The HappeningTh

e H

appe

ning

The H

appening

Ik werd wakker in de instelling en keek op de klok, het was drie uur ‘s nachts.Ik probeerde terug te slapen, het duurde nog vier uur eer ik uit mijn kamer mocht voor het ontbijt.

Om vijf uur lag ik nog steeds te piekeren. IK was met mijn verhaal naar de politie geweest, maar ze geloofden me niet. Ze Zeiden dat ze hadden gezocht naar een kelder in hun huis, maar niets hadden gevonden.

Ook mijn ouders geloofden mij niet. Thuis was ik altijd bang dat Milan en zijn vader me zouden komen halen. Ik voelde me nooit op mijn gemak. Iedere nacht had ik, en nu nog steeds, nachtmerries.

Mijn ouders zeiden dat ik ‘s nachts veel riep en soms slaapwandelde. Het werd zo erg dat ze met me naar de dokter gingen. Die besloot, na een tijd van observatie mij naar een instelling te sturen. En zo belande ik hier.

De jaren in de instelling waren vreselijk. Hier werd ik pas echt gek en depressief.

*****

Vijf jaar later stond er een gebroken vrouw voor een klein huis. Ik wandelde met een stijve pas naar binnen.

Ik had enkel de broodnodige meubels in huis, dus bladerde ik direct naar de job advertenties in de krant. Dankzij de tijd die ik had verspild in de instelling, had ik geen deftige opleiding gehad.

Ik omcirkelde alle advertenties waarvoor ik in aanmerking kwam. Mijn toekomstige job moest ook in de buurt van mijn huis zijn, want ik had geen geld voor een auto.

Ik besloot eerst te bellen voor een baan als receptioniste in de kantoorblok om de hoek, maar ze hadden al iemand gevonden.

Vervolgens belde ik voor een baan als kuisvrouw in het gemeentehuis van dit dorpje, Dule.“Goedendag, u spreekt met Ana Vermeulen. Hoe kan ik u van dienst zijn? Ratelde een stem aan de andere kant van de lijn.

“Wel, ik ben Imke De Vries en ik bel voor de job als kuisvrouw, is die nog vrij?“Ja zeker mevrouw, zou u eens willen komen voor een sollicitatiegesprek?”“Natuurlijk! Wanneer?”

Ik hoorde de vrouw bladeren in een boekje, waarschijnlijk haar agenda.“ Er is morgen nog wel een gaatje om elf uur.”“Ik zal er zijn.”“Nog een goede dag mevrouw.”“U ook.”

Nadat ik naar de bakker was geweest, at ik traag twee droge boterhammen. Ik wou dat het al de volgende dag was, want hier in huis was niets te doen.

Ik vulde mijn dag met jeugdboeken lezen die ik al honderd en één keer had gelezen.Toen ik in de instelling zat, namen mijn ouders altijd boeken voor mij mee.

Maar op de fatale 12 maart 2008 stopte dit. Mijn ouders waren aangereden door een vrachtwagen, op slag dood. Vanaf toen werd mijn leven dat een hel was, nog een grotere hel.

Vanaf toen kwam er bijna niemand meer op bezoek, soms een tante of een onkel, maar dat was het ook. Het enige sociale contact dat ik nog had, was van mijn begeleidster en van de mensen die ook in de instelling zaten, maar dat contact viel nu weg.

De volgende dag was ik al vroeg uit de veren om mij klaar te maken. Ik wou namelijk een goede eerste indruk maken.

Om vijf voor elf stond ik voor het gemeentehuis. IK wandelde door naar binnen en melde mij aan het secretariaat. De vrouw verwees mij door naar de assistent van de burgemeester.

“Hallo, ik ben Imke De Vries.” Zei ik tegen de man. Hij staarde me een poosje aan en zei: “Ik zie geen probleem waarom je hier niet zou kunnen komen werken als kuisvrouw. Vul dit maar even in, dan kan je meteen aan de slag.” Hij gaf me een formulier en een balpen.

Nadat ik de vragen had ingevuld – leeftijd, woonplaats, naam, allergieën,… - , werd ik voorgesteld aan Vicky. Vicky is de andere kuisvrouw die heel graag praat.

“Wel, ik doe de benedenverdieping en jij doet de bovenverdieping. Die verdieping bestaat uit de toiletten, het kantoor van de burgemeester, de vergaderzaal en het archief.” Nadat ze me het kuisgerief had getoond en heel haar levensverhaal had verteld, ging ik aan de slag.

Ik begon aan het minst leuke karweitje: de toiletten. Toen ik de wc-bril afkuiste, kreeg ik zelfs kots neigingen. Na de toiletten, ging ik naar het kantoor van de burgemeester.

Wanneer ik om de hoek liep, botste ik tegen een man. Hij had veel papieren vast die op dat moment op de grond verspreid lagen.

Ik bukte me om ze op te rapen en hij deed dat ook. Wanneer we naar elkaars gezicht keken, schrokken we ons dood.

Wordt vervolgd…