Het bovenste ook goed zien? Zoom in met CNTRL + scroller van je muis!

- Liet Tim Iris op de computer zien waar ze hun weekendje weg gaan verblijven.

- Sleepte Dennis Sander mee de kroeg in om hem te trakteren op een biertje.

Dennis vroeg Sander naar de vakantiesites die hij open had zien staan op

Sanders computer en Sander vertelde dat hij niet op vakantie kon gaan gezien

Noahs toestand.

- Tim en Iris kwamen Sander en Dennis tegen in de kroeg. Ze praatten wat over

koetjes en kalfjes met z’n vieren onder het genot van een drankje. Tim en

Dennis vertrokken eerder dan Sander en Iris. Samen rookten zij een sigaretje

buiten, beiden met hun eigen gedachten over elkaar. In één taxi reden ze terug

naar Blauwwater. Joey reed Sander naar huis; Dennis had zijn auto gebruikt.

- Iris had een aanval waarbij ze flauwviel voor het eerst sinds een lange tijd.

- Joey en Cathelijn gingen op bezoek bij Sarah en Wietse. Ze praatten over Iris’

aanval en de aankomende verjaardag van de drieling.

- Gingen Esmée en Simone na volleybaltraining met Veerle mee naar huis.

Esmée probeerde uit alle macht te achterhalen aan ‘welke jongen’ Simone

telkens stond te denken als ze staarde. Esmée roddelde tegen Veerle over haar:

Het zou haar niets verbazen als Simone verliefd was op een meisje.

- Botsten Dennis en Keisha’s verlangens voor een tweede kindje en raakten ze

in een korte discussie verwikkelt en praatten ze die weer uit.

- Bleef Simone met een smoesje nog iets langer dan Esmée bij Veerle: ze wilde

haar vriendin dikwijls vertellen over Stan. Veerle moest echter eerst de drieling

naar bed brengen. Het moment dat Simone alleen was, kwam Stan de kamer in

en zoende hij haar. Eindelijk gaf Simone toe aan haar gevoelens, maar achteraf

had ze nog meer spijt dan voor ze zelfs maar hadden gezoend. Ze ging gauw

naar huis en zei tegen Veerle dat ze ineens weg moest.

- Ging het alweer wat beter met Iris na de flauwvalaanvallen. Ze had haar

tentamens prima gemaakt ondanks de hoofdpijn en had goede cijfers terug-

gekregen. Na een middagdutje na het leren voor een gewoon proefwerk, was de

koppijn weg.

- Iris belde Tim om te kletsen en ondertussen ving ze iets op van een

telefoonisch gesprek tussen Cathelijn en Sander over Noah. Ze vertelde Tim dat

ze hem later terug zou bellen en dat ze dan wel zou uitleggen wat er was, maar

dat ze nu direct wegging. Ze wilde graag naar Sander, er voor hem zijn zoals hij

er keer op keer voor haar was geweest als er iets was.

Iris probeerde haar ogen van de rommel in de woonkamer af te houden. In

de keuken liet ze haar adem ontsnappen. Sander pakte afwezig een pakje sigaretten

en een aansteker van het aanrecht.

Met een scheef glimlachje keek hij langs Iris heen naar buiten. Iris volgde zijn blik.

‘Je wilt buiten zitten?’ Het was er haast ongelovig uitgekomen, maar Iris kon zich ook

niet herinneren dat Sander ooit buiten had gezeten.

‘Frisse lucht,’ verzuchtte Sander. Hij liep langs haar heen om de deuren te openen.

Iris wist wel dat het kwam omdat hij niet wilde dat ze de tranen in zijn ogen zag.

Buiten aan tafel ging ze expres tegenover hem zitten. Of hij het nu leuk

vond of niet: hij moest praten. Het was Iris al opgevallen dat Sander stiller was. Nu

begreep ze waarom en ze vond het stom van zichzelf dat ze het nog niet eerder wist.

Tandenknarssent telde Iris af tot er één minuut voorbij was. Dan zou ze het eruit

gooien. Dat deed ze vroeger ook altijd als ze iets moeilijks moest zeggen. ‘Coma.’

Sander keek nauwelijks op. Wel verstarde hij zichtbaar.

Iris vroeg zich af of het nu echter zou voelen dan wanneer ze het niet hardop had

gezegd. Noah lag in coma. Of ze het nu hardop zei of niet. ‘Het is zo… kut.’

‘Dat is het inderdaad,’ zei Sander zacht. ‘Ik kan het echt niet geloven. Een hersen-

bloeding…’ De woorden lagen Sander raar in de mond. Hartaanval was nu zo onge-

veer bekend voor hem, maar een hersenbloeding en vervolgens in coma raken…

‘Ben je al bij Noah geweest? Wil je er niet naartoe?’ Iris slikte, niet-wetend of ze dit

op een juiste manier formuleerde zonder hem te kwetsen of niet.

Sander knikte. ‘Ik weet het sinds vanochtend vroeg. Het was toen net gebeurd.’

‘Echt?’ Iris’ wenkbrauwen schoten omhoog van verbazing. ‘Ik hoorde oma praten

met je aan de telefoon praten. Heb al gemerkt dat ze later thuis was van haar nacht-

dienst dan gewoonlijk, maar dat het hierdoor kwam… Ik had geen idee.’

‘Jij hebt vandaag school gehad,’ concludeerde Sander met diezelfde scheve glim-

lach als net in de keuken. ‘Ze wilde niet dat je met een kutgevoel op school zat.’

Iris knikte. Dat klonk inderdaad als haar oma. Sander mocht dan al jaren niet fre-

quent bij hen thuis komen; dat wilde nog niet zeggen dat hij was vergeten hoe

Cathelijn is. Dat bleek maar weer.

‘En toch vind ik het gemeen. Dan was ik meteen naar je toe gekomen.’ Het

was eruit voor Iris er goed en wel over na had gedacht. Ze twijfelde heus niet lang

over het idee dat het zo was. Ze wilde er voor Sander zijn. En ze wilde maar al te

graag dat hij iemand om mee te praten. Al was dat het minste wat ze kon doen. Ze

wilde alles doen om hem een beter gevoel te bezorgen. Sommige dingen rekende hij

zichzelf al zo zwaar aan. Kon ze het hem maar ontnemen.

Voor het eerst sinds ze buiten zaten, keek Sander haar echt aan. ‘Iris,’ zei hij zacht.

‘Jij zit in je examenjaar.’ En dat was een reden was om je hierbuiten te houden? Nee.

Iris schudde haar hoofd. ‘Maakt mij niks uit. Ik kan dit toch niet aan me voorbij laten

gaan.’ Direct had ze spijt van haar woorden. Het leek alsof ze het over popconcert

had wat ze niet wilde missen. ‘Ik wil erbij zijn,’ voegde ze daarom aan haar woorden

toe. ‘Maar… hoe is het eindelijk gebeurd?’ Iris beet op de binnenkant van haar wang,

keek Sander zenuwachtig en ongemakkelijk aan. ‘Ik bedoel… Heeft Noah zelf iets

gemerkt? Is er iets speciaals gebeurt waardoor het is uitgelopen op een bloeding?’

Sander stond op, was niet langer in staat met haar aan tafel te zitten, laat staan

haarrecht in de ogen te kijken. In de keuken stelde hij de retorische vraag of hij voor

haar ook een glas mee moest brengen. Dat hij zomaar zijn stoere houding liet varen,

vond Iris nog het meest lastige. Hij had altijd zijn kin omhoog gestoken met haar in de

buurt.

‘Hij werd gevonden door de verpleging van het tehuis, ongeveer een uur naderhand.’

Sander schudde zijn hoofd. ‘Met andere woorden: Hij heeft dus een uur in zijn uppie

op die kamer gezeten.’ Dat gebeurde wel vaker. Hij had niet om de haverklap visite en

deed niet elke dag mee aan activiteiten. En toch… Dat Noah op die manier… ‘De

pupillen werken niet optimaal en de pijnreflexen ook minimaal. Dat betekend dus dat

het er heel erg slecht uitziet.’ Sander zette de wijnglazen met een klap op tafel.

Iris volgde Sander met haar ogen tot hij zat. ‘Zullen we samen naar hem toegaan?’

Sander staarde Iris aan. Eerst dacht ze dat hij haar niet had gehoord. ‘Iris,’ begon hij

zacht. ‘Je kunt dit beter niet doen. Over anderhalve week zitten we in mei. Jij moet

examen doen, Iris.’ Na elk woord leek zijn stem meer houvast te krijgen, leek hij

minder emotioneel dan ervoor. Zo begon hij weer op de oude Sander te lijken.Volledig

op zijn plek als leidingnemende. Maar voelde zich juist niet zelfverzekerd.

Iris zag dat heel anders. Hij wilde haar altijd sparen, haar beschermen tegen allerlei

narigheid. Hoe graag ze ook had dat het vertrouwt voelde zoals vroeger: Nu was het

anders dan toen. Hij hoefde de gevolgen van haar beslissingen niet op zich te nemen.

Net zoals hij evenmin beslissingen voor haar hoefde te nemen.

‘Nee.’ De woorden kwamen resoluut uit Iris’ mond. ‘Examen is belangrijk, weet ik.

Maar ik moet dit doen. Ik wil het graag. Ik…’ Iris’ blikveld werd wazig en ze knipperde

met haar ogen en zoog lucht naar binnen. ‘Ik spreek af en zou volgende week naar

Abel en Emines verjaardag zijn gegaan als ik niet met Tim wegging dat weekend.’

‘Wat Noah betreft…’ Iris liet de lucht weer ontsnappen. ‘Ik wil het, oké? Ook voor jou.’

Traag knikte Sander. Hij besefte zich ineens dat hij het weer had gedaan, schudde

zijn hoofd. Hoe kon hij ooit gedacht hebben dat ze dit nodig had? Voor hem zat een

uiterst verstandige jongedame die zich weleens in de nesten werkte, maar dat altijd

weer oploste. Ze kon prima voor zichzelf zorgen, besefte hij zich nu.

Ze was niet meer hetzelfde meisje een jaar geleden. Ze was anders, en toch het-

zelfde. De dingen waarom hij haar zo graag mocht waren niet veranderd. Eén van die

dingen was dat hij altijd al het gevoel gehad dat ze hem begreep. Ze had er altijd

weinig woorden voor nodig om hem te begrijpen. Dat zat gewoon in haar.

Iris zuchtte, van opluchting ditmaal. Ze zag dat Sander nu niet langer in discussie

zou gaan. Waarschijnlijk was hij er te moe voor. Iris kende hem echter lang genoeg

om te weten dat hij niet zomaar genoegen nam met haar woorden. Zo te merken res-

pecteerde hij haar mening echt. Een voorzichtig glimlachje speelde om haar mond.

De spanning was verdwenen, misschien zelfs het ijs gebroken. Iris moest bekennen

dat het haar wel beviel dat ze nu niet tevergeefs keer op keer hoefde te zeggen wat

haar opinie was als het pijnvolle situaties aanging. ‘Ik wil ook dat je weet dat je er niet

alleen voor staat, oké?’ Vervolgde ze kalm, probeerde in alle macht haar blik niet af te

wenden. ‘Ik wil dat je weet dat ik er voor je ben.’ Ben ik je verschuldigd van vroeger.

Iris strekte haar arm uit om Sanders pakje sigaretten te pakken. Hij had er zelf één

opgestoken, er was niemand die erover zeuren zou; waarom niet?

Haar blik was nog steeds op Sanders gezicht gericht. Ze was meer bezig met

Sanders reactie dan waar haar hand wezen moest. Het volgende moment voelde ze

Sanders hand tegen die van haar. Er trok een schok door haar hand en er borrelde

een giechel omhoog uit haar keel. ‘Je gaf me een schok.’ Verbaast keek ze naar haar

hand. Natuurlijk was daar niks aan te zien: er waren zoveel Sims die iets statisch

aanraakten en een schok kregen. Dat was niet de enige schok die ze had gekregen...

Opgekeken merkte Iris dat ze in haar missie had gefaald. Ze had Sanders blik los-

gelaten en hij had zijn blik afgewend. Hij moest niet lachen, had geen glimlach om zijn

mond. In tegenstelling tot dat soort reacties had hij de tranen in zijn ogen staan.

‘Je hoeft dat niet te doen voor mij. Zo goed ben ik niet voor je geweest,’ fluisterde

Sander. Halverwege de eerste zin brak zijn stem al en hij praatte gewoon door. ‘Je

bent het me heus niet verschuldigd als je dat soms denkt, Iris. Ik verdien dit echt niet.’

Ontzet door Sanders tranen, waarvan Iris zich niet kon herinneren ze eerder te heb-

ben gezien, slikte Iris nu ook een brok weg in haar eigen keel. Hoe kon hij nu denken

dat hij dit niet verdiende? ‘Natuurlijk wel,’ fluisterde ze schor. ‘Je hebt vroeger zo vaak

mijn problemen aangehoord. Nu is het mijn beurt. Daar zijn we toch vrienden voor?’

Sander keek op en lachte een waterige glimlach, waarna hij met zijn handen over

zijn gezicht wreef en zuchtte. Zo te zien was hij op van emotie.

Iris had het zo met hem te doen. Het liefst wilde ze hem in haar armen trekken en

hem knuffelen, als ze hem maar gerust kon stellen. Maar dat kon ze niet maken. Ze

mocht het niet van zichzelf. Dit kon ze niet in gang zetten en daarnaast was er Tim…

Ze kon zijn hart niet breken. Dan zou ze haar eigen hart breken.

‘Blijf je hier eten?’ Informeerde Sander. Hij nam een slok wijn nam en bedacht zich

over zijn sigaret, die hij onaangeroerd van de tafel plukte en terug in het pakje schoof.

‘Je kunt best mee-eten. Ik heb alleen nog niets in huis. Dus moeten we wel…’

Iris begon razendsnel te rekenen in haar hoofd. Natuurlijk wilde ze blijven eten. ‘Ik

denk niet dat ik dat met oma kan regelen. Ze vindt het niet goed dat ik zoveel het huis

uitga,’ gaf ze weemoedig toe. ‘Ik heb onlangs nog last gehad van aanvallen… En

eigenlijk weten ze niet eens dat ik weg ben. Oma was aan de telefoon en ik ben weg-

gegaan zonder iets te zeggen,’ biechtte ze op.

Een grinnik ontsnapte uit Sanders mond. ‘Je bent ook nog exact hetzelfde, hè?’

Iris glimlachte. ‘Ja,’ knikte ze instemmend. ‘Anders jij wel.’

Sander stond opnieuw op en rekte zich uit. ‘Kom, dan laat ik je even uit.’

Bij de voordeur leek het net alsof Iris om iets alledaags bij Sander op de

koffie was geweest. Een moment twijfelde ze over hoe ze afscheid moest nemen.

Sander loste het probleem op door op haar af te stappen en zijn armen om haar heen

te slaan.

Iris was zich sterk bewust van hun armen die hun bovenlichaam tegen elkaar aan-

gedrukt hielden. Een onrustig gevoel laaide op. Ze wilde zich het liefst meteen los-

wurmen. Aan de andere kant kon ze nog rustig vijf minuten zo blijven staan.

Ze lieten elkaar los, veel later dan gepast, en Sander glimlachte naar har

toen ze haar fiets pakte en ging zitten. ‘Ik spreek je nog wel,’ verzekerde Iris Sander.

Cooper liet zich op de bank vallen. Met één hand gebaarde hij dat Simone

ook best mocht gaan zitten. Zijn andere hand ondersteunde zijn hoofd.

Simone glimlachte even en wreef met haar handen over haar legging richting haar

knieën, keek ongemakkelijk in het rond. Haar ogen bleven staren naar een stel sport-

schoenen op de grond. Hetwaren dezelfde Nikies die Stan had.

‘Hoef ik echt niets te drinken te pakken?’ Vroeg Cooper net als toen Simone net had

aangebeld. ‘Ik bedoel, we hebben van alles. Ik kan zo iets uit de koelkast halen.’

Simone richtte zich op en rolde met haar schouders. ‘Nee, dank je.’

Cooper grijnsde nog steeds van oor tot oor. Simone was zomaar langsgekomen. Dat

kwam hem mooi uit, want hij verveelde zich toch al. ‘Weet je!’ Riep Cooper uit. ‘Net in

de voortuin hè, is je toen niks opgevallen? – De auto is een flink stuk verder af!’

Het had het gewenste resultaat: Simone glimlachte verlegen terug naar hem. Kon hij

maar iets doen zodat ze zich minder ongemakkelijk zou voelen. Was het dan zo

duidelijk dat hij haar leuk vond? Cooper probeerde zijn grijns te verminderen. ‘Ik kan

het je laten zien,’ stelde hij voor. Hij wilde zelf het liefst iets omhanden hebben en hij

wist dat Simone niet alleen maar wilde kletsen.

Als ze eerlijk tegen zichzelf was, voelde zich lichtelijk opgelaten om met Cooper op

één bank te zitten. Sinds ze laatst hier was geweest en hij had opgemerkt dat ze zat

met iets en dat het met een jongen te maken had, wist ze niet of ze bij hem uit de

buurt moest blijven of niet. Ze was bang dat zoiets juist een averechts effect zou

hebben en ze zag hem te graag om het uit te proberen. Nu hij dit had voorgesteld,

voelde ze zich gelijk al wat meer ontspannen.

Net toen ze haar mond opende om iets te zeggen, brak Kira haar abrupt af. ‘Cooper,’

zei ze tegen haar zoon alsof die een snoepje uit de trommel had gepikt. ‘Niet alle

meisjes zijn even geïnteresseerd in auto’s.’

Cooper trok zijn wenkbrauwen op naar zijn moeder. Wat was ze flauw. Alsof ze niet

wist dat Simone niet ‘alle meisjes’ was. Kira wist dat Cooper Simone leuk vond.

Cooper wist dat hij zich er geen zorgen over hoefde te maken. Simone was wel ge-

wend dat Kira dergelijke opmerkingen maakte om haar zoons een beetje te plagen.

‘Ik moet eventjes een belletje plegen voor mij werk,’ liet Kira de jeugd weten.

Cooper kreunde en kwam overeind van de bank. ‘Zullen we dan maar naar boven

gaan? Als Kira aan het bellen slaat…’ Cooper wierp een blik op zijn moeder en grijns-

de. Ze stak kinderlijk haar tong uit en viste haar mobiel uit haar tas.

Simone was opgelucht dat ze niet meer op die bank zaten en volgde hem gedwee.

Boven liet Cooper zich op de rand van de bank zakken. Simone bleef wei-

felend staan. ‘Wel leuk dat je zomaar langskomt! Ik heb je ook al even niet meer

gesproken. De proefwerkweek nu… iedereen ziet elkaar sowieso minder. En Jordy…

tsja, die heeft zijn tentamenweek net gehad. Mazzelpik. Hoewel de examens eraan

zitten te komen. Minder dan een maand nog geloof ik. Veerle zal ook wel bezig zijn

met leren, of niet?’ Glimlachend keek Cooper naar Simone op. Hij merkte nu pas op

dat hij lichtelijk euforisch was. ‘Hoe gaat het verder met je trouwens?’

Simone was even aangedaan. Zou hij nieuwsgierig zijn naar hoe het ging met ‘de

jongen die kut deed’? Dat moest wel zo zijn. ‘Gaat z’n gangetje,’ antwoordde ze vaag.

‘Z’n gangetje,’ herhaalde Cooper zacht, waardoor Simone even tussen haar pony

door zijn gezichtsuitdrukking bekeek en toen haar blik weer afwendde. ‘Weet je Siem,’

vervolgde hij. ‘De laatste tijd ben je stiller dan normaal. Het kan aan mij liggen,

maar… Ik merk gewoon aan je dat er iets is. Als je het liever met iemand anders be-

spreekt is dat ook goed. Ik bedoel… sommige dingen hebben te maken met… Naja,

meidendingen.’ Cooper ging verzitten en krabde zich achter zijn oor. ‘Maar als je er-

over praten wilt…’ Hij wees op zijn borst. ‘Ik zie je liever lachen dan dat je zo sip kijkt.’

Sip kijken? Deed ze dat echt? Simone slaakte een zucht. Ze was er stil van geword-

en en moest moeite doen om geen tranen in haar ogen te laten verschijnen. Ze wist

dat ze slecht was in emoties faken, maar zo slecht… Dit was exact Cooper. Ze had

het kunnen weten. Maar was dat niet ook stiekem een beetje de reden dat ze naar

hem toe was gekomen? Hij was degene die er altijd voor je was, hoe minuscuul of

groot de dingen ook waren. Blij of verdrietig; je kon altijd bij hem terecht. Net zoals die

keer dat haar opa van moeders kant was overleden.

Cooper wilde opstaan, richting zijn drumstel lopen. Hij zag Simone aarzelen.

‘Je hebt gelijk,’ fluisterde Simone haast. ‘Er is inderdaad iets. Iets… het is al een tijd

aan de gang. Wat je zei de vorige keer over jongens… dat ze klootzakken kunnen

zijn. Het eh…’ De vloer voor Simones ogen veranderde in een waas. ‘Je hebt gelijk.’

Cooper voelde een steek door zijn hart gaan. Hij had veel liever gehad dat Simone

had gezegd dat het niet zoiets was, dat het wel meeviel. Maar het viel niet mee, merk-

te hij aan haar verhaal.

‘Het is… er is een jongen die me al een tijdje leuk vindt. Niet dat ik hem niet leuk

vindt, maar… Hij is al met iemand.’ Simone slaakte een diepe zucht. Hoe kon ze dit

vertellen aan Cooper zonder Stan te verraden? Als het uitkwam, zou hij het er zeker

niet bij laten. Ze wilde niet dat er gedonder kwam. Ze wilde niet dat iedereen het wist.

‘Hij heeft geprobeerd me te zoenen. Dus… ja, we hebben gezoend.’ Simone voelde

haar hele wangen felrood kleuren. Ze wist niet of ze dat erger vond dan dat ze begon

te huilen. Ze mocht nu niet stoppen van zichzelf. Ze moest het vertellen. ‘Hij is dus

vreemdgegaan. Door mij. Ik heb hem nooit gezegd dat ik hem niet leuk vindt. Mis-

schien had ik het wel moeten doen. Maar ik…’ Simone kon niet meer uit haar woord-

en komen en hapte naar adem. Cooper moest haar wel stom vinden nu. ‘Ik schaam

me zo,’ gooide ze eruit. ‘Ik voel me echt schuldig tegenover zijn vriendin…’

Cooper keek onthutst naar de huilende Simone tegenover zich. Een moment schoot

het door zijn hoofd dat ze bijzonder mooi leek nu ze daar zo open en kwetsbaar zat te

huilen. Zo fragiel als een klein vogeltje, een klein meisje dat diep en diep triest was

om iets. Het soort meisje wat je tegen je aan wilde trekken en knuffelen. ‘Siem…’

Langzamerhand begon Cooper misselijk te worden. Onder haar verhaal waren er al-

lerlei radertjes gaan draaien in zijn hoofd. Wat hij al een kort moment had gedacht,

was nu zo goed als beaamt. Stan gedroeg zich de laatste tijd al wat anders tegenover

Simone. Eerst meende Cooper dat hij het zich had verbeeld. Maar dus toch.

‘Siem,’ zei hij opnieuw, zachter nu. ‘Ik vind het echt heel erg rot voor je. Heb je hier

al die tijd mee rondgelopen?’ Hij zag het al helemaal voor zich. Simone was het juiste

type om zoiets te flikken. Het perfecte tweede meisje voor ernaast dat zich nooit zou

verlullen tegenover de andere geliefde van de jongen. Ze was te verlegen en te lief en

te naïef om zoiets te doen, laat staan er tegenin te gaan. ‘Zeg eens, is het Stan?’

Simone wist niet waar ze het zoeken moest. Ze had het nooit moeten vertellen. Nu

kwam het uit. Sterker nog, het wás al uitgekomen. Moedeloos liet ze haar hoofd in

haar handen zakken. Haar schouders schokten van het huilen en het liefst wilde ze

door de vloer zakken, door het plafond naar beneden, door de fundering van het huis

en dan diep in de grond verdwijnen.

Zijn eigen gevoelens voor Simone opzij zettende kwam Cooper overeind en hielp

haar hetzelfde te doen. Zonder twijfelen trok hij haar tegen zich aan en wreef hij haar

over haar rug en schouders. ‘Het komt goed,’ zei hij zacht. ‘Je hoeft niet meer bang te

zijn voor die kloothommel van een Stan… Ik zal je helpen.’

Met grote ogen keek Simone naar Cooper op. ‘Dat kan niet. Ik wil niet dat iedereen

weet dat ik met hem heb gezoend…’ Bracht ze hakkelend uit terwijl ze mistroostig en

tevergeefs haar wangen droog veegde; ze werden gelijk weer nat. ‘En Esmée…’

‘Simone.’ Cooper noemde haar zelden bij haar complete voornaam. De toon in zijn

stem was nog steeds vriendelijk en begripvol, maar had een hard randje gekregen. ‘Ik

vind dat er geen enkele reden is dat jij je verantwoordelijk moet voelen voor het feit

dat Stan vreemdgaat. Als Esmée al boos zou mogen worden, zou dat op Stan zijn. Al

is het dan nog niet terecht, want ze gaat zelf vaak genoeg vreemd. Het zou nogal

hypocriet zijn. Jij hoeft je echt niet schuldig te voelen. Echt niet, Siem. Hoor je dat?’

Met nog ietwat waterige ogen keek Simone naar Cooper op. ‘Maar… Beloof me dat

je het niet tegen Esmée zegt. Of dat je er met Stan over praat.’

‘Siem, dit kun je toch niet zomaar door laten gaan? Er moet echt iets…’

‘Beloof het me,’ eiste Simone met een bibberende stem. ‘Ik ‘t niet. Dat ze het weten.’

Cooper slaakte een zucht en knikte. ‘Oké, ik zal er niet met Stan over praten.’

Een zucht van opluchting verliet Simones mond. Nu pas besefte ze zich dat niet al-

leen het feit van Coopers belofte haar opluchtte, maar ook dat ze het aan iemand had

vertelt. Het was al gaande vanaf Leslie en Oliviers verjaardag. Nu leek er een hele

last van haar schouders te zijn gevallen. Ergens kon ze weer een beetje glimlachen.

‘Kan ik nog niets te drinken voor je halen?’ Wilde Cooper weten. ‘Zelfs geen glas

water of zo? Je hoeft je niet zo bescheiden voor te doen, Siem.’ Met een voorzichtige

glimlach probeerde hij haar blik te vangen. Hij zag dat zij terugglimlachte.

‘Goed, je mag water voor me gaan halen. Op één voorwaarde,’ antwoordde Simone.

‘Je hebt nogal wat voorwaarden vandaag,’ grapte Cooper. ‘Wat is die voorwaarde?’

‘Dat je nog een keertje dat nummer doet van laatst op het drumstel.’ Simones lippen

krulden om tot een glimlach en vervolgens tot een grijns: Cooper deed hetzelfde.

‘Wat is het knusjes! Echt precies zoals op de foto!’ Riep Iris uit toen ze een

rondje over de begane grond van hun kleine vakantiehuisje had gelopen.

Tim stond nog bij de deur met de deurknop in zijn hand. Hij keek glimlachend op Iris

neer. De uitdrukking op haar gezicht deed hem denken aan een kind dat zojuist een

grote lolly had gekregen. Hij kon niets anders dan terug glimlachen. ‘Goed hè?’

‘Je hebt het echt geweldig uitgezocht.’ Iris duwde de deur achter Tim dicht.

‘Nou nou, jij hebt ook meegeholpen, hoor,’ hielp Tim haar herinneren. Hij legde zijn

handen om Iris’ middel. Hun gezichten kwamen steeds dichterbij elkaar en voor ze het

door hadden, zaten hun lippen aan elkaar gekluisterd.

Iris voelde Tims sleutelbeen onder haar vingers. Zijn jongensachtige gelaatstrekken

hielpen haar eraan herinneren dat dit echt was. Dit was echt! Ze was alleen met Tim.

Een heel weekend lang!

Hun kus werd steeds vuriger. De bagage hadden ze nog net geen vijf minuten ge-

leden uit hun handen laten vallen. De sleutels van de auto staken nog half uit Tims

broekzak en de CD stak nog half uit Iris’ tas.

Dat alles werd vergeten. Met hun ogen gericht op elkaar en als hun doel de

trap schuifelden ze weg van de deur.

Ze lieten elkaar geen seconde los. Bovenaan de trap keurde Iris haar

omgeving amper een blik waardig, ze nam hooguit even afstand om te lachen naar

Tim.

‘Wat is er?’ Geamuseerd grijnsde hij haar toe en trok haar op het bed.

‘Niks. Ik bedenk me alleen… we zijn nog geen vijf minuten binnen.’

Tim knikte en keek hoe ze bovenop hem ging zitten alvorens ze hun liefdesspel op

het bed voortzetten.

‘Gefeliciteerd!’ Tetterde Pelle nog eens opgewekt tegen zowel Abel als

Emine zodra Abel het pakje uit had gepakt.

Abel was euforisch om wat er tevoorschijn kwam. Hij wisselde een glunderende blk

met Emine. ‘Dit spel wilden we laatst kopen weet je nog! – Tof, dank je wel!’ Grijnsde

hij naar Pelle.

Emily glimlachte. ‘Ik denk dat ik nu al wat jullie de hele dagen gaan doen straks.’

‘Ik denk het ook! Sterker nog, ik weet het wel zeker!’ Verzekerde hij zijn nichtje.

‘Jim en Justin zullen jullie wel naar buiten tráppen moeten,’ lachte Pelle.

De vier tieners maakten zo’n kabaal met hun gelach dat ze eerst niet doorhadden

dat er nog meer visite aangelopen kwam.

‘De linker is Emine en die jongen met het rode shirt Abel,’ legde Kay uit. Kort keek hij

opzij naar het meisje met de zwarte haren en de bleke huid. ‘Komen ze je bekend

voor of niet?’

Leah lachte. ‘Natuurlijk. Jij hebt zoveel foto’s op je kamer. Het zou gek zijn als ik me

er niet minstens één herinneren kon!’ Enigszins opgelaten als ze zich voelde, deed ze

haar best om naast Kay te blijven lopen en niet achterop te raken.

Abel had gezegd dat Kay best dat meisje van de badminton mee mocht nemen, dus

Leah wist dat het goed zat. Toch voelde het een tikkeltje vreemd. Ze was nog nooit

naar een feest geweest waarvan ze de Sims die het gaven niet kende.

Inmiddels had Abel het stel horen praten en porde zijn zusje zachtjes in haar zij. Nog

voor hij goed en wel overeind was, riep hij richting Kay en Leah: ‘Hé! Jij bent Leah!’

‘Dat klopt,’ antwoordde Leah voor ze Abel zijn hand schudde. ‘Gefeliciteerd!’ Ze

wendde zich tot Emine, die met een lichtrode blos op haar wangen stond te wachten

tot Abel klaar was met zijn gepraat. Leah lachte zachtjes en wees naar Emine. ‘Ik doe

even heel onbeleefd,’ zei ze tegen Abel voor ze zich tot Emine wende. ‘Jij moet de

jarige Jet van dit feestje zijn: Emine?’ Vriendelijk glimlachte Leah Emine toe en kreeg

een slappe hand van haar terug en een knikje als antwoord.

‘Leuk dat je mee bent gekomen,’ antwoordde Abel namens hen beiden. ‘Eem en ik

zeiden al: Wat leuk dat Kay ons eindelijk eens voorstelt aan z’n badmintonmaatje!’

Emine knikte opnieuw, iets zelfverzekerder dit keer. ‘Willen jullie wat drinken?’

Abel pakte zojuist het pakje aan dat Leah uit haar tas had gehaald. ‘Van ons samen,’

zei Kay en klopte Leah even op haar schouder.

‘Ja ja,’ opperde Abel. ‘Leuk hè, die Kay? Hij gebruikt je meteen als pakezel!’ Deed

Abel zich voor als quasiroddelende. Hij knipoogde naar Kay en wees naar het kleed.

Afwachtend en benieuwd keken Kay en Leah hoe Emine de eer had om dit cadeau

open te maken. ‘Voor jullie allebei, van ons allebei,’ herhaalde Kay. ‘En ook van Nien,

Serena en Kelson èn van Kenzo.’

Abel lachte terwijl hij zijn beste vriend aankeek. Daardoor miste hij het moment dat

Emine verwonderd haar nieuwe aanwinst bekeek: twee nieuwe consoles.

‘Vet!’ Riep Abel uit. ‘Dat komt mooi uit! Van Pelle, Emma en Mira heb ik dat nieuwe

spel waarover we het laatst hadden! Nu kunnen we het mooi met zijn vieren spelen!’

Leah lachte hard naar Kay. ‘Je hebt nog gelijk ook. Kay voorspelde je reactie al.’

‘Huh, hoezo?’ Abel lachte schaapachtig.

‘Nou, we hebben dit gezamenlijk bedacht. We wilden iets wat voor jullie allebei leuk

zou zijn. Dan kom je op één ding uit: games,’ legde Kay uit.

‘Echt? Jullie zijn awesome!’ Abel klapte Kay broederlijk op zijn rug.

Emine en Leah lachten opnieuw zachtjes. Kay wendde zich nu tot hen en leek nu

pas Emine op te merken. ‘In één woord wauw,’ bracht hij uit. ‘Die oorbellen ook! Je

bent echt al een dametje, Eem! En een mooie ook! Wacht maar tot Serena dit ziet!’

Iedereen lachte toen Emine ietwat verlegen een bedankje mompelde. ‘Ik heb de oor-

bellen van Emily en Amber gekregen. Super mooi, hè?’

Het viertal ging bij Pelle en Emily zitten, waar Leah hen begroette en zich voorstelde.

Kay keek de kring rond en merkte nu pas op dat Emily’s zus er niet was. ‘Hé, waar is

Amber eigenlijk?!’ Kay vond een feestje niet compleet als niet al zijn beste vrienden er

niet waren. ‘Ze komt toch nog wel?’

‘Zeker, komt later met pap en Olivier. Ollie heeft eerst nog zwemles,’ legde Emily uit.

‘Vandaar dat Mira er ook nog niet is,’ haakte Pelle in. Dat Emma dat als kans aan-

greep om ook later te komen, zei hij niet. Hij vond het lullig voor Abel en Emine. Oké:

Emma was niet zo goed bevriend met hen als hijzelf. Maar toch. Hij snapte het niet.

‘Het zal nog wel druk worden!’ Kirde Abel enthousiast. ‘Ik heb het eens op een rijtje

gezet, een slordig rijtje. Ik kwam op zeker vijfentwintig Sims uit!’ Stralend keek hij de

groep rond. Kay grijnsde eveneens om dat idee. ‘Het is alleen jammer dat Johan er

niet al bij kan zijn. Hij komt morgen.’

Emine rolde met haar ogen. ‘Kan wel. Justin en Jim vinden het te druk vandaag.’

‘Wacht, daar heeft Kay over vertelt,’ mengde Leah zich in het gesprek. ‘Dat is toch

jullie… adoptiebroertje? Of wordt… Ik weet niet precies hoe je dat noemt.’

Abel en Emine knikten. ‘Het is echt jammer. Het zou het ultieme verjaardagscadeau

zijn,’ verzuchtte Abel.

Emily gooide een tot vliegtuig gevouwen papiertje richting Abel. ‘Doe niet zo drama-

tisch,’ giechelde ze. ‘Het is geen puppy. Het zou voor Johan niet leuk zijn.’

‘We hebben zo’n grote familie,’ legde Emine lachend uit aan Leah. ‘Dat bedoelt Em.’

‘Wat je zegt, Eem. Ik zou het niet gek vinden als Johan zich helemaal overweldigd

zou voelen door… bepaalde familieleden.’ Glimlachend keek ze van Kay naar Abel en

terug, wat in ‘tsst’-reactie uitliep. De drie meisjes giechelden zachtjes.

‘Ik hoorde trouwens van papa dat Dennis Nena ook meeneemt,’ schoot Emine te

binnen. ‘Dat is ons nichtje. Dennis is papa’s tweelingbroer. Nou ja, van één van onze

vaders dan. Van Justin. We hebben twee vaders,’ vertelde ze aan Leah.

Leah glimlachte breeduit. ‘Dat is cool! Ik heb maar één broer. Hij woont op zichzelf

en voor de rest woon ik alleen met mam. Mijn vader woont ergens anders.’

De meisjes kibbelden verder en Pelle en Abel begonnen over het spelletje dat hij

had gekregen. Kay’s aandacht dwaalde af toen hij zijn mobiel voelde trillen.

Cathelijn stak haar vinger in de lucht alsof haar iets te binnen schoot.

‘Wacht even, Joey!’ Riep ze, alsof het zijn idee was om per se nu naar het feestje van

hun twee jarige kleinkinderen te gaan. ‘Ik zal eerst Iris en Tim eens bellen.’

Zodra Iris haar telefoon hoorde afgaan, vloog van het bed af en tastte de

grond af naar haar broek. ‘Met Iris,’ verbaast over het feit dat de telefoon nog steeds

niet gestopt was met rinkelen. Opgelucht haalde ze adem toen ze zag dat het Sander

niet was. Ze had hem gisterenavond aan de telefoon nog op het hart gedrukt dat hij

haar altijd mocht bellen. Ze wist wel dat de kans klein was dat hij dat zou doen. Als hij

het al zou doen, zou er echt wat aan de hand zijn. Daar moest ze niet aan denken.

‘O, hai.’ Even wist Iris niets beters te zeggen. ‘Het is oma,’ mimede Iris gebarend.

Tim schudde lachend zijn hoofd. ‘Alsof ik dat nog niet door had,’ fluisterde hij terug.

Dat opgewekte getetter herkende hij overal dwars doorheen. Net als bij zijn – tegen-

woordig met een baard de keel uitschietend stemmetje – broertje Bram. Hij kwam

overeind van het nogal krakerige bed en zocht de grond af naar zijn boxershort.

‘Zijn jullie veilig aangekomen?’ Vroeg ze overbodig. ‘Veel file gehad onderweg?’

‘Nee, valt wel mee.’ Iris en Tim hadden van die ene file die ze hadden meegemaakt

gebruik gemaakt om liedjes van Racoon mee te zingen en foto’s van elkaar te maken.

‘Het eh… weer hier is best wel mooi. En het huisje is echt fantastisch.’ Net als het

bed, dacht Iris erachteraan. Ze bedacht nu pas hoe belachelijk het was dat haar oma

juist nu moest bellen en verschoot in een giechel. ‘Zijn jullie al bij Abel en Emine?’. Als

dat zo was geweest, had de telefoon van Jim vast op speaker gemoeten en had ze

vast een hoop herrie gehoord. Stomme vraag dus, vond Iris. Ze wist niks anders nu.

‘Nee, daar gaan we zo naartoe. En voor je erover begint: Ja, je cadeautje zit in m’n

tas. Ik zal hem niet vergeten,’ ratelde Cathelijn aan één stuk door.

Tim grinnikte opnieuw en betrad de badkamer. Een stuk krapper dan het op

internet had geleken en één en al hout. Hem kon het niet deren. Hij was veel te blij.

Zo te zien had hij een reactie op een Tweet. Het was de Tweet die hij had

gepost zodra Serena bevallen was. De reactie kwam Victoria. Er verscheen een

brede grijns op zijn gezicht toen hij het las. Je hebt een zusje gekregen?! Wat vet! Ze

ziet er super lief uit op de foto! Gefeliciteerd met je broederschap, Kay! X

‘Wat zit jij nu weer te grijnzen?’ Lachte Leah.

Emine viel haar direct bij. ‘Heeft het iets te maken met een meisje?’

‘Ja,’ bekende Kay. ‘Ik heb een reactie op m’n Tweet, van toen Robyn net geboren

was. Hij komt van Vic.’ Hij wendde zich tot Emily. Zij kende Victoria als enige.

‘Te gek! Doe haar maar terug met de groeten van mij.’

‘Oké!’ Daar was Kay zelf allang op gekomen; hij was al druk aan het typen. Hij stak

zijn vinger in de lucht toen hij meteen antwoord kreeg. ‘Victoria zegt dat ze binnenkort

weer komt oppassen in de meivakantie!’ Direct begon hij te denken. Al had hij al

zoveel te doen dan; tijd voor Vic was er altijd! Hij werd direct enthousiast van het idee.

‘Je moet ons nu echt eens voorstellen aan die Victoria van je,’ meende Emine. ‘Het

is onderhand Vic voor en Vic na. Ik wil haar weleens ontmoeten.’

‘Tegen jullie ook?!’ Riep Leah uit. ‘Ja, biecht maar op Kay. Jullie hebben verkering!’

Kay sloeg zijn ogen ten hemel. ‘Ik heb niks met Vic!’ Antwoordde hij met een zucht.

Hij overwoog sterk om haar naam in het bijzijn van meerdere vrienden niet meer te

laten vallen. Dit soort reacties kwamen er altijd opzetten. Hij had zoveel vriendinnen,

evenveel als hij vrienden had haast. Wat daar zo raar aan was, snapte hij maar niet.

Voor iemand nog iets kon zeggen, klonk er een bliepje; weer een reactie. ‘Victoria

zegt dat ze jullie ook wel wil ontmoeten.’ Lachend keek hij op naar zijn vrienden. ‘Heb-

ben jullie ook je zin. Ze vraagt of het een idee is om iets te doen met z’n achten. Dan

heb ik het over Abel, Emine, Pelle, Emily, Amber en Leah en Vic en ik dan.’

‘Wat leuk,’ reageerde Leah. Zo te merken was het heel erg gewoon dat Sims die el-

kaar kenden via vrienden met elkaar omgingen. Ze vond het helemaal best. Erg veel

vriendinnen had ze hier immers nog niet gemaakt. ‘Lijkt me een prima idee.’

‘Ik wil ook wel! En ik weet zeker dat Amber ook wil,’ riep Emily.

‘Victoria vraagt of ze me even mag bellen,’ las Kay op. Direct klonk er gejoel. ‘Om

jullie te feliciteren,’ vervolgde hij tegen Abel en Emine. Hij gaf zijn mobieltje aan Abel.

Enthousiast voerde hij een kort gesprekje met Victoria. ‘Ik kijk er nu al naar uit!’ Tet-

terde hij door de telefoon. ‘Ik zal de telefoon even aan Emine geven.’

‘Ze is niet doof,’ gniffelde Emily tegen Abel. ‘Je zat zo te schreeuwen, jij mafkees.’

Abel wilde verontwaardigd in de verdediging gaan en Kay kwam tussenbeide. Emine

had de telefoon alweer doorgegeven aan Leah, die hem aan Pelle wilde geven toen

ze haar naam hoorde. Ze drukte de telefoon tegen haar oor.

‘Vroeg je om Leah? – Ja, dat ben ik.’ Verrast hoorde Leah Victoria’s gebabbel aan.

Ze klonk vriendelijk en vrolijk door de telefoon; echt als iemand wie Kay leuk vond en

andersom. Dat was iets waarmee zij direct al in haar maag had gezeten. Kay mocht

ze erg graag. Stiekem vond ze hem zelfs een beetje leuk. Wat Victoria zei door de

telefoon maakte haar echter aan het lachen. ‘Nou, ik geloof het niet,’ antwoordde ze.

‘Ik geef de telefoon weer aan Kay terug, oké? Anders jaag je al je beltegoed er door.’

Victoria ging akkoord en ze beëindigden het gesprek.

‘Wat zei ze?’ Gooide Emily eruit, zich totaal niet generend voor haar opdringerigheid.

‘Och, dat ze het wel snapte dat ik met Kay optrok als nieuweling. Dat hij goed is om

in contact te komen met anderen. Nou, dat blijkt wel.’ Lachend keek ze de kring rond.

‘Je had gelijk, Kay. Je hebt super gave vrienden. Ik vind het hartstikke gezellig.’

Een mengeling van quasisentimentele ‘aww’s’ van de jongens en een instemmend

gemurmel van de meisjes steeg op in de achtertuin. Leah lachte met hen mee.

Wat ze er niet bij zei, was de andere opmerking van Victoria. Ze had alle Tweets tus-

sen Kay en haar gezien. Ze vroeg of het al aan was onderhand, want het sprong eruit

dat Kay haar wel zag zitten. Leah had ontkennend geantwoord. Ze mocht het willen.

Victoria moest wel een grapje hebben gemaakt; volgens Leah zelf vond Kay Vic juist

hartstikke leuk. Die gedachte durfde Leah echter niet te delen met Kay en zijn vriend-

engroep.

Gelukkig werd de aandacht afgeleid door Sarah en Wietse kwamen de achtertuin

binnengewandeld. Pepijn en de drieling Yara, Wende en Marijn waren met hen mee-

gekomen. Vlak daarachter volgden Dennis en Keisha met de kleine Nena.

‘Kijk eens aan, ze zitten met z’n allen lekker in de tuin!’ Wietse zwaaide naar hen.

Pepijn, die voor hen liep, trok een gezicht en mimede zijn vader na. Hij gaf

Abel een broederlijke klap op zijn schouder en Emine op elke wang een kus. ‘Gefeli-

citeerd.’ Het liefst had hij gezien dat zijn ouders, Keisha en Dennis met hun kleine

blagen direct doorliepen naar binnen, waar Justin en Jim waarschijnlijk waren. Dan

hadden zij tenminste geen last van dat gejengel.

Kay werd meteen enthousiast bij de aanblik van de kinderwagen en kwam overeind.

‘Hé, Nena! Dag meisje! Herken je me nog? Ik ben het, je halfbroer!’

Iris kwam beneden en Tim was weg. Zo te horen had Tim Iris’ iPod een plek

in het knusse kamertje gegeven; Gilbert O’Sullivans Nothing Rhymed klonk zachtjes

door de kamer.

‘Tim?’ Iris rilde toen ze een druppel water van de douche in haar nek voelde glijden.

Ze wist dat er geen beginnen aan was: vanaf de trap had je overal zicht op.

Zo ook op de keuken. Iris zag een grote fles met een stuk opgerold perkament erin.

Ze grinnikte. Was dit een grapje? Nieuwsgierig haalde ze de kurk uit de fles en schud-

de het perkament eruit. Het was een briefje dat Tim had gekrabbeld: “Ben naar de

winkel even verderop. Ben terug voor je het door hebt. Liefs, Tim.”

Lachend schudde Iris haar hoofd en liep naar de koffiepot op het fornuis. Ogen-

schijnlijk had Tim een aantal dingen uitgepakt, want hun professorische koffiezet-

apparaat stond al klaar. Er was wat afwasmiddel en er stond zelfs wat bestek op de

hoek van het aanrecht. Het leek net alsof Tim werkelijk aan alles had gedacht.

‘Behalve koffiezetten,’ mompelde Iris tegen zichzelf. Een paar schepjes koffie in het

filter en heet water koken kon ze wel. Waarschijnlijk werkte het net zoals een gewoon

koffiezetapparaat. Alleen moest je nu het water zelf koken. Tims vader had altijd van

die grappige ideeën. Iris kon altijd lachen om de verhalen die Tim over Roy vertelde.

Ze waren bewonderenswaardig en al had Iris hem nooit gekend, ze hield van de man.

Er klonk een sleutel in het slot en Tim stak zijn hoofd om de deur. ‘Koffie?’ zei hij ver-

baast. ‘Ik heb net avondeten gehaald!’

Iris begon te lachen. ‘Nu al? Het is…’ Perplex bleef Iris stilstaan toen ze zich naar

Tim wilde toedraaien. Het was al half acht! ‘Jezus Christus.’

‘Nee, die is het niet. Het is gewoon half acht,’ merkte Tim droog op, wat hem een

natte vaatdoek in zijn nek opleverde.

Aan tafel keek Iris met grote ogen naar de pizzadoos. ‘Dat is even geleden!

Sander haalde nog weleens pizza’s, maar opa en oma niet echt. Oma kookt graag,’

meldde Iris overbodig.

Tim schudde lachend zijn hoofd en veegde zijn pony opzij. ‘Je bent me er één.’

‘Niet twee, inderdaad,’ mompelde Iris bijdehand. Ze barstten nu allebei in lachen uit,

waardoor Iris half over Tim heen viel. ‘Sorry voor mijn irritante gedrag,’ veront-

schuldigde ze zich. ‘Ik ben gewoon zo blij dat…’

Tim knikte op zo’n manier dat het voor Iris precies duidelijk was dat hij snapte wat ze

bedoelde. Ze hoefden geen woorden te gebruiken om uit te leggen wat ze bedoelden.

‘Ik ben ook blij,’ viel Tim Iris bij. ‘En nu zo blij dat jij het eerste stuk mag kiezen.’

Tevreden knabbelden ze allebei aan een stuk pizza. Iris wees met haar punt naar de

vaas op de tafel. ‘Stond dat ding er daarstraks ook al?’

Er verscheen weer een grijns op Tims gezicht. ‘Nope.’

‘Heb jij een vaas meegenomen?’ Giechelde Iris plagerig. Ze wist heus wel dat Tim

van bloemen en planten hield – nog iets dat hij van Roy had.

‘Ik zag deze irissen staan en ik dacht… Ik kon het niet laten,’ bekende Tim met een

scheef lachje. ‘Het zijn irissen, Iris.’

Iris perste haar lippen op elkaar. Ze gaf hem gauw een kus voor ze weer lachte.

Op het moment dat de deurbel ging, liet Wietse de borden in de gootsteen

vallen en spitste zijn oren. Had hij dat nou goed gehoord? Hij kon zich niet herinneren

dat één van de kinderen iets had gezegd over iemand die langs zou komen.

Verontwaardigd liep hij de gang door. Stond daar Jordy nou? Kennelijk was Veerle

dus niet van plan alleen met Simone Koninginnedag te vieren. Hij had haar iets

anders vertelt.

‘Hé, Jordy,’ groette Wietse hem, nog altijd enigszins verbaast.

‘Hoi Wietse. Is Stan er ook?’

‘O ja,’ deed Wietse. Hij wist dat de twee jongens af en toe samen optrokken. Dat ze

dat buiten de gebruikelijke groep ook met z’n tweeën deden, was hem kennelijk dan

ontgaan. ‘Natuurlijk. Kom erin. Hij zit boven, op zijn kamer.’

Dankbaar glimlachte Jordy alvorens hij zijn voeten veegde en de gang doorliep. ‘Ik

loop dan maar naar boven,’ meldde hij. Inmiddels was hij kind aan huis geworden.

Sarah en Wietse waren niet het soort Sims dat zeiden “wacht maar, ik roep wel even”.

Stan sloot geërgerd de msn-schermen van hem en Esmée en een meisje

dat hij laatst op voetbal ontmoet had. Kwam zijn vader hem nu alwéér controleren of

hij wel aan zijn schoolwerk zat? ‘Ja,’ bromde hij dan ook. ‘Kom binnen.’

‘Oh, jij bent het,’ Stan zakte grijnzend onderuit. ‘Kom binnen. Ik was net… voor

school bezig.’ Het kwam er totaal niet overtuigend uit en dat was ook precies de be-

doeling. ‘Ga je toch niet mee vanavond?’ Stan had gehoord dat zijn zus en diens

vriendinnen grootse plannen hadden voor vanavond. Hij gaf Jordy groot gelijk als hij

zelf ook ging, want het was nu eenmaal iets wat je niet wilde missen. Als je tenminste

geen zeurouders had je straf gaven om twee onvoldoendes van de proefwerkweek...

Van verhalen van anderen wist hij dat hij heel wat fantastisch zou missen.

Jordy schudde enkel zijn hoofd en ging op Stans bed zitten. ‘Jawel. En loop zo ook

naar Veerles kamer,’ verzekerde hij Stan ervan. Eerst moet ik je spreken, dacht Jordy.

Stan klapte sloot af en draaide zijn bureaustoel 180 graden. ‘Wat lief van je,’ hoonde

Stan. ‘Ik ben al zo eenzaam… Dat blonde chickie van vanmiddag heb ik al op msn.’

Jordy glimlachte zonder al te veel humor. ‘Kalm aan met je testosterongehalte, oké?’

Kalm en beheerst ging Jordy achterover zitten en sloeg hij zijn armen over elkaar. Zijn

ogen namen Stans reactie op. Een fractie van een seconde flikkerde iets van on-

zekerheid in zijn ogen. Stan herpakte zich direct in de vorm van een geamuseerde

blik in zijn ogen.

Stan steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en grijnsde. Wat kon Jordy soms ook

zeiken. Meestal was het alleen bij Esmée het geval dat hij zich liet gaan waarbij som-

-mige van zijn vrienden bij waren. Jordy was één van de jongens bij wie hij dat niet

deed. Af en toe begon hij er uit zichzelf over, gewoon om Jordy te stangen.

Echter leek het erop dat Jordy vandaag niet in de stemming was voor dit soort ge-

sprekken. Waarschijnlijk zat hij al met zijn kop bij vannacht, bij Koninginnenacht. Stan

dacht op het moment aan het meisje van fitness en grijnsde. Jordy was wel een kerel.

Hij was alleen achterlijk wat betreft zijn jachtinstinct. Stan lachte dan ook spottend.

‘Doe jij maar rustig aan,’ kaatste hij de bal terug. ‘Doe niet zo spastisch. Een beetje

zooien is het. Meer stelt het niet voor, hoor.’

Jordy keek op Stan neer. Hij wist dat hij zelf fout zat als hij het zou doen, maar hij

voelde sterk de drang om die arrogante grijns van Stans smoel te slaan. ‘Een beetje

zooien?’ Herhaalde hij op een lage toon. ‘Jij noemt dat een “beetje zooien”?’

Stan nam ongemakkelijk een andere houding aan. Zo te merken was Jordy op pad

om hem een flinke preek te geven. Arme hij. Wat een verspilde moeite. ‘Dat kan toch

geen kwaad? Ik doe niet echt iets veelbetekenends, hoor. Trouwens, wat maakt jou

het uit? Het zijn jouw zaken niet, Casa Nova.’ Stan haalde een hand door zijn haar.

‘Wat mij het uitmaakt?!’ Jordy was nu van het bed gesprongen en ging voor Stan

staan. Die keek met enigszins verward naar hem op. Dat Stan zich van de domme

leek te houden over wat er tussen Simone en hem was gebeurd, maakte hem alleen

maar razender. Hij haalde diep adem; nu was het voor hem tijd om zich te hervatten.

‘Luister kerel, ik zeg het je maar één keer. Ik geef om mijn vrienden en ik zie ze niet

graag lijden. Voor jou lijkt het misschien iets dat niet zoveel voorstelt, omdat jij ieder

meisje pakt wat je kunt krijgen, maar meisjes verdienen respect. Je kloot niet met de

gevoelens van meisjes, Stan.’

Stan leek stomverbaasd, wist niet hoe hij moest reageren. Jordy las de twijfels af

van zijn gezicht. Langzamerhand begon het hem te dagen: wist hij dat hij met Esmée

had gezoend? Dat kon niet. Zoiets zou Simone hem nooit vertellen. Het was ronduit

onmogelijk. ‘Wat weet jij nou over mij en chickies? Hoe ze kijken, hoe graag ze…’

Hoofd schuddend trok Stan wenkbrauwen op. ‘Alsof je erbij zelf bij bent,’ hoonde hij.

‘Er zijn klootzakken die niet zien dat meisjes soms twijfelachtig zijn of bang, omdat

ze het niet willen zien. Er zijn jongens die alleen hun pik achterna lopen.’ Jordy’s

stemvolume was gedaald. Zijn volgende woorden waren echter kalmer dan al het

voorgaande en duidelijk te verstaan: ‘Ben ik duidelijk?’ Strak bleef hij Stan aankijken.

Stan begon het heet te krijgen en wendde zijn blik af. ‘Best, misschien heb je gelijk,’

grauwde hij. ‘Ik zal erop letten,’ murmelde hij haast onverstaanbaar.

‘Ik hoop het voor je. Anders heb je een probleem. Met Esmée.’ Jordy draaide weg.

Stan schudde zijn hoofd. Wat de hel? Sinds wanneer was die feeks van een Simone

veranderd in een roddelachtige bitch? En sinds wanneer was Jordy dikke vriendjes

met haar geworden? Hij had die blik in Simones ogen niet gezien vlak voor de kus. Hij

wist niet dat ze al sinds de basisschool een oogje op hem had. Maar toch… hij wilde

ook niet dat Esmée ervan wist. Hij hoopte maar dat het nog niet te laat was. Wie weet

dat Simone het haar zelf wel zou vertellen. Het zou wel erg achterbaks van haar zijn.

Als ze niet had gewild, had ze het eerder moeten vertellen. Aan hèm.

‘Ik moest maar eens gaan,’ hielp Jordy Stan terug in de werkelijkheid. ‘Het is al laat.’

Zijn houding en gezichtsuitdrukking zagen eruit alsof er niks gebeurd was. Zijn stem

daarentegen had nog steeds een scherp randje. ‘Ik ga er vanuit dat je er wel uit komt.’

Stan knikte en liep met Jordy mee naar de deur. Zijn gedachten waren nog steeds in

een strijd verwikkeld. Hij was zo afwezig dat hij zich rot schrok toen ze bijna bij de trap

waren en de deurbel ging. ‘Godverdomme,’ vloekte hij binnensmonds. ‘Ik schrik me

de tering. Wie moet er nu nog hier aan de deur staan?!’

Jordy passeerde Stan om de trap af te lopen en daarmee Veerles slaapkamerdeur.

Net erna ging opende die. Twee verbaasde meiden keken de gang op.‘Hè? – Jordy?!’

De blik van beiden jongens flitsten kort naar het meisje achter haar.

Verbouwereerd bleef Simone terug staan staren naar Stan. Ze voelde zich als be-

voren en kreeg het koud en warm tegelijkertijd. Ze kon hem niet onder ogen komen.

Nog niet. Niet nu. En al helemaal niet hier, bij in het bijzijn van Veerle en Jordy.

‘Tsja,’ verbrak Jordy de stilte. ‘Ik kon gewoon niet meer wachten, ik moest je zien.’

Veerle fronste lachend haar wenkbrauwen terwijl ze zich in Jordy’s armen liet glijden

voor een kusje. ‘Wat ben je toch ook een schat. Maar waar heb je Cooper gelaten?

Hij gaat toch wel mee vanavond? We krijgen hem de club wel in.’

‘Waarschijnlijk staat hij nu aan de deur te wachten,’ merkte Stan op. Hij wist eindelijk

iets uit te brengen en zijn blik los te maken van Simone. Hij hoopte dat hij het ook zo

kon houden. Het mocht niet gebeuren dat ze in het bijzijn van Veerle en Jordy over

laatst begon. Nu baalde hij dubbel zo hard dat hij vanavond niet mee mocht. Stel dat

ze iets zou zeggen over wat er gebeurd was? Als Veerle ervan zou horen…

Nietsvermoedend liep Veerle naar beneden, op de voet gevolgd door Jordy

en daarachter Simone en Stan. Hij wild hen niet met z’n drieën alleen laten lopen. Nu

hij er nog bij kon zijn, wilde hij horen waar ze het over hadden. Tot nu toe leek het er-

op dat Jordy en Veerle nog veel te druk waren met elkaars weerzien om te beseffen

dat ze niet met zijn tweeën liepen. Over egoïsme gesproken, dacht Stan bitter.

Jordy opende de voordeur en verwelkomde zijn jongere broertje. Stan liep

direct door naar de keuken; deed of hij iets te drinken ging halen. In het voorbijgaan

groette hij Cooper vluchtig. Hij haatte het dat hij niet weg mocht. Die kutouders ook.

Met zijn vieren spraken de tieners opgewekt hun plannen voor vanavond door.

Simone wierp een snelle blik langs haar vriendin naar de gestalte in de opening van

de keuken. Ze keek gauw weer weg toen ze Stan daar ontdekte.

Jordy en Cooper lachten om een grapje dat Veerle maakte. Hoofdschuddend sloeg

Stan zijn vriendengroep gade. Cooper maakte zijn aandacht los van Veerles verhaal

en keek Stan recht aan. Stan voelde Coopers ogen in de zijne boren en hij staarde

net zo hard terug tot Cooper zijn blik afwendde.

Cooper keek naar Jordy, die nog steeds naar Veerle luisterde. Op het moment dat hij

dat niet deed en zijn broertje zijlings aankeek, knikte hij bevestigend.

Met een glimlach liep hij met het stel mee naar buiten, Simones gezichtsuitdrukking

metende. Hij was voor iedereen maar wat blij dat Stan niet meeging. Die middag dat

Simone hem alles had vertelt kwam weer opborrelen. Diezelfde avond nog had hij het

Jordy verteld. Aan de blik in Stans ogen gezien, wist zeker dat hij er goed aan had ge-

daan. Hij stak zijn hand nog in de lucht toen hij Stan ‘tot later!’ hoorde roepen. Hij riep

hetzelfde terug en draaide zich om, knikte hem haast onzichtbaar toe.

De voordeur viel in het slot en Stans vrienden waren weg. Fuckzooi dat dit was. Met

een zucht ging hij op het aanrecht zitten, probeerde te beseffen wat er het afgelopen

half uur was gebeurd. Hoe kon Jordy alles weten? Waarom had Simone alles vertelt?

‘Ja, dat valt niet mee, hè, Stanneman,’ zei Wietse. Hij klopte zijn oudste

zoon op de knie en zorgde er zo voor dat die hem aankeek. ‘Maar je weet waarom.’

Stan mompelde iets dat leek op beamen eer zijn vader met een bierflesje wegliep.

‘Zoals jij altijd tegen mij zegt: Lekker voor je,’ fluisterde Pepijn achter hem.

‘Houd toch je bek jij,’ siste Stan. Ruw duwde hij zijn broertje opzij en liep naar boven.

Zo! En bij deze weer eens geen clif.

Speciaal voor Sandra’s verjaardag,

lief hè? Ik heb namelijk eigenlijk

anderhalve scène weggehaald

Ja, dat betekend inderdaad dat er in

de volgende update weer wat

spannends gebeurd… --]

Ho, niet zo dodelijk kijken. Jullie wil-

len toch weten hoe het afloopt? (A)

Xx Ilse