overgeven.

Dirk Schoeters algemeen secretaris ABVV-regio Antwerpen

Edito

Wij zullen ons nooit overgevenE

“Denkendateenregeringvijfjaarlanghaarzinmagdoenisarrogant”DubbelinterviewmetBrunoVerlaecktenDirkSchoeters


Duo-interview

Dirk SchoetersBruno Verlaeckt

Het ABVV in de regio Antwerpen heeft er net een twintigste statutair congres opzitten. Dat viel in een razend drukke periode, na de veel besproken regionale staking van 24 november (u weet wel die staking waarbij volgens de wildste geruchten de dokwerkers het stadhuis gingen demonteren, hooligans van Feyenoord een spoor van vernieling door de stad zouden trekken en de foorkramers de leien zouden bezetten, maar die uiteindelijk rustig en zonder incidenten verliep) en enkele weken voor de grote algemene staking van 15 december.

Dirk Schoeters, algemeen secretaris van ABVV-Antwerpen, ontvangt ons in zijn kantoor. Bruno Verlaeckt, voorzitter van de Algemene Centrale Antwerpen/Waasland, wandelt binnen in een rood ABVV-jasje, rechtstreeks van een stakerspost in Sint-Niklaas tijdens de tweede regionale stakingsdag.

“Actie voeren doen we nu wat meer dan anders. Maar het grootste deel van mijn tijd besteed ik aan onderhandelingen in de bedrijven. CD&V-voorzitter Wouter Beke

zegt dat het ABVV impotent is om akkoorden af te sluiten, maar wij doen niet anders dan akkoorden afsluiten. Alleen is er in de bedrijven of in de sectoren een andere krachtsverhouding”, zegt Bruno Verlaeckt.

Ook Dirk Schoeters heeft zijn handen vol, zelfs in periodes dat er weinig actie gevoerd wordt. “Wij zijn een onderneming met 150 werknemers die in belangrijke mate bezig zijn met dienstverlening. We krijgen elke dag honderden mensen over de vloer die op zoek zijn naar raad of een oplossing voor hun probleem. Daarnaast moeten wij weten wat er leeft binnen onze regio want dat is niet altijd hetzelfde als wat er speelt in andere regio’s. Dat moet allemaal een vertaling krijgen binnen het ABVV”, zegt Dirk Schoeters.

Op het internet circuleert zo’n grapje waarbij je met foto’s kan illusteren wat je ouders denken dat je doet, wat de media denken dat je doet en wat je echt doet. Bij vakbondsmensen is die beeldvorming heel sterk.

Bruno Verlaeckt: “Het beeld dat blijft hangen, is wat we deze maand iets intensiever doen, namelijk in een rood jasje van het ene naar het andere conflict hollen. Dat gebeurt soms, maar vaker gebeurt het ook niet. Omdat het sociaal overleg wel werkt en helemaal niet dood is. Natuurlijk is er sprake van tegengestelde belangen als we in een bedrijf rond de tafel zitten met de directie, maar dat betekent niet dat we altijd het mes tussen de tanden hebben.”

Dirk Schoeters: “We zitten nu in actiemodus en voelen dat die acties breed gedragen worden. Het is niet de bedoeling dat we ultiem het land kapotmaken, maar we moeten wel terug aan de onderhandelingstafel geraken om de belangen van de leden te kunnen verdedigen.”

I


Het is niet de eerste keer dat een regering te maken krijgt met protest. Eerder was er de strijd tegen het Globaal Plan van de regering-Dehaene en de beweging tegen het Generatiepact. Zien jullie gelijkenissen tussen al die bewegingen?

Dirk Schoeters: “Het Globaal Plan en zeker het Generatiepact gingen over afgelijnde thema’s. Nu is er een globaal verzet tegen een globaal beleid. Bovendien ook nog eens tegen twee regeringen: de federale regering van Michel en de Vlaamse regering van Bourgeois. Zij willen al onze verworvenheden sinds de Tweede Wereldoorlog teniet doen en daarbij ook nog eens de vakbonden buiten houden. Dit gaat over een hele reeks maatregelen tot en met de gratis forfait van elektriciteit en water.”

Bruno Verlaeckt: “Het verschil is ook dat de actiebeweging breder is dan de vakbond alleen. Er is verzet bij verschillende maatschappelijke actoren. Ook daar voelt men de aanval en de evolutie naar een meer individualistische killere samenleving. De armoedebeweging, de opbouwsector en de culturele wereld lopen ook in de weg van deze regering. Het Generatiepact ging over langer werken en minder verdienen, terwijl nu heel ons welvaartsmodel op de schop zit.”

De regering lijkt wel te mobiliseren voor de stakingen door elke keer met straffe uitspraken uit te pakken op de voorpagina’s van de kranten. Jullie moeten bijna geen pamfletten meer verspreiden.

Dirk Schoeters: “Doen ze dat omdat ze willen mobiliseren of omdat ze niet goed aan elkaar hangen en elk om de beurt hun ballonnetje

oplaten? Er wordt iets gelanceerd en daarna wordt het teruggetrokken. Dat is een eigenaardige manier van beleid voeren. Er is geen overleg met ons maar ik heb de indruk dat ze onderling ook weinig overleggen. Vakbonden criminaliseren is trouwens ook mobiliserend. Want dat kunnen wij toch echt niet pikken? Zoals het Vlaams Belang een voedingsbodem vond voor het criminaliseren van migratie, hopen sommigen nu een publiek te vinden voor het criminaliseren van werkzoekenden, zieken en vakbonden. Ik vrees dat er toch een strategie achter zit. Men wil de polarisering ten top drijven. Misschien wil men wel dat de dokwerkers het stadhuis afbreken? Om dan te kunnen zeggen: zie je wel dat je de vakbonden niet kan vertrouwen.”

Bruno Verlaeckt: “Het getuigt van een bepaalde arrogantie. Wij zijn verkozen en nu gaan we vijf jaar doen wat we willen. Alleen heeft men in de campagne nooit gezegd dat men bruggepensioneerden wil terugroepen uit het buitenland of mensen wil laten werken tot 67. Het heeft te maken met arrogantie en zelfs met autisme. Denken dat een regering vijf jaar lang haar zin mag doen. Alleen lijken die regeringen aan elkaar te hangen met los zand. Homans lanceert een voorstel en een eminent lid van de meerderheid fluit haar terug door er op te wijzen dat wat ze voorstelt ongrondwettelijk is. Of Jambon die in eigen schutkring beweert dat er atomaschriftjes bestaan over de verdere staatshervorming wat dan meteen ontkend wordt door zijn premier Michel. Al die uitlatingen maken het gevoel van onrechtvaardigheid alleen maar groter: de vermogensbelasting die meteen wordt afgeschoten, de ceo’s van overheidsbedrijven die als enigen geen loonstop krijgen,

de bankentaks die sneuvelt, Carlos Britto die opgevoerd wordt als grote held.”

Is die arrogantie dan het grote verschil met de vorige regeringen. Want we hebben natuurlijk al heel wat besparingsregeringen gehad sinds de jaren ‘70.

Dirk Schoeters: “Deze regering heeft meer dan anderen een echt ideologisch project. Sommige N-VA’ers lijken wel elke dag een socialist tussen hun boterham te willen leggen om er eens flink op te kauwen. Alle problemen in Antwerpen liggen aan 100 jaar socialistisch bestuur en zij zijn de redders van het vaderland. Men wil een andere samenleving waarin de rijken zich comfortabel voelen en waar mensen die tegenslag hebben zich maar moeten zien te redden. Of een beetje harder hun best moeten doen. Natuurlijk zal je hier en daar wel een komediant vinden, maar de meeste mensen met een uitkering zijn echt ziek of vinden echt geen werk. We zien dat hier dagelijks aan onze loketten. Het is helemaal niet evident voor een 50-plusser om werk te vinden. Werkgevers moeten hen gewoon niet hebben. Ik vraag me trouwens nog altijd af wat CD&V – die toch een traditie te verdedigen heeft op dat vlak – doet in die coalitie. Die kunnen dat toch nooit volhouden?”

Bruno Verlaeckt: “Dat is één van de essentiële verschillen met die vorige regeringen. Er waren vaak maatregelen die moeilijk te slikken waren, maar er was wel overleg. En we moeten eerlijk zijn: vaak lukte het ook om dingen te repareren en bij te sturen. Minister van Werk Kris Peeters probeert wat te zalven door te doen alsof er nog overleg mogelijk is, maar elke keer blijkt dat dat een lege doos is. De afgelopen decennia


werden de vakbonden erkend als gesprekspartner die vanuit een krachtspositie konden wegen op de beslissingen. Daar willen sommigen nu vanaf.”

Wat ook opvalt is de eenheid van het front tegen de regering-Michel. ACV-voorzitter Marc Leemans en ABVV-voorzitter stonden tijdens de Antwerpse stakingsdag op het podium in De Roma en …

Dirk Schoeters: “Ze knuffelden elkaar. (glimlach) Ja, ze gaven fysiek uiting aan het gemeenschappelijk front.”

De voorbije jaren waren er toch vaker fricties.

Bruno Verlaeckt: “Laten we hopen dat de eenheid blijft. Als het gemeenschappelijk front zo aan elkaar blijft hangen en zo vastberaden blijft dan zullen deze maatregelen niet doorgevoerd worden. Daar ben ik van overtuigd. Daar is geen enkele regering tegen opgewassen.”

Ik zie ook geen onderscheid tussen Vlaanderen en Wallonnië.

Bruno Verlaeckt: “De verontwaardiging is minstens even groot in Vlaanderen. Kijk ook naar de andere middenveldorganisaties, die zijn veel actiever aan Vlaamse kant. Er is voorlopig ook nog geen Franstalige tegenhanger van Hart boven Hard. Pas op, het is geen competitie, hé. Dat heeft natuurlijk te maken met de Vlaamse regering die heel straffe maatregelen neemt.”

Naomi Klein bezocht eind november ons land en ze vertelde het publiek dat België iets kan leren van andere landen die drie of vier jaar geleden al de besparingen over zich heen kregen. Je moet niet alleen nee zeggen, je moet ook een alternatief naar voor schuiven.

Bruno Verlaeckt: “Onze maatschappijvisie is fundamenteel tegengesteld aan die van de regering. Maar die visie moet je ook concretiseren.

Een vermogensbelasting zou herverdelend kunnen werken. Arbeid herverdelen. Heel hard investeren in de democratisering van het onderwijs. Op vlak van transitie moeten we de overstap maken van heel vervuilende industrie naar klimaatneutrale productie. Maar aan de andere kant moeten we de mechanismes die voor de herverdeling zorgen – de sociale zekerheid en de indexering van de lonen – ook beschermen. Wat baat het om een vermogensbelasting in te voeren als de lonen dalen?”

Naomi Klein zei ook: de stakers bij de NMBS zijn klimaatactivisten. Zij voeren geen actie voor het verleden – zoals de tegenstander soms beweert – maar voor de toekomst.Dirk Schoeters: “Elke beweging heeft dromen nodig. Bij onze eisen staat ook dat we sterke openbare diensten willen. Het gratis openbaar vervoer voor oudere mensen wordt afgeschaft met het argument dat graaf Lippens toch niet gratis met de bus moet kunnen rijden. Dat getuigt van zo’n arrogantie tegenover al die gepensioneerden die moeten rondkomen met een pensioen onder de Europese armoedegrens.”

Deze regering neemt niet alleen maatregelen die nefast zijn voor oudere werknemers. Ook jonge gezinnen bloeden. Krijgen jullie nu makkelijker de jongeren mee?

Bruno Verlaeckt: “Een jongere die het woord nam op ons congres merkte op dat er te weinig jonge mensen in de zaal zaten. De grijze haarkleur is inderdaad wel opvallend aanwezig op zo’n congres. Ik denk dat er al heel wat inspanningen gebeuren binnen de bedrijven en in de vakbondsdelegaties, maar het is vaak nog moeilijk om die nieuwe jonge mensen ook naar activiteiten buiten


het bedrijf te krijgen. Het is ook niet merkwaardig dat een congres bezocht wordt door mensen met grijs haar. Voor een jonge delegee is het niet evident om al meteen naar een congres te gaan. Op de acties tref ik wel jongeren aan. Maar dit is geen mei ‘68 waar het de jongeren waren die het voortouw namen. Ik wil niet de schuld afwijzen, maar het onderwijs, waar het marktdenken heel sterk is, speelt daar zeker een rol in. Ik denk dat veel van onze leden meer wakker liggen van de toekomst van hun kinderen dan van het feit dat ze gaan moeten werken tot 67. Gaan ze wel een goede job vinden? En als je dan ziet dat de Vlaamse regering geen enkele inspanning doet en zelfs nog afbouwt...”

“We krijgen ook heel moeilijk de mensen met een migratieafkomst

mee in onze beweging. Ze werken in onze sectoren maar blijkbaar ligt de drempel nog te hoog om in dat vakbondswerk mee te gaan. Misschien moeten er quota komen zoals bij vrouwen. De ondervertegenwoordiging in onze structuren is een nijpend probleem. Je hebt voorbeeldfuncties nodig of toch minstens het bewijs dat het kan.”

Het ABVV wordt almaar actiever op facebook en Twitter. Is dat een poging om die jonge mensen te bereiken?

Dirk Schoeters: “Dat spreekt een bepaalde doelgroep aan. We pleiten voor een verdere digitalisering, maar we mogen de doelgroep die nog niet op internet zit niet vergeten. Onze papieren communicatie

moet naar onze leden blijven gaan. Op die sociale media moeten we aanwezig zijn om ons eigen profiel te verdedigen en een beetje tegenwicht te bieden.”

Vroeger volgde een jongere zijn vader naar Agfa Gevaert en bleef daar zijn hele leven werken. Die tijd is voorbij. Is het moeilijk voor een vakbond om met die verandere arbeidsmarkt om te gaan?

Dirk Schoeters: “Jongeren die afstuderen beginnen niet meer zoals vroeger meteen met een contract van onbepaalde duur in een bedrijf waar ze dan hun hele leven blijven. Ze komen in die hele mozaïek van precaire arbeid terecht. Dat maakt jongeren natuurlijk wat individualistischer omdat ze hun


eigen weg moeten zoeken op die arbeidsmarkt. Daarom moeten we als organisatie veel soepelder met onze leden omgaan. Vroeger was iemand die bij de openbare diensten werkte zijn hele leven lid van ACOD.Nu werkt iemand een paar jaar voor de overheid en daarna misschien als zelfstandige of als werknemer. Zo iemand heeft er geen boodschap aan welke centrale hem helpt, als hij maar geholpen wordt.”

De regering lijkt niet meteen van plan te buigen voor het protest. Gaan de acties door na 15 december?

Bruno Verlaeckt: “Dat moet in gemeenschappelijk front afgesproken worden. We gaan niet op 14 december al aankondigen wat we allemaal gaan doen als de programmawet wordt gestemd in het parlement.We gaan er alles aan doen om het hechte front overeind te houden.

Een actieplan is anderzijds wel comfortabel. Het is makkelijker mobiliseren als je een helder plan hebt.” Is het frustrerend om met 120.000 mensen op straat te komen en te zien dat de regering geen krimp geeft?

Bruno Verlaeckt: “Dat zou ik toch niet onderschatten. Het heeft wel degelijk voor zenuwachtigheid gezorgd. Dat Open Vld daar niet wakker van ligt, kan ik nog geloven. Maar MR? Zitten die nog zo comfortabel in die regering? N-VA heeft het Vlaams Belang kaalgeplukt. Maar veel van die kiezers zijn links als het gaat over hun eigen portemonnee. Die zijn nu ook aan het bloeden. Het is al een tijd geleden dat ik nog een opiniepeiling las. Is dat toevallig? Ik ben wel eens benieuwd om te zien of CD&V als gezinspartij het nog zo goed doet.”

Christophe Callewaert

Dit interview werd afgenomendoor Christophe Callewaert,journalist bijDeWereldMorgen.be.

www.DeWereldMorgen.be is eengratis nieuwswebsite die eigenzinnige visies op en dieper gravende analyses van de actualiteit biedt. Daarnaast brengt DeWereldMorgen.be onderwerpen die buiten de grenzen van de reguliere media vallen, maar die evenzeer relevant zijn of leven in de publieke ruimte. DeWereldMorgen.be maakt er een punt van stemmen aan bod te laten komen die je in andere media niet of nauwelijks hoort. Dat doen ze zonder commerciële adverteerders. Bij DeWereldMorgen.be dus bewust geen gesponsorde artikels en geen persberichten zoals je die op alle nieuwssites terugvindt.Is je interesse opgewekt? Bezoek dan zeker eens www.DeWereldMorgen.be. Je kan er je inschrijven voor een dagelijkse nieuwsbrief.


ABVV-regio Antwerpen houdtcongres in tijden van actie

Met groot verzet

Op zaterdag 29 november hield het ABVV-regio Antwerpen zijn 20ste statutair congres in het Transporthuis van de Belgische Transportbond.Titel van het congres was ‘met groot verzet’.Een klassieke wielerterm die van toepassing is op alle aspecten van de werking en de organisatie.‘Met groot verzet’ gaat over de dagelijkse inspanning om een professionele kwaliteitsvolle dienstverlening te bieden.‘Met groot verzet’ zegt iets over de goede conditie van de organisatie.En vooral, ‘met groot verzet’ verwijst naar de syndicale actie die werd, wordt en nog zal worden gevoerd.

Het statutair congres viel midden in de acties tegen de plannen van de regeringen Bourgeois en Michel. Op maandag 24 november organiseerde ABVV-regio Antwerpen samen met het ACV en het ACLVB de succesvolle provinciale staking in de stad en de regio Antwerpen.Op maandag 15 december volgt een nationale staking waarvan verwacht wordt dat ook die massaal zal opgevolgd worden in de Antwerpse regio.

Na de opening van het congres werden de door de beroepscentrales gemandateerde afgevaardigden begroet door Rudy De Leeuw, voorzitter van het federale ABVV, en door Yasmine Kherbache, voorzitster van de Antwerpse sp.a en leidster van de sp.a-oppositie in de Antwerpse gemeenteraad.

Het congres keurde na een toelichting het activiteitenverslag en het financieel verslag voor de periode 2009-2013 goed. Dirk Schoeters werd opnieuw voor vier jaar aangesteld als algemeen secretaris.

In zijn toelichting bij vijf jaar syndicale werking in Antwerpen waarschuwde Dirk Schoeters de congresgangers. Hij wees hen op het gevaar van een door conservatieve kringen georkestreerde framing die ooit begon met het voorstellen van werklozen als profitariaat en die nu klaarblijkelijk in de fase zit dat wie oppositie voert tegen de regeringsmaatregelen als criminelen worden afgeschilderd.

Na toelichting en tussenkomsten keurde het congres de resolutie met standpunten voor de toekomstige syndicale


werking goed. Deze resolutie omvat de hoofdstukken:

• Werken aan een duurzame economie met werk voor iedereen o Werken aan een duurzame economie o Syndicaal werken in een veranderde arbeidsmarkt o Een slagvaardig ABVV in de 6de staatshervorming• Onze ondersteuning van vakbondsmilitanten o Netwerksyndicalisme o Werkbaar werk• Onze dienstverlening aan onze leden o Loopbaandienstverlening o Leden maken en leden houden• Een communicatiebeleid voor het ABVV

REGIO ANTWERPEN

met groot verzet

In zijn slottoespraak fileerde voorzitter Bruno Verlaeckt de ultra liberale plannen van de regeringen Bourgeois-Michel en kondigde de staking van 15 december aan.

Tot slot sprak het congres van het ABVV-regio Antwerpen in een actualiteitsresolutie unaniem zijn afkeer uit voor de plannen van de regeringen en besluit:

“Het ABVV-regio Antwerpen beseft ook heel goed dat in deze sociale strijd vele ogen gericht zijn op onze regio.Niet alleen omwille van de industrie, de diensten en de haven of van het economisch belang. Maar ook omdat de ‘schoonmoeder’ van de regeringen Bourgeois en Michel, de schaduwpremier van ons land, zetelt in het Antwerps stadhuis. Een schoonmoeder die vanop het ‘Schoon Verdiep’ zijn asociale wetten stelt, die niet de minste bereidheid toont tot overleg en het syndicale verzet afschildert als crimineel.We willen dan ook een voortrekkersrol spelen in het verzet tegen de verdoemde ultra liberale ideologie die aan de basis ligt van dit onrechtvaardige regeerbeleid. En we willen dit doen samen met het ACV en het ACLVB in een vakbondsfront dat nooit sterker was dan vandaag.We willen dit ook doen in samenwerking met de groeiende sociaal-culturele burgerbeweging verenigd in Hart boven Hard.Omdat we samen sterk zijn, omdat we samen zeker zullen winnen.”


Zoveelonrechtvaardigheidpikkendemensenniet|actualiteitsresolutie

Het 20ste statutair congres van het ABVV-regio Antwerpen gaat door in een periode van zware sociale strijd. Na een massale deelname aan de nationale betoging van 6 november en de organisatie van een succesvolle provinciale staking op 24 november,maken we ons met zijn allen op om vanaf morgen de algemene nationale staking op 15 december in deregio Antwerpen te organiseren.

Het ABVV-regio Antwerpen voert deze sociale strijd omdat men ons geen keuze laat. Het ABVV-regio Antwerpen voert deze strijd omdat het onrechtvaardige, onevenwichtige en ondoeltreffende beleid van zowel de Vlaamse als de federale regering ons daartoe verplicht. Omdat de gewone mensen die ten prooi vallen van het regeerbeleid het van hun vakbond verwachten dat die de strijd organiseert. En vooral omdat die gewone mensen bereid zijn om de strijd ook te leveren.

DegewonemensengepaktengepluimdNa de verkiezingen van 25 mei 2014 kwamen er in Vlaanderen en België regeringen aan de macht op basis van een neoliberaal sociaaleconomisch programma. Na het afsluiten van de regeerakkoorden zijn de gevolgen van de beleidsplannen voor de werknemers, de sociaalgerechtigden, de sociale uitkeringstrekkers, de jongeren en de gepensioneerden in al hun gruwelijke details stapje voor stapje bekend gemaakt. Ook van de maatregelen waarover de verschillende

regeringspartijen voor de verkiezingen raadzaam zwegen of die ze in de electorale periode zelfs staalhard ontkenden. De verhoging van de pensioenleeftijd tot 67, dat in geen enkel verkiezingsprogramma stond, is daarvan het meest flagrante voorbeeld.

De gewone mensen worden door de coalities van O-VLD, CD&V, N-VA en, voor het federale niveau, ook nog de MR, langs alle mogelijke kanten gepakt en gepluimd. • De regeringen halen de koopkracht van loontrekkenden en uitkeringsgerechtigden onderuit aan zowel de inkomsten- als de uitgavenzijde. Lonen, pensioenen, uitkeringen worden bevroren of verliezen aan waarde door een indexsprong; betoelagingen of steunmaatregelen verminderen, worden in de tijd beperkt of afgeschaft. Voor tal van publieke en andere diensten verhogen de prijzen en de accijnzen gaan omhoog. Wie pech heeft in het leven, met de gezondheid of op de arbeidsmarkt, zal op minder solidariteit moeten rekenen. Elk aspect van de door de arbeidersbeweging fel bevochten sociale zekerheidsstelsel en sociale welvaartsmaatschappij wordt door de blinde besparingen van deze regeringen aangetast. Voor wie ongeluk heeft, dreigt de armoede. Voor alle anderen groeit de onzekerheid én de angst voor ongeluk, ziekte, werkloosheid.


De lijst van maatregelen die de koopkracht en de sociale zekerheid langs twee kanten aanvreten is lang en onmogelijk in een paar zinnen samen te vatten.

Aantastingkoopkrachtendesocialezekerheid

Aandeinkomstenzijde Aandeuitgavenzijde

o Een indexsprong van 2% op het loon, op tijdelijke werkloosheid, op ziekte-uitkering, op kinderbijslag. o Manipulatie van het indexmechanisme.o Nog maar eens een loonblokkering.o In vraag stellen van de anciënniteits-barema’s.o Onbetaald 1 uur langer werken in het onderwijs. o Afschaffing van de leeftijdstoeslagen kindergeld.o Verlaging uitkering bij ziekte.o Inleveren op de inkomensgarantie-uitkering voor deeltijdsen.o Verlaging van de uitkering voor tijdelijke werkloosheid. o Het ontzeggen van een inschakeluitkering aan jongeren onder de 21 die niet voldoen aan een minimale diplomavereiste bovenop de al door de vorige regering beperking in de tijd van de inschakeluitkering.

o Verhoging remgeld bij consultatie bepaalde specialisten.o Verhoging prijs elektriciteit.o Afschaffing gratis 100 kWh elektriciteit en 15 m³ water. o Stijging van de bijdrage voor de Vlaamse zorgverzekering.o Duurder openbaar vervoer.o Afschaffing van het gratis openbaar vervoer voor 65-plussers.o Verhoging inschrijvingsgeld voor hoger onderwijs.o Verhoging maximumfactuur voor lager en secundair onderwijs.o Verhoging minimumtarief kinderopvango Recht op opleidingscheques wordt afgeschaft voor hooggeschoolden.o De accijnzen op tabak, diesel, alcohol gaan omhoog.o Te verwachten verhoging van kosten voor sport, jeugd en culturele verenigingen als gevolg van verminderd subsidiëring.o Vermindering woonbonus bij hypothecaire lening en niet indexering van de huidige bedragen bij hypothecaire leningen. o Verlaagde BTW (6%) op renovatie van een woning geldt pas vanaf 10 jaar i.p.v. 5 jaar.

• Voor die verminderde koopkracht moeten werknemers in de private en publieke sectoren van deze regeringen harder, langer en nog meer flexibel werken. De noodzakelijke ademruimte en pauzes in de hectische loopbanen worden ingeperkt en financieel bestraft, een draaglijk einde van loopbanen wordt door verschillende maatregelen moeilijk, zoniet onmogelijk gemaakt. Werk wordt minder werkbaar.

o Een nog grotere flexibiliteit in werk wordt wettelijk mogelijk gemaakt.o Minder jobs bij de overheidsdiensten is extra werkdruk en meer stress voor het personeel.o Niet-gemotiveerd tijdskrediet wordt afgeschaft.o De Vlaamse aanmoedigingspremie voor tijdskrediet en loopbaanonderbreking wordt afgeschaft.o De mogelijkheid om in een landingsbaan te stappen gaat van 55 naar 60 jaar.

o De minimale leeftijd voor SWT (brugpensioen) gaat naar 60 of ouder zonder zelfs het minste begrip voor wie in stelsels met nachtarbeid of zoals in de bouw werkt. o De minimale leeftijd voor vervroegd pensioen gaat omhoog en het aantal vereiste loopbaanjaren stijgt.o De pensioenleeftijd gaat van 65 naar 67 jaar tegen 2030.


• De besparingen van deze regeringen in de openbare diensten, in de sociale, de gezondheids- en de culturele sectoren halen niet alleen de prijs van de geboden dienstverlening en het cultuuraanbod omhoog en de kwaliteit omlaag. De besparingen verharden in vele gevallen onze maatschappij, snijden in het sociaal weefsel, vernietigen jobs, storten mensen in de werkloosheid.

Deondernemingen,deaandeelhoudersendegrotevermogenswordengepamperdTerwijl de werknemers, de sociaal verzekerden en de uitkeringsgerechtigden door de rechtse regeringen gepluimd worden, worden de ondernemingen, de aandeelhouders en de grote vermogens in de watten gelegd en gepamperd.

De ondernemingen en aandeelhouders strijken op wat de gewone mensen verliezen. De 2%-indexsprong, de bijdragevermindering ten koste van de sociale zekerheid van de werknemers, de loonblokkering, de grotere flexibiliteit… het zijn onvoorwaardelijke cadeaus zonder enige garantie op groei of zelfs behoud van tewerkstelling, zonder garantie op investeringen. Het zijn cadeaus van ultra liberale regeringspartijen die zonder schroom bijgeschreven kunnen worden bij de bedrijfswinst, als dividenden uitgekeerd aan de aandeelhouders en als extra-bonussen uitbetaald aan de CEO’s.

De grote vermogens, de aandeelhouders en de ondernemingen worden bovendien helemaal niet gevraagd om een rechtvaardige bijdrage aan onze samenleving te leveren. De regeringen Bourgeois en Michel kiezen er om ideologische redenen voor om de rekening eenzijdig te presenteren aan de werknemers en de sociale uitkeringsgerechtigden. Via vernuftige fiscale constructies, afspraken met overheden of gewoon oneerlijke wetgeving, mogen de rijke families, ondernemers en aandeelhouders hun fabuleuze winsten en vermogens rustig verder onttrekken aan de belastingen. Deze regeringen pamperen de rijken en pluimen de gewone mensen.

De regeringspartijen stellen hun harde beleid voor als onontkoombaar en zonder alternatief. Als ware het een natuurwet. Maar dat is het niet. Er zijn alternatieven. Het aangekondigde beleid stoelt op hardvochtige ideologische keuzes met een flinke portie revanchisme. De beslissing om langdurige werkzoekenden te dwingen tot gemeenschapsdienst is daar trouwens de beste illustratie van. Het is een beleid dat in zijn streven naar het bevoordelen van de grote vermogens en ondernemingen, de economische groei en werkgelegenheid gaat doodknijpen. De maatregelen die nu voorliggen gaan niet

leiden tot meer werkgelegenheid, bieden geen oplossing voor de jeugdwerkloosheid, zijn geen antwoord op de vergrijzing, zorgen niet voor een efficiëntere overheid. Integendeel, de Vlaamse en federale regeringen willen een economisch paradijs creëren op een sociaal kerkhof.

ZoveelonrechtvaardigheidpikkendemensennietEn het ABVV-regio Antwerpen met hen. Geen van de maatregelen is voor ons aanvaardbaar, laat staan de hele horrorcatalogus. In een rechtvaardige samenleving dragen de sterkste schouders de zwaarste lasten en niet omgekeerd zoals de regeringen Bourgeois en Michel ons willen opleggen. Het ABVV-regio Antwerpen gaat dit onrechtvaardige en onevenwichtige beleid met alle kracht bevechten. Dat het ons menens is hebben we al bewezen met onze deelname aan de nationale betoging en de organisatie van de provinciale staking. Dat we nog veel krachtiger uit de hoek kunnen komen zullen we aantonen op maandag 15 december met de nationale staking. We zullen niet rusten tot dit beleid van de baan is en de voorwaarden zijn gecreëerd voor een echt sociaal overleg over een economische relancepolitiek en over sociale vooruitgang. En echt sociaal overleg is voor ons wel iets anders dan het door de vakbonden laten inkleuren van het patronaal plaatjesboek, zoals de regeringen Bourgeois en Michel schijnen te denken.

Het ABVV-regio Antwerpen beseft ook heel goed dat in deze sociale strijd vele ogen gericht zijn op onze regio. Niet alleen omwille van de industrie, de diensten en de haven of van het economisch belang. Maar ook omdat de ‘schoonmoeder’ van de regeringen Bourgeois en Michel, de schaduwpremier van ons land, zetelt in het Antwerps stadhuis. Een ‘schoonmoeder’ die van op het ‘Schoon Verdiep’ zijn asociale wetten stelt, die niet de minste bereidheid toont tot overleg en het syndicale verzet afschildert als crimineel. We willen dan ook een voortrekkersrol spelen in het verzet tegen de verdoemde ultra liberale ideologie die aan de basis ligt van dit onrechtvaardige regeerbeleid. En we willen dit doen samen met het ACV en het ACLVB in een vakbondsfront dat nooit sterker was dan vandaag. We willen dit ook doen in samenwerking met de groeiende sociaal-culturele burgerbeweging verenigd in Hart boven Hard. Omdat we samen sterk zijn, omdat we samen zeker zullen winnen.


Fotoreportage

Staking 24/11F


Internationaal

Ergste vormen van kinderarbeidI

Strijdtegenkinderhandelenkinderarbeiddankzijsyndicalesolidariteit

Ontmoeting van cacaotelers nabij Abidjan ( Ivoorkust ), november 2012 (SYNA-CNRA, ABVV HORVAL, IFSI-ABVV, UCRB)

ABIDJAN (ACTRAV INFO)- Midden in het Ivoriaanse woud, in de cacaovelden, worden elke dag kinderen op de proef gesteld om cacaobonen te winnen voor de chocoladeproductie. Net als andere cacao-exporterende landen heeft Ivoorkust (eerste cacao-exporteur ter wereld) enorm te kampen met kinderarbeid. Op de Ivoriaanse plantages zijn de kinderen vaak afkomstig uit naburige landen zoals Mali en Burkina Faso. Deze kinderen werken in gevaarlijke en moeilijke omstandigheden zonder enige vorm van bescherming. Als antwoord op dit toenemende fenomeen, zetten de vakbonden zich in om de strijd aan te binden tegen kinderhandel en kinderarbeid in verschillende landen van West-Afrika.

Kinderhandel,eencomplexprobleemVolgens Guy Olivier Ouedraogo van de Vakcentrale van Burkina (la Centrale Syndicale du Burkina - CSB), ligt de hoofdoorzaak van de kinderhandel van Burkina Faso naar Ivoorkust bij de armoede.

“De armoede is de hoofdoorzaak van dit fenomeen. Wanneer een huisvader zijn kinderen niet kan voeden en opvoeden, probeert hij soms via illegale wegen om zijn familie van bestaansmiddelen te voorzien”, zegt hij. Reken daarbij dan ook nog eens “het analfabetisme en de medeplichtigheid van de ouders” en vergeet niet dat er “poreuze grenzen” zijn tussen Ivoorkust en Burkina

Faso”, voegt dhr. Ouedraogo toe.

Ook al is armoede een van de belangrijkste oorzaken van deze kinderhandel, de ontwikkeling van een intensieve exportgerichte cacaoteelt heeft de vraag naar arbeidskrachten op de cacaovelden doen toenemen. “ Door de ontwikkeling van de cacaoteelt als exportteelt en de uitbreiding van de productiezones, zijn de traditionele familiale arbeidskrachten geëvolueerd, want de gezinshoofden kunnen niet meer enkel en alleen op hun familie rekenen om te voldoen aan de vraag. Ze doen steeds meer beroep op een externe, “goedkopere” arbeidskracht, ofwel rechtstreeks ofwel via


tussenpersonen”, legt Koffi Niangoran uit, Secretaris-Generaal van de SYNA-CNRA en lid van het directiecomité van de algemene werknemersunie van Ivoorkust (Union Générale des Travailleurs de Côte d’Ivoire (UGTCI)).

“Door progressief een beroep te doen op externe arbeidskrachten worden de illegale uitbuitingspraktijken nog versterkt, samen met de kinderarbeid. In de kleine familiebedrijven werken de kinderen vaak in gevaarlijke en moeilijke omstandigheden. Ze worden blootgesteld

aan alle risico’s op de plantages, aangezien ze gevaarlijke taken uitvoeren. Zo transporteren de kinderen zware vrachten, verwijderen ze het struikgewas met een machete en ze gebruiken schadelijke pesticiden. Ze werken vaak buitenshuis en kloppen dag en nacht ontzettend veel uren. Ongeveer 43% van hen werkt zonder toezicht van een volwassene”, voegt Leticia Beresi toe, van het Algemeen Belgisch Vakverbond (ABVV), die zeer actief is in de voedingssector via de beroepscentrale ABVV HORVAL.

ProjectABVVHorval/IFSI-ABVV/SYNA-CNRA/UCRB,eensyndicalesamenwerkingtegenkinderhandelenkinderarbeid

Projectworkshop te Ouagadougou en ontmoeting van de nationale ploeg van UCRB, december 2013 (SYNA-CNRA, ABVV HORVAL, IFSI-ABVV)

Het project werd in 2012 gelanceerd door het ABVV samen met haar syndicaal samenwerkingsinstituut (IFSI) en haar beroepscentrale voor de voeding en de horeca HORVAL. Het project wordt geleid door HORVAL en IFSI ABVV en wil de syndicale samenwerking versterken in twee sleutelsectoren:

• De cacaoplantages in Ivoorkust om de kinderarbeid weg te werken, in samenwerking met de SYNA-CNRA (nationale vakbond voor de werknemers van de landbouw, lid van UGTI) • Het wegtransport om de kinderhandel weg te werken, in samenwerking met de Unie van de wegtransporteurs van Burkina (Union des transporteurs routiers du Burkina) (vakbond aangesloten bij de Vakconfederatie van Burkina – Confédération Syndicale du Burkina)

“Ons project werkt niet rechtstreeks aan de scholingsgraad van de kinderen – wat onontbeerlijk is – maar wil vooral de strijd aanbinden tegen

kinderarbeid, namelijk door de arbeids- en levensomstandigheden van de volwassenen te verbeteren”, vervolgt Leticia Beresi van het ABVV die eveneens de strategische rol van de vakbonden onderstreept om te vechten tegen kinderhandel en kinderarbeid.

“Hoewel ze niet in hun eentje actie kunnen ondernemen, vervullen de

vakorganisaties een strategische rol in deze strijd. We zien trouwens vaak dat kinderarbeid minder frequent is waar de vakbonden sterker staan”, voegt mevr. Beresi toe.

Het project dat ABVV Horval voertmet haar partners wil de vakorganisaties van het Zuidensterker maken om het preventieve werk op het terrein te


vergemakkelijken. Ook wil men het makkelijker maken om een Noord-Zuid-netwerk uit te bouwen om zo de strijd aan te binden tegen dit fenomeen aan de twee uiteinden van de keten.

“Ook in onze chocoladebedrijven en chocoladefabrieken in België kunnen we iets doen om een impact te hebben in het Zuiden : door er zich van te vergewissen dat er geen kinderarbeid gemoeid is in de bevoorradingsketen en door toezicht te houden vanuit het importerend land”, vervolgt Leticia Beresi.

In Burkina Faso zullen de

vakbonden binnenkort een observatorium lanceren om de grootte van het fenomeen van de kinderhandel naar Ivoorkust beter te kunnen vatten. Door het hele land hebben de vakbonden een sensibiliseringscampagne gevoerd om de lokale bevolking te betrekken bij de strijd tegen deze handel.

“Onze vakbond sensibiliseert momenteel, met de hulp van het ABVV, de chauffeurs en de bestuurders opdat ze het aan de politie zouden melden wanneer er een niet-begeleid kind in hun voertuig zit”, verzekert Guy Olivier Ouedraogo van de CSB.

Bovendien werden er in het kader van het ABVV HORVAL-project regionale comités ingevoerd in de vertrekzones om “de administratieve overheden te betrekken in de strijd tegen de kinderhandel”, preciseert Brahima Rabo van de CSB, coördinator van het project in Burkina Faso.

In Ivoorkust worden er sensibiliseringsacties gevoerd en werden er ook verschillende regionale comités opgericht om de strijd aan te binden tegen kinderarbeid in de cacaoplantages.

DefundamenteleArbeidsconventies,internationaleinstrumentenomdekinderentebeschermen

Voor Faustina Mukazi Van Aperen van het Bureau voor de Activiteiten van de Werknemers (ACTRAV) van de IAO, “draagt dit intersyndicale samenwerkingsmodel bij tot de ratificatie van de IAO-conventies over de minimumleeftijd (nr. 138) en over de ergste vormen van kinderarbeid (nr. 182) ; het is een belangrijke stap om kinderarbeid en kinderhandel weg te werken, waarbij de sociale dialoog als middel wordt gehanteerd.”

“De grootste uitdaging van vandaag voor de vakbonden is om ook te werken aan een strategie om kinderarbeid te verbieden en die hun toegang tot onderwijs en gezondheidszorgen bevordert; men moet eveneens de levensomstandigheden van de ouders verbeteren om de kinderen te beschermen”, voegt mevr. Van Aperen toe.

Echter, “deze strategie van de vakbonden zou een doeltreffend

bondgenootschap impliceren met de werkgeversorganisaties en de regeringen, zoals de IAO aanprijst, want gezondheid en onderwijs van kinderen zijn cruciaal voor het welzijn van eenieder”, besluit mevr. Van Aperen.

Feitenencijfers

• Het totale aantal kinderen die kinderarbeid verrichten is sinds 2000 gedaald met een derde, van 246 miljoen naar 168 miljoen. Meer dan de helft van hen, namelijk 85 miljoen, verrichten gevaarlijk werk (in 2000 telde hun aantal nog 171 miljoen).• De regio van Pacifisch Azië telt nog steeds het grootste aantal (bijna 78 miljoen of 9,3% van alle kinderen), maar Sub Saharaans Afrika blijft de regio waar kinderarbeid het meest frequent is (59 miljoen, meer dan 21%). • 13 miljoen (8,8%) kinderen

worden gedwongen om kinderarbeid te verrichten in Latijns-Amerika en in de Caraïben, naast 9,2 miljoen (8,4%) kinderen in de regio van het Midden-Oosten en Noord-Afrika.• De landbouw blijft de sector met het grootste aantal kinderen die gedwongen worden om arbeid te verrichten (98 miljoen, of 59%), maar het aantal kinderen in de dienstensector (54 miljoen) en in de industrie (12 miljoen) zijn verre van verwaarloosbaar – vooral in de informele economie.• Kinderarbeid bij meisjes is sinds 2000 gedaald met 40%, terwijl er zich bij de jongens een daling aftekent van 25 %.

Bron: Mesurer les progrès de la lutte contre le travail des enfants - Estimations et tendances mondiales 2000-2012 (IAO-IPEC, 2013). (letterlijke vertaling : de vooruitgang meten van de strijd tegen kinderarbeid – ramingen en tendensen op wereldvlak 2000-2012)


‘Make chocolate fair’, zo luidt de naam van de Europese campagne voor eerlijk gehandelde chocolade die is gelanceerd in 16 Europese landen en onder andere wordt gesteund door ABVV-Horval.

De campagne is een aanklacht tegen de onmenselijke arbeidsomstandigheden en schendingen van mensenrechten die al jarenlang de trieste realiteit zijn op cacaoplantages in West-Afrika. Zo hebben er miljoenen cacaoboeren de grootste moeite om overeind te blijven en de eindjes aan elkaar te knopen, terwijl – het andere uiterste – de consument steeds meer chocolade verbruikt. Daartussenin zit een handvol ondernemingen die de cacao- en chocolademarkt domineren en immense winsten binnenrijven.

Met deze campagne willen de Europese Commissie, alsook een resem middenveldorganisaties de Europeanen ertoe mobiliseren om te ijveren voor meer rechtvaardigheid in de cacao-industrie. Daartoe worden de krachten gebundeld en heel wat actiemiddelen ingezet. Behalve de ChocoMobile Tour doorheen een groot deel van het Europese continent en actiedagen, is er een petitie opgestart waarmee bedrijven worden aangespoord om hun verantwoordelijkheid te nemen door respect te hebben voor sociale en milieugebonden normen.

De petitie ook ondertekenen en meteen meer te weten komen over deze campagne?www. makechocolatefair.org

BezoekdeZoometLinx+Kaartenmetkorting!Je kan dankzij Linx+ voor een verminderde prijs naarde Antwerpse Zoo en het dierenpark Planckendael inMuizen bij Mechelen.

Tickets:Volwassenen (vanaf 18 jaar) : 20 euro ipv 22.50 euroKids / 60+ : 15 euro ipv 17.50 euroKids -3 jaar : gratis

Infoenkaarten:AdviespuntOmmeganckstraat 35 (1e verdieping)2018 AntwerpenT: 03 220 66 13 of [email protected]

Betalen kan enkel met Bancontact of via overschrijving oprekeningnummer BE20 1325-2019-3156

+


Boekbespreking

Spraakmakende interviews en bedenkingen over de actiesB

EenuitdagendebrochurevanABVV-Metaalenenkelebeschouwingenoverdesyndicalemobilisatietegenderegering

Frans Van Heddeghem, gepensioneerde BBTK-afgevaardigde, actief in de ABVV syndicale seniorenwerking en met tijd om veel te lezen.

Als gepensioneerde militant ben ik uiteraard mee gaan betogen (staken kan ik niet meer). Naar aanleiding daarvan voerde ik de afgelopen periode, wat meer dan gewoonlijk (maar graag), discussies met familieleden (kinderen) en vrienden, niet altijd zo syndicaal gemotiveerd of minded als ikzelf. Ik vind het broodnodig dat we niet in onze “comfortzone” als gelijkgezinde militanten onder elkaar blijven, maar de confrontatie met de minder syndicaal overtuigden aangaan. Men vindt algemeen wel dat de maatregelen eenzijdig zijn en dat ook en vooral de kapitaalkrachtigen (“de grote vermogens”) moeten aangesproken worden. Maar het feit dat we met een vastbesloten regering te maken hebben, steunend op de Europese Commissie en op een comfortabele parlementaire meerderheid (in Vlaanderen althans) doet mijn discussiegenoten sterk twijfelen aan het verdere nut van de algemene syndicale mobilisatie en de doeltreffendheid van de gekozen actiemiddelen. Kunnen de vakbonden na de decemberbetoging nog blijven mobiliseren? Moeten we ons niet toespitsen op enkele selectieve onderdelen uit de regeringsplannen en daar de komende jaren verder tegen ageren, in samenspraak met de politieke oppositie van SPa en Groen? En dus een bepaald “verlies nemen”? In de jaren ’80 van de vorige eeuw hebben we uiteindelijk onder Martens-Gol zelfs 3 indexsprongen moeten slikken en ook het globaal plan van Dehaene in 1993 legde

pijnlijke besparingen op, ondanks - toen ook - algemene stakingen (die nooit “algemeen” opgevolgd werden).

Vragen rijzen er ook bij de communicatiestrategie van de vakbonden naar de publieke opinie toe, en in het bijzonder van het ABVV. Zo’n discussies lopen vaak uit op een wat fundamenteler debat over de rol van de vakbonden in onze economisch bestel.

Hoe dan ook, om voor mezelf wat klaarheid te scheppen en om mijn stellingen in discussies beter te funderen ben ik achteraf enkele keren gaan grasduinen in literatuur over de syndicale geschiedenis en in syndicale teksten en congresrapporten. Zo kwam ik ook op de website van de Vlaamse ABVV-Metaalcentrale die heel transparant toegang geeft tot alle documenten van haar congres in november 2013. Ga maar eens een kijkje nemen in de downloadzone van de speciale website www.abvvmetaalcongres.be. Naast de klassiekers als het “moreel verslag” en diverse resoluties is er een bijzonder boeiend industrierapport van prof. B. Mazijn, ook met een samenvatting. Het biedt een heel vernieuwend en constructief perspectief nu we ook in Vlaanderen geconfronteerd worden met een dreigende verdere afkalving van de industriële werkgelegenheid, na de dramatische sluitingen van Ford en Opel.

Vooral heel uitdagend is de brochure “24 spraakmakende interviews voor een vakbond 2.0”

Ik wil er hier wat dieper op ingaan. Vooreerst: het is wat jammer dat ABVV-Metaal deze brochure niet wat breder verspreid heeft op papier: 100 blz. lezen op het scherm blijft toch een probleem. En afdrukken kost heel wat van je inktpatroon omwille van de grote foto’s en kleurendruk. (Zelf heb ik gelukkig een gedrukte versie kunnen bekomen). Ik heb Metaal voorgesteld de platte, fotoloze tekst digitaal ter beschikking stellen voor belangstellenden, dit zou nog geen 50 blz. omvatten.

Voorzitter Herwig Jorissen geeft in zijn inleiding een vrij accurate samenvatting van de sterktes, bedreigingen en zwaktes waarvoor niet alleen een Centrale als Metaal staat, maar eigenlijke de hele vakbond. We beleven een “kantelmoment”. Zo stelt hij bvb. duidelijk: “de verrechtsing is niet alleen een verhaal van de politieke samenleving: een studie na de verkiezingen van 2010 gaf aan dat 16 procent van de ABVV-leden voor de N-VA had gestemd en 26 procent voor Vlaams Belang. Dat wil zeggen dat 42 procent van de ABVV-leden heeft gestemd voor een rechtse tot extreemrechtse partij.” En nog: “ als vakbond moeten we verder kijken dan het cocon van onze sectoren. … Want wie vandaag niet vooruitkijkt, loopt niet alleen morgen gevaar. De kans is alsmaar groter dat we ook vandaag tegen onze limieten aanlopen. We hebben … verschillende keren meegemaakt dat we als vakbond meer dan ooit tevoren in vraag werden gesteld. En


niet alleen als organisatie, ook werden vraagtekens geplaatst bij ons model van sociaal overleg, de basis van onze welvaart.”

Hij eindigt met een aantal vragen die Metaal voorgelegd heeft aan een groep van “externen”: opiniemakers, sociologen, politicologen, journalisten, marketingspecialisten, activisten en zelfs de CEO van de metaalwerkgeversfederatie Agoria Paul Soete. Deze buitenstaanders vinden de vakbeweging allemaal heel belangrijk en sympathiseren er vaak mee, zelfs al bepleiten ze soms een andere manier van syndicale actie en vooral communicatie en perceptie-opbouw. Maar, “Je ziet jezelf soms beter door de ogen van de ander”, aldus Jorissen.

Wat zijn die vragen? • Naar welke arbeidsmarkt, economie, samenleving evolueren we?• Hoe kunnen we ook in de toekomst nog een relevante rol blijven spelen: voor de leden, binnen bedrijven en in de samenleving? Welke moeten dan onze doelstellingen, taken en opdrachten zijn?• Zijn de aangeboden diensten nog voldoende afgestemd op de noden en verwachtingen van de verschillende groepen op de arbeidsmarkt?• Is onze interne structuur en organisatie aangepast aan de huidige en toekomstige maatschappij?• Hoe ons positioneren en communiceren om aantrekkelijk te blijven voor de toekomstige generatie?

Het is te appreciëren dat een vakbondscentrale de kritische opmerkingen van buitenstaanders niet schuwt, zelfs al zal de doorsnee ABVV-militant een

aantal stellingen niet op applaus onthalen. Het weze ook duidelijk dat de vragen en veel van de antwoorden van belang zijn voor de hele vakbeweging. Dat Metaal ze openlijk tot haar congresthema maakte heeft natuurlijk ook te maken met de afslanking van de metaalindustrie en het dalend aantal metaalsyndicalisten. Hier geldt, meen ik, de oude wijsheid dat men vooral in een bedreigde situatie vaak heel creatief wordt.

De interviews lezen vlot en zijn inhoudelijk zelfs voor geschoolde militanten vaak verrijkend en, zoals gezegd, soms uitdagend. Alleszins puik werk van de jonge freelance journaliste Goele Geeraert. Verder volgen enkele uittreksels, als teaser.

Als ik één kritische noot mag zetten bij Jorissens analyses van de dreigingen en zwaktes voor de vakbond is het de afwezigheid van enige verwijzing naar het toch bedreigde Belgisch kader waarin we zitten. Ik weet ook wel dat Metaal een exclusief Vlaamse ABVV- centrale is geworden, na een pijnlijk splitsingsproces met de Waalse metallo’s. Vandaar ook dat de geïnterviewden allemaal Vlamingen zijn, terwijl er ook Waalse specialisten zijn die zinnige dingen over het onderwerp kunnen zeggen. Impliciet gaat ABVV-Metaal natuurlijk wel uit van het Belgische sociaal overlegkader, maar persoonlijk vind ik dat elke ABVV-verantwoordelijke de dag van vandaag de waarde daarvan duidelijk en expliciet mag/moet benadrukken, ook voor de Vlaamse werknemers. Wat uiteraard niet betekent dat we als Vlaamse ABVV-ers niet onze eigen benadering mogen en moeten hebben.


Eengreepuitdeinterviews:

Jos Geysels, voorzitter 11 11 11,ex-Agalev parlementslidEigenlijk is de vakbond een permanent laboratorium van ideeën, ervaringen en gedachten van duizenden ervaringsdeskundigen. Via hen komt een stroom aan informatie door over de onderstromen in de samenleving. Als de vakbond die stromen goed analyseert, dan zou ze bijvoorbeeld merken dat belang en beginsel niet langer samenvallen. Mensen hebben belang bij een goed contract en dito werkomstandigheden. Maar ze koppelen dat niet meer noodzakelijk aan het algemeen beginsel van solidariteit. Ze zijn lid van de vakbond maar stemmen op partijen die de uitkeringen willen verminderen, enzovoorts.

Luc Derijcke, specialist personeelsbeleid ensociaal overlegAls vakbond zou ik zwaar inzetten op het afdwingen van een loopbaanbeleid voor iedereen in het bedrijf. Daar waar ondernemingen tekortschieten, moet de vakbond zelf een dienst oprichten waar werknemers vrijwillig of op aangeven van personeelsvertegenwoordigers loopbaanadvies kunnen krijgen. Dit kan best binnen de sectorale vakbond gebeuren, omdat daar de specifieke terreinkennis aanwezig is.

Jan Denys,arbeidsmarkt specialist, directeur RandstadDe vakbond … zit in nationale federale structuren zoals de NAR, in regionale organen zoals de SERV, in zeer veel adviesorganen en in duizenden bedrijven. Die inbedding biedt hun sowieso een grote legitimiteit.

Frank Vandebroucke ex-minister, professorVandaag worden de vakbonden te veel gezien als een anti-economische speler - zonder begrip voor competiviteitsproblemen - en als verdediger van brede collectieve belangen - zonder aandacht voor het individueel verschil. De vakbond moet tonen dat ze zich bewust is van de huidige realiteit, anders verliest ze haar geloofwaardigheid.

Patrick Vanderweyden, docent UGHoe positioneer je jezelf binnen een maatschappelijk kader dat armoede en werkloosheid als een puur individuele verantwoorde¬lijkheid ziet? De vakbond kan alvast meer tonen wat ze allemaal voor haar leden doet. Waarom zie ik nooit spots, reclame over de vakbond op tv en in mijn krant? Via haar dienstverlening kan de vakbond

aanknopen bij de bredere maatschappij en heel veel mensen met haar boodschap bereiken.

Guy Van Gyes, Onderzoeker KULeuven en HIVA, adviseur Europese instellingen Door de stijging van de scholingsgraad, worden mensen slimmer. Egoïsme is daarvan een negatief gevolg. Maar het positieve is dat mensen zelf zaken willen bekijken en beoordelen, als gelovige, als consument en ook werknemer. Empowerment - zijn zeg over iets kunnen doen - is voor deze nieuwe werknemer belangrijk. En is dat nu net niet wat een democratisch georganiseerde vakbond binnen de bedrijfsmuren wil zijn?

Stefaan Walgrave, Prof Sociale Wetenschappen UAJe kan onderhandelen of protesteren. De vakbond bevindt zich in een dubbelzinnige situatie. De meeste sociale bewegingen zijn outsiders, zij zitten niet met het establishment rond de tafel. Vakbonden behoren heel vaak tot de incrowd. Ze zetelen in zowat elk belangrijk advies- en overlegorgaan, en in bedrijven van een zekere omvang zitten ze mee aan de onderhandelingstafel. Tegelijk organiseren ze geregeld een protest. Die positie tussen de straat en de onderhandelingsruimte brengt een spanning met zich mee.

Monica De Coninck, ex-minister van Werk, SPa In Scandinavische systemen besturen de vakbonden mee. Wie mee bestuurt, kan natuurlijk soms moeilijker actie voeren, maar begrijpt de uitdagingen van de onderneming.De tegenstelling tussen medewerkers en de grootkapitalistische bazen gaat volgens mij niet meer op– behalve bij sommige internationale ondernemingen. In kleine en middelgrote bedrijven zou je tot een soort pact moeten kunnen komen, met wederzijds respect.

Vera Claes, voorzitster Instituut Gelijkheid van vrouwen en mannenExtern is er nood aan een meer eigentijds communicatiebeleid dat ook vrouwen aanspreekt. Breng vrouwen eens anders in beeld dan met een petje en een hesje aan een stakingspost. Het effect moet zijn dat je fier bent op je lidmaatschap …

Xavier Verboven, voormalig Algemeen Secretaris ABVVVerder mogen we ook onze gepensioneerden niet loslaten. Het is een enorme groep mensen met zeer veel kennis en expertise, die bijdraagt tot de ontwikkeling van een nieuw soort economie, de “zilvereconomie”.


… Als vakbond moet je nadenken over manieren om de meerwaarde van gepensioneerden maatschappelijk te valideren. Dat betekent ook dat je ze in je structuren moet integreren, interprofessioneel, maar evengoed op niveau van de centrales en gewestelijke afdelingen. Zij zouden de gepensioneerden bijvoorbeeld kunnen laten zetelen in hun syndicale beleidsniveaus.

Pedro De Bruyckere, docent Arteveldehogeschool, gastspreker rond generatie YDe arbeidsmarkt vergrijst, dus doet de vakbond dat ook. Tegelijk zitten er nog relatief veel jongeren in de vakbond. In die zin krijg je een reële afspiegeling. Maar we krijgen die jongeren in de media bijna nooit te horen. Ze zouden door de vakbond best wat meer naar voor mogen worden geschoven.

Paul Soete, CEO AgoriaDaarom ben ik voorstander van een coöperatief model, zoals het Duitse mitbestimmungs-systeem. Mede dankzij de Duitse vakbonden heb je vandaag een soort van back shoring [nvdr. omgekeerde beweging van offshoring) naar de Duitse industrie. Je hebt nog een hoop ondernemingen die zeer goed met syndicale afvaardiging en ondernemersraden werken, maar het beeld dat je via de media krijgt, keert werkgevers en de publieke opinie af.

John Vandaele, Journalist bij MO* en auteur van diverse boeken De vakbond heeft de globalisering destijds aanvaard. Als ze zich dus rationeel wil opstellen moet ze nu mee denken over hoe een land als “de NV België” zich in die context van globalisering, klimaatverandering en groeiende uitputting van grondstoffen, moet opstellen.Zeker jongeren vinden het belangrijk om te weten hoe een organisatie zich in dat mondiaal verhaal positioneert. Tegelijk moet de jeugd ook de historische rol van de vakbond leren ken-nen.

Bea Cantillon, professor UA en directeur Centrum Sociaal BeleidDe opwaardering van de minimumuitkeringen [2004-2005) en de welvaartsvastheid van de uitkeringen hebben we aan de vakbonden te danken. Toch zou er nog meer

aandacht naar de armen mogen gaan, bijvoorbeeld naar een betere kinderbijslag voor de zwakste groep, naar een verhoging van het leefloon, naar ondersteuning van de sociale economie. Nieuwe economische activiteiten, zoals de sociale economie, vormen misschien een niche in termen van ledenaantal, maar ze verdienen wel aandacht in een samenleving waar het voor lager geschoolden steeds moeilijker wordt.

Francine Mestrum, ex-prof UA, ULB, Ugent, coördinator Global Social JusticeEr zijn weinig punten waar mensen zich zo om bekommeren als om sociale en economische rechten: hoe zit het met mijn loon, zullen mijn kinderen een baan vinden, hoe zit het met mijn pensioen, met gezondheidszorg, met onderwijs? Een vakbond kan zich zeer aantrekkelijk maken door op al die terreinen een attractief, ambitieus en haalbaar verhaal te brengen. Nu komen de vakbonden enkel in het nieuws bij stakingen en dan verdedigen ze zich zéér slecht. Ook het opzetten van andere en meer ludieke acties, genre betaalstakingen of zelfs flash-mobs, in minder zware dossiers kunnen zinvol zijn.

Marc Michils, directeur Vlaamse Liga tegen Kanker De traditionele media zoeken inderdaad het conflict, omdat dat vuurwerk en debat oplevert. De aankondiging dat het mooi weer wordt, is weinig interessant, tenzij iemand anders beweert dat het gaat vriezen. Het is zaaks in je communicatie zelf al elementen te steken die de media verleiden om je verhaal mee te nemen: een creatief event, een actualiteitswaarde, een vernieuwend idee. Dat zijn zaken die mensen aantrekken en inspireren.

Stijn Vercamer, communicatiespecialist, adviseur SPaAls je een persbericht hebt, is het een kleine moeite daarover op Twitter of Facebook te communiceren met een quote. Voor sociale media zou ik vooral luisteren naar de jonge mensen in de organisatie en hun kansen geven. Want zij zijn echt wel mee. Ze hebben alle kennis in huis om de boodschap van de vakbond op een moderne manier te brengen.Als het niet lukt om de gewenste media-aandacht te krijgen, kun je je mening ook nog zelf adverteren.

+


THEATER ALL-IN19 februari 2015 Een geleid bezoek achter deschermen van de Bourlaschouwburg met inclusief de theatervoorstelling “Maria Stuart”. De Bourlaschouwburg ligt in het centrum van de stad Antwerpen en is de thuishaven van Het Toneelhuis. Dit theatergezelschap wil deze symbolische plek op een eigenzinnige manier invullen met veelsoortige voorstellingen voor een divers publiek. Dit is een unieke kans voor zij die geïntroduceerd willen worden in de magische wereld van het theater: een blik achter én voor de schermen van een theatergebouw met een schitterende theatervoorstelling als kers op de taart.

DerondleidingDe Schouwburg dankt haar naam aan de architect Pierre-Bruno Bourla, die in 1828 zijn bouwplannen bekend maakte aan het Antwerpse stadsbestuur. In 1834 werd dit ‘Théatre à l’italienne” ingehuldigd en werd meteen beschouwd als een van de beste theaters van Europa. De oorspronkelijke theatermachinerie is in zijn originele staat bewaard gebleven en ook de foyer ademt nog steeds de sfeer van vorige eeuw. De rondleiding neemt je mee doorheen heel het gebouw: in de gangen, de artiestenloges, de coulissen, op en achter het podium, de zaal etc. De gids vertelt alle geheimen en verhalen ronddit historische gebouw dat tal van beroemdheden over de vloer kreeg.

DevoorstellingMaria Stuart is een majestueus koninginnendrama waarin twee legendarische vorstinnen uit de Europese geschiedenis

elkaar naar het leven staan: Elizabeth I van Engeland en de katholieke Maria Stuart van Schotland.Friedrich Schiller schreef een bloedstollende reconstructie van de laatste dagen van Maria Stuart. Haar gevangenschap vormt het hoogtepunt in een jarenlange rivaliteit tussen de twee vorstinnen, waarbij Maria zich voortdurend opwerpt als Engelse troonpretendent en zo voor een klimaat van achterdocht en dreiging zorgt. Schiller laat op subtiele wijze zien hoe Elizabeth — net op het ogenblik dat ze haar aartsrivale definitief in haar macht heeft — terugdeinst voor de verantwoordelijkheid om haar om het leven te brengen. Maria lijkt minder bang om te sterven, dan dat Elizabeth bang lijkt om haar te doden. Elizabeth, tot dan toe de belichaming van staatsbelang en toonbeeld van rede, raakt in diepe gewetensnood. Achter de maskers van de politieke macht, gaan bij Schiller twee vrouwen van vlees en bloed schuil. Vrouwen die gefascineerd zijn door elkaar, maar ook gevangen zitten in een web van onderlinge rivaliteit en jaloezie. De puriteinse Elizabeth herkent in de verfijnde, bloedmooie Maria eenzelfde eenzaamheid. Zo wordt Maria Stuart niet alleen een rijk

historisch drama over macht, ambitie en verantwoordelijkheid, maar ook een intiem portret van twee vrouwen die gevangen zitten in het keurslijf van hun politieke rol.

Spel: Katelijne Damen • Jip van den Dool • Marc Van Eeghem • Robert de Hoog • Maarten Heijmans • Hans Kesting • Chris Nietvelt • Halina Reijn • Matteo Simoni • Eelco SmitsDramaturgie: Jan Peter Gerrits

Wanneer? donderdag 19/02/2015 Rondleiding start om 14.00u | Voorstelling start om 20.00u

Waar? Samenkomst aan de ingang van de Bourlaschouwburg, Komedieplaats 18, 2000 AntwerpenPrijs: 26 euro | De prijs omvat een twee uur durende gegidste rondleiding en de theatervoorstelling van “Maria Stuart”.

Info en inschrijvingen:AdviespuntOmmeganckstraat 35 (1e verdieping)2018 AntwerpenT: 03 220 66 [email protected] kan bij het Adviespunt enkel met Bancontact of via overschrijving op het rekeningnummerBE20 1325-2019-3156


Activiteiten

Straffe Madammen 2015A

Filmvoorstelling‘Deuxjoursunenuit’metinleidingdoorPiaDesmetDonderdag 12 maart 2015 om 19u304 euro | Auditorium Permeke | De Conickplein 25-26 | 2060 Antwerpen

‘Deux jours une nuit’ is de nieuwe film van de onvolprezen Luikse broers Luc en Jean-Pierre Dardenne met in de hoofdrol de ravissante Oscar winnares Marion Cotillard (vorig jaar nog te zien naast Matthias Schoenaerts in ‘De rouille et d’os’).Hun naam staat gelijk aan het filmgenre “sociaal drama”. Zij behoren intussen tot de groten van de cinema, en tóch zijn er nog heel veel mensen (ook collega-regisseurs) die hun films -omdat ze zogezegd ‘te grauw’ en ‘te realistisch’zijn - links laten liggen. Misschien ook omdat hun films geen massa’s volk trekken. In andere kringen worden hun films dan weer bejubeld: de verhalen zijn bevlogen, aangrijpend en meeslepend.

Net als in ‘Rosetta’ en ‘Le silence de Lorna’ volgen we een vrouw in struggle-modus: Sandra (Marion Cotillard) heeft amper één weekend de tijd om haar collega’s één voor één te overhalen afstand te doen van hun bonus, zodat zij haar job kan behouden. Aanvankelijk ziet Sandra de strijd niet zitten: ‘Ze zullen voor hun bonus kiezen. Dat is ook maar normaal.’ Waarop haar echtgenoot (Fabrizio Rongione) een zinnetje uitspreekt waarin een statement van formaat besloten ligt: ‘Neen. Dat is niet normaal.’

De plot lijkt poepsimpel. Negentig minuten lang zwoegt het hoofdpersonage zich van deur tot deur, maar de vragen die Sandra’s

wanhopige smeektocht oproept, klinken brandend actueel: Kiezen we voor de poen of voor onze medemens? Zijn we solidair of egocentrisch? Zinken we weg in passiviteit of reageren we?

Het is een film die treft, bezielt en overmant, en op de één of andere manier kom je na afloop ook gesterkt uit het verhaal.

Pia Desmet, federaal BBTK secretaris, komt met veel plezier de film inleiden. Vanuit haar ervaring is zij de persoon bij uitstek om even toe te lichten hoe er wordt omgesprongen met bonussen en premies in de bedrijfswereld.

StraffeMadammenTalkshowmetbruncheneenvleugjemuziekZondag 29 maart 2015 om 9u3015 euro | OC NOVA | Schijfstraat 105 | 2020 Antwerpen

Een gezellige babbel onder leiding van Els Broekmans (Radio 2) en 4 straffe dames:

Hilde Vernaillen – CEO bij P&VStudeerde Toegepaste Economische Wetenschappen aan de KULeuven. Na haar studies werd ze aangeworven door de toenmalige CODEP-spaarbank, een filiaal van P&V. Ze is een topvrouw zonder sterallures maar met gezonde ambities. Sinds de oprichting van het bedrijf worden waarden als solidariteit, samenwerking hoog in het vaandel gedragen. Van een glazen plafond is helemaal geen sprake… Wat zijn haar persoonlijke ervaringen, ervaringen

met haar eigen personeel en hoe wordt er mee omgegaan?

Marie Louise De Croock – ervaringsdeskundige in de armoedePrecies tien jaar geleden haalde Marie-Louise De Croock (52) haar diploma van Ervaringsdeskundige in Sociale Uitsluiting en Armoede. Vandaag werkt ze bij de koepel APGA, het Antwerps Platform Generatiearmen. Marie-Louise komt uit een kansarm gezin en spreekt de taal van de armen: “Generatiearmen zoals ik, zijn arm geboren. Ik heb geen kansen gekregen. Ik heb in het bijzonder onderwijs gezeten, maar daar was ik meer niet dan

wel. Later ben ik in een beschutte werkplaats terechtgekomen. Begonnen als schoonmaakster. Ik ben metaalbewerker geweest, schrijnwerker, boekbinder. Ik werd daar eerlijk gezegd niet echt beter van.’’ Zij geeft vorming over hoe men kansarmen best aanpakt. De samenleving sluit mensen uit omdat ze anders zijn of zich anders gedragen, op basis van diploma, inkomen, het al of niet hebben van werk. De mensen over wie het hier gaat, krijgen te maken met een cumul aan uitsluitingen. Het is een samenleving die mensen controleert en normeert, met alle gevolgen van dien… Over barrières gesproken!


Professor Sevilay Altintas - oncoloogZe is de enige Turkse kankerspecialiste in ons land, noemt de verdediging van haar doctoraat de mooiste dag van haar leven en heeft genoeg aan vier uur slaap per nacht. Sevilay Altintas is een van de drijvende krachten achter de Antwerpse borstkliniek en tevens een boegbeeld binnen de Turkse gemeenschap.Ze heeft hard moeten vechten om carrière te mogen maken. Tijdens haar professionele loopbaan en binnen haar team van medewerkers loopt het ook niet altijd van een leien dakje.

Raymonda Verdyck – afgevaardigd bestuurder van het gemeenschapsonderwijsHeeft naast tal van onderwijservaring ook heel wat ervaring op het vlak van leidinggeven en veranderingsprocessen. Ze heeft dus alles in zich om van het gemeenschapsonderwijs een meer naar buiten gerichte organisatie te maken. De samenleving van nu en morgen heeft behoefte aan een variëteit van mensen en talenten.We zijn benieuwd oa te horen hoe ze staat tegenover de vervrouwelijking van het lerarenkorps en hoe komt het dat allochtone meisjes het doorgaans beter doen dan allochtone

jongens? Barrières zijn ook alom tegenwoordig in haar vakgebied.Deze voormiddag start met een klein ontbijt en eindigt met een reuzengrote paella. Dit alles wordt aan elkaar gezongen door The Midnight Blue Birds, een pittige, frisse retroband waar je goed gezind van wordt!Inschrijven kan vanaf 2 februari 2015, wees er snel bij want de plaatsen zijn beperkt!

Info en inschrijvingen:AdviespuntOmmeganckstraat 35 (1e verdieping) | 2018 Antwerpen | T: 03 220 66 [email protected] kan enkel met Bancontact of via overschrijving op het rekeningnummer BE20 1325-2019-3156

Dit project is een Antwerps samenwerkingsinitiatief van: zij-kant, VIVA-SVV, ABVV-regio Antwerpen, Linx+, Equal Pay Day, Curieus, BBTK, S-Plus, VFG | Met de steun van: IGVM en Provincie Antwerpen

v.u. Dirk Schoeters | Ommeganckstraat 35 | 2018 Antwerpen

STRAFFEMADAMMENFilm 12/03 “Deux jours une nuit” | 4 euro | Auditorium Permeke Paella - Talkshow 29/03 | 15 euro | OC NOVA

Info en inschrijvingen vanaf 2/02Adviespunt | 03 220 66 [email protected]�emadammen.be

Vakbond in Beweging 83 | 2014

Documents

Transcript of Vakbond in Beweging 83 | 2014