METHODIEKEN

Wat is je binnenkant en wat is je buitenkant?

KijK eens bewust naar jezelf

Naar buiten treden en op de voorgrond staan vind ik doodeng. En precies dat is de reden waarom ik mij voor de Proeverij heb ingeschreven. Eenmaal uitgenodigd voor dit traject, wisselen de opwinding over ‘helemaal mezelf zijnd’ te worden gefotografeerd en de spanning – hoe zie ik er dan uit? – elkaar af. Ik voorvoel een confrontatie met mijzelf en hoop op een onthulling hoe het voelt om thuis te zijn bij mezelf.

Op de dag zelf neem ik een extra outfit mee. Fotografe Anne Marie van der Linden adviseerde mij om iets aan te trekken waar ik mijzelf lekker en goed in voel. In mijn witte outfit voel ik me goed; in de andere outfit voel ik me lekker. Bij Natuur-monumenten in Oisterwijk, een prachtige bosrijke omgeving met vennen, treffen wij elkaar. Heerlijk, hier wil ik wel gefotogra-feerd worden. Na de kennismaking met Anne Marie voel ik me deels op mijn ge-mak met haar en deels ongemakkelijk met mezelf omdat ik het gevoel heb het heel goed te moeten doen. Ik besluit toch maar mijn witte outfit om te wisselen omdat ik me er niet vrij in kan bewegen in het bos.

AardenWanneer we het bos inlopen, begint de sessie meteen. Anne Marie vraagt me stil te staan, zodat ze me kan fotograferen. Na het nemen van enkele foto’s vraagt Anne Marie mij om mijn poses los te laten en mijzelf te laten zien. Ik raak hier even door van slag, want ik kijk toch ongedwongen in de camera? Ik probeer mezelf meer te ontspannen en laat me fotograferen. Ik voel dat het niet werkt en raak enigszins gefrustreerd. Als

hobbyfotografe weet ik dat de lens zuiver waarneemt; pose of authenticiteit. We lopen al pratend verder en ondertus-sen probeert Anne Marie mij te fotogra-feren, maar alles voelt gemaakt. Op zich niet verwonderlijk als er een fotocamera op je gericht is en elke beweging volgt en vastlegt. Maar ergens voel en weet ik dat er iets is wat mij blokkeert om gewoon mijzelf te zijn. Ik vraag een time-out en ga op enorme wortels van een omgevallen boom zitten om mezelf te aarden. Wanneer ik mijn eigen ruimte binnenga, voel ik de rust in mij en een gevoel van verdriet komt naar boven. Ik ben hier verbaasd over maar sta het toe en voel tranen opkomen. Ik blijf even in dit gevoel en besluit dan dat het nu wel klaar is. Het is nu niet het moment om dit gevoel te onderzoeken; de time-out was bedoeld om te kalmeren. Anne Marie geeft mij alle tijd en ruimte en vraagt me of ik niet meer tijd nodig heb. Ze vertelt me dat ze mij in en uit mezelf ziet ‘switchen’. Ik wil eigenlijk gewoon even verder lopen en samen lopen we het pad af verder het bos in. Ondertussen kletsen we wat en ik vertel hoe ik bezig ben met deze opdracht en het moeten schrijven van een artikel hierover.

Hoey-Sian Brouwers

Tijdschrift voor Coaching juni nr. 2 2010Tijdschrift voor Coaching december nr. 4 2010

Trainersoverleg

...g

epr

oef

d

70

Wat is je binnenkant en wat is je buitenkant?

KijK eens bewust naar jezelf

Tijdschrift voor Coaching december nr. 4 2010

SleutelOp dat moment stopt Anne Marie de con-versatie en de wandeling: “Jij bent hier met een doel en hebt allerlei beweegredenen in je hoofd. Ik ben hier en heb een ontmoe-ting met jou; een ontmoeting van mijn ziel met jouw ziel. Voor mij is dat alles wat er nu is: jij en ik, in een ontmoeting.”Het is alsof ik de sleutel aangereikt krijg en de last van mezelf profileren en bewijzen glijden van me af. Ik kan me weer vrij bewegen en krijg de onbedwingbare neiging om mijn schoenen uit te trekken. Het is heerlijk de bosgrond onder mijn blote voeten te voelen, ook al voel ik me net een kabouter naast Anne Marie. Vanaf dat moment voel ik me steeds meer heel en in contact komen met mezelf, met Anne Marie, met het bos en kom ik steeds meer bij mezelf terug. Ik merk dat ik nu met Anne Marie praat en er een andere verbinding is. Ons gesprek wordt dieper en eerlijker; ik ben gestopt met mijn best te doen en geland in een ontmoeting. Een ontmoe-ting tussen Anne Marie en Hoey-Sian. Een Hoey-Sian die gewoon zichzelf is en laat zien waar zij mee bezig is en mee worstelt, onzeker is, waar ze trots op is en waar ze blij en gelukkig van wordt. En dat dit ge-zien mag worden, beginnend bij mijzelf.

FasesBij de nabespreking mag ik de foto’s zien. Ik ben ontroerd wanneer ik mijn fases zie en herken: de schil, het begin van het afpellen daarvan, ontdekken wat onder die schil zit, het niet willen weten en het bagatelliseren ervan, het aangaan, er doorheen gaan en de transformatie. Het is een van de mooiste dingen in mijn werk als coach om derge-

lijke processen bij mijn cliënten te zien en te begeleiden. Het is heel bijzonder om je eigen proces zo visueel geregistreerd te zien. Anne Marie heeft dit transformatieproces heel mooi en zuiver weten vast te leggen. Haar passie, oprechte aandacht en liefde voor jou als persoon, gecombineerd met haar talent om dit op een natuurlijke wijze aan te reiken vanuit haar Puur Zijn … naar mij om puur Zijn te laten Zien.

Hoey-Sian Brouwers is life coach, Helende Reisthe-

rapeut en loopbaanadviseur: ‘Vanuit je hart en in

balans met je denken’. www.sweetnewbeginning.nl

Een fotosessie is een unieke en span-nende werkvorm, die extra invalshoe-ken biedt om bewust(er) van jezelf te worden. Als aanvulling op coachtra-jecten voor mensen die via de verbale weg lastig in beweging zijn te krijgen of voor personen die vooral worstelen met hun zelfvertrouwen en moeite hebben zichzelf uiterlijk te accepteren. Meer informatie: www.puurannemarie.nl

71

>>

Tijdschrift voor Coaching december nr. 4 201072

mag zijn zoals je bent.” Daarom neem ik aan de rand van de plas even mijn vertrouwde Zenhouding aan, maar ook dat voelt nog niet erg ‘geaard’. Pas bij een volgende plas, zittend op een bank, kom ik tot mezelf. Anne Marie vraagt me mijn ogen te sluiten en legt haar handen op mijn voeten. Pas dan komt mijn denkdraaimolen aarzelend tot stilstand. Ik voel me meer in contact met Anne Marie, wandel onbewust in een afgestemd tempo, relaxed kletsend in plaats van op mijn hoede. Anne Marie benoemt mijn ontspannenheid en als ze meldt dat ze ‘de echte Peter’ heeft vastgelegd, valt er wat van me af. Op weg naar de nabespreking twee weken later voel ik me alsof ik een (test)uitslag te horen ga krijgen. Als ik de dertig door Anne Marie geselecteerde foto’s op haar laptop

voorbij zie schuiven, krijg ik meteen een warm, tevreden gevoel: ‘Yes, that’s me!’ De foto’s doen hun werk vrijwel zonder dat Anne Marie hoeft aan te vullen. Ze wijst me op details: uitdrukkingen, houdingen waar ze posering of juist verbinding en kracht ziet. Ik herken de transformatie van de gespannen naar de relaxte, authentieke Peter die ‘in contact is’. Ook herken ik de foto die het omslagpunt markeert; een mooie visuele affirmatie als reminder om te gaan aarden, als ik - als gedreven taak-gerichte denker - uit contact ben geraakt.

Peter Peters is senior HRD/MD-adviseur bij

Universiteit Utrecht en matcht onder andere

coachees met coaches in Management Deve-

lopment- en talentontwikkelingsprogramma’s.

In contactOp 1 december stop ik met werken. Hoe confronterend zal het zijn om straks naar foto’s van mezelf te kijken? Wil ik wel echt gezien worden? Dit soort gedachten gaat door me heen voordat Anne Marie me uit-legt: “Nu moet er niets, behalve je gewoon gedragen zoals je bent. Nu even niet den-ken aan of over jezelf.” Maar dat valt voor mij – als taakgerichte denker en doener – voorwaar niet mee. Ik doe graag mijn best voor optimaal resultaat, maar weet me niet goed raad nu er ‘niks van me ver-wacht wordt’. Ik bemerk bij mezelf vooral de onbedwingbare neiging om wande-lend, pratend en poserend aan de slag te gaan. Anne Marie merkt dat op: “Waarom loop je zo snel? Er zijn geen doelen, je

Tijdschrift voor Coaching december nr. 4 2010

camera kan me nu vinden; ik laat het toe en heb

er geen probleem meer mee. Het gesprek wordt

intenser, het gevoel echter meer ontspannen.

Voordat ik het weet lopen we weer naar de auto.

Ik kan de neiging om even te kijken hoe de foto’s

geworden zijn maar net onderdrukken. Geduld is

niet echt een van mijn beste eigenschappen…

De vragen die ik mezelf in het begin stelde kan ik al

gedeeltelijk beantwoorden. Ik weet hoe ik in elkaar

zit, ik ken mezelf en kan daardoor ook de keuzes

maken die bij mij horen. De vraag of ik bewust

naar mezelf kan kijken middels foto’s is nog niet

beantwoord.

Na een paar weken krijg ik de foto’s te zien. Ik neem

de tijd om mezelf te bekijken; eerst alleen, dan met

mijn partner en kinderen. Verschillende uitdruk-

kingen zijn herkenbaar: luisterend, afwachtend

en tevreden. Ook een foto die uitstraalt wat ik van

binnen voel, kan ik vinden; vooral het gevoel

van tevreden zijn over mezelf vind ik terug in

de foto’s.

Met een goed gevoel kijk ik terug op de fotoses-

sie.

Tineke Weitenberg is docent verpleegkunde aan

het Noorderpoort college in Assen en praktijk-

opleider in het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen.

TevredenHoe bewust ben ik van mijn gevoel naar mezelf

toe? Wat uit het verleden maakt mij tot wie ik

nu ben als persoon? Wat ziet een ander en durf

ik mezelf wel te laten zien aan een ander? Hoe

zie ik mezelf terug en wat ga ik daarbij voelen?

Met Anne Marie loop ik door het mooie bos

van Oisterwijk en al pratend word ik op de foto

gezet. Ik twijfel of ik al voelend deze wandeling

kan maken en of ik mezelf toe ga laten in het

gevoel wat door de camera vastgelegd gaat

worden. Mijn gedachten gaan heen en weer.

Gebeurtenissen uit mijn jeugd en het heden

lopen door elkaar heen; stevig en onvast, blij

en verdrietig. Het geluid van de camera verrast

me en onbewust houd ik mezelf tegen. Ik luister,

laat het gesprek bij me binnenkomen en ineens

voel ik me rustig en kan me laten gaan. De

73