TRAUMA – HET BEST BEWAARDE GEHEIM VAN DE MENSHEID

geschreven door Irina Andreea  15 december 2016

Trauma begrijpenTrauma treedt op wanneer we blootgesteld worden aan een gebeurtenis die abrupt en onverwacht onze basisrechten voor vrijheid, veiligheid, orde, liefde, en betekenisvolle relaties ondermijnt. Een afschuwelijke gebeurtenis die zo plotseling door onze verdediging heen breekt, en met zo’n enorme kracht, dat het vaak een echte klap in onze psyche kan geven. Een klap die een blijvend spoor in ons bewustzijn achterlaat, en onze toekomstige identiteit op fundamentele manieren kan veranderen.

In de nasleep van een traumatische gebeurtenis zijn dit onze meest voorkomende reacties:

Verlamming

We raken in shock, in ongeloof. Vooral in het geval van extreme trauma’s raken we overspoeld en sluiten we ons af. We zijn niet in staat om er mee om te gaan, om te reageren, om na te denken. We verlammen. We zijn niet langer aanwezig. We verliezen tijdelijk ons bewustzijn. Geen enkel deel van ons is nog aanwezig, dus de herinnering aan het trauma wordt gewist. We verdwijnen, en met ons, verdwijnt de herinnering aan het trauma ook. We sluiten ons af.

Loskoppeling We dissociëren. We maken ons emotioneel, mentaal en zelfs fysiek los van het trauma. Dit is een overlevingsmechanisme, bedoeld om ons de ruimte te geven om de gebeurtenis te verwerken en op een bepaalde manier te reageren, in plaats van volledig verlamd te raken.

We maken onszelf ongevoelig voor de pijn, we verdoven onze emoties, en we koppelen ons los van onze identiteit. Dit geeft ons de broodnodige tijd om adem te kunnen halen, om onszelf bij elkaar te rapen en te kunnen omgaan met de situatie. Dit is uiteraard verondersteld om tijdelijk van aard te zijn.

Wanneer de loskoppeling chronisch wordt, vooral in het geval van blootstelling aan chronisch trauma, kunnen we volledig van onszelf dissociëren. Eigenlijk verblijven we dan permanent buiten onszelf. Buiten onze echte gevoelens. Buiten onze echte

identiteit. Een kunstmatig leven, een kunstmatig alter-ego. Onze reis is in zekere zin gekidnapt door het trauma, en plotseling verandert het van richting. We scheppen een nieuw bestaan vanuit een zeer mentale, losgekoppelde plek, of vanuit een plek van valse gevoelens (leugens die we onszelf vertellen, ten einde ons innerlijk trauma te maskeren).

Dit gebeurt ook wanneer we het meest open staan voor manipulatie, voor verdraaiing. We worden vatbaar voor suggesties, en kunnen gemakkelijk in een richting verleid worden, die niet natuurlijk voor ons is. We kunnen gemakkelijk in een reis stappen, die niet de onze is. We verliezen het contact met onszelf. Trauma is het perfecte middel om mensen te brainwashen, om hen iets te laten doen wat ze van nature nooit zouden doen. Trauma is de perfecte manier om de mensheid met het vermogen te infecteren om tegen dat wat natuurlijk is in te gaan. Het vermogen

om tegen dat wat heilig is, in te gaan.

Angst We worden angstig. Bang. We voelen ons kwetsbaar, blootgesteld, onveilig, we weten niet meer hoe we moeten vertrouwen. We kunnen ons nooit ontspannen. We zijn altijd humeurig, gedeprimeerd, in pijn. Niet in staat om ons te ontspannen. Niet in staat om te zijn. We raken gestrest. We worden fysiek en emotioneel ziek. We treden een chronische staat van verslechtering binnen.

We isoleren onszelf. We gaan ons verbergen: we worden bang van het leven. We bouwen muren om ons heen, en trekken ons naar binnen. We trekken ons terug en hebben geen interesse in de wereld, we minimaliseren onze ervaringen, en we zijn vaak bang om hulp te vragen.

Of, we worden hulpbehoevend; we smeken om aandacht, om liefde, om verzorging. We zijn wanhopig op zoek naar een soort van hulp van alles en iedereen die onze kant uitkomt; iets dat er voor zorgt dat de pijn weggaat. Iets dat helpt met de angst. We proberen via anderen te ontsnappen. Via ervaringen. Alles om de eenzaamheid

te ontsnappen. We ontwikkelen een echte angst voor scheiding. We beginnen te liegen, zodat anderen niet weg zullen gaan. Dit is hoe we zelftwijfel ontwikkelen, zelfveroordeling, zelfhaat; dit is ook hoe we een behoefte aan een verlosser

kunnen ontwikkelen. We vallen in een extreme vorm van wanhopigheid. Een buitengewone behoefte aan goedkeuring, voor acceptatie; en ook voor erkenning.

Ook kunnen we de behoefte ontwikkelen om alles te willen controleren. We creëren de illusie dat, wanneer we controle hebben over zoveel als mogelijk aspecten van het leven hier, het betekent dat we veilig zijn, en zonder pijn. We beginnen het leven te consumeren, in plaats van het leven op een natuurlijke manier te leven; we consumeren ervaringen van anderen, in plaats van op organische manier met de ervaringen mee te stromen. We maken plannen, en tijdlijnen, en kaarten, en schema’s en agenda’s. We creëren een mentale toekomst, terwijl we een op het hart gebaseerd heden negeren. We schuiven onze verantwoordelijkheid

af naar het nu moment. En wanneer we de controle verliezen, raken we in paniek en tuimelen we in een toekomstige staat van angst, verwerping, zelfdestructie, obsessie, verslaving. Van alle verantwoordelijkheid losgekoppeld. Van alle gevoel van zorg. Soms kunnen we ook naar het andere uiterste gaan. We worden onderdrukkend, beledigend/grof, zelfs dictatoriaal. We ontwikkelen het vermogen om de reis van anderen te onderwerpen en aan te passen aan de

onze. Om tegemoet te komen aan onze eigen agenda.

Zelfverdediging

We staan op. We zien in dat trauma onnatuurlijk is, en we ondernemen actie.

We willen graag de dingen in hun natuurlijke staat terugbrengen. Fysiek, emotioneel, mentaal of sociaal trekken we een lijn, en ondernemen we stappen om onszelf te beschermen. Om te beschermen waarvan we voelen dat het absoluut niet verloren

mag gaan aan trauma, aan angst, aan boosheid, of aan kunstmatig gedrag. We vechten om onze absolute grenzen te beschermen. Om dat te beschermen wat we als heilig beschouwen. Om onze eigen heilige grenzen te beschermen.

Gezonde zelfverdediging:

Wanneer we een gezond gevoel van eigenwaarde hebben, een gezond zelfbewustzijn, kunnen we onszelf op een gezonde manier verdedigen. We erkennen alle niveaus waar we door het trauma beïnvloed zijn. Alle niveaus waar we wellicht op basis van loskoppeling, angst, pijn, en zelfontkenning gecreëerd hebben. We zien

in wat kunstmatig in ons lichaam is, in onze mind, in onze emoties, in ons gedrag, in onze gewoonten, in onze relaties, en wat we trachten te helen. Om weer terug te keren naar een plek van vreugde. Om veiligheid te vinden. Gezondheid. Vrijheid. Liefde. Betekenis. Een manier te vinden om het trauma te verwerken, en er aan voorbij te gaan, terug naar een plek van welzijn, voorspoed, soevereiniteit.

Wanneer we gezonde grenzen hebben, weten we wanneer we alert moeten zijn, om niet toe te laten dat ons welzijn wordt opgeofferd; en ondernemen we actie.

Alhoewel wanneer het trauma zeer heftig is, kan ons verlangen om onszelf te verdedigen snel overschaduwd worden door onze angst. In dit geval:

durven we geen actie te ondernemen: we geven aan de angst toe. We geven onszelf over aan routines, aan het onnatuurlijke, en we geven op. We geven onszelf op. Dit kan gebeuren wanneer we gemakkelijk zelfrespect verliezen en gewillig misbruik op ons nemen. Of tot zelfvernietigend gedrag over te gaan. Of tot zelfhaat. Ook kunnen we in verdere loskoppeling gaan, als middel om te vergeten. Of om ons te verbergen achter de strijd van andere mensen.

ondernemen we slechts halve acties. We deinzen terug voor het nemen van grote stappen. Van grote veranderingen. We nemen alleen deel in oppervlakkige strijd. In gemakkelijke oppervlakkige strijd, en we vermijden de echte kernpunten. We vermijden de confrontatie met onze grootste angsten. We doen alleen mee aan de helft van de strijd. Of we misleiden onszelf door te denken dat we de volledige strijd aangaan, terwijl we dat eigenlijk niet doen. We gaan het nooit volledig aan. We offeren voor een deel veel heilige grenzen en principes op.

of vatten we de moed om volledig in actie te komen. Om alle aspecten in ons leven te confronteren die onnatuurlijk zijn, om volledige verantwoordelijkheid te nemen. Als het erop aan komt, zijn we bereid om alles te doen, om onszelf te beschermen tegen bedreigingen van ons welzijn. We zijn bereid onze diepste angsten met integriteit en echtheid te confronteren. We zijn niet bereid om welk aspect dan ook van onszelf op te offeren. Ondanks onze angst ondernemen we actie.

bouwen we de moed op om ons uit te spreken en om hulp te vragen. Om anderen te vragen met ons mee te strijden, en het heilige te ondersteunen.

Ongezonde zelfverdediging: Wanneer we een ongezond gevoel van eigenwaarde hebben, een ongezond

zelfbewustzijn, dan hebben we ongezonde persoonlijke grenzen. Als we ongezonde grenzen hebben, herkennen we niet ons volledig vermogen om vreugde en pijn te ervaren. Dit kan gemakkelijk tegen ons gebruikt worden. Wanneer we geen voorwaarden hebben, of uiterste grenzen, kunnen we gemakkelijk meer misbruik

of pijn op ons nemen dan wat acceptabel voor ons is. Als überhaupt al

toelaatbaar. We kunnen onszelf en onze integriteit niet met duidelijkheid eren.

We kunnen ook voor de verkeerde oorzaak strijden. We nemen deel aan een strijd die niet aan ons is om voor te vechten. We staan met passie op voor ongezonde, niet op ons afgestemde gevechten. We kunnen niet onderscheiden wat we aan het beschermen zijn. We hebben geen helder of gezond oogmerk voor ons gedrag. Dit is in zekere zin neurotisch gedrag. We misleiden onszelf door te denken dat we volledig gelijk hebben in wat we aan het doen zijn, eenvoudigweg omdat we niet in staat zijn het hele plaatje te zien. Dit is hoe dogma en rigiditeit ontstaan.

Of, we kunnen verdwaald raken, in een achtervolging met absoluut geen richting, geen doel. We staan open voor van alles en nog wat. Hebben totaal geen

grenzen. Dit is een gevaarlijke meegaandheid, die ons heel gemakkelijk te manipuleren maakt; gemakkelijk te controleren en gemakkelijk te onderwerpen.

Boosheid

We raken prikkelbaar. Agressief. Rusteloos. We kunnen het interne trauma niet meer aan. In onze pijn, kunnen we het vermogen ontwikkelen om anderen pijn te doen. Om gewelddadig te zijn. Om aan te vallen. We worden haatdragend, vijandig. Soms destructief. En zelfs wraakzuchtig.

We zijn ook heel vatbaar voor manipulatie wanneer we kwaad zijn. Het is zeer gemakkelijk om in deze toestand te worden gerekruteerd in kunstmatige conflicten. In verdeeldheid. Afscheiding. Oppositie. Haat.

Verdriet

We erkennen het trauma. De pijn. Het verlies. We eren onze pijn, en we staan onszelf toe om het volledig te voelen. We rouwen om dat wat pijn gedaan werd, over dat wat vervormd werd, over dat wat verloren was. We zijn authentiek en eerlijk tegen onszelf. Echter wanneer het verdriet uit balans raakt, kunnen we in een staat van hopeloosheid terecht komen, of terugtrekking, of schaamte of (zelf)schuld. In extreme gevallen kunnen we zelfs het concentratiekamp- of Stockholmsyndroom ontwikkelen en zelfs onze misbruikers verdedigen.

Acceptatie

Wanneer we ons trauma vanuit een gezonde gebalanceerde plek het hoofd bieden, begrijpen we dat trauma niet iets is dat van nature in de schepping bestaat. Het is niet normaal. In onze meest natuurlijke en organische zelfstaat, hebben we geen reden om ooit trauma te ervaren. Wanneer we gelukkige, betekenisvolle, verbonden levens leiden, creëren we gelukkige, betekenisvolle, verbonden

ervaringen. Wanneer we afgestemd zijn op onze omgeving, op onze natuurlijke leefomgeving, met onze eigen zelven, zal de natuur ons niet traumatiseren. De natuurlijke krachten traumatiseren ons niet. Ook hebben we geen verlangen om iemand anders te traumatiseren. In plaats daarvan werken we samen. Vloeien we samen. We communiceren. Het leven is dan geen pijnlijke ervaring.

Het zou een hele nieuwe kracht vereisen, een dreiging van buitenaf, om trauma teweeg te brengen. Een nieuwe constructie in zekere zin. Een nieuwe vorm van creatie. Of misschien een ongeluk … Een vergissing. Een abnormaliteit. Een

mutatie. Een kunstmatige ziekte. Wanneer we trauma accepteren als iets dat niet in ons bestaan thuis hoort, nemen we gezonde stappen op weg naar heling, naar integratie, en vervolgens ondernemen we stappen om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. We nemen maatregelen om trauma in toekomstige ervaringen te vermijden. We beschermen dat wat heilig is: ons welzijn, onze vreugd, onze vrijheid. Onze gezonde grenzen. We accepteren het en nemen op hetzelfde moment

verantwoordelijkheid. Dit is gezonde acceptatie.

We accepteren dat het gebeurde, maar we accepteren niet dat het opnieuw gebeurt.

Indien acceptatie niet vanuit een gezonde plek gebeurt, maar eerder vanuit een losgekoppelde plek, waar we denken dat trauma, pijn, lijden, de dynamiek van het doden of gedood worden, normale onderdelen van het leven zijn, kan acceptatie ons heel kwetsbaar maken. Staan we open voor meer trauma. Voor meer pijn. We zijn niet in staat de werkelijke omvang van onze eigen heilige grenzen te

herkennen, en staan we toe dat onnatuurlijke dingen met ons blijven gebeuren. Wanneer we trauma aanvaarden als iets dat organisch van aard is, als een natuurlijke gebeurtenis, nodigen we trauma eigenlijk uit om te blijven, en gaan we zèlf door met het creëren van meer ruimte voor trauma in onze gedragingen. In onze creaties. Onvoorwaardelijke acceptatie is zeer gevaarlijk. Het is op zichzelf een andere vorm van loskoppeling van onze eigen pijn. Van onze eigen overlevingsinstincten. Een andere vorm van zelfontkenning.

Wanneer we trauma accepteren en in het onderbewuste scenario van het alomtegenwoordige gevaar leven, kunnen we ook een chronische behoefte ontwikkelen om te oordelen. Of chronische angst om tegelijkertijd veroordeeld te worden.

Ons collectief trauma

Hoeveel van deze op trauma gebaseerde patronen herken je in je eigen gedrag? Als je eens om je heen kijkt, hoeveel van deze patronen herken je in het collectieve gedrag?

Zou het kunnen zijn, dat we allemaal aan een collectief trauma lijden?Zou het kunnen , dat we een heel systeem van deze realiteit opbouwen vanuit een plek van niet-geheelde pijn?

Er schijnt op alle continenten een collectief zielenpatroon te zijn van trauma, angst en loskoppeling. Oorlog en verbanning, ontrouw en verraad; slavernij, plundering, verkrachting, marteling en andere vormen van geweld; hele naties en culturen gebouwd op gestolen land. Dit zijn geenszins de fundamenten van een gezond collectief.

Trauma is diep verankerd binnenin onze cellen. Het is een stevig bestanddeel geworden van onze genetische en psychologische opmaak; een onbewust reflex

zelfs. Pijn zetelt in de collectieve psyche van de mensheid en wordt er dagelijks aan toegevoegd, en is voor het grootste deel ongericht. Dat op zijn beurt weer meer pijn

veroorzaakt. Een (zich herhalende) lus van trauma. Getraumatiseerde ouders traumatiseren hun kinderen, de kinderen groeien op om hun eigen kinderen te traumatiseren, en zo verder, totdat we een zware en diepe geschiedenis van zich herhalend trauma creëren.

Deze cyclus kan alleen door zelfheling worden doorbroken.  

Hoe kunnen we trauma helen?

Zelfheling en collectieve heling zijn natuurlijk zeer complexe en zich steeds ontwikkelende onderwerpen en zullen nog veel meer blogberichten vereisen ten einde ze volledig te onderzoeken; maar voor dit moment zal ik een korte samenvatting geven, wat we kunnen doen om het trauma in ons leven te helen, gebaseerd op voorbeelden die ik in mijn eigen heling en de heling van andere mensen geobserveerd heb:

– Ten eerste, moeten we het trauma binnen onszelf en het trauma binnen ons menselijk collectief met volledige eerlijkheid herkennen.

– Vervolgens moeten we het trauma begrijpen (waar het vandaan komt, wat het is, hoe het daar gekomen is).

We beginnen onze kindertijd te bestuderen. Onze adolescentie. Ons hele leven. We merken op hoe elke traumatische gebeurtenis ons gedrag vormde, en waarom zo veel van onze keuzes vaak op pijn gebaseerd zijn.

Dan bestuderen we de collectief ingeprente trauma’s. We komen in contact met de traumatische gebeurtenissen die zo veel generaties ervaren hebben. We bestuderen de collectieve lus, en de patronen in die lus, de herhalingen. We begrijpen hoe trauma zo veel van onze beschaving gevormd heeft.

En dan, komen we in het gunstigste geval in contact met dé wortel van het trauma. De oorspronkelijke gebeurtenis of serie van gebeurtenissen waarmee de gehele keten van pijn begonnen is. Ik hoop in deze zin te kunnen helpen door mijn eigen herinneringen te delen van hetgeen er gebeurde. Raadpleeg alsjeblieft het bloggedeelte Our Story  voor verder materiaal over ons verhaal (naar mijn eigen innerlijke herinnering). Er zijn, uiteraard, veel anderen die hun eigen herinneringen delen, en er is ook veel onderzoek naar dit onderwerp; dus degenen die hierover aan geheugenverlies lijden, kunnen nog steeds een gevoel krijgen van alle mogelijke scenario’s die geleid hebben tot onze huidige toestand. Zelfs wanneer we niet het exacte scenario herinneren, kunnen we nog steeds tot een aantal weloverwogen conclusies komen, en dit kan ons de afsluiting tot volledige heling geven. Dit helpt ons te begrijpen waarom het zelfs in de eerste plaats gebeurd was.

– We maken ons niet los van onze pijn, in plaats daarvan duiken we er juist

volledig in. We verwerken het. We gaan naar de plekken die het pijnlijkst, het donkerst zijn, en we gaan de confrontatie met hun aan. We confronteren onszelf met eerlijkheid, en we eren ons trauma, door onszelf toe te staan het te voelen.

– We komen in contact met wie we zijn, in onze oorspronkelijke, natuurlijke,

niet-getraumatiseerde staat. We komen in contact met hoe we zouden zijn als het trauma nooit met ons gebeurd was. We herinneren/stellen ons voor hoe een volledig

vreugdevol, zinvol, vrij en veilig leven eruit zou zien, en we verbinden ons er hartstochtelijk mee.

– We nemen gepassioneerde stappen om alles te corrigeren dat onnatuurlijk is

in ons leven. We leren het ongezonde gedrag te veranderen dat voortkomt uit trauma, uit angst, woede, onthechting, en brengen ze op één lijn met dat wat natuurlijk is. We bewegen meer en meer richting een leven van vreugde, soevereiniteit en heilige relaties. We herinneren te verbeelden en te creëren langs het beperkte construct van trauma.

–We leggen gezonde grenzen aan. We respecteren onszelf en bouwen een gezond gevoel van eigenwaarde op. We bakenen onze uiterste grenzen op een evenwichtige manier af, en respecteren ze. We staan niet langer toe dat verder trauma in ons leven komt. We weten wanneer we voor onszelf moeten opkomen, en nee te zeggen tegen misbruik of inbreuk op onze privacy. Dit staat, op zijn beurt, ons eveneens toe om ook de grenzen van andere mensen te respecteren.

– We leren om te communiceren. Om uiting te geven aan onze pijn, om over onze gevoelens te spreken, over onze angsten en over onze pijnen. We stellen ons open over onze worstelingen, over ons helingsproces.

– We leren om hulp te vragen en we leren ook om in ruil steun te geven. We leren om ons werkelijk te verbinden en weer op elkaar te vertrouwen. We bouwen de basis op om weer in vertrouwen samen te kunnen werken.

In mijn komende artikelen zal ik de vele mechanismen van heling nog veel dieper bestuderen. Dankjewel voor het te lezen, en alsjeblieft, voel je altijd vrij om terug te delen!

Nederlands vertaling: Myra Schipper