‘Ik mag mijn kind niet zien’

Naar schatting maken zo’n 70.000 kinderen per jaar een (echt)scheiding mee. In veel gevallen worden niet alleen zij hier de dupe van: vaak is dat ook de vader. Manfred mocht van de een op de andere dag zijn dochter niet meer zien.

Tekst: Annemieke Riesebos

‘Wij zijn weg. Je kunt Meagan niet meer halen.’ Dat was het laatste berichtje dat ik kreeg van mijn ex. Het is nu vijf maanden geleden dat ik mijn dochtertje voor het laatst zag. Het gemis, onbegrip en de wanhoop beheerst elk moment van mijn leven. Ik heb een dochter van negentien maanden, maar waarschijnlijk heeft zij al geen idee meer wie haar vader is.” Anderhalf jaar duurde het voordat de vriendin van Manfred zwanger was. “Dolgelukkig waren we. Ik leefde in een soort walhalla, met deze vrouw wilde ik oud worden en nu kregen we samen, na veel moeite, ook nog een kindje.” Manfred en zijn inmiddels ex-vriendin hadden allebei al kinderen uit een vorige relatie; zij een tweeling, hij een dochter. “Dat is nooit een probleem geweest. Acht maanden nadat we elkaar leerden kennen zijn we gaan samenwonen. Mét de kinderen en al snel waren we een hecht gezin. Helemaal toen onze dochter Meagan geboren werd. Haar oudere broer en zussen waren dol op haar. Toch ging niet alles over rozen; mijn ex had schulden omdat ze nog een huis had met de vader van de tweeling en zelf stond ik er financieel ook niet heel goed voor. Dat veroorzaakte zorgen en stress. Ook zette haar ex haar behoorlijk onder druk en daardoor was ze niet altijd even gezellig thuis. Breed hadden we het dus niet. Ik had nog wat parkeerbonnen openstaan en daarvoor stond op een dag de politie voor de deur. Ik moest mee naar het bureau om die boetes te regelen; geld om ze te betalen had ik niet, dus moest ik acht dagen zitten. Ik had geen keuze; het was of dat of eten voor mijn gezin. Voordat ik die beslissing nam heb ik nog met mijn ex gebeld om te overleggen. Ze vroeg of ik het niet heel erg vond. Ik antwoordde dat we al schulden hadden en dat we hierdoor in een keer van die boetes af waren. Ze stemde in. Na dat ene telefoontje kreeg ik haar niet meer te pakken.” Toen Manfred na acht dagen weer thuiskwam, was zijn vriendin weg. Sterker nog; hij vond een ander slot op de voordeur. “Ik had al een paar dagen geen contact gekregen met mijn ex. Nu kwam ik thuis en zat er een ander slot op de deur. Ik had geen idee waarom. Ik besloot naar mijn ex-schoonmoeder te gaan en daar trof ik mijn ex en mijn dochter aan. Ze deed vrij normaal en zei dat ze niet zo goed meer tegen de spanningen thuis kon en even rust nodig had. Dat begreep ik en we spraken af elkaar de volgende dag weer te zien. Tot ik thuiskwam en de schrik nog groter werd. Samen met een vriend lukte het me om binnen te komen en daar bleek dat mijn hele huis leeg was. Er stond letterlijk niets meer in; alles was weg. Van mijn buren hoorde ik dat mijn ex vier dagen lang bezig was geweest om het huis leeg te halen. Alles had ze meegenomen. Ook mijn dochter.” Niet veel later kwamen de beschuldigingen. “Ze belde mijn vrienden en familie op om me zwart te maken. Ze beweerde dat ik haar en de kinderen mishandelde, ik was een leugenaar, een tiran en de kinderen zouden bang voor me zijn. Ze zei zelfs dat ze met Meagan in een blijf-van-mijn-lijf-huis zat uit angst voor

mij. Ineens was ik het grootste monster dat op aarde rondliep en maakte ze mijn leven tot een hel. Toen mijn advocaat dit later allemaal uitzocht bleek dat ze nooit in een blijf-van-mijn-lijf-huis gezeten had. Hoe kan het ook; daar moet je echt wel een reden voor hebben. We zijn nu vijf maanden verder en ik heb geen idee waar mijn dochter is. Het moeilijkste is het onbegrip; ik weet niet waarom ze bij me wegging en nu ‘pakt’ ze me met mijn kind. Het is niets minder dan machtsmisbruik. Zij kon niet meer tegen onze relatie, maar waarom ik mijn kind niet mag zien is voor mij onbegrijpelijk. Ze heeft niet alleen mij ermee; ook mijn oudste dochter mist haar zusje vreselijk en is verdrietig. Niet alleen ik als vader ben slachtoffer; ook de andere kinderen, opa’s en oma’s en vooral Meagan zelf. Contact met de familie van mijn ex of haar tweeling, waar ik vijf jaar voor gezorgd heb, is er niet. Ik ben wanhopig, hoop elke dag op een berichtje, maar er komt niets. Het moeilijke is dat je als vader geen poot hebt om op te staan. Als er een omgangsregeling is en je vraagt bijvoorbeeld of je die ene drie weken in de vakantie de kinderen mag hebben en de moeder zegt nee, dan heb je al verloren. Je hebt niets te vertellen. Ik heb voor de tweede keer een zaak aangespannen voor een bezoekregeling, die ligt nu bij de rechter en het is afwachten tot de zaak behandeld wordt. Ik heb geen idee hoe lang dit gaat duren, misschien nog wel jaren. Ik kan niks doen, alleen maar afwachten. Ik heb al eerder een kort geding aangespannen, maar omdat mijn ex het ineens gooide op dat ze een ‘persoonlijkheidsstoornis’ zou hebben, nam de rechter die zaak niet in behandeling. Er moest eerst een onderzoek komen door Jeugdzorg en de Raad van de Kinderbescherming. Ik zie de toekomst somber in. Natuurlijk zou ik mijn ex via via of op Facebook wel kunnen vinden, maar dat zou de situatie alleen maar erger maken. Dat doet mijn zaak niet veel goeds, want dan zou ze het verdraaien naar stalken of lastig vallen. Als ik bij haar moeder of zus voor de deur ga staan creëer ik dreigende situaties: ík wil weten waar ze zijn, zij willen het niet zeggen. Dan zou ik alleen maar meer problemen veroorzaken. Ik kan dus niks, sta met mijn rug tegen de muur. Als je getrouwd en gescheiden bent kun je als vader tegenwoordig iets doen als de moeder contact tussen jou en je kind weigert; de rechter kan haar een dwangsom opleggen en als ze daar niet aan voldoet gevangenisstraf geven. Ook worden scheidingen tegenwoordig niet eerder goedgekeurd voordat er een ouderschapsplan op tafel ligt. Wij waren niet getrouwd, al waren die plannen er wel. Als je samenwoont heb je als vader niets te vertellen. Ik had nooit verwacht dat ik in zo’n situatie terecht zou komen. Toen we nog samen waren zagen we wel eens dit soort situaties bij anderen. Ze zei dan altijd: ‘jij zult je kind altijd blijven zien, wat er ook gebeurt.’ Inmiddels heb ik al bijna een half jaar van haar leven gemist. Ik ben er 24 uur per dag mee bezig, maar mis haar het meeste in de weekenden. Ik woon in een kinderrijke buurt en als ik een vader met zijn dochter op straat zie spelen, doet dat pijn. Heel erg pijn.”

Kader:

Een op de drie huwelijken eindigt in een scheiding. Volgens cijfers van het CBS verliest een op de vier kinderen hierdoor het contact met een van de ouders en

meestal is dit de vader. Je kunt twee dingen doen als de andere partij de omgangsregeling niet nakomt: aangifte doen bij de politie of een kort geding aanspannen. In 2009 heeft een rechter voor het eerst in Nederland een moeder veroordeeld voor het niet meewerken aan een omgangsregeling. Ze werd vervolgd en kreeg honderd uur taakstraf, waarvan veertig voorwaardelijk. De stichting Dwaze Vaders komt op voor de belangen van kinderen en ouders die na een scheiding geen contact meer (mogen) hebben. Uit een poll die onlangs door de stichting werd gehouden bleken er 21.000 vaders te zijn die geen contact meer hebben met kun kind(eren). Voor meer informatie kun je kijken op dwazevaders.nl. De stichting heeft onder dezelfde naam ook een besloten groep op Facebook.

Scheidingsfeiten in Nederland:

40.000 echtscheidingen per jaar

70.000 samenwonende stellen gaan per jaar uit elkaar

70.000 stellen die uit elkaar gaan hebben kinderen

2.500.000 kinderen in Nederland

Meer dan 500.000 is vaderloos door een echtscheiding

Meer dan 60.000 kinderen mogen hun moeder niet zien

(bron: dwazevaders.nl)