Thermostaatkraan

Velemans-droom, heette de gymzaal van Tjuchem. We waren er om 19.17 uur. Als

eersten. De deur was nog op slot. Maar op de voorgevel heette een kunstwerk ons

welkom. Twee gestyleerde menselijke figuren die ons met hartelijke en trotse

armgebaren leken te begroeten. Trots op de gymzaal die sinds zeker 40 jaar het leven

van de Tjuchemers spectaculair had verrijkt. Even later arriveerde er een auto. Een

jongen en een meisje stapten uit. We groetten elkaar, maar daar bleef het bij. Zij

gingen bij de deur staan, wij bleven op het parkeerterreintje wachten. Weer even

later kwam er een fiets.Tjuchem is klein. De berijder had de sleutel bij zich en we

gingen met z’n allen naar binnen. Tineke was 24 jaar geleden al eens eerder in deze

gymzaal geweest en stapte daarom resoluut de kleedkamer aan haar linkerzijde

binnen. En dat was goed. ‘Dames’, stond op de deur. Het rook er alsof ze al die 24

jaar nooit een deur of een raam hadden opengezet.

De zaal had de afmetingen van een standaardgymzaal. En van de rode velours-

gordijnen die op driekwart van de lengte van de zaal uit het plafond kwamen, keken

wij niet op. Want wij kennen ook de zaal van Welsrijp: sportlokaal, dansschool,

dorpshuis, kroeg. Op het podium dat die zaal ook nog kent vinden de toneel-

uitvoeringen plaats, treedt de drumband op en worden verse en 25-, 40- en 50- (60-?

65-?) jarige bruidsparen toegezongen. Kortom, een multifunctionele ruimte die jaren

voordat het woord werd uitgevonden, al perfect in die hoedanigheid dienst deed. Net

als in Tjuchem dus. De vaal geworden, ooit bruine gordijnen van circa twee meter

lang die rondom langs de wanden waren geplooid en eveneens uit het plafond leken

te komen, waren trouwens wel nieuw voor ons. Waarschijnlijk waren ze ooit

decoratief bedoeld en ter verhoging van de feestvreugde. Het is ons niet duidelijk

geworden en we durfden het ook niet te vragen.

Blij verrast waren we toen we het opschrift ‘foyer’ ontwaarden boven de

toestelruimte. Ook hier meerdere functies. Tafels en stoelen stonden er, sport- en

spelmateriaal lag er opgeslagen, er was een keukenblokje, een koffiezetapparaat, een

goed gevulde medaillekast en er hing een tegeltje ter gelegenheid van het

honderdjarig bestaan van de openbare lagere school van Tjuchem boven het

aanrecht. De school zal inmiddels ongetwijfeld gesloten zijn. Er rijdt trouwens ook

geen bus meer. De typische en trieste gevolgen van de leegloop van het platteland.

Tot overmaat van ramp bleek dat in Siddeburen net een sporthal was gebouwd, dus

hoe het moet met het sportieve en culturele leven in Tjuchem, ik weet het niet. Maar

dit terzijde. De wand die de foyer scheidde van de zaal, bestond uit schrootjes. Het

leek alsof de hele wand eerst dicht was geweest en er later een groot stuk uit was

gezaagd. Door die grote opening konden we het speelveld bijna helemaal zien. En

wat er gebeurde in het stuk dat onzichtbaar was, konden we prima horen. Het team

produceerde de nodige decibels, in voor- zowel als in tegenspoed.

We werden hartelijk ontvangen met koffie en cake. Beide in bijna onuitputtelijke

hoeveelheden. Met het arriveren van de vrouwelijke spelers, kwamen ook de

hartigheden voor ná de wedstrijd. Zo konden we ons alvast verheugen op

chocoladepinda’s, borrelnootjes en rijstcrackers. Twee spelers hadden ieder een kind

meegenomen en een doos vol speelgoed. Later kwamen er twee toeschouwers. Volle

bak dus in de foyer. Eén van de spelers die wel meedeed tijdens onze thuiswedstrijd

kon nu niet spelen. “Liesblessure”, kregen we te horen van zijn teamgenoten. Even

later ging de telefoon. Van het gesprek konden we niets verstaan. Het Gronings

dialect kent een veelheid van, laten we zeggen, ongewone klanken.

Bij het verbreken van de verbinding werd ons gemeld dat zich aan de andere kant ‘’t

liesbreukje’ had bevonden. Hij wilde ons laten weten dat zij op plaats drie en wij op

plaats vier stonden in de competitie. Dat zette de verhoudingen even op scherp.

Vervolgens hebben we acht gevarieerde partijen gespeeld, waaronder drie

driesetters, verloren we met 5-3 en was de laatste wedstrijd tegen 23.30 uur

afgelopen. Nu probeer ik thuis de adrenaline, of wat het ook maar is dat je wakker

houdt na zo’n avond, kwijt te raken. Mijn vest ruikt naar de kleedkamer, maar ik zit

nog na te genieten van de douche met thermostaatkraan.

Januari 2008