Bettie (47) schreef een boek om met haar verhaal andere vrouwen te helpen

 

"Tijdens mijn traject was ik fulltime ‘ziek’. Dat wil zeggen, ik werkte nog vier uur per week

en verder was ik bezig met ziek zijn en met mezelf te ontwikkelen. Daar zijn toch ook

mooie dingen uit voortgekomen. Schrijven, bijvoorbeeld, was mijn grote uitlaatklep. Ik heb

in die periode een weblog bijgehouden en het bleek dat mijn ervaring en mijn positieve

instelling veel kracht gaven aan lotgenoten. De blogs zijn gebundeld en afgelopen maart is

mijn boek 34 piepjes 300 tellen verschenen. Ik ben trots en gelukkig dat ik met mijn

verhalen andere vrouwen kan helpen. De titel is gebaseerd op een ander bijzonder project;

ik heb aan een aantal ziekenhuizen prachtige wolkenplafonds, in de vorm van 3D­foto's

van wolkenhemels, kunnen schenken om lotgenoten afleiding te bieden tijdens de

bestraling. Met hulp van heel veel anderen hebben we ca. 30.000 euro ingezameld

(www.34piepjes300tellen.nl). Het project is inmiddels afgerond, omdat we de doelen

ruimschoots hebben gehaald".

Hoe maak je die stap naar het normale leven?"In het begin was ik heel boos. Niet zozeer op die borstkanker, maar op het feit dat ik

anderhalf jaar van mijn leven kwijt was. De wereld is doorgegaan en ik deed niet mee.

Iedereen groeide door en ik stond stil. Kinderen van mijn vriendinnen bijvoorbeeld, waren

opeens geen vijf en zeven meer, maar zeven en negen. Ik heb gewoon een periode

overgeslagen. Daarbij ben ik door alle operaties en behandelingen behoorlijk veranderd,

lichamelijk en ook geestelijk. Ik had kort voor ik ziek werd een leuke man ontmoet, maar

onze liefde bleek te kwetsbaar voor zo’n zwaar proces. Hij vond het moeilijk dat ik zo was

veranderd en koos een andere weg. Pijnlijk en kwetsend en die afwijzing draagt niet echt

bij aan een positief zelfbeeld. Daarna durfde ik me niet echt meer open te stellen voor

mannen. Ik heb nog wel ontmoetingen gehad, maar ik vond het te ingewikkeld om mijn

naakte lichaam te tonen en te laten koesteren. De hormoontherapie vermenigvuldigde dat

gevoel. In het begin werd ik zo somber en futloos, dat ik die pillen het liefste in de

vuilnisbak wilde gooien. Op zich was het toen een voordeel dat er geen man in mijn leven

was, ik had last van opvliegers en mijn libido zakte onder nul. Toen ik was overgestapt op

Tamoxifen ging het een stuk beter. Ik werd weer vrolijk en had ook weer zin om te vrijen.

Nog een paar maanden en dan stop ik met de hormoontherapie. Ik ben heel benieuwd hoe

het dan zal gaan".

Ik heb ziekenhuizen wolkenplafonds kunnen schenken

Terug naar het normale leven"Na mijn laatste behandeling liep ik het ziekenhuis uit en dacht: Wat nu? In welke fase

ben ik nu beland? Ik was zo gewend dat er voor me gezorgd werd, dat ik niet wist hoe

het nu verder moest. Het Behouden Huys (in Haren, provincie Groningen red.) was

een goed vangnet. Ik heb daar haptonomie en mindfulness gedaan en veel kunnen

bespreken met een psycholoog. Zij heeft me weer richting gegeven en toen ik na een

periode vroeg in welke fase ik terechtgekomen was, zei ze: “nu ben je in de fase van

het normale leven”. Dat was voor mij het moment om mijn leven weer op te pakken. Ik

zette weer een wekker, ging weer fulltime werken en pakte het leven weer op. Dat

voelde goed en gaf rust. Door een reorganisatie was ik op een ander afdeling terecht

gekomen. Daar wist niemand van mijn situatie en dat is best een rare ervaring. Aan de

ene kant is het fijn dat je opnieuw kunt beginnen, aan de andere kant weet niemand

waar je doorheen bent gegaan. Door mindfulness, meditatie en yoga lukt het mij om

mijn gedachte te sturen. Ik zie geen beren op de weg. Mochten er sombere gedachten

spelen, dan geef ik ze even de ruimte en kijk dan of ik die gedachten op een ander

spoor kan zetten.Je kunt geen punt zetten achter die periode, hoe graag je dat ook zou

willen. Die kanker blijft een deel van je en daar moet je mee leren omgaan. Doordat de

klieren uit mijn oksel verwijderd zijn, bijvoorbeeld, blijf ik altijd een gevoelige arm

houden met kans op oedeemvorming. Dat maakt dat ik toch ergens een beetje

gehandicapt ben. Dat kan ik heel erg vinden, maar ik kan ook denken “dat is nu

eenmaal zo”, en ik pas mijn leven daar op aan".

Ik koester en respecteer het leven meer dan ooit"Mij maak je niet meer gek en ik ben nergens bang voor. Ik heb geleerd om anders met

mijn gedachten om te gaan. Veel van je gedachten zijn gebaseerd op wat ons is

ingegeven en wat er van je wordt verwacht. Je bepaalt zelf wat je wilt waarnemen en

gedachten kun je beïnvloeden. Ik probeer me niet meer druk te maken om zaken die er

niet wezenlijk toe doen en ik zoek mensen in mijn omgeving die mij positieve energie

geven. Yoga, mindfulness en meditatie hebben mij hierbij geholpen en veel rust

gegeven. Daarnaast koester en respecteer ik het leven nu meer dan ooit en probeer ik

er het beste van te maken. Ik zou tegen iedereen willen zeggen: “geniet van elk

moment en van kleine dingen.” Ik ben blij dat mij dit nog is gegeven".