The HappeningTh

e H

app

enin

gTh

e Hap

pen

ing

Het was exact twee weken

geleden dat hij voor mijn deur

stond en ik niet wist wat

zeggen. Hij haalde toen een

boeket rozen van achter zijn

rug tevoorschijn en zei dat hij

mij speciaal vond, verbaasd

was door mijn verschijning …

en met me uit wou.

Natuurlijk had ik daar niet

direct op geantwoord en er

toch met moeite de volgende

woorden uitgeperst:

“Ik weet het nog niet.”

Toen gaf hij me het boeket

waaraan een etiket met zijn

nummer hing.

Vervolgens deed ik de deur

toe en begon na te

denken, diep na te denken. Ik

overwoog alle voordelen en

nadelen. En het voordeel „Je

kan hem makkelijker

vermoorden‟ woog het zwaarst

door.

Nu zat ik hier met hem op

restaurant een gezellig etentje

te faken. We zaten hier nog

maar een kwartiertje en hij had

nog over niets anders dan zijn

„o zo fantastische‟ job als

burgemeester gepraat.

Als hij vijf seconden stopte met

praten om te ademen of te

eten, knikte ik begrijpend. Na

het etentje dat veel te lang

duurde , zette hij me met de

auto thuis af. Hij gaf me een

kus op de wang als afscheid.

Vervolgens reed hij met

gierende banden weg.

De kus brandde op mijn wang.

In de badkamer gebruikte ik

heel het zeepstompje op. Ik

wou het eraf.

Doodmoe kroop ik daarna in

bed, denkend aan mijn plan

om hem te vermoorden. Ik zou

hem bij mijn thuis uitnodigen en

bijna kussen. En dan zou ik hem

verassen met een touw rond

zijn nek en dan zou hij traag

dood gaan.

Met een glimlach op mijn

gezicht viel ik in slaap.

Het volgende afspraakje was 3

dagen later. Ik had alles

precies gepland. Het touwtje

lag op de tafel waarvoor ik

hem zou kussen, bijna kussen.

Wie nu nog dacht dat ik gek

was, was er niet goed bij. Ik

dacht helderder dan ooit.

Ineens ontsnapte er een

gemene lach uit mijn mond.

“Ha haha”

Ik vond hem wel goed

klinken, dus lieten mijn stem

zich begaan.

“Ha haha, Ho oho, hihi hi”

Ik voelde me zeer voldaan.

“Al die mensen van de

psychiatrie hadden ongelijk! Ik

ben niet gek!” Krijste ik.

18.00, stipt, de bel ging. Net

zoals gepland.

18.01, ik deed de deur open en

begroette hem vriendelijk. Net

zoals gepland.

Exact een kwartiertje flirten. Net zoals gepland.

18.17, ik ging hem kussen, bijna kussen. Ik heb alles onder controle, ik beslis zelf, ik ben de controller. Wat ze ook zeggen!

Mijn mond kwam dichter bij de

zijne, nog dichter, nog een heel

klein beetje dichter, tot op net

1 cm afstand. Net zoals

gepland.

Het touwtje lag vlak achter zijn

rug. Net zoals gepland.

Mijn handen schoten uit naar

het touwtje en het touwtje ging

om zijn nek. Ik begon te

lachen.

“Ha haha, ha haha!”

Maar hij vocht terug en trok het

touwtje weg. Ik verloor de

controle, maar dat kon niet. Ik

had alles goed gepland.

Ik voelde de grond onder mijn

voeten wegzakken, de wereld

draaien en mijn beeld zwart

worden. Mijn benen voelden

aan als blubber en daar ging ik

weer. Ik viel flauw.

Wordt

vervolgd…